5

De hele week had Nienke ernaar uitgekeken. Maar eindelijk was het zondag en stond ze nu bij Lisa voor de deur. Ze belde aan.

Hoe ze zich ook voorgenomen had om zich niet te verheugen op een verrassing, het was haar niet gelukt. Ze voelde zich alsof ze jarig was en haar een surpriseparty te wachten stond. Ze hoopte op de meivakantie. Het zou best lukken met Sander in een vakantiehuisje en zelfs in een tent, als het niet te koud was. En als er iets aan de hand was, dan kon Lisa’s moeder goede raad geven, zoals nu Louise. Dat zou een veilig gevoel zijn. Want wát kwam er veel kijken bij de verzorging van een baby en wat had Nienke allemaal moeten leren! Alles moest op tijd: eten, drinken, verschonen, badje, slapen, en net als je dacht dat je het helemaal in de vingers had dan ging hij over van drie slaapjes naar twee overdag en nu zelfs naar één lange middagslaap. Ook wat hij mocht eten en drinken veranderde bij elk bezoek aan het consultatiebureau. Nienke was blij dat ze een halfjaar vrij van school had gekregen. En weg van huis en een baby, dat was te veel om te verwerken en veel te veel om daarnaast aandacht voor school te kunnen opbrengen.

Ze hoorde stappen in de gang. De deur vloog open. Lisa stond met wijd open armen in de deuropening.

‘Daar ben ik dan,’ zei Nienke nadat ze een dikke kus op beide wangen had gekregen.

‘Ja, jij krijgt er ook eentje,’ zei Lisa lachend tegen Sander, die meteen jaloers reageerde. Ze bukte zich over de buggy heen, kroelde Sander over zijn buik en gaf hem een zoen. ‘Kom binnen met zijn tweetjes.’

Toen Nienke even later de kamer binnenliep met Sander op haar heup, was de ontvangst even feestelijk als ze zich had voorgesteld. De tafel was gedekt voor een smakelijke brunch en Lisa’s ouders kwamen haar hartelijk tegemoet. Ze vergat haar stiekeme wens om mee te mogen op vakantie meteen. Ze voelde zich zelfs een beetje ondankbaar dat ze met dit leuke etentje niet tevreden was. Wat waren Lisa’s ouders lief !

‘Maar, maar, wat is dat kereltje van jou weer gegroeid!’ zei Lisa’s moeder. ‘En hoe is het met jou? Alles goed?’

Nienke knikte blij. Wat? Ze straalde. ‘Je hebt het vast wel gehoord van Lisa. Ik ben meerderjarig verklaard door de kinderrechter en ik heb Sander toegewezen gekregen.’

‘Ja, Lisa heeft dat natuurlijk verteld, maar nu ik het uit jouw mond hoor, is het nog veel geweldiger. Ik ben heel blij voor je, meisje.’

‘Dank je. Ik besef goed dat mijn leven heus niet makkelijk zal zijn, maar toch heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aankan.’

‘Zo zie je er ook uit, lieverd,’ zei Lisa’s moeder. ‘Zullen we meteen aan tafel gaan? Dat kletst gemakkelijk. We zijn met zijn vieren, want Lotje is naar vriendinnen. Eh, met zijn vijven natuurlijk! Ik zou zomaar Sander vergeten.’

‘Ik niet, hoor,’ zei Nienke lachend. ‘Mag zijn stoeltje hier bij mij in de buurt staan? Wil jij Sander even vasthouden, dan klik ik het van de wagen.’

Even later zaten ze allemaal aan tafel. Lisa’s vader had gekookt. Een lentemaaltje noemde hij het. Spinaziesoep met soldaatjes vooraf. Daarna asperges, weliswaar uit Spanje, met ham, gekookt ei en boterjus, lamskoteletjes en als toetje flan karamel.

Nienke smulde. Zo lekker lukte het haar echt niet in De Schakel. Maar ja, haar budget stond ook geen asperges en lamskoteletjes toe.

‘Vertel eens,’ vroeg Lisa’s moeder, toen ze aan de koffie zaten, ‘hoe gaat het nu verder met jou? Je hebt nu de voogdij over Sander, maar je hebt het atheneum nog niet afgemaakt.’

Meteen bedrukte Nienkes stemming. ‘Helemaal precies weet ik het nog niet. Het liefst wil ik zelfstandig gaan wonen, maar het geld is nog een beetje een probleem. Ik krijg wel een baby-uitkering, maar voor mezelf wordt dat tot mijn achttiende een beetje lastig. Ik hoop dat mijn ouders me willen steunen.’

‘Volgens mij willen ze dat wel,’ zei Lisa’s vader, terwijl hij opstond en amper een grijns kon inhouden.

Nienke keek hem verbaasd aan. Wat wist híj daar nou van?

‘Kom eens mee,’ wenkte hij. ‘We hebben de laatste tijd weer flink geklust in de tuin en we willen je wat laten zien.’

Iedereen stond op en liep achter Nienkes vader aan. Nienke pakte Sander uit zijn stoeltje. ‘Dan ga jij ook maar mee,’ besliste ze.

Rare tijd eigenlijk om iets aan de tuin te doen, bedacht Nienke, toen ze naar buiten liepen. De tuin zag er even kaal uit als altijd begin april. Ze liepen helemaal door naar achteren, door de boomgaard naar het zomerhuisje.

Wat was dit? Waarom gingen ze naar het zomerhuisje?

‘Ga eens naar binnen,’ nodigde Lisa’s moeder Nienke uit. Maar Nienke durfde niet. Ze bleef stokstijf staan. De tranen schoten in haar ogen.

Lisa sloeg haar arm om haar heen, Sander klemde zich aan haar vast. ‘Kom,’ zei Lisa, ‘nu wil ik jóúw gezicht wel eens zien.’

Lisa’s moeder opende de deur en ging meteen opzij.

‘Wat treuzel je nou?’ vroeg Lisa.

En toen durfde Nienke eindelijk over de drempel te stappen.

Ze wist het meteen. Dit was háár huisje. Nou ja, van haar en Sander dan. Haar eigen bed stond er en haar bureautje en haar kast. Er stond zelfs een box. Het huisje was compleet bewoonbaar gemaakt met een keukentje en een douche.

Nienkes tranen drupten op Sanders bolletje. Die voelde er met zijn vingertje aan.

‘Mama?’ zei hij op vragende toon.

‘Je hoeft nog niks te zeggen, hoor, Nienke,’ zei Lisa’s moeder. ‘We hebben contact gezocht met je ouders, De Schakel en je gezinsvoogd. We wilden het als een verrassing houden, omdat we er eigenlijk van overtuigd waren dat je dit wel een fijne oplossing zou vinden.’

Nienke wilde ja zeggen, maar meer dan een lange snif kwam er niet uit.

‘Je vader heeft je spulletjes hierheen verhuisd,’ zei Lisa’s vader, ‘en je moeder heeft meegeholpen met schoonmaken en verven.’

‘Ik vind dat Nienke nu wel iets moet zeggen,’ zei Lisa. ‘Het heeft lang genoeg geduurd. Kijk, je kunt volgend jaar weer naar school, er is kinderopvang in de buurt, je maakt gewoon goede afspraken met je ouders en ik word je vaste oppas. Allemaal supersimpel dus. Wilt u, Nienke, dit fantastische zomerhuis accepteren als uw vaste woning? Wat is hierop uw antwoord?’

Aan: Sandert.j.u.h@hotmail.com

Onderwerp: Schrik niet

Lieve Sander,

Hoe is het met jou? Hopelijk gaat alles goed en geniet je nu gewoon van de vakantie.

Ik weet wel, als er boven een mail staat ‘schrik niet’ dan doe je het natuurlijk juist. En eigenlijk heb je ook reden genoeg om wel te schrikken. Goed, ik zal het maar meteen zeggen. Sander, je bent vader geworden van een zoon, al een hele tijd geleden. Hij heet net als jij Sander en wordt over een maand al één jaar. Ik heb hem Sander genoemd omdat hij wat mij betreft uit liefde geboren is en ik hem met zijn naam een vader wilde geven.

Je zult denken: het kan niet, dat Nienke zwanger geworden is, want ik gebruikte een condoom. Maar het is toch echt waar. Er is ergens iets misgegaan. Dat moet wel, want jij bent de enige met wie ik ooit in mijn leven naar bed ben geweest.

Je had al laten weten dat je niks meer met me te maken wilde hebben. Mij leek het om allerlei redenen, om jou, om mij, om het kind, het beste als ik een abortus zou krijgen. Ik wilde je daar niet bij betrekken en heb je daarom niets verteld.

Het is echter anders gelopen. Er is geen abortus gekomen. Mijn moeder kwam er door een stommiteit van mij achter dat ik in verwachting was. Zij is op haar manier nogal gelovig en is ervoor gaan liggen. En als je vijftien bent, hebben ouders die macht nog over je. Omdat zij net wilde doen alsof Sander háár kind was, kon ik het je niet vertellen.

Er is ondertussen ongelooflijk veel gebeurd in mijn leven. Ik ben thuis weggegaan en heb vijf maanden in een opvanghuis gewoond. Nu heb ik een eigen huisje, in de tuin van de ouders van een vriendin. Het gaat eindelijk helemaal goed met mij en Sander, al is het natuurlijk druk als je de zorg voor een baby hebt. Na de zomer ga ik weer naar school. Gewoon naar mijn oude school. Sander gaat dan naar het kinderdagverblijf.

Ik hoop dat je begrijpt dat ik je door alles nu pas mail. Jij hoort te weten dat je een zoon hebt en Sander hoort te weten wie zijn vader is. Ik verwacht verder helemaal niets van je, maar aan de andere kant sta ik ervoor open als je je zoon eens wilt zien. Denk er maar over na wat voor jou goed voelt.

Liefs,

Nienke en Sander jr.

De Fiom is een landelijke organisatie en geeft gespecialiseerde hulp, informatie en advies aan iedereen die problemen of vragen heeft over (on)bedoelde zwangerschap, tienerzwangerschap en afstand ter adoptie.

Zowel jongens als meisjes kunnen bij de Fiom terecht.

Wanneer je onbedoeld zwanger bent, helpen zij je, en je eventuele vriend, om alle mogelijkheden op een rijtje te zetten en te komen tot een goede keuze.

De Fiom-hulpverlening heeft geen vooringenomen standpunt over het besluit dat jij gaat nemen. Kijk voor onze adressen of meer informatie op www.fiom.nl.