11

Louise Swain andrea Fair Oaks-eko kale txiro batean bizi zen, Alde Zaharraren eta ghettoaren artean. Azal-kolore ezberdineko haur banaka batzuk jolasean ari ziren kale kantoiko argitan, inguruko iluntasunetik isolaturik.

Argitxo bat zegoen Swain andrearen iztukuzko etxetxoaren apirikuan, eta Ford sedan bat etxe aurrean aparkaturik. Autoa giltzaz itxita zegoen. Linternaz argitu nuen: George Trask zuen izena erregistro-agiriak, 4545 Bayview Avenue, San Diego.

Helbidea idatzi, eskuko grabagailua atera, eta etxetxoa inguratu nuen, autoa sartzeko bide meharra egiten zuten porlanezko zerrenda biren atzetik. Volkswagen beltz zahar bat ageri zen autoentzako estalpean, lohi-babes mailatua zuena. Estalpearen itzalpean sartu eta leiho itxi baten ondoko hormari eutsi nion.

Ez nuen grabagailuaren beharrik izan. Etxe barruan, Jeanen ahotsak suminduta ematen zuen:

—Ez naiz Georgerekin itzuliko…

Emakume zaharrago batek ahots neurtuagoaz hitz egin zuen:

—Kasu egin behar didazu eta berarekin itzuli. George oraindik ere zugatik arduratzen da, eta goizean goiz zutaz galdetu du… baina horrek ez du betiko iraungo.

—Eta nori axola dio?

—Zeuri axola beharko lizuke. George galtzen baduzu, ez duzu beste inor izango, eta ez dakizu zer den hori, behin probatu arte. Ez pentsa nirekin itzuliko zarenik.

—Ez nintzateke zurekin egongo ezta belauniko eskatuta ere.

—Hori ez da gertatuko —esan zuen emakume zaharragoak idorki—. Neuretzako adina leku, adina diru eta adina kemen daukat, besterik ez.

—Oso hotza zara, ama.

—Neu? Ez naiz beti hala izan.

—Jeloskor zaude! —Jeanen ahotsa aldatu egin zen. Plazerezko xuxurla bat korritu zitzaion amorru eta etsipenaren azpitik—. Jeloskor, zeure alaba eta senarrarengatik. Dena argi dago. Ez da harritzekoa zuk eman izana Rita Shepherd aitari.

—Nik ez nion Rita eman aitari. Ritak berak bota zuen bere burua Randyren besoetara.

—Zeuk ondo asko lagundu zenuela, ama. Ziurrenik, den-dena antolatu zenuen.

Emakume zaharragoak esan zuen:

—Hemendik alde egiteko eskatu behar dizut beste ezer esan baino lehen. Laster beteko dituzu berrogei urteak eta ez dut inolako erantzukizunik zugatik. Zortea daukazu: zutaz arduratzeko prest dagoen senarra duzu, eta hori egiteko gauza dena, gainera.

—Ez dut jasaten —esan zuen Jeanek—. Utzi zurekin geratzen. Ikaratuta nago.

—Ni ere bai —esan zion amak—. Zuregatik. Berriz ibili zara edaten, ezta?

—Zerbait ospatzen ibili naiz.

—Zer ospatu behar zenuen?

—Ez zenuke jakin nahi, ama? —Jean eten egin zen—. Esango dizut, gizalegez galdetzen badidazu.

—Ezer esan behar badidazu, esan. Ez ibili jolasean.

—Bada, orain ez dizut esango. —Jeanek txantxetan ari den haurra ematen zuen—. Zuk zeuk asma dezakezu.

—Ez dago ezer asmatzekorik —esan zuen amak.

—Benetan diozu? Zer esango zenuke aita bizirik dagoela esango banizu?

—Bizirik, benetan?

—Bai, horixe —esan zion Jeanek.

—Ikusi duzu?

—Laster ikusiko dut. Arrastoa aurkitu diot.

—Non?

—Hori nire sekretutxoa da, ama.

—O, berriz ibili zara gauzak imajinatzen. Zoratuta egon behar nuke zuri sinesteko.

Jeanek ez zuen erantzun, nik entzun nuenez. Irudipena neukan emakume biek elkarrizketa ahitu zutela, bai eta elkarren indarrak ere. Itzalpetik irten, eta kale ilunera aldatu nintzen.

Jean apiriku argiztatutik irten zen. Etxeko atea danbadaz itxi zioten. Argia iraungi zen. Emakumearen zain gelditu nintzen autoaren ondoan.

Niregandik aldendu zen, espaloi arrakalatuan estropezu eginez.

—Zer nahi duzu?

—Emadazu urrezko kutxatila, Jean. Ez da zurea.

—Bai, bada. Familiako oroigarri zaharra da.

—Uztazu hori.

—Egia da —esan zuen—. Kutxatila Rawlinson amonarena da. Esan zuen neuri etorriko zitzaidala. Eta orain etorri egin zait.

Erdia sinetsi nion.

—Apur batez hitz egin dezakegu zure autoan?

—Horrek ez du ezertarako balio. Zenbat eta gehiago hitz egin, hainbat eta min handiagoa hartu.

Aurpegi atsekabetua zeukan eta gorputza arrastatuz zebilen. Oso irudipen bitxia ematen zuen, benetako Jean Trasken mamua edo emanazio lanbrotsua balitz bezala; hutsaren sentsazioa ematen zuen, hustasun hotzarena.

—Zergatik sufritzen duzu, Jean?

—Neure bizitza osoagatik. —Esku biak zabaldu zituen bular aldean, mina hatzetatik gainezka bailuen—. Aitatxok Mexikora ihes egin zuen Ritarekin. Ez zidan bidali ezta urtebetetzeko zorion-txartelik ere.

—Zenbat urte zenituen?

—Hamasei. Harrezkeroztik, inoiz ez naiz pozik egon.

—Bizirik duzu aita?

—Hala uste dut. Nick Chalmersek esan zuen Pacific Pointen ikusi zuela.

—Pacific Pointeko zein lekutan?

—Trenbideko bagoi-gordailuaren aldean. Aspaldian izan zen, Nick umea baino ez zela. Baina aitatxo identifikatu zuen argazkian.

—Nola sartu zen Nick horretan?

—Lekuko bat dut, aitatxo bizirik ikusi duena. —Ahotsa zoliago eta ozenago egin zitzaion, etxeko emakumearekin ariko balitz bezala, nirekin aritu beharrean—: Zergatik ez luke bizirik egon beharko? Orain edukiko luke… ikus dezagun, nik hogeita hemeretzi urte ditut eta aitatxok hogeita lau zituen jaio nintzenean. Horrek esan nahi du orain hirurogei urte dituela, ezta?

—Hogeita hemeretzi eta hogeita lau hirurogeita hiru dira.

—Eta hirurogeita hiru urte edukitzea ez da zaharra izatea, batez ere, gaur egun. Aitatxo beti izan zen oso gaztea bere adinerako. Onenak bezala murgiltzen zen igerilekuan, eta dantzan ibiltzen zen ziba baino arinago —esan zuen—. Belaun gainean erabiltzen ninduen saltoka.

Haurtzarotik behin eta berriro esandako zerbait ematen zuen. Oroimenaren isurian labaindu zitzaion gogoa, noraezean herrestatua lurrazpiko bideetan zehar ur-jauzi burrunbatsuetaraino.

—Aitatxo aurkituko dut —esan zuen—. Bizirik zein hilik aurkitu egingo dut. Bizirik badago, janaria prestatuko diot eta etxea zainduko. Eta inoiz baino pozikago egongo naiz. Hilik badago, hilobia aurkituko dut eta badakizu zer egingo dudan? Bertan sartuko naiz narrasean eta lotara joango.

Autoaren atea ireki eta joan egin zen, bulebarrean sartu eta hegoaldera egin zuen. Agian jarraitu egin beharko niokeen, baina ez nuen egin.