18

Binnen enkele dagen werd Chiara bedolven onder de kandidaten die haar vader beweerden te zijn. Het leek wel of mannen door het hele land haar als hun dochter wilden opeisen. Janey had stapels faxen en e–mails ontvangen, en Pete Farrell stuurde er nog een heleboel door.

“De meeste zijn afkomstig van geflipte figuren,” zei Janey toen ze op een avond wijn zaten te drinken in The Office. “Maar sommige zijn misschien de moeite waard. Pete Farrell zei dat de Sunday Post er een privé-detective op zal zetten, als zij een exclusief verhaal mogen plaatsen over je eerste ontmoeting met je echte vader.”

“Nee, dank je.”

“Nou, denk er maar even over na.”

“Nee.” Chiara was vastberaden.

“Hoor eens, hij mag dan een gluiperd zijn, maar hij is ook een heel goede journalist en door dat artikel van hem heeft de Prinses van de Italiaanse keuken net dat duwtje extra gekregen. Het boek is een enorm succes! We hoefden het niet eens aan de boekhandels te slijten, het werd gewoon ingekocht en nu vliegt het over de toonbank.”

En niemand komt op het idee dat het boek zo goed verkoopt vanwege de verrukkelijke recepten, dacht Chiara spijtig. Ze keek naar de wijn die nog in de fles zat en besefte dat, hoe snel ze die ook achteroversloeg, ze nog minstens een kwartier hier met Janey zou moeten praten voor ze beleefd kon vertrekken. En als Janey nog een fles liet aanrukken?

Chiara wilde naar boven en de boodschappen van eventuele vaders doornemen, met een pot lekkere thee naast haar. Ze vertrouwde erop dat ze de fax, e–mail of brief van haar biologische vader er meteen tussenuit zou kunnen halen. Ze voelde de opwinding al als ze contact met hem zou opnemen, eerst telefonisch en naderhand persoonlijk.

“En, Chiara?” onderbrak Janeys stem haar gedachten. “Wat zal ik tegen Pete Farrell zeggen?”

Ze slikte een slok wijn door en antwoordde toen met een glimlach: “Zeg hem maar…zeg hem dat ik met hem in zee zou zijn gegaan als hij niet in zijn eerste artikel allerlei dingen had zitten verzinnen over die garnaal. Zeg hem maar dat hij het heeft verknald en dat ik het exclusieve verhaal aan Hello! te geven.”

§

De troostende geur van warme Earl Grey hing in haar kleine kamer. Chiara deed de gordijnen dicht, knipte het bedlampje aan en ging tegen de kussens op haar bed zitten. Ze begon met de brieven, volgekrabbeld met het beverige handschrift van oude mannen. Vaak zat er een foto bij. Er waren kale mannen, grijsharige mannen, belachelijk jonge mannen en belachelijk bejaarde mannen. De een schreef hoeveel hij van haar moeder had gehouden, de ander had het over vluggertjes met onbekende vrouwen die haar moeder hadden kunnen zijn, en weer anderen beweerden dat ze Chiara al jaren in het geheim hadden gevolgd.

De griezeligste brief was die van een man die in prachtig handschrift een gedetailleerde beschrijving gaf van het buitengewone seksleven dat hij met haar moeder had gehad. Chiara frommelde die tot een prop en gooide hem in de prullenbak. De faxen en e–mails volgden, en na een uur bleven er twee over die misschien in aanmerking kwamen. De een was van een man in Schotland die meldde dat hij in dezelfde periode als haar moeder in Rome was geweest. Hij was één keer naar bed geweest met een serveerster, van wie hij de naam niet kende. “Er bestaat een kleine kans dat ik je vader ben,” schreef hij. “Maar die kans is zo klein dat ik twijfel of ik deze brief wel op de bus zal doen.”

De andere was een e–mail van een Italiaan die nu in Brighton woonde. Hij had de juiste leeftijd, hij was geboren en getogen in Rome en hij schreef dat hij daar tot 1970 had gewoond. Hij had met een heleboel vrouwen geslapen, pochte hij, en Maria Domenica kon best een van hen zijn geweest.

Ze legde beide berichten in de bovenste la van haar nachtkastje. De berichten deden haar niets, maar ze kon het toch niet opbrengen om ze weg te gooien. Misschien later, als de opnamen voor de tv-serie in Italië klaar waren, zou ze de trein naar Brighton of Schotland nemen om die mannen eens nader te spreken. Maar ze had geen haast. Het kon wachten.

Beneden hoorde ze de deur van de club opengaan. Het klonk druk vanavond. Toen hoorde ze een mobiele telefoon overgaan en het drong tot haar door dat Harriet, die een hekel had aan die dingen, een van de leden die per se een telefoontje wilde beantwoorden, de deur uit had gezet. Hij liep een paar treden naar boven om ver van het lawaai van de bar te kunnen praten. “Nee, schat,” zei hij hardop. “Ik kom voorlopig nog niet. Ik moet overwerken.”

Chiara lachte. De viezerik. Ze kon niet geloven dat mannen dit soort dingen nog steeds konden flikken.

Ze wist dat ze eigenlijk eens vroeg naar bed moest, maar ze kwam in de verleiding om zelf nog wat te werken in The Office. Ze kon Harriet achter de bar helpen zodat die even kon zitten. En ze kon dat gesprek met haar voeren. Het gesprek over dat het misschien het juiste moment voor hen was om hun lichtvoetige leventje vaarwel te zeggen. En dat het misschien niet zo erg was om voor een conventioneel leven met een man en een baby te kiezen.