38

 

Veronica Hart keek naar The Drudge Report toen Stu Gold met generaal Kendall haar kamer binnenkwam. Ze zat voor haar bureau en de monitor stond naar de deur gekeerd, zodat Kendall een goed zicht had op de foto's van hemzelf en de vrouw uit The Glass Slipper.

'Dat is nog maar één site,' zei ze, en ze wees naar drie stoelen tegenover haar. 'Er zijn er nog veel meer.' Toen haar gasten waren gaan zitten, zei ze tegen Kendall: 'Wat zal uw gezin hier wel niet van zeggen, generaal? Uw dominee en de gemeente?' Ze bleef neutraal kijken. Het mocht niet aan haar stem te horen zijn hoe prachtig ze dit alles vond. Ik heb begrepen dat veel van die gemeenteleden niet zo gek zijn op zwarte Amerikanen, zelfs niet als dienstmeisjes en kindermeisjes. Ze hebben liever Oost-Europeanen - jonge blonde Poolse en Russische vrouwen. Dat is toch zo?'

Kendall zei niets. Hij zat kaarsrecht en met zijn handen zedig samengevouwen tussen zijn knieën, alsof hij voor de krijgsraad verscheen.

Hart wou dat Soraya er was, maar ze was niet uit het NSA -huis teruggekomen. Dat was al zorgwekkend genoeg, maar ze nam ook haar mobiele telefoon niet op.

Ik heb hem aangeraden ons te helpen bewijzen dat LaValle ook betrokken was bij het complot om CIA -geheimen te stelen,' zei Gold.

Nu lachte Hart de generaal poeslief toe. 'En wat vindt u van dat voorstel, generaal?'

'Het rekruteren van Rodney Feir was helemaal mijn idee,' zei Kendall met een onbewogen gezicht.

Hart boog zich naar voren. 'Wilt u ons laten geloven dat u zo'n riskante actie zou ondernemen zonder uw chef in te lichten?'

'Na het fiasco met Batt moest ik iets doen om te bewijzen wat ik waard was. Ik dacht dat ik de beste kans maakte als ik Feir probeerde in te palmen.'

'Dit leidt tot niets,' zei Hart.

Gold stond op. 'Dat vind ik ook. De generaal wil zich in het zwaard storten voor de man die hem heeft verraden.' Hij liep naar de deur. Ik begrijp dat niet goed, maar je hebt nu eenmaal allerlei soorten mensen.'

Is dat het?' Kendall keek recht voor zich uit. 'Bent u klaar met me?'

'Ja,' zei Hart, 'maar Rob Batt niet.'

De generaal keek op toen hij Batts naam hoorde. 'Batt? Wat heeft hij met dit alles te maken? Hij is uit beeld.'

'Dat denk ik niet.' Hart stond op en ging achter zijn stoel staan. 'Batt heeft u gevolgd vanaf het moment dat u zijn leven verwoestte. Die foto's waarop te zien is dat Feir en u de sportschool, de barbecuetent en The Glass Slipper in en uit gingen, zijn door hem gemaakt.'

'Maar hij heeft nog meer.' Gold hield veelbetekenend zijn aktetas omhoog.

'Dus,' zei Hart, 'ik ben bang dat u nog een tijdje langer bij de CIA blijft.'

'Hoeveel langer?'

'Wat maakt het u uit?' zei Hart. 'U hebt geen leven meer om naar terug te gaan.'

 

Terwijl Kendall bij twee gewapende agenten achterbleef, gingen Hart en Gold naar de kamer ernaast, waar Rodney Feir zat, ook bewaakt door twee agenten.

'Amuseert de generaal zich nogal?' zei Feir toen ze tegenover hem gingen zitten. 'Dit is een zwarte dag voor hem.' Hij grinnikte om zijn eigen grap, maar hij was de enige.

'Beseft u wel hoe belabberd de situatie is waarin u verkeert?' zei Gold.

Feir glimlachte, ik denk dat ik wel vat op de situatie heb.'

Gold en Hart wisselden een blik. Ze begrepen niet hoe Feir zich zo luchthartig kon gedragen.

Gold zei: 'U gaat voor heel lange tijd naar de gevangenis, meneer Feir.'

Feir sloeg zijn benen over elkaar, ik denk van niet.'

'Dan denkt u verkeerd,' zei Gold.

'Rodney, we kunnen bewijzen dat je geheimen van Typhon hebt gestolen en ze aan een hoge functionaris van een rivaliserende inlichtingenorganisatie hebt gegeven.'

'Alsjeblieft!' zei Feir. Ik weet heel goed wat ik heb gedaan en dat jullie me daarop hebben betrapt. Ik zeg alleen dat het er allemaal niets toe doet.' Hij bleef vergenoegd kijken, alsof hij bij het pokeren een royal flush had en zij alleen maar vier azen.

'Legt u dat eens uit,' zei Gold kortaf.

Ik heb het verknoeid,' zei Feir, 'maar ik heb er geen spijt van dat ik het heb gedaan, alleen dat ik ben betrapt.'

'Met die houding kom je beslist niet verder,' zei Hart venijnig. Ze was niet van plan zich nog langer door Luther LaValle en zijn trawanten te laten intimideren.

Ik ben van nature niet berouwvol, directeur. Maar mijn houding is van geen belang, net zomin als dat bewijs van jullie. Als ik wél zo berouwvol was als Rob Batt, zou dat dan verschil voor jou maken?' Hij schudde zijn hoofd. 'Laten we elkaar niets wijsmaken. Het doet er niet meer toe wat ik heb gedaan en hoe ik daarover denk. Laten we over de toekomst praten.'

'Jij hebt geen toekomst,' zei Hart nuffig.

'Dat staat nog te bezien.' Feir hield die irritante glimlach op haar gericht, ik stel een ruil voor.'

Gold keek ongelovig. 'U wilt een deal sluiten?'

'Laten we het een eerlijke uitwisseling noemen,' zei Feir. 'Jullie trekken alle aanklachten tegen mij in en geven me een royale ontslagpremie en een aanbevelingsbrief die ik in de particuliere sector kan laten zien.'

'Verder nog iets?' zei Hart. 'Wat zou je zeggen van ook nog een zomerhuis aan de Chesapeake Bay met een jacht erbij?'

'Dat is een royaal aanbod,' zei Feir met een uitgestreken gezicht, 'maar ik wil je het vel niet over de oren halen, directeur.'

Gold stond op. 'Dit is onduldbaar gedrag.'

Feir keek hem aan. 'Wind u zich niet zo op, meneer Gold. U hebt mijn kant van de ruil nog niet gehoord.'

Ik ben niet geïnteresseerd.' Gold maakte een gebaar naar de twee agenten. 'Breng hem naar de arrestantencel terug.'

'Dat zou ik niet doen, als ik u was.' Feir verzette zich niet toen de agenten zijn beide armen vastpakten en hem overeind trokken. Hij keek Hart aan. 'Directeur, heb je je ooit afgevraagd waarom Luther LaValle nooit een greep naar de CIA heeft gedaan toen de Oude Man nog leefde?'

'Dat hoefde ik me niet af te vragen, want dat weet ik. De Oude Man was te machtig. Hij had te veel connecties.'

'Zeker, maar er is nog een andere, meer specifieke reden.' Feir keek van de ene naar de andere agent.

Hart kon hem wel wurgen. 'Laat hem los,' zei ze.

Gold kwam een stap naar voren. 'Directeur, ik raad u sterk aan...'

'Het kan geen kwaad om naar de man te luisteren, Stu.' Hart knikte. 'Ga je gang, Rodney. Je hebt één minuut.'

'LaValle heeft verschillende keren een greep naar de CIA gedaan toen de Oude Man de leiding had. Het mislukte elke keer, en waarom?' Feir keek van de een naar de ander, opnieuw met die vergenoegde grijns op zijn gezicht. 'Omdat de Oude Man jarenlang een mol binnen de NSA had.'

Hart keek hem met grote ogen aan. 'Wat?'

'Dit is onzin,' zei Gold. 'Hij neemt je in de maling.'

'Goed geraden, meneer Gold, maar mis. Ik weet wie die mol is.'

'Hoe kun jij dat nou weten, Rodney?'

Feir lachte. 'Soms - niet zo vaak, dat geef ik toe - is het wel handig de hoogste archiefbediende van de CIA te zijn.'

'Dat ben jij niet...'

'Dat ben ik wél, directeur.' Een onweerswolk van intense woede bracht hem even aan het trillen. 'Dat is met geen enkele dure titel te camoufleren.' Hij wuifde met zijn hand en zijn opgelaaide woede zakte snel weer af tot smeulende kooltjes. 'Hoe dan ook, ik zie dingen in de CIA die niemand anders ziet. De Oude Man had maatregelen genomen voor het geval hij gedood zou worden, maar dat weet u beter dan ik, meneer Gold, nietwaar?'

Gold keek Hart aan. 'Voor het geval hij plotseling zou overlijden, had de Oude Man verzegelde enveloppen voor verschillende hoofden van afdelingen achtergelaten.'

'Een van die enveloppen,' zei Feir, 'namelijk die met de identiteit van de mol binnen de NSA , was bestemd voor Rob Batt. Dat was indertijd wel logisch, want Batt was hoofd operaties. Maar de envelop is nooit bij Batt aangekomen. Daar heb ik voor gezorgd.'

'Jij...' Hart was zo woedend dat ze nauwelijks een woord kon uitbrengen.

Ik zou kunnen zeggen dat ik Batt er toen al van verdacht dat hij voor de NSA werkte,' zei Feir, 'maar dat zou een leugen zijn.'

'Dus je hield die envelop achter, ook toen ik was benoemd.'

'Een machtsmiddel, directeur. Ik dacht dat ik mijn verlaat-de-ge-vangeniskaart vroeg of laat wel zou kunnen gebruiken.'

En weer liet hij die glimlach zien. Hart had zin hem met haar vuist in zijn gezicht te slaan. Met veel moeite hield ze zich in. 'En intussen liet je LaValle over ons heen lopen. Door jou werd ik geboeid mijn kamer uit geleid, en door jou scheelde het niet veel of het erfgoed van de Oude Man ging verloren.'

'Ja, nou, zulke dingen gebeuren. Wat kun je eraan doen?'

Ik zal je vertellen wat ik kan doen,' zei Hart. Ze gaf een teken aan de agenten, die Feir weer vastgrepen, ik kan tegen je zeggen dat je naar de pomp kunt lopen. Ik kan tegen je zeggen dat je de rest van je leven in de gevangenis zit.'

Zelfs nu liet Feir zich niet uit het veld slaan, ik zei dat ik wist wie de mol was, directeur. Bovendien - en dit zal je in het bijzonder interesseren - weet ik waar hij gestationeerd is.'

Hart was te woedend om zich daarvoor te interesseren. 'Weg met hem.'

Toen hij de kamer uit werd geleid, zei Feir: 'Hij zit in het NSA - huis buiten de stad.'

De CIA  -directeur voelde dat haar hart bonkte. Die verrekte grijns van Feir was nu niet alleen heel begrijpelijk maar ook gerechtvaardigd.

 

Over drieëndertig uur en zesentwintig minuten. Ikoepovs onheilspellende woorden galmden nog in Bournes oren toen hij een snelle beweging zag. Ikoepov en hij stonden in de hal, met de voordeur nog open, en er was heel even een schaduw op de overkant van de gang gevallen. Er was daar iemand, aan het oog onttrokken door de halfopen deur.

Bourne bleef met Ikoepov praten maar pakte hem bij zijn elleboog vast en liep met hem de huiskamer in. Ze liepen over het kleed naar het gangetje dat naar de slaapkamers en de badkamer leidde. Toen ze langs een van de ramen kwamen, barstte de ruit naar binnen door de kracht van iemand die erdoorheen sprong. Bourne draaide zich bliksemsnel om en richtte de SIG Sauer die hij van Ikoepov had afgepakt op de indringer.

'Laat die SIG vallen,' zei een vrouwenstem achter hem. Hij keek om en zag dat de figuur op de gang - een jonge bleke vrouw - een Luger op zijn hoofd richtte.

'Leonid, wat doe jij hier?' Ikoepov keek stomverbaasd, ik heb je uitdrukkelijk bevolen om...'

'Het is Bourne.' Arkadin kwam door de glasscherven op de vloer dichterbij. 'Bourne heeft Misja gedood.'

Is dat waar?' Ikoepov keek Bourne aan. 'Heb jij Michail Tarkanian gedood?'

'Hij liet me geen keus,' zei Bourne.

Devra, die haar Luger recht op Bournes hoofd gericht hield, zei: 'Laat die SIG vallen. Ik zeg het niet nog een keer.'

Ikoepov stak zijn hand naar Bourne uit. Ik neem hem over.'

'Geen beweging,' beval Arkadin. Zijn eigen Luger was op Ikoepov gericht.

'Leonid, wat doe je?'

Arkadin negeerde hem. 'Doe wat de dame zegt, Bourne. Laat de SIG vallen.'

Bourne deed wat hem gezegd werd. Zodra hij het pistool had losgelaten, gooide Arkadin zijn Luger weg en sprong hij op Bourne af. Bourne bracht zijn onderarm op tijd omhoog om Arkadins knie te blokkeren, maar hij voelde de schok helemaal tot in zijn schouder. Ze bevochten elkaar met verwoestende klappen, slimme schijnbewegingen en defensieve blokkeringen. Voor elke beweging van zijn kant had Arkadin het perfecte verweer, en omgekeerd. Toen Bourne in de ogen van de Rus keek, zag hij daarin zijn duisterste daden weerspiegeld, alle dood en vernietiging in zijn verleden. In die onverzoenlijke ogen zat een leegte die zwarter was dan een sterrenloze nacht.

Bourne week achteruit en ze bewogen zich door de huiskamer tot ze onder de hoogpoort tussen de huiskamer en de rest van het appartement door gingen. In de keuken greep Arkadin een hakmes en haalde daarmee uit naar Bourne. Bourne dook voor het dodelijke wapen weg en greep naar een houten blok met vleesmessen. Toen het hakmes op het aanrechtblad neerdreunde, scheelde het maar een centimeter of Bournes vingers waren geraakt. Nu versperde Arkadin hem de weg naar de messen. Hij zwaaide met het hakmes heen en weer alsof het een sikkel was waarmee hij tarwe aan het maaien was.

Bourne was bij het aanrecht. Hij trok een bord uit het droogrek en slingerde het als een frisbee van zich af, zodat Arkadin moest wegduiken. Toen het bord tegen de muur achter Arkadin uit elkaar spatte, trok Bourne een vleesmes als een zwaard uit de schede. Staal kletterde tegen staal, tot Bourne het mes gebruikte om direct naar Arkadins buik te steken. Arkadin haalde met het hakmes uit naar de plaats waar Bourne het mes vasthield, en Bourne moest het loslaten. Het mes sloeg met een galmend geluid tegen de vloer. Arkadin vloog op Bourne af en ze grepen elkaar vast.

Het lukte Bourne het hakmes bij zich vandaan te houden, en omdat ze zo dicht bij elkaar waren, kon Arkadin er ook niet mee heen en weer zwaaien. Omdat hij besefte dat hij er alleen maar last van had, liet Arkadin het vallen.

Gedurende drie lange minuten hielden ze elkaar in een dubbele greep. Ze waren bebloed en gekneusd, en geen van beiden zag kans de overhand te behalen. Bourne had nog nooit iemand met Arkadins fysieke en mentale capaciteiten ontmoet, iemand die zoveel overeenkomst met hemzelf vertoonde. Vechten tegen Arkadin was zoiets als vechten tegen een spiegelbeeld van zichzelf, en dat stond hem helemaal niet aan. Hij had een gevoel alsof hij aan de rand van een vreselijke afgrond stond, een kloof die vervuld was van eindeloos afgrijzen en waar geen leven in stand kon blijven. Het was of Arkadin naar hem had uitgehaald om hem in die afgrond te trekken, alsof hij hem de troosteloosheid wilde laten zien die achter zijn eigen ogen verborgen lag, het gruwelijke beeld van zijn vergeten verleden dat terugkwam.

Met uiterste krachtsinspanning verbrak Bourne de greep van Arkadin en pompte zijn vuist tegen het oor van de Rus. Arkadin deinsde terug tegen een zuil en Bourne rende de keuken uit en het gangetje door. Terwijl hij dat deed, hoorde hij het onmiskenbare geluid van een wapen dat doorgeladen werd, en hij dook halsoverkop de grote slaapkamer in. Een schot versplinterde het houten deurkozijn net boven zijn hoofd.

Hij krabbelde overeind en ging recht op Kirsch' kast af. Op hetzelfde moment hoorde hij Arkadin naar de bleke vrouw roepen dat ze niet moest schieten. Bourne duwde een stel kleren aan hangers opzij en graaide naar het multiplexpaneel in de achterwand van de kast, op zoek naar de klemmetjes die Kirsch hem in het museum had beschreven. Net toen hij hoorde dat Arkadin de slaapkamer binnenstormde, draaide hij de klemmetjes om, verwijderde het paneel en stapte, bijna dubbel geklapt, door de opening in een wereld vol schaduw.

 

Toen Devra zich omdraaide na haar poging Bourne te verwonden, keek ze recht in de loop van de SIG Sauer, die Ikoepov had opgeraapt.

Idioot,' zei Ikoepov, 'jij en je vriendje gaan alles verknoeien.'

'Wat Leonid doet, is zijn eigen zaak,' zei ze.

'Dat is nou juist zijn fout,' zei Ikoepov. 'Leonid heeft geen eigen zaak. Alles wat hij is, heeft hij aan mij te danken.'

Ze kwam uit de schaduw van de gang naar de huiskamer. De Luger bij haar heup was op Ikoepov gericht. 'Hij is klaar met jou,' zei ze. 'Er is een eind aan zijn horigheid gekomen.'

Ikoepov lachte. 'Heeft hij dat tegen jou gezegd?'

'Dat heb ik tegen hem gezegd.'

'Dan ben je een nog grotere idioot dan ik dacht.'

Ze maakten allebei een omtrekkende beweging, op hun hoede voor de kleinste beweging van de ander. Evengoed kon Devra een ijzig glimlachje produceren. 'Hij is veranderd sinds hij uit Moskou is vertrokken. Hij is nu een ander mens.'

Ikoepov maakte een laatdunkend geluid achter in zijn keel. 'Het eerste wat jij moet bedenken, is dat Leonid niet kan veranderen. Ik weet dat beter dan iedereen, want ik heb jarenlang geprobeerd een beter mens van hem te maken. Dat is me niet gelukt. Het is niemand gelukt die het heeft geprobeerd, en weet je waarom? Omdat Leonid niet intact is. Ergens in de dagen en nachten van Nizjni Tagil is hij gebroken. Niets of niemand kan hem meer in elkaar zetten; de stukken passen gewoon niet aan elkaar.' Hij wees met de loop van de SIG Sauer. 'Ga nu weg zolang het nog kan, anders zal hij je vast en zeker doden, zoals hij alle anderen heeft gedood die dicht bij hem probeerden te komen.'

'Wat een waanidee!' snauwde Devra. 'Je bent zoals iedereen van jouw soort: gecorrumpeerd door macht. Je bent al zoveel jaren ver verwijderd van het gewone leven dat je je eigen realiteit hebt gecreëerd, een realiteit die je helemaal naar je hand kunt zetten.' Ze kwam een stap naar hem toe, wat tot een gespannen reactie van hem leidde. 'Denk je dat je mij kunt doden voordat ik jou dood? Daar zou ik maar niet op rekenen.' Ze schudde haar hoofd. 'Trouwens, jij hebt meer te verliezen dan ik. Ik was al halfdood toen Leonid me vond.'

'Aha, nu begrijp ik het.' Leonid knikte. 'Hij heeft je van jezelf gered. Hij heeft je van de straat gered. Is dat het?'

'Leonid beschermt mij.'

'God allemachtig, over waanideeën gesproken!'

Devra's ijzige glimlach werd breder. 'Een van ons begaat een fatale fout. Het staat nog te bezien wie dat is.'

 

'De kamer staat vol met etalagepoppen die ik heb gemaakt,' had Egon Kirsch gezegd toen hij zijn atelier aan Bourne beschreef, ik houd het licht met verduisteringschermen buiten de deur, want die poppen zijn mijn creatie. Ik heb ze in zekere zin vanaf de grond opgebouwd. Je zou kunnen zeggen dat het niet alleen mijn creaties maar ook mijn metgezellen zijn. In dat opzicht kunnen ze zien of, als je wilt, gelóóf ik dat ze kunnen zien, en welk wezen kan zijn schepper in de ogen zien zonder gek of blind te worden, of beide?'

Met de indeling van de kamer in zijn hoofd sloop Bourne door de studio. Hij ontweek de poppen, om geen geluid te maken of om, zoals Kirsch misschien zou hebben gezegd, het proces van hun geboorte niet te verstoren.

'Je denkt dat ik gek ben,' had Kirsch in het museum tegen Bourne gezegd. 'Niet dat het er iets toe doet. Voor alle kunstenaars - succesvol of niet - zijn hun scheppingen levend. Ik ben geen uitzondering. Nadat ik jarenlang heb geprobeerd abstracties tot leven te brengen heb ik mijn werk een menselijke gedaante gegeven.'

Omdat hij een geluid hoorde, verstijfde Bourne even. Hij keek langs de dij van een pop. Zijn ogen waren aan de duisternis gewend geraakt en hij zag beweging: Arkadin had het paneel gevonden en was achter hem aan het atelier in gekomen.

Bourne dacht dat hij hier veel meer kans maakte dan in Kirsch' appartement. Hij kende de indeling, de duisternis werkte in zijn voordeel, en als hij snel toesloeg, zou hij zijn ogen kunnen gebruiken terwijl Arkadin nog niets kon onderscheiden.

Met die strategie in gedachten kwam hij achter de pop vandaan en liep naar de Rus toe. Het atelier was net een mijnenveld. Er stonden drie poppen tussen Arkadin en hem, allemaal met een eigen houding: nummer één zat met een klein schilderij in de handen alsof het een boek was; nummer twee stond met gespreide benen in de klassieke schiethouding; nummer drie rende voorovergebogen, alsof de finish dichtbij was.

Bourne liep om de hardloper heen. Arkadin zat op zijn hurken; hij was zo verstandig om op één plaats te blijven tot zijn ogen aan het donker gewend waren. Dat had Bourne ook gedaan toen hij enkele ogenblikken geleden het atelier was binnengekomen.

Opnieuw viel het Bourne op hoe griezelig veel Arkadin op hem leek. Hij beleefde er geen enkel plezier aan om naar zichzelf te kijken terwijl hij zijn best deed zichzelf te vinden en te doden. Het wekte een heel primitieve angst in hem.

Bourne ging vlugger lopen en kwam bij de pop die een schilderij zat te lezen. In het scherpe besef dat hij nog maar weinig tijd had kwam Bourne geruisloos ter hoogte van de schietende pop. Juist op het moment dat hij een uitval naar Arkadin wilde doen, zoemde zijn mobieltje en lichtte het scherm op met Moira's nummer.

Met een geluidloze vloek sprong Bourne op Arkadin af. Arkadin, bedacht op de kleinste verandering, draaide zich afwerend naar het geluid toe, en Bourne stuitte op een massieve muur van spiermassa, met daarachter een moorddadige wil van een felle intensiteit. Arkadin haalde uit; Bourne gleed achteruit tussen de benen van de schietende pop. Toen Arkadin achter hem aan kwam, rende hij recht tegen de heupen van de pop. Hij deinsde met een vloek terug en haalde uit naar de pop. Het mes trof het acryl en bleef in het plaatmetaal daaronder steken. Bourne gaf een schop terwijl Arkadin het lemmet eruit probeerde te trekken, en beukte met de linkerkant van zijn borst tegen hem aan. Arkadin probeerde zich weg te draaien, maar Bourne ramde met zijn schouder tegen de rug van de pop. Die was bijzonder zwaar en hij moest al zijn kracht in de stoot leggen, maar de pop viel om en Arkadin kwam eronder terecht.

'Je vriend liet me geen keus,' zei Bourne. 'Hij zou me hebben gedood als ik hem niet had tegengehouden. Hij was te ver weg; ik moest het mes gooien.'

Van Arkadin kwam een geluid als geknetter van vuur. Het duurde even voor Bourne besefte dat het een lach was. 'Ik wil met je wedden, Bourne. Ik wed dat Misja, voordat hij doodging, tegen je zei dat je ten dode opgeschreven was.'

Bourne wilde hem net antwoord geven toen hij de doffe glinstering van een SIG Sauer Mosquito in Arkadins hand zag. Hij dook weg en de .22-kogel floot over zijn hoofd.

'Hij had gelijk.'

Bourne draaide zich weg, dook om de andere poppen heen en gebruikte ze als dekking toen Arkadin nog drie schoten loste. Pleisterkalk, hout en acryl verbrijzelden dicht bij Bournes linkerschouder en -oor. Hij dook achter Kirsch' werktafel. Achter zich hoorde hij het kreunen van Arkadin en het geluid van scheurend metaal: de man werkte zich onder de omgevallen etalagepop vandaan.

Op grond van Kirsch' beschrijving wist Bourne dat de voordeur links van hem was. Hij krabbelde overeind en rende de hoek om. Op datzelfde moment loste Arkadin weer een schot. Een brok pleisterkalk met latwerk viel uiteen toen de .22 in de hoek insloeg. Bourne stak zijn hand naar de deur uit, maakte hem open en rende de gang in. Links van hem bevond zich de open deur naar Kirsch' appartement.

 

'Er kan niets goeds van komen dat we elkaar onder schot houden,' zei Ikoepov. 'Laten we deze situatie rationeel bekijken.'

'Dat is jouw probleem,' zei Devra. 'Het leven is niet rationeel; het is een totale chaos. Dat is een van je waanideeën. Omdat je machtig bent, denk je dat je alles kunt beheersen. Maar dat kun je niet. Dat kan niemand.'

'Leonid en jij denken dat jullie weten wat jullie doen, maar dat is niet zo. Niemand opereert in een vacuüm. Als je Bourne doodt, heeft dat verschrikkelijke gevolgen.'

'Gevolgen voor jou, maar niet voor ons. Dat heb je met macht: jij zoekt altijd naar de kortste weg. Opportunisme, politieke kansen, grenzeloze corruptie.'

Op dat moment hoorden ze de schoten, maar alleen Devra wist dat ze uit de Mosquito van Arkadin kwamen. Ze voelde dat Ikoepovs vinger zich om de trekker van de SIG verstrakte en nam een ineengedoken schiethouding aan, want ze wist dat als niet Arkadin maar Bourne verscheen ze hem dood zou schieten.

De situatie had een kookpunt bereikt, en het was duidelijk dat Ikoepov zich grote zorgen maakte. 'Devra, ik smeek je er nog eens over na te denken. Leonid kent het totaalbeeld niet. Bourne moet in leven blijven. Het was erg wat hij met Misja heeft gedaan, maar persoonlijke gevoelens mogen hier niet meespelen. Al die planning, al dat bloedvergieten... Het zal niets opleveren als Bourne door Leonid wordt gedood. Je moet me toestaan dat te voorkomen. Ik wil je alles geven, alles wat je maar wilt.'

'Wou je me omkopen? Geld zegt me niets. Ik wil Leonid,' zei Devra.

Op dat moment verscheen Bourne in de deuropening. Devra en Ikoepov keken allebei opzij. Devra gaf een schreeuw, want ze wist, of meende te weten, dat Arkadin dood was, en dus richtte ze de Luger nu niet meer op Ikoepov maar op Bourne.

Bourne dook de gang op, en terwijl ze naar de deur liep, loste ze het ene schot na het andere. Omdat ze zich helemaal op Bourne concentreerde, nam ze haar blik van Ikoepov weg. Daardoor ontging haar een beweging van cruciaal belang: hij richtte de SIG op haar.

Ik heb je gewaarschuwd,' zei hij, terwijl hij haar in de borst schoot.

Ze viel op haar rug.

'Waarom wilde je niet luisteren?' zei Ikoepov terwijl hij nog eens op haar schoot.

Devra maakte een geluidje toen haar lichaam iets opveerde. Ikoepov stond bij haar.

'Hoe kon je je door zo'n monster laten verleiden?' zei hij.

Devra keek met roodomrande ogen naar hem op. Het bloed werd met elke moeizame hartslag uit haar lichaam gepompt. 'Dat vroeg ik hem ook over jou.' Elke onregelmatige ademtocht deed haar onbeschrijflijk pijn. 'Hij is geen monster, maar als hij een monster is, ben jij nog veel erger.'

Haar hand bewoog. Ikoepov, in beslag genomen door haar woorden, lette niet goed op, totdat de kogel die ze met haar Luger afvuurde zijn rechterschouder trof. Hij klapte tegen de muur. Door de pijn liet hij de SIG vallen. Omdat hij zag dat ze nog een keer probeerde te schieten, draaide hij zich om en rende het appartement uit. Hij vluchtte de trap af en de straat op.