6

Geen wangedrocht

Na alles wat er die dag was gebeurd, was ik veel vroeger moe dan ik verwacht had. Ik zette de televisie uit en ging naar boven. In de gang bleef ik staan en luisterde of ik mama weer hoorde huilen, maar het was doodstil. Ik deed de deur van mijn kamer dicht en kleedde me snel uit.

Weer ging ik naar de badkamer en bekeek mezelf in de spiegel. Ik moest denken aan de dingen die Ian me verteld had en geprobeerd had te vertellen. Kleine eitjes zweefden in me rond. Als een jongen zijn kikkervisjes in me stopte, kon er een baby groeien in mijn buik. Het idee joeg me angst aan, maar maakte me ook nieuwsgierig naar mijzelf en wat er nu met me gebeurde.

Wat ik voelde als ik mezelf aanraakte was zo heel anders dan voordat dit alles begonnen was. Het duizelde me. Mijn buik rommelde en borrelde en deed zelfs een beetje pijn. Kwam dat omdat de eitjes in me ronddansten en wachtten op de kikkervisjes? Ik wilde meer weten en het speet me nu dat ik zo kwaad was geweest op Ian. Toen ik mijn pyjama had aangetrokken en mijn tanden gepoetst, ging ik naar zijn kamer en klopte bij hem aan.

'Wie is daar?' riep hij.

'Ik ben het. Mag ik binnenkomen?'

'Kom maar.' Hij zat aan zijn bureau in zijn dagboek te schrijven. 'Wat is er?' vroeg hij. Hij keek geërgerd op omdat ik hem stoorde.

' Ik wil niet wachten om meer te horen over die kikkervisjes,' zei ik.

Zijn gezicht vertrok. 'Noem het sperma, Jordan. Ik zei alleen kikkervisjes omdat ze er onder de microscoop zo uitzien. Mannen hebben natuurlijk ook voortplantingsorganen, en als ze in de puberteit komen, kunnen ze het sperma aanmaken.'

'Ook eens per maand?'

'Nee, altijd. Zodra ze hitsig worden.'

'Wat is hitsig?'

'Gestimuleerd, opgewonden. Als ze hard en groter worden, zoals je hebt gehoord. Het bloed stroomt omlaag en daardoor komt het, en dan spuit op een gegeven moment het sperma eruit. Oké? Denk eraan dat je niet aan mama gaat vertellen dat je dit van mij weet. Ze vindt het misschien niet prettig dat ik dit doe. Als zij het je vertelt, doe dan net of je het voor het eerst hoort. Anders wordt ze kwaad op me en zal ik je nooit meer iets kunnen vertellen.'

'Spuit het bij jou al naar buiten?' vroeg ik.

Hij staarde me lange tijd aan. 'Ik denk dat je voorlopig genoeg weet,' zei hij. Toen dacht hij weer na en stond op. Hij kneep zijn ogen samen en hij keek net zo gespannen als dr. Dell'Acqua kon doen. Hij kwam naar me toe. 'Dat is interessant,' zei hij. 'Ik vraag me af of je nu instinctief op deze gedachten komt.'

'Je bedoelt over de vogels bijvoorbeeld die terugkomen?'

'Ja, zoiets.' Hij keek naar de deur die ik had opengelaten, liep erheen en deed hem zachtjes dicht. 'Ben je nu aan jongens gaan denken?' vroeg hij. 'Ik bedoel nadat dit, die vroegtijdige puberteit, is begonnen.'

Ik schudde mijn hoofd, maar niet overtuigend. Ik wist niet zeker wat hij bedoelde. Natuurlijk dacht ik aan jongens in mijn klas, dat de een leuk was en de ander lelijk. Sommigen waren kinderachtig en stom. Ze zagen er geen van allen uit of ze zo intelligent zouden worden als Ian.

Hij begon weer te praten als een leraar, hield een toespraak alsof er veel mensen in zijn kamer waren en niet alleen ik.

'Onze drang tot voortplanting is in ons ingebouwd. Het is niet iets dat we moeten leren. Ik bedoel, we kunnen er meer over te weten komen, begrijpen wat er met ons gebeurt, maar we hoeven niet te leren hoe we het moeten doen, zoals we ook niet hoeven te leren hoe we naar de wc moeten of eten of slapen. Ons lichaam heeft het nodig, wil dat we het doen. De menselijke soort heeft het nodig en wil dat we het doen.'

'Dat we wat doen?'

'Vergeet dat nu maar even,' zei hij een beetje geïrriteerd. Toen kneep hij zijn ogen weer halfdicht. 'Laten we één experiment proberen. Maar vertel het aan niemand,' waarschuwde hij. 'Denk eraan dat we in je badkamer hebben gezworen dat mijn onderzoek ons geheim blijft. Oké?'

'Ja.'

Hij besteedde zoveel tijd aan me, ik wilde hem niet weer ergeren. Voorzichtig maakte hij de knopen van mijn pyjamajasje los. Hij sloeg het jasje open en staarde naar mijn ontluikende borsten. Waren ze al groter geworden? Ik bleef staan wachten om te zien wat hij ontdekt had, toen hij plotseling mijn tepel aanraakte. Hij raakte hem echter niet alleen maar aan en trok dan zijn hand terug, hij liet zijn vinger erop rusten, bewoog die langzaam.

' Dat kriebelt niet alleen maar, hè?' vroeg hij. Dat deed het inderdaad niet. Het was iets anders, iets heel anders.

Ik schudde mijn hoofd en zei: 'Nee.' Maar het kwam eruit als een gefluister.

'Je wordt zelfs harder.' En toen, alsof het tot hem doordrong dat hij iets deed wat verkeerd was, trok hij zijn vinger abrupt terug.

'Hoe bedoel je, harder?' vroeg ik.

'Knoop je pyjama dicht,' zei hij zonder antwoord te geven, en liep terug naar zijn bureau.

Ik wachtte. Zijn gezicht was rood geworden. Ik dacht dat hij zich om de een of andere reden aan me stoorde. Hij schreef iets in zijn dagboek en keek toen op.

'Oké,' zei hij. 'Zo is het voorlopig voldoende. Ik zal je nog meer leren, maar laten we het langzaamaan doen, zodat je niet in de war raakt en bang wordt. Je moet trouwens nooit bang zijn voor kennis. Denk eraan, zeg het tegen niemand, vooral niet tegen moeder, anders zal ik je nooit meer iets kunnen vertellen.' 'Ik zal niks zeggen.'

'Ga nu maar slapen,' zei hij. 'Toe dan!' Hij schreeuwde bijna.

Haastig liep ik de kamer uit, keek nog één keer naar hem achterom voordat ik de deur achter me dichtdeed. Hij zag er anders uit, had nog steeds een kleur. Ik wist dat hij niet kwaad op me was, maar wat me in de war bracht was dat hij keek of hij kwaad was op zichzelf.

Ik deed de deur dicht en ging naar mijn kamer. Niet lang daarna kwam mama mijn kamer binnen om te zien of ik naar bed was gegaan. Ze had haar nachthemd al aan en aan haar bloeddoorlopen ogen kon ik zien dat ze gehuild had.

'Oma Emma kwam beneden naar me toe,' vertelde ik haar. ik keek televisie en ze kwam de kamer binnen en vroeg me om op te staan.'

'Wat? Waarom?'

'Ze zei dat ik erg lang was, dat ik net zo snel groeide als haar zuster Francis, en dat mijn kleren ongeschikt waren, dat mijn jurk te kort was.'

'Francis? Dat is interessant,' zei ze. Ze dacht even na en schudde toen haar hoofd, 'Vroeg ze verder nog iets? Heb je iets gezegd over je bezoek aan de dokter?'

'Nee, mama.'

'Denk eraan dat je dat niet doet. We moeten dit zo lang mogelijk voor haar verborgen houden. Ik ben niet gediend van haar commentaren en klachten of haar adviezen.' Ze trok mijn deken recht, ik ben van plan nieuwe kleren met je te gaan kopen. Wat dat betreft heeft ze gelijk. We zullen het dit weekend doen, op je verjaardag. Je hebt iets leuks nodig voor je verjaardagsdiner. Je vader heeft beloofd ons allemaal mee te nemen naar je favoriete Japanse restaurant, waar ze alles aan je tafel bereiden.'

'En gaan we dan naar het zomerhuis?' vroeg ik zonder na te denken.

'Ja. En misschien wel langer deze keer.'

Ik was blij dat ze het wist en het niet voor haar geheim werd gehouden.

'Het zal ons allemaal goed doen hier een tijdje weg te zijn. Ik wist dat ze eigenlijk bedoelde weg te zijn van oma Emma. 'Gaat het goed met je?'

Ik knikte en ze bukte zich om me een zoen te geven. 'Je bent nog maar een kleine meid,' zei ze. 'Het is zo onrechtvaardig. Je jeugd wordt je ontstolen.'

Ik zei niets, al vroeg ik me af wat ze bedoelde. Wie stal die? Hoe kon jeugd trouwens worden gestolen? Het was niet iets dat je in laden en dozen bewaarde. De tranen rolden over haar wangen toen ze over mijn haar streek. Ze hield haar adem in en veegde haar tranen snel af.

'Het komt allemaal in orde,' zei ze.

'Waarom huil je, mama?'

'Het is niets. Let maar niet op mij. Ik ben niet erg op dreef vanavond. Morgen gaat het beter. Welterusten.' Ze ging weg en deed de deur behoedzaam dicht.

Ik bleef met open ogen liggen, met mijn hand op mijn buik. Toen bracht ik mijn vingers langzaam terug naar mijn tepel en raakte die aan zoals Ian had gedaan.

Ik had aan de uitdrukking op zijn gezicht gezien dat hij van streek was geraakt door iets in mijn reactie. Wilde dat zeggen dat er iets verschrikkelijks ging gebeuren?

Ik rolde me net zo snel op als lans rups en vulde mijn gedachten met hoop.

Het hielp, niet alleen omdat ik gauw in slaap viel, maar omdat de volgende ochtend, na het ontbijt, mama een telefoontje kreeg van dr. Dell'Acqua, die haar vertelde dat ik geen hersentumor had. Het was een hormonenkwestie, zei ze, en ze zou een medicijn voorschrijven waarvan ze geloofde dat het de vroegtijdige puberteit zou stoppen.

Ook papa was verheugd over het nieuws. Plotseling leek het of er een wind was komen waaien door het grote huis, die het slechte weer, de duisternis en wolken had verdreven. Oma Emma had zich blijkbaar niet bij papa beklaagd dat mama tegen haar geschreeuwd had en op de tafel had geslagen. Ze kregen er geen ruzie over.

Mama glimlachte zelfs en zij en papa lachten zowaar. Bovendien was het schooljaar geëindigd en ik vertrok zonder dat een van mijn vriendinnen wist wat er met me aan de handwas. Ik had ons geheim goed bewaard. Het begon er allemaal perfect uit te zien. De plannen voor mijn verjaardagsdiner waren nu definitief. Oma Emma werd ook uitgenodigd, maar ze had een hekel aan het Japanse restaurant en aan eten dat vlak voor haar neus werd klaargemaakt.

Maar ze verraste me die ochtend met haar geschenk dat ze op mijn stoel aan de ontbijttafel had klaargelegd. Vroeger had ze altijd gewacht tot mijn verjaardagsdiner.

'Je mag het nu openmaken,' zei ze, wat ik snel deed. Iedereen wachtte gespannen.

Ik wikkelde het papier eraf en haalde een koraalrode zijden jurk tevoorschijn met een felroze onderrok. Op de zoom was een bloementuin geborduurd.

'Die is uitstekend voor avonden aan het meer,' zei oma Emma. 'En het is de juiste lengte,' voegde ze eraan toe, met een blik op mama.

Er was ook een schoenendoos bij, met een paar lichtroze leren sandalen met een mooie gesp.

Het was de mooiste, meest modieuze jurk die ze ooit voor me had gekocht. Ik vond hem prachtig, maar toen ik naar mama keek, zag ik dat ze ontdaan en bezorgd was.

'Pas hem maar,' zei oma Emma. 'Ik wil zeker weten dat hij je goed staat.'

'Ze kan hem na het ontbijt passen,' kwam mama tussenbeide.

Oma Emma keek niet erg blij, maar zei niets. Het ontbijt werd opgediend. Papa vertelde over een paar economische verbeteringen die hij in de supermarkt had doorgevoerd. Hij liet de opslagruimte renoveren om er efficiënter gebruik van te kunnen maken. Oma Emma keek hem goedkeurend aan. Ze vertelde ons dat ze in de herfst misschien een van haar liefdadigheidsfeesten hier in huis zou geven, net zoals in haar Gouden Tijdperk. Het klonk opwindend. Zelfs mama leek geïnteresseerd.

Werden werkelijk al onze problemen opgelost?

Later ging ik naar boven om de zijden jurk en de sandalen aan te trekken. Mama ging met me mee naar mijn kamer.

'O, mijn god,' zei ze. Het lijfje was zo strak dat mijn borsten te zien waren, duidelijk zelfs. Ze ging naar mijn kast.

'Trek eerst die onderjurk aan,' zei ze en overhandigde me de mouwloze onderjurk. Hij bedwong in ieder geval mijn tepels, maar plette mijn borst niet helemaal. 'Zo moet het maar,' zei ze.

De sandalen pasten perfect.

'Ik weet niet hoe ze de juiste maat voor je heeft kunnen uitzoeken. Ik had geen idee dat ze je maten kende. Ik denk dat haar niet veel ontgaat.' Deze keer klonk het meer als een compliment dan als een klacht. 'Laat de duivel recht wedervaren,' ging ze verder.

We gingen naar beneden om alles aan oma Emma te laten zien, die in de gang stond en Nancy een paar opdrachten gaf voor het schoonmaken. Ze was zo nijdig over iets, dat ze, toen ze zich omdraaide, me niet al te nauwkeurig opnam.

'Heel mooi,' zei ze, zich voornamelijk op de geborduurde zoom concentrerend. Ik ga vanmiddag kleren met haar kopen,' zei mama.

'Goed idee,' zei oma, en draaide zich weer om naar Nancy.

'Voor één keer ben ik blij dat ze opgaat in wat haar echt interesseert,' mompelde mama en liep haastig met me weg.

De middag brachten we door met winkelen. De verkoopsters in de warenhuizen waren blij mijn moeder te zien en informeerden naar haar gezondheid, alsof ze geloofden dat ze was weggebleven omdat ze herstellende was of zoiets.

'Kijk eens hoe ze gegroeid is,' zei een van de meer bekende verkoopsters met een blik op mij.

Mama dwong zich te glimlachen, alsof ze zich erover verheugde, maar probeerde kleren te vinden die niet de nadruk legden op mijn groei - wijd vallende blouses, sporthemden. We kochten nieuwe sneakers en sandalen, maar het moeilijkste was een nieuw badpak Ie vinden. Ten slotte ontdekten we een tweedelig badpak met rozenblaadjes en een rokje en een volumineus topje, dat alles goed camoufleerde. Ze kocht hetzelfde badpak in blauw.

Toen we naar huis reden, kon ik zien dat mama blij was met mijn nieuwe zomergarderobe. Weer vertelde ze me dat ze zich erop verheugde het grootste deel van de zomer aan het meer te kunnen doorbrengen.

'Ik ga heel veel lezen. We zullen picknicks houden en boottochtjes maken en ik zal jouen Ian meenemen naar het pretpark en we gaan paardrijden. Elke zomer is er een kunstmarkt en als papa in de weekends komt, gaan we eten in die leuke kleine restaurants. Ian moet ook meer in de buitenlucht komen.' Ze lachte, wat goed was om te horen, en ging verder. 'Ik zal zelfs met hem meegaan op een van zijn insectenjachten.'

'Ik ook,' zei ik.

Ik was vergeten wat een wondermooie glimlach mijn moeder had, en toen ze me met die glimlach aankeek, voelde ik vreugde en hoop.

We keken allebei verbaasd op bij het zien van papa's auto voor het huis toen we kwamen aanrijden. Meestal was hij de hele dag in de supermarkt of in vergadering. Hij was nooit zo vroeg thuis. Misschien was het ter ere van mijn verjaardag, dacht ik. Hij zou meer tijd met me doorbrengen.

'Ik dacht dat hij een bespreking had met de mensen die de opslagruimte renoveren,' mompelde ze toen we parkeerden. Ik zag de bezorgde blik in haar ogen.

De zon waarmee mijn verjaardag was begonnen werd verjaagd door opdringerige wolken die de blauwe lucht naar de horizon schoven. Met een paar pakjes en tassen in mijn armen volgde ik mijn moeder naar binnen. Zodra we in huis waren kwam papa uit de zitkamer en keek kwaad naar ons. Zijn gezicht zag zo rood van ergernis dat het leek of hij uitslag had.

'Mijn moeder wil je spreken,' zei hij tegen mama.

'Zodra ik Jordans spullen heb opgeborgen,' antwoordde ze.

'Nee, Caroline,' zei hij. 'Nu. Leg die tassen zolang maar op de bank.' Hij knikte naar een antieke bank in de hal.

Hij noemde mama 'Caroline' in plaats van 'Carol'. Geen twijfel aan, dacht ik, dat betekende problemen.

Niemand scheen op mij te letten. Ik deed een stap achteruit, terwijl mama deed wat papa gevraagd had en naar de zitkamer ging. Ze zei zelfs niet dat ik naar boven moest, zo ontdaan was ze. Ik liep voetje voor voetje naar de zitkamer en bleef buiten staan wachten. Door de deuropening zag ik mijn moeder tegenover oma Emma staan, die in haar vorstelijke Victoriaanse mahoniehouten salonstoel zat, haar armen op de leuningen, haar rug kaarsrecht.

'Wat is het, dat niet een paar ogenblikken kon wachten, Emma?' vroeg mama.

'Toevallig sprak ik vandaag Rene DelI'Acqua,' begon oma Emma.

Ik zag mama verstarren als na een zweepslag.

'Een gesprek dat meer over Jordan bleek te gaan dan over mij.'

'Ze heeft het recht niet de persoonlijke medische gegevens van haar patiënten met iemand te bespreken,' antwoordde mama scherp, zonder dat ze verder nog een woord hoefde te horen.

'Ik ben niet zomaar iemand, Caroline. Ik ben de grootmoeder van het kind. Ik ben teleurgesteld in jou en in mijn zoon dat je iets dergelijks voor mij geheimhoudt.'

'We wonen onder jouw dak, maar we doen ons best ons eigen leven te leiden, Emma,' zei mama. Ze keek naar papa om te zien of hij haar te hulp zou schieten, maar hij staarde slechts naar de grond. Hij leek een kleine jongen die betrapt was op iets ondeugends.

'Jullie leven, zoals je zegt, is niet zo gescheiden van dat van mij en van dit alles als je denkt of zou willen, Caroline. Hoewel Bethlehem Steel niet meer bestaat, ben ik nog steeds bevriend met de vrouwen en families van voormalige directieleden, om nog maar te zwijgen over veel andere invloedrijke mensen in deze gemeenschap. We staan nog steeds op een podium, er wordt naar ons opgekeken, we worden bewonderd, zijn het middelpunt van de sociale aandacht. De naam March volgt je overal, en dus, waar jij gaat, ga ik. En nu,' zei ze, wuivend met haar hand om verdere discussie daarover af te kappen, 'wie is behalve wij nog meer op de hoogte van dit... dit gebeuren?'

'Niemand, Emma. Ik klets niet over de problemen van mijn kind.'

'Dat is ongebruikelijk tegenwoordig,' zei oma Emma. 'De meeste mensen popelen om hun vuile was buiten te hangen en anderen zitten aan de tv genageld om ernaar te kijken.'

'Ik beschouw wat er met Jordan gebeurt niet als vuile was. God, Christopher,' zei ze plotseling tegen papa, 'kun je niet eens één keer je mond opendoen?'

'Wat wil je dat ik doe? Ik heb gezegd dat we het niet voor moeder verborgen moeten houden.'

'Wat?' Mama kromp ineen en deinsde achteruit alsof hij een besmettelijke ziekte had.

Ik ging bij de deur vandaan. Ik wist ook dat het niet waar was, en ik wilde niet dat hij zou merken dat ik had staan luisteren.

'Laten we een eind maken aan dat belachelijke gehakketak nog voordat het begint,' zei oma Emma. 'Dat is allemaal niet belangrijk. Het enige belangrijke is de kwaal van het meisje. Rene zal me laten weten of we een specialist nodig hebben. Goddank dat je met haar naar het zomerhuis gaat, waar niemand die we kennen haar zal kunnen zien.'

'Ik ben niet bang dat iemand haar zal zien! Ze is geen wangedrocht!' Mama schreeuwde het praktisch.

'Het gaat niemand iets aan wat ze is of niet is,' zei oma Emma, die deze keer niet wegvluchtte voor mama. Ze keek naar papa en toen naar de grond en schudde haar hoofd. 'Ik voel me een idioot - ik praat erover dat ze zo is gegroeid en koop dat cadeau voor haar zonder dit alles te weten. Wat een idioot. Ik duld het niet!' Ze sloeg op de armleuning van de stoel. 'Laat me nooit meer iets over mijn eigen familie van iemand anders horen. Ik moet worden geraadpleegd over elk besluit en elke handeling, goed begrepen?'

Mama staarde haar aan en richtte zich toen weer tot papa. 'Christopher? Nou?' Papa zei niets. 'Ben ik met jou getrouwd of met jou en je moeder?'

Oma Emma gromde, maar zei niets.

'Er is niks mis mee dat moeder erbij betrokken is. Ze kent meer artsen en heeft zelfs relaties met mensen van de universiteit. Hoor eens, moeder,' zei hij, 'het spijt me dat dit alles je overvalt, maar het I n allemaal zo snel in zijn werk gegaan en -'

'Ik wens er niets meer over te horen en er niet meer over te praten,' zei oma Emma abrupt. 'Het belangrijkste is dat alles wat noodzakelijk is wordt gedaan.' Ze stond op en liep de zitkamer uit en bleef even staan toen ze mij zag. 'Francis,' mompelde ze bij zichzelf, maar luid genoeg dat ik het kon horen. Toen liep ze verder de gang in.

Waarom noemde ze me Francis of dacht ze weer aan haar als ze naar mij keek? Ik maak een van die gesloten kastdeuren nog wel open, dacht ik. Het leek bijna of oma Emma me ertoe aanspoorde.