4

Een broer die je kunt vertrouwen

Toen we wegreden van het parkeerterrein van dr. DelI'Acqua, belde mama papa op haar mobiel. Het duurde zo lang voor hij aan de telefoon kwam nadat zijn secretaresse had opgenomen, dat we al bijna in de röntgenkliniek waren.

'Hoe kón je het aflaten weten, Christopher? Hoe kón je alles op mijn schouders laten neerkomen?' schreeuwde ze bijna in de telefoon. Papa's antwoord leek haar niet te bevredigen. 'We zijn bijna bij de röntgenkliniek. Precies, ja. Ik zei je dat er een CAT -scan gemaakt zou moeten worden. Jammer dat er geen apparaat is om te zien of iemand een geweten heeft,' zei ze, en toen klapte ze haar mobiel dicht zonder zelfs gedag te zeggen. Ze had weer tranen in haar ogen, maar het waren tranen van woede, niet van droefheid.

'Het is goed, schatje.' Ze gaf een kneepje in mijn hand. 'We doen het gewoon allemaal zelf. Zoals altijd,' voegde ze eraan toe.

Iedereen was aardig tegen me in de kliniek. Het deed geen pijn, maar ik vond het toch griezelig. Toen alles achter de rug was, gingen we rechtstreeks naar huis. Papa was ook niet naar de kliniek gekomen, maar mama belde hem niet meer en zei er zelfs niets over. Oma Emma was er niet, ze was naar een van haar liefdadigheidslunches toen we thuiskwamen, maar Ian was thuis uit school en keek naar een documentaire over spinnen. Ik dacht dat hij ons niet gehoord had en niet wist waar we geweest waren, maar niet lang nadat ik naar boven was gegaan, kwam hij naar mijn kamer. Ik dacht dat hij me een van zijn spinnen wilde laten zien om me ermee te plagen, maar hij had niets bij zich.

'Ik weet dat jullie bij dr. Dell'Acqua zijn geweest,' zei hij.

Ik speelde zo'n beetje met mijn poppenhuis, zonder veel aandacht. Ik dacht nog steeds aan alles wat ze met me hadden gedaan. Ik gaf geen antwoord en hij kwam binnen en ging naast me staan.

'Ik hoorde mama bellen en een afspraak maken. Ze wist niet dat ik haar gehoord had. Wat is er mis met je? Is het besmettelijk?'

Ik haalde mijn schouders op. Was het dat? vroeg ik me af. Kon ik het van een van de meisjes op school hebben gekregen?

'Nou, wat mankeer je?'

Wat moest ik zeggen? Mama wilde niet dat ik het iemand zou vertellen, maar we hadden het ook aan papa verteld. Sloeg dat verbod nu nog wél op Ian? En zelfs al was dat niet zo, zou ik dan een geheim als dit met hem willen delen? Ik twijfelde er niet aan of hij zou het nog beter geheim kunnen houden dan ik en ik was niet bang dat hij het aan oma Emma zou vertellen.

Nu mama in haar kamer was en waarschijnlijk op bed lag met een vochtig warm washandje op haar ogen, en papa zelfs niet naar de dokter was gekomen, voelde ik me eenzaam en bang. Een geheim hebben was niet prettig, vooral niet dit geheim.

'Mama wil niet dat ik het aan iemand vertel. Ze wil niet dat oma Emma het ontdekt,' antwoordde ik.

Dat was blijkbaar het verkeerde antwoord. Het wekte zijn belangstelling nog meer op, maar ik vond het prettig dat hij belangstelling voor me had. Ik kon de keren op mijn vingers tellen dat hij in mijn kamer was geweest of me in zijn kamer had uitgenodigd. We spraken elkaar soms dagenlang niet. Hij zat altijd in een ander deel van het schoolgebouw, dus zagen we elkaar na het ontbijt soms pas bij het avondeten. Suzie Granger, uit de hoogste klas, was smoorverliefd op Ian en probeerde zijn aandacht te trekken, maar zelfs al stond ze pal voor hem, dan nog gedroeg hij zich of ze onzichtbaar was. Op een dag pakte ze op school kwaad mijn arm vast en zei: 'Ian als broer hebben moet zijn of je enig kind bent.'

Ik had geen idee wat ze bedoelde, maar toen kwam ik erachter dat ze wilde dat hij aandacht aan haar besteedde, en Lila Mclntyre, een meisje uit mijn klas, legde uit wat het betekende om smoorverliefd te zijn op iemand. Haar zus had het haar verteld.

'Waarom noemen ze dat smoorverliefd?' vroeg ik.

'Omdat je zoveel van iemand houdt dat je hem zou willen smoren,' zei ze, wat me niet zo geweldig leek. Het klonk nogal pijnlijk.

'Je praat niet zomaar tegen iemand, Jordan,' zei Ian. 'Ik ben je broer en je hoort je broer meer te vertrouwen dan welke vreemde ook.'

'Ik vertrouw vreemden niet. Ik praat niet met vreemden.'

'Ik bedoelde niet echt dat je met vreemden praat,' zei hij een beetje gefrustreerd. Hij zette zijn handen op zijn heupen. 'Hoor eens, je bent mijn zus. We zijn familie, dus wat er met jou gebeurt is belangrijk voor mij.'

Wat er met mij gebeurt is belangrijk voor hem? Hij had nog nooit zoiets tegen me gezegd. Hij vond me nooit interessant en niets van wat ik deed of leuk vond trok hem aan, maar hij vertelde me graag over de dingen die hij deed. Het was niet zijn schuld dat het me te veel verveelde om er voldoende aandacht voor op te brengen. Het was een feit dat hij meer tegen mij praatte dan tegen mama of papa. In ieder geval luisterde ik, ook al begreep ik niet veel van wat hij vertelde.

'Nou? Wat is je grote geheim? Voor de dag ermee, spuug uit,' zei hij.

Ik voelde me als iets dat ik graag zou willen uitspugen, dacht ik.

Hij bleef naar me staan kijken. Hij had een hoop geduld en stampte nooit met zijn voeten of schreeuwde. Anders dan mijn vriendinnen op school die ook oudere broers hadden, had ik nooit een hevige ruzie met mijn broer en we zeiden nooit gemene dingen tegen elkaar. Hij maakte trouwens bijna nooit ruzie met wie dan ook. Hij zei slechts: 'Ik verspil mijn adem niet.'

Ik keek naar hem en toen naar de open deur. 'Mama zou woedend worden als ik het je vertelde.'

'Dus zal ik haar niet laten weten dat je het me verteld hebt, oké?'

Ik wist dat als Ian zei dat hij iets zou doen, hij het ook deed en als hij zei dat hij iets niet zou doen, het ook niet deed, wat er ook gebeurde, maar het stuitte me tegen de borst om mama te verraden. Hij wist wat me dwarszat. Ian was bijna net zo goed als oma Emma in gedachtelezen.

'Ze zal niet woedend worden, Jordan, en zelfs al zou dat wél zo zijn, dan zal ik haar vertellen dat het mijn schuld was, oké?'

'Oké,' zei ik, maar ik vertelde nog steeds niets. Ik probeerde de juiste woorden te vinden, woorden die me zinnig in de oren klonken.

'Nou?'

'Ik ben vroegtijdig,' zei ik.

'Wat?' Hij kneep zijn ogen samen en rimpelde zijn neus. Toen glimlachte hij. Had ik het verkeerd gezegd?

'Voorlijk, vroegtijdig,' herhaalde ik.

'Jij voorlijk? Dat betwijfel ik. Je bent hooguit een gemiddelde leerling, al is daar niks mis mee. In ieder geval gaan ze niet met zulke mensen naar artsen, Jordan. Psychologen misschien, maar geen medici. Je bent niet "vroegtijdig".'

'Het is zo, Ian. Dr. Dell'Acqua heeft het gezegd en ze heeft in mijn arm geprikt en er bloed uitgehaald, ook al was er al bloed uit me gekomen,' flapte ik eruit, en had er onmiddellijk spijt van. Ik vond het allemaal nog steeds erg beschamend en pijnlijk.

'Kwam er bloed uit je? Waar?'

Ik schudde mijn hoofd en wendde het af.

'Vroegtijdig,' herhaalde hij bij zichzelf. Ik dacht dat hij zich zou omdraaien en de kamer uitlopen, maar hij verraste me door met gekruiste benen op de grond naast me te komen zitten. Hij keek opgewonden en zelfs nog geïnteresseerder. 'Hebben ze je verteld waarom er bloed uit je kwam?'

Ik schudde mijn hoofd. Dat hadden ze niet echt. Er was alleen dat lange woord dat mama had gebruikt. Ze moest het nog uitleggen en om de een of andere reden wilde ze dat niet.

'Hebben ze je verteld dat je ongesteld was?'

'Ja,' zei ik.

'Alle spinnen!' zei Ian - zijn favoriete uitdrukking als iets hem verbijsterde. 'Je was ongesteld. Je hebt gemenstrueerd,' zei hij, en ik sperde mijn ogen open. Hoe kwam het dat hij zoveel wist? In ieder geval zag ik aan de uitdrukking op zijn gezicht dat hij me plotseling iets wonderbaarlijks vond, misschien net zo wonderbaarlijk als de insecten die hij bestudeerde of de experimenten die hij uitvoerde.

'Ja, dat is het.'

'Natuurlijk. Daarom zeiden ze "vroegtijdig". Je moet nog zeven worden,' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Wat heeft de dokter nog meer gedaan?' vroeg hij, terwijl hij dichterbij kwam. 'Je moet me alles vertellen.'

Ik schaamde me voor de manier waarop dr. DelI'Acqua tussen mijn benen had gekeken, dus dat sloeg ik over. Ik vertelde hem over de speciale röntgenafdeling, beschreef het apparaat en zei dat iedereen daar zo aardig voor me was.

'Je kreeg een CAT -scan?'

'Ja.' Ik herinnerde me nu weer hoe het werd genoemd.

'Alle spinnen!' Hij dacht nog even na en stond toen snel op. 'Als ze je een CAT -scan hebben afgenomen, zochten ze naar iets abnormaals, waarschijnlijk in de hersenen. Ik zal het opzoeken op internet,' verklaarde hij opgewonden. Ik kon me niet herinneren dat ik hem ooit zo enthousiast had gezien over iets wat mij aanging. 'Over een paar minuten weet ik alles. Wacht hier.'

Feitelijk was ik blij dat Ian dat zou doen. Ik wist dat hij me uiteindelijk meer zou vertellen dan mama of dr. DelI'Acqua. Hij liep snel weg, maar kwam een ogenblik later weer terug om me te vertellen dat hij mama kon horen huilen in haar kamer.

'Ik zou maar even gaan kijken of ze om jou huilt,' zei hij. 'Misschien heeft ze al iets van de dokter gehoord.'

Mijn hart begon zo hevig te bonzen dat ik niet overeind kon komen. Als mama huilde omdat ze iets over mij had gehoord van de dokter, dan was dat geen goed teken.

'Toe dan,' beval Ian. 'En kom dan naar mijn kamer en vertel me alles wat ze zegt. Ik zit achter de computer. Ik weet precies waar ik de informatie hierover kan vinden.' Hij liep weer naar buiten.

Ik stond langzaam op, hield mijn adem in en liep voorzichtig mijn kamer uit. Ook al was oma Emma er niet toen wij thuiskwamen, toch maakte ik me ongerust dat ze er nu wél was en ons bespioneerde of Nancy opdracht daartoe gaf. Papa was er altijd zo van overtuigd dat oma Emma alles over ons te weten kon komen wat ze maar wilde. Ian zei eens dat hij dacht dat ze kleine microfoontjes in onze kamers had verstopt en onze gesprekken afluisterde. Mama zei dat hij niet zo belachelijk moest doen, maar Ian deed bijna nooit belachelijk over wat dan ook.

Ik liep naar haar slaapkamer en luisterde ingespannen aan de deur. Hij had gelijk. Ze lag te huilen. Ik klopte op de deur en ze hield op.

'Wie is daar?'

'Ik ben het,' antwoordde ik.

Een ogenblik later deed ze open. Ze had een zakdoek in haar hand en veegde haar ogen af. 'Wat is er, Jordan? Heb je buikpijn of zo?'

'Nee. Ik hoorde je huilen.'

'O. Nou ja, soms kan ik het niet allemaal verstouwen. Je vader komt niet thuis vanavond.'

Hoewel ze probeerde te doen of dat de enige reden was, wist ik dat het niet voldoende was om haar aan het huilen te maken. Hij kwam vaak 's avonds niet thuis en dan huilde ze niet en scheen het haar zelfs niet te interesseren.

'Ik heb hem over jou verteld en hij is toch weggebleven om te doen wat het ook is dat hij doet,' ging ze kwaad verder.

Hoorde ik ook kwaad te zijn op papa omdat hij zich niet bezorgd over me maakte? Hoorde ik te huilen?

'Het is niets,' ging ze verder, toen ze mijn gezicht zag. 'Grote-mensenpraat.' Dat zei ze meestal als ze niet wilde dat ik wist waarover zij en papa ruzie hadden. 'Ik voel me prima. Maak je geen zorgen. Was je, borstel je haar en trek je roze-met-blauwe jurk aan voor het eten vanavond. En zorg ervoor dat Ian niet weer te laat aan tafel komt, alsjeblieft.'

Ik vroeg me af of ik haar moest laten weten dat ik het Ian verteld had, maar toen dacht ik dat haar dat misschien nog triester zou maken en ze huilde nu al hard genoeg.

'Oké,' zei ik en ging weg, in ieder geval opgelucht dat ze niet huilde om iets dat dr. Dell'Acqua over mij had gezegd.

Ik ging naar lans kamer. Hij zat achter zijn computer zoals hij had gezegd. Hij hoefde zich niet om te draaien om te weten dat ik was binnengekomen. Hij hield zijn blik op het scherm gericht en vroeg: 'Waarom huilt ze?'

'Grotemensenpraat,' zei ik.

Hij draaide zich om en kneep zijn ogen samen. 'Waarom?'

'Papa komt vanavond niet thuis. Ik denk dat ze ruzie hadden.'

'Was hij erbij toen jij en mama naar de dokter gingen?'

'Nee.'

Hij schudde glimlachend zijn hoofd. 'Waarom verbaast me dat niet? Oké, vergeet dat allemaal maar. Ik ben bezig informatie te verzamelen over je probleem. Ik zal het je later vertellen. Stoor me nu niet.' Hij gebaarde naar de deur om me weg te sturen.

'Mama wil dat ik me kleed voor het eten en ze zei dat ik je op het hart moest drukken niet weer te laat aan tafel te komen, Ian. Dat brengt oma Emma van streek.'

Hij gaf geen antwoord.

'Ze zei dat je niet te laat mag komen.'

'Ik kom niet te Iaat,' zei hij. Ik wist dat ik kon praten als Brugman en zelfs op mijn kop gaan staan tijdens het praten, maar dat hij me geen antwoord zou geven of zijn blik zou afwenden van het scherm van zijn computer, dus ging ik weg om te doen wat mama gevraagd had.

Voor mijn verjaardag verleden jaar hadden mijn ouders een kleine toilettafel en spiegel voor me gekocht. Toen oma Emma het zag, zei ze dat het het belachelijkste cadeau was voor een kind van zes jaar dat ze zich kon voorstellen. Tijdens mijn verjaardagsdiner keek ook papa verbaasd op, waardoor het leek of het allemaal mama's idee was geweest. Ik weet niet waarom oma Emma het mal vond om zoiets voor me te kopen. Ik vond het prachtig. Ik keek vaak naar mama als ze aan haar toilettafel zat en zich opmaakte of haar haar borstelde, soms urenlang toen we nog in ons eigen huis woonden.

Ik vroeg haar van alles over haar make-up, de crèmes en shampoos cl ie ze gebruikte. De eerste paar maanden deed ze het hier ook, en toen zo onregelmatig of zo kort, dat ik zelden meer naar haar keek. Maar al kon ik alleen maar mijn haar borstelen, ik vond het heerlijk haar te imiteren achter mijn eigen toilettafel.

In ons eigen huis had ze me ook wel eens lippenstift en nagellak laten gebruiken, maar hier liet ze me dat nooit doen. Ze zei dat oma Emma een woedeaanval zou krijgen en we ons alleen maar ellendig zouden voelen. Toen ik erover klaagde, zei oma Emma dat haar moeder haar niet had toegestaan lippenstift en nagellak te gebruiken voor ze zestien was. Dat leek nog heel ver weg, en ik had vriendinnen op school die van hun moeder in ieder geval hun nagels mochten lakken.

Ik zat mijn haar te borstelen; mijn moeder wilde graag dat ik het lang droeg. Oma Emma wilde het laten knippen en stylen, maar op dat punt wist mijn moeder niet van wijken.

'Ik ben niet van plan een kleine mannequin van haar te maken,' zei ze.

Papa probeerde mama ook over te halen mijn haar te laten knippen, maar mama liet zich niet overtuigen.

'Jij danst naar haar pijpen, Christopher, ik niet,' zei ze, waardoor een nieuwe ruzie ontstond.

Nadat ik mijn haar geborsteld had, kleedde ik me uit op mijn slipje na en ging naar mijn badkamer om me zo goed te wassen, dat oma Emma niets op me aan te merken zou hebben. Terwijl ik mijn gezicht schoonmaakte, verscheen Ian in de deuropening van mijn badkamer. Hij had vellen papier in zijn hand.

Ik was vergeten dat ik mama beloofd had dat ik me nooit bloot aan iemand zou laten zien. Snel sloeg ik mijn armen voor mijn borst.

Ian keek naar zijn papieren. 'Ja, je leidt aan vroegtijdige puberteit. Feitelijk begint dat steeds meer voor te komen. Bij bijna vijftig procent van alle zwarte meisjes en minstens vijftien procent van de blanke meisjes is of kan dat worden gediagnostiseerd,' ging hij verder. 'Er bestaan verschillende theorieën over. Een ervan is dat alle groeihormonen in vlees en gevogelte effect hebben op mensen.'

Ian kon soms net zo klinken als meneer Milner, de directeur van de basisschool, die ook door zijn neus sprak als hij heel belangrijke dingen zei.

Ian keek op van zijn papieren. 'Ik heb gemerkt hoe lang je bent geworden. Ik herinner me zelfs dat ik dat nog niet zo lang geleden tegen mama heb gezegd, maar ze scheen me niet te horen of het interesseerde haar niet. Omdat zij en papa allebei lang zijn, hadden ze gewoon aangenomen dat het logisch was dat jij ook lang zou worden. Ik ben niet lang voor mijn leeftijd,' ging hij verder. 'Maar ik kan plotseling sneller gaan groeien, langer worden. Mijn schoenmaat wijst daarop.'

Ik keek naar zijn voeten en toen naar de mijne, die niet erg groot of lang waren.

'Het belangrijkste is dat we je ontwikkeling bijna dagelijks moeten controleren. Naar wat je me vertelde, volgt dr. DelI'Acqua het juiste protocol.'

'Wat is dat?'

'De medische procedure voor de diagnose van het probleem. Ze zal wel gauw met een behandeling komen. Ik ben blij dat mama het zo snel ontdekt heeft.'

Zo snel was het niet, dacht ik, maar ik zei niets.

Hij staarde me aan en kwam toen naar me toe. 'Hoe ver ben je ontwikkeld?' vroeg hij.

'Je kunt maar beter weggaan, Ian. Mama zal razend zijn.'

'Doe niet zo mal. Ik ben je oudste broer. Laat eens zien,' zei hij. 'Ik zou je willen vergelijken met deze foto die ik van mijn computer heb geprint.'

Hij liet me de foto zien, die eruitzag als mijn borst. Ik liet mijn armen zakken en hij nam me aandachtig op.

'Alle spinnen!' mompelde hij. 'Dat is geen babyvet. Ik neem aan dat je ook schaamhaar hebt.'

Ik knikte. Zo had mama het die avond in de badkamer genoemd.

'Zeg niet tegen mama dat ik je mijn borst heb laten zien,' zei ik.

'Natuurlijk niet.' Hij keek beledigd dat ik zoiets zelfs maar zou suggereren. 'Mijn research en waarnemingen zijn niet iets dat anderen horen te weten, zelfs vader of moeder niet, laat staan grootma Emma. Dit is iets strikt tussen jou en mij. Laten we allebei een eed erop afleggen. Leg je rechterhand op je hart. Toe dan.'

Ik deed het en hij ook.

'Zweer je dat je nooit iemand zult vertellen over mijn research en betrokkenheid bij je kwaal van vroegtijdige puberteit?'

Het klonk heel officieel. 'ja,' zei ik.

'Ik ook, dat is dus afgesproken,' zei hij met zijn karakteristieke vastberadenheid.

Hij draaide zich om en verliet de badkamer.

Verwonderlijk, dacht ik. Ik had nóg een geheim, nu met Ian, bezegeld met een officiële eed. Ik had nog nooit zoiets belangrijks met hem gedeeld.

Ik wist niet of ik me bedroefd of blij moest voelen.

Ik bekeek mezelf weer in de spiegel. Ian was erg onder de indruk geweest van mijn ontluikende borsten. Langzaam bracht ik mijn rechtervinger naar mijn tepel. Het was niet de manier waarop dr. Dell'Acqua me had aangeraakt, maar het gaf me een vreemd, nieuw gevoel, wat me tegelijk beangstigde en interesseerde. Ik had er nooit eerder aan gedacht dat te doen en ik had me nog nooit zo gevoeld. Ik kreeg zelfs een kleur.

Ik staarde zo lang en zo intens naar mezelf, dat ik mijn moeder niet hoorde binnenkomen. Ik had geen idee hoe lang ze daar had gestaan.

'O, god,' zei ze. Ze liet een zacht jankend geluid horen, als een jong hondje, en ik stopte onmiddellijk met mezelf te bevoelen, maar het was al te laat, want ze begon weer te huilen.

Ik begon zelf ook te huilen.

Snel omhelsde ze me. 'Het is in orde, Jordan. Het is niet verkeerd om nieuwsgierig te zijn naar jezelf. Dat was ik ook toen ik opgroeide. Ik kan alleen niet bevatten... kan mezelf er niet toe brengen het zo snel te accepteren in verband met jou. Maar maak je geen zorgen, dr. DelI'Acqua zal ons helpen.'

'Oké.'

Ze wist het niet, maar als dr. DelI'Acqua niet in staat was ons te helpen, zou Ian dat zeker wél kunnen.