4

Nienke stond al tien minuten met Sander in de buggy ongeduldig bij de halte te wachten, toen ze eindelijk de bus aan zag komen rijden. Ze zou er toch wel in zitten?

Yes! Toen de deur met een puffend geluid openging, leek het wel alsof Lisa bevrijd werd na tien jaar gevangenisstraf, zó enthousiast viel ze Nienke in de armen.

‘Gek ding!’ lachte Nienke. ‘We hebben elkaar drie weken geleden nog gezien, hoor!’

‘En elke dag op msn gesproken, vergeet dat niet! Maar een levende Nienke én Sander is toch echt het betere werk.’

Lisa boog zich voorover naar Sander. ‘En als ik zie hoe snel dit mannetje groeit en verandert, is drie weken helemaal een eeuwigheid.’

Nienke deed de buggy van de rem en trok met haar andere hand aan Lisa’s jack. ‘Kom, we gaan naar De Schakel. Kun je eindelijk eens zien hoe ik daar woon.’

‘Ja, dat wordt wel tijd na vier maanden. Waarom hield je dat eigenlijk steeds af?’

‘Ik zit pas sinds kort in een open groep. Voor die tijd hadden we in een soort isoleercel moeten gaan zitten. Ach, en ik wilde ook niet dat je je zorgen maakte.’

‘En nu dan wel? Je bent een rare, Nienke.’

‘Klopt, en weet je van wie ik dat heb?’

Lisa greep Nienke bij haar arm. ‘Wat is er met jou aan de hand? Je bent zo uitgelaten.’

‘Geduld!’ zei Nienke geheimzinnig. ‘Je wordt zo uit je lijden verlost. Ik heb een verrassing.’

‘Eén tipje, please,’ zeurde Lisa. Maar Nienke was onverbiddelijk.

‘Ik weet het al twee dagen en heb toch de verleiding weerstaan het je te vertellen. Vijf minuten geduld moet wel lukken, dacht ik zo.’

In een pittig tempo liepen Nienke en Lisa naar De Schakel. Allebei even ongeduldig en bijna hijgend van het snelwandelen. Als het niet te gevaarlijk was geweest om met Sander in de buggy te gaan rennen, hadden ze dat gedaan.

‘Ik moet je even voorbereiden,’ zei Nienke. ‘De meiden in De Schakel zijn anders dan die je gewend bent van school. Het zijn echt rauwe straatmeiden met heftige emoties.’

Lisa keek Nienke met opgetrokken wenkbrauwen aan.

‘Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, hoor. Anders zaten ze volgens mij niet hier.’

‘Ja, precies,’ ging Nienke door, ‘ze hebben allemaal een hoop ellende achter de rug. In eerste instantie schrok ik wel van ze toen ik hier kwam. Maar nu zijn het echt mijn vriendinnen geworden. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat schept een band.’

‘Ik snap het,’ zei Lisa, ‘laat gaan. Je hoeft je niet te verdedigen. Je hoeft je niet te schamen. En je hoeft ook niet bang te zijn dat ik me niet gedraag.’

‘Oké. Hier is het. Kom op.’

Noa zat op de bank met haar truitje omhoog naar haar gespannen buik te kijken. ‘Ik háát die strepen! Dat zijn allemaal littekens. Mijn buik wordt nooit meer normaal.’

Samina en Felicia giechelden. Het kon niet missen dat jongens het onderwerp van gesprek waren.

Louise stapte op Lisa af en gaf haar een hand. ‘Zo, dus jij bent Lisa. Ik heb al veel over je gehoord. Welkom.’

‘Wij gaan meteen door naar mijn kamer,’ zei Nienke haastig en met een je-snapt-toch-zeker-wel-waarom blik.

Louise grinnikte. ‘Hup, jullie. Snel maar.’

‘Ik word met de seconde nieuwsgieriger,’ piepte Lisa. Ze duwde Nienke, die Sander op haar heup droeg, zachtjes voor zich uit.

‘Ho, ho,’ protesteerde Nienke, ‘we zijn er al. Ga zitten jij. Daar in die stoel.’ Nienke gaf Lisa een brief. Een heel officiële brief. ‘Lezen!’ commandeerde ze.

Lisa las en herlas. ‘Nee, hè? Maar Nienke. Já, echt wel! Het is gelukt!’ Lisa gaf een brul van hier tot aan de Costa Blanca. Ze sprong op en omhelsde Nienke. Sander werd net niet platgedrukt maar begon toch een beetje te protesteren. ‘Je bent meerderjarig en je hebt de voogdij over Sander! Hij mag bij je blijven! Joehoe!’

Nienke straalde. ‘Ik wilde zó graag je gezicht zien als je het goede nieuws hoorde. Het was de moeite waard. Maar daarom heb ik het de afgelopen dagen voor me gehouden. Het was echt vreselijk, want ik wilde over niets anders praten dan hoe gelukkig ik ben!’

‘Ha, weet jij ook eens hoe het is om een geheim te hebben,’ zei Lisa.

‘Huh?’ Nienke keek haar vriendin met grote ogen aan. ‘Waar héb je het over?’

‘Tja, dat kan ik dus nog niet zeggen. Alleen dit: mijn ouders nodigen je volgende week zondagmiddag uit voor een zondagmiddagetentje. Kun je dan?’

Nienke knikte. Een onbestemd, maar heel blij gevoel kriebelde door haar lijf en prikte achter haar ogen. Wat zouden die ouders in petto hebben? Het was iets fijns, dat voelde ze aan alles. Zou ze samen met Sander mee op vakantie mogen? Nee, ze moest niet aan zulke dingen denken. Dan was de teleurstelling straks veel te groot. Misschien had Lisa’s moeder nog wat leuke babykleertjes. Ze nam zich voor er niet meer aan te denken.

‘En nu laat je me álle foto’s zien die je gemaakt hebt,’ zei Lisa. ‘Ik heb je niet voor niets een camera gegeven.’

Nienke zette Sander op de grond. Daar kon hij een beetje kruipen. Gevaarlijke dingen slingerden er niet rond. Lisa en zij gingen naast elkaar op bed zitten met de laptop op schoot. En al snel waren de o, wat liefs en o, wat schattigs niet van de lucht.

En minstens elke vijf minuten moest Nienke wel een keer zeggen: ‘Héérlijk, hè, dat Sander aan mij toegewezen is! Mijn leven kan niet meer stuk. Het kan nu alleen nog maar bergop!’