2

Maria Domenica vond het prettig om vroeg wakker te worden. Tegenwoordig hoefde er geen brood gebakken te worden of kippen gevoerd, maar ze was gewend om bij het ochtendgloren uit bed te stappen en ze kon de gewoonte niet afleren.

Meestal had ze op dat uur het huis voor zich alleen. Op sommige ochtenden maakte ze in de keuken geroosterd brood met jam voor Chiara en ruimde ze de rommel op die Alex of zijn vader de vorige avond had achtergelaten. Andere keren haalde ze de krant uit de brievenbus en las langzaam een paar artikelen om haar Engels te verbeteren. Ze had de taal inmiddels goed onder de knie, maar ze dacht en droomde nog steeds in het Italiaans.

Op deze ochtend was ze halverwege de trap toen ze iemand hoorde fluiten. Alex was al wakker en liep rond in de keuken, gehuld in een ochtendjas.

“Goedemorgen.” Hij glimlachte slaperig naar haar. “Zin in een kop thee?”

“Wat ben jij vroeg op. Kon je niet slapen?” vroeg ze.

“O, jawel. Ik wou alleen de dag goed beginnen.” Hij schonk melk over een kom met cornflakes en plette die met de achterkant van zijn lepel. Gebogen over de gootsteen lepelde hij zijn ontbijt naar binnen.

“Ik zal de ketel even opzetten,” merkte hij op tussen twee happen door.

Ze voelde dat zijn blik haar volgde toen ze een brood uit de broodtrommel pakte. Opgelaten legde ze het brood onder de grill en wachtte tot het bruin was. Er viel een ongemakkelijke stilte, dus pijnigde ze haar hersens om iets te zeggen.

“Wat zijn jouw plannen voor vandaag?” informeerde ze.

“Als je het niet erg vindt, wilde ik met je mee naar het zwembad.” Hij was nu klaar met eten en vulde de ketel met water.

“Maar ik moet werken.”

“Ja, dat weet ik. Ik kan misschien de kleine bezighouden als jij werkt. Een beetje plezier maken in het zwembad. Het zal wel saai voor haar zijn om de hele dag bij jou in de cafetaria rond te hangen.”

“Dat vindt ze helemaal niet erg.” Maria Domenica was beledigd.

Alex reageerde meteen op de klank van haar stem. “Nee, natuurlijk niet,” zei hij luchtig. “Maar het is toch leuker om in het water te spelen en van de glijbaan te gaan?”

Hij leek zich door niets te laten weerhouden. Hij had zijn zwembroek al opgerold in zijn handdoek en zijn tas met zonnebrandolie stond al bij de achterdeur. Maria Domenica kauwde afwezig op een stukje geroosterd brood van Chiara. Normaal gesproken was Alex een onzichtbare aanwezigheid in huis. Ze hoorde hem achter deuren en door muren, vond zijn vuile vaatwerk in de gootsteen of zijn met olievlekken bezaaide overall op de vloer van de badkamer. Het was een groot huis van vier verdiepingen, en Maria Domenica had een slaapkamer en zitkamer op de bovenste verdieping. Ze was het grootste deel van de dag weg, dus was het niet zo vreemd dat zij en Alex elkaar amper zagen. Nu leek ze hem de afgelopen paar dagen vaker te hebben gezien dan in de afgelopen drie jaar. Ze vermoedde wat er aan de hand was, maar ze hoopte dat ze zich vergiste.

Terwijl ze thee dronken en hun ontbijt aten, deden ze hun best elkaar zoveel mogelijk te ontwijken in de smalle keuken. Maria Domenica zorgde ervoor dat ze steeds op een armlengte van hem vandaan bleef.

“Zo,” zei Alex toen hij zijn thee op had. “Ik ga me aankleden en dan kijk ik of ik de Morris aan de praat kan krijgen.”

“Dat hoeft echt niet. We kunnen lopen. Het is maar een halfuurtje.”

“Je loopt je benen nog uit je lijf als je niet uitkijkt.” Alex grijnsde goedmoedig. “Maar ik denk al dat ik weet wat er aan de hand is. Dadelijk start hij wel. Geen probleem.”

Zo probleemloos bleek het niet te zijn. Maria Domenica hoorde de motor steeds haperen terwijl ze zichzelf en Chiara waste en aankleedde. Maar toen ze hun tanden hadden gepoetst en een van Chiara’s sandalen hadden opgespoord die op een geheimzinnige manier verdwenen was, had hij de auto aan de praat gekregen.

“Zandkastelen?” vroeg Chiara hoopvol toen Alex met een zwierig gebaar het portier voor haar openhield. “Vandaag niet, meisje.” Hij wees naar een opblaasband die op de achterbank op haar te wachten lag. “Vandaag gaan we leren zwemmen.”

“Leuk!” verklaarde ze, en ze ging ernaast zitten.

Maria Domenica glimlachte ondanks haar bezwaren. “Ik vind het echt heel aardig van je,” zei ze tegen Alex toen ze schokkend achteruitreden over de oprit.

“Welnee. Ik vind die kleine wel leuk. We kunnen samen plezier hebben. En ik heb trouwens toch tijd genoeg.”

“Dat zal wel,” zei ze peinzend. “Mag ik je iets vragen?”

“Ga je gang.”

“Waarom zoek je geen baan?”

Hij lachte. “Nu klink je net als mijn vader.”

“Nee, ik meen het. Verveel je je niet overdag?”

“Ik heb me nog nooit verveeld, echt niet. Daarbij ben ik bezig om de auto’s op te knappen, en ik verdien er wat mee als ik er een aan iemand kan slijten. Genoeg om van rond te komen. Is dat voldoende antwoord op je vraag?” Hij wierp even een blik op haar.

“Dat denk ik wel.”

“Mag ik jou dan wat vragen?”

Ze knikte.

“Wat doet een mooi Italiaans meisje hier helemaal in haar eentje, met een klein kind?”

“Eh…ik wilde wat verandering. Ik had geen zin om mijn hele leven in Italië te blijven.”

“Ja, maar waarom juist hier? Dit is toch een gat?”

“Ik had een vriend. Hij zei dat hij hier woonde,” zei ze langzaam. “Maar ik denk dat hij nu weg is. In elk geval kan ik hem niet meer vinden.”

“Je had verkering met hem?”

“Zo ongeveer.”

“De vader van de kleine?” vroeg hij op dezelfde neutrale toon.

Maria Domenica schudde haar hoofd. “Dat is meer dan één vraag,” zei ze. “Nu is het mijn beurt weer. Dit is mijn volgende vraag. Is het moeilijk om auto te rijden?”

Hij moest lachen. “Wat een verandering van onderwerp!” plaagde hij. “Het antwoord is nee, het is heel makkelijk als je het eenmaal onder de knie hebt. Zal ik het je leren?”

Ze aarzelde. “Misschien kan ik er niets van.”

“Nou, als ik het kan, dan kan iedereen het. Weet je wat, ik zal een bordje met een L erop op de auto bevestigen, dan kun je het op je eerstvolgende vrije dag proberen, goed?”

“Goed,” stemde ze toe.

Tijdens de rest van de korte rit keek ze aandachtig hoe hij schakelde, in de achteruitkijkspiegel keek en zorgvuldig aangaf wanneer hij naar links of rechts wilde afslaan. Ze voelde een tinteling van opwinding. Ze ging leren autorijden. Heel even voelde ze zich onbezwaard en vrij. Haar toekomst lag voor haar open. Er waren zoveel mogelijkheden, er kon van alles gebeuren. Ze was zo benieuwd hoe haar leven verder zou verlopen.

Alex reed langzaam de heuvel af, en toen de rijen winkels en huizen hortend voorbij waren gegleden, lag het uitgestrekte water voor hen. De lucht was deze ochtend zo blauw dat zelfs de zee er niet zo troebel en bodemloos uitzag als gewoonlijk.

“Weer een mooie dag. Het zal warm worden,” merkte Alex op toen ze langs de kermis en de midgetgolfbaan reden. Voor hen lag New Brighton Baths, sierlijk meebuigend met de zeewering, zich niets aantrekkend van de modderige golven. Vanaf hier leek het net een openbaar gemeentegebouw, maar boven het dak staken de kleurige palen van de hoge duikplank uit.

“Zwemmen, zwemmen, zwemmen.” Chiara wipte opgewonden op en neer op de achterbank.

“Je kijkt toch wel uit met haar?” Maria Domenica keek Alex opeens ongerust aan.

“Natuurlijk,” stelde hij haar gerust. “Maak je geen zorgen. We gaan er gewoon een leuke dag van maken.”

De blauwe lucht leek de zonaanbidders op te roepen, en ze beantwoordden de oproep door in groten getale de terrassen met houten banken te bevolken die als een amfitheater het zwembad omringden.

In de cafetaria was het een drukte van belang, maar desondanks wierp Maria Domenica vaak een blik op het plekje onder de bar waar Chiara altijd had gezeten, en dan drong met een schok tot haar door dat ze er niet was.

Ze had hen tot na de lunchtijd niet meer gezien. Toen zag ze Alex naar de cafetaria lopen met een vermoeide, maar blije Chiara in zijn kielzog. Haar natte haar hing glad achterover, en haar huid had een goudbruine kleur gekregen. Ze leek een echt Italiaans meisje, en Maria Domenica was bijna verbaasd toen ze haar mond opende en er Engelse woorden uitkwamen.

“Mamma, ik heb honger,” klaagde Chiara.

“Ik heb zelf ook wel trek,” zei Alex.

Terwijl ze brood smeerde en kaas en tomaten sneed, kreeg Maria Domenica te horen hoe ze hun dag hadden doorgebracht. Ze hadden leren zwemmen in het ondiepe gedeelte, in de fontein gespeeld, vriendschap gesloten met een stoute jongen die hen steeds nat spetterde, en ze waren op de kleine glijbaan geweest, maar niet op de grote.

“Jullie zullen wel doodmoe zijn,” lachte ze terwijl ze een grote sandwich voor Alex neerzette en een bord vol reepjes geroosterd brood met kaas voor haar dochter. Chiara trok afwerend haar neus op. “Bah,” verklaarde ze.

“Hoezo bah. Dat ziet er heerlijk uit,” zei Alex.

“Nee! Bah!” Ze duwde het bord weg.

“Nou, als jij ze niet lust, neem ik er wel een paar,” zei hij schouderophalend, en Maria Domenica probeerde een glimlach te verbergen toen hij deed of hij een reep geroosterd brood met kaas verorberde. “Mm, lekker,” verzuchtte hij.

Chiara trok haar bord terug en begon te eten. Toen Maria Domenica een poosje later terugkwam met ijs als toetje, zaten ze samen gezellig te eten. Wat een vreemd stel, dacht ze. Niemand zou ooit denken dat ze vader en dochter waren, maar ze leken zo goed met elkaar te kunnen opschieten.

Mevrouw Leary, de eigenares van de cafetaria, had de hele dag breed lopen glimlachen, wat ze altijd deed als het druk was, maar nu was haar glimlach zo mogelijk nog breder en ze zwaaide naar hen vanachter de bar. Zodra ze de kans kreeg, fluisterde ze tegen Maria Domenica: “Je hebt me helemaal niet verteld dat je verkering hebt, stoute meid!”

“Wat?”

“Eindelijk heb je dan een vriendje. En wat ziet hij er leuk uit.” Ze zwaaide weer opgewekt naar Alex.

“O, nee, we hebben geen verkering,” zei Maria Domenica vlug. “Dat is de zoon van mijn huisbaas. We zijn gewoon vrienden.”

“Gewoon vrienden?” Mevrouw Leary’s moedervlekken en sproeten zonken weg in haar rimpels toen haar gezicht zich weer in een brede glimlach plooide. “Toe nou, Maria, je hoeft maar naar hem te kijken om te zien dat hij een oogje op je heeft.”

Maria Domenica wilde niet dat iemand een oogje op haar had, vooral Alex niet. Ze was blij met haar twee kleine kamers op de bovenste verdieping van het hoge smalle huis en ze was bang dat een vervelende situatie tussen de zoon van haar huisbaas en haar ertoe zou kunnen leiden dat ze weg moest. Ze moest gewoon zorgen dat ze een poosje uit zijn buurt bleef tot hij over zijn verliefdheid heen was. Het was jammer, omdat Chiara hem zo aardig vond, maar er was niets aan te doen. Hoe aardig hij ook leek, Alex mocht niet verpesten wat ze nog over had.