35

De trekker van het 8mm Mauser K98-geweer werd overgehaald, en er galmde een harde klik door de schuilkelder van Dachau. Maar daar bleef het dan ook bij.

'Verrek!' kreunde oude Pelz. Ik ben vergeten dat ding te laden!'

Petra haalde haar pistool tevoorschijn, richtte het omhoog en haalde de trekker over. Omdat het resultaat hetzelfde was als wat hem was overkomen, gooide oude Pelz de K98 op de vloer.

'Scheisse/' zei hij vol walging.

Ze liep naar hem toe. 'Herr Pelz,' zei ze vriendelijk. 'Zoals ik al zei, heet ik Petra. Kent u me nog?'

De oude man hield op met mompelen en keek haar aandachtig aan. 'Je lijkt verdomd veel op een Petra-Alexandra die ik eens heb gekend.'

'Petra-Alexandra.' Ze lachte en kuste hem op zijn wang. 'Ja, ja, dat ben ik!'

Hij deinsde een beetje terug en legde zijn hand op zijn wang, waar ze hem had gekust. Toen keek hij, nog steeds sceptisch, langs haar naar Bourne. 'Wie is die nazischoft? Heeft hij je gedwongen hierheen te komen?' Hij balde zijn handen tot vuisten, ik sla hem tot moes!'

'Nee, Herr Pelz, dit is een vriend van mij. Hij is een Rus.' Ze gebruikte de naam die Bourne haar had genoemd en die op het paspoort stond dat Boris Karpov hem had gegeven.

'Voor mij zijn Russen niks beter dan nazi's,' bromde de oude man.

'Eigenlijk ben ik een Amerikaan die met een Russisch paspoort reist.' Bourne zei dat eerst in het Engels en toen in het Duits.

'Je spreekt heel goed Engels voor een Rus,' zei oude Pelz in uitstekend Engels. Toen lachte hij, zijn tanden vergeeld door tijd en tabak. Nu hij een Amerikaan tegenover zich had, kreeg hij nieuwe energie, alsof hij uit een sluimering van tientallen jaren was ontwaakt. Zo was hij nu eenmaal: een konijn dat uit een hoed werd getrokken om vervolgens weer in de schaduw te verdwijnen. Hij was niet gek; hij leefde alleen in het sombere heden en het levendige verleden, ik heb de Amerikanen omhelsd toen ze ons van de tirannie bevrijdden,' ging hij trots verder, in mijn tijd heb ik ze geholpen de nazi's op te sporen, en ook de nazisympathisanten die deden alsof ze goede Duitsers waren.' Hij spuwde die laatste woorden uit alsof hij er niet tegen kon ze in zijn mond te hebben.

'Wat doet u dan hier?' zei Bourne. 'Hebt u geen huis?'

'Natuurlijk wel.' Oude Pelz smakte met zijn lippen, alsof hij het leven van zijn jonge jaren kon proeven, ik heb zelfs een erg mooi huis in Dachau. Het is blauw en wit, met bloemen langs een paaltjeshek. In de achtertuin staat een kersenboom die 's zomers zijn vleugels spreidt. Het huis is verhuurd aan een leuk jong stel met twee flinke kinderen, die hun huur altijd keurig op tijd naar mijn oomzegger in Leipzig sturen. Dat is een belangrijke advocaat, weet je.'

'Herr Pelz, ik begrijp het niet,' zei Petra. 'Waarom woont u niet in uw eigen huis? Dit is toch geen plaats om te leven?'

'De bunker houdt me gezond.' De oude man keek haar scherp aan. 'Weet je wat er zou gebeuren als ik naar mijn huis terugging? Ze zouden me 's nachts weghalen, en dan zou niemand me ooit nog zien.'

'Wie zou dat met u doen?' zei Bourne.

Pelz dacht blijkbaar over die vraag na, alsof hij zich de inhoud probeerde te herinneren van een boek dat hij op de middelbare school had gelezen, ik heb je al gezegd dat ik een nazi-jager was, en een verdomd goeie ook. In die tijd leefde ik als een vorst - of, als ik eerlijk moet zijn, als een hertog. Hoe dan ook, daarna werd ik arrogant en maakte ik mijn fout. Ik ging achter het Zwarte Legioen aan, en die roekeloze beslissing werd mijn ondergang. Door hen raakte ik alles kwijt, zelfs het vertrouwen van de Amerikanen. Die hadden die verrekte mensen in die tijd meer nodig dan mij. Het Zwarte Legioen schopte me de goot in, als een stuk vuilnis of een schurftige hond. Van daaruit was het maar een klein eindje kruipen naar deze ingewanden van de aarde.'

Ik ben hier gekomen om met u over het Zwarte Legioen te praten,' zei Bourne. Ik ben ook een jager. Het Zwarte Legioen is geen naziorganisatie meer. Ze zijn nu een islamitisch terroristennetwerk.'

Oude Pelz wreef over zijn grijze stoppelkin, ik zou verrast moeten zijn, maar dat ben ik niet. Die schoften wisten hoe ze hun kaarten moesten uitspelen - bij de Duitsers, de Britten en vooral de Amerikanen. Na de oorlog speelden ze met iedereen. Elke westerse inlichtingendienst gooide geld in hun richting. Bij de gedachte dat ze geïntegreerde spionnen achter het IJzeren Gordijn zouden hebben liep het kwijl ze in de mond. En die schoften waren er algauw achter dat ze bij de Amerikanen het best af waren. Waarom? Omdat die al het geld hadden en daar in tegenstelling tot de Britten niet krenterig mee waren.' Hij giechelde. 'Maar zo zijn Amerikanen nu eenmaal, hè?'

Zonder op het vanzelfsprekende antwoord te wachten ging hij verder. 'En dus legde het Zwarte Legioen contact met het Amerikaanse inlichtingenapparaat. Ze konden de Amerikanen er gemakkelijk van overtuigen dat ze nooit nazi's waren geweest en alleen maar tegen Stalin hadden willen vechten. En dat was tot op zekere hoogte ook wel waar, al stonden hun na de oorlog andere doelen voor ogen. Per slot van rekening zijn het moslims; ze hebben zich in de westerse samenleving nooit op hun gemak gevoeld. Ze wilden iets opbouwen voor de toekomst, en net als veel andere opstandelingen legden ze het fundament met Amerikaanse dollars.'

Hij keek op naar Bourne. 'Jij bent een Amerikaan, arme stumper. Zonder de financiële ondersteuning van jouw land had geen van die moderne terroristennetwerken kunnen bestaan. Dat is verdomd ironisch.'

Even mompelde hij maar wat, toen zette hij een lied in waarvan de tekst zo melancholiek was dat de tranen in zijn rode ogen opwelden.

'Herr Pelz,' zei Bourne om de oude man weer bij de les te krijgen. 'U had het over het Zwarte Legioen.'

'Noem me maar Virgil,' zei Pelz, die uit zijn trance kwam. Hij knikte. 'Ja, mijn officiële naam is Virgil, en voor jou, Amerikaan, zal ik mijn lamp hoog genoeg houden om licht te laten vallen op de schoften die mijn leven hebben verwoest. Waarom niet? Als ik het in dit stadium van mijn leven aan iemand moet vertellen, dan maar aan jou.'

'Ze zijn achter,' zei Bev tegen Drew Davis. Bev, een vrouw van midden vijftig met een stevig postuur en een snel verstand, was de meisjeshoedster van The Glass Slipper, zoals ze het zelf cynisch noemde. Ze handhaafde de orde, maar trad tegelijk als een soort moeder op.

'Het gaat vooral om de generaal,' zei Davis. 'Nietwaar, Kiki?'

Kiki knikte. Ze werd geflankeerd door Soraya en Deron, en ze stonden met zijn allen in Davis' kleine kantoortje, dat vanuit de hoofdzaal via een korte trap te bereiken was. De bassen en drums stampten als de vuisten van woedende reuzen door de muren. Het kantoor zag eruit als een zolderkamertje zonder ramen. De muren waren net een tijdmachine, beplakt met foto's van Drew Davis met Martin Luther King, Nelson Mandela, vier verschillende Amerikaanse presidenten, een groot aantal Hollywoodsterren en allerlei VN -functionarissen en -ambassadeurs uit zo ongeveer alle landen in Afrika. Er waren ook informele kiekjes van hem met zijn arm om een jongere Kiki in de Masai Mara. Ze zag er volkomen ongedwongen uit, als een koningin-in-opleiding.

Na haar gesprek met Rob Batt op het parkeerterrein was Soraya weer naar binnen gegaan en had ze Kiki en Deron over haar plan verteld. De band op het podium maakte zo'n lawaai dat niemand zou kunnen meeluisteren, zelfs niet iemand aan de volgende tafel. Vanwege haar oude vriendschap met Drew Davis was het aan Kiki de vonk te laten overspringen die de lont tot ontbranding bracht. En dat had ze gedaan, met deze geïmproviseerde bespreking in Davis' kantoor als gevolg.

'Wil ik hier zelfs maar over nadenken, dan moet je me volledige immuniteit garanderen,' zei Drew Davis tegen Soraya. 'En verder houd je onze namen erbuiten, tenzij je je de woede op de hals wilt halen van mij - en dat wil je niet - en de helft van de gekozen bestuurders in deze wijk.'

'Je hebt mijn woord,' zei Soraya. 'We willen die twee mensen. Dat is alles.'

Drew Davis keek Kiki aan, die hem bijna onwaarneembaar toeknikte.

Nu wendde Davis zich tot Bev.

'Dit zijn de dingen die jullie kunnen doen en die jullie niet kunnen doen,' zei Bev zodra ze haar baas zag kijken, ik laat niemand in mijn domein toe die hier niet met een legitiem doel komt, dus iemand die geen klant of clubmeisje is. Jullie kunnen dus niet komen binnenstormen. Als ik dat toestond, zouden we morgen geen klanten meer hebben.'

Ze keek Drew Davis niet eens aan, maar Soraya zag hem instemmend knikken en ze zag het somber in. Alles hing ervan af dat ze toegang tot de generaal kregen terwijl hij aan het stoeien was. Toen kreeg ze een idee.

Ik ga als clubmeisje naar binnen,' zei ze.

'Nee, dat doe je niet,' zei Deron. 'De generaal en Feir kennen jou. Eén blik op jou en ze zijn weg.'

'Mij kennen ze niet.'

Ze keken allemaal naar Kiki.

'Absoluut niet,' zei Deron.

'Rustig maar,' zei Kiki met een lachje, ik doe niet alles. Ik heb alleen toegang nodig.' Ze maakte gebaren alsof ze foto's maakte. Toen keek ze Bev aan. 'Hoe kom ik in de privékamer van de generaal?'

'Daar kun je niet komen. Om voor de hand liggende redenen zijn de privékamers heilig. Ook een huisregel. En de generaal en Feir hebben hun partner voor vanavond al gekozen.' Ze trommelde met haar vingers op Davis' bureaublad. 'Maar in het geval van de generaal is er wel een manier.'

Virgil Pelz leidde Bourne en Petra verder de hoofdtunnel van de bunker in. Ze kwamen in een ruw uitgehakte ronde ruimte. Er stonden daar banken, een kleine gaskachel en een koelkast.

'Wat een geluk dat iemand vergeten is de elektriciteit af te sluiten,' zei Petra.

'Helemaal geen geluk.' Pelz ging op een bank zitten. 'Mijn oomzegger stopt iemand op het gemeentehuis stiekem geld toe om het licht aan te houden.' Hij bood hun whisky of wijn aan, maar ze wilden niet. Hij schonk wel drank voor zichzelf in en dronk het glas in één teug leeg, misschien om zich op te peppen of om te voorkomen dat hij weer in de schimmenwereld wegzakte. Het was duidelijk dat hij graag gezelschap had, dat de stimulans die van andere mensen uitging hem tot leven liet komen.

'Het meeste van wat ik je al over het Zwarte Legioen heb verteld is elementaire geschiedenis, als je weet waar je moet kijken. Maar als je wilt begrijpen waarom ze zo goed hun weg door het gevaarlijke naoorlogse landschap konden vinden, moet je je in twee mannen verdiepen: Farid Ikoepov en Ibrahim Sever.'

Ik neem aan dat die Ikoepov de vader van Semion Ikoepov is,' zei Bourne.

Pelz knikte, inderdaad.'

'En had Ibrahim Sever een zoon?'

'Hij had er twee,' antwoordde Pelz, 'maar nu loop ik op de zaken vooruit.' Hij smakte met zijn lippen en wierp een blik op de fles whisky, maar zag ervan af om nog een glas te nemen.

'Farid en Ibrahim waren de beste vrienden. Ze waren samen opgegroeid, elk de enige zoon in een groot gezin. Misschien raakten ze daardoor als kinderen met elkaar verbonden. De band was sterk en hield het grootste deel van hun leven stand, maar Ibrahim Sever was in zijn hart een krijger en Farid Ikoepov een intellectueel, dus het zaad van de ontevredenheid en het wantrouwen moet al in een vroeg stadium zijn uitgestrooid. In de oorlog hadden ze veel succes met hun gezamenlijk leiderschap. Ibrahim had de leiding van de soldaten van het Zwarte Legioen aan het oostfront; Farid gaf leiding aan het inlichtingennetwerk dat hij in de Sovjet-Unie had opgezet.

Na de oorlog ontstonden de problemen. Omdat hij niet meer als militair commandant kon optreden, werd Ibrahim bang dat zijn macht werd aangetast.' Pelz klakte met zijn tong. 'Luister, Amerikaan, als je je geschiedenis kent, weet je dat de twee oude bondgenoten en vrienden Gaius Julius Caesar en Pompeius Magnus vijanden werden door de ambities, angsten, intriges en machtsstrijd van de mensen die onder hun bevel stonden. Zo ging het ook met deze twee mannen. Geleidelijk raakte Ibrahim ervan overtuigd - ongetwijfeld ook door toedoen van zijn militantere raadgevers - dat zijn oude vriend van plan was de macht te grijpen. In tegenstelling tot Caesar, die in Gallië was toen Pompeius hem de oorlog verklaarde, woonde Farid in het huis naast Ibrahim. Ibrahim Sever en zijn mannen drongen 's nachts dat huis binnen en vermoordden Farid Ikoepov. Farids zoon Semion schoot drie dagen later Ibrahim dood toen die naar zijn werk reed. Ibrahims zoon Asher ging in een Münchense nachtclub op Semion af om wraak te nemen. Het lukte Asher te ontsnappen, maar in het vuurgevecht dat erop volgde kwam Ashers jongere broer om het leven.'

Pelz wreef over zijn gezicht. 'Kun je het voor je zien, Amerikaan? Het was net een oude Romeinse vendetta, een bloedbad van Bijbelse proporties.'

Ik heb van Semion Ikoepov gehoord, maar niet van Sever,' zei Bourne. 'Waar is Asher Sever nu?'

De oude man haalde zijn schouders op. 'Wie weet? Als Ikoepov het wist, zou Sever nu dood zijn.'

Even zweeg Bourne, peinzend over de aanslag van het Zwarte Legioen op de professor. Hij dacht aan alle kleine tegenstrijdigheden die hij had opgemerkt: Pjotr die zo'n vreemd netwerk van decadente en onbekwame figuren had opgebouwd, de professor die zei dat het zijn idee was geweest om de gestolen tekeningen via het netwerk terug te krijgen, en de vraag of Misja Tarkanian - evenals Arkadin zelf - lid was van het Zwarte Legioen. Ten slotte zei hij: 'Virgil, ik moet je wat vragen stellen.'

'Ja, Amerikaan.' De ogen van Pelz keken zo helder en scherp als die van een roodborstje.

Toch aarzelde Bourne. Het was in strijd met al zijn instincten en met alle lessen die hem waren geleerd om een vreemde iets over zijn missie of achtergrond te vertellen, maar er zat niets anders voor hem op. 'Ik ben naar München gekomen omdat een vriend van me, een soort mentor, me heeft gevraagd achter het Zwarte Legioen aan te gaan, ten eerste omdat ze een aanslag tegen mijn land willen plegen, en ten tweede omdat hun leider Semion Ikoepov opdracht heeft gegeven zijn zoon Pjotr te vermoorden.'

Pelz keek hem verbaasd aan. 'Asher Sever gebruikte de machtsbasis die hij van zijn vader had geërfd - een machtig inlichtingennetwerk, verspreid over Azië en Europa - en verdreef Semion. Ikoepov staat al tientallen jaren niet meer aan het hoofd van het Zwarte Legioen. Anders had ik hier vast niet meer gezeten. In tegenstelling tot Asher Sever was Ikoepov iemand met wie je kon praten.'

'Bedoel je dat je Semion Ikoepov en Asher Sever allebei hebt ontmoet?' zei Bourne.

'Ja.' Pelz knikte. 'Hoezo?'

Bourne had het koud gekregen bij de gedachte aan het ondenkbare. Was het mogelijk dat de professor al die tijd tegen hem had gelogen? Maar als dat zo was, dus als hij in werkelijkheid lid van het Zwarte Legioen was, waarom had hij de aflevering van de aanslagplannen dan aan Pjotrs zwakke netwerk overgelaten? Hij moest toch wel hebben geweten hoe onbetrouwbaar de leden daarvan waren. Het was volslagen onbegrijpelijk.

Omdat hij wist dat hij dit probleem stap voor stap moest oplossen, haalde hij zijn mobieltje tevoorschijn. Hij zocht tussen de foto's tot hij de foto van Egon Kirsch had gevonden die de professor hem had gestuurd. Hij keek naar de twee mannen op de foto en gaf de telefoon toen aan Pelz.

'Virgil, herken je een van deze mannen?'

Pelz tuurde naar de foto, stond op en hield hem in het licht van een gloeilamp. 'Nee.' Hij schudde zijn hoofd, keek nog eens goed en wees toen met zijn wijsvinger naar de foto. Ik weet het niet, want hij ziet er zo anders uit...' Hij liep naar Bourne terug en hield de telefoon in een zodanige stand dat ze de foto allebei konden zien. Toen tikte hij op de afbeelding van professor Specter. '... maar verdomd, ik zou zweren dat dit Asher Sever is.'