4
Onderwerp: Verhuisbericht
Lieve Lisa,
Heb je de titel van deze mail gelezen? Ja, het is een verhuisbericht aan jou. Het is zover, tenminste zo goed als zeker. Ik ga over enkele weken naar een opvanghuis voor tienermoeders.
Klinkt heftig, hè? Ik moet je zeggen, zo vóélt het ook. Want het ene moment ben ik opgelucht en kan ik wel dansen, het andere moment ben ik doodsbang en wil ik alleen maar huilend in een hoekje zitten. Dan weer ben ik boos of totaal lamgeslagen. Waarom moet mij dit overkomen? Waarom heb ik geen normaal leven? Waarom hebben mijn ouders me in zo’n vreselijke situatie gemanoeuvreerd? Ik hou mezelf maar voor dat er geen weg terug is. Het is zoals het is en hoe verstandiger ik nu ben, hoe meer kans ik heb dat alles in de toekomst goed komt. Dus uiterlijk lijk ik vrij kalm. Zou ik dat van mijn moeder hebben? Hmm…
Alles gaat ineens heel snel, alsof ik in het epicentrum van een aardbeving sta. Ik ga het huis uit, moet leren op eigen benen te staan, hoop aan het einde van de rit écht officieel moeder te worden en ik ga zelf voor Sander zorgen. In het opvangcentrum krijg ik een eigen kamer en ik krijg hulp bij alles wat er komt kijken om zelfstandig te worden.
Wel balen dat jij en ik elkaar niet meer zo vaak zullen zien. Ik probeer er maar niet te veel aan te denken. Dan word ik nog banger en verdrietiger. Maar niemand verbiedt ons om heel vaak bij elkaar op bezoek te gaan en gelukkig is er e-mail en msn.
Gisteren is Marie José hier geweest om met mijn ouders te praten. Ik heb je van de week na mijn spijbeldag (!) alles over haar en de Fiom verteld. Ben ik daar uiteindelijk toch nog terechtgekomen. Weet je nog dat we daarnaartoe wilden bellen, een mensenleven (dat van Sander, hihihi!) geleden?
Sorry trouwens als dit een rommelmail is. Hij is gewoon net zo rommelig als ik mezelf voel.
Het was een heel triest gesprek. Mama huilde. Kun jij het je voorstellen? Die is altijd zo beheerst. Je zou soms denken dat ze geen gevoel hád. Nou, wél dus. Ik kreeg gewoon medelijden met haar.
Maar weet je, vooral papa was het met Marie José eens dat het zo geen goede situatie is. Hij zei: ‘Ik zie dat Nienke eronder lijdt. Dat is afschuwelijk. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat Nienkes baby aannemen als ons eigen kind een goede oplossing was? Het is logisch dat het op deze manier verboden is bij de wet.’
Ik vond mijn vader altijd zo’n slappe je weet wel. Nu liet hij wat anders zien. Ik was van deze taal van hem helemaal ondersteboven.
We hebben zelfs nog besproken of ik toch niet thuis kon blijven. Het is ook allemaal nogal triest als je het tot je door laat dringen; een heel gezin dat uit elkaar gerukt wordt. Het zal wel net zoiets zijn als een scheiding. De scheiding van Sander en mij van papa en mama.
Maar het kan nou eenmaal niet anders. Ik wil echt zelf moeder zijn en ik zie mama niet een-twee-drie veranderen. Ik wil echt thuis weg. Ook moeten we naar de rechtbank. Mijn ouders hebben een strafbaar feit gepleegd. Hopelijk scheelt het dat ze bereid zijn zichzelf aan te geven. Maar door die rechtszaak gaan de Kinderbescherming en Jeugdzorg zich ermee bemoeien. Ik krijg nog met weet ik hoeveel mensen te maken. Pffft, dat wil je niet weten. De kinderrechter laat een onderzoek doen. Ik krijg een gezinsvoogd en weet ik wat voor maatschappelijk werkers en hulpverleners. Maar Marie José zegt dat ons grote voordeel is dat Sander en ik in het opvanghuis terechtkunnen en dat Jeugdzorg en de Kinderbescherming meestal luisteren naar het advies van de Fiom. Als ik laat zien dat ik goed voor Sander kan zorgen, heb ik grote kans dat hij bij mij mag blijven. Dan komt dat tenminste goed. Hóóp ik dan. Eerst Sander, dan mijn studie, dan… weer leven?
Het is dus nog allemaal niet zeker, maar waarschijnlijk gaat het zo lopen. Aan het andere geval wil ik niet denken. Dan halen ze Sander bij mij vandaan en wordt hij naar een pleeggezin gebracht. Dus duim je mee dat alles gaat zoals Marie José het gaat bespreken? Want dat zou het aller-aller-beste zijn.
Kun je het allemaal wel volgen?
Het duurde bij mij een hele tijd voor ik die procedures een beetje snapte.
Maar ja, het komt erop neer dat ik straks een nieuw leven ga beginnen. Niet makkelijk, maar ik wíl het, en volgens mij gaan papa en mama me uiteindelijk wel steunen. Papa in elk geval. Mama moet, geloof ik, eerst nog wat afleren. Of dat gaat lukken?
Ik moet trouwens zelf ook wat afleren. Namelijk dit: dat haar opvattingen altijd maar door mijn hoofd galmen. Pas als ik die kwijt ben, sta ik sterk genoeg in mijn schoenen om het opnieuw te proberen met haar.
Nou, je hoort snel meer van me.
xxx-jes
Nienke
Aan: nienke-pienke@hotmail.com
Onderwerp: Re: Verhuisbericht
Lieve Nienke,
Jeetje, ik snap waarom je je ziek gemeld hebt. Maar je gaat dus naar een huis waar ook andere jonge meiden met baby’s zijn? Dan zitten jullie allemaal in dezelfde situatie. Misschien is dat wel fijn? Mag je daar ook eigen spullen hebben? Vergeet niet je laptop mee te nemen!!!
Allemaal vragen. Maar ik denk dat jij het antwoord ook nog niet weet. Wat maak jij toch veel door, lieverd. Ik voel me zo’n onnozele puber bij jou vergeleken. Maar hopelijk wil je nog steeds vriendin blijven met een jong en onervaren ding. Ik zal je vast heel erg missen, maar aan de andere kant, zó ver is het opvanghuis gelukkig ook weer niet. Met de bus is het drie kwartier of zo. Je zult nog gek van me worden. Staat ze daar alweer op de stoep, zul je denken. Of, als jij daar zelf gek wordt, kom je toch lekker naar mij toe? Ik wil ook alles leren over babyverzorging. Kan ik mooi oppassen bij je!
Maar Nienke, hoe eng het allemaal ook is, je hebt een goede stap gezet. Ooit zou je toch het huis uit gaan. Je bent er alleen een beetje snel mee.
xxx
Lisa