7
Onderwerp: Jeweetwel
Lieve Lisa,
Je zei dat ik je lange mails mocht en moest sturen. Nou, bij deze dan. Ik moet echt even van me af schrijven.
Waarom?
Ik ben bang. Niet zomaar bang, nee, gruwelijk ongelooflijk doodsbang. Daar komt het op neer.
Ik ben bang voor de bevalling.
Ik ben bang dat ik te veel van het kindje ga houden.
Ik ben bang dat ik er niet van ga houden.
Ik ben bang voor de pijn van de bevalling.
Ik ben bang dat het kindje toch een hazenlip heeft en mama het niet accepteert.
Ik ben bang dat ik jaloers word op mama.
Ik ben bang dat ik papa kwijtraak.
Ik ben bang dat ik niet overga op school.
Ik ben bang dat ze het op school zullen ontdekken.
Ik ben bang dat ik nooit meer zin in school heb.
Ik ben zo bang dat ik soms denk dat mijn leven helemaal geen zin heeft. Pas vijftien (bijna zestien) en nu heb ik alles al verpest. Ik weet gewoon niet meer wat goed of verkeerd is en wat normaal of krankzinnig is.
Moet je je voorstellen, mama staat in zwangerschapskleren in de winkel! Ze zegt dat het voor het kindje echt beter is als het er nooit achter zal komen dat ik de biologische moeder ben en dat ze er daarom alles aan moet doen om de indruk te wekken dat zíj zwanger is. Ze heeft een soort bodystocking gemaakt van rekbare tricot waarvan de voorkant een dubbele laag heeft met aan de onderkant een rits. Ze vult die voorkant langzaamaan op met kapok, dat is onbewerkte katoenpluis. Ze lijkt verdorie écht zwanger.
Ik kan het niet helpen, maar ondanks al haar mooie praatjes bezorgt ze me de rillingen. Waar slaat dit op? Is ze zo zorgzaam voor mij? Of voor het kindje?
Ik zei wel tegen je dat ik er niet aan wilde denken, dat ik er niet mee bezig wilde zijn, omdat er geen weg terug meer is, maar Lisa… ik word gek! Ik kan er niet meer omheen.
Mijn buik staat gespannen als een ballon en mijn navel is helemaal naar buiten gefloept. Mijn borsten zijn zes keer zo groot als een halfjaar geleden. En een tepels! Als ik die buik niet had, kon ik zo op de foto als pin-up.
Ik zie precies als het kindje zich beweegt. Dan is er links een uitstulping, dan rechts. Het voelt zo vertrouwd. Als ik met mijn hand een beetje tegen de zijkant van mijn buik duw, komt hij er met zijn kontje tegenaan. Echt waar! (Ik zeg wel hij, maar ik weet niet wat het wordt, hoor.) En het kindje vanbinnen voelen, doe ik aan een stuk door. Vooral als ik wil gaan slapen trouwens, dan wordt hij wakker en gaat me een partij liggen trappelen. O ja, daar ben ik ook bang voor: dat ik dat gevoel ga missen. Het is iets intiems, iets van ons samen, iets waar niemand tussen kan komen. Ondanks alle shit geeft het me troost.
Verder voel ik me wel goed. Ik ben niet te veel aangekomen, ongeveer vijf kilo en dat is precies wat de baby, het vruchtwater en mijn borsten samen wegen. Volgens de verloskundige heb ik straks meteen mijn oude figuur terug. Ik moet alleen veel vaker plassen en ik heb soms last van maagzuur. Dat komt doordat kleintje tegen mijn maag aan drukt.
Wat een verhaal, hè, Lisa? Ik denk dat het je geen bal interesseert. Welk meisje van vijftien is nu bezig met zwangerschap? Het is ook meer dat ik er graag even over wil praten, alsof je mijn dagboek bent. Snap je dat?
Weet je wat ook maf is? Het liefst zou ik de straat op gaan in een naveltruitje en pronken met mijn buik. Ik ben er allang aan gewend dat mensen naar me kijken, maar terwijl ik normaal liever wegduik, zou ik mijn buik het liefst aan de hele wereld willen laten zien. Kijk maar, zou ik roepen. Mooi, hè? Hierin zit het liefste en mooiste kindje van de wereld. Lisa, ik heb zulke rare gevoelens. Ik word er helemaal naar van. Ik weet niet of ik ooit nog gelukkig kan worden.
Het stomste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb, is niet zwanger worden, want dat was een ongeluk. Het stomste is dat ik die abortus niet heb doorgezet en naar mijn moeder heb geluisterd. Hoewel ik er nu niet aan zou moeten denken dat ik een miskraam zou krijgen of dat er iets met mijn baby zou gebeuren. Ik ben bang dat ik mijn kindje nooit kán afstaan.
liefs en kusjes van je eigenste Nienke