Hoofdstuk 22

 

 

 

‘Christine, met Mitch.’

‘Hoe is het met haar?’

‘Ze hebben haar net meegenomen naar de behandelkamer, ik weet het nog niet. Hopelijk krijg ik snel een dokter te spreken. Ze zegt dat ze –’

‘Is ze bij bewustzijn?’

‘Ja, maar wat ze zegt, slaat nergens op… geloof ik. Ze zegt dat ze haar hoofd gestoten heeft, en dat de deur niet open wilde.’

‘Iah, dat slaat wel ergens op. Het ziet ernaar uit dat ze de deurknop van de sauna afgebroken heeft. Mitch, er zitten binnen zelfs krassen aan de onderkant van de deur, alsof ze heeft geprobeerd de deur met haar nagels open te klauwen.’

Hij was perplex, al wist hij dat hij dat niet had moeten zijn. Het was tijd om de waarheid onder ogen te zien: iemand wilde haar echt dood hebben.

‘Mitch?’

‘Ja, ik ben er nog. Maar iemand die haar iets wilde aandoen, zou toch niet het risico nemen gewoon daar buiten te blijven staan om de deur dicht te houden?’

‘Ik kan er weer even heen lopen om te kijken of er sporen zijn van iets wat de deur heeft klemgezet. Stel dat iemand de temperatuur en de timer omhoog heeft gezet?’

‘Ja. Precies.’ Met een arm stijf tegen de muur naast de telefoon gedrukt hield hij zichzelf overeind, starend naar de vloer.

‘Ik pak even een zaklantaarn en ga erheen om beter te kijken, dus blijf even hangen.’

‘Wacht! Nee, Christine. Als iemand dat echt heeft gedaan, loop je gevaar als hij of zij ziet dat je de deur controleert.’

‘Ik ben niet bang.’

‘Nee, ik wil wel dat je het doet, maar bel Spike en vraag of hij met je meegaat. Dat houdt hem meteen bezig en kan misschien ook licht werpen op wat er met Ginger is gebeurd.’

‘Maar wie doet nou zoiets…’

‘Dat is de hamvraag. Zodra ik zeker weet dat het weer goed komt met Lisa, ga ik erachteraan. Op dit moment moet ik haar bodyguard spelen… misschien zelfs wel de hulp van de sheriff inroepen, ik weet het niet. O, en nog iets. Onze vier gasten waren vanavond aan het monopoliën. Heb je iemand de tafel zien verlaten rond de tijd dat Lisa in de sauna zat?’

‘God mag weten wanneer ze naar de sauna is gegaan. Ik liep heen en weer naar de keuken. Maar ja, ik ben bang dat iedereen wel een keer naar de wc of ergens anders is geweest. Ik weet het niet zeker, maar ik geloof dat alleen Vanessa twee keer een tijd is weggeweest.’

‘Dus misschien een keer om de deur klem te zetten, en een keer om de klem weg te halen zodat het eruit zou zien of het Lisa’s eigen schuld was. Beloof me dat je Spike erbij haalt, maar zeg tegen niemand anders wat we net besproken hebben.’

‘Dat zal ik niet doen; we zouden de steun van de Bonners erdoor kunnen verliezen. Zeker als de sheriff hen weer gaat ondervragen. Ellie heeft het vertrek voor morgen trouwens afgeblazen. Het is maar goed dat we pas volgende week andere gasten krijgen.’

‘Dat weet ik, maar nu is Lisa’s gezondheid het belangrijkste. Ik moet ophangen, ik zie dat Graham me zoekt. Zodra ik nieuws over Lisa heb, bel ik. Bedankt, Cu’paq, voor alles.’

‘Jij hebt ervoor gezorgd dat ik niet gek werd, Mitch, en ik zal hetzelfde doen voor jou.’

 

Op het naamplaatje van de witte jas van de dokter stond dr. Jason Kurtz. Zo te zien was hij midden dertig, met donker haar en priemende blauwe ogen.

Mitch, gekleed in een lichtgroen operatiepak dat ze hem hadden gegeven omdat zijn kleren nog nat waren, besefte dat hij tolde toen hij de dokter de hand schudde. Graham stond aan zijn zij. Ooit zou dat hem bemoedigd hebben, maar nu raakte hij er nog meer door van streek.

‘U bent vrienden van Ms. Vaughn, geen familie, klopt dat?’ vroeg de dokter, terwijl hij ook Graham een hand gaf.

‘Inderdaad,’ zei Mitch. ‘Ik ben Mitch Braxton, een vriend, en dit is Graham Bonner, haar werkgever.’

De dokter knikte naar Graham, maar leek het woord tot Mitch te richten. Was het zo duidelijk hoeveel Lisa voor hem betekende?

‘We hebben haar gestabiliseerd,’ liet de dokter hun weten. ‘Haar lichaamstemperatuur is aan het zakken met behulp van een koeldeken en wat ijs, maar ze heeft hartkloppingen, zogenaamde atriële fibrillatie, en dat gaan we behandelen. Ook heeft ze door het hevige transpireren een tekort aan bepaalde sporenelementen, maar daar hopen we iets aan te doen nadat we meer tests hebben gedaan.’

‘De hemel zij dank,’ zei Graham. ‘Zo te horen gaat ze het niet alleen redden, ze komt er weer helemaal bovenop.’

‘Het is nog te vroeg om dat te beloven. Eerst gaan we een ECG maken, daarna blijft ze de hele nacht aan de hartmonitor liggen, en morgen bekijken we de zaak opnieuw. Ze heeft een zware kneuzing aan de linkerslaap, net boven de haargrens. Hij bloedt niet, maar is wel gezwollen. Verder heeft ze ook een aantal blauwe plekken. Zo te zien is ze gevallen en heeft ze haar hoofd gestoten. Weet een van u of ze last heeft van flauwtes of black-outs?’

Graham schraapte zijn keel, maar voor hij iets kon zeggen, zei Mitch: ‘Niet dat we weten, en ze is heel sportief. Wat die blauwe plekken betreft… Vorige week is ze in een ijskoude rivier gevallen en onderkoeld geraakt, het tegenovergestelde van deze toestand.’

‘Juist. Daar heeft het lichaam ongetwijfeld een flinke schok van gehad. Is ze opgenomen geweest voor onderkoeling?’

‘Nee, afgezien van die blauwe plekken en uitputting is ze goed hersteld.’

De dokter fronste. Was hij alleen maar verstoord omdat ze eerder niet in het ziekenhuis was opgenomen, of hield hij iets achter? Iets ernstigers. ‘Het kon wel eens een lange nacht worden,’ zei hij, met zijn klembord naar de wachtkamer gebarend. ‘Afgezien van de hartritmestoornissen kan er nog meer misgaan. Cardiovasculaire collaps, mogelijk nierfalen. We houden u op de hoogte van haar toestand en gaan overleggen wanneer we de uitslagen van de tests hebben. Ze zegt dat ze alleen in de sauna zat en haar hoofd gestoten heeft, maar door de klap en de hoge lichaamstemperatuur kon ze ook verward en gedesoriënteerd geweest zijn.’

Maar niet zo gedesoriënteerd, dacht Mitch, dat ze deze dokter had verteld dat iemand haar had opgesloten. Ze dacht er nog steeds om dat ze degene die hierachter zat, beter niet kon opschrikken tot ze de moordenaar uit zijn tent kon lokken.

 

Hoewel Christine in de verleiding had gestaan Mitch’ bevel met voeten te treden om in haar eentje de saunadeur te controleren, had het haar wel een mooi excuus gegeven Spike te bellen en hem weer te zien. Terwijl ze de lichtbundel van de zaklantaarn over de vage krassen onder aan de deur van de sauna lieten schijnen, zei ze: ‘Ik moet tegen Mitch zeggen dat hij kijkt of ze ook splinters onder haar nagels heeft. Ze was inderdaad wanhopig, en dat moet betekenen dat de deur niet open kon.’

‘Het betekent nog veel meer,’ zei Spike, terwijl hij het handvat van de deur onderzocht. ‘Als iemand tot twee keer toe heeft geprobeerd Lisa te vermoorden, wil dat zeggen dat dezelfde persoon Ginger heeft vermoord.’

‘Spike, dat is wel heel kort door de bocht.’

‘Kan me niet schelen, ik weet het zeker! Ook zij moet zich verzet hebben. Weet je nog dat in het verslag van de patholoog-anatoom stond dat ze modder en rommel uit het meer onder haar nagels had doordat ze had gevochten om vrij te komen? Ginger is misschien gestorven omdat ze te veel wist over wat er met Lisa gebeurd is. Als Lisa er niet geweest was, leefde Ginger misschien nog.’

Nadenkend keek Christine hem aan. Helaas hadden ze geen enkel bewijs kunnen vinden dat iemand iets door het handvat of tegen de deur had gezet. ‘Het klinkt of je Lisa de schuld geeft, terwijl zij het slachtoffer is. Nog even, en dan geef je Mitch of mij ook de schuld.’

‘Jij staat toch aan Mitch’ kant. Nee, ik neem hem niks kwalijk, hij is geweldig geweest. Als de Bonners de kosten voor de begrafenis niet op zich hadden genomen, wilde hij dat doen, maar val me nou niet aan omdat ik de zaak terugvoer op Ginger. En Lisa is ergens wel verantwoordelijk, in de eerste plaats omdat ze haar verloving met Mitch heeft verbroken en niet hierheen wilde verhuizen. Tot nu toe heeft ze niets dan ellende gebracht, en ze heeft Ginger en ons allemaal daarbij betrokken.’

‘Hoor eens, ik weet dat je van streek bent, en daar heb je alle recht toe, maar –’

‘Hé,’ klonk een vrouwenstem. ‘Wat gebeurt hier?’ Vanaf de drempel van de sauna keek Vanessa hen aan.

Er zat beslist een luchtje aan Vanessa, dacht Christine, en het was niet die dure parfum die ze altijd droeg.

‘Ik maakte net een wandelingetje, en toen hoorde ik stemmen,’ zei Vanessa. ‘Hebben jullie al gehoord hoe het met Lisa is?’

‘Nee, ze zijn nog tests aan het doen,’ antwoordde Christine.

‘Gaat de sauna dicht tot hij weer gemaakt is?’ vroeg Vanessa. ‘Jemig, hoe is dat handvat gebroken?’

‘Het zat al een tijd los,’ loog Spike voor Christine iets kon verzinnen. ‘Waarschijnlijk heeft Mitch het afgebroken toen hij de deur openduwde om Lisa te redden.’

‘Nou, laat het me maar weten als jullie iets over haar horen. Zo langzamerhand beginnen we allemaal te denken dat er een vloek op dit oord rust, je weet wel wat ik bedoel. Trouwens, we hebben allemaal, inclusief Lisa, afspraken met cliënten en we moeten terug naar de realiteit, onze realiteit, aan de andere kant van het land. Nu er weer een ongeluk is gebeurd, durf ik te wedden dat Graham de benoeming van de nieuwe vennoot weer uitstelt. Met alles wat Lisa heeft doorgemaakt en haar trieste verleden, denk ik nu wel dat er nog maar twee kandidaten over zijn, maar Graham Bonner is een vat vol verrassingen. Tot morgenochtend, maar als jullie eerder iets over Lisa horen, maak me dan wakker.’

Zwijgend stonden Spike en Christine naast elkaar te luisteren naar het wegsterven van Vanessa’s voetstappen en het open- en vervolgens weer dichtgaan van de deur.

Uiteindelijk zei Spike: ‘Ze geloofde me niet toen ik zei dat het handvat afgebroken is, maar kwam dat doordat ik slecht kan liegen of doordat ze donders goed wist dat Lisa daar gevangenzat? En zij was de laatste van wie we zeker weten dat ze Ginger in leven heeft gezien.’

 

Het was een lange nacht geweest. Niet alleen had Mitch met pijn in het hart zitten denken aan alles wat er deze week was misgegaan, hij was ook bang dat Graham hem verraden had. Terwijl ze samen in het restaurant van het ziekenhuis zaten te ontbijten, gaf hij voor de zoveelste keer geen sjoege toen Mitch hem vroeg of er nog iets uit de casinozaak was voortgekomen. Sterker nog, hij veranderde van onderwerp, maar niet voordat hij iets heel interessants over Vanessa onthulde.

‘Nadat ik jou en Lisa van de zaak had afgehaald om er zeker van te zijn dat jullie geen gevaar zouden lopen, stond Vanessa erop dat ik haar eraan liet werken,’ gaf hij uiteindelijk toe. ‘Ik wist dat ze de publiciteit wilde hebben als de zaak in de krant kwam, maar ik zei tegen haar dat de taakverdeling door de oudste vennoot gedaan wordt, en dat ik niet wilde dat mijn advocaten geïntimideerd worden of gewond raken. Nog steeds niet.’

‘Ja, je hebt je altijd heel beschermend ten opzichte van je advocaten opgesteld, alsof we familie waren.’

‘Maar jij nam altijd een bijzondere positie in, en ik… wij… vonden het vreselijk dat we je kwijtraakten. Daarom ben ik ook zo van slag vanwege Lisa, omdat wij haar hier mee naartoe genomen hebben. Ik moet haar terugbrengen naar haar eigen omgeving, waar haar geen verschrikkelijke dingen overkomen. Met alle respect, Mitch.’

‘Ja, ja. Het is een krankzinnige week geweest. Ik weet dat jullie allemaal afspraken hebben, en dat het sowieso heel moeilijk was zoveel tijd vrij te maken.’

‘Eigenlijk wil ik met Lisa naar huis vliegen en ervoor zorgen dat ze naar een psychiater gaat. Ik weet dat ze jaren geleden bij een psychiater heeft gelopen, maar misschien heeft ze nu weer hulp nodig.’

Dat was precies wat Mitch eerst ook gedacht had, maar nu niet meer. Iemand was er beslist op uit Lisa uit de weg te ruimen, en het kon heel goed zo zijn dat hij momenteel met die klootzak pannenkoeken zat te eten.

‘Nou,’ zei hij, trachtend zijn stem in bedwang te houden. ‘Ik neem aan dat Lisa niet meer meedoet in de strijd om het vennootschap.’

‘Dat valt nog te bezien.’ Over het formicatafeltje heen boog Graham zich naar Mitch toe, alsof hij bang was dat ze afgeluisterd werden. ‘Voor dit alles gebeurde, was ik van plan haar vanochtend als nieuwe vennoot te benoemen. Alle tegenslagen die ze zowel in het heden als in het verleden heeft gehad, hebben haar sterker gemaakt, invoelender, misschien zelfs gedrevener, en dat zijn allemaal eigenschappen die goed van pas komen in die functie. Dus ik overweeg het nog steeds.’

Mitch was sprakeloos. Als Lisa dat aanbod aannam, zou dat haar bij hem vandaan houden. Ze had de baan gewild, er met hem over geruzied, maar hoe dacht ze er nu over, na alles wat ze had meegemaakt? Of was dit, als Graham iets verborg, namelijk dat hijzelf misschien de spin in het web in de casinozaak was, een manier om Lisa af te kopen, om zich ervan te verzekeren dat ze haar mond zou houden nu de grovere methodes geen succes hadden gehad? Of zou het feit dat ze als vennoot toegang had tot gevoeliger informatie en meer mensen en hun verleden haar nog meer in gevaar brengen? En dat terwijl hij aan de andere kant van het continent zat en haar niet kon beschermen.

‘Heb je daar niks op te zeggen?’ vroeg Graham terwijl ze opstonden en weer naar Lisa’s afdeling liepen. ‘Dacht je dat ik Jonas zou kiezen? Ellie en ik hebben allebei bewondering voor Lisa, dat weet je.’

Daarop knikte Mitch. Ondertussen probeerde hij alles te verwerken, inclusief het feit dat Lisa had gezegd dat Graham ‘te hard protesteerde’ over de casinozaak. Nu leek hij hetzelfde te doen door zo te benadrukken hoeveel Lisa voor hem betekende.

‘Hoor eens,’ zei Graham. ‘Ik weet dat het moeilijk voor je was alles wat je in Lauderdale had op te geven. Heb je er ooit over nagedacht weer bij ons te komen werken en de lodge als een investering te zien waar je af en toe gaat kijken? Een mooie middenweg? Spike en Christine kunnen de lodge voor je beheren, jij kunt parttime voor ons werken, voornamelijk als consultant, zodat je genoeg tijd hebt om vaak naar Alaska te gaan.’

Het kostte Mitch geen moeite verbaasd te kijken. Over zo’n aanbod had hij nooit nagedacht, en hij zou het ook nooit overwegen, maar dat zei hij nu niet. Hij werd hier bespeeld, en door een groot speler. Misschien werd Lisa dat ook. Hij moest een manier zien te vinden om Graham even bij haar weg te houden, zodat hij onder vier ogen met haar kon praten.

De hen al vertrouwde verpleegkundige bij de balie op Lisa’s afdeling zag hen aankomen. ‘Deze keer,’ zei ze voor ze iets konden vragen, ‘mag een van u bij haar. De dokter zei één bezoeker tegelijk. Geen opwinding.’

Het scheelde niet veel of Mitch was in lachen uitgebarsten. Geen opwinding? Sinds Lisa voet in Alaska had gezet, had haar leven, en het zijne ook, uit niets anders bestaan. Maar hij had de dokter wel kunnen kussen, want nu had hij een excuus om haar alleen te zien voordat Graham weer probeerde alles en iedereen naar zijn hand te zetten.

‘Ik moest maar eerst gaan,’ zei Graham. ‘Dan kan ik haar vertellen dat ze nog steeds in de running voor het vennootschap is en kan ik proberen haar ervan te overtuigen dat ze in therapie moet.’

‘We zijn hier in mijn domein, dus ik ga nu even op mijn strepen staan,’ liet Mitch hem weten. ‘Ken je dat Chinese bijgeloof dat je, wanneer je iemand het leven hebt gered, verantwoordelijk voor hem bent?’

‘Mitch, ik wil alleen maar –’

‘Waarschijnlijk heb ik haar twee keer het leven gered,’ onderbrak hij hem. ‘Als ik haar gezien heb, laat ik je wel weten of ze sterk genoeg is voor nog een bezoekje.’ Voordat Graham iets kon zeggen, draaide hij zich om en liep met grote passen de gang in.

 

Lisa voelde zich nog steeds zweverig, al hadden ze haar praktisch aan het bed geketend met snoeren, slangetjes en een koeldeken strak over haar heen om haar temperatuur te laten dalen. Ze had bloedverdunners gekregen en een hele rits tests ondergaan, waarvan de uitslag nog niet binnen was. Ook had ze een katheter gekregen om er zeker van te zijn dat ze meer vocht binnenhield dan ze kwijtraakte, maar het enige echt vervelende gevoel werd veroorzaakt doordat iemand die ze kende en vertrouwde had geprobeerd haar voor een tweede keer te vermoorden.

Ondanks al het gepruts aan haar lijf mocht ze dokter Kurtz en de verpleegkundigen graag. Iedereen hier was aardig en behulpzaam geweest. Ze voelde zich beschermd, geborgen. En ze hadden gezegd dat ze een bezoeker mocht ontvangen voor ze eindelijk kon gaan slapen.

Godzijdank was het Mitch en niet Graham. Voor ze hem zag, herkende ze zijn stap al. Ondanks het feit dat hij eruitzag als de dood van Pierlala, met donkere kringen onder zijn ogen en stoppels op zijn wangen, had hij er in haar ogen nooit beter uitgezien.

‘Hallo, lieverd,’ zei hij opgelucht.

‘Gut, werk je nu hier?’ vroeg ze, wijzend op zijn operatiepak.

‘Voor mijn gevoel ben ik hier al zo lang dat ik inderdaad zo kan beginnen,’ zei hij met een zuinig glimlachje. In zijn ogen blonken onvergoten tranen. Na een blik op alle monitoren achter haar trok hij een stoel bij en boog zich naar haar toe. Zijn hand legde hij op haar schouder, want in haar hand aan deze kant van het bed zat een naald voor het infuus. ‘Wanneer dit allemaal voorbij is,’ fluisterde hij, ‘duiken we samen het bed in en gaan we een eeuwigheid slapen.’

‘Alleen maar slapen? Mitch,’ fluisterde ze terug, haar stem nog verder dempend, ‘het was weer een moordaanslag, ik zweer het. En ik maar denken dat iemand iets zou proberen tijdens het tokkelen of het raften. De deur van de sauna mag dan niet op slot gezeten hebben, er was wel iets wat hem dichthield. Als Christine me niet had aangemoedigd de sauna te gebruiken, zou dit nooit gebeurd zijn.’

‘Ja, ik weet het, ze vertelde me aan de telefoon dat je het handvat aan de binnenkant gebroken hebt en dat je krassen op de deur hebt gemaakt met je nagels toen je probeerde naar buiten te komen.’

‘Klopt, kijk maar naar mijn nagels. Allemaal gebroken, maar dat geldt niet voor mijn geest! Mitch, je hebt alweer mijn leven gered.’

‘Uitingen van dank nemen we graag later aan. Waar het nu om gaat is dat, toen ik je vond, de temperatuur op een gematigde stand stond, er nog vijf minuten op de timer resteerden en de deur gewoon open was. Maar je bent wel gevallen en hebt je hoofd gestoten? Heeft iemand je geslagen?’

‘Nee, ik ben heel even in slaap gevallen, en voordat ik viel, werd ik heel verward wakker. Maar ik durf nog steeds te wedden dat iemand Ginger heeft neergeslagen en haar daarna in het meer heeft gegooid. Mitch, zelfs als we de sheriff er nu bij halen, kan alles nog steeds zo uitgelegd worden alsof het mijn eigen schuld was, net als met de rivier. Dat ik in het beste geval een onbetrouwbare getuige ben en in het ergste een hysterisch, getraumatiseerd mens.’

Zijn blik ging naar de deur van haar kamer, hij liep erheen en keek naar beide kanten de gang in. Toen sloot hij de deur op een kier. ‘Ik kan me voorstellen dat je op dit moment niet zo dol bent op dichte deuren, maar je hebt me er bijna van overtuigd dat Graham onze man kan zijn. Weet je nog dat hij ook hier is?’ vroeg hij, terwijl hij weer naar haar bed liep.

‘Ja, en was dat gewoon lief van hem of wil hij zijn kans nog een keer grijpen?’

‘Dan toch niet hier. Wat, nooit meer!’ Hij ging weer zitten, boog zich over haar heen en streelde haar wang met de achterkant van zijn vingers.

‘Christine zegt dat de boze raaf niet alleen doortrapt is, maar ook wijs,’ protesteerde ze.

‘Inmiddels heb ik geprobeerd onze verdachten te rangschikken, en ik denk nog steeds dat Vanessa’s tronie op onze opsporingsposter moet staan. Jonas heeft het geld nodig, en hij wil de status, maar zij wil deze promotie koste wat kost…’

‘Ja, ik weet dat je het niet kunt verdragen om Graham te verdenken,’ zei ze toen zijn stem wegstierf, wat haar eraan deed denken dat ze nog steeds een droge keel had. Behulpzaam zette hij het glas water dat op haar nachtkastje stond aan haar lippen. ‘Maar,’ ging ze verder, ‘stel dat het kantoor voor de casinozaak is ingehuurd omdat Graham zelf betrokken was bij de witwaspraktijken? Degene die hem ingehuurd heeft zou, kunnen denken dat hij zo bepaalde namen buiten schot kon houden of de dingen in hun voordeel kon manipuleren, omdat hij anders samen met hen ten onder zou gaan. Het is duidelijk dat er druk is uitgeoefend op de verslaggever die liever de gevangenis in ging dan dat hij zijn mond opendeed, maar zou er ook druk op Graham uitgeoefend zijn? Of misschien ís Graham de spin wel.’

‘Weet ik niet, maar ik ga tegen hem zeggen dat je te moe bent om hem te zien en dat je eerst moet slapen. Dan ga ik Christine bellen en haar vragen hierheen te komen om bij jou te blijven, terwijl ik Graham terug naar de lodge breng en misschien eens met de sheriff ga praten over dit alles.’

‘Nee, nog niet!’ zei ze stellig. ‘Zodra we sheriff Moran erbij betrekken, is er geen weg terug. Dan wordt iedereen ondervraagd, misschien zelfs wel in staat van beschuldiging gesteld, en iedereen zal liegen of dichtklappen. Bovendien kunnen we nog niks bewijzen. Je zag toch hoe Gus reageerde op de ondervraging van de sheriff?’

‘Ja, uit de eerste hand. Gisteravond moest ik halsoverkop naar Bear Bones omdat hij op het punt stond een café kort en klein te slaan. Nou, kun je slapen, denk je? Ik bel Christine even, en daarna blijf ik hier zitten tot ze er is. Wanneer je weer mee naar huis mag, zal Spike, Christine of ik dag en nacht bij je zijn tot we hier het fijne van weten. En met naar de sheriff gaan zal ik nog even wachten. Maar niet al te lang meer.’

‘Bedankt, Mitch. Hoe erg het de afgelopen tijd ook geweest is, we hebben het in elk geval een beetje bijgelegd.’

‘Genoeg om in het heden met elkaar om te gaan, maar hoe zit het met de toekomst?’ Opnieuw haalde hij zijn hand van haar schouder om haar gezicht te strelen. ‘Lieverd, Graham zegt dat je nog steeds in de running bent voor het vennootschap, en hij wil je terugbrengen naar Lauderdale, zodat hij echt goed voor je kan zorgen.’

‘Hoogste tijd dat Lisa gaat slapen,’ zei een verpleegkundige die de kamer binnen kwam. ‘Ik heb tegen uw vriend in de gang gezegd dat één bezoeker nu genoeg was.’

‘In de gang. Misschien stond hij te luisteren?’ fluisterde Lisa. ‘Mitch, ik –’

Hij legde twee vingers op haar lippen. ‘Bedankt dat je weer in mijn leven bent gekomen, want je hebt me eraan herinnerd wat ik gemist heb. Ondanks de manier waarop ik de dingen vorig jaar heb aangepakt, hou ik nog steeds van je, Lisa,’ fluisterde hij.

Haar adem stokte. Haar blik werd wazig van tranen, waardoor ze twee Mitchen zag die zich over haar heen bogen en twee zusters op de achtergrond. Het was voor het eerst in dagen, nee, jaren, dat ze iets moois en niet iets vervloekts had gezien door een waas van water.

Hij kuste haar wang, vervolgens haar lippen. Daarna stond hij op. ‘Haar huid voelt bijna weer normaal,’ zei hij tegen de verpleegkundige, die net deed of ze niets zag.

‘Dat is dan een betere indicatie,’ zei ze met een lachje, ‘dat ze er weer bovenop komt dan alle tests die we hebben gedaan. Als haar hartslag wat onregelmatig is, zeg ik wel tegen de dokter dat ik weet hoe dat komt.’

 

Lisa dreef vanuit een diepe slaap naar boven. Voor ze haar ogen open had, herinnerde ze zich waar ze was. En ze herinnerde het zich echt, zonder terug te glijden in nachtmerries over vechten tegen een snelle stroming, over verdrinken… over haar moeder en zusje verliezen… over Mitch verliezen. Boven haar hoofd zag ze geen kolkend wit water, maar een wit plafond met butsen. Ja, ze wist waar ze was en wat ze moest doen. Beter worden. Teruggaan naar de lodge.

En een monster waarvan ze ooit gedacht had dat ze het kon vertrouwen, uit zijn of haar hol het daglicht in trekken.

Toen ze Christines gezicht ineens boven zich zag, schrok ze.

‘Mooi, je bent wakker.’ Christine klopte haar op haar arm. ‘Mitch is zo terug, en ze zeggen dat je morgen misschien naar huis mag. Maar waar is thuis nu?’

‘Bedankt dat je bij me bent gebleven. Hoe is het met Spike?’

‘Die is er meer dan ooit van overtuigd dat iemand Ginger met opzet iets aangedaan heeft.’

‘Ik hoop maar dat ze niet vermoord is om wat ze die dag dat ik de rivier in geduwd werd, heeft gezien.’

‘Als ze iets zo boosaardigs gezien heeft en het niet meteen verteld heeft, had ze daar haar eigen redenen voor. Dan speelt ze zelf een rol in wat er met haar gebeurd is, Lisa,’ zei Christine. ‘Kijk eens, ik heb iets voor je.’ Ze raapte iets van de grond op. Er klonk geritsel van papier, en toen hield ze een van de Yup’ik-poppen van de plank uit de bibliotheek in de lodge omhoog. Het was de oudste, het meisje met een half afgeweven mandje in haar hand. De pop waarvan Christine haar had verteld dat ze die van haar moeder had gekregen om haar gestorven zus te vervangen.

‘Voor jou,’ zei ze, terwijl ze Lisa de pop met haar bonten parka en uitgesneden houten gezichtje in handen drukte. ‘Om je te helpen alleen maar goede herinneringen te hebben aan degenen die je verloren hebt, geen nachtmerries.’

‘Ik zal haar altijd koesteren,’ zei Lisa met gesmoorde stem. Toen ze haar hand ophief om de pop beter te kunnen zien, constateerde ze dat ze geen infuus meer had. Haar eerste ingeving was om te zeggen dat ze zo’n kostbaar, persoonlijk erfstuk nooit aan kon nemen, maar ze voelde wel dat dat Christine verdriet gedaan zou hebben, haar misschien zelfs wel had beledigd. ‘Ik zie dat haar mandje maar half af is, en dat betekent ook veel voor mij. Dat ik nog een leven voor me heb waarin ik allerlei draden samen moet weven om te zien wat het wordt.’

‘Iah, zeg dat wel. Ten eerste moet je de puzzelstukjes nog samenvoegen om erachter te komen wie jou en Ginger naar het leven gestaan heeft. En dan de rest… zoals waar je thuis is en met wie je dat wilt delen.’ Ze stond op en drukte haar hand tegen Lisa’s wang. ‘Maar neem van mij aan,’ voegde ze er met een iets gespannen glimlach aan toe. ‘Die pop is het gelukkigst als haar eigenaar in Alaska woont.’