Hoofdstuk 24

„De sneeuw heeft waarschijnlijk zijn leven gered, " zei Lance nuchter. Hij strekte zijn lange benen, leunde achterover in zijn stoel, nam een slok van de koffie die Hannah hem had gegeven en keek bezorgd naar Sam die bij het vuur lag te slapen. „Als hij er niet half in begraven had gelegen, " vervolgde hij, „was jullie hond doodgebloed. "

„Wat is er met hem gebeurd?" wilde Hannah weten. „Echt, bedoel ik. "

Zij en Jonathon en Lance keken alle drie naar Steffie, die naast Sam op de vloer lag te slapen. Toen Steffie een half uur daarvoor in slaap was gevallen, had Hannah een deken over haar heen gelegd en haar daar laten liggen.

„Iemand heeft hem een enorme jaap gegeven. " Lance keek even naar Jonathon en staarde toen weer in de damp die uit zijn kopje opsteeg. „Zijn poot is er bijna afgehakt. "

Hannah huiverde. Ze trok haar knieën naar haar borst en liet haar kin erop rusten. „En wat doen we met Ernie?" vroeg ze zacht.

Zij en Jonathon hadden Lance verteld dat ze het lijk in de kofferbak hadden gevonden. Nu richtten ze hun ogen op het flakkerende vuur.

„Wat kunnen we doen?" herhaalde Jonathon.

„We mogen hem niet verplaatsen, " zei Lance. „Als de politie hier eenmaal is... "

„Als de politie ooit komt, " zei Hannah somber.

„Als het ooit ophoudt met sneeuwen... " voegde Jonathon eraan toe, en Lance knikte afwezig.

„Waar ken je hem van?" vroeg hij aan Hannah.

„Hij is onze buschauffeur sinds we hier zijn komen wonen, " vertelde ze verdrietig. „Hij maakte zich altijd ongerust over Steffie en mij omdat we zo ver buiten de stad wonen, vooral met slecht weer. " Ze dacht even na en schudde haar hoofd. „Ik weet niet eens hoe hij gestorven is. "

„Op dezelfde manier waarop jullie hond bijna dood is gegaan, " antwoordde Jonathon zacht.

Hannah staarde hem aan.

„Wat? Hoe weet je dat?"

„Dat heb ik gezien. Toen jij je omdraaide bij de auto, zag ik... waar hij geraakt was. "

Heb ik me omgedraaid? Heeft Jonathon in de kofferbak gekeken? dacht Hannah vaag. Wat gek... ik kan het me niet herinneren.

„Waar het om gaat, " vervolgde Jonathon, „is dat er iemand naar hem zal komen zoeken als hij eenmaal vermist wordt. "

Lance bewoog zich onrustig in zijn stoel en streek met zijn hand door zijn haar. „Als hij tenminste aan iemand heeft verteld dat hij hier naartoe ging, " zei hij zacht. Zijn ogen bleven even op Hannah rusten. „Zou hij dat aan iemand hebben verteld?"

„Dat weet ik niet, " antwoordde ze naar waarheid. „Ik geloof niet dat Ernie een gezin had. Volgens mij woonde hij alleen. "

Er viel een zware stilte. Lance staarde in het vuur. Hannah zag dat hij steeds over de armleuning van de stoel streek, met snelle, stille bewegingen.

„Lance?" vroeg ze voorzichtig. „Wat is er?"

Zijn ogen bleven op de vlammen gericht. Zijn stem klonk griezelig eentonig. „Ik kan er niet tegen... ik kan er echt niet tegen. "

Jonathon keek verbaasd op. „Waartegen?"

„Nou, " mompelde Lance, „dat ze hulpeloze wezens pijn doen. Als ik degene die dit gedaan heeft in mijn handen krijg, vermoord ik hem. "

Hannah voelde een rilling door zich heen gaan. Ze keek Jonathon aan, maar die schudde alleen zijn hoofd.

„Ray is nu waarschijnlijk al ver weg, " zei hij, niet erg overtuigend.

Lance reageerde niet. Zijn blik bleef op de open haard gericht.

„We weten niet eens wanneer het gebeurd is, " bracht Jonathon hem in herinnering.

„Ik kan het gewoon niet geloven, " zei Hannah verdrietig, „dat Ray Ernie zou vermoorden. Waarom zou hij dat doen?"

„Misschien was hij dronken?" suggereerde Jonathon. „Als hij Ernie hier rond het huis zag lopen, was Ray er misschien van overtuigd dat hij een nieuw vriendje van je was. "

„Waarom heeft hij die sneeuwpop gemaakt?" wilde Hannah weten.

Jonathons ogen schoten naar de dichte gordijnen voor het raam.

Lance bleef in het vuur staren.

„Die sneeuwpop, " zei Hannah opnieuw. „Het slaat nergens op. Waarom zou Ray hem daar in de tuin neerzetten? En hoe kan het dat niemand hem gehoord of gezien heeft?"

„Een vreemd gevoel voor humor, " zei Lance zacht.

„En we waren allemaal doodmoe, " voegde Jonathon eraan toe. „Hoe hadden we hem moeten horen?"

Zo moe waren jullie nou ook weer niet, dacht Hannah in een flits, en ze beet op haar lip om het er niet uit te flappen. Jullie zijn samen naar buiten gegaan en ik heb jullie weer binnen horen komen...

„We hebben meer petroleum nodig, " zei Jonathon plotseling.

Lance knikte. „Dat klopt. Ik heb genoeg gévonden om de kachels tot nu toe aan te houden, maar er is niet veel van over. "

Hannah probeerde zich op dit probleem te concentreren. Was er nog petroleum? En zo ja, waar had pap het dan opgeborgen? „Er moet nog wat zijn, ergens in de garage, " antwoordde ze. „Ik ga wel even kijken. "

„Ik ga met je mee. " Jonathon deed een moedige poging om te gaan staan, maar Lance duwde hem terug op de bank.

„Blijf jij maar bij Steffie, " zei Lance. „Je hebt al veel te veel gedaan met dat been, en je ziet er vreselijk uit. Ik ga wel met Hannah mee. "

Hannah keek hulpeloos van de een naar de ander. Ze wilde met geen van beiden alleen zijn op dit moment, maar ze moest er ook niet aan denken dat ze in haar eentje door de tuin moest.

Deze keer protesteerde Jonathon niet en Hannah keek naar hem. Lance had gelijk, hij zag er vreselijk uit. De kringen onder zijn ogen waren nog donkerder geworden, en zijn gezicht was hol en ingevallen. Toen ze naar Lance keek, besefte Hannah ineens dat hij Jonathon ook nauwkeurig bestudeerde.

„Misschien kan hij iets innemen, " opperde Lance. „Het zou geen kwaad kunnen als hij een tijdje sliep. "

„Ik heb niets nodig... " begon Jonathon, maar Lance onderbrak hem.

„Waar heb je die pijnstillers gelaten?"

„In de badkamer, " zei Hannah. „Ik haal ze wel even. "

„Nee, dat hoeft niet. " Jonathon slaagde er eindelijk in om overeind te komen. „Gaan jullie maar. Ik kan zelf nog wel een paar pillen pakken. "

Lance zuchtte toen Jonathon langzaam door de hal verdween. „Ik hoop maar dat hij pas wat slikt als hij weer op de bank zit. Dan valt hij niet zo hard. Kom op. "

Steffie had alle jacks op een stoel in de keuken gelegd. Hannah pakte haar jack, en bleef even in de deuropening staan om haar handschoenen aan te trekken.

Lance trok zijn jack onderuit de stapel en mompelde iets toen Jonathons jack per ongeluk op de grond gleed. Lance boog zich en raapte hem op.

Toen Hannah zich omdraaide, zag ze hem overeind komen... met iets in zijn hand. Met een haastige beweging friemelde hij het terug in Jonathons zak en gooide Jonathons jack weer op de stoel.

Hij was snel geweest, maar niet snel genoeg.

Terwijl Lance langs haar heen de deur uitliep, keek Hannah naar de uitpuilende zak van Jonathons jack, waar Lance zojuist de zwarte bivakmuts weer in had gestopt.