Hoofdstuk 17

‘Kom binnen en ga zitten, alsjeblieft, Lisa,’ zei Graham toen ze die avond de bibliotheek binnen liep voor wat de Bonners een informeel sollicitatiegesprek noemden en watMitch had aangeduid als een debriefing.

Graham had het meubilair verschoven en zat in een stoel onder de plank met Christines poppen. In één oogopslag zag Lisa dat de poppen ook van plaats waren verwisseld, maar had Christine dat gedaan of Graham? Hoopte hij zijn drie kandidaten net zo te kunnen manipuleren tijdens deze besloten sessies?

Ze ging in de leren stoel tegenover hem zitten. De stoel was lager en kleiner dan die van hem. Precies dezelfde opstelling als in zijn kantoor in Florida. Op een tafeltje naast hem lag een keurig stapeltje magazines over Alaska. Zijn stoel had armleuningen, de hare niet, dus legde ze haar handen losjes samengevouwen in haar schoot. Hij had geen aantekeningen voor zich liggen, zelfs geen pen bij de hand, maar op de tafel zag ze een kleine bandrecorder staan. Ging hij deze gesprekken opnemen? Misschien was dat ook weer een manier om te zien hoe de kandidaten zouden reageren.

‘Hopelijk vind je het niet erg dat ik ons gesprek opneem,’ zei hij. ‘Ik heb Ellies recorder geleend.’

‘Nee, hoor, tenslotte is ze altijd een soort stille vennoot geweest, eentje die van huis uit werkte,’ zei ze met een geforceerde glimlach. Ondanks alle steun die ze in de loop der jaren van Graham had gehad, voelde ze zich plotseling ongemakkelijk in zijn gezelschap. Ze had het gevoel dat als ze dit gesprek verpestte, ze het vennootschap op haar buik kon schrijven. Vreemd, maar haar brandende verlangen naar die baan was na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen een stuk minder geworden.

‘Goed, om te beginnen willen Ellie en ik nogmaals benadrukken hoe erg we het vinden dat je dat ongeluk hebt gehad, maar godzijdank besefte Mitch wat er gebeurd was, en was hij in staat je te redden. Dat brengt me echter ook op mijn eerste vraag. Ongetwijfeld was een wederzien met Mitch hier in Alaska een obstakel dat de andere twee kandidaten voor deze baan niet hoefden te overwinnen. Dat je beleefd tegen hem moest blijven nadat hij je in de steek had gelaten, bedoel ik dan. Toch lijken jullie prima door één deur te kunnen, en ziet het ernaar uit dat jullie de strijdbijl hebben begraven.’

‘Ik was boos en gekwetst vanwege zijn beslissing hierheen te verhuizen, en we reageerden daar allebei heel emotioneel op. Waarom hij alles zomaar weggooide, begreep ik niet… totdat ik hier kwam.’

‘Omdat je het hier mooi vindt of is er sprake van een heuse verzoening?’ vroeg hij peilend. Van zijn gezicht was niets af te lezen.

‘In elk geval een wapenstilstand,’ zei ze zonder er verder over uit te weiden. Gewoon antwoord geven op zijn vragen, hield ze zich voor, meer niet, in elk geval tot het slotpleidooi aan de orde zou komen. Trouwens, ze wist niet eens zeker hoe het nu zat tussen Mitch en haar, want ze hadden het overal over gehad, behalve over hun toekomst. Dat was natuurlijk omdat er geen toekomst voor hen was, althans niet gezamenlijk.

‘Deed de tijd die je samen met hem in extreme omstandigheden verkeerde, je ook denken aan de periode dat jullie allebei in de gaten werden gehouden tijdens die zaak met het casino? Al die stress, bedreigingen en het gevaar?’

Op een bepaalde manier, dacht ze, werd ze nu ook in de gaten gehouden. Door de Bonners en haar twee concurrenten. En ook door Mitch, al was dat om een andere reden, en de eeuwig waakzame Christine. En nu werd alles wat ze zei nog opgenomen ook. Zou het mogelijk zijn dat de onbekende die ze die avond dat zij en Mitch in de jacuzzi hadden zitten praten vanuit haar slaapkamerraam had gezien, naar beneden was gekomen om een recorder op te halen die daar verstopt was? Die mogelijkheid zou nooit bij haar opgekomen zijn, maar nu de casinozaak ter sprake was gebracht, moest ze er weer aan denken dat haar flat en auto, en die van Mitch ook, waren afgeluisterd.

‘Eerlijk gezegd, Graham, deed het feit dat ik bijna verdronken ben in de rivier en onze daaropvolgende trektocht om weer thuis te komen me niet aan de casinozaak denken, maar aan die vreselijke tijd dat ik mijn moeder en zusje verloor.’

‘Ja, natuurlijk. Nogmaals, ik vind het vreselijk, en ik begrijp het volkomen,’ zei hij, met zijn vingers tegen zijn lippen tikkend. ‘Toch heb je jezelf toen over dat trauma heen weten te zetten, en nu duidelijk ook weer, maar een vennootschap geeft veel extra stress. Daarnaast was jij ook nog eens degene die Ginger heeft gevonden. Wat was je eerste reactie daarop?’

‘Schrik en afgrijzen, natuurlijk. In eerste instantie ongeloof. Ik riep naar Vanessa dat ze naar de steiger moest komen om te kijken.’

‘Riep je gewoon haar naam?’

Haar ogen boorden zich in de zijne. Blijkbaar had Vanessa hem verteld dat ze om haar moeder had geroepen. Maar had ze dat echt gedaan, of had Vanessa dat verzonnen? ‘Nee, ik heb niemand bij naam genoemd, gewoon geroepen dat ze moest komen,’ zei ze stellig. ‘Maar ik heb mezelf ook snel genoeg vermand om tegen Vanessa te kunnen zeggen dat we Ginger niet uit het water moesten halen, zoals ze me in eerste instantie had gevraagd. Of het nu een ongeluk, zelfmoord of moord betrof, we moesten de plaats waar we haar gevonden hadden niet verstoren. En ik herinnerde me wat Mitch me verteld had over het teken om van een afstand hulp in te roepen, dus ben ik boven op Spikes vliegtuig geklommen om de aandacht te trekken.’

‘Dat heb ik gehoord. Omdat Ellie en ik in de sauna zaten, hebben we dat allemaal gemist. Mitch en Spike hebben ons niet eens verteld dat ze weggingen, maar zijn meteen in de boot gesprongen. Maar je beseft toch wel dat ik niet bezig ben je beoordelingsvermogen of stressbestendigheid in moeilijke situaties in twijfel te trekken? Wat dat betreft, heb je jezelf zowel thuis als hier vaak genoeg bewezen. Ik wilde alles alleen in je eigen woorden horen, net zoals ik een tijdje geleden Vanessa en Jonas heb gevraagd naar hun ervaringen hier tot dusver. Wil je nog iets over hen zeggen met betrekking tot deze concurrentiestrijd?’

‘Nee, ik matig me geen oordeel over hen aan, want dat is aan jou en aan Ellie. Ik zou deze baan niet zo graag willen hebben als jij er niet geweest was, Graham, vanwege je goedheid door de jaren heen, je oog voor talent en kansen, je voorbeeldfunctie en uiteraard je wonderbaarlijke talent om invloedrijke cliënten aan te trekken. Ik heb er alle vertrouwen in dat je diegene zult kiezen die Carlisle, Bonner & Partners het best kan helpen nog sterker en beter te worden, niet alleen voor jezelf en je team advocaten, maar ook voor je dochter, wanneer die zich bij ons voegt.’

Daarop knikte hij, en hij zette de recorder uit. ‘Praten kun je als de beste, Lisa, en met mensen omgaan ook. Het spijt me dat je het zo moeilijk hebt gehad in je leven, maar ik geloof dat je er sterker van geworden bent. Hoe luidt dat citaat van Nietzsche ook alweer?’

Opnieuw keek ze hem recht in zijn diepliggende blauwe ogen, en er ging een rilling over haar rug. Hij kende dat citaat, dus waarom wilde hij nu dat zij het aanhaalde? Was dit een soort boodschap aan haar, of las ze er weer te veel in? ‘Ja, ik weet waar je op doelt,’ zei ze. ‘Wat me niet doodt, maakt me sterker.’

Zodra Mitch vanuit zijn kantoor naar beneden kwam om op Lisa te wachten na haar gesprek met Graham, hield Jonas hem staande en gebaarde dat hij met hem mee moest komen naar het raam dat over de rivier uitkeek.

Mitch en Lisa hadden afgesproken naar de plek te gaan waar ze het water in was geduwd, om haar geheugen te prikkelen, zodat ze zich wellicht wat meer zou herinneren over wat er precies gebeurd was. Eerder was ze er met geen tien paarden naartoe te krijgen geweest, maar blijkbaar was ze nu wanhopig genoeg om het wel te doen. Het onderonsje met Jonas moest niet te lang gaan duren, want het laatste wat Mitch wilde, was dat Lisa alleen bij de rivier zou zijn.

Jonas stond op hem te wachten in de grote woonkamer, waar Mitch een paar van zijn ooms jachttrofeeën had laten hangen. Wat dat jagen betrof, zou hij niet in de voetsporen van zijn oom treden. Vroeger hingen overal in de lodge dierenkoppen, en toen Mitch nog klein was, kreeg hij ’s nachts altijd de kriebels van de koppen in zijn slaapkamer. Nu keken een eland met een enorm gewei en een kariboe op hen neer.

‘Laat me je nog even verzekeren,’ zei Jonas, ‘dat ik ondanks de pijn in mijn rug en nek niet van plan ben gerechtelijke stappen te ondernemen tegen jou of Spike naar aanleiding van dat ongeluk met de slee.’

Daarop besloot Mitch hem maar niet te vragen waarom hij er dan over begonnen was, maar knikte slechts. ‘Dat waarderen we zeer,’ zei hij, en hij maakte aanstalten om weg te lopen, maar Jonas greep hem bij zijn arm.

‘Ik was van plan Graham te vragen of ik mijn sollicitatiegesprek in de jacuzzi of de sauna kon voeren, want dat verlicht de pijn, maar ik wilde niet dat hij zou denken dat ik op zijn medelijden speelde. Als iemand dat echter wel kan, is het Lisa, na alles wat ze te verduren heeft gehad.’

‘Wil je haar dat om een of andere reden voor de voeten werpen?’ pareerde Mitch. ‘Zeg wat je op je lever hebt, man. Hoe vaak heb ik niet tegen je gezegd dat je tegen je collega’s altijd het best direct kunt zijn?’

‘Oké, oké.’ Jonas hief bezwerend zijn handen. ‘Ik weet dat Graham een hoge pet van je op heeft, en jij ook van hem, net zoals ik altijd tegen jou heb opgekeken, en je hebt me erg geholpen mijn draai te vinden op kantoor. Nu vraag ik je weer om je hulp. Als de Bonners je om een aanbeveling voor het vennootschap vragen, hoop ik dat je een goed woordje voor me zult doen, omdat ik vroeger je protegé was. Vanessa is wispelturig, en Lisa is soms wat labiel. Dat weet je.’

‘Labiel?’

‘Ja, vanwege haar verleden, vanwege de tegenslagen in haar leven.’

‘En de drang om Emerson te helpen, de angst en stress van alle zorg en alle kosten van zijn ziekte, hebben jou nog nooit uit het lood geslagen?’

Ineens zag Jonas er gefrustreerd en woedend uit, maar Mitch zag wel dat hij zijn uiterste best deed het niet te laten merken. En hij had Vanessa wispelturig genoemd? Ineens wist Mitch zeker dat hij die val van de slee in scène had gezet, maar dat zou hij waarschijnlijk nooit kunnen bewijzen. Zou dat kunnen betekenen dat deze man, die hij graag mocht, die hij vertrouwde en klaargestoomd had, wanhopig genoeg was om Lisa de rivier in te duwen?

‘Jonas, ik ben niet langer vennoot bij het kantoor, en de beslissing wie de nieuwe vennoot wordt, is aan Graham, dus laten we het daar maar bij laten.’

‘Ja, ja, begrepen,’ zei Jonas. Zijn stem klonk koud en hard, terwijl hij zijn grote sterke handen herhaaldelijk langs de pijpen van zijn spijkerbroek wreef. Het was alsof hij iets wat hij gezegd had weg wilde vegen. Of iets wat hij gedaan had.

Lisa wilde op Mitch wachten, maar hij was nog nergens te bekennen. Eigenlijk wilde ze niet dat iemand haar op het terras zou zien staan en bij haar zou komen. Trouwens, ze moest zichzelf bewijzen dat ze niet bang was voor de rivier. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat ze er niet meer heen hoefde omdat Mitch de omgeving waar ze erin geduwd was, had uitgekamd op aanwijzingen. Nu echter had ze het gevoel dat ze wel moest gaan.

Langzaam liep ze bij de lodge vandaan, en op haar gemak slenterde ze over het pad op de bergkam tussen het meer en de rivier, in de volle overtuiging dat Mitch zich zo wel bij haar zou voegen. Constant keek ze om zich heen, ze speurde zelfs de hellingen aan beide zijden van het pad af. Het briesje dat door de boomtakken waaide, werd gesmoord, en het enige wat ze nog hoorde, was het geraas van de rivier.

Lake Dukoe, dat er nu redelijk kalm uitzag, had waarschijnlijk Gingers leven geëist, of ze nu slachtoffer was van een ongeluk of van moord. Lisa wist zeker dat ze geen zelfmoord had gepleegd, maar was het toeval dat Ginger verdronken was, of was het een tweede, opzettelijke poging iemand door middel van water van het leven te beroven, deze keer met succes?

Ze liep nog een eindje verder het pad af en keek achterom naar de plek waar Ginger altijd haar boot afmeerde. Zowel vanaf het meer als op weg naar de lodge had Ginger iemand op dit pad kunnen zien. Misschien had ze gezien dat iemand haar geduwd had, of misschien had ze later gehoord dat Lisa in het water gevallen was en had ze daar haar conclusies uit getrokken.

Lisa keek achterom naar het keukenraam om te zien of Christine misschien iets had kunnen zien. Nee, die had Ginger kunnen zien, maar niet de plek waar Lisa was blijven staan en vanwaar iemand haar geduwd had.

Hoewel ze het tot nu toe vermeden had, richtte ze haar blik op het witte water onder zich. Het boezemde haar nog steeds angst in, als een monster uit een sprookje. Ze leunde tegen een jonge boom en sloeg haar armen om de stam als een drenkeling om een stuk wrakhout. Die ankerketting van Ginger… was ze daar gewoon in verstrikt geraakt, of had iemand hem om haar been heen gewonden?

Toen keek ze weer langs het pad onder haar, en voor zich uit. Met nog steeds haar armen om de boom keek ze naar de plek waar Mitch de rode kajak had neergelegd voor hun tochtje die dag – was dat echt nog maar vier dagen geleden? Mitch was gedwongen geweest om de kajak achter te laten in de rivier. Ze had niet aangeboden hem daarvoor te betalen, maar dat zou ze eigenlijk wel moeten doen. Ze was hem zoveel verschuldigd – zo veel…

Het geraas van de rivier hield haar aandacht gevangen. Even verderop was de plek waar ze het water in geduwd was. Misschien, als ze daar ging staan, als ze probeerde de situatie te reconstrueren, probeerde zich te herinneren… Maar eerst moest Mitch hier zijn, want ze wilde iemand bij zich hebben.

Ze moest toegeven dat dit kolkende water fascinerend was, bijna hypnotiserend. Het deed de Wild River niet alleen wild lijken, maar ook breder, dieper dan hij waarschijnlijk echt was. In de komende jaren zou hij in haar verbeelding, in haar nachtmerries, steeds groter worden. Het geraas van de stroming, de rondtollende draaikolken hadden een bepaald soort aantrekkingskracht, als een groot levend wezen dat haar wenkte in zijn armen te komen, met hem mee te gaan…

Ze liet de boom los en deed een stap het pad op. Dit was precies de plek waar ze in het water gevallen was; ze herkende de jonge struik waaraan ze geprobeerd had zich vast te klampen, maar die was alleen maar geknakt onder haar gewicht. Geknakt maar niet gebroken, geknakt maar niet gebroken…

‘Lisa! Je zei dat je zou wachten!’

Haastig kwam Mitch op haar af. Op dat moment klonk er van heel dichtbij gefladder, gevolgd door een schelle schreeuw. In een waas zag ze tussen hen witte vleugels fladderen, een nek en een kop van glanzend koper.

De schreeuw, besefte ze, was afkomstig van haarzelf. Uit alle macht probeerde ze de opborrelende herinneringen weg te drukken. Aan zichzelf terwijl ze de rivier in tuimelde. Aan Ginger onder water. En erger nog, aan haar moeder.

Een vogel! Mitch had een vogel laten schrikken, dat was alles. Het gebulder en geruis van het water… Deze keer zou die monsterlijke rivier haar niet verslinden.

‘Lieverd, ik zei toch dat je op me moest wachten!’ zei Mitch, terwijl hij zijn handen op haar schouders legde en haar naar zich toe trok.

Een tijdje klemden ze zich aan elkaar vast. ‘Het ging gewoon vanzelf, stapje voor stapje,’ zei ze met trillende stem vlak bij zijn oor. Toen lieten ze elkaar los. ‘Maar wat was dat voor vogel?’

‘Een sneeuwhoen.’

‘Nooit van gehoord.’

‘Het is de nationale vogel van Alaska, en ze zijn er trots op. Hij is heel bijzonder. Uniek.’

‘Dat zal best! Hij klonk als een heel hard kwakende kikker.’

‘Ze hebben veren aan hun poten en trekken niet. Als ze hier in Alaska zeggen dat iemand gevederde poten heeft, bedoelen ze dat diegene hier zal blijven en niet meer naar een andere staat zal verhuizen. Een bijzondere vogel, en bijzondere mensen die hier blijven. Weet je zeker dat alles goed is?’

‘Heel zeker. In elk geval reageerde ik deze keer minder heftig dan toen met die eland in het meer. Mitch, ik weet zeker dat dit de plek is waar ik in het water gevallen ben.’

‘Ja, dat kan ik wel zien aan de geplette planten en het afgeschuurde mos op de plekken waar ik de kajak langs gesleept heb. Herinner je je al iets?’

‘Alleen de aantrekkingskracht van de rivier. Ik denk echt dat als je lang genoeg in het water kijkt, je het gevoel krijgt dat je mee beweegt. Of dat je dat wilt.’

‘Ja, dat snap ik. Je wordt er bijna duizelig van, maar weet je zeker dat dat ook niet met jou gebeurd is? Ga maar eens een tijdje op die plek staan en haal je het dan allemaal weer voor de geest,’ zei hij, terwijl hij achter haar ging staan.

Schoorvoetend draaide ze zich om om weer naar de fantastische maar angstaanjagende rivier te kijken. Hoewel Mitch achter haar stond, net zoals degene die haar geduwd had, was ze nu niet bang.

‘Ik kon niemand horen aankomen vanwege het geraas, maar ook niet doordat ik zo gefascineerd was,’ zei ze over haar schouder. Om zich verstaanbaar te maken moest ze haar stem verheffen. ‘Ik stond te denken aan het moment waarop ik mamma en Jani verloor, maar ik ben er niet in gesprongen. Als ik dat wel had willen doen, was ik hier langs de oever naar beneden gegaan, dichter naar het water. Mitch,’ zei ze, zich naar hem omdraaiend. ‘Ik heb aan mezelf getwijfeld, dat weet ik. Dat weet jij ook. Net als Ginger heb ik mijn hoofd gestoten… de schok van het water… Maar ik ben echt geduwd, en ik zal erachter komen wie dat gedaan heeft.’

‘Ik sta achter je. Dat heb ik altijd gedaan.’

‘Maar ik heb je hulp nodig. Zelfs als we van de sheriff een paar dagen langer moeten blijven tot de uitslag van de lijkschouwing bekend is, hebben we niet veel tijd. Ik moet iets doen om de dader uit zijn tent te lokken.’

‘Wat had je in gedachten?’

‘Misschien kan ik tegen Vanessa zeggen dat ik denk dat Jonas me geduwd heeft. Verdeel en heers, haar laten beloven dat ze het niet verder vertelt. En hem dan het tegenovergestelde vertellen. Maar ja, het kan zijn dat zij dan allebei tegen Graham zeggen dat ik hen tegen elkaar probeer uit te spelen. Wat ook zo is. Laten we eerst maar eens zien wat de patholoog-anatoom en de sheriff over Ginger zeggen. Als het moord is, vertellen we hem wat mij overkomen is, en dan mag hij het overnemen, al zou dat voor mij wat het vennootschap betreft einde verhaal zijn. Dit is echter belangrijker geworden, al had ik nooit gedacht dat iets belangrijker voor me kon zijn dan het vennootschap. Alaska en jouw liefde voor dit land hebben me geholpen een aantal dingen in het juiste perspectief te zien.’

‘Het betekent heel veel voor me om je dat te horen zeggen. Ik zou het fijn vinden als je me kunt vergeven voor het feit dat ik je in de steek gelaten heb. En onthou dat van die gevederde poten… maar laat ze niet nat worden.’