5

Het was echt herfst. De grijze trottoirs gingen schuil onder tapijten van goudkleurige bladeren die dwarrelden en opwaaiden als de wind aanwakkerde. De dagen werden kouder en korter, en Maria Domenica ving bijna net zo zelden een glimp van de zon op als van Alex. Ze was opgelucht toen ze eindelijk achter het geheim van zijn afwezigheid kwam. Hij had werk gevonden bij een garage verderop, waar hij de monteurs hielp auto’s te repareren. Het was er druk, en Alex probeerde zoveel mogelijk over te werken. Hij zei, diep blozend, dat hij geld wilde sparen. Toen dook zijn hoofd onder de motorkap van een van zijn wrakkige auto’s en begon een toonloos gebrom dat verder vragen ontmoedigde.

De baan nam het grootste deel van zijn tijd in beslag. Er was geen gelegenheid meer voor hun rijlessen, en ze konden maar een paar avonden naar de bioscoop.

“Wat fijn dat je het zo druk hebt,” zei ze tegen Alex, maar dat meende ze niet echt. Ze had gemerkt dat ze hem miste. Zelfs de opgewekte Chiara was uit haar doen en voelde zich verwaarloosd.

Dus toen Alex vroeg of Maria Domenica zin had om mee uit eten te gaan, voelde ze zich bijna opgewonden. “O, verspil je zuurverdiende geld toch niet aan een restaurant,” zei ze echter. “Het is net zo leuk om vis met patat te eten op de boulevard.”

“Nee, ik wil je naar een goed restaurant meenemen waar we lekker kunnen eten,” hield hij vol.

“Maar dat kan niet…Ik heb niets om aan te trekken.”

“Doe niet zo raar, je hebt genoeg. Je ziet er altijd prachtig uit,” lachte hij.

Maria Domenica was nooit in dure restaurants geweest, dus ze was nerveus toen ze zich aankleedde om uit te gaan. De weinige kleren uit haar kast lagen her en der verspreid in de kamer toen ze allerlei rokken en blouses paste om de beste combinatie te vinden. Ze besloot uiteindelijk een crèmekleurige jurk met ceintuur aan te trekken, die netjes tot net boven haar knie viel. Hoewel ze zich op haar gemak voelde toen ze van huis wegging, wist ze zodra ze in het restaurant kwam dat ze daar niet thuishoorde. De ruimte was weelderig ingericht en te fel verlicht, en de ober was veel te stijf en hooghartig. Hij begreep meteen dat ze hier zelden of nooit meer zouden komen en dat het geen zin had om zijn best voor hen te doen. Het werd er niet beter op toen ze naar hun tafel werden gebracht. Voor Maria Domenica lag er te veel bestek en servies, en een heel groot menu vol onbekende Franse benamingen die ze door moest worstelen.

Zij en Alex overlegden fluisterend, bang om overlast te bezorgen. Maria Domenica kreeg bijna het gevoel dat ze haar mouwen moest opstropen en in de keuken gaan helpen, of in elk geval kon helpen met bedienen. Maar ze zei alleen: “Wat mooi hier. Dit is echt een uitje.” Alex knikte en slikte. Hij leek nerveus en er lag een ongewone blos op zijn gezicht.

Ze hadden hun voorgerecht op en zouden net aan het hoofdgerecht beginnen toen Alex een vierkant doosje uit zijn zak haalde en het over de tafel naar haar toeschoof.

“Maria, wil je met me trouwen?” vroeg hij met een bedeesde stem.

Ze staarde geschokt naar hem.

“Ik houd van je,” vervolgde hij. “Ik wil graag dat je mijn vrouw wordt.”

Het was alsof Maria Domenica in een film speelde en iemand vergeten was haar de volgende zin in te fluisteren. Ze probeerde wanhopig een antwoord te bedenken. “Alex, ik kan niet. Het spijt me, maar ik kan het gewoon niet.”

Tot haar ontzetting begonnen de tranen over zijn gezicht te stromen. Iedereen keek, de obers, de andere gasten, de man die in de hoek piano zat te spelen. Maar Alex bleef geluidloos huilen. Maria Domenica voelde zelf tranen achter haar ogen prikken.

“Alex, ik vind je echt heel aardig,” bracht ze uit. “Ik beschouw je als mijn beste vriend. Maar ik kan niet met je trouwen. Het is gewoonweg niet mogelijk.”

Hij keek naar haar over de borden vol biefstuk, patat en romige saus. “Wil je niet eens de ring zien? Het is een smaragd.”

“Nee, stop hem weg, Alex. Stop hem alsjeblieft weg.”

Ze probeerden te eten, maar opeens leek het onmogelijk om een hap door te slikken. Toen de ober hen uitliet, had Alex een lege portemonnee en een lege maag. Zijn lijf was weer zo stijf als een plank en hij ontweek haar blik.

Maria Domenica wilde uitleggen dat ze een goede reden had om geen ja te zeggen: ze was al getrouwd. In Italië was iemand die Marco heette en zichzelf haar echtgenoot noemde, hoewel hij nooit van haar had gehouden. Maar hoewel ze de woorden in gedachten op een rij kon zetten, kon ze die niet over haar lippen krijgen.

Ze reden zwijgend terug, en hoe langer ze zwegen, hoe moeilijker het werd om iets te zeggen. Maria Domenica was opgelucht toen ze naar haar veilige kamers kon vluchten, weg van zijn verwijtende ogen en de nu duidelijke bult in zijn zak waar het doosje met de verlovingsring zat. Maar als ze had gedacht dat ze kon slapen, dan vergiste ze zich. Ze lag klaarwakker tussen haar schone, witte lakens te luisteren naar het tikken van de klok en het leek wel of ze vergeten was hoe ze moest slapen, alsof ze het nooit meer zou kunnen.

Het had geen zin om daar te blijven liggen, dus stond ze op en ging in de leunstoel zitten die ze zo had neergezet dat ze vanaf die plek uitzicht had op de donkere rivier en de lichtjes van Liverpool. Met een kussen tegen haar borst geklemd staarde ze naar het uitzicht en probeerde haar gedachten te ordenen.

Om te beginnen was ze getrouwd. Hertrouwen zou tegen de wet zijn. Maar als ze vrij was geweest, zou ze Alex’ aanzoek dan wel aanvaard hebben? Ze hield niet van hem. Ze voelde geen hartstocht als ze naar hem keek en geen opwinding als hij haar aanraakte.

Aan de andere kant, als ze met Alex getrouwd was, kon ze voor altijd in dit grote, oude huis blijven wonen. Hij was zo aardig, hij zou nooit een hand tegen haar opheffen, haar nooit in de steek laten. Zijn liefde zou behaaglijk en warm zijn. En zij zou voor hem zorgen en misschien was dat, zoals haar tante Lucia had gezegd, voldoende voor een goed huwelijk.

Maria Domenica wierp een blik op de klok. Het was één uur in de nacht, hij zou nu wel slapen. Ze sloop de kamer uit om Chiara niet wakker te maken en liep zachtjes de trap af.

Alex’ deur stond op een kier, en hoewel ze hem niet kon zien in het donker, hoorde ze zijn ademhaling. Ze bleef een poosje staan luisteren naar het gelijkmatige geluid. Ze stond op het punt van iets. Als ze over de drempel stapte, zou dat het meest roekeloze zijn wat ze ooit zou doen, en tegelijkertijd het verstandigste.

Ze maakte zich niet echt zorgen dat ze de wet zou overtreden. Wetten werden gemaakt door corrupte mannen en er zou er altijd wel een zijn die een handvol geld wilde aannemen om alles in orde te maken, net als die douanebeambte aan de Zwitserse grens. En ze was niet bang om voor God te beloven dat ze bij Alex zou blijven tot de dood hen zou scheiden. Een God die bij zijn verstand was, zou toch niet verwachten dat ze bij een man bleef die haar had mishandeld en had gedreigd haar baby te slaan?

Marco uit haar gedachten te bannen was ook niet het probleem. Ze was niet meer het bange meisje dat gedwongen was met hem te trouwen, hoogzwanger, zonder dromen. Als het haar en Chiara een beetje geluk zou brengen, kon ze de verzwegen schaamte van bigamie wel dragen, redeneerde Maria Domenica. Ze wist een geheim te bewaren. Niemand zou het ooit te weten komen.

Maria Domenica was alleen bang dat ze geen hartstocht zou kunnen opbrengen voor Alex. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om naast hem te liggen en zich te laten aanraken door zijn ruwe handen. Ze probeerde zich zijn lange benen en die van haar verstrengeld voor te stellen en zijn huid tegen die van haar, maar het leek gewoonweg niet mogelijk. Ze aarzelde in zijn deuropening. Haar ogen waren nu gewend aan het donker en ze kon zijn gestalte in het bed onderscheiden.

Haar voeten voerden haar naar binnen voor haar brein toestemming had gegeven voor wat ze deed. Ze voelde gruis onder haar blote voetzolen en uitgerekend drong alleen dit tot haar door: dat hij een poos niet had gestofzuigd. Toen trok ze zijn slappe, ongewassen laken opzij en glipte naast hem in het bed. Ze drukte haar wang tegen zijn borst en voelde die op- en neergaan met zijn ademhaling.

In een reflex sloeg hij zijn armen om haar heen. Toen werd hij met een schok wakker en fluisterde ongelovig: “Maria?”

“Alex, het antwoord is ja.”

“Wat?”

“Het antwoord is ja, ik wil met je trouwen.”

“Echt waar?”

“Ja, ja.”

“Waarom zei je dan vanavond dat je het niet kon. Ik dacht dat…”

Ze legde hem met een kus het zwijgen op. Niet een vluchtige of vriendschappelijke kus, maar een echte. Haar tong gleed tussen zijn lippen en ze duwde haar lichaam tegen hem aan. Ze voelde hem reageren.

“God, je bent zo mooi. Wat een geluk heb ik,” kreunde hij.

“Nee, ik ben degene die geluk heeft.” Ze kuste hem weer. “Onvoorstelbaar veel geluk.”

Voorzichtig liet hij zijn handen over haar glijden en ze voelde zijn ruwe handpalmen, grof geworden door het eindeloos sleutelen aan automotoren. Haar huid begon erdoor te tintelen.

Hij ging op haar liggen en ze deed haar benen uiteen. Heel even dacht ze dat ze nu wist hoe een hoer zich voelde, hoewel ze met Alex naar bed ging voor vriendelijkheid en veiligheid, niet voor geld. Toen kuste hij haar en, verrast door de begeerte die in haar opwelde, vergat ze al het andere.

Alex was een tedere minnaar. Hij streelde en kuste haar tot er wel uren voorbij leken te gaan, en uiteindelijk drong hij voorzichtig in haar. Ze hoorde een gekreun van voldoening, en besefte dat het van haar kwam. Alex drong nu heftiger, hun lichamen werden glibberig van het zweet en hun ademhaling ging met stoten. Voor het eerst van haar leven voelde Maria Domenica een orgasme opkomen. Er volgde een ondraaglijk, heerlijk moment, en ze hapte naar adem toen de ontspanning kwam.

Naderhand legde Alex een hand op haar buik en fluisterde in haar oor: “Zou het niet prachtig zijn als hier nu een baby in gemaakt is?”

“Mm,” antwoordde ze, nog steeds verbaasd door de intensiteit waarop haar lichaam op hem had gereageerd.

“We gaan gauw trouwen, hè? Ik zie het nut niet van een lange verloving.”

“Ja, goed.”

“Wacht even.” Hij sprong uit bed en rommelde tussen de kleren die hij in een hoop op het vieze kleed had laten liggen.

“Kom terug naar bed, Alex,” zei ze, nu slaperig.

“Wacht nog heel even,” siste hij. “Aha, daar is het.”

Hij wurmde zich weer onder de dekens en pakte haar linkerhand.

Voorzichtig schoof hij de ring met de smaragd om haar vinger. “Hij lijkt goed te passen,” zei hij in het donker tegen haar. “Maar we kunnen het pas morgenochtend zien.”

“Wat moet je hard hebben gewerkt om dit en het diner te kunnen betalen.”

Hij lachte. “Nou, het diner is betaald, maar ik ben nog wel wat geld schuldig voor de ring,” gaf hij toe. “Maar het zal niet lang duren voor ik hem heb afbetaald. Ik ga heel hard werken en ik ga voor jou en Chiara zorgen, dat beloof ik. En Maria?”

“Ja.”

“Als er dingen zijn die je me niet wilt vertellen, je weet wel, over Italië en Chiara’s vader, waarom je naar New Brighton bent gekomen en zo, dan geeft het niet. Het verleden kan me niet schelen, alleen de toekomst.”

Ze viel in slaap met haar hoofd op zijn borst en zijn armen om haar heen. Zijn huid rook naar zeep, al was dat niet het geval met zijn lakens. Het raam stond open en ze kon de golven tegen de zeewering horen klotsen. Ze voelde zich geborgen en veilig. Ze nam zichzelf voor dat ze, wat er ook gebeurde, nooit deze man zou kwetsen die naast haar lag.