Hoofdstuk 14

Lisa’s langgerekte schreeuw leek al haar angsten vrij baan te geven. Dit was geen nachtmerrie, dit was niet haar moeder. Lieve God, sta ons bij, het is Ginger!

‘Wat is er?’ riep Vanessa, terwijl ze de steiger op kwam rennen.

Zwijgend wees Lisa in het water. Vanessa bukte zich om te kijken en slaakte een kreet. ‘Moeten we haar uit het water halen?’ vroeg ze gesmoord, terwijl ze zich op haar knieën naast Lisa liet vallen.

‘Ongeluk? Plaats delict? We mogen niets verstoren…’ mompelde Lisa.

‘Juist. Misschien kan de politie hier iets uit afleiden, maar om haar in het meer te laten liggen… Niet te geloven dat ik haar vanochtend nog heb gezien. Arme Spike. We moeten hulp halen. Een van ons moet hier blijven, en de ander moet hulp gaan halen, ook al zei Mitch dat we bij elkaar moeten blijven.’

‘Ik… Ik schreeuwde alleen omdat ik zo geschrokken was.’

‘Lisa, je riep om je moeder!’

‘Nietwaar!’ hield ze vol, maar dit was niet het moment om een discussie aan te gaan. Met moeite maakte ze haar blik los van Gingers gezicht. ‘Ik denk dat ik een manier weet waarbij we haar niet alleen hoeven laten en toch de anderen hierheen kunnen halen.’ In elk geval dacht ze nu weer logisch na. Ja, ze had een plan.

‘Wat dan? Rooksignalen uit de schoorsteen? We kunnen niet gewoon aan het eind van de steiger gaan staan zwaaien, want het vliegtuig verspert hun uitzicht,’ merkte Vanessa op.

‘Toen we in de wildernis waren, heeft Mitch me verteld wat het teken is om hulp te vragen. Ik moet alleen boven op dat vliegtuig zien te komen.’

‘Erbovenop? Dan val jij misschien ook in het water. Ginger is vast uitgegleden en heeft haar hoofd gestoten toen ze haar boot aan het inladen was. Maar zoals ze nog steeds beweegt… met die ogen open… afschuwelijk!’

Vastbesloten om haar eerste reactie teniet te doen – had ze echt om haar moeder geroepen, want hoe kon Vanessa dat nu verzonnen hebben? – stond Lisa op wankele benen op en liep naar het eind van de steiger. Het vliegtuig deinde nog erger dan eerst op de golven, maar als ze voorzichtig was, kon ze op een drijver stappen, zich naast de deur vastpakken en erop klimmen. Trouwens, ze moest zichzelf bewijzen dat ze niet bang was om in het water te vallen. Na haar bijna dodelijke avontuur in die rivier, was het net zoiets als meteen weer op het paard klimmen na een val.

Met een sprong belandde ze op de dichtstbijzijnde drijver van Spikes vliegtuig, en vlug greep ze zich vast aan een deurknop. Nu al was het een gewiebel van jewelste. Bevend klom ze verder. De vleugel werd ondersteund door een metalen stijl. Daar stapte ze op, de rand van de vleugel grijpend. Ze verplaatste haar gewicht en klemde zich aan de romp van het vliegtuig vast. Met één voet op de stijl kroop ze op haar buik de neus op, tot vlak bij de zijkant van de voorruit, waar ze zich vastgreep aan de richel waarin de ruitenwissers verzonken lagen. De metallic laklaag was glad en koud; ze gleed uit en klapte zo hard met haar kin op het vliegtuig dat ze op haar tong beet en bloed proefde.

Bloed, blauwe plekken, verdrinkingsdood. Normaal gesproken zou dat genoeg geweest zijn dit woeste land meteen te ontvluchten, maar nu was er iets in haar veranderd. De uitdaging daarvan dreef haar verder.

Ze voelde zich bijna misselijk – of dat nu van de deining kwam of door de macabere ontdekking in het meer – maar ze moest wel rechtop gaan staan, om zichtbaar te worden vanaf de overkant. Stel dat ze net even niet keken? Ze had geen andere keus dan een tijd in dezelfde houding te blijven staan, met beide armen omhoog in een V-vorm, zoals Mitch haar had verteld. Twee armen omhoog betekent: hulp nodig. Als een baby die zijn armpjes naar zijn moeder uitsteekt; pak me op en hou me vast. Mamma, met de kleine Jani in haar armen… Nee, niet weer aan denken.

‘Lisa, voorzichtig!’ riep Vanessa, die nog steeds geknield op de steiger zat op de plek waar Ginger in het water was gevallen. Gevallen? Of geduwd? Door wie? Misschien wel door dezelfde persoon die háár had geprobeerd te vermoorden.

Ze deed haar uiterste best niet omlaag naar de witte schuimende golven te kijken. Het water bleef maar onder het vliegtuig door rollen, zodat het leek of het zo op zou stijgen. Het was net als op de rand van een golf lopen, alsof de breedte van de glanzende vleugel een surfboard was. Ze mocht niet vallen, niet weer in het water terechtkomen. Deze keer was er geen Mitch om haar te redden. Dit was niet de Wild River, maar ze wilde niet haar hoofd stoten en het tweede lijk in het meer worden.

Met gebogen knieën om de deining op te vangen, blij dat ze haar oude schoenen met rubberzolen droeg, stak ze beide armen in een V-vorm in de lucht, eerst een beetje beverig, gaandeweg zelfverzekerder. De V van victorie, als ze haar zagen. Zo niet, moesten ze Ginger dan uit het water halen?

Met het beeld voor ogen van zo’n pionier uit de beginjaren van de luchtvaart, lopend over de vleugel van zijn kist, hield ze zich zo lang als ze kon staande. Toen liet ze zich op haar knieën vallen en greep de rand van de vleugel weer vast. Van hier af zou het echter moeilijker zijn weer naar beneden te komen dan het was om erop te klimmen.

‘Kun je iets zien vanaf daar?’ schreeuwde Vanessa. ‘Misschien moeten we stukje het meer op varen en het gebaar van daaruit maken. Ik geloof dat de ankerketting op een of andere manier om haar heen gewikkeld zit. Hij lijkt strak te staan, maar wanneer ik hem probeer te bewegen, drijft ze naar de oppervlakte.’

Die opmerking joeg een rilling door Lisa heen. Met samengeknepen ogen tuurde ze over het meer om te zien of er een boot aankwam.

Niets. Geen enkele beweging, alleen de rollende golven. Moest ze proberen op te staan om weer dat V-gebaar te maken?

Terwijl ze zich op haar knieën werkte om het nog eens te proberen, riep Vanessa: ‘Als haar ogen nou maar niet open waren! Het is net of ze naar me kijkt!’

Uit alle macht probeerde Lisa die woorden uit haar hoofd te zetten. Ze duwde zich omhoog vanaf haar beurse knieën en gebaarde nogmaals om hulp.

Gelukkig hoorden ze binnen tien minuten nadat Lisa weer op de steiger was beland het gezoem van een motor.

Wuivend met haar witte jas rende Vanessa langs de oever. ‘Blijkbaar hebben ze je gezien!’ riep ze tegen Lisa, die op de steiger bleef zitten, niet van plan Ginger alleen te laten, terwijl ze met één hand de ankerketting vasthield. ‘Daar komt een boot met ten minste drie mensen erin! Ik weet bijna zeker dat een van hen Spike is, want die is zo lang! Volgens mij zijn het Christine, Spike en Mitch!’

Hoewel er duizenden gedachten door haar hoofd vlogen, dwong Lisa zichzelf kalm te blijven. Had ze maar de kans gehad om Ginger te ondervragen over wat ze gezien had, die dag dat iemand haar in het water geduwd had. Arme Ginger, met haar zware leven en haar dure dromen. Al die tijdschriften waaruit ze zich ongetwijfeld niets kon veroorloven, vooral omdat ze aan het sparen was om haar broer te betalen voor het hout dat hij al die jaren voor haar gehakt had. Al dat brood en gebak dat in de keuken stond, alsof ze dat niet had gebakken voor de lodge of het Mountain Mother Festival, maar voor haar eigen begrafenis.

De motorboot draaide om het vliegtuig heen en voer naar de kant van de steiger waar zij hun roeiboot hadden afgemeerd. De twee mannen hadden Christine meegenomen. Arme Spike, arme Ginger. Zo meteen zou de hel hier losbreken.

Nog één keer keek Lisa naar Ginger in het water, heen en weer gewiegd door het meer waar ze dol op geweest moest zijn. Haar gezicht werd deels verborgen door het donkere water en de golven.

‘Want wij zien nu door een spiegel in een duistere rede, maar alsdan zullen wij zien aangezicht tot aangezicht’ had de dominee op oma’s begrafenis voorgelezen. Nu moest Lisa door de façade die iemand had opgetrokken heen kijken en onder ogen zien wie haar in de rivier had geduwd, en wie, als dit geen ongeluk was, de dood van Ginger op zijn geweten had.

Terwijl de Alaskaanse zon weer ging zakken, troostte Christine Spike op de steiger. Vanessa en Lisa zaten op de rotsen langs de oever, en Mitch was met de boot op weg naar de lodge om de sheriff in Talkeetna te bellen. Het stond Christine niets aan dat sheriff Moran zou komen, maar ze leefde diep met Spike mee en zou doen wat ze moest doen. De dood van Ginger zou een enorme leegte in zijn hart achterlaten, die zij zou proberen te vullen.

Spike liet zijn tranen de vrije loop, en ze was bang dat hij Gingers lijk uit het water zou halen, al had Mitch uitdrukkelijk gezegd dat hij dat niet moest doen.

De drie advocaten waren het erover eens geweest dat ze zelfs niet terug moesten gaan naar Gingers huis. Om vast te stellen of er sprake was van opzet, zouden ze moeten getuigen, de blokhut moest worden nagekeken op vingerafdrukken, en aangezien Ginger vandaag verschillende bezoekers had gehad, zouden er een heleboel vingerafdrukken uitgesloten moeten worden. Terugdenkend aan het politieonderzoek dat haar hele leven op zijn kop had gezet, wreef Christine nerveus met haar rechterhand over haar spijkerrok.

Met de andere hield ze de hand vast van Spike, die strak naar zijn zuster in het water staarde. Maar stel, dacht ze, dat sommige van die vingerafdrukken in Gingers blokhut niet uitgesloten konden worden? Stel dat Gus na dat bezoekje waarover hij met Mitch in Bear Bones had gesproken, nog een keer naar haar toe gegaan was om het uit te praten, nadat Mrs. Bonner en Vanessa er waren geweest? Gus en Ginger waren als water en vuur, en Christine wist waar dat toe kon leiden.

‘Ik kan het niet geloven,’ zei Spike, zijn gezicht afvegend met de mouw van zijn jas. ‘Altijd, altijd heb ik geprobeerd heel goed voor haar te zorgen vanwege haar slechte hand. Wie dit ook gedaan heeft, ik zal hem krijgen.’

‘Spike, ze was de boot aan het inladen. Misschien is ze geval –’

‘Inladen zoals ze al honderden keren heeft gedaan, zonder problemen, en in alle weersomstandigheden? Het kan me niet schelen dat ze gehandicapt was, en dat er een harde wind was opgestoken, ze stond heel vast op haar benen. Ik heb mijn moeder op haar sterfbed beloofd dat ik voor haar zou zorgen.’

‘Dat heb je ook gedaan. Al dat hout, de voorraden, je bezoekjes. Dat heeft ze heel erg op prijs gesteld; ze hield van je.’

‘Ja, dat zal wel, maar nu is er niemand meer die van me houdt.’

‘Dat gevoel ken ik.’

Hij snufte een beetje en knikte. Hoewel hij niet meer in het water staarde, hield hij de ankerketting nog steeds stevig vast. Christine wist dat Vanessa en Lisa dat ook gedaan hadden, dus zouden al hun vingerafdrukken er ook op zitten? Stel dat dit het moordwapen was… Zouden die van Ginger er ook op zitten? Waarschijnlijk had ze de ketting vastgegrepen om niet in het water te vallen. Of zouden alle vingerafdrukken er afgespoeld zijn? De dag dat zij Clay had neergeschoten, had het geregend. Ze had het geweer via de achterdeur naar buiten gegooid, in de modder, maar er hadden nog steeds vingerafdrukken van hen allebei op gezeten.

Ze had afschuwelijke herinneringen aan het moment waarop ze na het proces weer thuisgekomen was en al die vegen en strepen had gezien van het zwarte grafiet waarmee de politie naar vingerafdrukken had gezocht. Maandenlang had ze zich vies en besmeurd gevoeld, alsof iedereen kon zien wat ze had gedaan.

Op dit moment echter was het enige wat ze wilde Spike helpen. ‘Ginger was aan het sparen,’ zei ze, ‘en ze wilde ook al het geld dat ze dit weekend zou verdienen op het Mountain Mother Festival aan jou geven om brandstof voor je vliegtuig te kopen. Zie je wel, ze was heel erg op je gesteld.’

Een paar maal snufte hij luid. ‘Geld voor mij aan het sparen? Ze had al zo weinig, alleen haar dromen maar. Meer hulp van me wilde ze niet aannemen. Eigenlijk hielden haar fantasieën over wat ze ooit uit die catalogi zou aanschaffen haar op de been.’ Mistroostig schudde hij zijn hoofd, en even keek hij naar de blokhut. ‘Er is geen hond die dit afgelegen huis, waar zij zo dol op was, wil hebben. Waarschijnlijk moet ik weer een lening afsluiten op mijn vliegtuig of geld van Mitch lenen om haar te kunnen begraven.’

Wanneer je haar lichaam terugkrijgt, dacht Christine, maar dat zei ze niet hardop. Een lijkschouwing kon een tijd duren en het vaststellen van de definitieve doodsoorzaak nog langer, althans in Fairbanks. ‘Ik heb nog wel een appeltje voor de dorst dat je mag hebben,’ zei ze.

Hij wendde zijn getergde gezicht naar haar toe, en voor het eerst sinds hij zijn honden voor de sleden spande, keek hij haar weer diep in de ogen. ‘Ik heb je kracht nodig,’ zei hij. ‘Ik weet dat je een moeilijke tijd hebt gehad, Christine. Ik heb je kracht nodig.’

Daarop knikte ze. Eigenlijk wilde ze haar armen om hem heen slaan, maar Vanessa riep vanaf de oever: ‘Mitch en de sheriff komen eraan!’

De sheriff had erop gestaan dat Mitch hem met de boot naar de blokhut bracht. De patholoog-anatoom en twee agenten kwamen via de lange route per ambulance. Hoewel Mitch maar weinig met sheriff Mace Moran te maken had gehad, mocht hij hem graag.

Hij had gevochten in de Golfoorlog en was een geboren en getogen Alaskaan. Het was een stevige, gedrongen man, die er voor een vijftiger nog prima uitzag, met grijzend haar en een verweerd gezicht dat hem iets ouder deed lijken dan hij was. Iemand van geen flauwekul. Hoewel hij een uniform en wapens droeg, leek hij nooit met zijn autoriteit te koop te lopen.

In de zomer, wanneer de toeristen toegestroomd kwamen – Talkeetna was het vertrekpunt voor mensen die de Denali wilden beklimmen – had de kleine politiemacht van Talkeetna het razend druk, maar in de winter ging het meestal om openbare dronkenschap en huiselijk geweld. Omdat al het gedoe rond het Mountain Mother Festival morgen van start ging, wist Mitch dat dit niet het meest gelegen moment voor de sheriff was om een verdrinkingsdood ergens in de rimboe te moeten onderzoeken.

‘Nou, kon ze zwemmen?’ De hele weg hier naartoe had Moran hem gebombardeerd met vragen.

‘Ik heb het haar nooit zien doen, dat zul je aan Spike moeten vragen. Ze had een handicap aan haar hand, maar ze kon erg goed met haar boot omgaan.’

‘Je zei dat ze vandaag een aantal bezoekers had gehad. Een voor een, en sommigen waren bij jou te gast. Die moet ik allemaal spreken, misschien zelfs vanavond nog. Dit moet snel worden uitgezocht, want morgen moet ik in Talkeetna zijn in verband met de veiligheid van alle bezoekers. Je weet wat ze zeggen over de dood en de belasting: wanneer de belasting aan komt kloppen, weet je van tevoren, maar de dood…’

Mitch zette de motor af om rond de steiger te laveren. Zijn plan was de boeg op de oever te varen, zodat de politie alle ruimte op de steiger had. Hij zag dat Christine en Spike nog steeds samen bij Gingers boot zaten. In elk geval had ze weten te voorkomen dat Spike Ginger uit het water haalde.

‘Je hebt het nogal druk gehad, met Lisa Vaughn die in de rivier gevallen was,’ zei de sheriff. ‘En je zei dat zij een van de twee vrouwen is die het lichaam hebben gevonden. Met alle respect, Mitch, maar ik ben er niet happig op om in de slag te moeten gaan met een groep advocaten.’

‘O, die zijn heel slim en ze zullen vast erg behulpzaam zijn,’ verzekerde Mitch hem, maar zelf was hij er allerminst gerust op. Op dit moment wilde hij de dingen niet moeilijker maken dan ze al waren, althans nog niet, door de sheriff te vertellen dat hij en Lisa stiekem onderzoek deden naar haar bijna-verdrinking en dat ze het als een poging tot moord beschouwden. Als de sheriff dat wist, zou alles misschien in de openbaarheid komen, en dan kon degene die Lisa had geduwd nog dieper onderduiken. Als de dood van Ginger geen ongeluk was, zou degene die ze zochten er deze keer wel eens in geslaagd kunnen zijn iemand te verdrinken.