Hoofdstuk 11

 

 

 

Lisa vond Spikes Siberische husky’s prachtig. Majestueus waren ze, met hun dikke zilverkleurige vacht met grijze of zwarte puntjes en hun diepe, enthousiaste geblaf. Ze klonken als huilers, maar het kwam heel anders over dan het gehuil van de wolven die nacht in de wildernis. De honden hadden parmantige, spitse oren, gekrulde kwispelstaarten en heldere, hemelsblauwe ogen. Ze kon gewoon aan ze zien hoe graag ze het hun baas naar de zin wilden maken, vooral toen ze hem de driewielige sleden uit de schuur zagen halen.

‘Oké, even wat informatie voordat ik voor elke slee vier honden span,’ verkondigde Spike terwijl iedereen om hem heen kwam staan bij het hek waarachter de honden zaten.

Aandachtig nam Lisa de sleden in zich op, die van hout en metaal waren gemaakt en nu op stevige wielen stonden voor de zomertraining van de honden.

‘Ik zal jullie wat achtergrondinfo geven over het slederijden of mushing, zoals het ook wel wordt genoemd, en hoe je met een span honden moet omgaan, want ieder van jullie, dat zijn dus Lisa, Vanessa en Jonas, krijgt de gelegenheid een van deze sleden over een korte renbaan te mennen,’ zei hij, ernaar wijzend.

Om hen heen was de open plek begroeid met hoog gras en wilde witte bloemen. Door de wind deinde het als groene golven met witte koppen, als een schuimende rivier. Lisa zag helemaal voor zich hoe de honden erdoorheen zouden rennen en haar dieper en dieper in die groen met witte maalstroom zouden trekken…

Met een schok keerde ze terug naar de werkelijkheid. Dat beeld was net als anders ongemerkt in haar hoofd opgekomen. Was het een flashback van het moment waarop ze in de rivier gelegen had? Of was ze nog steeds zo uitgeput dat ze een fractie van een seconde ingedommeld was en in dezelfde droom was beland die haar al jaren achtervolgde? Uit de waas in haar hoofd kwam haar moeders gezicht naar voren, die riep en riep: ‘Ga met me mee… Kom nou.’ Haar mond stond open, haar ogen leken groot achter het glas of het water of –

Ze schudde haar hoofd om weer helder te kunnen denken en dwong zichzelf om zich heen te kijken, naar het hier en nu.

Spikes blokhut en kennel stonden op een grote, ovale open plek aan de rand van het bos waardoorheen ze vanaf de lodge hiernaartoe waren gelopen. De husky’s verbleven in een miniatuurdorpje met een hek eromheen. Elke hond had zijn eigen houten hondenhok, waarvan er twaalf in twee keurige rijen tegenover elkaar stonden.

Spike had verteld dat de honden met elkaar sliepen, aten en speelden, elkaar kluiven afpakten en hapten naar elkaars oren en staarten, maar altijd, op elk moment, waren ze klaar om te rennen. Ze herinnerde zich dat Graham dat ook altijd zei – Zijn we klaar om te rennen? – wanneer een belangrijke rechtszaak op het punt stond te beginnen.

 

‘Jullie moeten één ding goed onthouden,’ zei Spike, terwijl hij achter op een van de sleden stapte. Het zag eruit of hij in het getuigenbankje stond. ‘Het is heel gemakkelijk om de kluts kwijt te raken op een hondenslee, maar je moet jezelf en de honden in bedwang houden. Als je ze niet laat zien wie de baas is, zullen ze je niet gehoorzamen. Het zijn intelligente dieren, maar ze hebben leiding nodig. In hun koppen ben ik het alfamannetje. En zo moeten jullie de honden die jullie straks krijgen toegewezen ook onder de duim houden.’

Dus, dacht Lisa, er zat wel degelijk een gedachte achter deze activiteit: in deze race moesten ze laten zien wie de leidersrol op zich zou nemen. Ze probeerde zich te concentreren op het advies van Spike, die zich hier helemaal in zijn element leek te voelen.

‘Zijn die hondenhokken wel warm genoeg in de strenge winters hier?’ vroeg Vanessa. ‘Met het oog op dierenwelzijn en zo.’

‘Ja, hoor,’ liet Spike haar weten. ‘Kijk maar eens naar hun vacht, die in de winter nog dikker is dan nu. Dit ras is bestand tegen temperaturen tot min zestig. Toch zorg ik altijd dat er voldoende stro in hun hokken ligt, en die hokken verschaffen hun ook schaduw in de warme zomermaanden. Net als Mitch en ik gedijen deze honden prima in Alaska.’

‘Met het woord “musher” kun je zowel de menners als de honden aanduiden,’ ging hij verder. ‘Wanneer je het over de honden hebt, zijn er twee soorten mushers, de langeafstandslopers of de sprintermushers, zoals die van mij. Die lopen kortere afstanden op hogere snelheden dan honden die deelnemen aan de Iditarod- of Yukon Quest-races, maar deze honden passen nu eenmaal bij mij.’

‘Snelle honden en snelle vliegtuigen voor Spike Jackson,’ zei Ellie.

‘U slaat de spijker op zijn kop, Mrs. Bonner. Oké, ik geef jullie nu even wat instructies, en dan gaan we het proberen, misschien zelfs een wedstrijdje doen, aangezien jullie hier tenslotte allemaal zijn om te strijden voor het vennootschap.’

Dus zelfs Spike was op de hoogte van de plannen van Graham en Mitch, dacht Lisa. In deze activiteit ging het niet zozeer om teambuilden als wel om competitie.

‘Je gaat achter op de ijzers staan, zo, zie je wel?’ Hij deed het voor. ‘En je houdt je vast aan het handvat, dit ding hier. En als ik zeg vasthouden, bedoel ik uit alle macht, want in het begin gaan de honden rukken en springen. Daarna, als ze eenmaal op gang zijn, gaat het soepel, vooral in de sneeuw. De treklijn zit hier voor aan de slee, zie je wel. En de slee heeft een voetrem om te stoppen of langzamer te gaan,’ zei hij, terwijl hij hem intrapte. ‘Je moet er wel flink op trappen. De honden hebben wel een tuig om, maar er zijn geen teugels.’

‘Hoe stuur je dan?’ vroeg Jonas.

‘Bij deze race hoef je je gelukkig geen zorgen te maken over allerlei commando’s aan de honden. Het enige wat je hoeft te weten is dat mijn honden luisteren naar het commando “Mush!” om van start te gaan en “Halt!” om te stoppen. En ik ben van de oude stempel, ik gebruik nog steeds leren treklijnen in plaats van die nieuwerwetse, luxe lijnen van kunststof.’

‘Maar op dit gras,’ vroeg Vanessa, ‘gaan we toch niet heel erg hard, hè? Ik sta net zo te popelen als de honden en ik ben dol op snelle watersporten, maar zo’n groep honden die al dat gewicht voorttrekken, en ook nog op wielen, dat kan nooit erg hard gaan.’

‘Vergeet niet,’ zei Spike tegen haar, ‘dat deze honden gefokt worden om te rennen, dus als je eenmaal op die slee staat en je bent op gang, probeer dan niet eraf te springen. En, zoals ik al zei, hou je goed vast, anders kun je eraf vallen.’

Vasthouden en de controle houden. Lisa prentte zich Spikes advies goed in het geheugen. Dat was de sleutel tot het racen met een hondenslee, maar ook waar haar leven momenteel om draaide.

 

Christine gaf het niet graag toe, maar tegen wil en dank begon ze toch bewondering te koesteren voor Lisa. Ten eerste was het geen peulenschil om levend uit de Wild River te komen. Het leek wel of dat mens een beschermengel had die nog veel meer kon dan Mitch.

Terwijl Spike voor elk van de drie sleden vier honden inspande, schonk ze koffie in de kopjes die Spike had klaargezet en sloeg de anderen gade. Het viel haar op dat Lisa de enige was die op dit moment interesse in de honden zelf toonde, en die waren toch de motor die alles aan de praat hield in deze wedstrijd. Vanessa, die eruitzag of ze zo uit zo’n chique catalogus was gestapt waar Ginger zo dol op was, ging met een boog om de honden heen en stond op een afstandje haar koffie te drinken. Haar lichaamstaal zei duidelijker dan duizend woorden wat ze echt van deze gelegenheid vond.

Jonas liet zich door Mr. Bonner met de honden op de achtergrond op de foto zetten. Mrs. Bonner en Mitch stonden ergens apart met elkaar te praten.

Christine liep naar Spike toe. ‘Het zijn prachtige mushers,’ zei ze. ‘Zo te zien zorg je goed voor ze.’

‘Leuk dat je meegekomen bent. Ja, het zijn taaie rakkers, en temperamentvol ook, heel bijzonder. Ik vind het een eer om voor ze te zorgen. Echt, sommige zijn slimmer dan ik, ik zweer het. Ik hou ze alleen maar onder controle omdat we zo’n goed team vormen.’

Daar moest ze om glimlachen. En de warme, zelfs broeierige blik die hij haar toewierp, was een openbaring. Zijn ogen boorden zich in de hare en gleden toen langs haar lichaam op en neer als een streling. Daarna draaide hij zich om om de volgende hond op zijn plek langs de treklijn te zetten. Iah, ze had het gevoel of hij haar echt aangeraakt had. In haar buik begonnen vlindertjes te dansen. Zo dicht had ze zich nog nooit bij hem gevoeld.

‘Ik heb vroeger gewoon nare ervaringen met zulke honden gehad,’ probeerde ze haar houding uit te leggen. ‘Met husky’s die niet gekoesterd werden, maar mishandeld. Die van jou lijken te popelen om van start te gaan, dus ik kan deze maar beter niet aaien, zeker.’

‘Bekloppen in plaats van aaien, zou ik zeggen, maar ja, hoor, toe maar,’ zei hij. ‘Je moet een beetje hardhandig met ze omgaan, anders voelen ze het niet eens. Zelfs in de zomer is hun vacht net een harnas.’

Opnieuw verslond hij haar met zijn ogen, terwijl ze de hond die hij net had ingespannen krachtig op zijn rug klopte.

Clays honden waren huilers geweest die altijd gromden, alsof hij ze speciaal om het huis liet lopen om haar binnen te houden. Deze husky daarentegen kwispelde met zijn staart en keek haar haast dankbaar aan. Het voelde zo goed dat ze helemaal volschoot, alsof ze een echte klik had met deze machtige hond. Iets scherps en pijnlijks diep binnenin haar ontspande zich. Het was of de muur die tussen haar en Spike in stond een klein beetje afgebrokkeld was. Toch was ze nog steeds bang om hem te vertrouwen. ‘Lisa zei dat de dames graag een bezoekje aan Ginger willen brengen, maar ik weet het zo net nog niet. Ik zal het haar vragen.’

‘Ja, ik weet het. Stel hun maar voor dat ze om de beurt gaan,’ zei hij, terwijl hij de volgende hond beetpakte om hem in te spannen. ‘Als ze iets willen bestellen om mee naar huis te nemen wanneer ze haar keuken zien, zal ze waarschijnlijk wel ja zeggen. Ik kan ook wel naar haar huis komen als ze mij er liever bij wil.’

‘Wacht maar tot ze haar huis zien,’ zei ze, ook deze hond op zijn rug kloppend. ‘Het Kleine Huis op de Prairie met overal catalogi van Neiman Marcus, Gucci en Tiffany. Ja, als ze wat bij kan verdienen, zegt ze vast wel ja.’

‘Oké, luisteren, mushers!’ riep Spike. ‘Ik ben bijna klaar. Hier zijn nog een paar instructies. Je ment je team in een rechte lijn naar de rand van de open plek, dus laat ze maar lopen. Zien jullie die stapel strobalen daar onder de bomen? Daar moeten jullie proberen te stoppen. Gebruik de rem en roep: “Halt! Halt!” maar als ze niet luisteren, blijven ze bij de strobalen wel staan. Het parcours heeft maar een heel klein stukje dat bergafwaarts gaat, het is rechttoe rechtaan, maar als je het eerst te voet wilt verkennen, ga dan gerust je gang. Daarna komen jullie terug en is het: “Op uw plaatsen, klaar voor de start, af”!’

Hij dempte zijn stem en keek weer naar Christine. ‘Als jij het ook eens wilt proberen, dan geef je maar een gil. Of ik kan je op de slee zetten, dan gaan we samen, als je dat wil. Hé, hoor mij nou, een dichter en ik wist het niet eens.’ Grijnzend liep hij weg om de eerste hond voor de laatste slee te spannen.

Christine gaf de dichtstbijzijnde hond nog een paar klopjes en ging toen met een glimlach de koffiekopjes opruimen.

 

Lisa stond versteld van zichzelf. Terwijl ze had gemeend dat het mennen van een hondenslee haar niets zou doen, gierden de zenuwen door haar lijf. Na haar val in die afschuwelijke rivier had ze niet gedacht dat ze ooit nog ergens bang voor zou zijn.

Net als wanneer ze een nieuwe zaak toegewezen kreeg, had ze haar best gedaan de situatie te analyseren. Ze had de slee grondig bekeken, met de honden gepraat, ze beklopt en gezien hoe graag ze hun best wilden doen.

In tegenstelling tot de rest, die het hele parcours hadden gelopen, had zij het bekeken tot de glooiing in het wuivende gras. Toen ze naar Jonas en Vanessa keek, die in de verte liepen, besefte dat ze met hen mee had moeten gaan in plaats van de honden en de sleden te blijven bestuderen, want ze wilde weten of haar concurrenten ontspannen met elkaar en met haar omgingen.

Het was nog steeds vergezocht dat ze tegen haar samenspanden, maar het kon zijn dat ze een pact hadden gesloten om de kandidaten voor het vennootschap met eentje te verminderen. Hoeveel andere collega’s hadden niet geprobeerd de carrière van een ander te saboteren?

Eindelijk was Mitch alleen, zag ze. Hij kwam uit Spikes blokhut, en met grote passen liep ze op hem af. ‘Mitch, ik moet je onder vier ogen spreken, en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hier kan het niet, daar is geen tijd voor.’

‘Ja, ik weet het. In plaats van stiekem terug te gaan naar de lodge of in een hoekje te gaan staan fluisteren, moeten we voortaan maar afspreken in de wijnkelder van de lodge.’

‘Bij de rondleiding heb ik geen wijnkelder gezien.’

‘Die laat ik nooit zien; het is mijn toevluchtsoord. Je komt er via dat deurtje in de leeskamer. Boven aan de trap zit een lichtknopje. Doe de deur achter je dicht en pas op op de trap, maar als we eenmaal beneden zijn, is het daar geluiddicht. Halverwege de middag, een uur of drie, is dat goed? Als er iemand in de leeskamer zit, moet je niet naar beneden gaan, dan bedenken we wel iets anders. Daar komt Graham aan, dus mocht je iets ontdekt hebben, dan hoor ik het dan wel. Tenzij het een zaak van leven of dood is.’

Typisch iets voor hem om het zo te formuleren, dacht ze, opeens weer boos op hem dat hij haar het verleden van Christine had verzwegen.

‘Nog even dit,’ zei hij, en ze draaide zich weer naar hem om. ‘Voor het ontbijt ben ik gaan kijken op de plek waar je in het water bent gevallen. Geen verdachte voetafdruk te bekennen, want jij en ik en daarna Christine en Ginger hebben daar rond lopen banjeren, en daarna heb ik alles weggevaagd met de kajak.’

‘Was Ginger daar ook?’

‘Ja, zij is degene die het spoor van de kajak naar het water ontdekte en dat tegen Christine heeft gezegd. Ze zei dat Ginger de koeltas die jij had laten vallen, had meegenomen en aan haar teruggegeven heeft. Dus op de plaats delict was niets waar we iets aan hebben.’

‘Hallo, luitjes,’ begroette Graham hen. ‘Na al die tijd dat jullie samen door de wildernis hebben gezworven, doet het me deugd dat jullie elkaar nog steeds dingen te vertellen hebben. Ik weet dat er een tijd rancuneuze gevoelens tussen jullie waren, en ik hoopte dat deze trip jullie de gelegenheid zou bieden de lucht te klaren voor jullie weer teruggaan naar jullie eigen bestaan.’

Hij kwam tussen hen in staan en pakte ieder van hen bij de bovenarm, zodat ze tegenover elkaar kwamen te staan. Ooit was Lisa van plan geweest Graham te vragen haar weg te geven bij haar bruiloft. Doordat ze nu zo stonden, moest ze daar weer aan denken. Het was of Graham op het punt stond haar voor in de kerk aan Mitch over te dragen.

‘Nee, echt,’ ging Graham verder. ‘Hebben jullie alles uitgepraat toen jullie weg waren? Vroeger waren jullie een ontzettend goed team voor ons kantoor.’

‘Ja, we hebben wat herinneringen opgehaald,’ zei Mitch.

‘Ik wil nogmaals mijn verontschuldigingen aanbieden voor het feit dat ik jullie van die witwaszaak in het casino af heb gehaald, maar, zoals ik toen ook al zei, dat bedoelde ik niet als een soort straf vanwege jullie relatie. Jullie weten dat ik me zorgen begon te maken dat sommige van onze cliënten – of de tegenpartij – te hardhandig te werk gingen in hun streven erachter te komen wat we boven water hadden gehaald.’

‘Dat ik gevolgd werd, en er afluisterapparatuur in mijn flat en auto was geplaatst,’ zei Lisa, ‘gaf duidelijk aan dat het ze menens was. Maar het was een grote zaak, Graham, die grote repercussies had en waar mensen op hoge posities ontmaskerd zouden worden. We zouden er allebei al onze energie in zijn blijven steken –’

‘Maar,’ onderbrak hij haar, ‘toen jullie op het persoonlijke vlak geen eenheid meer waren, veranderde alles. Daarna ging Mitch weg en kon ik de zaak niet alleen aan jou overlaten, Lisa.’

‘Ik ben blij dat je haar eraf gehaald hebt,’ zei Mitch. ‘Maar Jonas had mijn plaats kunnen innemen. Het verbaasde me dat je toestemming van het hof kreeg om je terug te trekken, en toch heb je nooit gemeld dat we lastiggevallen werden. Eerlijk gezegd was ik bang dat iemand je had bedreigd, en je daarom teruggetreden was.’

Heel even vloog er een woedende blik over Grahams gezicht. Zijn neusvleugels trilden, en zijn ogen werden spleetjes, maar razendsnel had hij zichzelf weer onder controle. ‘Nee, niets van dat alles,’ zei hij stellig, waarbij hij zijn hoofd schudde. Eindelijk liet hij hun armen los.

‘Ja, maar ik had wel door dat er een luchtje zat aan het doen en laten van onze cliënt,’ bracht Mitch ertegenin. ‘Ik vraag me alleen af hoe ver de stank omhoog gekringeld zou zijn als we doorgegaan waren.’

‘Omhóóg?’ vroeg Graham uitdagend. ‘Naar beneden, naar de onderlaag van de maatschappij, zou ik zeggen. Een of andere gangster of zelfs een buitenlandse crimineel. Hebben jullie ooit –’

‘Oké, mushers, daar gaat ie!’ klonk Spikes stem. ‘En vergeet niet wat je moet zeggen wanneer je wilt dat de honden gaan lopen. Ik zeg het nog niet, anders kun je achter je slee aan hollen. Roep het woord heel hard. En gebruik het niet voordat je klaar bent om met een ruk in actie te komen.’

Lisa, Mitch en Graham liepen naar de start.

‘En vergeet niet je goed vast te houden,’ herhaalde Spike. ‘Lisa, jouw slee is die aan de buitenkant, Jonas, jij neemt die in het midden en Vanessa deze.’

Net zoals ze Spike had zien doen, stapte Lisa op de achterste ijzers. Ze waren breed genoeg voor haar voeten, maar waren nu een stuk van de grond gekomen, rustend op de twintig centimeter hoge wielen. Zo stevig als ze kon pakte ze het handvat beet, en ze zette hard haar voet op de rem om te voelen tot hoe ver hij ingetrapt kon worden. ‘Oké, jongens en meisjes,’ zei ze zo kalm en streng mogelijk als ze kon tegen de vier popelende honden. ‘We gaan deze race winnen.’

‘Lisa,’ klonk Jonas’ stem naast haar. ‘Graham gaat foto’s van me nemen voor Emerson, dus kunnen we van slee ruilen? Dan zit ik aan de buitenkant, en kan hij me beter in de lens krijgen.’

‘Best, hoor,’ zei ze. ‘Die sleden lijken toch allemaal op elkaar.’ Ze sprong ervanaf en ruilde met hem van plaats. Nu praatte ze tegen de vier gretige honden voor zijn slee. Had Spike Jonas tussen haar en Vanessa gezet omdat het middelste team een sterkere hand nodig had, of was het willekeurig geweest?

Met zijn rug naar hen toe stond Spike tegen Vanessa te praten. Had zij extra instructies nodig, of moest hij haar moed in praten? Lisa hoorde haar zeggen: ‘Die huisdieren van jou zijn een stuk groter dan mijn chihuahua, dat is alles!’

‘Dit zijn werkhonden!’ zei Spike, die het grapje duidelijk niet snapte. Toen schreeuwde hij: ‘Oké, allemaal. Drie, twee, een, start!’

Lisa wist ‘Mush!’ te roepen voor de andere twee. Met een ruk gooiden de honden zich in het tuig, en de treklijn stond gespannen. Al was ze als eerste weg, de andere twee teams waren snel op gelijke hoogte met haar.

Het was kicken. Het ging net zo snel als op de rivier, maar de hemel zij dank bevond ze zich nu op vaste grond. Ze had het gevoel of ze vloog, of ze op de top van een enorme golf aan het surfen was. Een gevoel van macht overspoelde haar. Met alle kracht die ze in zich had, hield ze zich aan het handvat vast, precies volgens Spikes instructies. Hou vast. Hou de controle.

De wind blies hard door haar haar. Kwam dat alleen door de snelheid of was er een storm op komst? Achter het bos leken de schapenwolken wel met sneeuw bedekte bergen, en de hoge spitsen van het Talkeetna-gebergte staken scherp af tegen de azuurblauwe lucht.

De glooiing kwam dichter- en dichterbij. Op volle snelheid sjeesden de honden erdoorheen. Omlaag, omhoog. Op het laagste punt stuiterde de slee; bijna viel ze van de ijzers, maar ze wist zich staande te houden. Vanessa lag mijlen achter, en Jonas…

Die slaakte een kreet, een gil bijna. Toen ze haar hoofd omdraaide, zag ze hem achterover van de slee af vallen. De honden renden verder, de treklijn achter zich aan, terwijl de slee vaart minderde en uiteindelijk tot stilstand kwam.

Keihard trapte ze op de rem, onderwijl schreeuwend: ‘Halt! Halt!’ Terwijl haar slee steeds langzamer ging, kwamen eerst de honden van Vanessa langs haar heen racen, gevolgd door haar slee. Lisa ging op haar tenen staan en zwaaide met haar armen naar de anderen om te komen helpen. Toen sprong ze van de slee af en rende naar Jonas.

Hij lag op zijn rug in het gras en staarde bewegingloos recht omhoog. Had hij een shock? Was hij verlamd?

‘Jonas?’ riep ze, naast hem neerknielend. ‘Jonas, ben je gewond?’

In eerste instantie gebeurde er niets. Geen reactie. Het deed haar denken aan hoe zij zich gevoeld had toen Mitch haar uit het water getrokken had. Verdoofd. Bang.

Mitch en Spike waren als eerste bij hen, allebei buiten adem. Net op dat moment knipperde Jonas met zijn ogen. Kreunend keek hij op naar Lisa. Daarna bewoog hij godzijdank zijn armen en benen.

‘Niet helemaal hetzelfde als dat auto-ongeluk,’ zei hij. ‘Maar wel bijna.’

‘Godzijdank dat je niks mankeert,’ zei Mitch, die aan de andere kant naast hem knielde. ‘Zoiets is nog nooit gebeurd. Laat me even kijken of je iets gebroken hebt.’

Graham, Ellie en Christine kwamen om hen heen staan, en Vanessa kwam vanaf de finishlijn aan gerend, waar de honden voor de strobalen gestopt waren.

‘Is hij gewond?’ wilde Graham weten, terwijl Mitch en Spike Jonas langzaam hielpen overeind te gaan zitten. ‘Jonas, dat wordt een prachtfoto voor je zoontje.’

‘Ja. Ik geloof dat ik nog heel ben. Alleen geschrokken,’ zei Jonas, opnieuw zijn armen en benen bewegend.

‘Iedereen aan de kant, laat hem even tot zichzelf komen,’ zei Mitch.

Lisa liep naar Jonas’ slee, waar Spike de treklijn aan een inspectie onderwierp. Hij was kapot, maar het leek wel of hij doorgebeten was, of misschien zelfs wel doorgesneden. Het eind dat Spike vasthield, zag er rafelig uit.

Niemand had het nog gezegd, maar dit was de slee die Spike eigenlijk voor haar bedoeld had.

 

Toen ze met zijn allen met nog meer koffie en een schaal van Gingers koekjes bij elkaar zaten in Spikes woonkamer, stelde Mitch tot zijn verbazing vast dat de advocaat in hem weer de kop opstak. Hij wist dat Jonas Spike of zelfs hem aan kon klagen. Sommige advocaten sleepten nog sneller iemand voor de rechter dan hun cliënten.

‘Weet je zeker dat je niks mankeert?’ vroeg Mitch weer aan Jonas. ‘We kunnen wel een dokter laten komen om je na te laten kijken.’

‘Nee, ik voel me prima,’ liet Jonas hem weten. ‘Als Lisa zich goed voelt na haar veel zwaardere beproeving, voel ik me beter dan goed.’

Iedereen stond erop dat hij languit in Spikes leren luie stoel zou gaan liggen.

‘Het enige wat een deuk heeft opgelopen, is mijn trots, maar mijn zoon zal hartelijk om de foto’s lachen, en dat is ook heel wat waard. Die honden moeten wel bijna door die oude, leren treklijn heen gekauwd hebben, en dat heb je niet gezien,’ zei hij, zich tot Spike wendend. ‘Maar we leren altijd veel van onze fouten. Nee, net zoals Lisa, die kilometers heeft gelopen met pijn en blauwe plekken, sta ik alweer te popelen. En ik vind dat we wel genoeg zogenaamde ongelukjes hebben gehad voor één reisje.’

Even zag het ernaar uit dat Spike voor zijn honden in de bres wilde springen, maar hij knikte slechts en mompelde dat het hem speet. Eigenlijk kookte hij inwendig van woede, omdat hij dacht dat hij erin geluisd was, maar Mitch had tegen hem gezegd dat hij er niets over moest zeggen, behalve dat hij geen idee had hoe het ongeluk gebeurd was.

Aan de andere kant van de met grenen betimmerde woonkamer vonden Mitch’ ogen die van Lisa. Hij vroeg zich af of zij hetzelfde dacht als hij: dat Jonas dit ongeluk misschien gebruikte om de aandacht op zich te vestigen, om de aandacht af te leiden van haar hachelijke avontuur in de rivier.

Zou zijn voormalige protegé dit echter zelf hebben kunnen regelen, vroeg Mitch zich vertwijfeld af. Op het laatste moment had hij met Lisa van slee geruild, anders dan Spike het had geregeld. Of zou Jonas zijn eigen treklijn doorgesneden hebben nadat ze van start waren gegaan? Spike had hem toegefluisterd dat hij er zeker van was dat het beschadigde leer voor de race nog heel was. En wat hem echt zorgen baarde, was dat Jonas de gebeurtenis van daarnet en wat Lisa was overkomen, had afgedaan als een ‘zogenaamd’ ongeluk. ‘Ik kan wel even naar huis lopen en de pick-uptruck halen, zodat je met de auto naar de lodge kunt,’ stelde hij voor.

‘Nee, hoor, maat, alles is kits, echt waar.’

‘Dan gaan we over een minuut of tien op huis aan,’ verkondigde Mitch met een geforceerde glimlach. ‘Eet niet te veel van Gingers heerlijke koekjes, want straks gaan we lunchen, en daarna krijgt iedereen de kans om te relaxen.’

Na die woorden liep hij snel naar de keuken, waar hij de achterdeur uit glipte om even tot zichzelf te komen. Hij was dol op zijn nieuwe leven en vertrouwde zijn personeel volkomen, maar er deugde iets niet. Twee ongelukken waarbij iemand gewond had kunnen raken, misschien zelfs wel om had kunnen komen, waren zijn oude vrienden en collega’s overkomen. Allebei misschien gericht tegen Lisa.

Terwijl hij langzaam en diep ademhaalde, richtte hij zijn blik omhoog naar de weidse lucht. Zoals gewoonlijk toonde die verschillende gezichten: strakblauw in het oosten, grijze regenwolken die binnendreven, en in het noorden kon hij zich al bijna de eerste flitsen voorstellen van het noorderlicht dat ze deze winter zouden zien. Maar zou hij er echt nog van genieten tijdens die lange avonden, in de wetenschap dat Lisa hier geweest was en daarna weer was weggegaan?

Hoewel het nog steeds warm was, dook hij een beetje in elkaar toen de wind aan zijn overhemd en haar begon te rukken. Als deze wind regen zou brengen, zou dat zijn en Grahams plannen voor het buitenprogramma de komende dagen lelijk in de war sturen.

Net toen hij weer naar binnen wilde gaan, kwam Graham naar buiten, alsof het feit dat Mitch aan hem had gedacht hem naar buiten had gelokt.

‘Jonas heeft gelijk,’ zei Graham, Mitch de weg versperrend en hem zelfs een stukje naar achteren duwend. Op zachte toon ging hij gehaast verder: ‘We leren allemaal van onze fouten. Omdat hij financieel zo omhoog zit, heeft hij het misschien wel met opzet gedaan, maar vertel dat maar niet verder. Enfin, ik zal niet toestaan dat Jonas je aanklaagt, dus maak je geen zorgen.’

‘Wat ken je me toch goed.’

‘Dus, even afgezien van Jonas’ ongeluk, hoe schat jij de manier waarop onze drie kandidaten vandaag hebben gereageerd in?’

Daarop schraapte Mitch zijn keel om tijd te rekken, want hij wist nog niet hoe eerlijk hij moest zijn. Toen besloot hij gewoon de waarheid te vertellen. In de afgelopen jaren had de steun van Graham veel voor hem betekend, en hij had zich vereerd gevoeld dat de Bonners besloten hadden hem hun klandizie te geven, vooral nadat hij hen in de steek gelaten had. Naast het feit dat hij Lisa voor zijn gevoel had verraden, had het teleurstellen van Graham hem ook slapeloze nachten bezorgd.

‘Lisa besefte dat het draaide om het goed omgaan met de honden, misschien zelfs wel om een band met hen te creëren,’ zei hij tegen Graham. ‘Jonas en Vanessa hebben het parcours van voor tot achter verkend, en dat was prima, maar Spike had dat ook voorgesteld. Lisa heeft het gedeeltelijk gedaan, maar wat mij betreft deed zij meer aan voorbereiding en dacht ze onafhankelijker in wat toch een nieuwe situatie voor haar was.’

‘Dat is waar,’ beaamde Graham. ‘Iedereen scoort, maar Lisa het hoogst. En ik zal niet zeggen dat je bevooroordeeld bent wat haar betreft. Bovendien was ze bereid haar kans om te winnen op te geven door te stoppen en Jonas te helpen. Sympathie, empathie, noem het wat je wilt, is altijd een van haar sterke kanten geweest, waarschijnlijk vanwege haar eigen verleden.’

Ja, dacht Mitch, tenzij het inhield dat ze begrip moest tonen voor de man met wie ze beloofd had te trouwen en hem moest vergeven. Het enige wat hij zei, was echter: ‘Vanessa beweert dat ze niet had gezien dat Jonas was gevallen.’

‘Geloof je haar?’

‘Nee, ik zag dat ze zich omdraaide om te kijken, maar ze moet of besloten hebben dat Lisa het wel alleen aankon, of ze wilde koste wat het kost de wedstrijd winnen. En ik denk dat ze bang voor de honden was, ondanks het feit dat Lisa en Christine vriendschap met ze hadden gesloten. Nou ja, dit buitenleven is duidelijk niets voor Vanessa. Ze kan heel doortastend, soms zelfs brutaal overkomen, maar vreemde situaties boezemen haar angst in. Volgens mij weet ze wel dat niet alles zwart of wit is, maar ze ziet altijd problemen in het tussenliggende gebied.’

‘Als advocaat moet ze leren hoe je met grijze gebieden omgaat en die vervolgens aan een jury kunnen presenteren als zwart of wit, als dat nodig is. De vraag is dus: als Vanessa heeft gelogen om zichzelf in te dekken, is dat dan een pré voor een vennoot of juist niet? Laten we wel wezen, het inhuren van een pientere latina als vennoot is voor het kantoor een slimme zet. Een vrouw, en dan ook nog eens een die van de juiste etnische komaf is voor Zuid-Florida,’ zei Graham.

‘Ik zou graag zien dat je uiteindelijke keuze valt op diegene die je de waarheid vertelt tijdens welk soort wedstrijd of strijd dan ook, of wanneer hij of zij onder druk staat tijdens een proces, of dat nu wit, zwart of grijs is.’

Grahams koude ogen boorden zich in zijn eigen kalme blik. ‘Mitch, even onder ons,’ zei hij, met zijn wijsvinger tegen diens borst kloppend. ‘Of Jonas dat ongeluk nu ten volle uitbuit om de aandacht op zich te vestigen of niet, als je volgende keer groepen meeneemt naar Spike voor slederennen, zorg er dan voor dat hij zijn materiaal nakijkt. Hij is nu eenmaal niet een van de slimsten, en jij wel, dus hou hem in de gaten. En ik wil ook niet dat Ellie nog alleen met hem dat vliegtuig in gaat,’ besloot hij, waarna hij weer naar binnen ging.

Mitch was blij dat hij weg was, want zijn eerste reactie was Spike te gaan verdedigen. En verdedigen zou hij hem, en zichzelf, ook als het straks nog tot een rechtszaak mocht komen, wat Graham daarnet ook beloofd mocht hebben. Gelukkig had hij alle formaliteiten doorlopen om in deze staat zijn beroep te kunnen uitoefenen. Zeker, hij moest een oogje op Spike houden, maar ook op alle anderen, Graham niet uitgezonderd, hoe hem dat ook aan het hart ging. Het idee dat Jonas met zijn eigen treklijn gesjoemeld had om de situatie in zijn voordeel uit te buiten – zelfs met het risico op een verwonding – schoof hij terzijde. Jonas was heel sportief, had tijdens zijn studie football gespeeld, dus die wist heus wel hoe hij met tegenslagen om moest gaan. Als Graham dat allemaal wist, liet hij het niet merken. Dus hoe eerlijk was zijn voormalige mentor en baas nou helemaal?

Hij vloekte in stilte, terwijl hij weer naar binnen ging; eens een achterdochtige advocaat, altijd een achterdochtige advocaat. Maar hád iemand het werkelijk op Lisa en/of Jonas gemunt? Was dat Vanessa aan te rekenen, of was zij de volgende op het lijstje? Of maakte dit allemaal deel uit van een of andere test waar hij niet van op de hoogte was, een geheimzinnige vuurproef bedacht door de slinkse Graham Bonner?

Hoe luidde dat rare citaat van Shakespeare ook alweer waaraan hij opeens midden in de nacht had moeten denken toen hij zich het hoofd had liggen breken hoe hij Lisa kon beschermen als iemand haar echt kwaad wilde doen? Het eerste wat we doen, is alle advocaten vermoorden.