Hoofdstuk 15

Terwijl patholoog-anatoom Sam Collister, die eigenlijk huisarts in Talkeetna was, de sheriff en twee hulpsheriffs Gingers lichaam uit het water haalden, stonden Lisa, Mitch, Vanessa, Spike en Christine aan de oever van het meer. Mitch en Christine zorgden ervoor dat Spike tussen hen in bleef staan. Lisa stond tussen Mitch en Vanessa. Ondanks het feit dat het niet echt donker was, had de politie twee sterke lantaarns eerst op het water gericht, en vervolgens, toen ze het lijk op de steiger legden, op Ginger. Hun stemmen droegen ver over het water.

‘Haar ene been was verstrikt in de ankerketting,’ hoorden ze de sheriff zeggen. ‘Waarschijnlijk is ze daardoor in het water getrokken. Of misschien botste de boot boven haar hoofd tegen de steiger aan en kon ze niet meer bovenkomen om adem te halen. Ze had maar één hand die ze kon gebruiken, dus het zou kunnen. Dokter, kunt u nu al zeggen of ze een hoofdwond heeft waardoor ze bewusteloos is geraakt? Met deze golven dreef de boot heen en weer, dus heeft ze het anker laten zakken. Misschien heeft ze zich verstapt bij het aan boord gaan.’

Lisa zag dat Mitch Spike er lijfelijk van moest weerhouden niet naar de steiger te rennen. ‘Geef ze even de gelegenheid,’ zei hij. ‘Straks mag je vast wel even met haar alleen zijn.’

‘Ik wil niet dat ze straks in haar gaan snijden, en dat ga ik ze nu meteen vertellen.’

‘Spike, luister,’ zei Mitch, zijn vriend bij zijn armen grijpend en hem naar zich toe draaiend. ‘Ze hebben de wettelijke bevoegdheid een lijkschouwing te laten uitvoeren. Voor zulke gevallen gebeurt dat eigenlijk standaard. En je wilt toch weten wat er gebeurd is?’

‘Ze is dood, dat is er gebeurd!’

Sheriff Moran kwam overeind en wendde zich af van de mannen die om Gingers lijk, dat op een zeil lag, heen hurkten. Mitch besefte ineens dat het waarschijnlijk een lijkenzak was. ‘Nog een ogenblik geduld, Mr. Jackson,’ riep de sheriff. Daarop wendde hij zich weer naar zijn mannen.

Net als de anderen deed Lisa haar best op te vangen wat ze zeiden.

‘Ja, scherp trauma op het achterhoofd,’ zei de dokter. ‘Maar er zijn geen bloedkorsten, dus waarschijnlijk is ze heel snel na de verwonding te water geraakt. Dat is echter alles wat ik zo op het eerste oog kan zeggen. Dood door verdrinking is heel moeilijk te beoordelen. Het is lastig te zeggen of het slachtoffer dood was of nog leefde op het moment dat ze te water raakte. Zelfs als verdrinking niet de doodsoorzaak is, komt er toch water in de longen, en omdat zij zo op haar rug dreef…’ Gelukkig, eindelijk stierf zijn stem weg.

‘Als u er voor de familie, vrienden en voor mij haast achter kunt zetten, ben ik u erg dankbaar, dokter,’ zei de sheriff. ‘Dit weekend loop ik op het festival te patrouilleren, maar als er ook maar iets verdachts aan dit geval is, krijgt dit prioriteit. Oké, Mr. Jackson,’ riep hij naar Spike. ‘Als u even hier wilt komen, mag dat, maar niets aanraken. Als naaste familie kunt u het slachtoffer identificeren. Daarna wil ik nog even een voor een met de dames die het lijk ontdekt hebben praten, de blokhut verzegelen en de omgeving onderzoeken.’

Spike liep naar de steiger. In eerste instantie liep hij snel, maar toen vertraagde hij zijn pas.

Zwijgend sloeg Mitch hem vanaf de oever gade. Lisa’s hart ging naar Spike uit, want ze wist hoe dit voelde, al had ze bij haar eigen drama nooit een lichaam, of liever lichamen, gezien waar ze om kon rouwen. Soms dacht ze daarom, zelfs na al die jaren, dat ergens, in haar stoutste dromen, haar moeder en zusje nog steeds leefden.

De sheriff sprak als eerste met Lisa, aangezien zij degene was die het lijk had gevonden. Hij zat tegenover haar op een rots, terwijl Vanessa langs de oever liep te ijsberen in afwachting van haar beurt om ondervraagd te worden.

‘Het is me de vakantie wel, hè, Ms. Vaughn?’

‘Meer een uitdaging, eigenlijk.’

‘Fijn dat u zich zo opstelt na alles wat u hebt meegemaakt. Hier in Alaska is het leven zwaarder, maar daardoor zijn de mensen ook sterker. Zo te zien houdt u zich prima staande.’

‘Ja en nee, sheriff. Toen ik nog klein was, heb ik mijn moeder en zusje zien verdrinken, dus dat maakt dit, en mijn avontuur in de rivier, allemaal nog erger voor me.’ Ze had besloten dat meteen te vertellen, want ze dacht dat Vanessa misschien tegen hem zou zeggen dat ze om haar moeder had geroepen, als dat tenminste echt waar was. Als dat niet zo was, zou dat betekenen dat Vanessa zich blijkbaar met haar bezighield en onderzoek had gedaan naar haar verleden. Althans, tenzij de Bonners of Mitch Vanessa verteld hadden over het drama uit haar jeugd, ondanks het feit dat ze erop vertrouwd had dat ze dat niet zouden doen.

Erger nog, ze begon zich af te vragen of Vanessa misschien geweten had dat Ginger in het water had gelegen en het zo geregeld had dat zij degene zou zijn die het lichaam ontdekte. Waarschijnlijk was Vanessa Gingers laatste bezoeker geweest, dus misschien had ze gezien dat Ginger dood was en beseft dat het Lisa de stuipen op het lijf zou jagen om haar dood te zien, wat ze tegen haar zou kunnen gebruiken in de strijd om het vennootschap.

Nee, dat was te vergezocht. Ze werd weer paranoïde. Toch had Vanessa tegen haar gezegd dat ze moest gaan kijken of de boot losgeraakt was van de steiger. En als ze Vanessa ervan verdacht dat ze het zo gearrangeerd had dat Lisa het lijk zou vinden, betekende dat dan ook dat ze vermoedde dat Vanessa Ginger iets had aangedaan?

‘Ik vroeg of alles echt wel goed was,’ zei de sheriff, haar arm aanrakend. ‘Wat ontzettend voor u en uw familie, Ms. Vaughn.’

‘Lisa. Zeg maar Lisa.’

‘Gaat het echt goed? Tenslotte hebt u net een verdronken vrouw gevonden, en dat deed u natuurlijk denken aan uw eigen verlies.’

‘Als het nodig is, schakel ik over op de automatische piloot, dankzij mijn opleiding als advocaat. Althans, dat hoop ik. Vraagt u maar verder, ik kan wel objectief zijn.’

Ze vertelde waarom zij en Vanessa het meer waren overgestoken en zei dat Christine dat zou bevestigen. Stap voor stap beschreef ze hun zoektocht naar Ginger, waarbij ze hem de tijd gaf om aantekeningen te maken op een blocnote die hij uit de zak van zijn overhemd tevoorschijn had gehaald. Toen hij ernaar vroeg, vertelde ze hem wie er eerder die dag bij Ginger op bezoek waren geweest en waarom. Ook informeerde ze hem over wat ze zelf had gehoord over Ginger en Gus Majors, want dat zou toch wel uitkomen.

‘Een grote vent, nietwaar? Ik weet wie het is,’ zei hij fronsend, en hij onderstreepte een aantekening op zijn blocnote een paar keer.

‘Nou, ik vond hem erg aardig en eerlijk. Hij zei onomwonden tegen Mitch, Vanessa en mij dat hij Ginger eerder vandaag had gezien en dat ze ruzie hadden gemaakt. Vanavond in de lodge kon ik aan hem zien dat hij verwachtte dat ze ook zou komen. Dat is toch niet het gedrag van iemand die haar eerder iets heeft aangedaan.’

‘Gesnapt, raadsvrouwe Vaughn, maar ik zal mijn eigen conclusies trekken. De gemoederen kunnen hier in Alaska net zo hoog oplopen als elders in de wereld. Dus… de andere bezoeker, afgezien van u en Ms. Guerena, was Mrs. Ellen Bonner, en die is in de lodge. Dan moet ik daar met haar praten.’

‘Hoor eens, ik ben hier nu al een paar uur, en ik ben kapot. Vindt u het goed als ik Mitch vraag of hij me nu naar de lodge terugbrengt?’ Ze moest hem vertellen dat Vanessa een aantal dingen hier in scène had kunnen zetten.

‘Ja, hoor, gaan jullie maar, dan zet ik Ms. Guerena wel bij de lodge af zodra ik met haar gepraat heb, dan kan ik meteen met Mrs. Bonner spreken. Misschien hoef ik het niet eens te zeggen, maar het zou kunnen dat de gasten van Mitch hun vakantie moeten verlengen als dat nodig is.’

‘Dat begrijp ik. Trouwens, er liggen een heleboel vers gebakken broden en gebak in de blokhut die Ginger morgen op het festival wilde verkopen. Het is zonde om die weg te gooien, dus zouden sommigen van ons, als Spike het goedvindt tenminste, die morgen in de stad mogen verkopen als bijdrage aan haar nalatenschap? We zouden er sowieso heen gaan, en Christine zei dat Spike het geld nodig heeft om Gingers begrafenis te kunnen betalen.’

‘Ik zal er even naar kijken, en als Spike het goedvindt, vind ik het ook best. Wilt u het nu aan hem vragen?’

Eerst ging ze naar Christine om haar idee voor te leggen. Christine veegde de tranen uit haar ogen en knikte. ‘Het zou een manier zijn om Spike te helpen en Gingers wensen in te willigen,’ zei ze met een beslist knikje. ‘Denkt de sheriff dat ze gevallen is?’

‘Daar gaan ze in eerste instantie van uit, maar ze moeten ook de andere mogelijkheden bekijken.’

‘En die duiden op moord?’

‘Afgezien van zelfmoord, en dat ligt hier niet erg voor de hand, is dat de laatste optie, ja. Als ze ontdekken dat iemand hiervoor verantwoordelijk is, kan de politie iemand aanklagen.’

‘Als ze erachter kunnen komen wie dat was,’ onderbrak Christine haar, terwijl ze zichtbaar huiverde en een snik onderdrukte. ‘Daar weet ik alles van. Mitch zegt dat je onderzoek hebt gedaan naar mijn verleden, maar toch ben je vriendelijk tegen me gebleven.’

Lisa wist niet goed wat ze daarop moest zeggen. Ze had verwacht dat Christine er bozer over zou zijn.

‘Nou,’ ging Christine verder, ‘nadat je gered was, heeft hij me ook alles over jouw verleden verteld, zelfs voordat je dat zelf met me deelde. Dus op het gebied van verdriet en spijt begrijpen we elkaar in elk geval.’

‘Ja,’ fluisterde Lisa. De tranen in haar ogen vertroebelden haar blik, zodat Christines gezicht, net als dat van Ginger in het water en dat van haar moeder in haar dromen, leek te trillen en te glinsteren.

Even omhelsden ze elkaar, maar snel lieten ze elkaar weer los.

Lisa zat tegenover Mitch in de motorboot, waarmee hij hen terugbracht naar de lodge. De wind haalde onzichtbare vingers door zijn haar en deed zijn openstaande jack opbollen. Door het gebrul van de motor moesten ze tegen elkaar schreeuwen terwijl zij hem haar nieuwe verdenkingen jegens Vanessa vertelde.

Hij luisterde aandachtig, af en toe knikkend. ‘Weet je zeker dat je niet echt iets over je moeder riep?’ vroeg hij ten slotte.

‘Ik had een flashback over mijn nachtmerrie en ik schreeuwde het uit, maar ik zweer je dat ze dat over mijn moeder verzonnen heeft. Mitch, ze is in mijn verleden gedoken om te zien hoe ze me psychisch uit balans kan brengen. Misschien heeft ze mij met opzet Ginger laten vinden.’

‘Het spijt me dat jij degene was die haar vond. Het kan zijn dat Vanessa het zo geregeld heeft, maar we kunnen niets bewijzen.’

‘Ik heb nooit echt een woord met Ginger gewisseld, maar dat was ik wel van plan. Het is heel goed mogelijk dat zij in de buurt was toen iemand me het water in duwde.’

‘Ja, ik zag haar boot toen ik naar het meer rende om de kajak te halen. Kom naast me zitten, dan hoeven we niet zo te schreeuwen. We krijgen allebei een schorre keel.’ Daarop stak hij zijn hand uit, en ging ze naast hem zitten. Achter hen schuimde het water uit de buitenboordmotor in een witte waaier weg, en bij die aanblik huiverde ze even en sloeg haar armen om zich heen, waarop Mitch ook een arm om haar heen sloeg en verder stuurde met één hand. ‘Lisa, het is nogal vergezocht om te denken dat de dood van Ginger en jouw bijna-verdrinking verband met elkaar houden. Jullie hebben elkaar nooit echt ontmoet en lijken niets met elkaar gemeen te hebben.’

‘Dus dan zijn we weer terug bij de grote waarschijnlijkheid dat mijn mogelijke “moordenaar” dacht – of wist – dat Ginger iets gezien had. Maar ze heeft vandaag zoveel bezoek gehad, hoe kan iemand anders daar nou heen geslopen zijn en haar gedood hebben? Zoals we al eerder hebben vastgesteld, is er iemand heel wanhopig en doortrapt.’

‘Ja, zoals stripfiguur Pogo zegt: “We hebben de vijand ontmoet en we zijn het zelf”.’

‘Mitch, het móét gewoon iemand uit de lodge zijn, iemand van het kantoor. We moeten alles en iedereen opnieuw onder de loep nemen, zelfs Graham en Ellie.’

‘Ja, ik weet het, en dat heb ik ook gedaan. Kom morgenochtend ongeveer een uur voor het ontbijt naar de wijnkelder. De sheriff zal zo wel naar de lodge komen om met Ellie te praten, en vanavond zal het nog lang onrustig blijven, terwijl we allebei – iederéén – dringend slaap nodig hebben. Echt, sinds we thuis zijn heb ik mijn slaap nog niet in kunnen halen. Ik voel me als een zombie en weet niet of ik nog wel helder kan denken. Nou, we zijn er bijna, lieverd, ik zie Graham aan de oever staan.’

Ze ging weer op haar eigen plek zitten, zodat Mitch de boot naar de steiger kon laveren. Lieverd? Graham had vast gezien dat hij zijn arm om haar heen had geslagen, maar wat zou dat?

‘Was het een ongeluk?’ riep Graham toen Mitch de boot voorzichtig naar de steiger stuurde.

Tja, dat was de hamvraag, dacht Lisa, terwijl ze in het roerige water keek.

Voordat de sheriff Ellie mocht ondervragen, stond Graham erop dat er een advocaat bij aanwezig was. Lisa was ontroerd, en Vanessa geïrriteerd toen Graham vroeg of Lisa dat wilde doen. Met de chocolademelk die Christine voor iedereen gemaakt had, gingen ze gedrieën voor de open haard zitten. Het was bijna middernacht.

De sheriff liet Ellie vertellen over haar bezoekje aan Ginger en luisterde geduldig toen ze zei hoe erg ze onder de indruk was geweest van Gingers vaardigheden als bakker en haar schilderachtige blokhut.

‘Dus u hebt gebak besteld om mee terug te nemen?’ vroeg hij, wat Ellie duidelijk verraste.

‘Eh, ja, dat klopt. Dat heeft Vanessa of Lisa u zeker verteld?’

‘Lisa,’ zei hij, zich naar haar wendend, ‘dat ben ik nog vergeten te zeggen. Ik heb Gingers brood en gebak voor het Talkeetna-festival in de kofferbak van de auto. Spike vindt het goed, ik vind het goed, het is een mooie manier om Gingers nagedachtenis te eren. Maar als er morgen praatjes rondgaan, zegt geen van jullie iets over wat jullie denken dat er gebeurd is. Begrepen?’

‘Begrepen, sheriff. En bedankt voor de toestemming.’

‘Goed, weten jullie nog of iemand haar vooraf heeft betaald voor de spullen die ze voor jullie ging bakken?’

‘Ja, ik,’ zei Ellie. Haar wijsvinger, om haar gouden ketting gehaakt, gleed heem en weer over de schakels.

Als Lisa tijd had gehad om haar op dit gesprek voor te bereiden, had ze tegen haar gezegd dat er geen enkele reden was om zenuwachtig te zijn, maar ze snapte het wel. Ellen Carlisle Bonner was er immers niet aan gewend ondervraagd te worden door de politie.

‘Ik heb haar vijftig dollar gegeven,’ zei Ellie.

‘Dat is een fors bedrag voor gebak,’ zei de sheriff, weer in zijn notitieboekje schrijvend. ‘Maar dan moeten we er nog achter zien te komen waar ze dit vandaan heeft, en wiens handschrift dit is, al kunnen we er vast wel vingerafdrukken vanaf halen.’ Hij draaide zich om en haalde een plastic zakje uit een papieren zak die hij achter zijn stoel had staan. ‘In de envelop in dit zakje zit niet vijftig, maar tweehonderd dollar aan contanten, en de afzender op de envelop is de Duck Lake Lodge, Bear Bones, Alaska,’ zei hij. ‘Afgezien van Gingers naam, staat er op de envelop ook nog “meer volgt”.’

Lisa boog zich ver genoeg voorover om te kunnen lezen dat dat zo was.

‘Dit hebben we gevonden in een lade in haar slaapkamer,’ voegde hij eraan toe. ‘Uiteraard zullen we de envelop en het geld onderzoeken op vingerafdrukken. Het is hier niet heel erg hightech, want forensisch onderzoek en DNA-tests worden in Fairbanks en Anchorage gedaan, maar we kunnen uitzoeken van wie het handschrift op de envelop is.’

Toen Ellie verder achterover ging zitten, alsof het beneden haar waardigheid was een blik op de envelop te werpen, stopte de sheriff hem weer in de papieren zak.

Vervolgens gebeurde iets wat Lisa al heel vaak met cliënten was overkomen. Ellie flapte eruit: ‘Dan hoeft u niet ver te zoeken, sheriff. Ik heb maar voor vijftig dollar spullen besteld, maar die andere honderdvijftig heb ik erbij in gestopt als gift. Dat is mijn handschrift, maar ik had Ginger beloofd dat ik het tegen niemand zou zeggen.’

Godzijdank, dacht Lisa. De verklaring strookte met de manier waarop Ellie en de Bonners altijd te werk gingen. Giften aan hulpbehoevenden, liefdadigheid op grote schaal. Ze zou Ellie niet in verlegenheid brengen door de loftrompet te steken over de vele goede daden die de Bonners hadden verricht, maar ze zou ervoor zorgen dat de sheriff terdege besefte dat er niets verdachts of ongewoons aan dit gebaar kleefde. Zo’n donatie was voor de Bonners hetzelfde als wanneer zij een dollar fooi gaf bij haar plaatselijke koffietent.

‘En dat “meer volgt”?’ drong de sheriff aan. ‘Waarom was dat?’

‘Omdat ze een goed hart had, en ik haar mocht. Ik heb een speciaal potje voor als ik mensen ontmoet die hulp nodig hebben.’

Daarop knikte de sheriff zwijgend. Hij leek niet van zijn stuk, maar Ellie wel. Tenslotte was Ellie haar hele leven beschermd en in de watten gelegd door sterke mannen. Maar wist Ellie na al die jaren in het gezelschap van advocaten echt niet wanneer ze genoeg gezegd had? Lisa’s zesde advocatenzintuig zei dat er nog meer zou komen.

‘Sheriff,’ zei Ellie. ‘Ik wilde haar gewoon een hart onder de riem steken omdat ze Gus Majors weerwoord had gegeven toen hij probeerde haar te koeioneren. Toen hij Lisa en Mitch thuisbracht na hun avontuur in de rivier, vroeg ik me af waarom hij haar niet wilde zien, dus toen heb ik Ginger daarnaar gevraagd. Het leek wel of ze doodsbenauwd voor hem was.’

‘Is dat zo, Mrs. Bonner?’

‘Ja, sheriff.’

Shit, dacht Lisa, terwijl hij iets in zijn notitieboekje schreef en dat vervolgens dichtklapte. Ze hoopte dat Mitch Gus pro Deo wilde verdedigen als er echt een aanklacht tegen hem ingediend werd, want zelf mocht ze haar beroep niet uitoefenen in deze staat. En ondanks het feit dat Gus een voor de hand liggende verdachte was, geloofde ze gewoon niet dat hij Ginger iets aan zou doen.

Maar ja, diep vanbinnen kon ze er ook nog steeds niet bij dat iemand had geprobeerd háár te vermoorden.