18

'Ik kan niet zomaar contact opnemen met Haydar,' zei Devra. 'Na wat er in Sebastopol is gebeurd zullen ze weten dat je achter hem aan gaat.'

In dat geval,' zei Arkadin, 'is het document allang weg.'

'Dat hoeft niet.' Devra roerde in haar Turkse koffie, die zo dik als teer was. 'Ze kozen voor deze afgelegen plaats omdat die zo moeilijk toegankelijk is. Maar dat geldt voor beide partijen. De kans is groot dat Haydar het document nog niet heeft kunnen doorgeven.'

Ze zaten in een kleine stoffige cafetaria in Eski§ehir. Zelfs voor Turkije was het een achterlijke plaats, met overal schapen, de geuren van naaldbomen, mest en urine, en niet veel anders. Een kille wind blies door de bergpas. Er lag sneeuw op de noordkanten van de gebouwen waaruit het dorp bestond, en als je mocht afgaan op de steeds lager hangende wolken, was er nog meer op komst.

'Godvergeten is nog een te mooi woord voor dit gat,' zei Arkadin. 'Allemachtig, er is hier niet eens een netwerk voor mobiele telefonie.'

'Het is grappig dat jij dat zegt.' Devra dronk haar koffie op. 'Jij bent toch ook in zo'n gat geboren?'

Arkadin voelde een bijna onbeheersbare aandrang om haar naar de achterkant van het gammele gebouw te sleuren en in elkaar te slaan, maar hij hield zich in bedwang en spaarde zijn woede op voor een andere dag, als hij op haar neer kon kijken alsof het over een afstand van honderd kilometer was, en in haar oor kon fluisteren: Ik voel niets voor jou. Voor mij is jouw leven van geen enkele betekenis. Als je wilt hopen zelfs nog maar eventjes in leven te blijven, zul je nooit meer vragen waar ik geboren ben, wie mijn ouders waren, niets van ook maar enigszins persoonlijke aard.

Het bleek dat Marlene naast haar andere talenten ook een volleerd hypnotiseur was. Ze zei tegen hem dat ze hem wilde hypnotiseren om door te dringen tot de wortel van zijn razernij.

Ik heb gehoord dat er mensen zijn die niet gehypnotiseerd kunnen worden,' zei Arkadin. 'Klopt dat?'

'Ja,' zei Marlene.

Hij bleek een van die mensen te zijn.

'Je bent gewoon niet vatbaar voor suggestie,' zei ze. 'Je geest heeft een ondoordringbare muur opgetrokken.'

Ze zaten in de tuin achter de villa van Semion Ikoepov. Omdat het terrein zo steil was, was die tuin ongeveer zo groot als een postzegel. Ze zaten op een stenen bank in de schaduw van een vijgenboom, waarvan het donkere, binnenkort weelderige fruit de takken juist omlaag begon te trekken naar de rotsige grond.

'Nou,' zei Arkadin, 'wat gaan we doen?'

'De vraag is: wat ga jij doen, Leonid?' Ze veegde een stukje blad van haar dij. Ze droeg een Amerikaanse designerspijkerbroek, een shirt met open hals en sandalen. 'We verdiepen ons in je verleden om je te helpen jezelf weer in de hand te krijgen.'

'Je bedoelt mijn moorddadige neigingen,' zei hij.

'Waarom wil je het op zo'n manier zeggen, Leonid?'

Hij keek diep in haar ogen. 'Omdat het de waarheid is.'

Marlenes ogen werden donker. 'Waarom wil je dan niet met me praten over de dingen waarvan ik denk dat ze je zullen helpen?'

'Je wilt alleen maar in mijn hoofd binnendringen. Je denkt dat je me kunt beheersen als je alles over me weet.'

'Daar vergis je je in. Het gaat er niet om dat ik je beheers, Leonid.'

Arkadin lachte. 'Waar gaat het dan wel om?'

'Waar het altijd al om ging: dat ik je help jezelf te beheersen.'

Een lichte wind plukte aan haar haar en ze streek het weer glad. Hij merkte zulke dingen op en kende er een psychologische betekenis aan toe. Marlene wilde alles precies goed hebben.

Ik was een verdrietig klein jongetje. Toen was ik een woedend klein jongetje. Toen rende ik van huis weg. Zo, ben je nu tevreden?'

Marlene hield haar hoofd schuin om een beetje zonlicht op te vangen dat door het verwaaid gebladerte van de vijgenboom viel. 'Hoe ging je van verdrietig in woedend over?'

'Ik werd volwassen,' zei Arkadin.

'Je was nog een kind.'

'Alleen bij wijze van spreken.'

Hij keek haar even aan. Haar handen lagen gekruist op haar schoot. Ze bracht er een omhoog, streek met haar vingertoppen over zijn wang en volgde de lijn van zijn kaak tot ze bij zijn kin was aangekomen. Ze draaide zijn gezicht een beetje meer naar haar toe. Toen boog ze zich naar voren. Haar lippen raakten de zijne aan. Ze waren zacht en openden zich als een bloem. De aanraking van haar tong was als een explosie in zijn mond.

Arkadin bedwong de duistere draaikolk van zijn emotie en glimlachte innemend. 'Het doet er niet toe. Ik ga nooit terug.'

'Dat kan ik begrijpen.' Devra knikte en stond op. 'Laten we eens kijken of we een fatsoenlijk onderdak kunnen vinden. Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik moet dringend douchen. En dan kijken we hoe we contact met Haydar kunnen opnemen zonder dat iemand het weet.'

Toen ze zich omdraaide, pakte hij haar elleboog vast.

'Wacht even.'

Ze keek hem vragend aan en wachtte tot hij verderging.

'Als je niet mijn vijand bent, als je niet tegen me hebt gelogen, als je bij me wilt blijven, moet je je trouw bewijzen.'

'Ik zei al dat ik alles zou doen wat je van me vroeg.'

'Dat zou kunnen betekenen dat je de mensen moet vermoorden die Haydar bewaken.'

Ze knipperde niet eens met haar ogen. 'Geef me het pistool maar.'

Veronica Hart woonde in een appartementencomplex in Langley, Virginia. Zoals veel andere complexen in dit deel van de wereld fungeerde het als tijdelijk onderkomen voor de duizenden federale ambtenaren, onder wie allerlei soorten spionnen, die vaak voor een missie naar het buitenland of naar andere delen van het land werden gestuurd.

Hart woonde nu iets meer dan twee jaar in dit appartement. Niet dat het iets voor haar betekende; sinds ze zeven jaar geleden naar Washington was gekomen, had ze alleen maar tijdelijke woonruimte gehad. Inmiddels twijfelde ze eraan of ze ooit nog echt ergens kon aarden. Tenminste, dat dacht ze toen ze op de knop drukte om Soraya Moore in de benedenhal toe te laten. Even later werd er discreet op de deur geklopt en liet ze de andere vrouw binnen.

Ik word niet gevolgd,' zei Soraya terwijl ze haar jas uitdeed. 'Daar heb ik me van vergewist.'

Hart hing haar jas in de halkast en leidde haar naar de keuken.

'Voor het ontbijt heb ik koude pap of...' Ze maakte de koelkast open. '... of koud Chinees eten. De restjes van gisteravond.'

ik houd toch niet van een conventioneel ontbijt,' zei Soraya.

'Goed. Ik ook niet.'

Hart pakte een stel kartonnen bakjes en zei tegen Soraya waar ze borden, opscheplepels en eetstokjes kon vinden. Ze gingen naar de huiskamer en zetten alles op een glazen salontafel tussen tegenover elkaar staande banken.

Hart maakte de doosjes open. 'Geen varkensvlees, hè?'

Soraya glimlachte, blij dat haar baas zich herinnerde dat ze moslim was. 'Dank je.'

Hart ging naar de keuken terug en zette water op voor thee. Ik heb earl grey en oolong.'

'Voor mij graag oolong.'

Toen Hart klaar was met theezetten, kwam ze met de pot en twee kopjes zonder oor naar de huiskamer terug. De twee vrouwen gingen in kleermakerszit aan weerskanten van de tafel op het kleed met abstract patroon zitten. Soraya keek om zich heen. Er hingen weinig verrassende platen aan de muur, het soort platen dat je in een hotelketen uit de middenklasse zou verwachten. Het meubilair zag er gehuurd uit, even onopvallend als al het andere. Ze zag geen foto's, niets wat haar iets over Harts achtergrond of familie kon vertellen. Het enige ongewone dat ze zag was een piano.

'Mijn enige echte bezit,' zei Hart, die Soraya zag kijken. 'Het is een Steinway K -52, beter bekend als een Chippendale Hamburg. Hij heeft een groter klankbord dan veel vleugels; dus er zit een enorm geluid in.'

'Speel je?'

Hart liep naar de piano, liet zich op de kruk zakken en begon aan de 'Nocturne' in bes klein, om vervolgens vloeiend over te gaan in het sensuele 'Malaguena' van Isaac Albéniz en ten slotte in een wilde transpositie van 'Purple Haze' van Jimi Hendrix.

Soraya lachte en applaudisseerde toen Hart opstond en weer tegenover haar kwam zitten.

'Absoluut mijn enige talent naast inlichtingenwerk.' Hart maakte een van de dozen open en schepte een kipgerecht op. 'Voorzichtig,' zei ze toen ze het aan Soraya gaf. Ik heb gevraagd het extra heet te maken.'

'Daar zit ik niet mee,' zei Soraya, en ze groef diep in de doos. Ik heb altijd piano willen spelen.'

'Nou, eigenlijk wilde ik elektrische gitaar spelen.' Hart likte oestersaus van haar vinger en gaf een ander bakje door. 'Mijn vader wilde daar niets van horen. Volgens hem was de elektrische gitaar geen instrument voor een "dame".'

'Streng, hè?' zei Soraya met medegevoel.

'Reken maar. Hij was kolonel bij de luchtmacht. In zijn glorietijd was hij gevechtsvlieger geweest. Het zat hem dwars dat hij te oud was om te vliegen. Hij miste de naar olie stinkende cockpit. Bij wie in de luchtmacht kon hij zich beklagen? En dus reageerde hij zijn frustraties af op mijn moeder en mij.'

Soraya knikte. 'Mijn vader is een moslim van de oude stempel. Erg streng, erg rigide. Zoals veel mensen van zijn generatie begrijpt hij de moderne wereld niet meer, en dat maakt hem kwaad. Ik had thuis het gevoel dat ik gevangenzat. Toen ik wegging, zei hij dat hij me nooit zou vergeven.'

'En heeft hij dat nooit gedaan?'

Er kwam een wazige blik in haar ogen. Ik zie mijn moeder eens per maand. Dan gaan we samen winkelen. Nu en dan spreek ik mijn vader. Hij heeft me nooit thuis uitgenodigd; ik ben nooit meer gegaan.'

Hart legde haar stokjes neer. 'Wat erg.'

'Valt wel mee. Het is zoals het is. Zie jij je vader nog wel eens?'

'Ja, maar hij weet niet meer wie ik ben. Mijn moeder is inmiddels overleden, en dat is een zegen. Ik denk niet dat ze ertegen had gekund hem zo te zien.'

'Het moet moeilijk voor je zijn,' zei Soraya. 'De onverzettelijke gevechtsvlieger, teruggebracht tot zoiets.'

'Er is een moment in je leven waarop je je ouders moet loslaten.' Hart ging verder met eten, zij het langzamer. 'Degene die in dat bed ligt, is niet mijn vader. Die is lang geleden gestorven.'

Soraya keek even naar haar eten. Toen zei ze: 'Vertel me hoe je van dat geheime huis van de NSA wist.'

'O, dat.' Harts gezicht klaarde op. Ze was duidelijk blij dat ze over het werk kon praten. 'Toen ik bij Black River werkte, werden we vaak ingehuurd door de NSA . Dat was voordat ze hun eigen clandestiene eenheden trainden en inzetten. Wij waren geschikt voor ze, want ze hoefden nooit iemand te vertellen waarvoor ze ons hadden ingehuurd. Het was allemaal "veldwerk": het slagveld voorbereiden voor onze troepen. Niemand op Capitol Hill vond het nodig om verder te kijken.'

Ze veegde haar mond af en leunde achterover. 'Hoe dan ook, na een bepaalde missie trok ik het korte strootje. Ik moest namens mijn eenheid verslag uitbrengen aan de NSA . Omdat het een clandestiene missie was, vond de debriefing plaats in het geheime huis in Virginia. Niet in de mooie bibliotheek waar ze jou hebben ontvangen, maar in een van de hokjes in het souterrain: raamloos, leeg, niets dan gruizig gewapend beton. Het is daar beneden net een bunker in oorlogstijd.'

'En wat zag je daar?'

'Het gaat niet om wat ik zag,' zei Hart, 'maar om wat ik hoorde. De kamertjes zijn geluiddicht, maar de deuren niet, waarschijnlijk omdat de bewakers op de gangen dan konden horen wat er gebeurde. Wat ik hoorde, was afschuwelijk. De geluiden waren amper menselijk.'

'Heb je het je bazen bij Black River verteld?'

'Wat had dat voor zin? Het liet ze koud, en zelfs als het ze iets kon schelen, wat zouden ze dan doen? Het Congres een onderzoek laten instellen op grond van geluiden die ik had gehoord? De NSA zou meteen korte metten met ze hebben gemaakt, en het zou afgelopen zijn met Black River.' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, die jongens zijn zakenlieden. Zo simpel ligt het. Hun ideologie houdt in dat je de overheid zo veel mogelijk geld moet aftroggelen.'

'Dus nu hebben we de kans om te doen wat je toen niet kon doen en wat Black River niet wilde doen.'

'Zo is het,' zei Hart. Ik wil foto's, video's, het absolute bewijs van wat de NSA daar beneden doet. Dat bewijsmateriaal wil ik zelf aan de president voorleggen. En daar heb ik Tyrone en jou voor nodig.' Ze schoof haar bord opzij, ik wil La Valles hoofd op een presenteerblaadje, en god nog aan toe, ik zal het krijgen.'