37

 

'Wat is het alleen al geweldig om die frisse nachtlucht in te ademen,' zei Veronica Hart toen ze even buiten het Pentagon op het trottoir stond.

'Met dieseldampen en al,' zei Stu Gold.

'Ik wist wel dat LaValle geen succes zou hebben met zijn beschuldigingen,' zei ze toen ze naar zijn auto liepen. 'Je kunt zo zien dat ze verzonnen zijn.'

'Ik zou het nog maar niet vieren,' zei de advocaat. 'LaValle heeft me verteld dat hij die surveillancefoto's van jou met Bourne morgen aan de president laat zien. Dan kan de president je ontslaan.'

'Kom nou, Stu, dat waren particuliere gesprekken van Martin Lindros en een burger, Moira Trevor. Er kwam niets in voor. LaValle heeft alleen gebakken lucht.'

'Hij heeft de minister van Defensie,' zei Gold. 'Gezien de omstandigheden is dat al genoeg om jou in moeilijkheden te brengen.'

Er stak wind op. Hart pakte haar haar vast en schoof het van haar gezicht weg. 'Dat hij naar de CIA kwam en mij geboeid naar buiten voerde... Met dat spektakel heeft LaValle een grote fout gemaakt.' Ze draaide zich om en keek naar het hoofdkwartier van de NSA , waar ze drie uur gevangen had gezeten totdat Gold met zijn rechterlijk bevel kwam om haar vrij te krijgen. 'Hij heeft me vernederd en daar zal hij voor boeten.'

'Veronica, doe geen overijlde dingen.' Gold maakte het autoportier open en hielp haar instappen. 'LaValle kennende, acht ik het heel waarschijnlijk dat hij juist wil dat je iets doms doet. Zo worden fatale fouten gemaakt.'

Hij liep om de voorkant van de auto heen en ging achter het stuur zitten. Ze reden weg.

'We kunnen dit niet op ons laten zitten, Stu. Als we hem niet tegenhouden, kaapt hij de CIA onder onze neus vandaan.' Toen ze over de Arlington Memorial Bridge reden, zag ze de nacht van Virginia overgaan in de nacht van Washington. Het Lincoln Memorial verhief zich recht tegenover hen. 'Ik heb een belofte gedaan toen ik in dienst kwam.'

'Zoals alle CIA -directeuren.'

'Nee, ik heb het over een persoonlijke belofte.' Ze wilde erg graag Lincoln op zijn stoel zien zitten, een president die over al het onbekende nadacht waarmee ieder mens te maken had. Ze vroeg Gold daar te stoppen, ik heb dit nooit aan iemand verteld, Stu, maar op de dag dat ik officieel directeur van de CIA werd ben ik naar het graf van de Oude Man gegaan. Ben jij ooit op de nationale begraafplaats Arlington geweest? Het is een kalmerende plaats, maar op zijn eigen manier ook een stimulerende plaats. Zoveel helden, zoveel moed, de grondslag van onze vrijheid, Stu, van ons allemaal.'

Ze waren bij het monument aangekomen. Ze stapten uit, liepen naar het majestueuze, felverlichte granieten beeld en keken omhoog naar Lincolns strenge, wijze gezicht. Iemand had een boeket bloemen bij zijn voeten gelegd. De verschrompelde bloemhoofdjes knikkebolden in de wind.

Ik ben een hele tijd bij het graf van de Oude Man gebleven,' ging Hart verder met een stem alsof ze ver weg was. Ik zweer je dat ik hem kon voelen, dat ik iets tegen me aan voelde bewegen, en toen in me.' Ze draaide haar hoofd opzij om de advocaat aan te kijken. 'We hebben bij de CIA een oud en prachtig erfgoed, Stu. Ik heb toen gezworen, en ik zweer nu, dat ik dat erfgoed door niets of niemand zal laten aantasten.' Ze haalde diep adem. 'Wat daar ook voor nodig mag zijn.'

Gold keek terug zonder met zijn ogen te knipperen. 'Weet je wat je verlangt?'

'Ja, ik geloof van wel.'

Ten slotte zei hij: 'Goed, Veronica. Jij mag het zeggen. Wat er ook voor nodig mag zijn.'

 

Rodney Feir, die zich na zijn lichamelijke activiteit energiek en onkwetsbaar voelde, ontmoette generaal Kendall in de champagnekamer. Die kamer was gereserveerd voor vips die de genoegens van de avond hadden gesmaakt en nog even wilden blijven, met of zonder hun meisjes. Natuurlijk was het veel duurder om hier met meisjes te zijn dan zonder.

De champagnekamer was ingericht als een vertrek van een pasja in het Midden-Oosten. De twee mannen lagen loom op grote kussens terwijl hun de champagne van hun keuze werd gepresenteerd. Feir was van plan de generaal nu de gegevens van Typhons veldagenten te overhandigen, maar eerst wilde hij nog even helemaal opgaan in het pure genot dat de achterkamers van The Glass Slipper te bieden hadden. Als hij straks buiten kwam, zou de echte wereld weer op hem neerstorten met alle ergernissen, vernederingen, sleur en de angst die hij telkens had als hij iets ging doen om La Valles positie ten opzichte van de CIA -directeur te versterken.

Kendall had zijn mobieltje in zijn hand en zat er nogal stijfjes bij, zoals het een militair betaamde. Feir veronderstelde dat de man zich helemaal niet op zijn gemak voelde in zo'n luxueuze omgeving. De mannen praatten een tijdje, dronken hun champagne en verkondigden theorieën over anabole steroïden en honkbal, over de kans dat de Redskins de play-offs van volgend jaar zouden halen, over de grillige bewegingen van de effectenmarkt, over alles behalve politiek.

Na een tijdje, toen de champagnefles bijna leeg was, keek Kendall op zijn horloge. 'Wat heb je voor me?'

Dit was het moment waarnaar Feir had uitgekeken. Hij kon bijna niet wachten tot hij het gezicht van de generaal zag op het moment dat die een glimp van de informatie opving. Hij greep in de zak in de voering van zijn jas en haalde het pakje tevoorschijn. Een papieren exemplaar was het gemakkelijkste middel om gegevens uit het CIA -gebouw te smokkelen, want de beveiligingssystemen signaleerden het komen en gaan van elk apparaat met een harde schijf die groot genoeg was voor substantiële databestanden.

Er verscheen een brede glimlach op Feirs gezicht. 'Alles. Alle gegevens van de Typhon-agenten over de hele wereld.' Hij hield het pakje omhoog. 'Laten we het er nu over hebben wat ik in ruil krijg.'

'Wat wil je?' zei Kendall zonder veel enthousiasme. 'Een hoger salaris? Meer zeggenschap?'

Ik wil respect,' zei Feir. Ik wil dat LaValle evenveel respect voor me heeft als jij.'

Er speelde een merkwaardig glimlachje om de mondhoeken van de generaal, ik kan niet namens Luther spreken, maar ik zal zien wat ik kan doen.'

Toen hij zich naar voren boog om de gegevens aan te pakken, vroeg Feir zich af waarom hij zo ernstig was - nee, meer dan ernstig, hij was somber. Feir wilde hem er net naar vragen toen een lange, elegante slanke vrouw opeens foto's maakte.

'Wat is dit?' vroeg hij tussen de oogverblindende flitsen door.

Toen hij weer helder kon zien, zag hij Soraya Moore naast hen staan. Ze had het pakje met gegevens in haar hand.

'Dit is geen goede avond voor jou, Rodney.' Ze pakte het mobieltje van de generaal op, drukte er met haar duim op, en meteen was het hele gesprek tussen de generaal en Feir te horen. Het was opgenomen en kon worden afgedraaid om iedereen naar zijn verraad te laten luisteren. 'Nee. Al met al zal dit het einde van de rit voor jou zijn.'

 

Ik ben niet bang voor de dood,' zei Devra, 'als je je daar zorgen over maakt.'

Ik maak me geen zorgen,' zei Arkadin. 'Waarom denk je dat ik me zorgen maak?'

Ze beet in het chocolade-ijs, dat hij voor haar had gekocht. 'Je hebt die diepe verticale streep tussen je ogen.'

Ze wilde ijs, al was het midden in de winter. Misschien ging het haar om de chocolade, dacht hij. Niet dat het er iets toe deed. Op een vreemde manier was het altijd prettig om haar met kleine dingen een plezier te doen - alsof hij zichzelf daarmee ook een plezier deed, al leek dat hem onmogelijk.

Ik maak me geen zorgen,' zei hij. Ik ben heel erg kwaad.'

'Omdat je baas tegen je zei dat je bij Bourne uit de buurt moest blijven.'

Ik blijf niet bij Bourne uit de buurt.'

'Dan wordt je baas kwaad.'

'Er komt nog wel een gelegenheid,' zei Arkadin, en hij ging vlugger lopen.

Ze waren in het centrum van München; hij wilde op een centrale locatie zijn als Ikoepov hem vertelde waar hij Bourne zou ontmoeten, want dan kon hij er zo snel mogelijk zijn.

Ik ben niet bang voor de dood,' herhaalde Devra. 'Al vraag ik me wel af wat je doet als je geen herinneringen meer hebt.'

Arkadin keek haar aan. 'Wat?'

'Als je naar een dode kijkt, wat zie je dan?' Ze nam weer een hap ijs tussen haar tanden, zodat er kleine inkepingen achterbleven in wat er van het bolletje was overgebleven. 'Niets, toch zeker? Helemaal niets. Het leven is het nest ontvlogen, en tegelijk daarmee zijn alle herinneringen verdwenen die in de loop van de jaren zijn opgebouwd.' Ze keek hem aan. 'Op dat moment houd je op menselijk te zijn. Wat ben je dan nog wel?' 'Wie kan dat een moer schelen?' zei Arkadin. 'Het is helemaal niet gek om geen herinneringen te hebben.'

Soraya kwam kort voor tien uur 's morgens bij het NSA -huis aan. Toen ze de verschillende veiligheidscontroles was gepasseerd en de Bibliotheek werd binnengeleid, was ze dan ook precies op tijd.

'Ontbijt, mevrouw?' vroeg Willard terwijl hij haar over het weelderige tapijt leidde.

'Ja, vandaag wel,' zei ze. 'Een omelet met fijne kruiden zou lekker zijn. Heb je een baguette?'

'Jazeker, mevrouw.'

'Goed.' Ze verlegde het bewijsmateriaal tegen generaal Kendall van de ene naar de andere hand. 'En een pot ceylonthee, Willard. Dank je.'

Ze liep door naar de plaats waar Luther LaValle zijn ochtendkoffie zat te drinken. Hij keek uit het raam en wierp een scheef oog op het vroege voorjaar. Het was zo warm dat er in de haard alleen maar koude, witte as lag.

Hij keek niet om toen ze ging zitten. Ze legde de map met bewijsmateriaal op haar schoot en zei toen zonder nadere inleiding: ik kom Tyrone halen.'

LaValle negeerde haar. 'Er is niets met jouw Zwarte Legioen aan de hand. Er zijn geen ongewone terroristische activiteiten in de Verenigde Staten. We hebben niets ontdekt.'

'Heb je gehoord wat ik zei? Ik kom Tyrone halen.'

'Dat gaat niet gebeuren,' zei LaValle.

Soraya haalde Kendalls mobiele telefoon tevoorschijn en speelde het gesprek af dat hij in de champagnekamer van The Glass Slipper met Rodney Feir had gehad.

'Alle gegevens van de Typhon-agenten over de hele wereld,' zei Feirs stem. 'Laten we het er nu over hebben wat ik in ruil krijg.'

Generaal Kendall: ' Wat wil je? Een hoger salaris? Meer zeggenschap?'

Feir: 'Ik wil respect. Ik wil dat LaValle evenveel respect voor me heeft als jij.'

'Nou en?' LaValle keek om. Zijn ogen waren donker en glazig. 'Dat is Feirs probleem, niet het mijne.'

'Misschien heb je gelijk.' Soraya schoof de map over de tafel naar hem toe. 'Maar dit is wel degelijk jouw probleem.'

LaValle keek haar even aan. Zijn ogen zaten nu vol gif. Zonder zijn blik te laten zakken stak hij zijn hand uit en maakte hij de map

open. Daar zag hij de ene na de andere foto van generaal Kendall, poedelnaakt, betrapt op gemeenschap met een jonge zwarte vrouw.

'Welke gevolgen kan het voor die carrièreofficier en vrome christelijke huisvader hebben als dat verhaal uitkomt?'

Willard kwam met haar ontbijt. Hij dekte de tafel met een strak wit tafellaken. Serviesgoed en bestek kwamen op precies de juiste plaats terecht. Toen hij klaar was, keek hij LaValle aan. Iets voor u, meneer?'

LaValle stuurde hem met een kleine snelle handbeweging weg. Weer bekeek hij de foto's. Toen haalde hij een mobieltje tevoorschijn, legde het op de tafel en duwde het naar haar toe.

'Bel Bourne,' zei hij.

Soraya verstijfde met een vork vol omelet halverwege haar mond. 'Pardon?'

Ik weet dat hij in München is. Onze mensen daar hebben hem op de bewakingscamera's van het vliegveld gezien. Ik heb daar mensen om hem in hechtenis te nemen. U hoeft hem alleen maar in de val te laten lopen.'

Ze lachte en legde haar vork neer. 'U droomt, meneer LaValle. Ik heb u in de klem, niet andersom. Als deze foto's in de openbaarheid komen, kan uw rechterhand het wel schudden, zowel professioneel als persoonlijk. U weet net zo goed als ik dat u dat niet laat gebeuren.'

LaValle pakte de foto's op en liet ze weer in de envelop glijden. Toen pakte hij een pen en schreef een naam en adres op de voorkant van de envelop. Hij wenkte Willard, en zodra die er was, zei LaValle: 'Wil je deze foto's laten scannen en elektronisch naar The Drudge Report sturen? En laat ze dan zo gauw mogelijk per koerier naar The Washington Post brengen.'

'Uitstekend, meneer.' Willard stak de envelop onder zijn arm en verdween naar een ander deel van de Bibliotheek.

Toen haalde LaValle zijn mobiele telefoon tevoorschijn en belde een lokaal nummer. 'Gus, met Luther LaValle. Goed, goed. Hoe gaat het met Ginnie? Goed, doe haar de groeten van me. De kinderen ook... Moet je horen, Gus, ik zit hier met een probleem. Er zijn bewijzen gevonden tegen generaal Kendall. Ja, dat klopt, er wordt al maanden een intern onderzoek tegen hem ingesteld. Met onmiddellijke ingang is hij ontslagen uit de NSA . Nou, je zult het zien. Op dit moment zijn er foto's naar jou onderweg. Natuurlijk is het exclusief, Gus. Echt waar, ik ben geschokt, diep geschokt. Dat zul jij ook zijn als je de foto's ziet... Ik stuur je binnen veertig minuten een officiële verklaring. Ja, natuurlijk. Je hoeft me niet te bedanken, Gus. Ik denk altijd het eerst aan jou.'

Soraya keek naar dit alles met een misselijk gevoel in het diepst van haar maag. Dat gevoel zwol aan van een ijshal van ongeloof tot een ijsberg van ongeloof.

'Hoe kon u dat doen?' zei ze toen LaValle klaar was met zijn telefoongesprek. 'Kendall is uw plaatsvervanger, uw vriend. U en hij gaan elke zondag samen met uw gezinnen naar de kerk.'

Ik heb geen permanente vrienden of bondgenoten; ik heb alleen permanente belangen,' zei LaValle onbewogen. 'U zult een verdomd betere directeur zijn als u dat inziet.'

Ze haalde nog een stel foto's tevoorschijn, waarop te zien was dat Feir een pakje aan generaal Kendall gaf. 'Dat pakje,' zei ze, 'bevat gegevens over de aantallen en locaties van veldpersoneel van Typhon.'

LaValle bleef haar minachtend aankijken. 'Wat heb ik daarmee te maken?'

Voor de tweede keer moest Soraya moeite doen om haar verbazing te camoufleren. 'Uw plaatsvervanger krijgt daar geheime CIA - informatie in zijn bezit.'

'Daar moet u met uw eigen mensen over praten.'

'Ontkent u dat u generaal Kendall opdracht heeft gegeven Rodney Feir als informant te rekruteren?'

'Ja, dat ontken ik.'

Soraya kreeg bijna geen lucht meer. Ik geloof u niet.'

LaValle keek haar met een ijzig glimlachje aan. 'Het doet er niet toe wat u gelooft, directeur. Alleen de feiten tellen.' Hij schoot de foto met zijn nagel weg. 'Wat generaal Kendall ook deed, hij deed het op eigen initiatief. Ik weet daar niets van.'

Soraya vroeg zich af hoe alles zo mis kon gaan. Toen schoof LaValle de telefoon opnieuw over de tafel.

'Bel nu Bourne.'

Ze had een gevoel alsof er een stalen band om haar borst zat; het bloed gonsde in haar oren. Wat nu?  zei ze tegen zichzelf. Lieve god, wat kan ik doen?

Ze hoorde haar eigen stem: 'Wat moet ik tegen hem zeggen?'

LaValle haalde een papier tevoorschijn waar een tijd en een plaats op stonden. 'Hij moet hierheen gaan, om deze tijd. Zeg tegen hem dat u in München bent, dat u over uiterst belangrijk materiaal over de aanslag van het Zwarte Legioen beschikt en dat hij dat zelf moet inzien.'

Soraya's hand was zo glad van het zweet dat ze hem met haar servet afveegde. 'Hij wordt achterdochtig als ik hem niet met mijn eigen telefoon bel. Misschien neemt hij in dat geval niet eens op, want dan weet hij niet dat ik het ben.'

LaValle knikte, maar toen ze haar telefoon pakte, zei hij: ik ga luisteren naar elk woord dat u zegt. Als u hem probeert te waarschuwen, verzeker ik u dat uw vriend Tyrone dit gebouw niet levend verlaat. Is dat duidelijk?'

Ze knikte maar deed niets.

LaValle keek naar haar als naar een kikker die opengesneden op een ontleedtafel lag. Hij zei: ik weet dat u dit niet wilt doen, directeur. Ik weet dat u dit absoluut niet wilt doen. Maar u zult Bourne bellen en u zult die val voor me leggen, want ik ben sterker dan u. Daarmee bedoel ik mijn wil. Ik krijg wat ik wil, directeur, tot elke prijs, maar u niet - u hebt te veel gevóél voor een lange carrière in het inlichtingenwerk. U bent ten ondergang gedoemd en dat weet u zelf ook wel.'

Soraya had na de eerste paar woorden al niet meer naar hem geluisterd. Ze had zich voorgenomen de situatie naar haar hand te zetten, de catastrofe om te zetten in een overwinning, en deed nu verwoede pogingen een nieuwe tactiek te bepalen. Eén stap tegelijk, zei ze tegen zichzelf. Ik moet nu niet aan Tyrone denken, of aan de mislukte truc met Kendall, of aan mijn eigen schuldgevoelens. Ik moet nu aan dit telefoontje denken; hoe kan ik voorkomen dat Jason wordt opgepakt?

Het leek onmogelijk, maar zo'n gedachte was defaitistisch en hielp haar geen steek verder. Maar... wat kon ze doen?

'Na uw telefoontje,' zei LaValle, 'blijft u hier en houden we u in het oog totdat Bourne in hechtenis is genomen.'

In het onbehaaglijke besef dat hij zijn gretige ogen op haar gericht hield, klapte ze haar mobieltje open en belde ze Jason.

Toen ze zijn stem hoorde, zei ze: 'Hallo, met mij. Soraya.' Bourne stond in het appartement van Egon Kirsch en keek naar buiten toen zijn mobieltje ging. Hij zag Soraya's nummer op het scherm verschijnen en hoorde haar zeggen: 'Hallo, met mij. Soraya.'

'Waar ben je?'

Ik ben zowaar in München.'

Hij ging op de armleuning van een fauteuil zitten. 'O ja? Hier in München?'

'Dat zei ik.'

Hij fronste zijn wenkbrauwen en hoorde echo's in zijn hoofd van ver weg. Ik ben verbaasd.'

'Niet zo verbaasd als ik. De CIA weet dat je in München bent. Ze hebben beelden van de bewakingscamera's op het vliegveld.'

'Daar was niets aan te doen.'

'Vast niet. Hoe dan ook, ik ben hier niet voor officiële CIA-zaken. We zijn de communicatie van het Zwarte Legioen blijven volgen en we hebben eindelijk een doorbraak.'

Hij stond op. 'Wat dan?'

'De telefoon is te onveilig,' zei ze. 'We moeten elkaar spreken.' Ze noemde hem de plaats en de tijd.

Hij keek op zijn horloge en zei: 'Dat is over ruim een uur.'

'Dik in orde. Ik haal het wel. Jij ook?'

Ik denk van wel,' zei hij. 'Tot straks.'

Hij verbrak de verbinding, liep naar het raam, leunde op de vensterbank en liet het gesprek woord voor woord door zijn gedachten gaan.

Het was of hij met een schok buiten zichzelf was gekomen - alsof hij buiten zijn lichaam was getreden en iets onderging wat iemand anders was overkomen. Zijn geest, die een seismische verschuiving in zijn neuronen registreerde, worstelde met een herinnering. Bourne wist dat hij dit gesprek eerder had gevoerd, maar hij kon zich echt niet herinneren waar of wanneer of welke betekenis het nu voor hem kon hebben.

Hij zou met zijn vruchteloze overpeinzingen zijn doorgegaan als de bel niet was gegaan. Hij wendde zich van het raam af, liep door de huiskamer en drukte op de knop die het slot van de buitendeur liet opengaan. Nu zouden Arkadin en hij eindelijk oog in oog staan - Arkadin, de legendarische moordenaar die zich in het vermoorden van moordenaars specialiseerde, die een streng beveiligde Russische gevangenis in en uit was geglipt zonder dat iemand het merkte, en die het gelukt was Pjotr en zijn hele netwerk te elimineren.

Er werd op de deur geklopt. Bourne bleef bij het kijkgaatje vandaan, en ook bij de deur zelf, en maakte hem vanaf de zijkant open. Er volgde geen schot, geen versplintering van hout en metaal. In plaats daarvan ging de deur naar binnen open en stapte een parmantig mannetje met een donkere huid en een spadevormige baard het appartement in.

'Draai je langzaam om,' zei Bourne.

De man hield zijn handen waar Bourne ze kon zien en draaide zich naar hem om. Het was Semion Ikoepov.

'Bourne,' zei hij.

Bourne haalde zijn paspoort tevoorschijn en maakte het open.

Ikoepov knikte, ik zie het. Ga je me nu in opdracht van Dominic Specter vermoorden?'

'Je bedoelt Asher Sever.'

'Lieve help,' zei Ikoepov, 'daar gaat mijn verrassing.' Hij glimlachte. Ik beken dat ik geschokt ben. Evengoed moet ik je feliciteren, Bourne. Je bent iets te weten gekomen wat niemand anders weet. Al is het me een volslagen raadsel hoe dat kan.'

'Laten we het zo houden,' zei Bourne.

'Het geeft niet. Het gaat er nu om dat ik je er zo snel mogelijk van moet overtuigen dat Sever je heeft bespeeld. Omdat je zijn leugens al hebt doorgrond, kunnen we naar het volgende stadium gaan.'

'Waarom denk je dat ik ga luisteren naar iets wat je te zeggen hebt?'

'Als je Severs leugens hebt ontdekt, ken je ook de recente geschiedenis van het Zwarte Legioen. Dan weet je dat we ooit een soort broers waren en hoe diep de vijandschap tussen ons nu zit. We zijn vijanden, Sever en ik. Onze oorlog kan maar één resultaat hebben. Begrijp je dat?'

Bourne zei niets.

Ik wil je helpen voorkomen dat zijn mensen een aanslag op jouw land plegen. Is dat duidelijk genoeg?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ja, natuurlijk ben je sceptisch. Dat zou ik in jouw plaats ook zijn.' Hij bracht zijn linkerhand heel langzaam naar de rand van zijn jas en trok hem opzij zodat de voering te zien was. Er stak iets uit een binnenzak. 'Voordat er iets verkeerds gebeurt, kun je misschien beter even kijken naar wat ik hier heb.'

Bourne boog zich naar hem toe en pakte de SIG Sauer die Ikoepov in een holster aan zijn riem had. Toen trok hij het pakje los.

Terwijl hij het openmaakte, zei Ikoepov: ik heb heel veel moeite moeten doen om die papieren van mijn vijand te stelen.'

Bourne zag dat het de bouwtekeningen van het Empire State Building waren. Toen hij opkeek, zag hij dat Ikoepov hem aandachtig gadesloeg. 'Daar wil het Zwarte Legioen zijn aanslag plegen. Weet je wanneer?'

'Jazeker.' Ikoepov keek op zijn horloge. 'Over precies drieëndertig uur en zesentwintig minuten.'