16

Soraya Moore werd hartelijk naar het stemmige heiligdom van de Bibliotheek gebracht, waar Luther LaValle en generaal Kendall nog geen vierentwintig uur eerder bij de haard hadden zitten praten. Kendall zelf had haar opgepikt en naar het geheime NSA -huis diep in Virginia gebracht. Soraya was daar natuurlijk nooit eerder geweest.

LaValle droeg een donkerblauw krijtstreeppak, een blauw overhemd met witte boord en witte manchetten en een gestreepte das in de Yale-kleuren. Daarmee zag hij eruit als een bankier. Hij stond op toen Kendall haar naar het zitje bij het raam bracht. Daar stonden drie stoelen om de antieke kaarttafel heen.

'Directeur Moore, ik heb zoveel over u gehoord. Het is me een groot genoegen u te ontmoeten.' Met een brede glimlach wees LaValle een stoel aan. 'Alstublieft.'

Soraya vond dat ze de uitnodiging maar moest aannemen. Ze was geschrokken en tegelijk ook nieuwsgierig geworden toen ze zo plotseling werd ontboden en keek nu nieuwsgierig om zich heen. 'Waar is minister Halliday? Generaal Kendall zei dat de uitnodiging van hem was gekomen.'

'Dat is zo,' zei LaValle. 'Helaas werd de minister van Defensie naar een bespreking met de president geroepen. Hij belde me om zich bij u te verontschuldigen en erop aan te dringen dat we zonder hem zouden doorgaan.'

Dat alles betekende, wist Soraya, dat Halliday nooit van plan was geweest bij dit onderonsje aanwezig te zijn. Ze betwijfelde of hij er zelfs iets van wist.

'Hoe dan ook,' zei LaValle toen Kendall in de derde stoel was gaan zitten, 'nu u hier bent, moet u zich maar zo goed mogelijk vermaken.' Hij stak zijn hand op en Willard verscheen alsof het goochelarij was. Iets drinken, directeur? Ik weet dat u als moslim geen alcohol mag drinken, maar we hebben een compleet assortiment dranken waaruit u kunt kiezen.'

'Thee graag,' zei ze rechtstreeks tegen Willard. 'Ceylon, als u dat hebt.'

'Natuurlijk, mevrouw. Melk? Suiker?'

'Geen van beide. Dank u.' Ze had die Britse gewoonte nooit overgenomen.

Willard maakte een lichte buiging en verdween geluidloos.

Soraya richtte haar aandacht weer op de twee mannen. 'Wel, heren, waarmee kan ik u helpen?'

Ik denk eerder dat het andersom is,' zei generaal Kendall.

Soraya hield haar hoofd schuin. 'Hoe bedoelt u dat?'

'Eerlijk gezegd denken wij, vanwege al het tumult in de CIA ,' zei LaValle, 'dat Typhon moet opereren met een op de rug gebonden hand.'

Willard kwam terug met thee voor Soraya en whisky voor de mannen. Hij zette het verlakte dienblad met het kopje, de glazen en het theepotje neer en ging weg.

LaValle wachtte tot Soraya haar thee had ingeschonken en ging toen verder, ik denk dat het Typhon enorm ten goede zou komen om gebruik te kunnen maken van alle middelen die de NSA ter beschikking staan. We zouden u zelfs kunnen helpen uw operaties buiten het bereik van de CIA uit te breiden.'

Soraya bracht het kopje naar haar lippen en vond de geurige ceylonthee bijzonder verfijnd. 'Blijkbaar weet u meer over Typhon dan wij bij de CIA .'

LaValle liet een zacht lachje horen. 'Oké, laten we er niet meer omheen draaien. We hebben een informant binnen de CIA gehad. U weet nu wie dat was. Hij beging een fatale fout toen hij achter Jason Bourne aan ging en het op een mislukking uitliep.'

Veronica Hart had Rob Batt die ochtend ontslagen. Dat zou vast wel al onder La Valles aandacht zijn gekomen, vooral omdat Batts opvolger, Peter Marks, van het begin af een van Harts meest uitgesproken pleitbezorgers was geweest. Soraya kende Peter goed en had tegen Hart gezegd dat hij die promotie verdiende.

'Werkt Batt nu voor de NSA ?'

'De heer Batt heeft zijn nut gehad,' zei Kendall nogal stijfjes.

Soraya keek de militair aan. 'Een glimp van uw eigen lot, generaal?'

Kendalls gezicht sloot zich als een vuist, maar na een bijna onmerkbaar hoofdschudden van LaValle slikte hij een vinnige repliek in.

'Uiteraard kan het leven in de inlichtingendiensten hard, ja zelfs wreed zijn,' onderbrak LaValle hen, 'maar bepaalde personen in die wereld zijn - laten we zeggen - ingeënt tegen zulke onfortuinlijke gebeurtenissen.'

Soraya bleef Kendall aankijken, ik neem aan dat ik een van die personen zou kunnen zijn.'

'Ja, absoluut.' LaValle legde zijn ene hand op zijn andere hand, die op zijn knie lag. 'U kent de moslimgebruiken. U weet hoe moslims denken. U was de rechterhand van Martin Lindros toen hij Typhon opzette. Dat alles maakt u van onschatbare waarde.'

'U weet hoe het is, generaal,' zei Soraya. 'Op een dag zal iemand als ik, iemand van onschatbare waarde, uw baan overnemen.'

LaValle schraapte zijn keel. 'Wil dat zeggen dat u aan boord komt?'

Met een poeslief glimlachje zette Soraya haar theekopje neer. 'Dit moet ik u nageven, meneer LaValle: u weet heel goed hoe u limonade van citroenen moet maken.'

LaValle beantwoordde haar glimlach alsof ze aan het tennissen waren en zij geserveerd had. 'Mijn beste directeur, ik geloof echt dat u een van mijn specialiteiten hebt ontdekt.'

'Waarom denkt u dat ik de CIA ZOU verlaten?'

LaValle legde zijn wijsvinger naast zijn neus. 'Zoals ik u inschat, bent u pragmatisch ingesteld. U weet nog beter dan wij wat een puinhoop het bij de CIA is. Hoe lang denkt u dat de nieuwe CIA-directeur erover doet om het schip weer recht te trekken? Waarom denkt u zelfs dat ze dat kan?' Hij stak zijn vinger op. Ik ben buitengewoon geïnteresseerd in uw mening, maar bedenkt u eerst eens hoe weinig tijd we misschien hebben voordat die onbekende terroristengroep toeslaat.'

Soraya had een gevoel alsof hij haar een nekslag had toegediend. Hoe ter wereld had de NSA lucht gekregen van de communicatie die Typhon had onderschept? Maar op dit moment deed dat er niet toe. Het was nu allereerst zaak iets aan deze inbreuk op de geheimhouding te doen.

Voordat ze iets terug kon zeggen, zei LaValle: ik ben wel nieuwsgierig naar één ding. Waarom vond directeur Hart het nodig deze info voor zich te houden en niet aan Binnenlandse Veiligheid, de FBI en de NSA door te geven?'

'Dat is mijn werk.' Ik heb a gezegd, dacht Soraya, laat ik nu ook maar b zeggen. 'Tot aan het incident bij de Freer Gallery was de info zo vaag dat ik het niet nodig vond er andere inlichtingendiensten bij te betrekken. Dat zou het water alleen maar troebeler maken.'

'U bedoelt,' zei Kendall, blij met de kans om een steek onder water te geven, 'dat u niet wilt dat wij in uw moestuin gaan wroeten.'

'Dit is een ernstige situatie, directeur,' zei LaValle. 'Als het om de nationale veiligheid gaat...'

'Als deze islamitische terroristengroep - die zich, zoals we nu weten, het Zwarte Legioen noemt - er lucht van krijgt dat we hun communicatie hebben onderschept, hebben we al verloren voordat we zelfs maar kunnen proberen hun aanslag te verhinderen.'

Ik kan ervoor zorgen dat u wordt ontslagen.'

'En mijn waardevolle expertise verliezen?' Soraya schudde haar hoofd. 'Dat denk ik niet.'

'Nou, hoe staat het ervoor?' snauwde Kendall.

'Het is een patstelling.' LaValle streek over zijn voorhoofd. 'Zou ik de onderscheppingen van Typhon mogen inzien?' Zijn toon was helemaal veranderd. Hij sprak nu verzoenend. 'Of u het nu wilt geloven of niet, wij zijn niet het Rijk van het Kwaad. Misschien kunnen we zelfs helpen.'

Soraya dacht na. 'Dat kan wel geregeld worden.'

'Uitstekend.'

'Maar dan alleen inzien, en alleen u.'

LaValle ging meteen akkoord.

'En in een beheerste, streng beveiligde omgeving,' voegde Soraya eraan toe. Ze was in het voordeel en daar maakte ze gebruik van. 'Het Typhonkantoor bij de CIA zou ideaal zijn.'

LaValle spreidde zijn handen. 'Waarom niet hier?'

Soraya glimlachte. 'Beter van niet.'

Ik denk dat u zich, gezien het huidige klimaat, wel kunt voorstellen waarom ik er weinig voor voel u daar te ontmoeten.'

Ik begrijp wat u bedoelt.' Soraya dacht even na. 'Als ik de onderscheppingen hierheen bracht, zou ik iemand bij me moeten hebben.'

LaValle knikte energiek. 'Natuurlijk. Zoals u wilt.' Hij maakte een veel tevredener indruk dan Kendall, die naar haar keek alsof hij haar vanuit een loopgraaf op het slagveld in het vizier had gekregen.

'Eerlijk gezegd,' zei Soraya, 'voel ik me hier helemaal niet op mijn gemak.' Ze keek weer in de kamer om zich heen.

'Er wordt hier drie keer per dag naar elektronische afluisterapparatuur gezocht,' merkte LaValle op. 'Daar komt nog bij dat we hier de meest verfijnde surveillancesystemen hebben, in feite een gecomputeriseerd monitorsysteem met tweeduizend bewakingscamera's in het gebouw en op het terrein eromheen. Het systeem vergelijkt de beelden van seconde tot seconde en zoekt naar alle mogelijke afwijkingen. De DARPA -software haalt eventuele afwijkingen door een database van meer dan een miljoen beelden en neemt realtimebeslissingen in nanoseconden. Een vliegende vogel wordt bijvoorbeeld genegeerd, maar een rennende persoon niet. Gelooft u me: u hoeft zich nergens zorgen over te maken.'

'Op dit moment maak ik me zorgen over maar één ding,' zei Soraya, 'en dat bent u, meneer LaValle.'

'Dat begrijp ik volkomen.' LaValle dronk het whiskyglas leeg. 'Daar gaat het nu juist om, directeur. We moeten onderling vertrouwen opbouwen. Hoe zouden we anders met elkaar kunnen samenwerken?'

 

Generaal Kendall stuurde Soraya met een van zijn chauffeurs naar Washington terug. Ze liet zich afzetten op de plaats waar ze zich door Kendall had laten oppikken, buiten het gebouw aan E Street, sw, dat ooit het National Historical Wax Museum was geweest. Ze wachtte tot de zwarte Ford door het verkeer was opgeslokt, draaide zich toen om en liep in een normaal tempo het hele blok om. Toen ze terug was op het beginpunt, was ze er zeker van dat ze niet werd gevolgd, niet door de NSA en niet door iemand anders. Op dat moment verstuurde ze een sms'je van drie letters. Twee minuten later verscheen er een jongeman op een motor. Hij droeg een spijkerbroek, een zwart leren jasje en een glimmende zwarte helm waarvan hij het rookglazen vizier had laten zakken. Hij ging langzamer rijden en stopte juist lang genoeg om haar de gelegenheid te geven bij hem achterop te stappen. Nadat hij haar een helm had gegeven, wachtte hij tot ze die had opgezet, en daarna reed hij met grote snelheid het verkeer in.

Ik ken wel een paar mensen bij DARPA ,' zei Deron. DARPA was een afkorting van Defense Advanced Research Projects Agency, een onderdeel van het ministerie van Defensie, ik weet wel iets van de software van het surveillancesysteem van de NSA .' Hij haalde zijn schouders op. 'Het hoort bij mijn werk dat ik zulke dingen bijhoud.'

'We moeten een manier vinden om het systeem te omzeilen,' zei Tyrone.

Hij had zijn zwarte leren jasje nog aan. Zijn zwarte helm lag op een tafel naast de helm die hij Soraya had gegeven voor de snelle rit naar Derons huislaboratorium. Soraya had Deron en Tyrone ontmoet toen Bourne haar een keer naar dit onopvallende olijfbruine huis in een zijstraat van 7th Street, NE , had meegebracht.

'Je maakt een grapje, hè?' Deron, een lange, slanke, knappe man met een lichte cacaobruine huid, keek van de een naar de ander. 'Zeg dat jullie een grapje maken.'

'Als we grappen maakten, zouden we hier niet zijn.' Soraya wreef met de muis van haar hand over haar slaap. Ze deed haar best om de felle hoofdpijn te negeren die na haar angstaanjagende gesprek met LaValle en Kendall was komen opzetten.

'Het is gewoon niet mogelijk.' Deron zette zijn handen in zijn zij. 'Die software is het nieuwste van het nieuwste. En tweeduizend bewakingscamera's! Allemachtig.'

Ze zaten op stoelen van canvas in zijn lab, een dubbelhoge kamer met allerlei monitoren, toetsenborden en elektronische systemen waarvan alleen Deron wist wat ze konden doen. Aan de muur hingen schilderijen - allemaal meesterwerken van Titiaan, Seurat, Rembrandt en Van Gogh. Waterlelies, groene weerspiegeling, linkerhelft was Soraya's favoriet. De eerste keer dat ze hier kwam was ze stomverbaasd geweest toen ze hoorde dat Deron al die werken zelf in het atelier naast het lab had geschilderd. Nu was ze alleen nog verwonderd. Het ging haar begrip te boven hoe hij Monets nuance van kobaltblauw exact had gereproduceerd. Het was te begrijpen dat Bourne al zijn papieren door Deron liet vervalsen, iets wat in deze tijd steeds moeilijker werd. Veel vervalsers waren ermee opgehouden omdat de overheden hun werk onmogelijk zouden hebben gemaakt, maar Deron was doorgegaan. Het was zijn vak. Geen wonder dat Bourne en hij zo'n nauwe band met elkaar hadden. Van hetzelfde laken een pak, dacht Soraya.

'En spiegels?' vroeg Tyrone.

'Dat zou het eenvoudigste zijn,' zei Deron. 'Maar dat is nou juist de reden waarom ze zoveel camera's hebben geïnstalleerd. Op die manier krijgt het systeem veel verschillende beelden van dezelfde plaats. Alleen al daarom zijn spiegels niet te gebruiken.'

'Jammer dat Bourne die klootzak van een Karim al-Jamil heeft gedood. Die had waarschijnlijk wel een worm kunnen schrijven om de DARPA -software te manipuleren, zoals hij ook met de CIA  -database heeft gedaan.'

Soraya keek Deron aan. Is het te doen?' zei ze. 'Kun jij het doen?'

'Hacken is niet mijn vak. Dat laat ik aan mijn vriendin over.'

Soraya had niet geweten dat Deron een vriendin had. 'Hoe goed is ze?'

'Alsjeblieft!' Deron snoof.

'Kunnen we met haar praten?'

Deron keek aarzelend. 'We hebben het hier over de NSA . Die kerels zijn niet kinderachtig. Eerlijk gezegd vind ik dat je ze niet in de wielen moet rijden.'

'Jammer genoeg heb ik geen keus,' zei Soraya.

'Ze verneuken ons,' zei Tyrone, 'en als we er niet hard tegenaan gaan, lopen ze over ons heen en kunnen we nooit meer iets tegen ze beginnen.'

Deron schudde zijn hoofd. 'Je hebt deze man hier een paar interessante ideeën aangepraat, Soraya. Voordat jij kwam, was hij de beste bescherming op straat die ik ooit heb gehad. En moet je hem nu eens zien. Rotzooien met de grote jongens in de slechte wereld buiten het getto.' Hij verborg niet dat hij trots op Tyrone was, maar er zat ook een waarschuwende ondertoon in zijn stem. Ik hoop dat je weet waar je je mee inlaat, Tyrone. Als dit fout gaat, zit je in de federale bak tot aan de wederopstanding van de Heer.'

Tyrone sloeg zijn armen over elkaar en hield voet bij stuk.

Deron zuchtte. 'Goed dan. We zijn allemaal meerderjarig.' Hij pakte zijn mobieltje. 'Kiki is boven in haar kamer. Ze houdt er niet van om gestoord te worden, maar ik denk dat ze dit wel interessant zal vinden.' Hij sprak even in het mobieltje en stopte het weer weg. Even later verscheen er een slanke vrouw met een mooi Afrikaans gezicht en een donkere chocoladebruine huid. Ze was even lang als Deron en had de trotse houding van iemand uit een oud vorstenhuis.

Toen ze Tyrone zag, kwam er een woeste grijns op haar gezicht. 'Hé,' zeiden ze tegen elkaar. Meer woorden hadden ze blijkbaar niet nodig.

'Kiki, dit is Soraya,' zei Deron.

Kiki's glimlach was breed en oogverblindend. 'Eigenlijk heet ik Esiankiki. Ik ben een Masai. Maar in Amerika doe ik niet zo formeel. Iedereen noemt me Kiki.'

De twee vrouwen gaven elkaar een hand. Die van Kiki was koel en droog. Ze keek met haar grote koffiekleurige ogen naar Soraya. Ze had de gladste huid die Soraya ooit had gezien, en Soraya was er meteen jaloers op. Haar haar was erg kort en zorgvuldig geknipt: een kapje dat precies om haar lange schedel paste. Ze droeg een tot haar enkels reikende jurk die haar slanke heupen en kleine borsten uitdagend nauw omsloot.

Deron zette het probleem in het kort uiteen en ging intussen achter een van zijn terminals staan om de DARPA -software op te roepen. Terwijl Kiki daarnaar keek, vertelde hij haar waar het om ging. 'We hebben iets nodig wat de firewall kan omzeilen en wat niet traceerbaar is.'

'Het eerste is niet zo moeilijk.' Kiki's lange, delicate vingers vlogen over het toetsenbord. Ze experimenteerde met de computercode. 'Van het tweede ben ik niet zo zeker.'

'Jammer genoeg is dat nog niet alles.' Deron keek over haar schouder naar de terminal. 'Deze software stuurt tweeduizend bewakingscamera's aan. Onze vrienden hier moeten het complex in en uit zonder dat ze worden opgemerkt.'

Kiki stond op en draaide zich naar hen om. 'Met andere woorden: er moet iets aan alle tweeduizend camera's worden gedaan.'

'Dat klopt,' zei Soraya.

'Jij hebt geen hacker nodig, meid. Jij hebt de onzichtbare man nodig.'

'Maar jij kunt ze onzichtbaar maken, Kiki.' Deron legde zijn arm om haar slanke taille. 'Nietwaar?'

'Hmm.' Kiki keek weer naar de code op de terminal. 'Weet je, zo te zien zit er een terugkerende variantie in waar ik misschien gebruik van kan maken.' Ze ging op een kruk zitten, ik ga dit naar boven overzetten.'

Deron knipoogde naar Soraya: zei ik het niet?

Kiki stuurde een aantal bestanden naar haar computer, die los stond van die van Deron. Ze draaide zich snel om, sloeg op haar dijen en stond op. 'Oké dan. Ik zie jullie later wel.'

'Hoeveel later?' zei Soraya, maar Kiki nam de trap al met drie treden tegelijk.

 

Toen Bourne op het vliegveld Sjeremetjevo uit het Aeroflot-toestel stapte, was Moskou gehuld in sneeuw. Zijn vlucht had een vertraging van veertig minuten opgelopen doordat ze hadden moeten rondcirkelen terwijl de landingsbaan ijsvrij werd gemaakt. Hij passeerde de douane en de immigratiedienst en werd opgewacht door een kleine, katachtige man in een witte donsjas. Lev Baronov, de contactpersoon van professor Specter.

'Geen bagage, zie ik,' zei Baronov. Hij sprak Engels met een zwaar accent en was zo pezig en hyperactief als een jack russell. Met zijn ellebogen en blaffende stem baande hij zich een weg door het legertje haveloze taxichauffeurs dat om een vrachtje wedijverde. Het was een zielig stel, afkomstig uit de minderheden op de Kaukasus: Aziaten en mensen die alleen al vanwege hun etnische achtergrond nooit een fatsoenlijke baan met een fatsoenlijk loon in Moskou zouden kunnen krijgen. 'Daar zorgen we op weg naar de stad wel voor. Je hebt goede kleren nodig voor de winter in Moskou. Vandaag is het een milde dag. Niet meer dan twee graden onder nul.' 'Dat zou me erg helpen,' zei Bourne in perfect Russisch. Baronov trok verrast zijn borstelige wenkbrauwen op. 'Je spreekt de taal als een Rus, gospadin Bourne.'

Ik heb heel goede leraren gehad,' zei Bourne laconiek. In de drukte van de terminal keek hij aandachtig naar de stroom passagiers. Hij lette op degenen die bij een kiosk of de taxfreeshop bleven staan, degenen die niet doorliepen. Al vanaf het moment dat hij in de terminal was aangekomen had hij het hardnekkige gevoel dat hij werd gadegeslagen. Natuurlijk waren er overal bewakingscamera's, maar hij had dat typische prikkende gevoel in zijn hoofdhuid, een gevoel dat hij had ontwikkeld in de jaren dat hij in het veld opereerde en dat hem nooit in de steek liet. Iemand schaduwde hem. Dat was tegelijk alarmerend en geruststellend. Het feit dat hij nu al werd geschaduwd, betekende dat iemand had geweten dat hij naar Moskou zou gaan. De NSA kon in New York in de passagierslijsten van vertrekkende vliegtuigen hebben gekeken en zijn naam hebben gevonden bij Lufthansa; hij had geen tijd gehad om zichzelf van die lijst te laten verwijderen. Hij deed of hij alleen vluchtige toeristische blikken om zich heen wierp, want hij wilde degene die hem schaduwde niet laten weten dat hij hem had opgemerkt.

Ik word gevolgd,' zei Bourne toen hij in Baronovs piepende Zil zat. Ze reden over de MIO .

'Geen probleem,' zei Baronov, alsof hij het gewend was om gevolgd te worden. Hij vroeg niet eens wie Bourne volgde. Bourne dacht aan de belofte van de professor dat Baronov hem niet voor de voeten zou lopen.

Bourne keek in het pakje dat Baronov hem had gegeven. Hij zag een nieuw identiteitsbewijs, een sleutel en een nummer om geld uit een safeloket bij de Moskva Bank te kunnen halen.

ik heb een plattegrond van de bank nodig,' zei Bourne. 'Geen probleem.' Baronov verliet de MIO . Bourne was nu Fjodor Ilianovitsj Popov, een niet al te hoge functionaris van GazProm, het gigantische energieconcern dat eigendom was van de staat.

'Hoe goed is dit identiteitsbewijs?' vroeg Bourne.

'Maak je geen zorgen.' Baronov grijnsde. 'De professor heeft vrienden bij GazProm die weten hoe ze je moeten beschermen, Fjodor Ilianovitsj Popov.'

 

Anthony Prowess had een lange reis gemaakt om de oude Zil te kunnen volgen en hij was niet van plan hem uit het oog te verliezen, al deed de bestuurder nog zo zijn best om hem af te schudden. Hij had op het vliegveld Sjeremetjevo gewacht tot Bourne was aangekomen. Generaal Kendall had een recente surveillancefoto van Bourne naar zijn mobiele telefoon gestuurd. De foto was korrelig en tweedimensionaal, want hij was met een lange telelens gemaakt, maar het was een close-up en Prowess had Bourne meteen herkend.

Voor Prowess waren de volgende minuten van cruciaal belang. Hij had niet de illusie dat hij langere tijd voor Bourne verborgen kon blijven. Daarom moest hij, in de weinige tijd waarin Bourne nog niets in de gaten had, al diens tics en gewoonten in zich opnemen, hoe minuscuul en schijnbaar irrelevant ze ook waren. Hij wist uit bittere ervaring dat al die weetjes van onschatbare waarde zouden zijn als hij Bourne langer moest schaduwen, en helemaal wanneer het tijd werd om de confrontatie met Bourne aan te gaan en hem te elimineren.

Prowess was geen vreemde in Moskou. Hij was hier geboren als zoon van een Britse diplomaat en diens vrouw, die cultureel attaché was. Pas toen Prowess vijftien was, begreep hij dat de baan van zijn moeder een dekmantel was. In werkelijkheid was ze een spionne en behoorde ze tot MI 6, de Britse geheime dienst. Vier jaar later werd Prowess' moeder ontmaskerd en smokkelde MI 6 hen het land uit. Omdat zijn moeder nu voortvluchtig was, werden de leden van de familie Prowess naar Amerika gestuurd, waar ze een nieuw leven met een nieuwe achternaam begonnen. Het gevaar was er zo diep bij Prowess ingehamerd dat hij zelfs vergeten was hoe ze vroeger heetten. Tegenwoordig was hij gewoon Anthony Prowess.

Zodra hij voldoende academische graden had behaald, had hij bij de NSA gesolliciteerd. Dat had hij al willen doen vanaf het moment dat hij had ontdekt dat zijn moeder een spionne was. De smeekbeden van zijn ouders om het niet te doen mochten niet baten. Omdat hij zo goed in vreemde talen was en zoveel kennis van andere culturen had, stuurde de NSA hem naar het buitenland, eerst naar de Hoorn van Afrika om ervaring op te doen, en toen naar Afghanistan, waar hij contact legde met de stammen die in de ruige bergen tegen de Taliban vochten. Hij was een harde man die ontberingen had gekend en ook de dood onder ogen had gezien. Hij kende meer manieren om iemand te doden dan dat er dagen in het jaar waren. Vergeleken met wat hij in de afgelopen negentien maanden had doorgemaakt was deze missie een fluitje van een cent.