Hoofdstuk 18

‘Eindelijk heb ik goed geslapen,’ zei Lisa de volgende ochtend tegen Christine. Ze schonk zichzelf een glas sinaasappelsap in terwijl Christine de ontbijttafel aan het dekken was. ‘Waarschijnlijk was ik voor die tijd te opgewonden, want ik ben al uitgeput sinds ik… sinds ik in de rivier ben gevallen.’

‘Iah, emotionele uitputting is afschuwelijk. Je bent bekaf, maar je hoofd blijft maar malen. Nou, als je behoefte hebt aan een dosis koolhydraten, ik heb muffins gekocht toen we in Talkeetna waren,’ zei ze, terwijl ze er een aantal op een bord legde. ‘Toch is het maar een schamele vervanging voor die van Ginger. Die was uniek.’

‘Zeg dat wel. Het komt me echter voor dat dat voor de meeste dingen en mensen in Alaska geldt.’

Daarop knikte Christine, en er lag een goedkeurende blik in haar glinsterende ogen. ‘Je bent nog steeds bont en blauw,’ merkte ze op. ‘Ga eens lekker naar de sauna, net zoals Jonas heeft gedaan sinds hij geblesseerd raakte. Dat helpt tegen vele kwalen.’

‘Dat was ik ook van plan. Ik weet zeker dat het zou helpen, maar ik heb het gewoon zo druk gehad met andere dingen. Ik ga later vandaag wel. Na de herdenkingsdienst voor Ginger gaan we met zijn allen tokkelen, geloof ik. Heb jij het wel eens gedaan? Ik niet.’

‘Ja, hoor, en het helpt heel goed tegen muizenissen in je hoofd. Je krijgt er echt een geestelijke oppepper van. Als Mitch het goedvindt, doe ik vandaag ter ere van Ginger ook mee.’

‘Jullie tweeën vormen een prima team hier,’ zei Lisa.

‘Met Spike erbij een prima trio. Hoor eens, ik moet je iets vertellen van Mitch.’

Langzaam zette Lisa haar glas neer. Omdat Christine met haar lege dienblad voor zich aan tafel ging zitten, schoof ze zelf ook maar aan. Wat ging er nu weer komen? Een of andere bekentenis? Of een waarschuwing?

‘Denk niet dat ik al die volksverhalen geloof,’ zei Christine met gedempte stem, ‘maar ik moet je een legende vertellen, een verhaal dat mijn volk suktus noemt. Een heleboel van die oude verhalen hebben dezelfde hoofdpersoon, een raaf, Chulyen geheten, maar hij is in en in slecht, een oplichter. In die verhalen komt hij met alles weg: liegen, bedriegen, stelen, zelfs moord. En om je kinderen te leren dat ze op moeten passen voor mensen met twee gezichten, eindigen alle verhalen met iets als “de raaf was heel wijs, maar erg doortrapt”.’

‘Maar ik snap niet –’

‘Jij en Mitch houden de anderen in de gaten. Als mij dat opvalt, valt het een ander misschien ook op. Allebei proberen jullie te ontdekken wie er iets doortrapts heeft gedaan, maar onthou dat de raaf ook erg slim is, dus wees voorzichtig.’

Steels keek Lisa de kamer rond. Er was nog niemand te bekennen. Christine meende wat ze zei. Ze waarschuwde haar omdat het haar aan het hart ging, en dat kon best alleen vanwege Mitch zijn, maar ze wilde helpen, geen kwaad doen. Dat voelde Lisa tot in haar botten. Mitch vertrouwde Christine, en hij kende haar veel en veel beter dan Lisa ooit zou doen.

Voordat het ook maar tot haar doordrong hoezeer ze Christine was gaan vertrouwen, zei ze op zachte dwingende toon: ‘Ik ben de rivier in geduwd. Niet zomaar erin gevallen.’

Christines ogen werden groot, en ze knikte. ‘En misschien is Ginger ook wel geduwd?’ fluisterde ze. ‘Spike gelooft nog steeds niet dat ze is gevallen.’

‘Wat Ginger betreft: dat weet ik niet. Maar ik verzoek je wat ik net heb gezegd aan niemand verder te vertellen, zelfs niet aan Spike, maar wel je ogen goed open te houden. Volgens mij doe je dat altijd al.’

‘Eén ding kan ik je wel vertellen. Ik hoorde Vanessa tegen Mr. Bonner zeggen dat je heel hard om je moeder hebt geschreeuwd toen je Ginger vond.’

‘Zie je wel, ik wist het! Dat heb ik niet gedaan, maar ze –’

‘Sorry dat ik stoor,’ klonk een mannenstem vanuit de keuken terwijl de deur openging. Het was Spike. ‘Ik dacht al dat je hier zou zijn, Christine. Hoi, Lisa. Gaat iedereen met ons mee naar de herdenkingsdienst vandaag?’

Christine stond op, liep naar hem toe en trok hem aan zijn hand mee naar de tafel. ‘Ja, naar het tokkelplatform, zoals jij hebt voorgesteld. Wanneer de begrafenis in Bear Bones plaatsvindt, is iedereen misschien al weg, en ze willen Ginger de laatste eer bewijzen voor ze vertrekken.’

‘Goedemorgen, allemaal,’ klonk Ellies stem terwijl ze de trap af kwam. ‘O, Spike, ik wist niet dat je al hier was. We vinden het allemaal zo verschrikkelijk voor je,’ voegde ze eraan toe. Even leek het of ze in tranen uit zou barsten.

‘Ik weet dat u het begrijpt, Mrs. Bonner,’ zei Spike, terwijl Christine hem een kop koffie in de hand drukte en er daarna eentje voor Ellie inschonk. ‘Op onze rondvlucht naar Wasilla vertelde u me hoe trots u op uw broer was en dat u er zo’n hekel had aan als de kranten slechte dingen schrijven, zoals met onze gouverneur is gebeurd. Christine, de broer van Mrs. Bonner is een belangrijk politicus in Florida, en waarschijnlijk wordt hij in het nieuwe kabinet minister.’

‘Ja, ik ben heel erg trots op Merritt. Wie weet hoever hij het nog kan schoppen. En je hebt helemaal gelijk, Spike. Doordat ik zo close ben met mijn enige broer, kan ik heel goed invoelen hoe het voor jou moet zijn om je zus te verliezen. Een herdenkingsdienst die ze zelf ook leuk gevonden zou hebben, vind ik een lief idee, en Graham en ik vinden het een eer dat we erbij mogen zijn.’

Een voor een kwam de rest naar beneden. Jonas, die nog steeds wat mank liep. Vanessa, helemaal in het zwart, zelfs met zwarte sieraden, alsof ze in de rouw was. Als laatsten arriveerden Graham en Mitch, die samen al pratend de trap af kwamen.

Iedereen ging aan tafel zitten.

Christine had net borden met gebakken eieren, saucijzen en bacon op tafel gezet toen er op de deur geklopt werd. Voordat iemand open kon doen, ging de deur vanzelf al open, en meteen werd het stil in de kamer.

Alsof hij de brenger van slecht nieuws was, stapte sheriff Mace Moran, in uniform en met een brief in zijn hand, over de drempel.

Mitch sprong overeind en liep op hem af om hem te begroeten.

‘Sorry voor de slechte timing,’ zei hij tegen Mitch, hem de hand schuddend en over zijn schouder naar de verwachtingsvolle gezichten aan tafel kijkend. ‘Ik heb Sam Collister gevraagd vaart te zetten achter het onderzoek naar Ginger, en dat heeft hij gedaan. Hier is de uitslag.’

‘Wil je mijn kantoor boven gebruiken en het eerst aan Spike vertellen?’ vroeg Mitch.

Rond de tafel heerste een doodse stilte. Geen gefluister, geen gerinkel van bestek, want iedereen had zijn oren gespitst om iets op te vangen.

‘Ach, binnenkort weet iedereen het toch. De plaatselijke krant heeft er al naar gevraagd, en een verslaggever uit Fairbanks, die in de stad was om het festival te verslaan, wil het verhaal ook hebben. Mitch, toen ik Gus Majors weer naar het bureau heb gehaald –’

‘Een tweede keer? Na gisteren?’

‘Ja, vanochtend vroeg. Ik dacht dat hij zou doorslaan, maar dat deed hij niet. En geloof me, hij zei pas dat jij als zijn advocaat zou optreden toen ik hem het vuur aan de schenen legde.’

Spike stond op en kwam bij hen staan. ‘Gaat dit over mijn zus?’ vroeg hij aan de sheriff, wijzend naar de envelop in zijn hand.

‘Ja. Het rapport van de patholoog-anatoom geeft geen uitsluitsel of er wel of geen sprake is van opzet.’

‘Opzet. Wat een stomme formulering,’ zei Spike, zijn vuisten ballend. ‘Het klinkt als een overtreding bij een honkbalwedstrijd, niet als moord in koelen bloede.’

Daarop kwamen ook Graham en Jonas erbij staan, gevolgd door Ellie en Lisa, die op hun beurt weer gevolgd werden door Vanessa en Christine.

‘Dit zijn de resultaten, Mr. Jackson. Het was geen moord in koelen bloede, of überhaupt moord.’ De sheriff schraapte zijn keel, keek op het papier en zei: ‘Volgens dokter Samuel Collister, lijkschouwer, is Ginger Jackson omgekomen door verstikking, niet noodzakelijkerwijs verdronken.’

‘Maar ze lag in het water!’ protesteerde Spike. ‘U wilt toch niet zeggen dat ze gewurgd is?’

‘Nee, helemaal niet,’ zei de sheriff. ‘Dokter Collister zei dat zoiets een droge verdrinking heet. Er zat geen water in haar longen omdat ze een…’ Hij keek weer op het papier. ‘…laryngospasme had, waardoor er geen water haar luchtpijp in kon. Daarom bleef ze waarschijnlijk ook drijven: er zat lucht in haar longen.’

Mitch schudde zijn hoofd toen hij weer dacht aan hoe Ginger eruitgezien had, deinend in het water. Geen wonder dat Lisa nog steeds nachtmerries had over de dood van haar moeder en haar zus, want het beeld van Ginger bleef ook door zijn hoofd spoken.

‘Ze had wel een wond op haar achterhoofd,’ zei de sheriff, ‘maar die kon ze opgelopen hebben doordat ze haar hoofd heeft gestoten toen ze het water in viel. Ongetwijfeld is ze daardoor gedesoriënteerd, misschien zelfs wel bewusteloos geraakt.’

‘Maar,’ zei Lisa, ‘niemand heeft bloed op de steiger of de boot gezien, toch? Ik in elk geval niet, en ik heb er toch een tijd lang naast gezeten.’

‘Juist,’ zei de sheriff een beetje geïrriteerd, en fronsend keek hij haar aan. ‘Maar als ze meteen in het water is gevallen, heeft de wond misschien niet direct gebloed, en vervolgens is het bloed op haar hoofd door het water weggespoeld. Er is echter wel bloed gevonden in haar holtes en neusgaten,’ ging hij verder. Toen zweeg hij even. ‘Weet u zeker dat ik dit hardop moet voorlezen, Mr. Jackson?’

‘Ga uw gang. Van droge verdrinkingen begrijp ik niks, maar we zitten hier met een huis vol advocaten.’

‘Die bloedingen duiden erop dat ze bij bewustzijn was toen ze in het water terechtkwam en geprobeerd heeft adem te halen,’ zei de sheriff, die er beduidend nerveuzer uitzag na de verwijzing naar een huis vol advocaten. Hij sprak nu langzamer en nadrukkelijker, alsof dat zijn verhaal duidelijker zou maken. ‘Ze kreeg water binnen, en toen trok haar strottenhoofd samen, dus indirect is haar dood toch door het water veroorzaakt. Door de wond op haar hoofd heeft ze misschien niet meer boven water kunnen komen. Ze had plantjes en rommel van de bodem van het meer onder haar nagels, maar niets wat erop duidt dat ze met iemand gevochten heeft.’

‘Maar afhankelijk van hoelang ze in het water gelegen heeft, kan er bewijsmateriaal, net zoals het bloed, weggespoeld zijn,’ wierp Lisa tegen, ondanks het feit dat Ellie haar hand op haar arm legde om haar de mond te snoeren. ‘Heeft de patholoog een tijdstip vastgesteld waarop ze is overleden?’

‘Alleen maar globaal en rekening houdend met alle bezoekers die bij haar langs zijn geweest die dag. In zijn verslag heeft hij het moment waarop hij de dood heeft vastgesteld, geregistreerd als het tijdstip van overlijden. Dat is volkomen legaal. Tot slot vermoed ik dat ze, toen ze zich een weg naar de oppervlakte probeerde te banen, met haar been verstrikt is geraakt in de ankerketting, en dat werd haar fataal. Het spijt me verschrikkelijk, Mr. Jackson, Mitch, iedereen, maar in elk geval kunnen we dit onderzoek nu afsluiten als een noodlottig ongeval en niet als iets anders waar we verder achteraan moeten. Einde verhaal.’

Einde verhaal voor Ginger, dacht Mitch, maar ook voor Lisa? Als iemand haar hier in de wildernis van Alaska had willen vermoorden, ver weg van de politie van Fort Lauderdale en gretige aanklagers en officiers van justitie in Broward County, dan begon de tijd ook te dringen voor de moordenaar.

De deelnemers aan Gingers herdenkingsdienst liepen langs een langlaufpad door een naar dennen geurend bos; Spike voorop en Mitch in de achterhoede.

Mitch had iedereen uitgelegd dat het beginpunt van de stalen tokkelkabel op een platform lag dat hoog in een dikke spar gebouwd was, en het eindpunt meer dan driehonderd meter verderop. Hij liep door de boomtoppen, over een kleine alpenwei en een snelstromend beekje dat uitkwam in de rivier. Uiteindelijk zette de tokkelaar vijftien meter van de rivier zelf weer voet aan de grond. Mitch had beloofd dat het spannend maar niet vermoeiend zou zijn en hun verzekerd dat ze zelf het tempo konden bepalen.

‘Je voelt je heerlijk vrij als je aan de lijn hangt,’ had Spike voor vertrek verklaard. ‘Als iemand het vandaag ter ere van Ginger wil doen, kan dat. Maar als je niet wilt, is dat ook geen probleem.’

Geen probleem… Dat was een goeie, dacht Lisa. Sinds ze voet in de lodge had gezegd, had ze het ene probleem na het andere gehad, maar ze begreep dat Spike ongelukken liever wilde voorkomen.

Christine liep zwijgend naast Spike, als steun en toeverlaat. Daarna volgden Ellie en Graham, dan Vanessa en Jonas, die soms vergat mank te lopen, merkte Lisa op. Zelf liep ze naast Mitch.

‘Ik zie de stalen kabel boven ons hoofd,’ zei ze tegen hem toen ze omhoogkeek. ‘De laatste keer dat ik aan zo’n ding gehangen hebt, liep die over een rivier heen, niet alleen maar een beekje.’

‘En dat deed je prima. Maar, zoals Spike al zei, als je niet wilt tokkelen, moet je het niet doen. Ik ben de baan vanochtend vroeg al gaan controleren, maar als je ook maar de geringste reserves hebt, moet je het niet doen. En Jonas, jij blijft erbij vandaan met die gekneusde nek en rug van je.’

Even later stonden ze in een kring onder het tokkelplatform en namen een minuut stilte in acht. Toen sprak de meestal zo zwijgzame Spike over het leven van zijn zuster en de dingen waar ze van hield: haar huis, haar bakkerswerkzaamheden, tokkelen, haar droom om ooit ‘mooie dingen’ te kunnen kopen. Ook noemde hij dat ze altijd stevig op haar benen had gestaan, al gaf hij, met een blik op Christine, toe dat iedereen vroeg of laat in zijn leven wel eens een uitglijder maakt.

Christine sprak over Gingers kracht. ‘Ondanks het feit dat ze voor het leven verminkt was, was ze een van de meest onafhankelijke vrouwen die ik ooit gekend heb.’

Mitch legde uit dat hij haar bijna had moeten dwingen salaris aan te nemen voor haar werkzaamheden bij de tokkelbaan, want ‘ze vond het plezier en de vrijheid die ze ervoer als ze er vanaf suisde al beloning genoeg’.

Toen was de beurt aan Lisa. Met tranen in haar ogen zei ze: ‘Het was verschrikkelijk om haar in het water te vinden, maar ze zag er vredig uit. Ze wiegde kalm heen en weer in het meer waar ze zo van hield, op een of andere manier één met de natuur.’

‘Precies,’ voegde Ellie eraan toe. ‘Hoewel ik haar niet in het water heb zien liggen, is dat ook het beeld dat ik uit jullie beschrijvingen krijg. In slaap gewiegd in de prachtige omgeving waar ze van hield.’

‘Ik ben u heel erg dankbaar,’ zei Spike, zich tot Ellie wendend. ‘Voor het extra geld dat u haar gegeven hebt en de belofte dat er nog meer zou komen. En nu ga ik toch zeggen wat de Bonners graag geheim wilden houden. Nu haar lichaam is vrijgegeven, hebben ze aangeboden haar begrafenis te betalen. Ik ga een mooie houten kist voor haar uitzoeken.’

Die grootmoedigheid kwam voor degenen die voor de Bonners werkten, nauwelijks als een verrassing.

Graham knikte, en met tranen in haar ogen ging Ellie verder: ‘Dan wil ik dit nog met iedereen delen. Ik heb een lievelingsschilderij, maar ik twijfelde of ik de uitdraai die ik er gisteravond op Mitch’ computer van heb gemaakt, moest meenemen. Het origineel hangt in het Tate Museum in Londen. Het is een heel sereen, mooi schilderij, en het heet Ophelia. Voor het geval je dat niet mocht weten, zij is een karakter uit Shakespeares Hamlet die in het stuk ook verdrinkt. Maar laat me het schilderij beschrijven. Ze ligt er heel kalm bij, gewiegd door het water, en ze kijkt omhoog, omgeven door boomtakken en bladeren die over haar heen hangen. In het water drijven bloemen. Het lijkt me mooi als we allemaal een paar bloemen in het meer gooien ter ere van Ginger. Nou, ik wilde niet doordraven, maar zo zal ik me haar herinneren. Rustig en vredig.’

Lisa had het schilderij nooit gezien, maar ze kon zich voorstellen dat het mooi en verschrikkelijk tegelijk kon zijn. In haar hoofd zag ze al jaren zulke beelden.

‘Weet je zeker dat je dit wilt?’ vroeg Mitch aan Lisa nadat hij Spike als eerste de tokkelbaan af had gestuurd om de rest aan de andere kant op te kunnen vangen.

‘Je zei dat het veilig was. Ja, laat de anderen maar eerst gaan, maar ik wil het ook graag doen. Als ik er echt van wil genieten, zou ik wel een portie van Gingers lef kunnen gebruiken.’

Een voor een suisden ze de stalen kabel af, behalve Jonas, voor wie er niets anders op zat dan naar het eindpunt te gaan lopen. Ten slotte waren Mitch en Lisa als enigen over op het platform hoog in de grote boom.

‘Heb je er nog verder over nagedacht om Vanessa en Jonas tegen elkaar uit te spelen?’ vroeg hij, terwijl hij haar in een gordel hielp.

‘Nee, want ik denk dat ze allebei meteen naar Graham rennen, maar ik heb over iets anders nagedacht. Volgens mij kan het nog steeds zo zijn dat Ginger een klap op haar hoofd heeft gekregen en onder water is gehouden, maar over wie ik me echt het hoofd gebroken heb, is Graham. Mitch, over Hamlet gesproken –’

‘Hadden we het over Hamlet dan?’

‘Nou ja, Ellie… dat schilderij. Graham protesteert te veel, lijkt me.’

‘Waar heb je het over?’

‘Over de casinozaak. Doordat hij ons van de zaak heeft afgehaald, en doordat we daarna uit elkaar zijn gegaan en jij wegging, hebben we niet de kans gehad daar nog over te praten, maar hij blijft proberen te achterhalen of we het er samen nog over gehad hebben sinds we weer bij elkaar zijn. Hij heeft het sollicitatiegesprek met mij opgenomen en tegen me gezegd dat hij dat bij de anderen ook gedaan heeft, maar ik hoorde Jonas tegen Vanessa zeggen dat Graham tijdens zijn gesprek aantekeningen maakte. Daar concludeer ik uit dat hij hun gesprekken niet opnam. Wat denk je?’

‘Het feit dat onze telefoons afgetapt werden, en dat we een paar bedreigende telefoontjes hebben gekregen waarin ons met klem werd aangeraden ermee op te houden… Er is niet echt een verband, maar laten we daar eens van uitgaan. Vanaf het begin had ik het vreemde gevoel dat een aanval op jou ook een aanval op mij kon zijn, alleen was jij kwetsbaarder dan ik. Graham lijkt inderdaad geobsedeerd te zijn door die zaak,’ gaf hij toe. ‘Misschien voelt hij zich schuldig dat hij de handdoek in de ring heeft gegooid zodra hij tegengewerkt werd, dat hij ons te snel teruggefloten heeft. De aanwijzingen hadden verder uitgezocht moeten worden, om degene achter dat witwassen te ontmaskeren. Misschien moeten we heel snel de koppen bij elkaar steken om te kijken wat we ons nog herinneren. Kom voor de borrel vanmiddag naar de wijnkelder als het lukt,’ zei hij, de gordel aan de katrol hakend. Daarna hielp hij haar een paar dikke handschoenen aantrekken. ‘Klaar, lieverd?’

Hij legde zijn beide handen onder haar billen en tilde haar op, zodat haar benen om zijn middel kwamen te liggen. De rand van de helm die ze droeg, botste tegen zijn voorhoofd, maar hij kuste haar toch, en zij sloeg haar benen stijf om zijn middel en vlocht haar gehandschoende handen samen in zijn nek om hem terug te kussen. Er sloeg een golf van begeerte door hem heen, zo sterk dat hij bijna van het platform werd geblazen. Toen ze elkaar eindelijk loslieten, fluisterde hij: ‘Ben je er klaar voor?’

‘Het gaat elke dag beter,’ zei ze zo ademloos dat hij bijna moest liplezen.

Met tegenzin draaide hij haar om en liet haar los.

Het was of ze vloog, of ze een vogel was, een sneeuwhoen misschien, met gevederde poten. Ellie en Vanessa hadden allebei opgewonden gegild toen ze van het platform af waren gegaan, maar Lisa genoot in stilte. Na wat ze de afgelopen dagen te verduren had gehad – en na dat intermezzo met Mitch daarnet – was dit prachtig, maar wel wat tam.

Volledig op haar gordel vertrouwend gleed en slingerde ze naar beneden, over de bomen en de weide die bezaaid was met veldbloemen in allerlei kleuren. Ze had er geen enkele behoefte aan om langzamer te gaan, al had Mitch gezegd dat ze gemakkelijk zo’n vijfenveertig kilometer per uur zou halen. Omlaag, sneller, over het zilveren lint van water dat kronkelend vanuit het Talkeetna-gebergte naar de Wild River stroomde, de harde wind in haar haar.

Toen doemde echter voor haar de rivier zelf op, als een reusachtige kronkelende slang, prachtig maar monsterlijk. Zelfs toen ze de anderen aan het eind van de tokkel op haar zag staan wachten, leek de rivier bedreigend, alsof hij haar weer in die kolkende witte vergetelheid zou kunnen sleuren. Maar sinds ze in een gondel de rivier was overgestoken die haar bijna had verslonden, waren haar vastberadenheid en moed behoorlijk gegroeid.

De hellingsgraad van de kabel werd langzaam kleiner, en voordat Spike haar tegenhield, minderde ze vaart. ‘Nou, het duurde even voor je besloot het te doen, hè?’ zei hij, waardoor ze zich afvroeg hoelang zij en Mitch elkaar gekust hadden. Wanneer zij elkaar kusten en streelden, bestond er geen tijd meer.

‘Het ging prima,’ zei ze. ‘Ik wilde het ter ere van Ginger doen, en ik snap nu waarom ze er zo dol op was. Als ik hier langer zou blijven, dan nam ik zo haar baan over, net als dat bakken, al zou ik nooit zo goed worden als zij.’

Zodra Spike haar van de kabel had losgemaakt, nam Graham haar bij haar elleboog en trok haar terzijde, terwijl ze op Mitch stonden te wachten. Om zich heen kijkend, zei Graham met luide stem: ‘Lisa, Vanessa en Jonas, zorgen jullie nu maar dat je blijft voldoen aan de eisen die Carlisle en Bonner stellen. Binnenkort gaan we weer naar huis, en ik besluit wie de nieuwe vennoot wordt net voordat we weggaan. Ik heb tegen Mitch gezegd dat we vanmiddag gaan raften, stroomopwaarts, waar de rivier relatief rustig is. Daar is het wat de wedstrijd betreft afgelopen voor jullie.’

Het is afgelopen voor jullie, dacht Lisa. Waarom klonk alles wat Graham de laatste tijd zei zo onheilspellend?