20

Terwijl Raynor, bewaakt door agent Johnson, vertrok, liepen de twee mannen langs mejuffrouw Amory die net op dat moment de bibliotheek inkwam. Ze keek bezorgd naar hen om en haastte zich toen naar Poirot. 'Monsieur Poirot,' zei ze naar adem snakkend toen Poirot opstond om haar te begroeten. 'Is het waar? Heeft meneer Raynor mijn arme broer vermoord?'

'Ik ben bang van wel, mademoiselle.'

Caroline Amory keek stomverbaasd. 'O! O!' riep ze uit. ik kan het niet geloven! Wat gemeen! We hebben hem altijd behandeld als iemand van de familie. Om nog maar te zwijgen over de Beeswax en zo...' Ze draaide zich abrupt om en stond op het punt de kamer uit te lopen toen Richard naar binnen kwam en de deur voor haar openhield. Terwijl zij de gang vrijwel oprende, stapte haar nicht Barbara vanuit de tuin naar binnen.

'Dit is eenvoudigweg te verbijsterend voor woorden,' riep Barbara uit. 'Edward Raynor! Wie zou dat hebben gedacht? Iemand moet ontzettend slim zijn geweest om dat te achterhalen. Ik vraag me af wie.'

Ze keek veelbetekenend naar Poirot, die echter discreet een buiging in de richting van de inspecteur van politie maakte en mompelde: inspecteur Japp heeft deze zaak opgelost, mademoiselle.'

Japp straalde. 'Poirot, ik moet zeggen dat je fideel bent. En een heer bovendien.' Met een knikje voor de verzamelde menigte vertrok Japp kwiek en pakte ondertussen het whiskyglas uit de hand van een ver-dwaasde Hastings met de opmerking: 'Ik zal het bewijsmateriaal verder afhandelen als u daar geen bezwaar tegen hebt, kapitein Hastings!'

'Dat kan zijn, maar heeft inspecteur Japp echt ontdekt wie oom Claud heeft gedood,' vroeg Barbara koket aan Poirot terwijl ze naar hem toe liep, of hebt U dat gedaan, Monsieur Hercule Poirot?'

Poirot liep naar Hastings en legde een arm om de schouders van zijn oude vriend. 'Mademoiselle, de eer komt in feite Hastings toe. Hij heeft een weergaloos briljante opmerking gemaakt, die me op het juiste spoor heeft gezet. Neem hem mee naar de tuin en laat hem u er alles over vertellen.'

Hij duwde Hastings in de richting van Barbara en daarna hen beiden naar de openslaande deuren. 'Ah, mijn snoes,' zei Barbara met een komische zucht tegen Hastings toen ze de tuin inliepen.

Richard Amory stond op het punt het woord tot Poirot te richten toen de deur naar de gang open-ging en Lucia binnenkwam. Ze schrok toen ze haar man zag en mompelde onzeker: 'Richard...'

Richard draaide zich naar haar om. 'Lucia!'

Lucia liep een eindje de kamer in. 'Ik...' begon ze en toen deed ze er weer het zwijgen toe.

Richard liep haar kant op en bleef toen staan,

'Jij'

Ze leken alletwee heel erg zenuwachtig en schenen zich in elkaars gezelschap slecht op hun gemak te voelen. Toen zag Lucia opeens Poirot en liep met uitgestoken handen naar hem toe. 'Monsieur Poirot! Hoe kunnen we u ooit bedanken?'

Poirot nam haar handen in de zijne. 'Madame, er

is een eind gekomen aan uw problemen!' verkondigde hij.

'De moordenaar is gepakt, maar is er daarmee echt een eind gekomen aan mijn problemen?' vroeg Lucia weemoedig.

'Mon enfant, je ziet er inderdaad nog niet zo gelukkig uit,' merkte Poirot op.

'Ik vraag me af of ik ooit weer gelukkig zal zijn.'

'Dat denk ik wel,' zei Poirot met pretlichtjes in zijn ogen. 'Vertrouwt u maar op die oude Poirot.' Hij nam Lucia mee naar de stoel bij de tafel in het midden van de kamer, pakte de fidibussen van de lage tafel, liep naar Richard en gaf ze aan hem. 'Monsieur, het is me een waar genoegen u de formule van Sir Claud terug te geven. Als hij weer aan elkaar kan worden geplakt, zal hij weer zo goed als nieuw zijn.'

'Mijn god, de formule!' riep Richard uit. 'Die was ik bijna vergeten. Ik kan het nauwelijks verdragen er weer naar te kijken. Bedenk eens wat die ons allemaal heeft aangedaan. Hij heeft mijn vader het leven gekost en bijna het leven van ons allemaal geruïneerd.'

'Richard, wat ga je ermee doen?' vroeg Lucia.

'Dat weet ik niet. Wat zou jij ermee doen?'

Lucia ging staan, liep naar hem toe en fluisterde: 'Zou ik daar echt over mogen beslissen?'

'Hij is van jou,' zei haar echtgenoot, die haar de fidibussen overhandigde. 'Je kunt met dat ellendige ding doen wat je wilt.'

'Dank je, Richard,' mompelde Lucia. Ze liep naar de haard, pakte een lucifer uit het doosje op de schoorsteenmantel, zette de fidibussen in de fik en liet ze een voor een in de open haard vallen. 'Er wordt op deze wereld al zoveel geleden. Ik kan het niet verdragen aan nog meer leed te denken.'

'Madame,' zei Poirot, 'ik bewonder de manier waarop u vele duizenden ponden verbrandt, met even weinig emotie alsof het slechts om een paar penny's gaat.'

'Nu is het niets anders dan as, net als mijn leven,'zei Lucia met een zucht.

Poirot snoof. Oh la la! Laten we allemaal onze lijkkist bestellen,' merkte hij met gespeelde somberheid op. 'Nee! Ik wil gelukkig zijn, plezier maken, dansen en zingen. Luister, mes enfants.' Hij draaide zich om en richtte nu ook het woord tot Richard. Ik sta op het punt me ten aanzien van jullie een vrijheid te veroorloven. Madame kijkt op zichzelf neer omdat ze haar echtgenoot heeft voorgelogen. Monsieur kijkt op zichzelf neer omdat hij zijn echtgenote heeft verdacht. En toch is het enige dat jullie .alletwee willen, in elkaars armen liggen, nietwaar?'

Lucia zette een stap in de richting van haar man. Ri- chard...' begon ze met lage stem.

'Madame,' onderbrak Poirot haar, 'ik ben bang dat Sir Claud u ervan kan hebben verdacht dat u de formule wilde stelen omdat iemand... ongetwijfeld een oud-collega van Carelli, want dat soort mensen krijgt voortdurend ruzie met elkaar... Sir Claud een paar weken geleden een anonieme brief over uw moeder heeft gestuurd. Maar weet u dat uw man heeft geprobeerd in aanwezigheid van inspecteur Japp die beschuldigende vinger naar zichzelf uit te steken om u te redden? Hij heeft zelfs bekend dat hij Sir Claud had vermoord.'

Lucia slaakte een kreetje en keek Richard vol aanbidding aan.

'En u, monsieur,' zei Poirot, 'moet goed onthouden dat uw vrouw nog geen halfuur geleden in mijn oor stond te schreeuwen dat zij uw vader had vermoord, omdat ze bang was dat u dat misschien had gedaan.'

'Lucia,' mompelde Richard teder terwijl hij naar haar toe liep.

'Omdat jullie Engelsen zijn, veronderstel ik dat jullie elkaar in mijn aanwezigheid niet zullen omhelzen,' merkte Poirot op en hij liep van hen vandaan.

Lucia kwam snel naar hem toe en pakte zijn hand. 'Monsieur Poirot, ik denk niet dat ik u ooit zal vergeten.'

'Ik u ook niet, madame,' verklaarde Poirot galant terwijl hij haar een handkus gaf.

'Monsieur Poirot,' verklaarde Richard Amory, 'ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve dan dat u mijn leven en mijn huwelijk hebt gered. Ik kan mijn gevoelens niet onder woorden brengen.'

'Doet u daar dan ook maar geen moeite voor, mon ami,' antwoordde Poirot. 'Ik ben heel blij dat ik u van dienst heb kunnen zijn.'

Lucia en Richard gingen de tuin in terwijl ze elkaar diep in de ogen keken en hij een arm om haar schouders sloeg. Poirot liep achter hen aan naar de openslaande deuren en riep: 'God zegene jullie, mes enfants. O, en als jullie mademoiselle Barbara in de tuin tegenkomen, willen jullie haar dan alsjeblieft vragen kapitein Hastings naar mij terug te brengen? We moeten binnenkort de terugreis naar Londen aanvaarden.' Hij draaide zich weer om naar de kamer en zijn blik bleef op de open haard rusten.

'Ah!' riep hij uit terwijl hij naar de schoorsteenmantel liep en de vaas met fidibussen rechtzette. ' Voila! Nu zijn orde en netheid hersteld,' mompelde Poirot, die met een air van immense tevredenheid op de deur afstevende.