2

Luther LaValle was even telegeniek als de president maar lang niet zo oud als hij. Hij had stroblond haar dat naar achteren was gekamd als bij een filmster uit de jaren dertig of veertig, en zijn handen waren voortdurend in beweging. Generaal Kendall daarentegen had hoekige kaken en kraaloogjes - typisch de strenge officier. Hij was groot en vlezig, iemand die fullback in het team van Wisconsin of Ohio had kunnen zijn. Hij keek LaValle aan zoals een running back zijn quarterback aankijkt om instructies te krijgen.

'Luther,' zei de president, 'omdat jij om deze bijeenkomst hebt gevraagd, moet jij maar beginnen.'

LaValle knikte, alsof het vanzelfsprekend was dat de president hem het woord gaf. 'Na het debacle van kortgeleden, toen de CIA op het hoogste niveau werd geïnfiltreerd, met als dieptepunt de moord op de directeur, is het tijd voor verdergaande veiligheidsmaatregelen. Alleen het Pentagon is daartoe in staat.'

Veronica voelde zich gedwongen met een tegenwerping te komen voordat LaValle te veel voorsprong kreeg. 'Daar ben ik het niet mee eens, president.' Ze richtte het woord niet tot LaValle, maar tot de president. 'Het verzamelen van inlichtingen door mensen is altijd het domein van de CIA geweest. Ons netwerk op de grond kent zijn gelijke niet, en dat geldt ook voor ons leger van contactpersonen dat in de loop van tientallen jaren is opgebouwd. De expertise van het Pentagon heeft altijd op het terrein van de elektronische surveillance gelegen. Het zijn twee afzonderlijke terreinen waarvoor verschillende methoden en mentaliteiten nodig zijn.'

LaValle glimlachte zo innemend als toen hij in Larry King Live van Fox TV verscheen. 'Het zou een groot verzuim van mij zijn als ik er nu niet op wees dat het landschap van het inlichtingenwerk sinds 2001 radicaal is veranderd. We zijn in oorlog. Ik denk dat die stand van zaken zal blijven voortduren. Daarom heeft het Pentagon het terrein van zijn expertise de laatste tijd uitgebreid. We hebben teams van clandestien CIA  -personeel en commando's in het leven geroepen die succesvolle contraspionageoperaties in Irak en Afghanistan hebben uitgevoerd.'

'Met alle respect, maar meneer LaValle en zijn militaire machine willen elk vacuüm wel opvullen. Desnoods creëren ze dat vacuüm zelf. Meneer LaValle en generaal Kendall willen ons laten geloven dat we voortdurend in staat van oorlog verkeren, of dat nu de waarheid is of niet.' Veronica haalde een map uit haar koffertje. Ze maakte hem open en las eruit voor. 'Zoals uit deze gegevens blijkt, hebben ze het werkterrein van hun inlichtingenteams systematisch uitgebreid naar andere landen dan Afghanistan en Irak - landen die tot het territorium van de CIA behoren -, vaak met rampzalige resultaten. Ze hebben informanten gecorrumpeerd en in minstens één geval een lopende undercoveroperatie van de CIA in gevaar gebracht.'

Nadat de president de papieren had bekeken die Veronica hem had gegeven, zei hij: 'Dit is heel interessant, Veronica, maar het Congres staat blijkbaar aan Luthers kant. Het heeft hem vijfentwintig miljoen dollar per jaar gegeven om informanten te betalen en huurlingen aan te werven.'

'Dat is een deel van het probleem, niet van de oplossing,' zei Veronica nadrukkelijk. 'Hun methoden zijn ondeugdelijk. Die methoden gebruiken ze al sinds de tijd van de oss in Berlijn na de Tweede Wereldoorlog. Onze betaalde informanten hebben zich vaak tegen ons gekeerd. Ze gingen voor de tegenpartij werken en gaven ons desinformatie. En de huurlingen die we hebben gerekruteerd -zoals de Taliban en allerlei andere groepen van islamitische opstandelingen - zijn uiteindelijk allemaal onze onverzoenlijke vijanden geworden.'

'Daar zit wat in,' zei de president.

'Het verleden is het verleden,' zei generaal Kendall kwaad. Zijn gezicht was roder aangelopen bij elk woord dat Veronica zei. 'Uit niets blijkt dat onze nieuwe informanten en onze huurlingen - die in beide gevallen van vitaal belang zijn voor onze overwinning in het Midden-Oosten - zich ooit tegen ons zullen keren. Integendeel, de inlichtingen die ze hebben verstrekt zijn van grote betekenis geweest voor onze mannen op het slagveld.'

'Huurlingen werken per definitie voor degene die hun het meest betaalt,' zei Veronica. 'Dat is bewezen in eeuwen van geschiedenis, al vanaf de Romeinen.'

'Al deze argumenten zijn van weinig betekenis.' LaValle verschoof onbehaaglijk op zijn stoel. Het was duidelijk dat hij niet op zo'n vurige verdediging had gerekend. Kendall gaf hem een map, die hij aan de president voorlegde. 'Generaal Kendall en ik hebben bijna twee weken gewerkt aan dit voorstel voor een reorganisatie van de CIA . Het Pentagon is bereid dit plan uit te voeren zodra we uw toestemming hebben, meneer de president.'

Tot Veronica's schrik keek de president naar het voorstel en gaf het toen aan haar door. 'Wat vind je hiervan?'

De woede laaide in Veronica op. Ze werd al ondermijnd. Aan de andere kant, zag ze, was dit een goede les voor haar. Je moest niemand vertrouwen, zelfs geen mensen die bondgenoten leken. Tot aan dat moment had ze gedacht dat ze de volledige steun van de president had. Het feit dat LaValle, die in feite alleen maar de spreekbuis van defensieminister Halliday was, de macht bezat om deze bijeenkomst te laten houden, had haar niet hoeven te verbazen, maar het was ongehoord en eerlijk gezegd ook angstaanjagend dat de president haar vroeg hoe ze over een overname van de CIA door het Pentagon dacht.

Zonder zelfs maar een blik op de verfoeilijke papieren te werpen trok ze haar schouders recht. 'President, dit voorstel is op zijn best irrelevant. Ik verzet me tegen de flagrante poging van meneer LaValle om zijn inlichtingenimperium uit te breiden ten koste van de CIA . Al was het alleen maar omdat het Pentagon, zoals ik al heb uiteengezet, er ongeschikt voor is om de dienst te leiden, laat staan dat het ooit het vertrouwen zou kunnen winnen van ons immense netwerk van mensen in het veld. Verder zou zo'n coup een gevaarlijk precedent scheppen voor de hele inlichtingenwereld. Als de strijdkrachten de leiding daarvan krijgen, komt dat ons potentieel om informatie te verzamelen niet ten goede. Integendeel, we hebben in het verleden vaak meegemaakt dat het Pentagon geen enkele consideratie voor mensenlevens had, dat het illegale operaties uitvoerde en daarbij aantoonbaar overheidsgeld verkwistte. Het zou wel heel onverstandig zijn om zo'n organisatie territorium te laten wegkapen van een andere organisatie, vooral de CIA .'

Alleen omdat de president erbij was, kon LaValle zijn woede in toom houden. 'President, de CIA verkeert in een staat van totale ontreddering. Er moet zo snel mogelijk orde op zaken worden gesteld. Zoals ik al zei, kan ons plan vandaag nog worden uitgevoerd.'

Veronica haalde de dikke map met haar plannen voor de CIA tevoorschijn. Ze stond op en legde hem in de handen van de president. 'President, ik voel me verplicht een van de hoofdpunten van ons vorige gesprek te herhalen. Ik heb in het leger gediend, maar ik kom uit de particuliere sector. De CIA heeft niet alleen behoefte aan een grote schoonmaak, maar ook aan een nieuw perspectief, zonder het monolithisch denken waardoor we in deze onhoudbare situatie terecht zijn gekomen.'

Jason Bourne glimlachte. 'Eerlijk gezegd weet ik vanavond niet wie ik ben.' Hij boog zich naar voren en zei heel zacht: 'Luister. Ik wil dat je je mobieltje uit je handtas haalt zonder dat iemand het ziet. Ik wil dat je me belt. Kun je dat?'

Moira bleef hem aankijken terwijl ze haar mobieltje in haar handtas vastpakte en op de desbetreffende sneltoets drukte. Zijn mobieltje ging over. Hij leunde achterover en nam op. Hij sprak in zijn telefoon alsof er iemand aan de andere kant van de lijn was. Toen sloot hij het apparaatje en zei: 'Ik moet weg. Het is dringend. Sorry.'

Ze bleef hem aankijken. 'Kun je dan niet tenminste doen alsof je het erg vindt?' fluisterde ze.

Zijn mondhoeken gingen omlaag.

'Moet je echt weg?' zei ze met een normale stem. 'Nu?'

'Nu.' Bourne gooide enkele bankbiljetten op de tafel. 'Ik bel je.'

Ze knikte een beetje verbaasd. Ze vroeg zich af wat hij had gezien of gehoord.

Bourne liep de trap af en het restaurant uit. Hij sloeg meteen rechts af, liep een kwart stratenblok en ging een winkel binnen waar ze met de hand gemaakt aardewerk verkochten. Nadat hij een zodanige positie had gekozen dat hij door de etalageruit naar de straat kon kijken, deed hij alsof hij naar schalen en kommetjes keek.

Buiten liepen mensen voorbij, een jong stel, een oude man met een wandelstok, drie jonge vrouwen die lachten. Maar de man die precies negentig seconden nadat ze waren gaan zitten een tafel in de achterste hoek van het restaurant had gekregen, liet zich niet zien. Hij was Bourne opgevallen zodra hij was binnengekomen, en toen hij om een tafel had gevraagd vanwaar hij naar hen kon kijken, had Bourne niet meer getwijfeld: iemand volgde hem. Plotseling had hij die oude angst weer gevoeld die hem had geteisterd toen Marie en Martin bedreigd werden. Hij had Martin verloren en wilde niet ook Moira verliezen.

Bourne, die de bovenverdieping van het restaurant elke paar seconden met zijn inwendige radar had afgetast, had verder niemand gezien die hem verdacht voorkwam. Daarom stond hij nu in de aardewerkwinkel te wachten tot zijn volger voorbij kwam lopen. Toen dat na vijf minuten nog niet gebeurd was, ging Bourne naar buiten en stak hij meteen de straat over. Enkele minuten lang gebruikte hij straatlantaarns en glanzende oppervlakken van ruiten en autospiegels om te kijken of hij de man van het tafeltje ergens zag. Nadat hij had vastgesteld dat de man nergens te bekennen was, keerde Bourne naar het restaurant terug.

Hij liep de trap op naar de bovenverdieping, maar bleef op de donkere overloop staan en keek het restaurant in. Daar zat de man aan zijn tafeltje achterin. Iemand die naar hem keek, zou denken dat hij in The Washingtonian zat te lezen, zoals het een toerist betaamde, maar nu en dan keek hij een fractie van een seconde op naar Moira.

Er ging een koude rilling door Bourne heen. Deze man volgde niet hem; hij volgde Moira.

Toen Veronica Hart de laatste controlepost in het Witte Huis was gepasseerd, dook Luther LaValle uit de schaduw op en kwam naast haar lopen.

'Leuk gedaan,' zei hij ijzig. 'De volgende keer bereid ik me beter voor.'

'Er komt geen volgende keer,' zei Veronica.

'Minister Halliday denkt van wel. En ik ook.'

Ze waren in de stille vestibule met zijn koepel en zuilen aangekomen. Drukbezette presidentiële medewerkers liepen doelbewust in beide richtingen voorbij. Net als chirurgen straalden ze een groot zelfvertrouwen en een grote exclusiviteit uit, alsof hun club iets was waar jij ook wanhopig graag bij wilde horen maar waar je nooit zou worden toegelaten.

'Waar is je persoonlijke pitbull?' vroeg Veronica. 'In kruisen aan het snuffelen, denk ik.'

'Jij hebt wel veel praatjes voor iemand wier baan aan een zijden draadje hangt.'

'Het is dom, om niet te zeggen gevaarlijk, meneer LaValle, om zelfvertrouwen voor praatjes aan te zien.'

Ze duwden de deuren open en gingen de trap af naar buiten. Schijnwerpers drongen de duisternis terug naar de randen van het complex. Daarachter glinsterden straatlantaarns.

'Natuurlijk, je hebt gelijk,' zei LaValle. 'Ik verontschuldig me.'

Veronica keek hem met enige scepsis aan.

LaValle reageerde met een vaag glimlachje. 'Ik vind het echt jammer dat we een valse start hebben gemaakt.'

Wat hij echt jammer vindt, dacht Veronica, is dat ik Kendall en hem in mootjes heb gehakt waar de president bij was. Eigenlijk is dat wel begrijpelijk.

Terwijl ze de knopen van haar jas dichtmaakte, zei hij: 'Misschien zijn we allebei vanuit de verkeerde uitgangspositie in deze situatie terechtgekomen.'

Veronica knoopte haar halsdoek dicht. 'Welke situatie?'

'De instorting van de CIA .'

Een eind bij hen vandaan, voorbij de antiterroristenbarrières van zwaar gewapend beton, wandelden toeristen voorbij. Ze praatten levendig, bleven even staan om foto's te maken en gingen eten in de McDonald's of de Burger King.

'Ik denk dat we verder komen als we onze krachten bundelen dan wanneer we elkaar tegenwerken.'

Veronica keek hem aan. 'Hoor eens, jongen, zorg jij voor jouw toko, dan zorg ik voor de mijne. Ik heb werk te doen gekregen en dat ga ik doen zonder dat ik me door jou of minister Halliday voor de voeten laat lopen. Ik ben het zat dat jullie de streep steeds verder in het zand trekken om jullie imperium te vergroten. De CIA is en blijft verboden terrein voor jullie. Is dat duidelijk?'

LaValle trok een gezicht alsof hij ging fluiten. Toen zei hij heel kalm: 'Als ik jou was, zou ik maar een beetje voorzichtiger zijn. Je balanceert op het scherp van de snede. Eén verkeerde stap, één aarzeling, en je valt en er is niemand om je op te vangen.'

Haar stem werd staalhard. 'Ik heb ook genoeg van jouw dreigementen, meneer LaValle.'

Hij zette zijn kraag omhoog tegen de wind. 'Als je me beter leert kennen, Veronica, zul je weten dat ik niet dreig. Ik doe voorspellingen.'