Hoofdstuk 24

Spike helpen ter ere van Ginger was een gepaste manier om de tijd door te komen terwijl ze op de sheriff wachtten, al maakte het Lisa ook verdrietig, want hun activiteiten onderstreepten het verlies van Ginger. Bovendien had ze pijn in haar maag van de zenuwen over de komst van de sheriff. Misschien zou hij erop staan dat ze allemaal nog langer bleven voor ellenlange ondervragingen. Nerveus draaide ze aan de armband met de zeemeeuwen om haar pols.

Zij, Christine en Mitch waren in de lodge bezig spullen op te slaan die Jonas, Vanessa, Ellie en Graham met de auto uit Gingers blokhut hadden gehaald, waar Spike de spullen aan het uitzoeken was. Lisa en Christine ruimden de spullen op die voor de lodge bedoeld waren. Het gros van Gingers bakbenodigdheden borgen ze op in de keuken. Ook maakten ze op de veranda een stapel van dingen die Spike later mee naar zijn huis zou nemen.

Al die drukte betekende wel dat iedereen – inclusief de verdachten – her en der rondliep tussen de lodge en Gingers blokhut.

Mitch bleef binnen in afwachting van een telefoontje van de sheriff, of beter nog, zijn komst in levenden lijve. Als iemand vroeg waarom Mitch niet meehielp met uitladen, moesten Christine en Lisa zeggen dat hij toekomstige gasten moest bellen of e-mailen om dingen te regelen, want hun groep was immers langer gebleven dan gepland.

‘Waar moet deze lading heen?’ vroeg Lisa toen zij en Christine Jonas en Vanessa buiten opvingen.

Jonas deed de kofferbak open, waar dozen met bloempotten en allerlei tuingereedschap in lagen. ‘Spike zei dat dit voor de lodge is. Dat is alles wat ik weet.’

‘Oké, ik vraag het wel even aan Mitch,’ zei Lisa.

Toen ze zich omdraaide, zag ze dat hij in de kamer naar buiten stond te kijken. Zij en Christine hadden de opdracht om bij elkaar te blijven. Zelfs als een van hen naar het toilet moest, moest de ander voor de deur blijven staan. Zoals Mitch had gezegd: ‘Nu we op het punt staan alles aan de sheriff te vertellen, wil ik niet dat er nog iets gebeurt.’

Eerder die dag, nadat Lisa terug was gekomen van haar gesprek met Graham, hadden zij en Mitch een onderonsje gehad in de gang bij de bibliotheek. ‘Ja, hij heeft me de baan aangeboden, en ik heb gezegd dat ik tijd nodig had om te beslissen,’ had ze gefluisterd.

‘Heb je gezegd dat je morgen met hem mee teruggaat?’

‘Nee, maar hij stond erop. Hij zei dat hij jou binnenkort naar Florida laat overkomen om te praten over die consultancybaan.’

Mitch had zich voor het hoofd geslagen. ‘God, dat was ik bijna vergeten. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.’

‘Nog een poging tot omkoping? Volgens mij was zijn aanbod aan mij dat. En als dat zo is, is hij niet alleen goed in het managen van mensen, maar ook in hypocriet en achterbaks gedrag. Dat betekent dat hij beslist de spin in het web rond de casinozaak kan zijn. Hoe graag wilde hij zijn eigen vermogen hebben in plaats van te teren op dat van zijn vrouw? Misschien zag hij een manier om veel geld te verdienen, en werd hij vervolgens bang dat hij betrapt zou worden. We zijn er nooit achter gekomen hoe degene die ons achtervolgde en afluisterde, zoveel over ons kon weten. Blijkbaar heeft hij een pact met een of andere duivel gesloten en daarna zijn vingers gebrand.’

‘Hoor eens, lieverd.’ Mitch had haar bij haar bovenarmen gegrepen. ‘Tot de sheriff komt, hou ik je nauwlettend in het oog… en hopelijk daarna ook nog heel lang. Maar ik heb tegen Christine gezegd dat ze, tot de sheriff er is en ons heeft aangehoord, dicht bij je in de buurt moet blijven. Beloof me dat je bij haar blijft!’

Dat had ze gedaan. Maar ja, ooit had ze ook beloofd met hem te trouwen, en daar was ook niets van terechtgekomen.

Nu liep ze naar het raam waar Mitch naar Jonas, Vanessa en Christine stond te kijken, die de auto aan het uitladen waren. ‘Nog niets van de sheriff gehoord?’

‘Als ik niet snel iets hoor, bel ik het bureau weer, dan kunnen ze me doorverbinden naar de plek van het ongeluk. Het moet nogal een klapper geweest zijn met doden en gewonden.’

Hun blikken haakten zich in elkaar. Doden en gewonden… Plotseling was ze het liefst in tranen uitgebarsten, maar ze wist zich te beheersen. ‘O, ik ben hier eigenlijk om te vragen waar je die bloempotten, harken en scheppen wilt hebben.’

‘Zet ze voorlopig maar in het boothuis. Later zoek ik alles wel uit.’

‘Aye, aye, kapitein.’ Ze deed een poging olijk te salueren, terwijl ze zich eigenlijk het liefst aan hem vastgeklampt had. Haastig ging ze weer naar buiten.

De bloempotten en het tuingereedschap lagen naast de veranda. Jonas en Vanessa reden net weg, en Christine haastte zich naar binnen, waardoor ze bijna tegen elkaar op botsten. ‘Ik weet wel dat Mitch binnen is, maar ik wilde mijn plicht als jouw schaduw niet verzaken,’ zei ze.

‘Wat zul je blij zijn als ik straks weg ben.’

‘Nee, echt niet,’ zei ze, terwijl ze samen weer naar buiten gingen. Ze pakte een doos met bloempotten op, en Lisa ontfermde zich over een aantal harken, scheppen en schoffels. ‘In het begin dacht ik dat je slecht voor Mitch zou zijn, maar ik zie dat je ook van hem houdt. Nou ja, je weet wel wat ik bedoel, op een andere manier dan ik.’

‘Als ik hier terug mocht komen als dit alles achter de rug is, is het om Mitch te zien, maar jou ook. Ik wens je het allerbeste toe met Spike zodra hij het verlies van zijn zus achter zich gelaten heeft. En ik hoop dat het feit dat we de sheriff vertellen dat er twee aanslagen op mij gepleegd zijn, aanleiding is om het onderzoek naar Gingers dood te heropenen, zodat Spike niet meer zo van streek is. O… Mitch zei dat al deze spullen naar het boothuis moeten.’

‘Oké, dan gaan we.’

Ze liepen om de lodge heen. Lisa moest weer denken aan de keer dat Ginger hier naar hen had staan kijken toen Gus haar en Mitch had thuisgebracht na hun avontuur op de rivier.

Ineens kwam Mitch de veranda op gerend. ‘De sheriff is onderweg, maar hij heeft ongeveer een kilometer hiervandaan een lekke band gekregen,’ riep hij, de andere kant op wijzend. ‘Ik heb hem in het kort alles verteld, en hij was zeer geïnteresseerd. Hoor eens, ik ga niet wachten tot er weer een auto terug is, ik ren er wel even heen om hem te helpen de band te verwisselen. Blijf bij elkaar. Over een halfuur ben ik terug met de sheriff.’

Dat was hoopgevend, dacht Lisa, terwijl haar maag zich samentrok bij de gedachte aan alles wat er te gebeuren stond. Zelfs als al deze advocaten geen antwoord wilden geven op de vragen van de sheriff, zou niemand het in zijn hoofd halen haar nog iets aan te doen. Het was een soort levensverzekering. En als ze zich allemaal tegen haar richtten omdat ze de sheriff erbij had gehaald, moest ze maar op zoek naar een andere baan en gaan verhuizen. Misschien hiernaartoe?

Het boothuis zat niet op slot. Lisa was hier nog niet eerder geweest, maar kennelijk was het voor Christine ook onbekend terrein. ‘Leg de spullen maar aan die kant,’ zei Lisa tegen haar. ‘Dan blijft er voldoende ruimte voor de boten over.’

‘Boten, kajaks, rafts,’ zei Christine terwijl ze de doos met potten neerzette en die met haar voet verder de hoek in schoof.

Lisa vond het leuk in het boothuis. Het rook er naar cederhout, en onder het dak zaten grote houten balken. Hier binnen was het helemaal niet donker. Aan het eind zat een rij raampjes die uitzicht boden op het meer, al zaten ze vrij hoog. Ze zette het gereedschap in de hoek naast de doos met potten. ‘Of Mitch’ oom was heel lang, of hij heeft dit boothuis voor Spike gebouwd. Ik moet op mijn tenen gaan staan om naar buiten te kunnen kijken.’

‘Och, ik denk dat het licht belangrijker was dan het uitzicht. Laten we de rest maar gaan halen; nog een paar tripjes, denk ik zo. De Bonners zijn zo terug met de volgende lading. We moesten maar niet vragen of ze Mitch en de sheriff even willen halen, hè?’

‘Onder geen beding.’

Terwijl ze terugliepen om de volgende lading op te halen, viel Lisa’s oog op een straal zonlicht in de hoek. Er glinsterde iets. In eerste instantie dacht ze dat het een spinnenweb was, en onmiddellijk dacht ze aan Graham.

‘Wat is er?’ vroeg Christine toen Lisa stokstijf bleef staan.

‘Mijn oog viel op de bovenkant van die schep.’ Ze liep ernaartoe, waardoor ze het zonlicht blokkeerde. Voorzichtig tilde ze de schep op. Toen ze hem in het licht hield, zag ze aan de ene kant van het roodgelakte handvat een plukje rood haar zitten.

Ook Christine boog zich eroverheen, en Lisa’s gedachten namen een loop. Die rode vlekken aan het handvat waren geen lak, maar bloed.

‘Misschien,’ zei Christine, ‘heeft ze zich gesneden toen ze aan het werk was en zijn er haren aan blijven plakken.’

‘Er lag geen bloed op de steiger,’ fluisterde Lisa. Ineens voelde ze zich misselijk. ‘Maar ze had een harde klap op haar achterhoofd gekregen. Vanessa wist dat ze een tuin had, die had ze gezien. Ze wist precies waar hij was. Van haar moest ik in de schuur gaan kijken of Ginger daar was, en als die schep daar stond, is dat niet logisch. Toch kan ze Ginger… geslagen hebben en het dan zo geregeld hebben dat ik haar zou vinden…’

‘Denk je dat Vanessa overal achter zit?’

‘Mitch wel, maar we weten het niet zeker. We moeten deze schep verstoppen tot de sheriff er is.’

‘Lisa, we moeten naar Spike, zodat hij hier is als de sheriff komt. We moeten hem vertellen dat we iets hebben gevonden wat aanleiding zal geven om Gingers zaak te heropenen. Keihard bewijs.’

‘Tenzij de Bonners al terug zijn, hebben we geen auto, maar ik wil ook niet dat ze denken dat we reden hebben om naar Spike te rennen. Ellie en Spike hebben geregeld wie vandaag waar zou zijn.’

‘Hoor eens,’ zei Christine, nu op fluistertoon. ‘Gingers boot ligt hier buiten, tegenover Spikes vliegtuig. Spike geeft jou de schuld van wat er met Ginger gebeurd is, maar ik denk echt dat hij hier zou moeten zijn. Als we de boot nemen, kunnen we in tien minuten heen en terug zijn. We hoeven niet eens aan land te gaan, we kunnen gewoon naar hem roepen dat hij terug naar de lodge moet.’

‘Als Mitch erachter komt dat we weg zijn, krijgt hij een rolberoerte.’

‘Dan laten we een briefje voor hem achter met de mededeling dat we Spike een broodje zijn gaan brengen, voor het geval iemand anders het leest. Spike zal je erg dankbaar zijn dat je dit bewijs hebt gevonden. Misschien zal hij dan niet zo bitter meer zijn, want dat is niets voor hem. Ik zou er een lief ding voor geven als hij zichzelf weer werd. Echt, hij bezorgt zichzelf zo een hartaanval.’ Er welden tranen op in haar ogen.

Lisa begreep die angst om dierbaren maar al te goed. En voor Christine moest het, na zo’n verschrikkelijk huwelijk, heel moeilijk zijn weer een man te vertrouwen, vooral eentje die de laatste tijd de grip op zichzelf leek kwijt te raken. Toch wilde Lisa Christine en Spike wanhopig graag gelukkig zien. Samen.

‘Kun je haar boot besturen?’ vroeg ze, terwijl ze de schep achter twee op elkaar gestapelde vaten verstopte. Daarna liep ze achter Christine aan naar buiten.

‘Ja, hoor, het is niet moeilijk. Kom op, Siamees tweelingzusje, we hangen een briefje voor Mitch op de deur dat we Spike een broodje zijn gaan brengen, en dan vertellen we hem en de sheriff later wel hoe het echt zit.’

Ze haastten zich naar binnen, waar Christine een briefje krabbelde dat ze op de deur prikten. Lisa was verrukt dat ze iets hadden gevonden wat wel eens een moordwapen zou kunnen zijn. En dan te bedenken dat Jonas en Vanessa het gebracht hadden! Dat betekende ook weer, besefte ze, dat Vanessa Ginger er niet mee op het hoofd had geslagen, anders had ze de schep wel verstopt. Terwijl ze met Christine naar Gingers boot liep, was ze dankbaar dat de Bonners er nog niet waren met de volgende lading.

Lisa zat voorin, terwijl Christine met gemak de oude buitenboordmotor startte. ‘Maar vijfentwintig pk,’ zei ze. ‘Een antieke jongen, met een trekkoord nog wel, maar hij liet Ginger nooit in de steek. Het is wel meer een werkpaard dan een racepaard.’

Inderdaad, ze ploegden door de golven naar de overkant van het meer. Soms sputterde de motor even. Het plokplok kwam nauwelijks boven het geraas van de rivier in de verte uit. Toch was Lisa niet bang. Ze had niet alleen slechte herinneringen aan het water, maar ook goede. Zodra ze te weten waren gekomen wie haar had willen vermoorden en waarom, zou ze leren de toekomst tegemoet te treden zonder dat ze ooit weer geplaagd werd door verdriet uit het verleden.

Toen ze een ander geluid hoorde, keek ze om om te zien wat er hard genoeg kon zijn om zo ver te dragen. Ook Christine keek om.

‘O!’ riep Christine uit. ‘Volgens mij is dat de motor van Spikes vliegtuig. Kun jij zien of de propeller draait?’

Lisa legde haar hand boven haar ogen. ‘Ja, ik geloof het wel.’

‘Dan is hij vast hierheen gereden en heeft hij ons weg zien varen. Nu wil hij onze aandacht trekken, zodat we omkeren. We moesten maar teruggaan. Deze boot kan niet heel kort keren, dus hou je vast.’

Langzaam keerden ze de boot, maar het vliegtuig was al een eind bij de steiger en de lodge vandaan. Het gaf nog steeds gas, alsof hij zo zou gaan opstijgen. En, merkte Lisa met een groeiend gevoel van ongemak op, het kwam recht op hen af.