25

Soraya had nooit goed begrepen wat paniek was, al had ze een tante gehad die aan paniekaanvallen leed. Als haar tante zo'n aanval had, zei ze een gevoel te hebben alsof iemand een plastic stomerij-zak over haar hoofd had getrokken en ze stikte. Soraya zag haar dan ineengedoken in een stoel zitten, of opgerold op haar bed liggen, en vroeg zich af hoe ter wereld ze zoiets kon voelen. Plastic stomerijzakken waren niet eens toegestaan in huis. Hoe kon iemand het gevoel hebben dat ze stikte terwijl ze niets op haar gezicht had?

Nu wist ze het.

Toen ze zonder Tyrone bij het NSA -huis vandaan reed en de hoge metalen hekken achter haar dicht zwaaiden, lagen haar handen trillend op het stuur en voelde haar hart aan alsof het pijnlijk tegen de binnenkant van haar borst stuiterde. Er zat zweet op haar bovenlip, onder haar oksels, in haar nek. Het ergste was nog dat ze bijna geen lucht kreeg. Haar geest rende in het rond als een rat in een kooi. Ze zuchtte en zoog onregelmatige stoten lucht in haar longen. Kortom, ze voelde zich alsof ze werd gewurgd. Toen kwam haar maag in opstand.

Zo vlug als ze kon stopte ze langs de weg. Ze stapte uit en strompelde tussen de bomen, waar ze zich op handen en knieën liet zakken en de zoete ceylonthee uitbraakte.

Doordat zij zulke overijlde beslissingen had genomen, verkeerden Jason, Tyrone en Veronica Hart nu allemaal in vreselijk groot gevaar. Ze huiverde bij het idee. Het was tot daar aan toe om hoofd van de CIA -post in Odessa te zijn, maar het was heel iets anders om voor directeur te moeten spelen. Misschien had ze te veel hooi op haar vork genomen. Misschien had ze niet de stalen zenuwen die je nodig had om moeilijke keuzen te maken. Waar was dat zelfvertrouwen waar ze altijd prat op ging? Dat was in die verhoorcel van de NSA bij Tyrone achtergebleven.

Op de een of andere manier bereikte ze Alexandria, waar ze parkeerde. Ze zat voorovergebogen in de auto, haar klamme voorhoofd tegen het stuur gedrukt. Ze probeerde samenhangend te denken, maar het leek wel of haar hersenen in een blok beton gevat zaten. Ten slotte huilde ze onbedaarlijk.

Ze moest Deron bellen, maar ze was doodsbang voor zijn reactie als ze hem vertelde dat ze zijn beschermeling had laten gevangennemen en martelen door de NSA . Ze had het grondig verknoeid. En ze had geen idee hoe ze die situatie kon rechtzetten. De keuze die LaValle haar had gegeven - Veronica Hart voor Tyrone - was onaanvaardbaar.

Na een tijdje was ze voldoende gekalmeerd om uit haar auto te stappen. Ze bewoog zich als een slaapwandelaar door menigten mensen die niets van haar ellende wisten. Op de een of andere manier leek het haar verkeerd dat de wereld gewoon doorging met draaien, volkomen onverschillig en ongevoelig.

Ze ging een theehuisje in, en toen ze in haar handtas naar haar mobieltje zocht, zag ze het pakje sigaretten. Een sigaret zou haar zenuwen tot bedaren brengen, maar als ze in de koude straat stond te roken, zou ze zich nog meer verloren voelen. Ze besloot er een te nemen als ze op de terugweg naar haar auto was. Nadat ze haar mobieltje op de tafel had gelegd, keek ze ernaar alsof het een levend ding was. Ze bestelde kamillethee, en die bracht haar enigszins tot bedaren, zodat ze de telefoon kon pakken. Ze toetste Derons nummer in, maar toen ze zijn stem hoorde, plakte haar tong aan haar verhemelte vast.

Met veel moeite kon ze haar naam uitspreken. Voordat hij haar kon vragen hoe de missie was verlopen, vroeg ze of ze Kiki, Derons vriendin, kon spreken. Ze wist niet waarom. Ze had Kiki maar twee keer ontmoet. Maar Kiki was een vrouw, en met een instinctief gevoel, een primitief soort verbondenheid, wist Soraya dat ze het gemakkelijker aan haar zou kunnen bekennen dan aan Deron.

Toen Kiki aan de lijn kwam, vroeg Soraya of ze naar het theehuisje in Alexandria kon komen. Toen Kiki vroeg wanneer, zei Soraya: 'Nu meteen. Alsjeblieft.'

'Allereerst moet je ophouden jezelf verwijten te maken,' zei Kiki toen Soraya haar tot in alle pijnlijke details had verteld wat er in het NSA -huis was gebeurd. 'Je wordt verlamd door je schuldgevoel, en geloof me: als we Tyrone uit dat hol willen bevrijden, zul je elke hersencel nodig hebben.'

Soraya keek op van haar lichte thee.

Kiki glimlachte en knikte. In haar donkerrode jurk en met haar opgestoken haar en oorhangers van gehamerd goud leek ze vorstelijker en exotischer dan ooit. Ze torende minstens vijftien centimeter boven iedereen in het theehuisje uit.

'Ik weet dat ik het Deron moet vertellen,' zei Soraya. 'Ik weet alleen niet wat zijn reactie zal zijn.'

'Zijn reactie zal niet zo erg zijn als jij denkt,' zei Kiki. 'Per slot van rekening is Tyrone een volwassen man. Hij kende de risico's net zo goed als ieder ander. Het was zijn keuze, Soraya. Hij had nee kunnen zeggen.'

Soraya schudde zijn hoofd. 'Dat is het nou juist. Ik denk niet dat hij dat kon, tenminste niet vanuit zijn positie.' Ze roerde in haar thee, vooral om nog even te kunnen zwijgen. Toen keek ze op en likte over haar lippen. 'Weet je, Tyrone valt op mij.'

'Nou en of!'

Soraya keek geschrokken. 'Weet je het?'

'Iedereen die hem kent weet dat, schat. Je hoeft alleen maar naar hem te kijken als jullie bij elkaar zijn.'

Soraya voelde dat ze een kleur kreeg. 'Ik denk dat hij alles zou hebben gedaan wat ik hem vroeg, hoe gevaarlijk het ook was en ook als hij het eigenlijk niet wilde.'

'Maar je weet dat hij het wilde.'

Dat was waar, dacht Soraya. Hij was opgewonden geweest. Nerveus, maar duidelijk opgewonden. Ze wist dat hij zich in het bendeleven opgesloten had gevoeld sinds Deron hem onder zijn hoede had genomen. Hij was daar te slim voor, dat wist Deron, maar het ontbrak hem aan de interesse en de aanleg voor wat Deron deed. Toen was zij ten tonele verschenen. Hij had tegen haar gezegd dat hij via haar uit het getto wilde komen.

Toch trok er zich iets samen in haar borst, een misselijk gevoel in het diepst van haar maag. Ze zag steeds weer voor zich hoe Tyrone daar met die kap over zijn hoofd op zijn knieën had gezeten, zijn armen achter hem op het tafelblad gebonden.

'Je wordt bleek,' zei Kiki. 'Voel je je wel goed?'

Soraya knikte. Ze wilde Kiki vertellen wat ze had gezien, maar dat kon ze niet. Als ze erover praatte, zou het allemaal zo angstaanjagend realistisch worden dat ze weer in paniek zou raken.

'Dan moeten we gaan.'

Soraya's hart sloeg over. 'Je moet de dingen niet onnodig uitstellen,' zei ze.

Toen ze naar buiten gingen, haalde ze het pakje sigaretten tevoorschijn en gooide het in een afvalbak. Ze had het niet meer nodig.

Zoals ze hadden afgesproken, kwam Gala met Jakovs bombila aanrijden om Bourne op te pikken en gingen ze samen naar Lorraines appartement terug. Het was kort na tien uur 's morgens; hij zou pas om twaalf uur zijn ontmoeting met Maslov hebben. Hij wilde douchen, zich scheren, wat rust nemen.

Lorraine was zo attent hen van alles te voorzien wat ze nodig hadden. Ze gaf Bourne een paar handdoeken en een wegwerp-scheermesje en zei dat ze zijn kleren zou wassen en drogen als hij die aan haar gaf. Bourne kleedde zich in de badkamer uit en deed de deur net ver genoeg open om de vuile kleren aan Lorraine te geven.

'Als ik dit in de was heb gedaan, gaan Gala en ik boodschappen doen. Kunnen we iets voor je meebrengen?'

Bourne bedankte haar. 'Alles wat jullie meenemen is goed.'

Hij deed de deur dicht, liep naar de douche en draaide de kranen helemaal open. Uit het medicijnkastje pakte hij massagealcohol, een verbandgaasje, leukoplast en antibiotische crème. Toen ging hij naar het toilet terug, deed het deksel omlaag en maakte zijn geschaafde hiel schoon. Die had het zwaar te verduren gehad en zag er rood en rauw uit. Hij drukte de crème uit de tube op het verbandgaas, legde dat over de wond en plakte het vast.

Toen pakte hij zijn telefoon van de rand van de wastafel, waar hij hem had neergelegd toen hij zich uitkleedde, en toetste het nummer in dat Boris Karpov hem had gegeven.

'Zou je zonder mij willen gaan?' zei Gala, toen Lorraine haar bontjas uit de kast in de hal pakte. 'Ik voel me opeens niet goed.'

Lorraine liep naar haar toe. 'Wat is er?'

'Ik weet het niet.' Gala liet zich op de witte leren bank zakken. 'Ik voel me duizelig.'

Lorraine pakte haar bij haar achterhoofd vast. 'Buig je voorover. Leg je hoofd tussen je knieën.'

Gala deed wat haar gezegd werd. Lorraine liep naar het dressoir, haalde er een fles wodka uit en schonk er iets van in een glas. 'Hier, drink wat. Dan kom je tot bedaren.'

Gala kwam zo voorzichtig overeind als een dronkenman loopt. Ze pakte de wodka aan en goot de drank zo snel door haar keel dat ze bijna stikte. Toen trof het vuur haar maag en verspreidde de warmte zich door haar heen.

'Oké?' vroeg Lorraine.

'Beter.'

'Goed. Ik ga wat warme borsjtsj voor je kopen. Je moet wat eten.' Ze trok haar jas aan. 'Waarom ga je niet liggen?'

Opnieuw deed Gala wat haar gezegd werd, maar toen haar vriendin weg was, stond ze op. Ze vond de bank niet comfortabel. Voorzichtig liep ze door de gang. Ze wilde op een echt bed liggen.

Toen ze langs de badkamer kwam, hoorde ze iemand praten, maar Bourne was daar in zijn eentje. Nieuwsgierig ging ze dichterbij, en toen legde ze haar oor tegen de deur. Ze kon de douche nog beter horen stromen, maar ze hoorde ook Bournes stem. Blijkbaar was hij aan het telefoneren.

Ze hoorde hem zeggen: 'Wat deed Medvedev?' Hij praatte door de telefoon over politiek. Ze wilde haar oor net bij de deur vandaan halen toen ze Bourne hoorde zeggen: 'Het was pech met Tarkanian... Nee, nee, ik heb hem gedood... Ik moest wel. Ik had geen keuze.'

Gala trok zich terug alsof ze haar oor tegen heet ijzer had gelegd. Even stond ze naar de dichte deur te kijken, toen ging ze weg. Bourne had Misja gedood! Mijn god, zei ze tegen zichzelf. Hoe kon hij dat doen. Toen dacht ze aan Arkadin, Misja's beste vriend. Mijn god.