'Mijn lieve Audrey,' riep tante Edna vol vreugde uit, terwijl ze haar nicht tegen haar weelderige boezem drukte. De afgelopen jaren was tante Edna's haar verbleekt tot het grijs van een jonge zwaan en ze droeg het nu luchtig opgestoken boven op haar hoofd zodat er losse lokken uit neerhingen, die als veren om haar gezicht en hals dansten.

'Het is fijn om thuis te zijn,' zei Audrey met een voldane zuch terwijl ze de omhelzing beantwoordde.

'Laten we buiten gaan zitten, het is een prachtige dag,' opperd tante Edna enthousiast.

'Zolang u het maar niet te koud krijgt.'

'Koud, met deze zon? Lieve kind, je moet wel doodmoe zijn van je reis,' zei Edna, die achter haar aan liep de tuindeuren door, was Louis onder het verandadak in de schaduw stond. 'Hallo, mijn beste Louis.' Louis' gezicht brak open in een brede glimlach en Edna vroeg zich af waarom ze zijn charme nooit had opgemerkt in de tijd dat hij in de Hurlingham Club had gewoond.

'Ik heb vanochtend even geslapen,' antwoordde Audrey. 'Ik voel me een stuk beter. Trouwens, het zou zonde zijn om met dit mooie weer de hele dag op bed te liggen.' Ze lachte luchtig en kuchte toen nerveus zonder dat er aanleiding toe was. Tante Edna kneep haar blauwe ogen tot spleetjes en keek haar nicht in haar stralende gezicht. Ze zag er helemaal niet uit als een vrouw wie haar kinderen ontnomen zijn. Integendeel, haar ogen glansden en er lag een blos op haar wangen. Maar haar haar viel haar tante het meest op, want dat was niet langer in een strenge knot getrokken, maar viel over haar schouders met die weelderige pijpenkrullen waarom ze altijd zo bewonderd was. Even dacht Edna dat ze zich misschien had verzoend met Cecil, maar ze hoefde maar te kijken hoe Audrey en Louis zich gedroegen om te zien dat haar gelukzaligheid helemaal niets met haar echtgenoot te maken had. Opeens viel alles op zijn plaats: Louis was weggegaan vanwege Audrey, en niet om Isla! Het was achteraf gezien zo duidelijk als wat. Isla had tenslotte nooit belangstelling voor mannen gehad. Ze was niet alleen te jong geweest voor de liefde, maar de liefde had haar ook niet opgezocht. Edna herinnerde zich Audreys gekwelde pianospel en Louis' muziek die iedereen bij de club hoorndol had gemaakt. Ze hoopte maar dat ze de enige was die doorhad hoe het zat.

Audrey schonk de thee in waarvoor Mercedes had gedekt en vertelde haar tante over Colehurst House en hoezeer de tweeling het daar naar hun zin had. Edna was gerustgesteld toen ze zag hoe het vonkje in Audreys ogen plotseling dof werd van verdriet toen ze over hen vertelde. 'Leonora is dol op Flappie; ze neemt hem overal mee naartoe. Ik geloof dat ze hem zelfs meeneemt de klas in.'

Tante Edna grinnikte. 'Mag dat dan?'

'O, ja hoor, het is een fantastische school,' zei Audrey, terwijl ze vanuit haar ooghoeken Louis in de gaten hield. Hij stond nog steeds op de veranda en staarde haar aan met een gezicht dat grote tederheid uitdrukte. Ze voelde een golf van opwinding door zich heen gaan en was opgelucht toen tante Hilda en Nelly door het tuinhek kwamen, zodat ze een excuus had om te lachen.

'Audrey,' riep tante Hilda opgetogen. 'Wat heerlijk dat je weer thuis bent.' Audrey stond te kijken van deze hartelijkheid, die niets voor haar tante was, maar vervolgens schoot haar te binnen dat Nelly een oogje had op Louis.

'Hallo, Nelly,' zei ze, en ze drukte een kus op haar pafferige wang. 'Volgens mij heeft Alicia's hele klas genoten van jouw dulce de leche.' Nelly lachte zenuwachtig en glimlachte naar Louis, die geen woord had verstaan van wat Audrey zojuist tegen haar had gezegd.

'Proef eens een stukje cake, Hilda,' riep Edna uit. 'Nelly, kom eens bij me zitten.' Nelly's oogjes schoten van haar tante naar Louis en weer terug. Louis stond nog steeds op de veranda en zag eruit alsof hij niet van plan was te gaan zitten. Ze glimlachte timide en ging onhandig op het puntje van haar stoel naast tante Edna zitten. Audrey deed of ze niets wist van wat er in haar nichtje omging en nam tegenover haar plaats.

'Is het niet geweldig dat Louis naar Hurlingham is teruggekeerd?' zei Hilda, die niet de moeite nam Audrey te vragen hoe de tweeling het maakte. Het was zonneklaar dat ze alleen op bezoek was gekomen om Louis haar ongetrouwde dochter onder de neus te duwen.

'Ja, inderdaad,' antwoordde Audrey behoedzaam. Tante Edna nipte van haar thee en wenste dat het tot haar zuster door zou dringen dat een man wel heel ruim van opvatting moest zijn om verliefd te worden op Nelly, en nog ruimer om Hilda als schoonmoeder op de koop toe te nemen. Hilda en Nelly waren tegenwoordig onafscheidelijk. Waar Nelly ook ging, Hilda ging in de schaduwen met haar mee, als een vampier, in de stille hoop haar dochters toekomst veilig te stellen voordat het daglicht zou onthullen dat ze al aardig op leeftijd was en haar datgene zou ontzeggen wat het recht was van iedere vrouw. Volgens Hilda kon Louis niet zijn teruggekomen alleen om eer te betuigen aan Isla's stoffelijk overschot, dat drie meter onder de grond begraven was; nee, ze hield vol dat hij was teruggekeerd om een echtgenote te zoeken. Als hij Isla niet kon krijgen, zou hij het met haar nichtje moeten doen. Hilda kneep haar lippen op elkaar om haar plannen voor zich te houden en sneed nog een dun plakje cake voor zichzelf af.

'Louis,' zei ze met een droge glimlach, 'je zou eens vaker bij on op bezoek moeten komen. Het heeft geen zin je tijd te verdoen in een huis waar geen vrijgezelle meisjes zijn om je aangenaam bezig te houden. Echt, Audrey en Cecil zijn vast erg saai gezelschap voor je.' Ze lachte, maar haar grapje sloeg niet aan. 'O, lieverd, zo bedoelde ik het helemaal niet,' stamelde ze. Nelly wierp haar een nijdige blik toe en Audrey begroef haar gezicht in haar theekopje om haar geamuseerdheid te verbergen. Louis moest ook lachen, maar bedwong zich, omdat hij de schuchtere oude vrijster niet wilde beledigen, die zich in stilte gegeneerd zat te verbijten.

'Neem nog wat cake,' opperde tante Edna, en ze hief het mes.

'Ik geloof dat ik dat maar eens doe,' zei Louis, die naderbij kwam en naast Audrey ging zitten. 'Mercedes is een fantastische kok. Ik geloof niet dat ik ooit zo lekker heb gegeten, zelfs niet bij de club

'In Engeland miste ik vooral het vlees,' zei Audrey. 'Je beseft niet hoe goed dat hier is, tot je het ergens anders proeft.'

'Dat ben ik met je eens,' antwoordde Hilda. 'We hebben het de hele tijd vol verlangen over Engeland, maar hebben niet in de gaten hoeveel goeds we hier hebben, vlak onder onze neus.'

'Argentinië heeft een heleboel fijne dingen te bieden,' zei Louis. 'Ik ben de afgelopen tien jaar overal geweest, dus ik weet waar ik het over heb.'

'Ik zou ooit wel eens naar Engeland willen,' merkte Nelly op. Aangezien ze sinds ze waren aangekomen nog geen woord had gezegd, schrok ze van haar eigen stemgeluid, en ze kreeg een vuurrode blos.

'Dat zou je echt eens moeten doen,' antwoordde hij, en zijn vriendelijke blik deed haar nog dieper blozen. 'Een vrouw moet de wereld zien.'

'Daar ben ik het helemaal mee eens,' riep Hilda uit. 'Niets is zo onaantrekkelijk als een vrouw met een beperkt blikveld.' Vervolgens meende ze een glimpje van doelgerichte opzet in Louis' ogen te zien, en ze leefde op. Misschien zou Louis haar wel meenemen en haar zelf de wereld laten zien. 'Nelly houdt nergens zoveel van als van avontuur,' voegde ze eraan toe. Maar er was niets waar Nelly zo weinig van hield als van avontuur. Alles voor de goede zaak, bedacht Hilda om haar leugentje te rechtvaardigen.

Ten slotte arriveerde Rose, en nadat ze haar dochter had omhelsd en haar nieuwsgierig had gevraagd hoe de tweeling het maakte, kregen ze het over de gedenkdienst voor Isla. 'Nu Louis terug is, lijkt het me een goed idee om haar allemaal met elkaar te gedenken,' zei ze. 'Er gaat vast geen dag voorbij zonder dat ze in ons aller gedachten is. Het zou goed zijn voor de hele gemeenschap om onder woorden te brengen wat we allemaal in ons hart voelen.' Na die woorden keek ze met een warme blik naar Louis en voegde eraan toe: 'Lieve Louis, al die jaren heb ik je willen vragen naar je vriendschap met mijn dochter. Ik dacht dat ik alles van haar wist, maar nu besef ik dat ze me niet, zoals ik dacht, alles vertelde. Niet dat ik vind dat ik op de hoogte zou moeten zijn van alle details, maar ik zou wel graag van je willen horen hoe gelukkig ze was voordat ze stierf. Ik ben je dankbaar dat je haar zoveel geluk hebt geschonken. Ze was altijd al een spring-in-'t-veld, maar nooit méér dan in die zomermaanden die ze met jou had doorgebracht. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik ernaar vraag. Ik heb tot dit moment gewacht en ik heb er lang en diep over nagedacht. Maar ik zou toch minstens een paar lege plekken willen invullen.'

Louis slikte moeizaam en ontweek Audreys zorgelijke gezicht, dat zich nu in stille paniek naar hem toe draaide. Tante Hilda verstijfde, want het deed Nelly's zaak helemaal geen goed om hem aan Isla te herinneren. De stilte daalde neer als een dichte mist, totdat ze allemaal gevaar liepen erdoor te worden verzwolgen.

Louis nam Audreys hand in de zijne. Audrey kromp in elkaar en keek hem angstig aan. Dit was het moment niet om de waarheid te onthullen. Niet na al die jaren. Hij draaide zich om en glimlachte haar zelfverzekerd toe. Vertrouw maar op mij, leek hij te willen zeggen. 'Audrey stond Isla heel na. Van mijn broer weet ik hoeveel tijd het haar heeft gekost om haar dood te verwerken. Ik hou van Audrey als van een zuster en ik wil haar niet nog meer pijn doen.'

'Wat attent van je, Louis. Maar Audrey wil het ook vast wel horen, is het niet, kind?' zei Rose. Audrey knikte. Ze voelde dat Louis in haar hand kneep en begreep uit dit stilzwijgende gebaar dat hij haar vasthield omdat hij besefte dat hij het niet langer vol kon houden om Isla als excuus te gebruiken, en omdat hij haar steun nodig had. Maar Audrey was zich er ook van bewust dat ze door toe te laten dat ze, door te vergoelijken dat de maskerade werd voortgezet opnieuw verwikkeld raakte in een geheime verhouding. Dit keer stond er zoveel meer op het spel. Ze was getrouwd en had kinderen om rekening mee te houden. Maar ze kneep bij wijze van antwoor instemmend in zijn hand. Ze hield zoveel van hem dat ze geen keus had.

Louis had zich vast voorgenomen zo weinig mogelijk te liegen dus begon hij ermee de eigenschappen van Isla te prijzen die hij had bewonderd toen hij haar had leren kennen. 'Ze zei altijd wat ze op haar hart had,' begon hij, en de gretige uitdrukking op het gezicht van haar moeder deed hem verdergaan. 'Ze was impulsief en eigenzinnig, en altijd een geweldige bron van vreugde. Ik heb haar nog nooit ongelukkig of bang meegemaakt. Haar leven was kort, maar het was gelukkig.' Rose leek nog meer te willen horen. 'Toen ik Isla leerde kennen, werd ik getroffen door haar schoonheid. Allebei de  dochters zijn knap,' zei hij behoedzaam. Rose keek naar Audrey en glimlachte waarderend, terwijl Hilda naar Nelly keek en wenste dat ze eens wist wat ze met dat slappe bruine haar aan moest vangen. 'Maar wat ik het meest in haar bewonderde, was dat ze nooit deed of ze iets was wat ze niet was. Ze was uitbundig en vitaal. Ze wordt node gemist, en dat zal altijd zo zijn.'

'Maar wanneer vonden jullie afspraakjes dan plaats?' vroeg Rose ongeduldig.

'Bij jullie thuis. Ze was goed in backgammon en had slag van bridge. Het was een onschuldige vriendschap, Rose. Een vriendschap die nog maar pas ontlook.' Vervolgens slaakte hij een zucht en zijn gezicht verloor zijn uitdrukking van verlegenheid en begon bleekjes te stralen. Tante Edna, die meer belangstelling had gehad voor de cakekruimels die op de schaal op tafel waren blijven liggen, hield haar hoofd schuin en luisterde aandachtig, want zijn stem had opeens een kalme en droevige klank gekregen. Audrey voelde zijn hand klam worden van het zweet. 'De liefde hield me hier en vervolgens dreef ze me hiervandaan. Want toen die voorbij was, merkte ik dat ik zonder die liefde niet kon leven. Dus vertrok ik als een halve man, want het deel van me waar mijn hart zat bleef hier bij haar. Ik heb in Mexico jarenlang geteerd op de herinnering aan die liefde; ik heb geprobeerd haar terug te vinden in de ogen van andere vrouwen, maar dat is niet gelukt. Ik slaagde daar niet in, want de ogen die naar me terugkeken waren niet de diepe en lome poelen die me elk moment van mijn leven achtervolgden, maar de ondiepe blik van vreemden. Zie je, Rose, er was maar één vrouw die voor mij bestemd was. God heeft haar voor me uitgekozen. Hij heeft me hiernaartoe gebracht omwille van haar. En zodra ik haar ontmoette, wist ik dat onze zielen bij elkaar hoorden. Ik wist dat zij me begreep zoals niemand me ooit had begrepen. Het wonderlijkste is nog wel dat zij ook van mij hield. Ze hield echt van me.' Hij zweeg even en sloeg zijn blik neer. Rose veegde een traan van haar wang en Edna was zo geroerd dat ze allemaal vlekjes op haar huid kreeg. Ze wierp een blik op Audrey en besefte dat hij het niet over Isla had, maar over haar. 'Ik probeerde weg te blijven omdat ik wist dat ik zonder haar niet in Argentinië zou kunnen zijn. Dus na Mexico reisde ik een poosje rond, waarna ik terugkeerde naar Engeland. Ik logeerde bij mijn zuster, Cicely, en hoorde dat Audrey met Cecil was getrouwd. Dat was een schok voor me, omdat ik wist dat ikzelf nooit van het huwelijk zou kunnen genieten. Trouwen met de vrouw van wie je houdt moet wel het heerlijkste zijn wat er bestaat. Maar voor mij heeft het niet zo mogen zijn. Op dat moment besloot ik terug te gaan. Ik zou mijn demonen onder ogen moeten zien. Ik wilde voor mezelf bewijzen dat mijn dromen niet vergeefs waren, dat ze iets te betekenen hadden. Dus ben ik teruggekeerd om mijn hart weer op te eisen, dat ik hier twaalf jaar geleden had achtergelaten. En wat heb ik ontdekt?' Hij sloeg zijn ogen op en keek in die van Rose.

'Wat heb je ontdekt?' vroeg die met trillende stem. Hij boog zich voorover.

'Ik heb ontdekt dat mijn hart nog steeds bij haar is. Het heeft altijd aan haar toebehoord... en dat zal altijd zo blijven.'

Hilda haalde adem. 'Je kunt je niet voor eeuwig en altijd met een geestverschijning bezig blijven houden, Louis,' zei ze, en haar zwarte ogen schoten naar Nelly en merkten op dat de gêne in de vorm van rode vlekken omhoogkroop vanuit haar hals. 'Het heeft geen zin vast te blijven houden aan het verleden.'

'Ik geloof niet dat je het begrijpt, Hilda,' zei hij zacht. 'Ik geloof niet dat je begrijpt wat dromen vermogen.'

'Ik wel,' fluisterde Audrey, en ze liet zijn hand los. Ze vouwde de hare in haar schoot voor het geval iemand zou zien dat ze gloeiden. 'Ik begrijp wél wat dromen vermogen, Louis. Haar hart zal ook altijd aan jou toebehoren. Altijd.'

Rose bette haar ogen met een zakdoek en glimlachte Louis dankbaar toe. 'Dat was het mooiste wat ik iemand ooit heb horen zeggen. Isla mocht zichzelf gelukkig prijzen dat ze van jou heeft kunnen houden. Dankjewel.'

'En,' zei Edna, die heel diep ademhaalde, 'wanneer ben je van plan de gedenkdienst voor haar te houden, Rosé?'

'Komende zaterdagavond. Louis, ik zou graag willen dat jij iets voordroeg.'

'Vanzelfsprekend,' antwoordde hij.

'En jij ook, Audrey.' Audrey knikte.

'Het moet een lofzang worden op haar leven. Ik wil niet dat hef een droevige toestand wordt. We hebben al genoeg gerouwd. Hei wordt tijd om God te danken en ons de vreugde te herinneren die Isla ons allemaal heeft gebracht.'

Het was avond toen Rose en haar zusters vertrokken. Cecil was thuisgekomen van zijn werk en had hen allemaal pratend aangetroffen rond een koude theepot en een lege cakeschaal. Audrey had hen allemaal bedankt dat ze gekomen waren en was met hen mee gelopen naar het hek. Tante Hilda had niet eens de moeite gene men een woord van afscheid uit te spreken, maar Rose had haar hartelijk omhelsd en gezegd: 'Zorg maar goed voor Louis, lieverd. Hij ligt me na aan het hart.'

Maar tante Edna had binnensmonds gefluisterd: 'Isla's ogen zij nooit diep of loom geweest.' Audrey had haar mond opengedaa om uitleg te geven, maar haar tante had haar op de hand geklopt e verdrietig geglimlacht. 'Je geheim is veilig bij mij, lieve kind. Maar wees voorzichtig. Je begeeft je op een pad dat overschaduwd wordt door gevaar. Het kan alleen maar verkeerd aflopen.' Vervolgens had ze zich weer bij haar zusters gevoegd en waren ze over de weg uit het zicht verdwenen.

Cecil merkte onmiddellijk op dat zijn vrouw haar haar los droeg en maakte er aan het avondeten een opmerking over. 'Je ziet prachtig uit, Audrey Het maakt je jaren jonger.' Audreys wangen bloosden en ze bedankte hem. Toen keek ze hem met haar vriendelijke groene ogen strak aan en moest hij opeens weer denken aan het meisje op wie hij verliefd geworden was.

'Soms moet je gewoon verdergaan,' voegde ze er zachtjes aan toe, en ze schonk hem een glimlach. 'Ik ben niet langer in de rouw.' Ze bedoelde natuurlijk vanwege Louis, maar Cecil vatte het anders op en dacht dat ze op de tweeling doelde. Het viel hem op dat ze straalde en een soort luchthartigheid over zich had, en hij durfde voorzichtig optimistisch te zijn. Misschien waren zijn verdenkingen ongegrond. Meteen voelde bij zich schuldig omdat hij kwaad van zijn vrouw had gedacht.

'Ik ga morgen naar buiten,' zei Louis. 'Ik heb in Mexico een man ontmoet die een estancia heeft ten westen van de stad. Het lijkt me leuk om hem eens te gaan opzoeken.'

'Een geweldig idee,' antwoordde Cecil joviaal, want hij putte kracht uit Audreys goede humeur. 'Waarom ga jij niet mee, Audrey?' opperde hij. Als ze afleiding kreeg, zou ze er minder bij stilstaan dat haar kinderen weg waren.

'O, ik heb hier genoeg te doen,' mompelde ze.

'Doe niet zo mal. Je hebt hier niets te doen. Een dagje uit naar de pampa zal je goed doen.'

Ze keek naar Louis.

'Cecil heeft gelijk. Je kunt niet de hele dag thuis blijven zitten en voorbereidingen treffen voor als de kinderen weer thuiskomen. In plaats daarvan kun je over de vlakten galopperen en een lekkere steak eten.' Hij lachte.

'Goed,' gaf ze toe. 'Kun jij een dag vrij nemen van je werk, Cecil, zodat je ook mee kunt?' voegde ze eraan toe omdat ze aardig wilde zijn en omdat ze zich onmiddellijk schuldig voelde.

Cecil glimlachte haar dankbaar toe en raakte haar hand aan. 'Nee, lieverd, ik vrees van niet. Maar ga jij maar, en amuseer je met Louis.'

'Ik zal haar heelhuids terugbrengen,' zei Louis, maar hij keek naar Audrey en zijn ogen zeiden veel meer dan dat.

Cecil klopte zijn broer stevig op de schouder. 'Daar ga ik van uit,' zei hij, waarna hij een sigaar opstak. 'Als je je eigen broer al niet eens zou kunnen vertrouwen, zou het niet best zijn.'

Audrey was moe toen ze naar bed ging. De dag was zowel een lichamelijke als een emotionele beproeving geweest. Ze herinnerde zich wat tante Edna tegen haar had gezegd en vroeg zich af hoe ze erachter was gekomen. Ze hoopte dat niemand anders het had ontdekt. Ze glimlachte toen ze terugdacht aan Louis' welgemeende woorden over de liefde. Ze had hem willen bedanken, maar ze waren geen moment alleen geweest. Ooit hadden ze met elkaar gecommuniceerd via opgerolde witte papiertjes die tussen de bakstenen van het stationsgebouw werden gestoken; nu moesten ze elke gelegenheid die zich voordeed aangrijpen, maar morgen zouden ze de hele dag hebben, en ze keek er zo verwachtingsvol naar uit dat ze betwijfelde of haar geest haar lichaam wel enige slaap zou gunnen.

Toen Cecil de kamer binnenkwam, keek ze hem verrast aan. Hi bleef staan bedenken of hij zou weggaan of zou blijven. Haar gezicht stond ondoorgrondelijk, maar haar haar hing nog steeds los en viel als spiraalveren over haar schouders. 'Ik kom welterusten zeggen,' zei hij, hopend op een bemoedigende blik van haar kant. Maar ze zat in bed en haar gezicht keek hem onbewogen aan. Vervolgens sloeg ze berustend haar ogen neer.

'Cecil, ik ben heel moe. Het lijkt me beter de dingen zo te houden als ze waren voordat ik wegging. Althans vanavond.' Ze sloeg haar ogen niet op, omdat ze het niet kon verdragen zijn gezicht te zien kleuren van teleurstelling.

'Natuurlijk. Ik wil toch nog wat gaan liggen lezen, en ik weet hoeveel last je hebt van het licht.'

'Dankjewel.'

'Nou, welterusten dan maar.' Hij maakte aanstalten te vertrekken.

Opeens werd Audrey verteerd door schuldgevoel. 'Cecil?'

'Ja?'

'Krijg ik geen nachtzoen?'

Zijn vreugde was meelijwekkend en ze voelde haar hart naar hem uitgaan. Hij kwam naar haar toe en kuste haar zachtjes op haar wang.

'Welterusten, Cecil.'

'Welterusten, Audrey. Droom maar lekker.' Ze keek toe hoe hij wegging. Hij had er geen idee van hoe lekker ze zou dromen.

Audrey deed het licht uit en rolde zich op onder de lakens. Een warm briesje deed speels de gordijnen ritselen en dreef de geur van de tuin de kamer in. Ze vroeg zich af of Louis wakker was en aan haar zou liggen denken, en ze zou wel naar hem toe willen gaan. Maar ze mocht niet het risico lopen te worden betrapt; en trouwens, morgen hadden ze de hele dag om te doen wat ze wilden, Ze dacht terug aan hun geheime dansavondjes in Palermo, hun gestolen kussen onder de kersenboom, en vervolgens aan het diepe gevoel van verlies toen hun dromen op niets waren uitgelopen. Ze huiverde toen ze eraan dacht dat ze hem opnieuw zou kunnen verliezen en in de stille eenzaamheid van haar kamer bezwoer ze dat hem dit keer niet meer zou laten gaan.