15

'Vertel me over Jason Bourne.'

Harun Iliev, die een Amerikaans Nike-joggingpak droeg dat identiek was aan dat van zijn commandant, Semion Ikoepov, ging om de bocht van de natuurijsbaan in het hart van het dorp Grindelwald. Harun was al meer dan tien jaar Ikoepovs nummer twee. Als jongen was hij geadopteerd door Ikoepovs vader Farid, nadat zijn ouders verdronken toen ze de veerboot van Istanbul naar Odessa namen en de boot kapseisde. Harun, die toen vier was, logeerde daar bij zijn oma. Toen ze hoorde dat haar dochter en schoonzoon dood waren, kreeg ze een hartaanval. Ze stierf bijna meteen - wat alle betrokkenen een zegen vonden, want het ontbrak haar aan de kracht en het doorzettingsvermogen om voor een kind van vier te zorgen. Farid Ikoepov verscheen ten tonele, omdat Haruns vader voor hem had gewerkt; de twee mannen hadden een hechte band gehad.

'Er is geen gemakkelijk antwoord,' zei Harun nu, 'vooral omdat er niet één antwoord is. Sommigen zweren dat hij CIA -agent is, anderen beweren dat hij een internationale huurmoordenaar is. Natuurlijk kan hij niet beiden zijn. In elk geval heeft hij drie jaar geleden het complot verijdeld om de deelnemers aan het internationale antiterroristencongres in Reykjavik te vergassen. En vorig jaar heeft hij de heel reële nucleaire bedreiging van Washington verijdeld. Die bedreiging kwam toen van de kant van Dujja, de terroristengroep die geleid werd door de twee gebroeders Wahhib, Fadi en Karim al-Jamil. Volgens de geruchten heeft Bourne beiden gedood.'

Indrukwekkend, als het waar is. Maar alleen al het feit dat niemand iets over hem weet is van het grootste belang.' Ikoepovs armen bewogen zich op en neer in het perfecte ritme van zijn schaats-bewegingen. Zijn wangen waren appelrood en hij glimlachte hartelijk naar de kinderen die aan weerskanten van hem schaatsten. Hij lachte als zij lachten en riep een bemoedigend woord toen een van hen viel. 'En hoe is zo'n man in contact gekomen met Onze Vriend?'

'Via de universiteit in Georgetown,' zei Harun. Hij was een slanke man met het uiterlijk van een boekhouder. Zijn huid was vaalgeel en zijn olijfzwarte ogen zaten diep in hun kassen verzonken. Schaatsen ging hem niet zo gemakkelijk af als Ikoepov. 'Bourne schijnt niet alleen erg goed te zijn in het doden van mensen maar ook een genie als het op talen aankomt.'

'O ja?'

Hoewel ze al meer dan veertig minuten aan het schaatsen waren, haalde Ikoepov niet diep adem. Harun wist dat hij alleen nog maar aan het warmdraaien was. Ze bevonden zich in een spectaculair land. De wintersportplaats Grindelwald lag honderdvijftig kilometer ten zuidoosten van Bern. Boven hen torenden drie van de beroemdste bergen van Zwitserland, de Jungfrau, de Mönch en de Eiger, wit glinsterend van sneeuw en ijs.

'Het schijnt dat Bourne veel behoefte heeft aan een mentor. De eerste was een zekere Alexander Conklin, die...'

Ik heb Alex gekend,' zei Ikoepov kortaf. 'Dat was voor jouw tijd. Een ander leven, lijkt het vaak.' Hij knikte. 'Ga verder.'

'Het schijnt dat Onze Vriend het erop toegelegd heeft zijn nieuwe mentor te worden.'

'Nu moet ik je onderbreken. Dat is onwaarschijnlijk.'

'Waarom heeft Bourne dan Michail Tarkanian vermoord?'

'Misja.' Ikoepovs ritme haperde even. 'Allah behoede ons! Weet Leonid Danilovitsj het?'

'We hebben momenteel geen contact met Arkadin.'

'Wat heeft hij bereikt?'

'Hij is in Sebastopol geweest en weer vertrokken.'

'Dat is tenminste iets.' Ikoepov schudde zijn hoofd. 'We hebben niet veel tijd meer.'

'Dat weet Arkadin.'

Ik wil de dood van Tarkanian voor hem verborgen houden, Harun. Misja was zijn beste vriend; ze hadden een nauwere band dan broers. Hij mag onder geen beding van zijn missie worden afgeleid.'

Een mooie jonge vrouw stak haar hand uit toen ze langs haar schaatsten. Ikoepov pakte die hand vast en werd meegevoerd in een ijsdans waardoor hij het gevoel kreeg dat hij weer twintig was. Toen hij terugkwam, schaatste hij opnieuw om de baan heen. De gemakkelijke, glijdende beweging van het schaatsen, had hij Harun eens verteld, hielp hem na te denken.

'Op grond van wat jij me hebt verteld,' zei Ikoepov ten slotte, 'denk ik dat die Jason Bourne een onvoorziene complicatie zou kunnen vormen.'

'Je kunt er zeker van zijn dat Onze Vriend hem heeft gerekruteerd door tegen hem te zeggen dat jij de dood hebt veroorzaakt van...'

Ikoepov keek hem waarschuwend aan. 'Dat denk ik ook. Maar we moeten nu de vraag beantwoorden hoeveel van de waarheid hij aan Bourne heeft durven vertellen.'

'Onze Vriend kennende,' zei Harun, 'zou ik zeggen: erg weinig of helemaal niets.'

'Ja.' Ikoepov, die handschoenen droeg, tikte met zijn wijsvinger tegen zijn lippen. 'En als dit echt zo is, kunnen we de waarheid tegen hem gebruiken, nietwaar?'

'Als we tot Bourne kunnen doordringen,' zei Harun. 'En als hij ons wil geloven.'

'O, hij zal ons geloven. Daar zorg ik wel voor.' Ikoepov maakte een volmaakte draai. 'Dat is je nieuwe missie, Harun: ervoor zorgen dat wij bij hem kunnen komen voordat hij meer schade kan aanrichten. We willen ons oog in het kamp van Onze Vriend absoluut niet kwijtraken. Nieuwe sterfgevallen zijn onaanvaardbaar.'

München was vervuld van kille regen. Het was altijd al een grauwe stad, maar nu, in wind en stortregen, was het of de hele stad ineengedoken zat. Als een schildpad had hij zijn kop in zijn betonnen schaal teruggetrokken en alle bezoekers zijn rug toegekeerd.

Bourne en Moira zaten in de gigantische 747 van NextGen. Bourne was aan het telefoneren. Hij reserveerde een plaats op de eerstvolgende vlucht naar Moskou.

Ik wou dat ik gemachtigd was om je dit vliegtuig mee te geven,' zei Moira toen hij zijn mobieltje had weggestopt.

'Nee,' zei Bourne. 'Jij zou liever willen dat ik hier bij je bleef.'

Ik heb je al verteld waarom ik dat een slecht idee vind.' Ze keek naar het natte asfalt, waarop zich regenboogstrepen van brandstof en olie hadden gevormd. De regendruppels liepen over de perspex ruiten, als raceauto's op een baan. 'En ik merk dat ik hier helemaal niet wil zijn.'

Bourne maakte het dossier open dat hij van Veronica Hart had afgenomen, keerde het om en hield het haar voor. Ik zou graag willen dat je hier naar keek.'

Moira keek weer voor zich uit, legde het dossier op haar schoot en bladerde het door. Plotseling keek ze op. 'Ben ik door de CIA gevolgd?' Toen Bourne knikte, zei ze: 'Nou, dat is een opluchting.'

'Waarom is het een opluchting?'

Ze hield het dossier omhoog. 'Dit is allemaal desinformatie. Doorgestoken kaart. Twee jaar geleden, toen de strijd om de LNG -terminal van Long Beach op zijn hevigst was, vermoedden mijn bazen dat AllEn, onze voornaamste rivaal, onze communicatie volgde om de hand te leggen op de gepatenteerde systemen die onze terminal uniek maken. Om mij een dienst te bewijzen vroeg Martin de Oude Man of hij een truc mocht uithalen. De Oude Man ging akkoord, maar niemand anders mocht ervan weten en hij vertelde het dan ook aan niemand anders bij de CIA . Door onze mobiele gesprekken na te trekken ontdekten we dat AllEn de gesprekken inderdaad afluisterde.'

Ik kan me de schikking herinneren,' zei Bourne.

'Vanwege het bewijsmateriaal dat Martin en ik indienden, had alleen geen zin het op een proces te laten aankomen.'

'NextGen kreeg een schadevergoeding van tientallen miljoenen dollars, nietwaar?'

Moira knikte. 'En het mocht de LNG -terminal in Long Beach bouwen. Zo kreeg ik mijn promotie tot plaatsvervangend presidentdirecteur.'

Bourne nam het dossier terug. Hij was ook opgelucht. Voor hem was vertrouwen zoiets als een slecht gebouwde boot die steeds lekken kreeg en elk moment kon zinken. Hij had een deel van zichzelf aan Moira uitgeleverd. Dat betekende dat hij de situatie niet meer helemaal in eigen hand had, en dat gevoel stak als een mes in zijn hart.

Moira keek hem bedroefd aan. 'Verdacht je mij ervan dat ik een Mata Hari was?'

'Het was belangrijk dat ik zekerheid kreeg,' zei hij.

Haar gezicht sloot zich af. 'Ja. Ik begrijp het.' Ze stopte papieren in een smal leren koffertje en deed dat ruwer dan nodig was. 'Je dacht dat ik Martin had verraden en jou ook ging verraden.'

Ik ben blij dat het niet zo is.'

'Ik ben heel blij dat te horen.' Ze wierp hem een vlijmscherpe blik toe.

'Moira...'

'Wat?' Ze trok haar van haar gezicht weg. 'Wat wil je tegen me zeggen Jason?'

Ik... Dit is moeilijk voor me.'

Ze boog zich naar voren en keek hem indringend aan. 'Zeg het maar.'

Ik vertrouwde Marie,' zei Bourne. Ik steunde op haar en ze hielp me met mijn geheugenverlies. Ze was er altijd. En toen was ze er plotseling niet meer.'

Moira's stem werd milder. 'Dat weet ik.'

Hij keek haar eindelijk aan. 'Er is niets goed aan alleen zijn. Maar voor mij is het allemaal een kwestie van vertrouwen.'

Ik weet dat je denkt dat ik je niet de waarheid heb verteld over Martin en mij.' Ze pakte zijn handen vast. 'Martin en ik zijn nooit minnaars geweest, Jason. We waren meer als broer en zus. We steunden elkaar. Vertrouwen ging ons geen van beiden gemakkelijk af. Ik denk dat het belangrijk voor ons beiden is dat ik je dat nu vertel.'

Bourne begreep dat ze het ook over hen beiden had, niet alleen over Martin en haar. Hij had in zijn leven zo weinig mensen vertrouwd: Marie, Alex Conklin, Mo Panov, Martin, Soraya. Hij zag alle dingen die hem hadden verhinderd verder te gaan met zijn leven. Met zo weinig verleden was het moeilijk om de mensen los te laten die hij had gekend en om wie hij had gegeven.

Er ging een steek van verdriet door hem heen. 'Marie is dood. Ze is nu in het verleden. En mijn kinderen zijn veel beter af bij hun opa en oma. Ze leiden een stabiel en gelukkig leven. Dat is het beste voor hen.'

Hij stond op. Hij moest in beweging komen.

Moira merkte dat hij zich niet op zijn gemak voelde en veranderde van onderwerp. 'Weet je hoe lang je in Moskou blijft?'

'Ongeveer even lang als jij in München, denk ik.'

Nu glimlachte ze. Ze stond op en boog zich naar hem toe. 'Het ga je goed, Jason. Wees voorzichtig.' Ze gaf hem een lange, liefhebbende kus. 'Denk aan mij.'