22

Tyrone verdween meteen in een van de hokjes in de herentoiletten. Hij haalde het plastic plaatje tevoorschijn dat Deron voor hem had gemaakt en klemde het aan de buitenkant van zijn jasje vast. Zijn pak leek op het soort pakken dat alle andere spionnen hier droegen. Volgens het plaatje was hij NSA -agent Damon Riggs van het kantoor in Los Angeles. Damon Riggs bestond echt. Het plaatje kwam regelrecht uit de personeelsdatabase van de NSA .

Tyrone trok door, kwam het hokje uit en glimlachte ijzig naar een NSA -agent die over een van de wastafels gebogen stond om zijn handen te wassen. De agent keek naar Tyrones plaatje en zei: 'Je bent ver van huis.'

'En nog midden in de winter ook.' Tyrones stem klonk krachtig en zelfverzekerd. 'Als ik nu in Santa Monica was, zou ik met de kap omlaag rijden.'

'Vast wel.' De agent droogde zijn handen. 'Veel succes,' zei hij toen hij wegging.

Tyrone keek even naar de gesloten deur, haalde toen diep adem en liet de lucht langzaam ontsnappen. Tot nu toe ging het goed. Hij verliet de toiletten en liep doelbewust en recht voor zich uit kijkend over de gang. Hij kwam langs vier of vijf agenten. Twee van hen wierpen een vluchtige blik op zijn plaatje en knikten. De anderen negeerden hem volkomen.

'De truc,' had Deron gezegd, 'is dat je eruitziet alsof je daar thuishoort. Aarzel niet, gedraag je doelbewust. Als je eruitziet alsof je weet waar je heen gaat, word je een deel van het geheel en let niemand op je.'

Tyrone kwam zonder problemen bij de deur. Hij liep verder toen twee agenten voorbijkwamen, die in een gesprek verwikkeld waren. Toen keek hij naar beide kanten en ging terug. Hij haalde vlug iets tevoorschijn wat op een gewoon stuk doorzichtige tape leek en legde het op de vingerafdrukkenlezer. Hij keek op zijn horloge en wachtte tot de secondenwijzer bij de twaalf was. Toen hield hij zijn adem in en drukte met zijn wijsvinger op de tape, zodat die tegen de lezer kwam. De deur ging open. Hij trok de tape weg en glipte naar binnen. De tape bevatte La Valles vingerafdruk, die Tyrone van de achterkant van de map had gehaald toen hij dat apparaatje gebruikte om de metalen strip door te knippen. Soraya had tegen LaValle gepraat om hem af te leiden.

Beneden aangekomen bleef hij even staan. Er gingen geen alarmbellen af en hij hoorde geen bewakers naderen. Kiki's softwareprogramma had zijn werk gedaan. Nu was het aan hem.

Hij liep snel en geluidloos door de ruw betonnen gang. De enige decoratie bestond hier uit zoemende tl-buizen, die een ziekelijk schijnsel wierpen. Hij zag niemand, hoorde niets anders dan het gemurmel van machines.

Hij had rubberen handschoenen aangetrokken en probeerde nu elke deur die hij passeerde. De meeste zaten op slot. De eerste die niet op slot zat, kwam uit op een kamertje met een observatievenster in een van de muren. Tyrone was in genoeg politiebureaus geweest om te weten dat het een doorkijkspiegel was. Hij keek in een kamer die niet veel groter was dan het kamertje waarin hij zich bevond. Hij zag een metalen stoel die in het midden van de vloer verankerd was, met daaronder een grote afvoerput. Aan de rechtermuur was een bak van een meter diep bevestigd, zo lang als iemand breed was wiens gespreide armen geboeid waren, en daarboven zat een brandslang. In die kleine kamer leek de tuit daarvan enorm groot. Dit was een waterboardingtank, wist Tyrone van foto's die hij had gezien. Hij maakte zo veel mogelijk foto's, want dit had Soraya nodig om te bewijzen dat de NSA zich schuldig maakte aan illegale en onmenselijke martelingen.

Tyrone gebruikte de digitale minicamera van tien megapixels die Soraya hem had gegeven. Hij zette de deur op een kier en zag dat de gang nog leeg was. Hij liep vlug verder en probeerde weer alle deuren. Ten slotte kwam hij in een andere observatiekamer, maar ditmaal zag hij een man naast een tafel geknield zitten. Zijn armen waren naar achteren getrokken en zijn gebonden handen lagen op de tafel. Er was een zwarte kap over zijn hoofd getrokken. Zijn houding was die van een verslagen soldaat die gedwongen wordt de voeten van zijn overwinnaar te kussen. Er ging een golf van woede door Tyrone heen zoals hij nooit eerder had gevoeld. Onwillekeurig dacht hij aan de geschiedenis van zijn eigen volk: opgejaagd door rivaliserende stammen aan de oostkust van Afrika, verkocht aan de blanke man, als slaven naar Amerika gebracht. Die hele verschrikkelijke geschiedenis die Deron hem had laten bestuderen, opdat hij leerde waar hij vandaan kwam en begreep wat er achter de vooroordelen, de haat en alle andere krachtige neigingen in hem zat.

Met enige moeite beheerste hij zich. Hierop hadden ze gehoopt; het bewijs dat de NSA gevangenen aan illegale vormen van marteling onderwierp. Tyrone maakte een heleboel foto's en zelfs een korte videofilm voordat hij de observatiekamer verliet.

Opnieuw was hij de enige op de gang. Dat zat hem dwars. Hij had hier beneden toch wel NSA -personeel moeten zien of horen? Maar er was nergens iemand te bekennen.

Plotseling kriebelde er iets in zijn nek. Hij draaide zich om en liep op een drafje terug. Zijn hart bonkte; het bloed gonsde in zijn oren. Bij elke stap die hij zette werd het gevoel van onheil groter. Toen rende hij.

Luther LaValle keek op van zijn lectuur en zei dreigend: 'Wat voor spelletje speelt u, directeur?'

Soraya schrok, maar bedwong zich. 'Pardon?'

'Ik heb die onderschepte berichten die volgens u van het Zwarte Legioen komen nu twee keer doorgenomen. En nergens zie ik die naam staan, en trouwens ook geen andere naam.'

Willard kwam terug en gaf generaal Kendall een opgevouwen stukje papier. Kendall las het met een onbewogen gezicht. Toen excuseerde hij zich. Met een slecht voorgevoel zag Soraya hem de Bibliotheek verlaten.

Om haar aandacht weer te trekken zwaaide LaValle even met de papieren door de lucht, als een rode lap voor een stier. 'Vertel me de waarheid. Dit zouden net zo goed gesprekken kunnen zijn tussen twee groepen kinderen die terroristje spelen.'

Soraya voelde dat ze nijdig werd. 'Mijn mensen verzekeren me dat het echt is, meneer LaValle, en zij zijn de besten in het vak. Als u dat niet gelooft, kan ik me niet voorstellen waarom u zeggenschap over Typhon wilt hebben.'

LaValle gaf dat toe, maar hij was nog niet klaar met haar. 'Hoe weet u dan dat ze van het Zwarte Legioen zijn?'

'Aanvullende inlichtingen.'

LaValle leunde achterover. Zijn glas stond onaangeroerd op de tafel. 'Wat ter wereld betekent aanvullende inlichtingen nou weer?'

'Een andere bron die los staat van deze berichten. Die bron weet van een dreigende aanslag die onder auspiciën van het Zwarte Legioen op Amerikaanse bodem zal worden gepleegd.'

'Voor het bestaan van die organisatie hebben we geen tastbaar bewijs.'

Soraya voelde zich steeds minder op haar gemak. Het gesprek kwam gevaarlijk dicht bij een ondervraging. 'Ik heb deze onderscheppingen op uw verzoek meegebracht om vertrouwen tussen ons te wekken.'

'Dat kan wel zijn,' zei LaValle, 'maar eerlijk gezegd maken deze anonieme onderscheppingen niet veel indruk op mij, hoe alarmerend ze op het eerste gezicht ook lijken. U houdt iets achter, directeur. Ik wil de bron van uw zogeheten aanvullende inlichtingen weten.'

'Dat is onmogelijk. De bron is absoluut onschendbaar.' Soraya kon hem niet vertellen dat haar bron Jason Bourne was. 'Maar...' Ze reikte in haar smalle koffertje, haalde er foto's uit en gaf ze aan hem.

'Dat is een lijk,' zei LaValle. 'Ik zie de betekenis niet...'

'Kijkt u eens naar de tweede foto,' zei Soraya. 'Dat is een close-up van de binnenkant van de elleboog van het slachtoffer. Wat ziet u?'

'Een tatoeage van drie paardenkoppen met in het midden een... wat is dit? Het lijkt wel een ss-doodskop.'

'En dat is het ook.' Soraya gaf hem nog een foto. 'Dit is het insigne van het Zwarte Legioen onder leiding van Heinrich Himmler.'

LaValle perste zijn lippen op elkaar. Toen legde hij de papieren in de map terug en gaf hem aan Soraya. Hij hield de foto's omhoog. 'Als u deze insignes kon vinden, kan iemand anders dat ook. Dit kan een groep zijn die zich het teken van het Zwarte Legioen gewoon heeft toegeëigend, zoals de skinheads in Duitsland het hakenkruis gebruiken. Trouwens, dit bewijst niet dat de onderscheppingen afkomstig zijn van het Zwarte Legioen. En ook als dat wel zo was, had ik een probleem, directeur. U moet datzelfde probleem hebben. U hebt me verteld - ook volgens uw onschendbare bron -dat het Zwarte Legioen de Broederschap van het Oosten als dekmantel heeft. Als de NSA iets met die informatie doet, komen we in een ware pr-nachtmerrie terecht. Zoals u vast wel weet is de Broederschap van het Oosten een buitengewoon machtige organisatie. Ze hebben veel goodwill bij de buitenlandse pers. Als we hier iets mee doen en we hebben het mis, dan komt dat de president en ons land op een grote vernedering te staan, en dat kunnen we ons nu echt niet veroorloven. Is dat duidelijk?'

'Volkomen, meneer LaValle. Maar als we dit negeren en er wordt weer een succesvolle aanslag op Amerika gepleegd, hoe komen we dan over?'

LaValle wreef over zijn gezicht. 'Dus we zitten tussen twee vuren in.'

'Meneer LaValle, u weet net zo goed als ik dat actie beter is dan geen actie, zeker in een explosieve situatie als deze.'

LaValle stond op het punt te capituleren, dacht Soraya, maar op dat moment kwam Willard geluidloos als een geest naar hen toe. Hij bukte zich en fluisterde iets in La Valles oor.

'Dank je, Willard,' zei LaValle. 'Dat is alles.' Toen keek hij Soraya weer aan. 'Nou, directeur, het schijnt dat ik dringend ergens heen moet.' Hij stond op en keek glimlachend op haar neer, maar sprak met een ijzige stem. 'Alstublieft, komt u met mij mee.'

Er ging een schok door Soraya's haar. Deze uitnodiging was geen verzoek.

Jakov, de bombila-chauffeur die bevel had gekregen tegenover de hoofdingang van het Metropolya Hotel te parkeren, had veertig minuten eerder gezelschap gekregen van een man die eruitzag alsof hij een bokspartij met een vleesmolen achter de rug had. Ondanks pogingen het te camoufleren was zijn gezicht gezwollen en zo donker als platgeslagen vlees. Hij had een zilverkleurige lap over zijn ene oog. Hij was een norse kerel, constateerde Jakov al voordat de man hem een handvol geld gaf. Hij begroette Jakov met geen woord maar liet zich op de achterbank neerploffen en zakte omlaag, zodat zelfs de kruin van zijn hoofd onzichtbaar was voor iemand die toevallig naar binnen keek.

In de bombila werd het algauw zo benauwd dat Jakov de relatieve warmte voor de ijskoude Moskouse nacht moest inruilen. Hij kocht wat eten bij een voorbijkomende Turkse venter, was het volgende halfuur bezig het op te eten, en praatte met zijn vriend Max, die achter hem was gestopt omdat Max een luie donder was die elk excuus gebruikte om niet te hoeven werken.

Jakov en Max waren verwikkeld in verhitte speculaties over de dood, de week daarvoor, van een hoge functionaris van de RAB Bank, die vastgebonden, gemarteld en gestikt in de garage van zijn eigen elitny-datsja was aangetroffen. Ze vroegen zich af waarom het Openbaar Ministerie en de pas opgerichte onderzoekscommissie van de president ruziemaakten om de jurisdictie over dit sterfgeval.

'Het is politiek. Zuiver en simpel,' zei Jakov.

'Vuile politiek,' zei Max. 'Daar is niets zuivers en simpels aan.'

Op dat moment zag Jakov dat Jason Bourne en de sexy djev voor het hotel uit een bombila stapten. Toen Jakov drie keer met zijn vlakke hand tegen de zijkant van de taxi sloeg, voelde hij beweging op de achterbank.

'Hij is er,' zei hij toen het achterraam naar beneden kwam.

Bourne wilde Gala net bij het Metropolya Hotel afzetten toen hij uit het raam van de bombila keek en de taxi zag die hem eerder van De Chinese Piloot naar het hotel had gebracht. Jakov, de chauffeur, leunde tegen het spatbord van zijn aftandse vehikel en at iets vets terwijl hij met een collega praatte die recht achter hem geparkeerd stond.

Bourne zag Jakov kijken toen Gala en hij uit de bombila stapten. Toen ze de draaideur gepasseerd waren, zei Bourne tegen haar dat ze moest blijven waar ze was. Links van hem zag hij de dienstingang die door portiers werd gebruikt om de bagage van gasten het hotel in en uit te dragen. Bourne keek naar de overkant van de straat. Jakov stak zijn hoofd in het achterraam en overlegde met een man die op de achterbank verborgen had gezeten.

In de lift, op weg naar hun kamer, zei hij: 'Heb je honger? Ik wel.'

Harun Iliev, de man die door Semion Ikoepov was gestuurd om Jason Bourne te zoeken, had urenlang fel onderhandeld met frustrerend weinig resultaat en had uiteindelijk veel geld uitgegeven om op Bournes spoor te komen. Het was geen toeval dat hij uiteindelijk was terechtgekomen bij de bombila-chauffeur Jakov, want Jakov was een ambitieuze man die wist dat hij nooit rijk zou worden als hij met zijn taxi door Moskou bleef rijden, altijd maar in de clinch met andere bombili, altijd maar proberend vrachtjes voor hun neus weg te kapen. Wat kon lucratiever zijn dan mensen bespioneren? Vooral wanneer je belangrijkste cliënt een Amerikaan was. Jakov had veel cliënten, maar die smeten geen van allen zo met dollars als de Amerikanen. Die geloofden echt dat je met genoeg geld alles kon kopen. Meestal hadden ze gelijk. Maar als ze niet gelijk hadden, waren ze evengoed veel geld kwijt.

De meeste andere cliënten van Jakov lachten om het soort geld waar de Amerikanen mee smeten, al deden ze dat volgens hem vooral omdat ze jaloers waren. Lachen om iets wat je niet had en nooit zou krijgen was, veronderstelde hij, beter dan in de put zitten.

Ikoepovs mensen waren de enigen die even goed betaalden, maar ze maakten veel minder gebruik van hem dan de Amerikanen. Aan de andere kant gaven ze hem voorschotten. Jakov kende Harun Iliev goed, had al verscheidene keren zaken met hem gedaan, mocht hem graag en vertrouwde hem. Trouwens, ze waren allebei moslim. Jakov hield zijn godsdienst in Moskou geheim, in het bijzonder voor de Amerikanen, die hem dom genoeg meteen aan de kant zouden zetten.

Direct nadat de Amerikaanse attaché hem voor het karwei had benaderd, had Jakov naar Harun Iliev gebeld. Als gevolg daarvan had Harun zichzelf via een neef van hem, die in de keuken werkte, een baantje in het Metropolya Hotel bezorgd. De neef coördineerde voedselbestellingen voor de koks. Zodra hij de roomservicebestelling uit kamer 1728, Bournes kamer, zag komen, belde hij Harun.

'We hebben vanavond weinig personeel,' zei hij. 'Als je hier binnen vijf minuten bent, zorg ik ervoor dat jij de bestelling naar hem toe mag brengen.'

Harun Iliev ging vlug naar zijn neef, die hem een serveerwagentje liet zien met dichte schalen, borden, bestek en servetten, dat alles afgedekt met gesteven wit linnen. Hij bedankte zijn neef voor deze gelegenheid om bij Jason Bourne te komen en reed met het wagentje naar de dienstlift. Daar stond al iemand. Harun veronderstelde dat het een van de hotelmanagers was, tot ze in de lift stapten en de man zich omdraaide, zodat Harun een glimp opving van zijn gehavende gezicht en de zilverkleurige lap over zijn oog.

Harun stak zijn hand uit en drukte op de knop van de zeventiende verdieping. De man drukte op die van de achttiende. De lift stopte op de vierde verdieping, waar een kamermeisje met haar linnenwagen instapte. Ze stapte een verdieping hoger uit.

De lift was net voorbij de vijftiende verdieping gekomen toen de man zijn hand uitstak en op de grote rode knop van NOODSTOP drukte. Harun wilde de man vragen waarom hij dat deed, maar die vuurde één kogel af met een uitzonderlijk stille 9mm Welrod met demper. De kogel drong in Haruns voorhoofd binnen en scheurde door zijn hersenen. Hij was al dood voordat hij op de vloer van de lift zakte.

Anthony Prowess veegde het beetje bloed dat er lag met een servet uit het roomservicewagentje weg. Toen trok hij vlug het uniform van het Metropolya Hotel van zijn slachtoffer uit en trok hij het zelf aan. Hij drukte weer op de knop van NOODSTOP en de lift steeg door naar de zeventiende verdieping. Nadat hij had vastgesteld dat er niemand op de gang was, keek Prowess op een plattegrond van de verdieping en sleepte het lijk naar een bezemkast, waarna hij het wagentje de hoek om duwde naar kamer 1728.

'Waarom neem je geen douche? Een lange, warme douche,' zei Bourne.

Gala keek hem ondeugend aan. 'Als ik stink, dan tenminste niet zo erg als jij.' Ze trok haar minirok uit. 'Waarom gaan we niet samen?'

'Een andere keer. Ik heb zaken te doen.'

Ze stak op een grappige manier haar onderlip naar voren. 'God, wat zou er saaier kunnen zijn?'

Bourne lachte. Ze liep de badkamer in en deed de deur achter zich dicht. Even later drong het geluid van stromend water tot hem door, tegelijk met slierten damp. Hij zette de tv aan en keek naar een afschuwelijk programma in het Russisch, met het geluid hard aan.

Er werd op de deur geklopt. Bourne kwam van het bed af en deed open. Een geüniformeerde ober in een kort jasje en met een pet waarvan de klep laag over zijn gezicht was getrokken, duwde een wagentje met eten de kamer in. Bourne tekende de rekening en de ober maakte aanstalten om weg te gaan. Toen draaide hij zich bliksemsnel om, met een mes in zijn hand. In één waas van beweging haalde hij uit met zijn arm. Maar Bourne was er klaar voor. Toen de ober het mes wierp, trok Bourne het koepelvormige metalen deksel van een schaal omhoog en gebruikte het als schild om het mes af te laten ketsen. Met een snelle polsbeweging wierp hij het deksel naar de ober, die wegdook. De rand trof zijn pet, die van zijn hoofd vloog, zodat het opgezette gezicht te'zien was van de man die Baronov had gewurgd en had geprobeerd Bourne ook te vermoorden.

De aanvaller trok een Welrod en loste twee schoten voordat Bourne het wagentje tegen hem aan duwde. Hij wankelde achteruit. Bourne dook over het wagentje heen, greep Prowess bij de voorkant van zijn uniform en drukte hem tegen de vloer.

Het lukte Bourne de Welrod weg te schoppen. De man ging hem met handen en voeten te lijf en duwde hem opzij om weer bij het pistool te kunnen komen. Bourne zag de lap over het oog van de NSA -agent en kon alleen maar vermoeden welke schade hij had aangericht.

De agent deed een schijnaanval en trof Bourne recht op zijn kin. Bourne wankelde en zijn belager vloog weer op hem af met een draad die hij om Bournes hals sloeg. Door daar hard aan te trekken kreeg hij Bourne weer overeind. Bourne wankelde tegen het wagentje aan. Toen dat van hem wegreed, greep hij de schaal en gooide de inhoud in het gezicht van de agent. De gloeiend hete soep trof de man als een fakkel, en hij gaf een schreeuw maar liet de draad niet los. Hij rukte er juist harder aan en trok Bourne tegen zijn borst.

Bourne zat op zijn knieën, zijn rug gewelfd. Zijn longen schreeuwden om zuurstof, zijn spieren verloren snel hun kracht, en het kostte hem steeds meer moeite zich te concentreren. Hij wist dat hij aanstonds het bewustzijn zou verliezen.

Met zijn overgebleven kracht gaf hij een elleboogstoot in het kruis van de agent. De draad verslapte enigszins en hij kon overeind komen. Hij ramde met zijn achterhoofd tegen het gezicht van de agent en hoorde een bevredigende dreun toen het hoofd van de man tegen de muur sloeg. De draad verslapte nog wat meer en Bourne kon hem nu van zijn keel wegtrekken. Hij zoog lucht in zijn longen en sloeg nu op zijn beurt de draad om de hals van Prowess. De man vocht en schopte als een idioot, maar Bourne hield vol. Hij trok de draad strakker en strakker, tot het lichaam van de agent slap werd. Zijn hoofd bungelde opzij. Bourne bleef de draad straktrekken tot hij merkte dat de man niet meer leefde. Toen liet hij hem op de vloer glijden.

Hij stond diep ademhalend voorovergebogen, met zijn handen op zijn dijen, toen Gala omkranst door naar lavendel geurende nevel uit de badkamer kwam.

'Jezus christus,' zei ze. Toen draaide ze zich om en braakte over haar blote roze voeten.