Het bruidsmaal

'Ballare!' riep de reusachtige vrouw op hoge hakken vanachter haar tafel. Ze kwam uit haar stoel en begon in haar eentje wat mechanisch en ongeïnteresseerd te dansen, haar wilde blik afwisselend op haar man en het publiek in de zaal gericht alsof ze een prooi zocht. Haar dikke borsten golfden als in een storm, haar dikke kont schudde driftig heen en weer. Ze deed haar best overtuigend over te komen, alsof ze de aantrekkelijkste vrouw in Italië was. Toen liet ze haar blik op mij rusten en moest ik eraan geloven.
Een uur eerder waren we de eetzaal van het nieuwe hotel binnengegaan, een voor een, als jonge eendjes op weg naar het water. De Ostuni's keken als kleine kinderen om zich heen, zo geïmponeerd waren ze door de luxe die ze niet kenden van hun boerderij. De glanzende witmarmeren vloer weerspiegelde hun schoenen en aan het plafond schitterde wit tl-licht. De airconditioning blies ons geruisloos koelte toe. Aan een paar lange tafels vierden families de eerste communie van hun jongste telgen. Er werden toespraken met veel tranen gehouden. Regelmatig klonk applaus.
'È bello,' riepen Antonella en Corrado, terwijl ze door de gerant naar een ronde tafel werden geleid. Dit was helemaal zoals ze het zich hadden voorgesteld.
'Bevalt het je?' vroeg Antonella me. Haar ogen kregen een weemoedig waas. Ze pakte mijn hand en keek tegelijkertijd met een verlegen blik naar haar aanstaande echtgenoot die achter haar aan sjokte. Ook Corrado bewonderde de pronk en praal waarin hij was beland. In de enorme eetzaal leek hij nog kleiner dan hij al was. Ze kenden elkaar pas een halfjaar.
'Het is inderdaad prachtig,' loog ik terwijl ik het paar geruststellend aankeek.
'Is het niet geweldig!' verzuchtte achter ons de moeder van Antonella trots tegen haar zoon en schoondochter.
Een dag daarvoor was ik met Jeanette in Italië aangekomen om Antonella en haar familie op te zoeken. Over een maand ging ze trouwen met Corrado, de langverwachte die eindelijk in haar leven was verschenen. Vier jaar eerder hadden we een zomercursus Italiaans bij haar gevolgd en waren we bevriend geraakt. Haar familie had ons opgenomen als een stel verweesde honden dat nodig bijge-voederd moest worden. De vriendschap met Antonella had zich na afloop van de cursus voortgezet en uitte zich vooral in de regelmatige briefwisseling tussen het Zuid-Italiaanse dorp en Amsterdam, met de zich alsmaar herhalende, wederkerige belofte elkaar gauw op te zoeken.
Toen we de uitnodiging voor het huwelijk ontvingen, zei Jeanette dat dit het uitgelezen moment was om terug te gaan. Niet voor de huwelijksdag zelf, maar een paar weken daaraan voorafgaand, zodat we meer tijd zouden hebben om alleen met onze Italiaanse vrienden te zijn en we hun aandacht niet hoefden te delen met de honderden bruiloftsgasten.
En dan was er die nieuwkomer die zo plotseling was opgedoken om het laatste ongetrouwde meisje van het dorp gelukkig te maken. 'Corrado del' Uomo is een mooie naam,' zei ik tegen Jeanette, me ervan bewust dat een mooie naam geen garantie vormt voor geluk.
'Omdat jullie er straks niet bij zijn, wil ik toch dat jullie weten wat we op ons bruidsdiner zullen eten,' zei Antonella tegen ons toen we allemaal rond de tafel zaten en een ober met brillantinehaar ons een glas prosecco inschonk. We brachten een toost uit op het geluk. Na de amuse van koude aspergesoep werd het voorgerecht opgediend, een feuilleté met garnaaltjes, rode paprika's en tomaatjes. Corrado was een magere eter. Hij keek liever naar het verslag van de Formule-i-races op het grote televisiescherm in een hoek van de zaal.
De prosecco maakte ons rozig.
Toen we het voorgerecht ophadden kwam de ober met het serveerkarretje aanrijden. Ik verheugde me op het hoofdgerecht, iets met lamsvlees, zoals de moeder van Antonella me had toegefluisterd. Maar nadat de ober de borden had weggehaald, diende hij een tweede voorgerecht op: pasta con vongole. Het was zo lekker dat zelfs Jeanette haar bord voor een tweede keer leegat en goedkeurend naar me keek terwijl ik een snee brood in het laatste restje saus doopte.
Tijdens het derde voorgerecht, ravioli gevuld met zalm, zei de moeder van Antonella, die naast me zat, dat ik wel alles moest opeten. 'We hebben er tenslotte voor betaald.' Met haar vork reeg het magere vrouwtje de pastalapjes aaneen en propte ze in haar mond.
Toen het vierde voorgerecht na een klein half uur werd opgediend zat iedereen uitgeput aan tafel. Jeanette liet me met de manier waarop ze haar ogen opsloeg weten dat ze nu toch echt niet meer kon en naar buiten wilde. Maar de anderen accepteerden hun lot en bleven zitten. 'Mangiare, Maarten, mangiare,' riep de moeder van Antonella toen ze mijn aarzeling opmerkte.
Op dat moment kwam er een stevig gebouwde man met grijs borstelhaar, een snor en een parmantig wipneusje de eetzaal binnen. Onder zijn arm droeg hij een versleten koffertje dat hij koesterde als zijn kostbaarste bezit. Achter hem aan trippelde een vrouw van middelbare leeftijd. Haar opgestoken haar was zwartgeverfd, haar borsten waren enorm en leken de man die voor haar liep op te stuwen, haar achterwerk stak uit als de boeg van een sleepboot. Ze liep op hoge hakken die haar gewicht nauwelijks konden dragen.
Het paar nestelde zich in een hoek van de eetzaal achter een verhoogde tafel waarop twee cd-spelers, een grote versterker en een mengpaneel stonden. De man met het borstelhaar opende het koffertje, haalde er een microfoon uit en sloot die aan op de installatie. De vrouw ging met een chagrijnig gezicht naast hem zitten. Toen overstemde orkestmuziek het geroezemoes van de communievierders en begon de man met het borstelhaar te zingen. Hij straalde weinig plezier uit, maar aan de lange tafels werd toch meegezongen en meegedeind.
'Signor, alstublieft,' smeekte zijn vrouw me, terwijl ze met haar lange zwarte wimpers klapperde. Met gretige vingers kwam ze op me afgestevend en dwong me met haar te dansen. 'Allora, Maarten,' moedigde Antonella me met twinkelende ogen aan. Ze was trots op me en leek iedereen daarop te willen wijzen.
De vrouw drukte me dicht tegen zich aan alsof ze me wilde pletten. Haar hoofd legde ze zo ruw tegen mijn rechterschouder dat het pijn deed. Op de maat van een polka sprongen we door de marmeren ruimte. Ik moest aan paardrijden denken en had het gevoel dat ik werd opgetild door een gewichtheffer. Ik verlangde naar het moment waarop de muziek was afgelopen. Af en toe zag ik Jeanette en Antonella voorbijflitsen. Ze lachten om me en klapten in hun handen van plezier. Het eten in mijn maag werd als in een centrifuge omgewenteld. Ik werd misselijk en proefde een zure combinatie van schelpdieren en kalfsvlees in mijn mond.
De vrouw duwde me zo wild de zaal rond dat we bijna tegen de ober opbotsten die met zijn serveerkarretje op weg was naar de tafel om het vijfde voorgerecht op te dienen. De moeder van Antonella keek met een verlekkerd gezicht naar haar bord. 'We hebben ervoor betaald, Maarten,' hoorde ik haar in gedachten zeggen.
Met een ruk draaide de wilde vrouw me om. Ik keek nu recht in het gezicht van de zingende man met het borstelhaar. 'Jij was van mij, maar toen het tussen ons niet meer ging heb ik je laten gaan,' zong hij. Zijn stem klonk rauwer dan eerst en leek zijn verdriet te overschreeuwen.
Bij de laatste maten verlichtte de vrouw haar greep. 'Grazie, signor,' zei ze toen en ze liet me abrupt los. Ik wankelde op mijn benen, maar maakte toch nog een beleefde buiging voor haar. Daarna liep ik duizelig terug naar de tafel, waar ik onthaald werd op applaus. Antonella stond op en kuste me op beide wangen.
'Nu ben je een echte Italiaan,' zei ze. 'En daarom moet je gauw weer wat eten, want zo dadelijk komt het volgende voorgerecht en dat mag je absoluut niet missen.'
'Nog een primo?' vroeg ik geschrokken. Ik voelde de neiging opkomen om net als Corrado naar de Formule-i-races te gaan kijken.
'Ja, caro, en daarna nog twee. We zijn hier tenslotte om mijn bruidsdiner voor te proeven.'
Ik keek naar haar moeder, die gretig haar laatste gamba verorberde.
'Maar je gaat je gasten over een paar weken toch geen acht primi voorschotelen?' vroeg ik.
'Op de bruiloft worden het er drie,' zei Antonella. 'Maar om te weten welke drie het lekkerst zijn moet je ze toch eerst alle acht hebben geproefd.'
Antonella's moeder keek verontwaardigd op. 'Nooit nadenken over eten, Maarten,' zei ze. 'Zolang het er is moet je ervan genieten.'
Ik had amper tijd de oestertjes, mosselen en kreeftjes op te eten, want zodra ik ze ophad griste een ober mijn bord weg.
Tijdens het intermezzo dat volgde zong de man met het borstelhaar een sentimentele wals. Wat oudere echtparen van de communietafels gingen de dansvloer op en wiegden als jongverliefden heen en weer. Jeanette wisselde van plaats met Antonella's zwijgzame broer en kwam naast me zitten.
'Ik kan niet meer,' zei ze met een verhit gezicht. 'En het houdt maar niet op. De schoonzus van Antonella zegt dat ik me er gewoon aan moet overgeven.'
'Dat beweert de moeder van Antonella ook,' grapte ik.
'Wat vind jij van de bruidegom?'
'Hij zegt niet zoveel, hè? Maar hij houdt in ieder geval van sport.'
'Ballare', klonk het nu opnieuw uit de mond van de vrouw die voor een tweede keer aanstalten maakte op me af te stappen.
'Toch niet weer?'vroeg ik bijna wanhopig.
'Dans maar even met Antonella,' zei Jeanette. 'Dat zal ze fijn vinden. Je weet hoe dol ze op je is.'
Met enige tegenzin stond ik op en vroeg Antonella ten dans. Ze glimlachte bedeesd en volgde me de vloer op. 'Ik kan het niet zo goed hoor,' verontschuldigde ze zich.
De man met het borstelhaar zette een langzame wals op en zong over verloren liefde en verliefdheden.
'Ben je verliefd op Corrado?' vroeg ik brutaal, beseffend dat ik ergens een beetje jaloers op hem was.
'Van al mijn vriendinnen in het dorp ben ik de enige die nog geen man en kinderen heeft,' zei Antonella. 'Soms lachen ze me uit. Maar dankzij die lieve Corrado komt daar een eind aan.'
Ze drukte haar lichaam tegen het mijne en ik leidde haar teder over de dansvloer.
Ik voelde mijn hart kloppen en stak mijn neus in haar dikke haar dat naar appelbloesem rook. Mijn rechterhand rustte op haar blote schouders. Haar huid voelde zacht aan.
'Jij was mijn beste leerling, wist je dat?' zei Antonella.
Ik knikte.
'Na mijn huwelijk houd ik op met lesgeven,' zei ze. 'Ik ben al vierendertig, en ik wil kinderen. Corrado zal ervoor zorgen dat ze in het dorp geen medelijden meer met me hebben, dat ze niet meer "povera Antonella" zeggen als ik 's avonds alleen over straat loop, dat ze ophouden te denken dat er misschien iets raars met me aan de hand is.'
Opnieuw drukte ze me stevig tegen zich aan. Ik voelde haar borsten tegen mijn lichaam. Het wond me op. Ik probeerde me voor te stellen dat ik met haar in bed lag.
Ik herinnerde me de eerste les die ik van haar kreeg. Ik was meteen onder de indruk van haar donkere uiterlijk en haar goudbruine ogen, maar ook van haar trotse koppigheid en de wijze woorden die als een waterval onafgebroken uit haar mond vloeiden. Tegen Jeanette zei ze aan het eind van de cursus: 'Heb je er ook niet zo een voor mij?'
Op de dansvloer hield ze haar armen om me heen geslagen alsof ze me nooit meer zou loslaten. Ook toen de man met het borstelhaar een andere cd had opgezet bleven we op de dansvloer. Ik voelde haar hart kloppen. Toen duwde ze me ineens van zich af en zei ze zonder me aan te kijken dat we weer aan tafel moesten gaan omdat het hoofdgerecht zo zou worden opgediend. Bij het afscheid nemen was ze afstandelijker dan ooit. 'Ik ga trouwen, Maarten,' zei ze toen ik haar omhelsde. 'Zo is het en niet anders.'