20

Miss Harper heeft het voor het zeggen

Als ik nog enige twijfel mocht hebben dat miss Harper nu een belangrijke rol in mijn leven zou gaan spelen, werd die weggenomen toen we weer naar dr. Dell'Acqua gingen. Oma Emma stelde haar voor als mijn verzorgster en oppas, en ze mocht bij alle discussies over mij aanwezig zijn. Dr. DellAcqua was erg geschrokken van het ongeluk dat papa en mama was overkomen en wilde alles voor me doen wat in haar vermogen lag. In aanwezigheid van miss Harper ging ze haar oorspronkelijke bevindingen na. Ik bestudeerde het gezicht van miss Harper terwijl de dokter sprak, vooral toen ze herhaalde dat mijn vagina geoestrogeniseerd was. Ze keek alsof ze misselijk zou worden.

Oma Emma wilde er zeker van zijn dat ik de beste medicijnen en behandeling zou krijgen en dr. DellAcqua stelde haar gerust en noemde een paar recente medische ontwikkelingen. Ik dacht dat Ian dat graag gehoord zou hebben. Maar misschien wist hij het al.

Daarop vroeg mijn grootmoeder of ze vond dat mama te lang gewacht had met dr. DellAcqua te raadplegen.

Ze schudde haar hoofd. 'Dat denk ik niet, Emma. Haar toestand is niet onomkeerbaar. We zullen haar helpen. Maar,' ging ze verder, 'er is nog een ander aspect, Emma, het psychologische aspect. Ik weet zeker,' zei ze, met een glimlach naar mij, 'dat Jordan heel veel vragen heeft over zichzelf en wat er zich afspeelt in haar lichaam. Het is belangrijk dat je je in geen enkel opzicht abnormaal voelt, Jordan. Het is gewoon een medische aandoening die we zullen corrigeren. Je hoeft niet bang te zijn, je kunt alles vragen.' Ik keek naar miss Harper, die haar blik op het plafond richtte. Ze leek zich hier niet op haar gemak te voelen met mij en oma Emma.

Dr. Dell'Acqua richtte zich weer tot oma Emma. 'Ik heb tegen Carol gezegd dat ze professionele therapie nodig kan hebben.'

'Daarom hebben we miss Harper gevraagd te komen,' zei oma. 'Ze heeft jaren en jaren ervaring met kinderen van haar leeftijd.'

'Hmm,' zei dr. Dell'Acqua. Ik kon zien dat het niet precies was wat ze bedoelde, maar ze wilde mijn grootmoeder niet tegenspreken. 'Oké, maar als je wat assistentie nodig hebt, bel me dan, dan zal ik je de juiste richting wijzen.'

'Ik voel dat we nu die juiste richting hebben gevonden, Rene. Dank je.'

Ze knikte, maar toen ze naar mij keek, kon ik zien dat ze er niet helemaal gelukkig mee was.

'Van nu af aan,' zei oma Emma, toen we in de limousine naar huis reden, 'zal miss Harper over je medicatie gaan. Zij zal beslissen wat je elke ochtend aan moet trekken en hoe je je dag moet doorbrengen.'

'Ik zal een rooster voor ons opstellen,' zei miss Harper. 'Net zoals ik zou doen als je in mijn klas zat. We zullen tijd besteden aan je lessen, maar je zult ook tijd hebben voor jezelf om te spelen, te zwemmen en de dingen te doen die je graag doet. Het zal de meest productieve zomer van je leven zijn.'

'Gaat u ook een rooster opstellen voor Ian?' vroeg ik. Het zou een soort thuisonderricht zijn en hij zei altijd dat hij betere vorderingen zou maken met thuisonderricht, al dacht ik dat hij bedoelde zonder leraar, gewoon zelfstandig leren.

'We zullen zien,' zei ze.

'Ian weet zich trouwens de hele dag zelf te amuseren,' zei oma Emma. 'En, vertel eens, nu we eindelijk een rustig moment hebben. Hoe of waarom raakte hij bij een vechtpartij betrokken, toen bij het meer? Geweld is niets voor hem.'

'Ik weet het niet,' zei ik haastig, te haastig, want ze tuitte haar lippen en kneep teleurgesteld haar ogen samen.

'Misschien wil je er met miss Harper over praten,' zei ze.

'Natuurlijk zal ze dat doen,' zei miss Harper. 'Als zij en ik elkaar beter hebben leren kennen, zal ze geen geheimen meer voor me hebben. We hebben al afgesproken dat ze altijd eerlijk en oprecht zal zijn, hè, Jordan?'

Ik wilde knikken en zei toen snel: 'Ja.'

Oma Emma keek haar glimlachend aan. 'Ik ben blij dat je me kon komen assisteren, Millicent. Je kunt zien hoe er aan die kinderen gewerkt moet worden, en nu mijn zoon en schoondochter in het ziekenhuis liggen, had ik professionele hulp nodig. We boffen dat je beschikbaar was en erin toestemde hier te komen.'

'Na alles wat je hebt gedaan voor mij en mijn moeder, ben ik dankbaar dat ik iets voor je terug kan doen.'

'Dank je. Je moeder en ik waren vroeger onafscheidelijk. Ik mis haar.'

'Ik zal zien of ze op bezoek kan komen.'

'Ja, dat zou aardig zijn. Kom, ik zal me eerst bij de supermarkt af laten zetten door Felix, want hij ligt op onze route en daarna kan hij jullie thuisbrengen. Als ik hier klaar ben, zal ik naar het ziekenhuis gaan om te zien hoe het met Christopher gaat.'

'Mag ik mee?' vroeg ik.

'Nee, dat kan niet. Je zult thuis te veel te doen hebben en je vader is nog niet zover dat hij bezoek kan ontvangen. Ik zal je laten weten wanneer jij en Ian hem kunnen bezoeken.'

'Ik heb niks te doen,' zei ik. 'Als het geen tijd is voor bezoek, waarom gaat u dan?'

'Ik geloof niet dat het nodig is jou uit te leggen waarom, Jordan. Ik heb daar veel meer te doen dan alleen met je vader te babbelen, die, geloof ik, daar zelfs nog niet toe in staat is, en je hebt echt veel te doen. Je hebt net miss Harper gehoord. Je gaat een rooster met haar opstellen. Verspil alsjeblieft mijn energie niet met zulke vragen.'

Zodra oma Emma bij de supermarkt uit de limousine stapte, draaide miss Harper zich naar me om.

'Ik dacht dat jij en ik hadden besproken waarom je dat niet doet met volwassenen, Jordan. Je mag hen nooit op een dergelijke manier ondervragen. Niet alleen is het onbeleefd, maar het is ook een bewijs van een slechte opvoeding en doet afbreuk aan de reputatie van je ouders. Maar het verbaast me niets. De meeste kinderen van jouw leeftijd zijn niet goed geschoold in manieren en decorum. De ouders van nu zijn veel te veel met zichzelf bezig. Ze zijn niet bereid hun tijd en energie erin te steken. Als je voortaan iemand iets wilt vragen, kun je beter eerst naar mij kijken om te zien of je dat kunt doen. Ik zal knikken of mijn hoofd schudden en dan zul je weten watje moet doen.'

'En als u er niet bent?'

Ze staarde me weer aan met die kille blauwe ogen. 'Voortaan ben ik er altijd.'

Altijd? Is ze van plan me overal te volgen? En als mama terugkomt? dacht ik, maar besloot het niet te vragen. In plaats daarvan rolde ik me op in de hoek van de bank en veranderde in een Ian-rups tot we thuis waren. Ian was buiten met zijn vergrootglas en bestudeerde iets in het gras. Ik sprong praktisch de auto uit en begon naar hem toe te hollen.

'JORDAN!' schreeuwde miss Harper. Het was of er een lasso om mijn nek werd gegooid.

Ik bleef pardoes staan en draaide me om.

'Je gaat meteen naar je kamer. Daar beginnen we,' zei ze.

'Ik wil met Ian praten,' zei ik.

'Ga direct naar je kamer.' Ze deed een stap in mijn richting.

Ian stond op en keek naar ons. Hij wist natuurlijk waar we geweest waren. 'Jordan,' zei hij, 'heeft de dokter nog iets nieuws verteld?'

'JORDAN!' gilde miss Harper. 'Er is je gezegd dat je je probleem met niemand mag bespreken, zeker niet met je broer. Ga nu meteen naar je kamer. Ik zeg het niet nog een keer. Als ik dat moet doen zal ik dat als een ernstig minpunt beschouwen.'

'Minpunt?' vroeg Ian glimlachend. Hij kwam naar ons toe. 'Wat bedoelt u daarmee? Neemt u haar poppen af als ze genoeg minpunten heeft of wilt u haar opsluiten?'

'Zo is het genoeg, jongeman. Je leunt ervan op aan dat ik ook jouw wangedrag zal noteren. Jordan, doe wat ik zeg.'

Ze stak haar hand naar me uit. Ik keek naar Ian. Hij schudde zijn hoofd en ging verder met het bestuderen van wat het ook mocht zijn in het gras. Ik wilde bij hem blijven, maar ik was bang dat ze het aan oma Emma zou vertellen en dat oma Emma Ian en mij dan zou straffen, dus pakte ik haar hand.

Ze hield mijn hand onverwacht stevig in de hare en kneep mijn vingers bijna plat. 'Ik ben niet gewend om mijn stem te moeten verheffen,' mompelde ze, terwijl ze me naar de voordeur trok. Ik keek om naar Ian. Hij staarde naar ons en zelfs op deze afstand kon ik zien dat zijn ogen vuur schoten.

Zodra we binnen waren, beval ze me naar mijn kamer te gaan. 'Vooruit. Ik moet iets tegen de dienstmeid zeggen en dan kom ik ook.'

Ik kon alleen maar aan mama denken. Ik bad dat ze wakker zou worden en thuis zou komen. Met gebogen hoofd liep ik de trap op naar mijn kamer. Tot mijn verbazing zag ik dat mijn bed niet was opgemaakt en de kleren die ik de vorige dag had gedragen niet waren opgehangen of weggehaald om te worden gewassen. Ook de handdoek in de badkamer lag nog waar ik hem verfrommeld had achtergelaten.

'Mooi zo,' hoorde ik. Ik draaide me om en zag miss Harper mijn kamer binnenkomen. 'Ik was al bang dat ze haar nieuwe instructies zou zijn vergeten. We zullen beginnen met je kamer op te ruimen en schoon te maken. Voortaan zal dat je eerste dagtaak zijn.'

'Maar dat doet Nancy altijd.'

'Nancy zal dat niet meer doen voor jou en voor Ian. Pas als we zorgdragen voor onze eigen bezittingen, leren we de waarde ervan kennen,' zei ze.

'Maar wat doet Nancy dan?'

'Dat gaat jou niet aan, Jordan. Werkelijk, ik heb nog nooit een kind meegemaakt dat zo kan lamenteren.'

'Wat betekent dat?'

Ze hief haar ogen naar het plafond en sloeg toen met haar open hand tegen de muur. Ze deed het zo plotseling en hard, dat ik ineenkromp uit plaatsvervangende pijn. Het moest pijn doen, maar dat was niet aan haar te merken.

'Vraag na vraag na vraag. Vocabulaire lessen komen later,' zei ze, plotseling heel zacht en liefjes. 'Heb je ooit zelf je bed opgemaakt?'

'Ik heb het met mama gedaan in het zomerhuis.'

'Dat valt dan weer mee. Laat maar eens zien hoe je het doet.' Ze sloeg haar armen onder haar platte boezem over elkaar en deed een stap achteruit om toe te kijken.

Ik begon langzaam. Het bed in het zomerhuis was niet zo groot als papa's oude bed, maar ik begon zoals mama het me had geleerd. Miss Harper sloeg me gade en kwam niet naar voren om te helpen terwijl ik worstelde met de deken. Toen ik klaar was, liep ze naar het bed en haalde het weer af.

'Te slordig,' zei ze. 'Je laat het bovenlaken niet zo gekreukt liggen en je kussens niet alsof je er net op gelegen hebt. Doe het nog eens.'

'Zo doet Nancy het altijd,' zei ik.

'Dat betwijfel ik. Doe het nog eens. Doe het!'

Ik deed het nog eens, en weer was ze niet tevreden. Deze keer had ik de lakens niet goed genoeg ingestopt.

'Waarom moet het zo perfect?' vroeg ik, wat ook weer verkeerd was.

'Ga zitten,' zei ze, wijzend naar mijn bureaustoel. Ik ging zitten. Ze stond voor mijn lessenaar alsof ze echt terug was in haar schoollokaal. 'Waarom is het belangrijk dat we de dingen zo perfect mogelijk doen? Wie weet het antwoord?' vroeg ze.

Mijn mond viel open. Wie weet het antwoord? Wie was er nog meer in de kamer? Ian was er niet.

'Nou?' Ze keek me nijdig aan. 'Waarom?'

'Om ze er mooi uit te laten zien,' zei ik.

'Voor je spreekt in mijn klas steek je je hand op en wacht tot je toestemming krijgt.'

'Dit is geen klas. Het is de kamer van mijn vader.' 'Als ik er ben, is het een klaslokaal!' zei ze, en staarde me strak aan, met haar gezicht vlak bij het mijne en haar handen op mijn lessenaar. 'Vooruit. Steek je hand op.'

Ik voelde me nogal belachelijk, maar ik deed het.

'Jordan. Ja? Vertel ons waarom het belangrijk is de dingen zo perfect mogelijk te doen.'

'Om ze er mooi uit te laten zien.'

'Ja, maar dat is niet de voornaamste reden. Als we proberen alles wat we moeten doen perfect te doen, zal het ons altijd goed gaan en doet het er niet toe of iemand het ziet of niet. We zullen onze eigen normen hebben. Het moet belangrijk voor ons zijn om dingen goed te doen. Anders worden we lui en slordig en zullen we het er slecht afbrengen als we iets voor anderen moeten doen. Wat gebeurt er dan met ons, Jordan?'

'Dan vinden ze ons niet aardig?'

'Niet alleen niet aardig. We krijgen geen baan. We zullen niet gewaardeerd worden. Dus wat willen we altijd doen? Jordan?'

'Alles perfect doen.'

'Heel goed. Sta nu op en ga je bed weer opmaken.'

Ik deed het zo goed mogelijk, zorgde ervoor elke kleinigheid zo perfect mogelijk te doen. Ze bleef achter me staan om me te controleren.

'Hm,' zei ze toen ik klaar was. 'Het is nog niet helemaal perfect, maar een stuk beter dan toen je het de eerste keer deed, vind je niet?'

Ik knikte.

'Vind je niet?' herhaalde ze. Ik was het vergeten. Niet knikken, spreken. 'Ja.'

'Ik vind het tijd worden dat je zegt "Ja, miss Harper", "Nee, miss Harper". Ook dat is beleefdheid.'

'Ja, miss Harper.'

'Goed. We zullen uiteindelijk toch nog met elkaar op kunnen schieten. En nu je kleren.'

Ik pakte mijn jurk van de stoel en ze keek aandachtig toe terwijl ik hem op een hangertje hing. Ik scheen dat redelijk goed gedaan te hebben, want ze vroeg me niet om het nog eens te doen. In de badkamer vouwde ik de natte handdoek op en legde hem met mijn ondergoed in de wasmand.

'Zo,' zei ze. 'Je eerste dagtaak is volbracht. Vervolgens, als je taken zijn gedaan, is het voortaan tijd voor je medicijn.'

'Mama wilde dat ik het zou doen zodra ik wakker werd, zodat ik het niet zou vergeten.'

'Nou, je hoeft je nu geen zorgen meer te maken dat je het zult vergeten, wel? Ik ben er om je eraan te herinneren.'

Ze sperde haar ogen even open en glimlachte toen. 'Je bent een veelbelovende kleine meid. Je doet me denken aan een wild paard dat getemd moet worden of een puppy die zindelijk moet worden gemaakt.'

Ze liep naar het kastje waarin mijn medicijn werd bewaard en haalde het eruit. 'Ik zal het voor je bewaren en meebrengen als ik 's morgens je kamer kom controleren.'

Ik schudde mijn hoofd, maar ze deed net of ze het niet zag. 'En nu gaan we werken aan je lesmateriaal. Ik heb boeken en werkschriften voor je,' zei ze glimlachend, en ging de kamer uit met mijn medicijn.

Ik hoorde Ian de trap opkomen en liep haastig naar de deur van mijn kamer om hem te roepen. Hij bleef staan en keek mijn richting uit. Ik was vergeten dat oma Emma hem had verboden boven aan deze kant van het huis te komen. Haastig liep ik door de gang naar hem toe.

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.

'Ik moest mijn bed van haar opmaken, mijn kleren ophangen en de badkamer schoonmaken. Ik moet het elke ochtend doen voor ik mijn medicijn krijg. Ze zal tegen jou ook zeggen dat je het moet doen.'

Hij dacht even na en knikte toen. 'Goed,' zei hij. 'Dat heb ik liever dan Nancy, dat weet je.'

'Ik niet. Ik wil dat Nancy het doet.' 'Doe niet zo verwend. Dat is precies wat ze tegen oma Emma zal zeggen. Waar is ze?'

'Ze is mijn schoolwerk gaan halen. Ze wil me de lessen voor de groep vier laten leren, zodat ik de anderen vóór ben.'

'Prima,' zei hij, wat me woedend maakte.

'Ik wil geen schoolwerk doen, Ian. Het is zomer. Ik wil naar het zwembad.'

'Hoor eens,' zei hij, 'we hebben hier niet om gevraagd. Oma Emma heeft haar aangenomen, dus laat haar haar werk doen. Profiteer van de situatie en zorg dat je vooruitgaat.'

'Ze zal jou ook aan het werk zetten.'

Hij lachte. 'Ik denk niet dat zij me veel kan leren,' zei hij, en ging naar zijn kamer op het moment dat miss Harper met boeken en schriften uit de kamer van papa en mama kwam.

'Wat heb je tegen haar gezegd?' vroeg ze hem onmiddellijk.

Hij zweeg even, keek naar miss Harper en liep toen verder naar zijn kamer.

'Ik kom zo bij je, jongeman,' riep ze hem na.

Hij deed zijn deur dicht en op slot.

Ze bleef even naar zijn kamer staan kijken en kwam toen naar mij toe.

'Wat heeft hij tegen je gezegd? Heeft hij weer naar de dokter gevraagd?'

'Nee. Hij zei dat hij het niet erg vond om voor zijn eigen kamer te zorgen. Dat vindt hij prettig.'

'O, ja? We zullen wel eens zien wat hij prettig vindt en wat niet. Ga terug naar je kamer,' beval ze.

Ik draaide me om en liep erheen, maar niet snel genoeg naar haar zin. Ik kon haar adem bijna op mijn hoofd voelen, hoorde haar voeten vlak achter me. Zodra we in de kamer waren, zei ze dat ik achter mijn lessenaar moest gaan zitten en toen legde ze stuk voor stuk de boeken erop: voor wiskunde, Engels, natuurkunde en maatschappijleer. Ze had nog een vijfde boek, dat ik nog nooit had gezien, dat getiteld was Hoe word ik een dame. Ze zei dat het ging over manieren en goed gedrag en net zo belangrijk - zo niet belangrijker - was dan de andere vakken.

Ze sloeg elk boek open om me de aangegeven pagina's te laten zien, waar ik moest beginnen te lezen. Bij elk boek, behalve het Hoe word ik een dame, hoorde een werkboekje, zoals ik ook op school had. Ze liet me de pagina's in het werkboek zien die ik moest aanvullen als ik een pagina van een boek had gelezen.

'Ik zal beginnen met je zelfstandig te laten werken.' Ze keek op haar horloge. 'Je hebt genoeg tijd om Engels en wiskunde te doen vóór de lunch. Na de lunch doe je de rest en dan zullen we het werk samen controleren om te zien wat je zelf hebt geleerd en wat ik nog verder moet uitleggen.'

Ik keek naar het raam. Er was bijna geen wolkje aan de lucht te bekennen en het was erg warm.

'Maar ik wil vandaag gaan zwemmen. Oma Emma zei dat ze het zwembad in orde had laten maken voor Ian en mij, en ik wil een van mijn vriendinnen vragen te komen, Missy Littleton.'

'Daar zullen we het nog wel over hebben als je klaar bent met je werk. Maar ik kan je wel vertellen dat ik het er niet mee eens ben dat er door de week gasten komen. Je kunt nu beginnen.'

'Ik wil niet,' zei ik. 'Ik wil vandaag niet leren. Ik wil zwemmen. In de zomer heb je geen door de week. Dan is elke dag als een weekend.'

'Voor mij niet en voor jou ook niet meer. Aan je werk.'

Ik kon mijn tranen niet bedwingen.

Ze keek me woedend aan en wierp toen een blik op haar horloge. 'Ik kom over anderhalf uur terug. Als je dan niet klaar bent met je eerste twee opdrachten, krijg je geen lunch.'

Ze draaide zich om, liep de kamer uit en deed de deur achter zich dicht.

'Ik doe het niet!' gilde ik. Mijn hart bonsde wild in afwachting van haar terugkomst, maar ze kwam niet. Ik luisterde en toen stond ik op en keek om de hoek van de deur. Ik zag dat ze naar lans kamer liep.

Ze probeerde de deurknop om te draaien en klopte toen hard op de deur, eiste dat hij open zou doen. Hij deed het niet. Ze liet haar armen zakken, balde haar handen tot vuisten.

'Daar zul je spijt van krijgen, jongeman,' waarschuwde ze, draaide zich om en liep naar de trap.

Ik trok me snel terug en keerde terug naar mijn lessenaar, waar ik bleef zitten mokken. Maar onwillekeurig was ik toch nieuwsgierig naar het schoolwerk. Misschien had Ian gelijk. Misschien moest ik meer weten. Ik begon het wiskundeboek te lezen en keek toen naar het werkboek. Sommige dingen waren gemakkelijk, maar andere brachten me in de war en ik werd ongeduldig. Ik ging weer zitten mokken tot ook dat me verveelde. Ik stond op en keek uit het raam.

Oma Emma's tuinlieden waren bezig gras te maaien en struiken te snoeien. Een man was aan het werk om het zwembad schoon te maken. Het was echt een schitterende dag en ik wilde naar buiten om de bloemen en het pas gemaaide gras te ruiken en de vogels te horen. Ik wenste dat we weer terug waren bij het meer en alles wat er gebeurd was niet meer dan een nachtmerrie was. En ik nam het risico om de zwarte beer weer tegen te komen op de koop toe.

Verveeld en gefrustreerd liep ik naar het bed en ging liggen. Ik deed mijn ogen dicht en ging op mijn rug liggen en voor ik het wist viel ik in slaap. Een harde klap op mijn linkerwang deed me wakker schrikken en ik staarde in het gezicht van een woedende miss Harper.

'Hoe durf je? Hoe durf je mijn instructies niet op te volgen en je werk te negeren?'

Ik was te verbijsterd om te huilen. Niemand had me ooit zo geslagen, mama niet, papa niet en oma Emma niet. Ik raakte mijn gloeiende wang aan en hield mijn adem in.

'Niet alleen mag je vandaag niet naar buiten, je krijgt ook geen lunch en je blijft in je kamer tot al het werk af is dat ik je heb opgegeven. En als je tegen het avondeten nog niet klaar bent, sla je dat ook over.'

'Nee, ik doe het niet,' zei ik koppig.

'O, ja, je doet het wel,' zei ze met een kille glimlach en hield de sleutel van mijn kamerdeur omhoog. 'Ik weet hoe ik jonge honden moet trainen. Over drie uur kom ik terug.'

Ze draaide zich om voordat ik kon opstaan en liep de kamer uit, deed de deur achter zich dicht. Ik hoorde dat ze de sleutel in het slot omdraaide en wegliep.

Ik sprong uit bed en holde naar de deur, hamerde erop met mijn twee vuisten en schreeuwde uit alle macht. 'Doe open! Laat me eruit! Laat me eruit! Ik wil mijn moeder!'

Ik wachtte, maar hoorde slechts stilte. Mijn handen zagen rood en deden pijn op de plekken waarmee ik erop de deur had gebonkt. Ik huiverde en liet me huilend op de grond zakken. Ik snikte zo luid dat ik aanvankelijk de tikkende geluiden niet hoorde in het slot van de deur, maar toen ik ze hoorde, bedwong ik mijn tranen en luisterde gespannen. Een paar ogenblikken later klikte het slot open. Ik stond op en deed haastig een stap achteruit, bang voor wat ze nu weer zou gaan doen.

De deur ging open.

Ian stond met een schroevendraaier in zijn hand.

Ik was nog nooit zo blij geweest hem te zien.

'Waarom heeft ze je opgesloten?' vroeg hij.

'Omdat ik het schoolwerk niet heb gedaan wat ik van haar moest doen. Ze zei dat ik geen lunch zou krijgen voor ik het gedaan had, en als ik het niet deed, zou ik ook vanavond geen eten krijgen. Ik wil naar buiten. Ik wil mama zien.'

'Rustig, Jordan.' Hij dacht na. 'Je had moeten proberen het werk te doen, maar ze had je hier niet mogen opsluiten. Dat is gevaarlijk. Als er eens brand was uitgebroken?'

Ik knikte en was plotseling ook erg bang.

'IAN!' hoorden we haar schreeuwen. 'Hoe durf je! En je hebt je grootmoeder ook niet gehoorzaamd. Je mag hier niet komen!'

Ian draaide zich langzaam om en keek naar miss Harper. Hij wees naar haar met zijn schroevendraaier.

'U had haar niet in haar kamer mogen opsluiten. Als er brand was geweest, had ze dood kunnen gaan,' zei hij. 'Mijn grootmoeder zal dat niet op prijs stellen. Onze ouders zullen ook woedend zijn.'

'Je bent een opstandig jongmens. Je grootmoeder heeft jullie allebei voorlopig onder mijn hoede geplaatst en je ouders kunnen alleen maar dankbaar zijn voor wat ik probeer hier te doen.'

Ian blies lucht door zijn lippen en ze verstarde, leek groter te worden.

'Ga ogenblikkelijk naar je kamer. Voor jou ook geen lunch. Vooruit!' Ze gebaarde naar zijn kamer.

Ian keek naar mij en toen naar haar en liep langzaam de gang door. Toen hij bij de trap kwam, ging hij naar beneden.

Miss Harper schudde haar hoofd.

'Ik zei dat je naar je kamer moet!' schreeuwde ze en bleef afwachtend staan, maar hij kwam niet terug. 'Die jongen is onverbeterlijk. Zijn wangedrag is veel ernstiger dan je grootmoeder dacht. Er moet drastisch worden ingegrepen.'

Ze keek naar mij. 'Ben je weer aan je werk gegaan?'

Ik wilde mijn hoofd schudden en stopte toen. Ik wilde niet dat ze de deur weer op slot deed.

'Ja,' zei ik.

'Goed. Ik zal je deze keer vertrouwen. Je kunt beneden komen om te lunchen en daarna zullen we samen werken. Als we goede vorderingen maken, gaan we ook naar buiten,' beloofde ze. 'Kom mee.'

Ik aarzelde.

Op de een of andere manier leek het me of ik, als ik aardig was tegen haar, op een verschrikkelijke manier verraad pleegde jegens Ian.

Ik had geen idee hoe waar dat was.