•23•

Brooke Reynolds zat somber aan haar tafeltje, met haar kin op haar hand, en vroeg zich af of er ooit iets goed zou gaan in deze zaak. Ze hadden de auto van Ken Newman gevonden, maar die was zo grondig schoongemaakt dat haar team van ‘experts’ geen enkele bruikbare aanwijzing had kunnen vinden. Ze had net het laboratorium gebeld, dat nog steeds bezig was met de tape. En het ergste was dat Faith Lockhart hun door de vingers was geglipt. Als dit zo doorging, zou ze binnen de kortste keren tot directeur van de fbi worden benoemd. Als ze terugkwam op haar kantoor, zou er wel een stapel berichten van de adic liggen – en niet bepaald vriendelijk van toon, vermoedde ze.

Reynolds en Connie zaten in een afgesloten gedeelte van Reagan National Airport. De baliemedewerkster die Faith Lockhart de tickets had verkocht was uitvoerig ondervraagd. Ze hadden alle videobanden van de bewakingscamera’s bekeken en de vrouw had Lockhart zonder moeite aangewezen. Reynolds nam aan dat het klopte. Ze hadden de baliemedewerkster een foto van Faith Lockhart laten zien en ze wist vrij zeker dat het dezelfde vrouw moest zijn.

Als het Lockhart was, had ze een gedaanteverandering ondergaan. Aan de beelden op de videoband te zien had ze haar haar kortgeknipt en geverfd. Bovendien had ze nu hulp. Want op de tape stond ook een lange, goedgebouwde man die samen met Lockhart was vertrokken. Reynolds had meteen opdracht gegeven tot de gebruikelijke maatregelen. Ook de taxichauffeurs waren ondervraagd. Collega’s in Norfolk waren al op zoek naar aansluitende verbindingen waarvoor het stel mogelijk een ticket had gekocht. Het had voorlopig nog niets opgeleverd. Toch hadden ze nu één veelbelovend aanknopingspunt.

Reynolds opende de metalen pistoolkoffer en bekeek de sig -Sauer 9-mm. Connie stond tegen de muur geleund en staarde nijdig in het niets. Het pistool was al gecontroleerd op vingerafdrukken en de uitkomsten werden nu door de fbi -computer verwerkt, maar ze hadden nog iets beters: de registratie van het wapen. De politie van Virginia had meteen de naam en het adres van de eigenaar doorgegeven.

‘Oké,’ zei Reynolds, ‘dus dit pistool staat op naam van een zekere Lee Adams. Het register stuurt straks een foto van de man en ik ga ervan uit dat hij dezelfde is die we op de videoband samen met Lockhart hebben gezien. Wat weten we van hem?’

Connie nam een slok cola uit het bekertje in zijn hand en slikte er twee aspirientjes bij. ‘Privé-detective. Redelijke staat van dienst. Sommigen van onze mensen kennen hem zelfs. Een goede vent, zeggen ze. We zullen zijn foto aan de baliemedewerkster laten zien. Misschien kan zij hem met zekerheid identificeren. Dat is voorlopig alles. Binnenkort weten we meer.’ Hij keek naar het pistool. ‘We hebben hulzen gevonden in het bos achter het huisje, hulzen van een 9-mm-pistool. Te oordelen naar het aantal moet iemand zijn halve magazijn hebben afgevuurd.’

‘Denk je dat dit het pistool is?’

‘We hebben nog geen kogels gevonden, maar uit het ballistisch onderzoek kunnen we wel afleiden of de sporen op de hulzen overeenkomen met de munitie van dat pistool,’ zei Connie, doelend op de afdruk die de slagpen van een vuurwapen achterlaat op de achterkant van de huls en die net zo uniek is als een vingerafdruk. ‘En omdat we zijn munitie hebben, kunnen we het wapen zelf afvuren, en dat is een ideale test. We onderzoeken de hulzen ook op vingerafdrukken. Dat is geen doorslaggevend bewijs dat Adams ter plaatse is geweest, omdat hij het pistool eerder kan hebben geladen terwijl iemand anders het later bij dat huisje heeft afgevuurd, maar het is toch een aanwijzing.’

Ze wisten allebei dat patroonhulzen een veel beter oppervlak vormden voor bruikbare vingerafdrukken dan een pistoolkolf.

‘Het zou mooi zijn als we zijn afdrukken in het huisje zouden vinden.’

‘Geweldsdelicten heeft helemaal niets gevonden. Adams weet blijkbaar wat hij doet. Hij heeft handschoenen gedragen.’

‘Als de patronen bij het wapen passen, is Adams vermoedelijk de man die de moordenaar heeft verwond.’

‘Hij heeft niet al die kogels op Ken afgevuurd, dat is duidelijk. En een sig is niet geschikt voor lange afstanden. Als het Adams is gelukt om met een pistool Ken van zo ver weg neer te schieten, mogen we hem een baantje op Quantico aanbieden als instructeur.’

Reynolds leek niet overtuigd.

‘Bovendien heeft het lab bevestigd dat het bloed in de bossen inderdaad van een mens afkomstig is,’ vervolgde Connie. ‘We hebben ook een kogel gevonden bij de plek waar al die pistoolkogelhulzen lagen. Die had zich in een boom geboord. En er lagen hulzen tussen de bloedsporen: geweerpatronen met een volmetalen mantel en een groot kaliber. Speciaal gemaakt, zonder fabriekscode of kaliberstempel op de hulzen. Volgens het lab was het munitie met een Berdan-slaghoedje in plaats van de Amerikaanse Boxer.’

Reynolds keek hem scherp aan. ‘Berdan? Dus van Europees fabrikaat?’

‘Je hebt tegenwoordig zoveel vreemde variaties, maar daar lijkt het wel op.’

Reynolds kende het Berdan-slaghoedje, dat vooral van de Amerikaanse versie verschilde omdat het geen geïntegreerd aambeeld had. Het aambeeld was met de patroonhuls verbonden als een kleine, T-vormige uitstulping van de cup, met twee zundgaten om het exploderende slagsas in contact te brengen met het kruit. Het was een handig en efficiënt ontwerp, vond Reynolds.

Als je de trekker van een vuurwapen overhaalde, had Brooke tijdens haar fbi -opleiding geleerd, sloeg de slagpin tegen de beker van het slaghoedje, waardoor het slagsas tussen de cup en het aambeeld werd samengeperst en explodeerde. Deze mini-explosie knalde door de zundgaten en verhitte het kruit tot een temperatuur van meer dan vijfduizend graden. Een milliseconde later vloog de kogel door de loop en voordat je met je ogen kon knipperen was er iemand dood. Geweren en pistolen waren de meest gebruikte moordwapens in Amerika. Brooke wist dat er in de Verenigde Staten elke dag gemiddeld vijfenvijftig mensen werden doodgeschoten. Daarom zou het Reynolds en haar collega’s nooit aan werk ontbreken.

‘Misschien kloppen die Europese patronen met de buitenlandse connectie waar Lockhart het over had,’ zei Reynolds, half tegen zichzelf. ‘Dus Adams en de moordenaar hebben elkaar beschoten en Adams kwam als winnaar uit de strijd.’ Ze keek haar partner nadenkend aan. ‘Zouden Adams en Lockhart iets met elkaar te maken hebben?’

‘Niet bekend, maar we werken er nog aan.’

‘Wat dacht je van de volgende theorie, Connie? Adams kwam tussen de bomen vandaan, heeft Ken vermoord en is weer teruggegaan door het bos. Onderweg is hij gevallen en heeft zich verwond. Dat zou het bloed verklaren. Niet die geweerkogel, maar toch is het een mogelijkheid die we niet kunnen negeren. Misschien had hij ook een geweer bij zich. Het kan zelfs een kogel uit een jachtgeweer zijn geweest, want ik durf te wedden dat er in die bossen ook wordt gejaagd.’

‘Toe nou, Brooke. Die man kan geen vuurgevecht met zichzelf hebben gehouden. Er waren twee verschíllende groepjes hulzen. En geen enkele jager die ik ken zal een hele serie schoten achter elkaar afvuren. Dan loopt hij het gevaar zijn makkers of zichzelf te raken. Juist om die reden eisen de meeste overheden dat het magazijn een plug heeft om het aantal schoten te beperken. En die hulzen lagen er nog niet lang.’

‘Oké, oké, maar ik ben niet bereid om Adams nu al te vertrouwen.’

‘Ik wel, dacht je? Ik vertrouw mijn eigen moeder niet eens, God hebbe haar ziel. Maar ik moet me wel aan de feiten houden. Lockhart rijdt weg in Kens auto? En Adams laat zijn schoenen bij de achterdeur staan voordat hij terugrent door het bos? Dat geloof je toch zelf niet?’

‘Hoor eens, Connie, ik opper alleen wat mogelijkheden. Ik zeg niet dat ik ze geloof. Wat mij dwarszit, is de vraag waarom Ken argwaan kreeg. Als de moordenaar zich in het bos had verscholen, kan hij hém dus niet hebben gezien.’

Connie wreef over zijn wang. ‘Nee, dat is waar.’

Opeens knipte Reynolds met haar vingers. ‘Verdomme, de deur! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Toen we bij het huisje kwamen stond de achterdeur wijdopen. Dat kan ik me nog duidelijk herinneren. De deur gaat naar buiten open, dus moet Ken dat hebben gezien toen hij naar het huis keek. En wat deed hij? Hij trok zijn wapen.’

‘Misschien heeft hij die schoenen zelfs gezien. Het was donker, maar de achterveranda van dat huisje is niet zo groot.’ Connie nam nog een slok cola en masseerde zijn linkerslaap. ‘Vooruit, Advil, doe je magische werk. Nou, als het lab eindelijk met die tape klaar is, weten we tenminste zeker of Adams daar geweest is.’

‘Als het ze lukt, ja. Maar wat had Adams in dat huis te zoeken?’

‘Misschien had iemand hem opdracht gegeven om Lockhart te schaduwen.’

‘Buchanan.’

‘Die staat boven aan mijn lijstje.’

‘Maar als Buchanan de moordenaar had ingehuurd om Lockhart te elimineren, waarom wilde hij Adams er dan bij als getuige?’

Connie trok zijn forse schouders op en liet ze weer zakken, als een beer die zich tegen een boom schurkte. ‘Nee, dat slaat nergens op.’

‘Dan zal ik het nog ingewikkelder maken. Lockhart heeft twee tickets gekocht naar Norfolk, en maar één op haar eigen naam naar San Francisco.’

‘En op de videoband van het vliegveld zie je Adams achter onze mensen aanrennen.’

‘Denk je dat Lockhart probeerde hem te lozen?’

‘Volgens de baliemedewerkster dook Adams pas op toen Lockhart die tickets al had gekocht. En op de video is ook te zien dat Adams haar met zich mee trok, bij de gate voor San Francisco vandaan.’

‘Dus misschien zijn ze onvrijwillige bondgenoten,’ opperde Reynolds. Ze keek Connie aan en dacht opeens: net als wij, misschien? ‘Weet je wat ik zou willen?’ zei Reynolds. Connie trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik zou meneer Adams zijn schoenen willen terugbezorgen. Hebben we zijn adres?’

‘North Arlington. Hooguit twintig minuten hier vandaan.’

Reynolds stond op. ‘Kom mee.’