Hoofdstuk 27

Nadat Spikes vliegtuig was opgestegen, bleef Christine als aan de grond genageld bij de oever staan, vervuld van afgrijzen. In eerste instantie was ze dolgelukkig geweest dat Lisa niet was verdronken, dat ze aan een van de drijvers van het vliegtuig hing. Maar toen ze haar vriendin met spartelende benen had zien bungelen, had ze zo hard geschreeuwd dat ze het geronk van de motor van het vliegtuig overstemde.

Aan de rand van het meer liet ze zich snikkend op haar knieën vallen. Toen ze Clay had doodgeschoten en toen ze gearresteerd was, had ze geen traan gelaten, zelfs niet toen zijn familie en haar volk haar hadden laten vallen. Het idee dat Spike hen met zijn vliegtuig iets aan probeerde te doen, vloerde haar echter.

Maar nu wist ze beter. De man van wie ze was gaan houden, zelfs nadat ze had gezworen dat ze nooit meer een man zou vertrouwen, zou zoiets nooit gedaan hebben, hoe van slag hij ook was door Gingers dood. Nee, dat was Mrs. Bonner geweest in dat vliegtuig, want die haatte Lisa omdat ze Mitch voor de neus van haar eigen dochter had weggekaapt. Dat moest het zijn. De wijze maar doortrapte raaf in dit verhaal was een vrouw die een en al grootmoedigheid en minzaamheid had geleken.

Christines tranen vermengden zich met het water in het meer, waar ze met haar gezicht in haar handen voor geknield lag. Toen ze het geluid van het vliegtuig weer hoorde, hief ze haar hoofd. Kon het zijn dat het weer terugkwam?

Resoluut veegde ze haar tranen af, en met haar blik omhoog gericht waadde ze het water in. Geen vliegtuig te bekennen. Nee, het was een boot, een boot die werkelijk over het meer vloog, en erin zat een man met rood haar.

Spike! Spike, die haar kwam zoeken. Ze schreeuwde en zwaaide, ging weer aan land en rende langs de oever zijn kant op. Hoe kon ze ooit gedacht hebben dat hij in dat vliegtuig zat?

Met een schurend geluid landde de boeg van de boot op de oever. Zodra hij van boord stapte, stortte ze zich in zijn armen en klampte zich stijf aan hem vast. ‘Lisa,’ wist ze uit te brengen. ‘Heb je haar gezien… onder dat vliegtuig?’

‘Dit kan niet goed aflopen,’ zei hij, en ook zijn stem brak. Kletsnat als ze was, tilde hij haar op en droeg haar naar de boot, waar hij ging zitten. Hij hield haar zo stijf op zijn schoot dat ze amper adem kon halen.

‘Dat moet… na alles wat ze hebben meegemaakt,’ zei ze, met haar lippen tegen de warme huid van zijn hals.

‘Voor ons ook. Het spijt me dat ik zo kwaad op haar was.’

‘Heeft Mrs. Bonner je vliegtuig gestolen?’

‘Ja. Zij moet Ginger vermoord hebben, maar niemand neemt jou van me af.’ Hij kuste haar ruw en zette haar overeind. Toen klom hij de boot uit om die weer in het water te duwen.

Het leek wel een eeuwigheid dat Lisa zich aan een smalle richel net boven het water vastgeklampt hield. Ze wist nu wie geprobeerd had haar te vermoorden en waarom. Misschien had Graham er niets mee te maken. Mitch zat in Alaska, maar toen Graham Ellie had verteld dat Lisa de nieuwe vennoot kon worden, en dat ze naar de lodge zouden gaan, was ze vast in paniek geraakt. Waarschijnlijk was ze bang geweest dat Lisa en Mitch, nadat ze samen herinneringen hadden opgehaald, zouden ontdekken wat Ellies dierbare broer had gedaan en aan de bel zouden trekken.

Misschien had ze Mitch nog steeds als partner voor haar dochter en als erfgenaam gewild, had ze Graham gevraagd om te proberen hem over te halen terug naar Florida te komen, al was het maar parttime. Na de tragische dood van Lisa en Ginger, zo had Ellie misschien geredeneerd, zou Mitch wel weg willen uit de lodge. Wat Grahams aandeel in dit alles was, wist Lisa niet zeker, maar hij moest hen herhaaldelijk naar de casinozaak gevraagd hebben omdat Ellie er bij hem op aangedrongen had. Ze wilde zeker weten dat Mitch en Lisa geen wrok koesterden.

Geen wrok! Die lieve, elegante Ellie was een moordenares, wijs maar doortrapt!

Terwijl de tijd verstreek, twijfelde Lisa er geen moment aan dat Mitch haar weer zou komen halen. Ze tuurde stroomopwaarts de rivier af naar een kajak, al had ze geen idee hoe hij bij haar moest komen. Hoewel ze rilde van de kou en de klap, hield ze stug vol. Op een vreemde manier voelde ze zich veiliger en rustiger dan ooit.

Wat haar deed volhouden, was de wil om Merritt Carlisle, de echte spin in de casinozaak, te ontmaskeren. Niet dat het heel wereldschokkend zou zijn dat de zoveelste persoon in een machtspositie, een politicus, had gelogen en paid to play, zoals Ellie het gesteld had. Daar had hij een hele hoop geld voor nodig gehad. Witgewassen geld.

En de laatste reden waarom ze zich stevig bleef vasthouden was dat ze, als dit allemaal voorbij was, eindelijk tijd zou hebben om alles uit te praten met de man van wie ze altijd was blijven houden.

Toen de zon zo laag in de kloof stond dat zijn stralen haar bijna bereikten, haar spieren begonnen te verkrampen zodat ze nog maar amper op haar benen kon staan, ze begon te denken dat ze zich maar weer mee moest laten voeren door de rivier, toen hoorde ze eindelijk het welkome whap-whap-whap van helikopterwieken.

Maar ze kon hem niet zien, en vanuit haar verkrampte positie kon ze ook niet achterover leunen, omhoogkijken of haar armen opheffen in de V-positie die betekende: Kom me halen! Help me!

De helikopter bleef boven de kloof hangen, en even later kwam met horten en stoten een stalen mand langs de rotswand naar beneden.

Voorzichtig draaide ze haar hoofd om. Mitch! Door zijn tranen heen begon zijn gezicht te stralen, en hij stak zijn armen naar haar uit. Dichter- en dichterbij kwam hij, tot hij haar beet kon grijpen en in de mand trekken. Nu kon ze zich aan hem vastklampen, haar eigen rots in de branding.

‘We zagen het vliegtuig onder aan de waterval liggen!’ schreeuwde hij boven het kabaal van de rivier en de helikopter uit. ‘Maar ik zei dat ze stroomopwaarts moesten kijken! Je hebt die vorige keren niet allemaal overleefd om deze keer ten onder te gaan, niet nu we elkaar weer hebben gevonden!’

Het enige wat ze kon doen, was knikken, terwijl ze langzaam omhoog gehesen werden boven de Wild River en het land waarvan ze had leren houden.