•40•

Reynolds zat in haar huiskamer met een kop thee in haar handen, starend in het vuur van de haard, dat langzaam doofde. De laatste keer dat ze op deze tijd van de dag thuis was gekomen was met zwangerschapsverlof geweest, toen ze David verwachtte. Haar zoontje was net zo verbaasd geweest toen hij haar binnen zag komen als Rosemary. David lag nu te slapen en Rosemary was bezig met de was. Een normale dag voor hen. Reynolds tuurde naar de gloeiende as en wenste wanhopig dat haar eigen leven ook weer normaal zou zijn.

Buiten regende het pijpenstelen. Dat paste goed bij haar sombere stemming. Ze was geschorst. Ze voelde zich naakt zonder haar wapen en haar badge. Al die jaren bij de fbi , een smetteloze staat van dienst, en nu één stap verwijderd van oneervol ontslag. En daarna? Wat kon ze doen? Waar moest ze heen? Als ze geen werk meer had, zou haar ex-man dan proberen de kinderen bij haar weg te halen? Zou ze hem kunnen tegenhouden als hij dat deed?

Ze zette haar kopje neer, schopte haar schoenen uit en liet zich onderuit zakken op de bank. De tranen kwamen snel en hevig, en ze legde haar arm over haar gezicht om ze op te vangen en haar snikken te smoren. Ze kwam overeind toen er werd gebeld, veegde met een hand over haar gezicht en liep naar de deur. Ze boog zich naar het kijkgaatje en stond oog in oog met Howard Constantinople.

Connie bleef voor het haardvuur staan dat hij had opgepookt om zijn handen te warmen. Gegeneerd probeerde Reynolds haar ogen te drogen met een tissue. Natuurlijk had hij haar rode ogen en haar vlekkerige wangen gezien, maar hij was zo tactvol om er niets over te zeggen.

‘Hebben ze met je gepraat?’ vroeg ze.

Connie draaide zich om, liet zich in een stoel vallen en knikte. ‘Het scheelde niet veel of ik was zelf ook geschorst. Ik moest me beheersen om die waardeloze klootzak van een Fisher niet op zijn bek te slaan.’

‘Je moet je eigen carrière niet naar de knoppen helpen vanwege mij, Connie.’

‘Als ik hem een dreun had verkocht, zou dat voor mezelf zijn geweest, niet voor jou, geloof me.’ Hij balde even zijn grote vuist, als om die opmerking te onderstrepen, en keek haar aan. ‘Wat ik niet begrijp is dat ze werkelijk denken dat jij schuldig bent. Ik heb ze de waarheid verteld. We waren bezig met een ontwikkeling in een andere zaak. Jij wilde graag met Lockhart mee omdat je een goede relatie met haar had, maar we moesten met een potentiële tipgever bij Landbouw gaan praten. Ik heb ze gezegd dat je op hete kolen zat omdat je niet wist of het een goed idee was om Ken met Lockhart mee te sturen.’

‘En?’

‘En ze luisterden niet. Ze hadden hun conclusies al getrokken.’

‘Vanwege het geld? Hebben ze je dat ook verteld?’

Connie knikte langzaam en boog zich opeens naar voren. Voor zo’n grote vent kon hij bijzonder snel en beweeglijk zijn. ‘Ik wil geen zout in de wond wrijven, maar waarom heb je in godsnaam Newmans administratie doorgelicht zonder dat tegen iemand te zeggen? Tegen mij, bijvoorbeeld? Je weet dat rechercheurs altijd in paren werken, om een heleboel redenen, vooral om elkaar te dekken. Nu heb je niemand die je verhaal kan bevestigen, behalve Anne Newman. En die telt niet, in hun ogen.’

Reynolds spreidde haar handen. ‘Ik had nooit verwacht dat er zoiets zou gebeuren. Ik wilde Ken en zijn gezin een hoop narigheid besparen.’

‘Als hij werkelijk corrupt was, verdient Ken die bescherming misschien niet. En dat zeg ik als een van zijn beste vrienden.’

‘We weten nog niet zeker dat hij niet deugde.’

‘Contant geld in een safeloket onder een valse naam? Ja hoor, dat hebben we allemaal…’

‘Connie, hoe wisten ze dat ik Kens administratie heb bekeken? Het wil er bij mij niet in dat Anne het bureau heeft gebeld. Ze had mij juist om hulp gevraagd.’

‘Ik heb het Massey gevraagd, maar hij wil niets zeggen. Hij ziet mij ook als de vijand. Maar ik heb wat rondgeneusd en een telefonische tip gekregen. Anoniem, uiteraard. Massey zei dat jij beweerde dat iemand je erin wilde luizen en ik denk dat je gelijk hebt, ook al geloven zij je niet.’

Connies bezoek deed haar goed. Het feit dat hij nog steeds loyaal was, betekende veel voor haar. En ze wilde eerlijk zijn. Vooral tegen hem. ‘Hoor eens, Connie, het doet jouw carrière geen goed om nu met mij op te trekken. Ik weet zeker dat Fisher mij laat schaduwen.’

‘Ja. Door mij.’

‘Dat meen je niet.’

‘Wel degelijk. Ik heb de adjunct-directeur overgehaald. Hij was me nog wat schuldig, vanwege vroeger. Dat gaf hij zelf ook toe. Voor het geval je het niet wist: Fred Massey was de man die me kwam vertellen dat ik de schuld op me moest nemen voor dat akkefietje in Brownsville, zoveel jaar geleden. Als hij denkt dat we nu quitte staan, moet hij zich laten nakijken. Maar maak je geen illusies. Ze weten dat ik ook alle reden heb om me in te dekken in deze zaak. Als jij de boot in gaat, hoeven ze de schuld niet bij iemand anders te zoeken. Zoals bij ondergetekende.’ Connie zweeg even en zei toen met gespeelde verbazing: ‘Het was me nog niet eerder opgevallen, maar Massey is een kleine klootzak.’

‘Je hebt niet veel respect voor je meerderen,’ zei Reynolds met een glimlach. ‘Wat vindt u eigenlijk van mij, agent Constantinople?’

‘Ik vind dat je een grote blunder hebt begaan, zodat de leiding jou nu als zondebok kan aanwijzen om hun eigen gezicht te redden,’ zei hij kortaf.

Reynolds keek weer ernstig. ‘Je draait er niet omheen.’

Connie stond op. ‘Wil je dat ik tijd verspil, of wil je je naam zuiveren?’

‘Ik zal wel móéten, Connie. Als ik dat niet doe, kan ik alles verliezen. Mijn kinderen, mijn werk, alles.’ Reynolds merkte dat ze weer begon te beven. Ze moest een paar keer diep ademhalen om een golf van paniek te onderdrukken. Ze voelde zich als een schoolmeisje dat net had gehoord dat ze zwanger was. ‘Maar ik ben geschorst. Ik heb geen badge meer, geen wapen en geen gezag.’

Connie trok zijn overjas weer aan. ‘Maar je hebt mij. Ik heb het wapen en de badge. Ik ben maar een eenvoudige agent met vijfentwintig jaar ervaring in dit ellendige vak, maar enig gezag kun je me niet ontzeggen. Dus trek je jas aan, dan zullen we proberen om Lockhart op te sporen.’

‘Lockhart?’

‘Als we haar vinden, vallen de stukjes van de puzzel op hun plaats, neem ik aan. En daardoor kunnen we jou vrijpleiten van alle schuld. Ik heb met de jongens van Geweldsdelicten gepraat, maar die zitten nog te wachten op de uitkomsten van het lab en dat soort dingen. Bovendien heeft Massey ze nu op het onderzoek naar jouw praktijken gezet en staat Lockhart voorlopig op een laag pitje. Weet je dat er nog niemand naar haar huis is geweest om naar aanwijzingen te zoeken?’

Reynolds keek ongelukkig. ‘We werden zo overdonderd door die hele zaak. Ken dood. Lockhart verdwenen. Het fiasco op het vliegveld. Toen die mensen bij Adams’ appartement die zich voor fbi -agenten uitgaven. We hebben nooit de kans gekregen voor een degelijk onderzoek.’

‘Daarom moeten we nu een paar sporen volgen terwijl ze nog vers zijn. We zouden met Adams’ familie kunnen praten, die hier in de buurt woont. Ik heb een lijstje met namen en adressen. Als hij is gevlucht, heeft hij misschien iemand van hen om hulp gevraagd.’

‘Zo kun je je behoorlijk in de nesten werken, Connie.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat zou niet voor het eerst zijn. Bovendien heeft ons team geen leider meer. Ik weet niet of je het hebt gehoord, maar ze is geschorst vanwege een stommiteit.’

Ze grijnsden naar elkaar.

‘Als haar plaatsvervanger heb ik dus het recht om door te gaan met het onderzoek naar een zaak waar ik al aan werkte. Ik heb opdracht om Faith Lockhart te vinden, en dat is precies wat ik zal doen. Ze weten alleen niet dat jij me daarbij helpt. En ik heb met Geweldsdelicten gesproken. Die weten wat ik doe, dus we zullen geen andere agenten tegen het lijf lopen die ook met Adams’ familie willen praten.’

‘Ik moet Rosemary nog zeggen dat ik vannacht misschien niet thuiskom.’

‘Doe dat.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Sydney is nog op school, zeker? Waar is je zoon?’

‘Die slaapt.’

‘Fluister hem maar in zijn oor dat mama het er niet bij laat zitten.’

Toen Reynolds terugkwam, liep ze meteen naar de kapstok en pakte haar jas. Ze wilde haar werkkamer binnenstappen, maar bleef abrupt staan.

‘Wat is er?’ vroeg Connie.

Ze keek hem verlegen aan. ‘Ik wilde mijn pistool halen. Oude gewoonte…’

‘Maak je geen zorgen. Je krijgt je wapen snel genoeg weer terug. Maar je moet me één ding beloven. Als je je badge en je pistool gaat ophalen, neem mij dan mee, want ik wil die smoelen wel eens zien.’

Ze hield de deur voor hem open. ‘Afgesproken.’