36

Zijn kantoor had alles wat de welvarende man nodig heeft, behalve een hangar voor een straalvliegtuig. En hij zou daar ruimte voor hebben, als hij er een wilde.

In de andere kamers zag ik niemand, behalve een secretaris die hier en daar koffiefilters vulde. Ergens, helemaal aan het andere eind, was iemand met een stofzuiger aan het werk.

Daniel Griffin hing zijn winterjas en het jasje van zijn pak in zijn kast en liep om een ontzaglijk groot bureau heen. Hij ging zitten en gaf mij met een gebaar te kennen dat ik tegenover hem kon plaatsnemen.

Ik bleef staan.

‘Wie bent u?’ zei hij.

‘Patrick Kenzie. Ik ben privé-detective. Als u mijn levensverhaal wilt horen, kunt u Cheswick Hartman bellen.’

‘U kent Cheswick?’

Ik knikte.

‘U ben toch niet degene die een paar jaar geleden zijn zuster uit die… situatie in Connecticut heeft geholpen?’

Ik pakte een bronzen beeldje van de hoek van zijn bureau en keek ernaar. Het was een oosterse godin of mythologische figuur, een vrouw met een kroon, maar haar gezicht werd ontsierd door een olifantsslurf in plaats van een neus. Ze zat met haar benen over elkaar en vissen sprongen uit de zee naar haar voeten. In haar vier handen had ze respectievelijk een strijdbijl, een diamant, een zalfpotje en een opgerolde slang.

‘Uit Sri Lanka?’ zei ik.

Hij trok zijn wenkbrauwen op en knikte. ‘Toen heette het natuurlijk nog Ceylon.’

‘Duh,’ zei ik.

‘Wat wilt u van me?’ vroeg hij.

Ik keek naar de foto van een glimlachende beeldschone vrouw, en toen naar een foto van volwassen kinderen en een menigte volmaakte kleinkinderen.

‘U stemt Republikeins?’ zei ik.

‘Wat?’

‘Familiewaarden,’ zei ik.

‘Ik begrijp het niet.’

‘Wat wilde Desiree?’ zei ik.

‘Dat gaat u vast niets aan.’

Hij was al bijna hersteld van de schrik bij de lift. Zijn stem werd dieper en zijn ogen werden weer rechtschapen. Straks zou hij weer met de bewakingsdienst dreigen. Daarom moest ik meteen hard toeslaan.

Ik liep om het bureau heen, verplaatste een leeslampje en ging op het bureaublad zitten, mijn been een paar centimeter van het zijne vandaan. ‘Danny,’ zei ik, ‘als je alleen maar een avontuurtje met haar had gehad, had je me nooit uit de lift laten komen. Je hebt iets kolossaals te verbergen. Iets onethisch en illegaals, iets waardoor je voor de rest van je leven achter de tralies kunt verdwijnen. Ik weet nog niet wat het is, maar ik weet wel hoe Desiree te werk gaat, en ze zou geen vijf minuten aan je slappe geslachtsdeel besteden als je haar niet iets heel belangrijks in ruil kon geven.’ Ik boog me naar voren en maakte de knoop van zijn das losser en maakte zijn boordknoopje los. ‘Nou, vertel me wat het is.’

Er zaten spikkeltjes zweet op zijn bovenlip en zijn strakke wangen waren ingezakt. ‘U bent op verboden terrein.’

Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Is dat het beste wat je kunt bedenken? Goed, Danny.’

Ik kwam van het bureau af. Hij leunde in zijn stoel achterover, duwde de wieltjes van me vandaan, maar ik wendde me van hem af en liep naar de deur. Ik keek naar hem achterom. ‘Als ik over vijf minuten Trevor Stone bel om hem te vertellen dat zijn advocaat het met zijn dochter doet, moet ik hem dan namens jou nog een boodschap doorgeven?’

‘Dat zou u niet doen.’

‘O nee? Ik heb foto’s, Danny.’

Het is altijd geweldig als bluf werkt.

Daniel Griffin stak zijn hand op en slikte een paar keer. Hij stond zo vlug op dat de stoel van hem vandaan draaide, en toen legde hij zijn handen even op zijn bureau en haalde diep adem.

‘U werkt voor Trevor?’ zei hij.

‘Vroeger wel,’ zei ik. ‘Nu niet meer. Maar ik heb zijn nummer nog.’

‘Bent u hem trouw?’ vroeg hij met stemverheffing.

‘Jij niet,’ zei ik grinnikend.

‘U?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik mag hem niet en ik mag zijn dochter niet, en voorzover ik weet willen ze me allebei vanavond om zes uur dood hebben.’

Hij knikte. ‘Het zijn gevaarlijke mensen.’

‘O ja, Danny? Vertel me eens iets wat ik nog niet weet. Wat moet je voor Desiree doen?’

‘Ik…’ Hij schudde zijn hoofd en liep naar een kleine koelkast in de hoek. Hij bukte zich en ik trok mijn pistool en haalde de veiligheidspal over.

Maar hij pakte alleen een flesje Evian uit de koelkast. Hij dronk de helft ervan op en veegde toen met de rug van zijn hand over zijn mond. Zijn ogen gingen wijdopen toen hij het pistool zag. Ik haalde mijn schouders op.

‘Hij is een slechte man en hij gaat sterven,’ zei hij. ‘Ik moet aan de toekomst denken. Ik moet me ermee bezighouden wie zijn geld gaat beheren als hij er niet meer is. Wie er dan over de portemonnee gaat.’

‘Een grote portemonnee,’ zei ik.

‘Ja. Een miljard en honderdvijfenzeventig miljoen dollar, volgens de laatste telling.’

Ik schrok een beetje van dat cijfer. Je kunt je een hoeveelheid geld voorstellen waarmee je een vrachtwagen of een bankkluis kunt vullen. En dan is er een hoeveelheid geld die zelfs daarvoor te groot is.

‘Dat is geen portemonnee,’ zei ik. ‘Dat is het bruto nationaal product.’

Hij knikte. ‘En als hij doodgaat, moet het ergens heen.’

‘Jezus,’ zei ik. ‘Je gaat zijn testament veranderen.’

Hij sloeg zijn ogen neer en keek toen uit het raam.

‘Of je hebt het al veranderd,’ zei ik. ‘Hij heeft zijn testament veranderd toen die aanslag op zijn leven was gepleegd, nietwaar?’

Hij keek naar State Street en de achterkant van City Hall Plaza en knikte.

‘Hij heeft Desiree uit zijn testament geschrapt?’

Hij knikte opnieuw.

‘Naar wie gaat het geld nu?’

Niets.

‘Daniel,’ zei ik. ‘Naar wie gaat het geld nu?’

Hij maakte een achteloos gebaar. ‘Allerlei goede doelen – universiteiten, bibliotheken, medisch onderzoek, dat soort dingen.’

‘Onzin. Zo aardig is hij niet.’

‘Tweeënnegentig procent van het geld gaat naar een stichting die op zijn naam staat. Ik ben gemachtigd om een deel van de jaarlijkse rente over te maken naar ondernemingen die medisch onderzoek doen. De rest blijft in de stichting en groeit aan.’

‘Welke ondernemingen die medisch onderzoek doen?’

Hij wendde zich van het raam af. ‘Die zich in cryogenisch onderzoek specialiseren.’

Ik moest bijna lachen. ‘Die rotzak laat zich invriezen?’

Hij knikte. ‘Totdat zijn kanker genezen kan worden. En als hij wakker wordt, is hij nog steeds een van de rijkste mensen op de wereld, want de rente op zijn geld beschermt hem tot het jaar 3000 tegen inflatie.’

‘Wacht eens even,’ zei ik, ‘als hij dood is, of ingevroren, of wat dan ook, hoe kan hij dan een oogje op zijn geld houden?’

‘Hoe hij voorkomt dat ik en mijn opvolgers ervan stelen?’

‘Ja.’

‘Een eigen accountantsfirma.’

Ik leunde even tegen de muur en liet het allemaal op me inwerken. ‘Maar die accountantsfirma komt pas in actie als hij dood of ingevroren is. Nietwaar?’

Hij deed zijn ogen dicht en knikte.

‘En wanneer wil hij zich laten invriezen?’

‘Morgen.’

Ik lachte. Het was zo absurd.

‘Niet lachen. Hij is gek, maar hij moet wel serieus genomen worden. Ik geloof niet in cryogenie. Maar als ik me nu eens vergis en hij gelijk heeft, meneer Kenzie? Dan danst hij op ons graf.’

‘Niet als je het testament verandert,’ zei ik. ‘Dat is het zwakke punt in zijn plan, hè? Zelfs wanneer hij het testament controleert voordat hij in de diepvries stapt of wat het maar is, kun jij het testament veranderen of door een ander vervangen, nietwaar?’

Hij nam weer een slok uit het Evian-flesje. ‘Het is lastig, maar mogelijk.’

‘Schitterend. Waar is Desiree nu?’

‘Ik heb geen idee.’

‘Goed. Pak je jas.’

‘Wat?’

‘Je gaat met mij mee, Daniel.’

‘Dat doe ik niet. Ik heb afspraken. Ik heb…’

‘Ik heb kogels in mijn pistool en die hebben hun eigen afspraken. Weet je wat ik bedoel?’