19

 

Vanwege het lijk en al het bloed op de zittingen moest Bourne de Volga achterlaten, maar voordat hij dat deed, pakte hij Baronovs mobiele telefoon en ook zijn geld. Het was ijskoud. In de onnatuurlijke winterse middagduisternis kwam de sneeuw in steeds dichtere sluiers omlaag wervelen. Bourne wist dat hij zo snel mogelijk uit deze omgeving weg moest. Hij haalde de simkaart uit zijn telefoon, stopte hem in die van Baronov en gooide zijn eigen telefoon in een putje. Als Fjodor Ilianovitsj Popov kon hij het zich niet permitteren een Amerikaanse telefoon bij zich te hebben.

Hij liep tegen de wind en sneeuw in. Na zes blokken dook hij een portiek in en hij gebruikte Baronovs telefoon om zijn vriend Boris Karpov te bellen. De stem aan de andere kant van de lijn werd ijzig.

'Kolonel Karpov werkt niet meer voor de FSB .'

Er ging een koude rilling door Bourne heen. Rusland was nog niet zo sterk veranderd dat bliksemsnelle ontslagen of verzonnen beschuldigingen tot het verleden behoorden.

Ik moet contact met hem opnemen,' zei Bourne.

'Hij werkt nu bij de Federale Antinarcoticadienst.' De persoon gaf hem een lokaal nummer en hing toen abrupt op.

Dat verklaarde de negatieve houding, dacht Bourne. De Federale Antinarcoticadienst stond onder leiding van Viktor Tsjerkesov, maar veel mensen dachten dat hij veel meer was: een silovik die aan het hoofd stond van een organisatie zo machtig dat sommigen van FSB -2 spraken. Kortgeleden was er binnen de Russische overheid een interne oorlog opgelaaid tussen Tsjerkesov en Nikolai Patroesjev, het hoofd van de FSB , de moderne opvolger van de beruchte KGB . De silovik die deze oorlog won werd waarschijnlijk de volgende president van Rusland. Als Karpov van de FSB naar de FSB - 2 was gegaan, had Tsjerkesov blijkbaar de overhand gekregen.

Bourne belde naar het kantoor van de Federale Antinarcotica-dienst, maar kreeg te horen dat Karpov weg was en niet bereikt kon worden.

Een ogenblik dacht hij erover de man te bellen die de Zil van Baronov op het parkeerterrein van Crocus City had opgepikt, maar daar zag hij bijna meteen van af. Vanwege hem was Baronov al om het leven gekomen; hij wilde niet nog meer sterfgevallen op zijn geweten hebben.

Hij liep door tot hij bij een tramhalte kwam. Hij nam de eerste tram die opdook uit de schemering. Met een sjaal die hij in Crocus City had gekocht had hij het spoor gecamoufleerd dat de draad op zijn keel had achtergelaten. Het beetje bloed dat eruit was gesijpeld was opgedroogd zodra hij in de ijskoude lucht kwam.

De tram schokte en ratelde over de rails. Bourne stond ingeklemd in een stinkende, luidruchtige mensenmassa en voelde zich ontredderd. Hij had niet alleen een Kazanskaja-moordenaar in het appartement van Tarkanian aangetroffen, maar bovendien was zijn contactpersoon vermoord door een NSA -moordenaar die achter hem aan gestuurd was. Het gevoel dat hij los stond van iedereen was nog nooit zo sterk geweest als nu. Baby's huilden, mannen ritselden met kranten, vrouwen praatten, en een oude man, die zijn handen met grote knokkels over de kop van een wandelstok gekromd hield, loerde stiekem naar een jong meisje dat in een mangastrip verdiept was. Dit was het leven. Het stroomde overal om hem heen, als een bruisende rivier die zich splitste als hij bij Bourne aankwam, om zich vervolgens weer te sluiten en door te stromen terwijl Bourne achterbleef, onbewogen en alleen.

Zoals altijd op zulke ogenblikken dacht hij aan Marie. Maar Marie was dood, en de herinneringen aan haar konden hem niet troosten. Hij miste zijn kinderen en vroeg zich af of de David Webb-persoonlijkheid nu naar boven kwam. Er ging een oude, bekende wanhoop door hem heen, zoals niet meer was gebeurd sinds Alex Conklin hem uit de goot had opgeraapt en de Bourne-identiteit voor hem had gecreëerd, die hij als een pantser kon aantrekken. Hij voelde dat het verpletterend gewicht van het leven op hem drukte, een leven dat hij in zijn eentje leidde, een triest en eenzaam leven dat op maar één manier kon eindigen.

En toen dacht hij weer aan Moira. Die laatste ontmoeting met haar was verschrikkelijk moeilijk geweest. Als ze een spionne was geweest, als ze Martin had verraden en van plan was hetzelfde met hem te doen, wat zou hij dan hebben gedaan? Zou hij haar aan Soraya of Veronica Hart hebben uitgeleverd?

Maar ze was geen spionne. Dat probleem zou hij nooit onder ogen hoeven te zien.

Als het op Moira aankwam, waren zijn persoonlijke gevoelens nu onlosmakelijk verbonden met zijn professionele plicht. Hij wist dat ze van hem hield en in zijn wanhoop begreep hij nu dat hij ook van haar hield. Als hij bij haar was, voelde hij zich compleet, en wel op een heel nieuwe manier. Ze was niet Marie en hij wilde niet dat ze Marie was. Ze was Moira, en Moira wilde hij.

Toen hij bij Moskou Centraal uit de tram stapte, was de sneeuw afgezwakt tot sluiers van dwarrelende vlokken die door grillige windvlagen over de grote open pleinen werden gejaagd. Omdat de lange winteravond was begonnen, brandden de lichten van de stad, maar de opklarende hemel maakte het bitter koud. In de straten wemelde het van de zigeunerachtige taxichauffeurs met hun goedkope auto's uit de Breznjev-tijd. Ze reden langzaam in lange rijen achter elkaar aan om vooral geen vrachtje te missen. In Moskou stonden ze bekend als bombili - zij die bombarderen - vanwege de halsbrekende snelheid waarmee ze door de straten van de stad denderden zodra ze een passagier hadden.

Hij ging een internetcafé binnen, betaalde voor vijftien minuten achter een computerterminal en typte 'Kitaiski Ljotsjik' in. Kitaiski Ljotsjik Zhao-Da, de volledige naam - vertaald 'De Chinese Piloot' - bleek een drukbezochte elitny-club op Proyezd Loebjanski 25 te zijn. Bourne kwam aan het eind van het blok uit metrostation Ki-tai-Gorod. Aan de ene kant lag het bevroren kanaal, aan de andere kant een rij huizen die voor verschillende doeleinden werden gebruikt. De Chinese Piloot was gemakkelijk genoeg te vinden dankzij de BMW ' S , Mercedessen en Porsche-suv's die voor de deur stonden, alsmede de alomtegenwoordige verzameling bombili-Lada's in de straat. De menigte werd achter een fluwelen koord in toom gehouden door woest kijkende portiers, zodat de dronken wachtenden van het trottoir vielen. Bourne liep naar een rode Cayenne toe en tikte op het raam. Toen de chauffeur het raampje omlaag liet komen, hield Bourne hem driehonderd dollar voor.

'Als ik die deur uit kom, is dit mijn auto, goed?'

De chauffeur keek gretig naar het geld. 'Jazeker, meneer.'

Vooral in Moskou spraken Amerikaanse dollars duidelijkere taal dan woorden.

'En als je klant intussen naar buiten komt?'

'Die komt niet,' verzekerde de chauffeur Bourne. 'Hij blijft tot minstens vier uur in de champagnekamer.'

Met nog eens honderd dollar kwam Bourne langs de schreeuwende, wanordelijke menigte. Binnen at hij lusteloos een maaltijd van oosterse salade en kippenborst met amandelen. Vanaf zijn zitplaats aan de lichtgevende bar keek hij naar de Russische siloviki die kwamen en gingen met hun in minirok geklede, in bont gehulde en met diamanten bezette djevotsjki. Strikt genomen waren dat jonge vrouwen die nog geen kind hadden gekregen. Dit was de nieuwe orde in Rusland. Alleen wist Bourne dat veel van dezelfde mensen nog aan de macht waren - hetzij ex -KGB -siloviki hetzij hun kinderen, die het moesten opnemen tegen de jongens uit Sokolniki, die met niets waren begonnen en plotseling rijk waren geworden. De siloviki, afgeleid van het Russische woord voor 'macht', waren mannen uit de zogeheten machtsministeries, zoals de veiligheidsdiensten en het leger, mannen die waren opgekomen in het Poetin-tijdperk. Ze vormden de nieuwe garde, die de oligarchen uit het Jeltsin-tijd-perk van de troon had gestoten. Het deed er niet toe. Siloviki of gangster, het waren misdadigers, ze hadden gemoord, afgeperst, verminkt, gechanteerd; ze hadden allemaal bloed aan hun handen en ze kenden geen van allen wroeging.

Bourne keek naar de tafels, op zoek naar Gala Nematova. Het verbaasde hem dat minstens vijf djevs haar zouden kunnen zijn, vooral bij dit zwakke licht. Het was verbijsterend om met eigen ogen dit tarweveld van lange, slanke jonge vrouwen te zien, de een nog opvallender dan de ander. Er was een theorie, een soort scheefgetrokken darwinisme - overleving van de mooisten - die verklaarde waarom er zoveel verrassend mooie djevotsjki in Rusland en Oekraïne waren. Als je in die landen in 1947 een man van in de twintig was, wilde dat zeggen dat je een van de grootste bloedbaden onder mannen uit de menselijke geschiedenis had overleefd. Die mannen, die een kleine minderheid vormden, konden kiezen uit talloze vrouwen. Wie hadden ze gekozen om mee te trouwen en om zwanger te maken? Het antwoord lag voor de hand, en vandaar de massa's djevs die hier en in alle andere nachtclubs in Rusland te vinden waren.

Op de dansvloer maakte de samengepakte menigte van bewegende lichamen elke herkenning van individuen onmogelijk. Toen hij een roodharige djev in haar eentje zag, liep Bourne naar haar toe en vroeg haar met een gebaar of ze wilde dansen. De oorverdovende housemuziek die uit tien gigantische speakers gepompt kwam, maakte elk gesprek onmogelijk. Ze knikte, pakte zijn hand vast, en ze baanden zich met hun handen en ellebogen een weg naar een plekje op de dansvloer. De volgende twintig minuten hadden een vervanging kunnen zijn van een zware training. Er kwam geen eind aan het dansen, en ook niet aan het flikkeren van gekleurde lichten en het stampen van de heftige muziek die werd uitgespuwd door een plaatselijke band, die zich Tequilajazz noemde.

Over het hoofd van het roodharige meisje heen ving Bourne een glimp op van de zoveelste blonde djev. Alleen was deze anders. Bourne pakte de hand van het roodharige meisjes vast en slingerde zich dieper de ronddraaiende massa dansers in. Parfum, reukwater en zuur zweet vermengden zich met de rauwe geur van heet metaal en dreunende megaversterkers.

Nog steeds dansend, manoeuvreerde Bourne zich door de menigte tot hij zekerheid had. De blonde djev die met de breedgeschouderde gangster danste was inderdaad Gala Nematova.

 

'Het wordt nooit meer hetzelfde,' zei dokter Mitten.

'Wat betekent dat nou weer?' blafte Anthony Prowess, die in een oncomfortabele stoel in het geheime huis van de NSA even buiten Moskou zat, tegen de oogarts die over hem heen gebogen stond.

'Meneer Prowess, ik geloof niet dat u in de conditie verkeert om een volledige diagnose te horen. U kunt beter wachten tot de shock...'

'A, ik heb geen shock,' loog Prowess, 'en b, ik heb geen tijd om te wachten.' Dat was waar: nu hij het spoor van Bourne was kwijtgeraakt, moest hij zo snel mogelijk weer achter hem aan.

Dokter Mitten zuchtte. Hij had die reactie van Prowess verwacht; het zou hem zelfs hebben verbaasd als die reactie was uitgebleven. Evengoed had hij een professionele verantwoordelijkheid ten opzichte van de patiënt, al werd hij betaald door de NSA .

'Dit betekent,' zei hij, 'dat u nooit meer met dat oog zult zien. In elk geval niet op een zodanige manier dat u er iets aan hebt.'

Prowess zat met zijn hoofd achterover, zijn beschadigde oog met druppels verdoofd, opdat die verrekte oogarts eraan kon prutsen. 'Details graag.'

Dokter Mitten was een lange, magere man met smalle schouders, een paar dunne slierten haar die over zijn kale kruin waren gekamd en een hals met een naar voren stekende adamsappel die grappig op en neer ging als hij sprak of slikte. 'Ik denk dat u nog wel beweging zult kunnen zien, en het verschil tussen licht en donker.'

'Dat is alles?'

'Aan de andere kant,' zei dokter Mitten, 'is het ook mogelijk dat u volledig blind bent in dat oog, als de zwelling weg is.'

'Mooi, nu weet ik het ergste. Lap me nu dan op, dan kan ik hier weg.'

Ik raad u niet aan...'

'Het kan me geen moer schelen wat je aanraadt,' snauwde Prowess. 'Doe wat ik zeg of ik wurg je magere kippennek.'

Dokter Mitten blies verontwaardigd zijn wangen op, maar hij liet het wel uit zijn hoofd om met een NSA -agent in discussie te gaan. Het leek wel of ze geboren waren met de neiging lichtgeraakt op alles te regeren, en hun training had dat nog aangescherpt.

Terwijl de oogarts aan zijn oog werkte, ziedde Prowess inwendig van woede. Bourne was hem niet alleen ontkomen maar had hem ook nog voor het leven verminkt. Hij was woedend op zichzelf omdat hij er hard vandoor was gegaan, al wist hij dat je het veld zo snel mogelijk moest verlaten als een slachtoffer de overhand kreeg.

Toch zou Prowess het zichzelf nooit vergeven. Niet dat hij de pijn in zijn oog niet had kunnen verdragen - hij had een extreem hoge pijndrempel. Het was zelfs niet het ergste dat Bourne de rollen had omgedraaid - dat zou hij gauw genoeg rechtzetten. Het was zijn oog. Al van kinds af had hij een hevige angst dat hij blind zou worden. Zijn vader was blind geworden toen hij uit een bus viel en de schok zijn beide netvliezen had losgemaakt. Dat was in de tijd voordat oogartsen netvliezen weer konden vastzetten. Toen hij zes jaar oud was, had hij moeten aanzien hoe zijn vader van een optimistische, robuuste man in een verbitterde, teruggetrokken sukkel veranderde, en dat had hem nooit meer losgelaten. Dat gruwelijke idee was bij hem opgekomen zodra Jason Bourne zijn duim diep in zijn oog had begraven.

Toen hij daar in die stoel zat en die sombere gedachten door zijn hoofd gingen, omringd door de chemische geuren van dokter Mittens behandelkamer, nam Prowess een besluit. Hij beloofde zichzelf dat hij Jason Bourne zou vinden, en als hij hem vond, zou Bourne boeten voor de schade die hij had toegebracht. Hij zou zwaar boeten voordat Prowess hem doodde.

 

Professor Specter zat een vergadering van faculteitshoofden op de universiteit voor toen zijn privémobieltje trilde. Hij kondigde meteen een pauze van vijftien minuten aan, verliet de kamer, liep door de gang en ging de campus op.

Toen hij bij het gebouw vandaan was, klapte hij zijn mobieltje open, en de stem van Nemetsov bromde in zijn oor. Nemetsov was de man die Baronov had gebeld om van auto met hem te ruilen in Crocus City.

Is Baronov dood?' vroeg Specter. 'Hoe?'

Hij luisterde naar Nemetsovs beschrijving van de aanval in de auto bij Tarkanians appartementengebouw. 'Een moordenaar van de NSA ,' zei Nemetsov tot slot. 'Hij wachtte op Bourne en wilde hem ook met die draad wurgen, net als hij met Baronov had gedaan.'

'En Jason?'

'Die heeft het overleefd. Maar de moordenaar is ontkomen.'

Er ging een golf van opluchting door Specter heen. 'Vind die NSA - man voordat hij Jason vindt, en dood hem. Is dat duidelijk?'

'Volkomen. Maar moeten we niet eerst proberen contact met Bourne op te nemen?'

Specter dacht even na. 'Nee. Hij is op zijn best als hij in zijn eentje werkt. Hij kent Moskou, spreekt vloeiend Russisch, en hij heeft onze valse papieren. Hij zal doen wat gedaan moet worden.'

'U stelt uw vertrouwen in die ene man?'

'Jij kent hem niet, Nemetsov, anders zou je niet zo'n domme opmerking maken. Ik wou alleen dat Jason altijd voor ons werkte.' Toen Gala Nematova en haar vriendje bezweet en met elkaar verstrengeld de dansvloer verlieten, deed Bourne dat ook. Hij zag de twee naar een tafel gaan, waar ze door twee mannen werden begroet. Ze dronken champagne alsof het water was. Bourne wachtte tot ze hun glazen weer hadden bijgevuld en liep toen patserig naar hen toe, in de stijl van die nieuwe generatie gangsters.

Hij boog zich over Gala's metgezel heen en schreeuwde in haar oor: ik heb een dringende boodschap voor je.'

'Hé,' schreeuwde haar metgezel agressief terug. 'Wie ben jij nou weer?'

'Verkeerde vraag.' Bourne keek hem fel aan en schoof de mouw van zijn jasje net ver genoeg omhoog om hem een glimp van zijn valse Anubis-tatoeage te laten opvangen.

De man beet op zijn lip en leunde achterover. Bourne stak zijn hand uit en trok Gala Nematova bij de tafel vandaan.

'We gaan naar buiten om te praten.'

'Ben je gek geworden?' Ze probeerde zich aan zijn greep te ontworstelen. 'Het is daar ijskoud.'

Bourne leidde haar aan haar elleboog met zich mee. 'We praten in mijn limousine.'

'Nou, dat is wat anders.' Gala Nematova ontblootte haar tanden. Ze was duidelijk niet blij. Haar tanden waren erg wit, alsof ze verwoed waren afgeboend. Haar ogen waren kastanjebruin, groot en met de hoeken enigszins omhoog, een teken dat ze Aziatische voorouders had.

Van het kanaal kwam een ijzige wind, die maar voor een deel werd tegengehouden door de opstopping van dure auto's en bombili. Bourne tikte op het portier van de Porsche en de chauffeur, die hem herkende, maakte de portieren open. Bourne en de djev stapten in.

Gala trok rillend haar veel te korte bontjas om zich heen. Bourne vroeg de chauffeur de verwarming hoger te zetten. De man gehoorzaamde en zakte weg in zijn lange jas met bontkraag.

'Het kan me niet schelen welke boodschap je voor me hebt,' zei Gala nors. 'In elk geval is het antwoord nee.'

'Weet je dat zeker?' Bourne vroeg zich af wat haar bedoeling was.

'Ja, dat weet ik zeker. Ik heb genoeg van jullie kerels die willen weten waar Leonid Danilovitsj is.'

Leonid Danilovitsj, dacht Bourne. Die naam heeft de professor niet genoemd.

'We blijven je lastigvallen omdat hij er zeker van is dat jij het weet.' Bourne had geen idee wat hij zei, maar als hij met haar mee praatte, zou ze hem misschien iets vertellen.

Ik weet dat niet.' Nu klonk Gala als een klein meisje dat over haar toeren was. 'Maar ook als ik het wist, zou ik hem niet verlinken. Zeg dat maar tegen Maslov.' Het klonk alsof ze de naam van Dimitri Maslov, leider van de Kazanskaja, uitspuwde.

Nu komen we ergens, dacht Bourne. Maar waarom zat Maslov achter Leonid Danilovitsj aan, en wat had dit alles met de dood van Pjotr te maken? Hij ging daarop in.

'Waarom gebruikten Leonid Danilovitsj en jij het appartement van Tarkanian?'

Meteen wist hij dat hij een fout had gemaakt. Gala's gezicht veranderde dramatisch. Haar ogen gingen half dicht en ze maakte een geluid diep in haar keel. 'Wat stelt dit voor? Jullie weten al waarom we daar zaten.'

'Vertel het me nog een keer,' zei Bourne, wanhopig improviserend. Ik heb het alleen maar uit de tweede hand gehoord. Misschien is er iets weggelaten.'

'Wat kan er zijn weggelaten? Leonid Danilovitsj en Tarkanian zijn de beste vrienden.'

'Ging je daar ook met Pjotr naartoe voor jullie tête-a-têtes op de late avond?'

'O, dus daar gaat het over. De Kazanskaja wil alles over Pjotr Zilber weten, en ik weet ook wel waarom. Pjotr heeft opdracht gegeven tot de moord op Borja Maks, nog wel in de gevangenis ook - strafkolonie 13. Wie zou dat kunnen? Daar binnenkomen, Maks doden, die een Kazanskaja-moordenaar was, bijzonder sterk en bekwaam, en er dan ook weer uit komen zonder gezien te worden?'

'Dat is precies wat Maslov wil weten,' zei Bourne. Dat leek hem een veilige opmerking.

Gala plukte aan haar verlengde nagels, besefte wat ze deed en hield ermee op. 'Hij vermoedt dat Leonid Danilovitsj het heeft gedaan omdat Leonid om zulke dingen bekendstaat. Hij is ervan overtuigd dat niemand anders het zou kunnen.'

Tijd om haar onder druk te zetten, vond Bourne. 'Daar heeft hij helemaal gelijk in.'

Gala haalde haar schouders op.

'Waarom bescherm je Leonid?'

Ik hou van hem.'

'Zoals je van Pjotr hield?'

'Doe niet zo belachelijk.' Gala lachte, ik heb nooit van Pjotr gehouden. Hij was een opdracht waarvoor Semion Ikoepov me goed betaalde.'

'En Pjotr heeft met zijn leven voor jouw verraad betaald.'

Gala zag hem nu blijkbaar in een ander licht. 'Wie ben jij?'

Bourne ging niet op haar vraag in. 'Waar heb je Ikoepov in die tijd ontmoet?'

Ik heb hem nooit ontmoet. Leonid fungeerde als tussenpersoon.'

Nu zette Bourne bliksemsnel de bouwblokken die Gala hem had geleverd in de juiste volgorde. 'Je weet toch dat Pjotr door Leonid is vermoord?' Dat wist hij natuurlijk niet, maar gezien de omstandigheden leek het hem maar al te aannemelijk.

'Nee.' Gala verbleekte. 'Dat kan niet.'

'Je kunt je wel voorstellen hoe het gebeurd moet zijn. Ikoepov heeft Pjotr niet zelf vermoord; dat moet je toch wel duidelijk zijn.' Hij zag de angst achter haar ogen opkomen. 'Aan wie anders zou Ikoepov dat hebben toevertrouwd? Leonid was de enige andere persoon die wist dat je Pjotr voor Ikoepov bespioneerde.'

De waarheid van wat hij zei stond op Gala's gezicht te lezen als een wegwijzer die uit de mist opdoemde. Terwijl ze nog niet van de schok bekomen was, zei Bourne: 'Vertel me Leonids volledige naam.'

'Wat?'

'Doe nou maar wat ik zeg,' zei Bourne. 'Dat is misschien wel de enige manier om te voorkomen dat hij door de Kazanskaja wordt gedood.'

'Maar jij bent van de Kazanskaja.'

Bourne trok zijn mouw op en liet haar nog eens goed naar de valse tatoeage kijken, in het appartement van Tarkanian zat vanavond een Kazanskaja op Leonid te wachten.'

Ik geloof je niet.' Haar ogen gingen wijd open. 'Wat deed je daar?'

'Tarkanian is dood,' zei Bourne. 'Nou, je zegt dat je van de man houdt. Wil je hem helpen?'

Ik hou echt van Leonid! Het kan me niet schelen wat hij heeft gedaan.'

Op dat moment vloekte de chauffeur hartgrondig en draaide zich om. 'Mijn klant komt eraan.'

'Ga verder,' drong Bourne bij Gala aan. 'Schrijf zijn naam op.'

'Er moet iets in de club zijn gebeurd,' zei de chauffeur. 'Verdomme, wat kijkt hij kwaad. Jullie moeten eruit.'

Bourne pakte Gala vast en duwde het portier aan de straatkant open. Het kwam bijna tegen de bumper van een bombili. Hij hield hem met een handvol roebels aan en maakte met één stap de overgang van westerse luxe naar oosterse armoede. Gala Nematova wilde van hem weg rennen op het moment dat hij in de Lada stapte. Hij greep de achterkant van haar bontjas vast, maar ze schudde hem van zich af en rende door. De taxichauffeur trapte op het gas en de dieseldampen wolkten het interieur in. Het werd zo benauwd in de taxi dat Bourne een raam moest openzetten. Toen hij dat deed, zag hij twee mannen die bij haar aan de tafel hadden gezeten uit de club komen. Ze keken naar rechts en naar links. Een van hen zag Gala rennen. Hij maakte een gebaar naar de ander en ze gingen achter haar aan.

'Volg die mannen!' schreeuwde Bourne tegen de taxichauffeur.

De taxichauffeur had een plat gezicht met onmiskenbaar Aziatische trekken. Hij was dik en vettig en sprak Russisch met een abominabel accent. Het was duidelijk dat Russisch niet zijn eerste taal was. 'U maakt een grapje, ja?'

Bourne stak hem nog meer roebels toe. Ik maak een grapje, nee.'

De taxichauffeur haalde zijn schouders op, gooide de Lada in de eerste versnelling en drukte op het gaspedaal.

Op dat moment waren de twee mannen bij Gala aangekomen.