16

De doop van Chiara’s boek was een chique bedoening. Het soort feest waarvoor ze altijd graag uitgenodigd had willen worden.

Ze baande zich een weg door een menigte vol onbekende gezichten, op zoek naar iemand die ze kende. Om haar heen werden glazen leeggedronken door elegant aangeschoten mensen, en ze durfde niet te denken aan alle dozen goede Italiaanse wijn die erdoorheen gingen.

Harriet had aangeboden om een feest in The Office te geven, maar Janey had haar glossy blonde hoofd geschud toen ze de planken vol stoffige boeken zag en de oude leren banken en de niet bij elkaar passende eetkamerstoelen. “Weet je, dit is heel gezellig, schat,” had ze gezegd, “maar het is totaal niet de geschikte ruimte voor de presentatie van je boek.”

Ze had een galerie in Soho gekozen die werd gerund door een van Janeys vrienden, en waar toevallig een tentoonstelling was van werken die geïnspireerd waren door Italiaans eten. Het was een langwerpige ruimte, ongeveer zo breed als een station van de Londense ondergrondse, en de doeken aan de witte wanden toonden vreemde, veel te grote schalen vol spaghetti en oranje mosselen in een halve schelp. Ze waren walgelijk, vond Chiara, maar gelukkig was het zo druk dat de meeste schilderijen aan het oog werden onttrokken.

Janey kreeg haar zin in meer dan alleen de feestelijke presentatie. Ze bleef met strakke hand en een onvermoeibaar enthousiasme de controle houden over de hele procedure van het redactiewerk. Ze belde advocaten om er absoluut zeker van te zijn dat niemand in een kwaad daglicht werd gesteld, corrigeerde de proeven en controleerde ze nog eens tot Chiara er meer dan genoeg van had.

Zoals Chiara al had voorzien, poseerde ze voor de foto op het omslag met een kroon van tomaten, een halsketting van basilicum-blaadjes en een bol knoflook in beide opgeheven handen. Boven haar hoofd stond: Chiara Fox, prinses van de Italiaanse keuken.

Nu alle drukproeven waren goedgekeurd, had Chiara niets anders meer te doen dan rondhangen in Londen, te veel rode wijn drinken in The Office en vier of vijf keer per dag lange wandelingen maken met Salty, tot de uitgeputte hond zich onder Harriets bed begon te verstoppen zodra hij haar zag naderen met zijn riem.

Pas toen ze begon te denken dat de hele uitgeverswereld haar was vergeten, belde Janey met het grote nieuws. Haar team had er een tv-programma uit weten te slepen. Alles zou worden gefilmd in Pepina’s keuken en Paolo zou haar medespeler zijn. Hij was buiten zichzelf van opwinding. Chiara zag hem nu staan, nog knapper dan de mooie mensen om hem heen, diep in gesprek met een vreemde terwijl hij de wijn in zijn glas liet ronddraaien.

Ze trok aan zijn mouw. “Paolo, daar ben je. Ik heb je overal gezocht.”

“Ah, Chiara.” Paolo gaf een kus op haar wang. “Dit is Roger. Hij is tv-regisseur en hij heeft fantastische ideeën voor onze serie.”

Sinds Paolo in Londen was, had hij de ene afspraak na de andere. Hij lunchte met reisagenten en ontbeet met culinaire schrijvers. Er waren bijeenkomsten geweest met agenten, tv-producers en uitgevers. Hij deed zijn uiterste best en had amper tijd om Chiara een klopje op haar hoofd of een vluchtige kus op haar wang te geven.

Hoe had ze ooit bang kunnen zijn dat hij niet in haar wereld zou passen, vroeg ze zich aftoen ze hem tussen de menigte zag lopen en iedereen voor zich zag innemen die hij tegenkwam. Iedereen was blijkbaar dol op hem. Het leek zelfs meer Paolo’s feest dan dat van haar.

Roger de tv-regisseur had over haar schouder gekeken, iemand gezien die beroemder was, en was weggelopen. Even was Chiara alleen, te midden van allemaal vreemden. Toen zag ze Harriet staan, met Eduardo aan haar ene arm en Alex aan de andere. Wat een geluk dat

Harriet er was, dacht ze. Alex had zich misschien eenzaam gevoeld, maar haar vriendin had zich over hem ontfermd.

“Schat, wat zie je er prachtig uit.” Harriet omhelsde haar. Daarna was het de beurt aan Eduardo en Alex.

“Wat zou je moeder trots op je zijn geweest,” zei Alex. Hij hield haar op een armlengte afstand om eens goed naar haar te kijken. “Hoewel ze je misschien naar huis had gestuurd om iets degelijkers aan te trekken dan dat jurkje,” grijnsde hij.

Chiara’s zwarte jurk was korter van beneden en lager van boven dan ze normaal gesproken had durven dragen. Maar door de zon was haar huid goudbruin geworden en ze dacht dat ze het wel kon wagen. Niet dat het Paolo was opgevallen. Hij had het te druk om de gebruinde benen en het decolleté te zien.

Harriet hief haar glas om te proosten. “Op jou. En op je succes als keukenprinses van alle landen.”

Chiara knikte als dank en wierp toen weer een blik op Harriets glas. Dat was niet de gewone wijn of champagne. Het leek op een mix met gin, maar waarschijnlijk was het limoensap met sodawater.

“Wil je een glaasje wijn, Harriet?” vroeg Chiara opzettelijk.

“Nee, dank je,” antwoordde Harriet, en ze nam nog een slokje van haar kleurloze drankje met bubbels.

Chiara’s blik gleed over het lichaam van haar vriendin. Harriets botten waren niet meer te zien, haar middel was dikker en haar kleine borsten waren gezwollen.

“Harriet, je bent zwanger!” bracht Chiara uit.

Eduardo lachte trots en zijn hand gleed om Harriets middel tot hij op haar gezwollen buik bleef rusten. Harriet keek zelf geschokt en Alex keek alleen maar verward.

“Het was niet de bedoeling dat je er zo achter zou komen,” zei Harriet.

“Hoever ben je?”

“Bijna vier maanden.”

“Wanneer was je dan van plan om het te vertellen, Harriet? Als het kind naar school ging?”

“Mijn god. Het spijt me.” Haar vriendin leek ineen te krimpen. “Ik kon het je niet zeggen, Chiara. Dan leek het net of ik je teleur zou stellen.”

“Wat?”

Harriet nam een flinke slok van haar non-alcoholische drankje. “We zouden toch altijd bij elkaar blijven? In ons appartement boven The Office. We zouden niet zoals alle anderen in de val lopen van echtgenoten en baby’s. Het kon ons niet schelen dat we de dertig waren gepasseerd omdat we altijd elkaar zouden hebben. En nu heb ik alles verpest.”

“Nee, Harriet, doe niet zo gek. Je kunt niet…” Chiara zweeg. Het was niet het juiste moment voor dit gesprek. Daarbij stond Janey naast haar om haar aan iemand voor te stellen, en Janey liet zich niet afschepen. “We praten later wel verder, goed?” beloofde Chiara. Toen wendde ze zich af om een hand te geven aan de onbekende man. Hij zag er nogal vreemd uit in een ouderwets grijs kostuum, met een schooltas over zijn schouder. Hij had dun, bruin haar, gele voortanden van de nicotine, en hij stonk alsof hij minstens twee pakjes per dag rookte. Niets voor Janey, dacht Chiara, en ze begreep niet waarom haar uitgeefster zo lief tegen hem deed.

“Dit is Pete Farrell van de Sunday Post,” zei Janey met een opgewonden ondertoon in haar stem. “Pete, dit is Chiara Fox, de prinses van de Italiaanse keuken.”

Pete Farrell. Heel even kon Chiara zich niet herinneren waar ze die naam eerder had gehoord. Toen schoot haar te binnen dat ze een keer in The Office een groepje journalisten over hem had horen praten. Hij was de journalist van de Sunday Post die alle primeurs wist te brengen. Hij stond bekend als een opdringerige man die eigenlijk bij de roddelbladen thuishoorde, hoewel de krant waar hij voor werkte zich een kwaliteitsblad noemde. De mannen in The Office hadden weinig op met Pete Farrell, en nu ze hem had ontmoet, was Chiara het wel met hen eens.

“Fantastisch boek, schat,” zei hij, terwijl hij met bevende vingers een onzichtbare sigaret tegen zijn lippen hield. “Ik bedoel, de recepten zijn leuk, maar het verhaal is fantastisch.”

“Bedankt,” zei ze luchtig.

Hij legde een hand tegen haar rug, pakte haar bij de arm en nam haar mee naar een hoek van het vertrek. “Even uit de drukte, dan kunnen we tenminste rustig praten. Wil je nog wat drinken? Nee? Echt niet? Goed. Zo is het beter, vind je niet?”

Hij liet haar op een roodleren bank zitten die duidelijk onderdeel was van de tentoonstelling. Op de armleuningen waren borden met lasagne gelijmd en in plaats van knoppen waren gedroogde pastavormen aangebracht. Een ervan drukte vervelend tegen Chiara’s amper omklede bovenbeen en daardoor was ze gedwongen om dichter bij Pete te zitten.

“Nou, laten we het weer over je verhaal hebben,” zei hij op vertrouwelijke toon. “De moeder die bigamie heeft gepleegd, de zoektocht naar je echte vader, de vriend die misschien je broer is…fantastisch. Janeys publiciteitsmensen zeiden dat ik de primeur mocht hebben, en het kan deze zondag op onze voorpagina’s staan als er tenminste niemand van het koninklijk huis is overleden of er geen bomaanslag door terroristen heeft plaatsgevonden.”

Hij praatte snel, uit zijn mondhoek, en Chiara zag dat hij al een aantekenboekje en een pen uit zijn tas had gepakt.

“Ik weet het nog niet. Ik moet er eerst over nadenken,” zei ze.

“Daar is geen tijd voor, schat. Ik heb een deadline.”

“Nou, in dat geval is het antwoord nee.”

“Toe nou, schat,” zei hij vleiend, en ze zag dat hij nerveus met een been wiebelde. “Denk aan de publiciteit voor het boek. De voorpagina van de Sunday Post. Beter kun je niet hebben.”

“Ja, de publiciteit zou vast fantastisch zijn, maar ik moet rekening houden met andere mensen, zoals mijn stiefvader Alex,” legde ze uit. “Hij moet aan het idee wennen dat mijn moeder bigamie pleegde toen ze met hem trouwde, en hij is er niet mee geholpen als het in alle kranten komt te staan. Het is al erg genoeg dat ik het allemaal in het boek heb vermeld.” Ze zag dat Pete aantekeningen maakte terwijl ze sprak, en ze voegde er vlug aan toe: “Zeg, je gaat me toch niet citeren?”

Hij liet met tegenzin zijn pen zakken. “Het hele verhaal is toch al bekend? Het staat in je boek, dus alles is openbaar. Een artikeltje erbij maakt dan toch geen verschil?”

Ze zei niets, dus drong hij aan: “Hoor eens, meestal doe ik dit niet, maar in jouw geval kan ik mijn baas misschien overhalen om je een financiële tegemoetkoming te geven. Verander je van gedachten als er een vette cheque tegenover staat?”

Chiara zag Paolo in haar richting komen en vormde met haar mond het woord ‘help’. Toen ze haar boek schreef, had ze totaal niet stilgestaan bij dit soort zaken. Misschien was dat naïef geweest van haar, maar ze had zich niet gerealiseerd dat haar leven een open boek zou worden voor mensen als Pete Farrell of dat elk laatste geheim in de kranten moest worden afgedrukt.

Pete was nu zijn plan aan Paolo aan het vertellen, en die leek het niet zo’n slecht idee te vinden. “Heb je een fotograaf bij je?” vroeg hij aan de journalist. “Je mag wel een foto van mij en Chiara maken als je wilt.”

“Ja, prima,” knikte Pete.

“Nee, wacht eens, dat is helemaal niet prima,” protesteerde Chiara.

Paolo probeerde op de armleuning van de stoel te balanceren, maar werd gehinderd door een schaal lasagne. Dus liet hij zich voorzichtig naast haar op de gedroogde pastavormen zakken en sloeg een arm om haar schouders. “Doe niet zo raar, dit is fantastisch,” drong hij aan. “Die Pete biedt aan om miljoenen mensen door het hele land op de hoogte te brengen van ons boek. Wees aardig tegen hem, Chiara, voor hij van gedachten verandert. Geef hem een goed verhaal voor zijn lezers.”

Met tegenzin stemde ze in om Petes vragen te beantwoorden. Ze keek nerveus toe hoe hij de bladzijden van zijn blocnote vulde met zijn slordige steno hanenpoten. Het viel haar op dat Paolo bijna net zo veel praatte als zij, en een kleurrijke beschrijving gaf van hun eerste ontmoeting. “Mooi zo, fantastisch,” mompelde Pete terwijl hij bleef schrijven.

Toen hij klaar was, liet een fotograaf hen met de armen om elkaar heen poseren voor een van de afschuwelijke spaghettischilderijen. “Hoofden naar elkaar toe, vooruit, hoofden bij elkaar,” riep hij.

“Moeten we zo dicht bij elkaar staan?” vroeg Chiara terwijl ze zich terug probeerde te trekken, maar Paolo wierp haar een gekwetste blik toe en ze liet zich vermurwen. Ze wist nu al hoe ze ertegen zou opzien om zondag naar de overkant van de straat te gaan om de zondagskranten te kopen. Al die Sunday Posts met foto’s van haar en Paolo op de voorpagina. Chiara begon al te hopen dat iemand van het koninklijk huis zou overlijden, maar ze kreeg meteen een schuldgevoel.

Het feest was inmiddels zo luidruchtig geworden dat mensen meer gebaren naar elkaar maakten dan echt konden praten. Ze besloot dat ze beter kon toegeven aan de opwelling om te vluchten. Ze trok aan Paolo’s mouw. “Kom, dan gaan we weg,” zei ze. “Ik haal Alex, Harriet en Eduardo wel, dan gaan we met ons allen ergens eten.”

Hij keek afwezig. “Ga jij maar vast,” zei hij. “Ik zie daar een agent die ik even gedag wil zeggen. Laat me weten waar jullie naartoe gaan, dan kom ik straks wel.”

Ze liet hem achter terwijl hij diep in gesprek was met een in het zwart gekleed meisje dat een bril met een zwart montuur droeg. Hun hoofden en lijven waren naar elkaar toe gebogen. De fotograaf van de Sunday Post zou dat een prachtige pose vinden, dacht Chiara terwijl ze Harriet naar buiten volgde.