28

Het kostte Bourne tien minuten om een goede verbinding met professor Specter te krijgen, en daarna moest hij nog eens vijf minuten wachten tot Specters mensen hem wakker hadden gemaakt. In Washington was het vijf uur in de morgen. Maslov was naar beneden gegaan om zaken te regelen, zodat Bourne alleen in de serre was achtergebleven voor het voeren van zijn telefoongesprekken. Bourne gebruikte die tijd om na te denken over wat Maslov hem had verteld. Als Pjotr inderdaad lid van het Zwarte Legioen was, waren er twee mogelijkheden. Ten eerste was het mogelijk dat Pjotr zijn eigen organisatie had zonder dat de professor het wist. Dat was al onheilspellend genoeg. De tweede mogelijkheid was nog veel erger, namelijk dat de professor zelf lid was. Maar waarom was hij dan door het Zwarte Legioen aangevallen? Bourne had zelf de tatoeage gezien op de arm van de man die op Specter af was gekomen en hem had geslagen en van de straat had getrokken.

Toen hoorde hij Specters stem in zijn oor. 'Jason,' zei Specter, duidelijk buiten adem, 'wat is er gebeurd?'

Bourne stelde hem op de hoogte. Hij eindigde met de informatie dat Pjotr lid was van het Zwarte Legioen.

Een hele tijd bleef het stil op de lijn.

'Professor, voelt u zich wel goed?'

Specter schraapte zijn keel. 'Ja, prima.'

Maar hij klonk niet prima. Terwijl de stilte voortduurde, probeerde Bourne iets te begrijpen van de emotionele staat waarin zijn baas verkeerde.

'Zeg, ik vind het jammer van uw man Baronov. De moordenaar was niet van het Zwarte Legioen. Hij was een NSA -agent die opdracht had mij te vermoorden.'

'Ik stel je openhartigheid op prijs,' zei Specter. 'En hoewel Baronovs dood me verdriet doet, kende hij de risico's. Net als jij ging hij met open ogen deze oorlog in.'

Er volgde weer een stilte, nog pijnlijker dan de vorige.

Ten slotte zei Specter: 'Jason, ik heb nogal belangrijke informatie voor je achtergehouden. Pjotr Zilber was mijn zoon.'

'Uw zoon? Maar waarom hebt u me dat niet meteen verteld?'

'Angst,' zei de professor. 'Ik heb zijn echte identiteit zo lang geheim gehouden dat het een gewoonte is geworden. Ik moest Pjotr tegen zijn vijanden - mijn vijanden - beschermen, de vijanden die verantwoordelijk waren voor de moord op mijn vrouw. Dat kon ik het best doen door zijn naam te veranderen, dacht ik. En dus verdronk Aleksei Specter toen hij zes jaar oud was en kwam Pjotr Zilber tot leven. Ik liet hem bij vrienden achter. Ik liet al het andere ook achter en ging naar Amerika, naar Washington, om een nieuw leven zonder hem te beginnen. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Maar hoe kan een vader afstand doen van zijn zoon als hij hem niet kan vergeten?'

Bourne wist precies wat hij bedoelde. Hij had de professor willen vertellen wat hij over Pjotr en diens organisatie van mislukkelingen te weten was gekomen, maar dit leek hem niet het moment voor nog meer slecht nieuws.

'En dus hielp u hem?' raadde Bourne. 'In het geheim.'

'In het diepste geheim,' zei Specter. 'Niemand mocht ooit verband tussen ons leggen. Niemand mocht ooit weten dat mijn zoon nog in leven was. Dat was het minste wat ik voor hem kon doen. Jason, ik had hem niet meer gezien sinds hij zes jaar oud was.'

Bourne hoorde het immense verdriet in Specters stem en wachtte even. 'Wat gebeurde er?'

'Hij deed iets heel stoms. Hij wilde het zelf tegen het Zwarte Legioen opnemen. Hij was jarenlang bezig in de organisatie te infiltreren. Hij ontdekte dat het Zwarte Legioen van plan was een grote aanslag in Amerika te plegen, en toen was hij maanden bezig om dichter bij het project te komen. En ten slotte had hij het middel om hun plan te torpederen: hij stal de bouwtekeningen van hun doel. Omdat we niet rechtstreeks met elkaar konden communiceren, stelde ik voor dat hij zijn netwerk gebruikte om mij informatie over de activiteiten van het Zwarte Legioen te verstrekken. Op die manier zou hij me de bouwtekeningen sturen.'

'Hij had toch ook foto's kunnen maken en ze digitaal naar u toe kunnen sturen?'

'Dat heeft hij geprobeerd, maar het lukte niet. Het papier waarop die tekeningen zijn afgedrukt heeft een coating die het onmogelijk maakt ze op welke manier dan ook te kopiëren. Hij moest me de tekeningen zelf sturen.'

'Hij heeft u toch wel verteld waar het tekeningen van waren?' vroeg Bourne.

'Dat wilde hij vertellen,' zei de professor, 'maar voordat hij dat kon doen, werd hij ontvoerd en naar Ikoepovs villa gebracht, waar Arkadin hem heeft gemarteld en vermoord.'

Bourne dacht erover na welke implicaties de dingen die de professor hem had verteld zouden hebben. 'Denkt u dat hij hun heeft verteld dat hij uw zoon was?'

'Dat vraag ik me sinds die poging tot ontvoering steeds weer af. Ik ben bang dat Ikoepov van onze bloedverwantschap weet.'

'Dan kunt u maar beter voorzorgsmaatregelen nemen, professor.'

'Dat ben ik ook van plan, Jason. Ik vertrek over iets meer dan een uur uit de omgeving van Washington. Intussen zijn mijn mensen hard aan het werk geweest. Ik heb gehoord dat Ikoepov opdracht aan Arkadin heeft gegeven de bouwtekeningen uit Pjotrs netwerk te halen. Hij laat een spoor van lijken achter.'

'Waar is hij nu?' vroeg Bourne.

'In Istanbul, maar daar schiet je niets mee op,' zei Specter, 'want als je daar aankomt, is hij vast al weer weg. Het is nu wel belangrijker dan ooit dat je hem vindt, want we hebben vastgesteld dat hij de tekeningen van de koerier heeft afgenomen die hij in Istanbul heeft vermoord, en we hebben niet veel tijd meer voordat de aanslag wordt gepleegd.'

'Waar kwam die koerier vandaan?'

'Uit München,' zei de professor. 'Hij was de laatste schakel van de ketting voordat de tekeningen bij mij zouden worden afgeleverd.'

'Het lijkt me wel duidelijk dat Arkadin een tweeledige missie heeft,' zei Bourne. 'Eerst moet hij de tekeningen in handen krijgen, en dan moet hij het netwerk van Pjotr definitief vernietigen door de leden een voor een te vermoorden. De koerier in München is de enige die nog leeft.'

'Aan wie had Heinrich de plannen in München moeten overgeven?'

'Aan Egon Kirsch. Kirsch werkt voor mij,' zei Specter. 'Ik heb hem al voor het gevaar gewaarschuwd.'

Bourne dacht even na. 'Weet Arkadin hoe Kirsch eruitziet?'

'Nee, en de jonge vrouw die hij bij zich heeft ook niet. Ze heet Devra. Ze was een van Pjotrs mensen, maar nu helpt ze Arkadin haar vroegere collega's te vermoorden.'

'Waarom zou ze dat doen?' vroeg Bourne.

'Ik heb geen flauw idee,' zei de professor. 'Ze was een onbeduidend type in Sebastopol, waar ze zich bij Arkadin aansloot - geen vrienden, geen familie, een weeskind. Tot nu toe hebben mijn mensen niets nuttigs ontdekt. In elk geval trek ik Kirsch uit München terug.'

Bourne dacht koortsachtig na. 'Doet u dat niet. Laat u hem uit zijn appartement naar een veilige plaats ergens in de stad gaan. Ik neem het eerste vliegtuig naar München. Voordat ik hier wegga, wil ik alle informatie over Kirsch' leven hebben die u me kunt geven -waar hij is geboren, opgegroeid, zijn vrienden, familie, schoolopleiding, alle details die hij u kan geven. Ik bestudeer die gegevens in het vliegtuig en ga dan naar hem toe.'

'Jason, ik vind dat dit gesprek niet de goede kant op gaat,' zei Specter. 'Ik denk dat ik wel weet wat je van plan bent. Als ik het goed heb, wil je Kirsch' plaats innemen. Dat verbied ik. Ik wil niet dat je jezelf als lokaas voor Arkadin gebruikt. Dat is veel te gevaarlijk.'

'Het is een beetje laat om terug te krabbelen, professor,' zei Bourne. 'Het is van vitaal belang dat ik die bouwtekeningen in handen krijg. Dat hebt u zelf gezegd. Speelt u uw rol, dan speel ik de mijne.'

'Goed,' zei Specter na een korte aarzeling. 'Maar het hoort ook bij mijn rol dat ik een vriend van me inschakel die vanuit München opereert.'

Dat klonk niet goed, vond Bourne. 'Wat bedoelt u?'

'Je hebt al duidelijk gemaakt dat je alleen werkt, Jason, maar deze Jens is iemand die je bij je wilt hebben. Hij heeft erg veel ervaring met het smerige werk.'

Een professionele huurmoordenaar, dacht Bourne. 'Dank u, professor, maar nee.'

'Dit is geen verzoek, Jason.' Specters stem klonk streng en waarschuwend. 'Jens is de voorwaarde die ik stel. Anders mag je Kirsch' plaats niet innemen. Ik sta niet toe dat je in je eentje in die val loopt. Mijn beslissing is definitief.'

Dimitri Maslov en Boris Karpov omhelsden elkaar als oude vrienden. Bourne stond er zwijgend bij. Als het op Russische politiek aankwam, kon niets hem nog verrassen, maar toch was het verbijsterend om te zien hoe een hooggeplaatste kolonel van de Federale Antinarcoticadienst hartelijk begroet werd door het hoofd van de Kazanskaja, een van de twee beruchtste drugs-grupperovka.

Deze bizarre ontmoeting vond plaats in Bar-Dak bij het Leninski Prospekt. De club was opengegaan voor Maslov; dat was niet zo vreemd, want hij was de eigenaar. Bar-Dak betekende in het moderne Russische bargoens zowel 'bordeel' als 'chaos'. Bar-Dak was geen van beide, al had het wel een opvallend stripperspodium, compleet met stangen en een nogal ongewone leren schommel die op een paardentuig leek.

Een open auditie voor paaldanseressen was in volle gang. De rij oogverblindend mooie jonge blonde vrouwen bewoog zich langs de vier muren van de club, die in een glanzende zwarte emailkleur was geschilderd. Enorme luidsprekers, rijen wodkaflessen op gespiegelde planken en oude spiegelbollen waren de voornaamste attributen.

Toen de twee mannen klaar waren met elkaar op de rug te kloppen, leidde Maslov hen door de grote ruimte. Via een deur kwamen ze in een gang met houten lambriseringen. De geur van cederhout was vermengd met een onmiskenbare zweem van chloor. Het rook naar een sportschool, en met reden. Ze passeerden een deur van matglas in een kleedkamer.

'De sauna is daar.' Maslov wees. 'We zien elkaar daar over vijf minuten.'

Voordat Maslov zijn gesprek met Bourne wilde voortzetten, had hij erop gestaan dat hij met Boris Karpov zou praten. Bourne had niet gedacht dat die daartoe bereid zou zijn, maar toen hij Boris belde, ging zijn vriend meteen akkoord. Maslov had Bourne de naam van Bar-Dak gegeven en verder niets. Karpov had alleen gezegd: 'Ik ken het. Ik ben er over anderhalf uur.'

En nu kwamen de drie mannen in hun blootje, met Turkse handdoeken om hun middel, in de dampende ruimte van de sauna bij elkaar. De wanden van deze kleine ruimte waren met cederhout bedekt, net als die van de gang. Langs drie van de muren stonden banken van houten latwerk. In een van de hoeken lag een berg verhitte stenen, waarboven een koord hing.

Toen Maslov binnenkwam, trok hij aan het koord. Meteen stortte er water over de hete stenen heen. De wolken van damp kronkelden naar het plafond en weer omlaag en omvatten de mannen, die op de banken zaten.

'De kolonel heeft me verzekerd dat hij mij zal helpen als ik hem help,' zei Maslov. 'Misschien moet ik zeggen dat ik Tsjerkesov zal helpen.'

Hij zei dat met een twinkeling in zijn ogen. Nu hij zijn wijde hawaïshirt niet meer aanhad, bleek hij een kleine, pezige man met spieren als kabeltouwen en geen greintje vet te zijn. Hij droeg geen gouden kettingen om zijn hals of diamanten ringen aan zijn vingers. Zijn tatoeages waren zijn sieraden; ze bedekten zijn hele bovenlichaam. Het waren niet de primitieve en vaak vage gevangenistatoeages die je bij veel mannen van zijn slag zag, maar ze behoorden tot de ingewikkeldste figuren die Bourne ooit had gezien: Aziatische draken die vuur spuwden, hun staart lieten krullen, hun vleugels spreidden, hun klauwen uitstaken.

'Vier jaar geleden ben ik een halfjaar in Tokio geweest,' zei Maslov. 'Daar moet je zijn voor tatoeages. Maar meningen kunnen verschillen.'

Boris schudde van het lachen. 'Dus daar was je, rotzak! Ik heb heel Rusland afgezocht.'

'In de Ginza,' zei Maslov, 'heb ik een paar saki-martini's op jou en je agenten gedronken. Ik wist dat jullie me nooit zouden vinden.' Hij maakte een weids gebaar. 'Maar die onprettige situatie ligt achter ons. De echte dader heeft de moorden bekend waarvan ik werd verdacht, en nu zijn we hier in onze eigen glasnost.'

'Ik wil meer over Leonid Danilovitsj Arkadin weten,' zei Bourne.

Maslov spreidde zijn handen. 'Ooit was hij een van ons. Toen overkwam hem iets; ik weet niet wat. Hij maakte zich los van de grupperovka. Mensen die dat doen blijven niet lang in leven, maar Arkadin is een klasse op zich. Niemand durft hem iets te doen. Hij hult zich in zijn reputatie van moord en genadeloosheid. Neem maar van mij aan: dit is een man zonder hart. Ja, Dimitri, zeg je nu misschien tegen mij, maar geldt dat niet voor de meesten van jouw soort? Daarop antwoord ik: Ja, maar Arkadin heeft ook geen ziel. Dat scheidt hem van de anderen. Niemand anders is zoals hij. Dat kan de kolonel bevestigen.'

Boris knikte bedachtzaam. 'Zelfs Tsjerkesov is bang voor hem, en onze president ook. Ik ken niemand bij de FSB - I of de FSB -2 die het tegen hem zou willen opnemen, laat staan iemand die dat dan zou overleven. Hij is net een grote witte haai, de moordenaar van moordenaars.'

'Ben je nu niet een beetje melodramatisch?'

Maslov boog zich naar voren, zijn ellebogen op zijn knieën. 'Luister, vriend, wat je echte naam ook mag zijn: deze Arkadin is geboren in Nizjni Tagil. Ken je dat? Nee? Laat mij je erover vertellen. Dat ellendige hol van een stad, ten oosten van hier in de zuidelijke Oeral, is een hel op aarde. Die stad staat vol met schoorsteenpijpen die zwaveldampen uit de ijzerfabrieken uitstoten. "Arm" is niet eens een woord dat je op de bewoners kunt toepassen. Ze gieten zelfgemaakte wodka naar binnen die bijna pure alcohol is en vallen bewusteloos neer waar ze toevallig maar zijn. De politie, voor zover je daarvan kunt spreken, is net zo wreed en sadistisch als de burgers. Zoals een goelag omringd wordt door wachttorens, zo wordt Nizjni Tagil omringd door streng beveiligde gevangenissen. Omdat gedetineerden bij hun vrijlating niet eens een treinkaartje krijgen, blijven ze in de stad hangen. Jij als Amerikaan kunt je de wreedheid, de gevoelloosheid van de bewoners van dat menselijke riool niet voorstellen. Alleen de ergste krims - zoals de criminelen worden genoemd - wagen zich na tien uur 's avonds op straat.'

Maslov veegde met de rug van zijn hand het zweet van zijn wangen. 'In die stad is Arkadin geboren en getogen. Vanuit die beerput maakte hij naam door mensen uit hun appartementen in oude gebouwen uit de Sovjettijd te schoppen en die appartementen te verkopen aan criminelen met een beetje geld dat ze van gewone burgers hadden gestolen.

Maar wat er in zijn jeugd ook met Arkadin in Nizjni Tagil is gebeurd - en ik beweer niet te weten wat dat is -, het volgt hem als een spook. Geloof me nou maar als ik zeg dat je nog nooit zo'n man als hij hebt ontmoet. Je kunt hem beter niet tegenkomen.'

'Ik weet waar hij is,' zei Bourne. 'Ik ga achter hem aan.'

'Jezus.' Maslov schudde zijn hoofd. 'Je moet wel verdomd graag dood willen.'

'Je kent mijn vriend hier niet,' zei Boris.

Maslov keek Bourne aan. 'Ik ken hem zo goed als ik hem wil kennen, denk ik.' Hij stond op. 'De stank van de dood hangt al om hem heen.'