10

 

Rob Batt regelde zijn zaken via generaal Kendall, La Valles plaatsvervanger. Via hem kon Batt toegang krijgen tot bepaalde clandestiene medewerkers van de NSA . Geen toezicht door het Congres, geen drukte, geen problemen. Wat de federale overheid betrof, bestonden deze mensen niet, behalve als hulppersoneel dat aan het Pentagon was toegevoegd. Verondersteld werd dat ze in een raamloze kamer ergens in de ingewanden van het gebouw achter een bureau zaten.

Kijk, zo moet je een clandestiene dienst runnen, zei Batt tegen zichzelf terwijl hij de operatie uiteenzette voor de acht jongemannen die in een halve kring zaten. Ze bevonden zich in een briefingkamer van het Pentagon die Kendall voor hem had geregeld. Geen supervisie, geen bemoeizuchtige Congrescommissies waaraan verantwoording moest worden afgelegd.

Het plan was eenvoudig, zoals zijn plannen meestal waren. Andere mensen hielden misschien van toeters en bellen, maar Batt niet. Simpel, had Kendall het genoemd. Maar hoe meer facetten een operatie had, des te meer kon er misgaan; zo dacht Batt erover. Bovendien kon niemand een eenvoudig plan torpederen. Zo'n operatie kon desnoods binnen enkele uren opnieuw worden opgezet en uitgevoerd, zelfs met nieuwe mensen. Daar kwam nog bij dat hij erg op deze NSA -agenten was gesteld, misschien omdat ze militairen waren. Ze begrepen snel wat de bedoeling was, konden snel iets leren. Hij hoefde zichzelf nooit te herhalen. Stuk voor stuk konden ze alles in hun hoofd prenten op het moment dat het hun werd voorgelegd.

Beter nog: vanwege hun militaire achtergrond volgden ze bevelen op zonder vragen te stellen, in tegenstelling tot agenten van de CIA - Soraya Moore was een goed voorbeeld - die altijd dachten dat ze een betere manier wisten om dingen gedaan te krijgen. Bovendien waren deze rotzakken niet bang uitgevallen en durfden ze de trekker over te halen. Als ze het juiste bevel kregen, doodden ze een doelwit zonder vragen te stellen en zonder spijt te krijgen.

Batt voelde zich opgetogen bij het besef dat er niemand over zijn schouder keek en dat hij aan niemand rekenschap hoefde af te leggen - zelfs niet aan de nieuwe CIA-directeur. Hij was in een heel andere wereld terechtgekomen, een wereld die helemaal van hem was en waar hij belangrijke beslissingen kon nemen, veldoperaties kon uitdenken en die operaties kon uitvoeren in het vertrouwen dat hij volledige steun genoot. Een operatie kon zich nooit met een boemerangeffect tegen hem keren, kon hem nooit voor een Congrescommissie doen belanden, kon hem nooit met schande overladen. Terwijl hij de briefing gaf die aan de missie voorafging, kreeg hij een kleur en ging zijn hart sneller slaan. Er bouwde zich een warmte in hem op die bijna met seksuele opwinding te vergelijken was.

Hij probeerde niet aan zijn gesprek met de minister van Defensie te denken, probeerde niet aan Luther LaValle te denken, die de leiding van Typhon zou overnemen terwijl hij hulpeloos aan de kant stond. Hij vond het verschrikkelijk om de zeggenschap over zo'n krachtig wapen tegen terrorisme op te geven, maar Halliday had hem geen keus gelaten.

Eén stap tegelijk. Als er een manier was om dat plan van Halliday en LaValle te verijdelen, zou hij die vinden. Voorlopig richtte hij zijn aandacht op wat hem nu te doen stond. Hij had een plan om Jason Bourne te pakken te krijgen en niemand zou dat dwarsbomen. Dat wist hij met absolute zekerheid. Binnen enkele uren zou Bourne in hechtenis zijn en zo diep weggestopt zitten dat zelfs een Houdini als hij er nooit meer uit zou komen.

 

Soraya Moore was op weg naar het kantoor van Veronica Hart toen er twee mannen opdoken: Dick Symes, het hoofd inlichtingen, en Rodney Feir, het hoofd veldondersteuning. Symes was een kleine, dikke man met een rood gezicht dat eruitzag alsof het rechtstreeks op zijn schouders was gezet. Feir, jonger dan Symes, had blond haar, een atletisch lichaam en een gezicht dat zo gesloten was als een kluis.

Beide mannen begroetten haar hartelijk, maar Symes' glimlach kwam ergerlijk neerbuigend over.

'Op weg naar de leeuwin in haar hol?' vroeg Feir.

Is ze in een slecht humeur?' vroeg Soraya.

Feir haalde zijn schouders op. 'Het is te vroeg om dat te zeggen.'

'We wachten nog af of ze het gewicht van de wereld op die delicate schouders kan dragen,' zei Symes. 'Zoals we dat bij jou ook afwachten, directeur.''

Soraya klemde haar kaken op elkaar maar dwong zich te glimlachen. 'Wat aardig van jullie.'

Feir lachte. 'We staan altijd klaar om een dame van dienst te zijn, mevrouw.'

Soraya keek het tweetal na; twee handen op een buik, dacht ze. Toen stak ze haar hoofd in het heiligdom van de CIA-directeur. In tegenstelling tot haar voorganger had Veronica Hart een opendeurbeleid als het op haar hoogste medewerkers aankwam. Dat wekte een sfeer van vertrouwen en kameraadschap waaraan het -zoals ze tegen Soraya had gezegd - in het verleden bij de CIA jammerlijk had geschort. Op grond van de enorme hoeveelheid elektronische gegevens die ze in de afgelopen dagen had doorgenomen was haar trouwens steeds duidelijker geworden dat de bunkermentaliteit van de vorige CIA -directeur tot een atmosfeer van cynisme en vervreemding onder de hoofden van directoraten had geleid. De Oude Man was nog zo iemand geweest die de zeven hoofden met elkaar liet wedijveren, met alle misleiding, intriges en, vond ze, regelrecht schandalig gedrag van dien.

Hart was een product van een nieuw tijdperk, waarin samenwerking centraal stond. De gebeurtenissen van 2001 hadden bewezen dat onderlinge concurrentie in de inlichtingenwereld fatale gevolgen kon hebben. Tot nu toe was Soraya blij met de veranderingen.

'Hoe lang ben je hier al mee bezig?' vroeg Soraya.

Hart keek uit het raam. Is het al ochtend? Ik heb Rob uren geleden naar huis gestuurd.'

'Het is allang ochtend geweest.' Soraya glimlachte. 'Zullen we gaan lunchen? Je moet echt eens dit kantoor uit.'

Hart wees met een weids handgebaar naar de rij bestanden in haar computer. 'Te veel werk...'

'Dat komt niet af als jij bezwijkt aan honger of uitdroging.'

'Oké, de kantine...'

'Het is zo'n mooie dag. Ik dacht erover om naar een favoriet restaurant te wandelen.'

Hart hoorde een waarschuwende ondertoon in Soraya's verder zo luchtige stem en keek op. Ja, haar directeur van Typhon wilde beslist iets buiten het CIA -gebouw met haar bespreken.

Hart knikte. 'Goed. Ik haal mijn jas.'

Soraya haalde haar nieuwe mobieltje tevoorschijn, dat ze die ochtend op het CLA -kantoor had opgepikt. Ze had haar oude mobieltje in de goot teruggevonden bij de plaats waar ze Moira Trevors huis in de gaten had gehouden, en ze had het op kantoor weggegooid. Nu stuurde ze een sms'je.

Even later zoemde Harts mobiele telefoon. Het bericht van Soraya luidde: BUSJE X STRAAT . Een busje aan de overkant van de straat.

Hart stopte haar mobieltje weg en begon aan een lang verhaal. Aan het eind daarvan lachten beide vrouwen. Toen praatten ze over schoenen of laarzen, leer of suède, en welke Jimmy Choo's ze zouden kopen als ze ooit genoeg betaald kregen.

Beide vrouwen hielden het busje onopvallend in het oog. Soraya leidde Hart naar een zijstraat waar het busje niet in kon rijden omdat het daar te veel in de gaten zou lopen. Ze kwamen nu buiten het bereik van de elektronica in het busje.

'Je komt uit de privésector,' zei Soraya. Ik begrijp niet waarom je een topsalaris hebt opgegeven om CIA -directeur te worden. Het is zo'n ondankbare baan.'

'Waarom was jij bereid directeur van Typhon te worden?' vroeg Hart.

'Het was een grote stap vooruit, zowel in prestige als in salaris.'

'Maar dat is niet echt de reden waarom je die baan hebt aangenomen, hè?'

Soraya schudde haar hoofd. 'Nee. Ik vond dat ik het aan Martin Lindros verschuldigd was. Ik was er vanaf het begin bij. Omdat ik half Arabisch ben, wilde Martin dat ik meewerkte aan de totstandkoming van Typhon en aan de rekrutering van mensen. Hij wilde dat Typhon een heel andere inlichtingenorganisatie werd, bemand met mensen die de Arabische en islamitische mentaliteit kenden. Hij vond - en daar ben ik het helemaal mee eens - dat je alleen met succes tegen het brede scala van extremistische terroristencellen kon strijden als je hun motieven begreep. Als je eenmaal op hun motivatie was ingespeeld, kon je misschien voorspellen wat ze gingen doen.'

Hart knikte en dacht na. Haar lange gezicht nam een neutrale stand aan. 'Mijn eigen motieven leken wel wat op die van jou. Ik kreeg genoeg van de cynische houding in particuliere beveiligingsbedrijven. Al die bedrijven, niet alleen Black River waar ik voor werkte, interesseerden zich alleen maar voor het vele geld dat ze uit de puinhoop in het Midden-Oosten konden halen. In tijd van oorlog is de overheid een fantastische melkkoe. De politici smijten met geld, alsof dat genoeg is om de oorlog te winnen. Het komt erop neer dat iedereen naar hartenlust mag plunderen en stelen. Wat in Irak gebeurt, blijft in Irak. Niemand gaat ze vervolgen. Ze kunnen straffeloos profiteren van andermans ellende.'

Soraya ging met haar naar een kledingzaak, waar ze hun ernstige gesprek camoufleerden door te doen alsof ze hemdjes bekeken.

Ik ben voor de CIA gaan werken omdat ik Black River niet kon veranderen en het gevoel had dat ik bij de CIA iets tot stand zou kunnen brengen. De president gaf me het mandaat om een organisatie te veranderen die in wanorde verkeerde en al een hele tijd de weg kwijt was.'

Ze gingen via de achterdeur naar buiten en staken de straat over. Ze liepen nu vlug tot de hoek, sloegen daar links af, sloegen na een straat rechts af en na twee straten weer links. Ze gingen een groot restaurant vol mensen in. Perfect. Al die omgevingsgeluiden, al die andere gesprekken die tegelijk werden gevoerd zouden het onmogelijk maken hun gesprek af te luisteren.

Op verzoek van Hart kregen ze een tafel aan de achterkant, vanwaar ze het hele restaurant en ook de voordeur konden zien. Iedereen die binnenkwam kon door hen worden bekeken.

'Goed werk,' zei Hart toen ze aan hun tafel zaten, ik zie dat je dit eerder hebt gedaan.'

'Er zijn momenten geweest - vooral toen ik met Jason Bourne samenwerkte - waarop ik me gedwongen zag een paar CIA -volgers af te schudden.'

Hart keek in het grote menu. 'Denk je dat dit een busje van de CIA was?'

'Nee.'

Hart keek Soraya over het menu aan. Ik ook niet.'

Ze bestelden bronforel, met caesar salad als voorgerecht, en mineraalwater. Om beurten keken ze naar de mensen die het restaurant binnenkwamen.

Toen ze met de salade bezig waren, zei Soraya: 'We hebben de afgelopen paar dagen een aantal onconventionele gesprekken onderschept. Ik denk niet dat "alarmerend" een te sterk woord is.'

Hart legde haar vork neer. 'Hoezo?'

'Het lijkt erop dat er een nieuwe aanslag in de Verenigde Staten op stapel staat.'

Harts gezicht veranderde meteen. Ze was duidelijk geschokt. 'Wat doen we hier dan?' zei ze kwaad. 'Waarom zitten we niet op kantoor, waar ik de troepen kan mobiliseren?'

'Wacht tot je het hele verhaal hoort,' zei Soraya. 'Vergeet niet dat de lijnen en frequenties die Typhon afluistert zich bijna allemaal in het buitenland bevinden. In tegenstelling tot de gesprekken die andere inlichtingendiensten scannen zijn die van ons meer geconcentreerd, al heb ik tot nu toe de indruk dat onze gegevens veel accurater zijn. Zoals je weet, zit er in de meeste gesprekken die worden afgeluisterd een enorme hoeveelheid desinformatie. Dat is niet het geval bij de terroristen die wij afluisteren. Natuurlijk onderwerpen we deze inlichtingen aan grondige controles, maar zolang het tegendeel niet is aangetoond, gaan we ervan uit dat het allemaal echt is. Evengoed zitten we met twee problemen, en daarom is het op dit moment niet zo verstandig om de CIA te mobiliseren.'

Er kwamen drie vrouwen binnen die in een levendig gesprek verwikkeld waren. De manager begroette hen als oude vrienden en bracht hen naar een ronde tafel bij het raam.

'Ten eerste weten we dat we met een kort tijdsbestek te maken hebben. Binnen een week, hooguit tien dagen. Daarentegen weten we bijna niets over het doel. Uit de onderscheppingen kunnen we alleen afleiden dat het groot en complex is, en daarom denken we aan een gebouw. Vanwege onze islamitische expertise denken we dat het een gebouw van zowel economisch als symbolisch belang is.'

'Maar jullie weten geen specifieke locatie?'

'De oostkust, waarschijnlijk New York.'

'Er is niets op mijn bureau terechtgekomen. Dat betekent dat onze zusterdiensten geen flauw idee van dit alles hebben.'

'Dat zeg ik nu juist,' zei Soraya. 'Dit is alleen van ons. Van Typhon. Daarvoor zijn we in het leven geroepen.'

'Je hebt me nog niet verteld waarom ik Binnenlandse Veiligheid niet moet informeren en de CIA niet moet mobiliseren.'

'Omdat de bron van deze inlichtingen volkomen nieuw is. Denk je nou echt dat BV of de NSA onze inlichtingen voetstoots accepteert? Ze zouden bevestiging willen - en ten eerste zouden ze die niet van hun eigen bronnen krijgen en ten tweede zou hun geklungel alles wat we hebben bereikt tenietdoen.'

'Daar heb je gelijk in,' zei Hart. 'Ze zijn ongeveer zo subtiel als een olifant in Manhattan.'

Soraya boog zich naar voren. 'We kennen de groep niet die de aanslag wil plegen. Dat betekent dat we hun motivatie, hun mentaliteit, hun methoden niet kennen.'

Er kwamen twee mannen binnen, de een na de ander. Ze waren gekleed als burgers, maar hun militaire houding verried hen. Ze gingen aan afzonderlijke tafels aan weerskanten van het restaurant zitten.

' NSA ,' zei Hart.

Soraya fronste haar wenkbrauwen. 'Waarom zou de NSA ons schaduwen?'

'Dat zal ik je straks vertellen. Laten we eerst deze dringende zaak afhandelen. Je bedoelt dat we te maken hebben met een volslagen onbekende factor, een terroristengroep die los staat van andere groepen en die in staat is een grootschalige aanslag voor te bereiden? Dat klinkt vergezocht.'

'Stel je voor hoe het op je hoofden van directoraten overkomt. Bovendien hebben onze mensen vastgesteld dat we alleen aan meer info kunnen komen wanneer we de dingen die we al weten geheim houden. Zodra die groep er lucht van krijgt dat wij in actie komen stellen ze de operatie uit.'

'Laten we er even van uitgaan dat het tijdsbestek klopt. Kunnen ze de operatie in dit late stadium dan nog afzeggen of uitstellen?'

'Wij zouden dat niet kunnen.' Soraya grijnsde. 'Maar terroristennetwerken worden niet vertraagd door een infrastructuur of door bureaucratie, dus wie weet? Ze zijn ook zo moeilijk te vinden en uit te schakelen doordat ze verschrikkelijk flexibel zijn. Die superieure methoden had Martin ook voor Typhon gewild. Dat is mijn mandaat.'

De ober haalde hun half opgegeten salades weg. Even later kwamen hun hoofdgerechten. Hart vroeg om nog een fles mineraalwater. Ze had nu een droge mond. Aan de ene kant zat ze nu met de NSA , en aan de andere kant met een onbekende terroristenorganisatie die op het punt stond een aanslag op een groot gebouw aan de oostkust te plegen. Scylla en Charybdis. Beide organisaties konden haar carrière bij de CIA al verwoesten voordat die goed en wel op gang was gekomen. Ze mocht dat niet laten gebeuren. Het zou niet gebeuren.

'Excuseer me even,' zei ze. Ze stond op.

Soraya liet haar blik door het hele restaurant gaan, maar hield steeds minstens een van de agenten aan de rand van haar gezichtsveld. Ze zag dat hij schrok toen de CLA -directeur naar de damestoiletten ging. Hij was al opgestaan en liep naar achteren toen Hart terugkwam. Hij veranderde van richting en ging weer zitten.

Toen de ClA -directeur weer in haar stoel zat, keek ze Soraya recht aan. 'Aangezien je me deze informatie hier wilt verstrekken en niet

op kantoor, neem ik aan dat je ideeën hebt over wat we kunnen doen.'

'Luister,' zei Soraya. 'Dit is een dringende situatie, en we hebben niet genoeg informatie om troepen te mobiliseren, laat staan om ze in actie te laten komen. We hebben minder dan een week om alles te weten te komen over die terroristenorganisatie die overal zou kunnen zitten en wie weet hoeveel leden zou kunnen hebben.

Dit is niet de tijd en de plaats voor de gebruikelijke protocollen. Die leveren ons nu niets op.' Ze keek naar haar vis alsof die het laatste was wat ze in haar mond wilde stoppen. Toen ze weer opkeek, zei ze: 'We hebben Jason Bourne nodig. Hij moet die terroristengroep vinden, en dan zorgen wij voor de rest.'

Hart keek haar aan alsof ze gek geworden was. 'Geen sprake van.'

'Omdat de missie zo dringend is,' zei Soraya, 'is hij de enige die een kans maakt die terroristen te vinden en tegen te houden.'

Ik zou binnen een dag ontslagen worden als bekend werd dat ik gebruikmaakte van Jason Bourne.'

'Aan de andere kant,' zei Soraya, 'lig je binnen de kortste keren uit de CIA als je niets met deze info doet en als die groep een aanslag pleegt.'

Hart leunde achterover en liet een kort lachje horen. 'Jij bent me er een. Je wilt dat ik je toestemming geef om een onbetrouwbare agent in te schakelen - een man die op zijn best labiel is, iemand van wie veel machtige mensen in deze organisatie vinden dat hij gevaarlijk is voor met name de CIA - voor een missie die ernstige gevolgen kan hebben voor dit land en voor het voortbestaan van de CIA zoals jij en ik die dienst kennen?'

Er ging een schok door Soraya heen. 'Wacht eens even. Daar moet je meer over vertellen. Wat bedoel je: het voortbestaan van de CIA zoals wij die dienst kennen?'

Hart keek van de ene NSA -agent naar de andere. Toen zuchtte ze diep en vertelde Soraya alles wat er gebeurd was vanaf het moment dat ze voor een gesprek met de president in het Oval Office was ontboden en daar opeens met Luther LaValle en generaal Kendall was geconfronteerd.

'Toen het me was gelukt de president mijn standpunt te laten inzien, sprak LaValle me buiten aan,' zei Hart tot slot. 'Hij zei dat als ik hem zijn gang niet liet gaan hij achter me aan zou komen met alles wat hij had. Hij wil de CIA overnemen, Soraya. Hij wil dat de CIA deel gaat uitmaken van zijn steeds grotere inlichtingendomein. We vechten trouwens niet alleen tegen LaValle, maar ook tegen zijn baas, de minister van Defensie. Het is typisch een plan van Bud Halliday. Black River had met hem te maken toen ik daar zat, en dat ging nooit op een prettige manier. Als het hem lukt de CIA onder de vleugels van het Pentagon te krijgen, kun je erop rekenen dat de militairen zich met de dienst gaan bemoeien. En dan verpesten ze alles met hun oorlogsmentaliteit.'

'Des te meer reden om Jason erbij te halen,' zei Soraya met nog meer aandrang. 'Hij krijgt voor elkaar wat een heel regiment agenten niet lukt. Geloof me, ik heb twee keer in het veld met hem samengewerkt. De dingen die ze binnen de CIA over hem vertellen, kloppen niet. Natuurlijk hebben carrièreagenten als Rob Batt de pest aan hem. Hoe zou dat ook anders kunnen? Bourne heeft een vrijheid die zij ook wel hadden willen hebben. Daar komt nog bij dat hij capaciteiten bezit waarvan zij nooit zouden kunnen dromen.'

'Soraya, in verschillende beoordelingen wordt gesuggereerd dat jij ooit een verhouding met Bourne hebt gehad. Alsjeblieft, vertel me de waarheid. Ik moet weten of je je door iets anders laat leiden dan door wat volgens jou het best is voor het land en voor de CIA .'

Soraya had geweten dat dit zou komen en was erop voorbereid, ik dacht dat Martin die kantoorpraatjes de kop had ingedrukt. Er zit geen enkele waarheid in. We zijn bevriend geraakt toen ik aan het hoofd stond van onze post in Odessa. Dat was lang geleden; hij kan het zich niet herinneren. Toen hij vorig jaar terugkwam om Martin te redden, wist hij niet wie ik was.'

'Vorig jaar was je weer met hem in het veld.'

'We kunnen goed samenwerken. Dat is alles,' zei Soraya op ferme toon.

Hart keek nog steeds heimelijk naar de NSA -agenten. 'Zelfs als ik vond dat jouw idee zou werken, zou hij nooit akkoord gaan. Als ik mag afgaan op alles wat ik heb gelezen en gehoord sinds ik bij de CIA ben gekomen, heeft hij een grote hekel aan de dienst.'

'Dat is waar,' zei Soraya, 'maar als hij inziet hoe groot de dreiging is, kan ik hem wel overhalen nog één keer mee te doen.'

Hart schudde haar hoofd, ik weet het niet. Het is al een enorm risico om met hem te praten, en ik weet niet of ik dat risico wel wil nemen.'

'Directeur, als je deze kans niet aangrijpt, krijg je geen tweede kans meer. Dan is het te laat.'

Toch wist Hart niet welke weg ze moest inslaan; de beproefde rechte weg of de onorthodoxe weg. Nee, dacht ze, niet onorthodox, maar krankzinnig.

ik denk dat we hier lang genoeg hebben gezeten,' zei ze abrupt.

Ze wenkte de ober. 'Soraya, ik denk dat jij even naar het toilet moet. En als je daar bent, bel dan de politie. Gebruik de munttelefoon. Die werkt; dat ben ik nagegaan. Zeg tegen de politie dat er twee gewapende mannen in dit restaurant zijn. Kom dan naar de tafel terug en zorg dat je snel in beweging kunt komen.'

Soraya keek haar met een blik van verstandhouding aan en stond toen op en liep tussen de tafels door naar de damestoiletten. De ober kwam met gefronste wenkbrauwen naar de tafel toe.

Is er iets mis met de forel, mevrouw?'

'Die is prima,' zei Hart.

Toen de ober de borden oppakte, haalde Hart vijf biljetten van vijfentwintig dollar tevoorschijn en stopte ze in zijn zak. 'Ziet u die man daar, die met het brede gezicht en de schouders van een footballspeler?'

'Ja, mevrouw.'

'Als u nu eens struikelde wanneer u bij zijn tafel bent.'

'Als ik dat doe,' zei de ober, 'is de kans groot dat ik deze forellen in zijn schoot laat vallen.'

'Precies,' zei Hart met een innemende glimlach.

'Maar dat kan me mijn baan kosten.'

'Maakt u zich geen zorgen.' Hart haalde haar identiteitsbewijs tevoorschijn en liet het aan hem zien. Ik regel het wel met uw baas.'

De ober knikte en draaide zich om. Soraya kwam terug en liep naar de tafel. Hart gooide wat bankbiljetten op hun tafel maar stond niet op voordat de ober tegen een hulpkelner botste. Hij wankelde en de borden kantelden. Toen de NSA -agent overeind sprong, stond Hart op. Soraya en zij liepen samen de deur uit. De NSA -agent voer uit tegen de ober, die met servetten over zijn kleren streek; iedereen keek en maakte gebaren. Enkele mensen die het dichtst bij het ongelukje hadden gezeten riepen hun versie van wat er was gebeurd. Te midden van de oplopende chaos was de tweede NSA -agent opgestaan om zijn collega te hulp te schieten, maar toen hij zijn doelwit op hem af zag komen, veranderde hij van gedachten.

Hart en Soraya waren bij de deur aangekomen en liepen de straat op. De tweede NSA -agent volgde hen, maar twee potige politieagenten die het restaurant binnenstormden, hielden hem tegen. 'Hé! En die daar dan?' riep hij, wijzend naar de twee vrouwen.

Nog twee politiewagens kwamen met gierende banden tot stilstand. De agenten uit deze wagens kwamen aanrennen. Hart en Soraya hadden hun identiteitsbewijzen al paraat. De agenten keken ernaar.

'We zijn te laat voor een bespreking,' zei Hart energiek en autoritair. 'Nationale veiligheid.'

Die woorden hadden de betekenis van 'sesam open u'. De agenten lieten hen doorlopen.

'Leuk,' zei Soraya, onder de indruk.

Hart knikte instemmend, maar ze keek grimmig. Het winnen van zo'n kleine schermutseling gaf haar een beetje voldoening maar had geen betekenis voor de oorlog die ze moest voeren.

Toen ze enkele blokken bij het restaurant vandaan waren en hadden vastgesteld dat ze La Valles mannen kwijt waren, zei Soraya: 'Laat me dan tenminste een ontmoeting met Bourne regelen. Dan kunnen we hem om ideeën vragen.'

Ik betwijfel sterk of dat werkt.'

'Jason vertrouwt mij. Hij zal doen wat goed is,' zei Soraya met absolute overtuiging. 'Dat doet hij altijd.'

Hart dacht nog even na. In haar gedachten doemden Scylla en Charybdis nog steeds op. Wat werd het, de dood door het water of door het vuur? Toch had ze er zelfs nu geen spijt van dat ze de baan van CIA -directeur had aangenomen. Als er in dit stadium van haar leven iets was waar ze van hield, dan was het een uitdaging. En een grotere uitdaging dan deze kon ze zich niet voorstellen.

'Zoals je vast wel al weet,' zei ze, 'wil Bourne het dossier met de gesprekken tussen Lindros en Moira Trevor inzien.' Ze zweeg even om te kijken hoe Soraya reageerde op de naam van de vrouw met wie Bourne nu een band had. Ik ben akkoord gegaan.' Er was geen enkele trilling op Soraya's gezicht te zien. Ik ontmoet hem vanavond om vijf uur,' zei ze langzaam, alsof ze nog bezig was dat idee te verwerken. Toen knikte ze abrupt. 'Kom met me mee. Dan zullen we horen hoe hij over jullie info denkt.'