•28•

Ze zaten allemaal aan tafel en Brooke Reynolds had gedankt. Tien minuten geleden was ze binnengestormd, vastbesloten om met haar kinderen te eten. Officieel werkte ze van kwart over acht ’s ochtends tot vijf uur ’s middags. Maar dat was de grootste grap bij de fbi : vaste werktijden. Ze had een spijkerbroek en een sweatshirt aangetrokken en haar platte suède schoenen verruild voor Reeboks. Reynolds genoot ervan om voor iedereen erwten en aardappelpuree op te scheppen. Rosemary schonk melk in voor de kinderen, terwijl haar tienerdochter Theresa de driejarige David hielp bij het snijden van zijn vlees. Het was een rustig, gezellig familietafereeltje dat Reynolds koesterde en waar ze fanatiek elke avond aan vast probeerde te houden, zelfs als het betekende dat ze daarna weer terug moest naar haar werk.

Reynolds stond op van tafel en schonk een glas witte wijn in. Hoewel ze met haar gedachten nog bij Faith Lockhart en haar nieuwe partner Lee Adams was, dacht ze ook vol verwachting aan Halloween, over minder dan een week. Sydney, haar dochtertje van zes, wilde zich per se weer verkleden als Ijoor, net als het jaar daarvoor. David zou als de springerige Tijgetje gaan, een figuur die prima paste bij het beweeglijke joch. Daarna Thanksgiving, misschien een paar dagen naar haar ouders in Florida, als ze de tijd kon vinden. En dan Kerstmis. Dit jaar zou Reynolds de kinderen meenemen naar de kerstman. Dat was vorig jaar niet doorgegaan vanwege – wat anders? – haar werk. Maar nu was ze vast van plan om haar dienstwapen te richten op iedereen die probeerde haar afspraak met Kris Kringle te dwarsbomen. Een mooi plan, als het lukte. Het idee was simpel genoeg. Het was de uitvoering die vaak op problemen stuitte.

Terwijl ze de kurk weer op de fles deed, keek ze triest om zich heen door het huis dat niet veel langer meer van haar zou zijn. Haar zoontje en haar dochter voelden dat er veranderingen op til waren. David had al een week slecht geslapen. Als ze na een werkdag van vijftien uur eindelijk thuiskwam, hield Reynolds de trillende, huilende kleine jongen in haar armen en probeerde hem te kalmeren en weer in slaap te wiegen. Ze wilde hem zeggen dat alles wel goed zou komen, maar daar was ze zelf nog niet van overtuigd. Het was soms angstaanjagend om moeder te zijn, zeker midden in een echtscheidingsprocedure en alle pijn die daarbij hoorde en die je elke dag terugzag op de gezichtjes van je kinderen. Meer dan eens had Reynolds overwogen om de scheiding niet door te zetten, alleen al om die reden. Maar bij elkaar blijven vanwege de kinderen was geen oplossing, vond ze. Voor haar niet, tenminste. Ze zouden een beter leven hebben zonder haar man dan mét hem. En misschien zou haar ex zelfs een betere vader voor zijn kinderen zijn ná de scheiding dan ervoor. Daar kon ze in elk geval op hopen. Ze wilde vechten voor haar kinderen.

Toen ze zag dat haar dochter Sydney haar bezorgd aankeek, probeerde ze onbezorgd te glimlachen. Sydney was zes, maar soms leek ze zestien, zo volwassen voor haar leeftijd dat Reynolds er wel eens bang van werd. Ze had alles in de gaten, niets van enig belang ontging haar. Nooit in haar carrière had Reynolds een verdachte zo grondig verhoord als Sydney haar moeder bijna elke dag ondervroeg. Het kind groef diep, probeerde te begrijpen wat er gebeurde en wat de toekomst zou brengen. Maar daar had Reynolds geen pasklare antwoorden op.

Als ze ’s avonds thuiskwam, had ze Sydney meer dan eens met haar armen om haar kleine broertje aangetroffen, in een poging hem te sussen en zijn angst weg te nemen. Reynolds had pas nog tegen haar dochtertje gezegd dat zij die verantwoordelijkheid niet hoefde over te nemen, dat haar moeder er altijd voor haar zou zijn. Maar het klonk hol en ze las het ongeloof op Sydneys gezicht. Het feit dat haar dochter die belofte niet onmiddellijk geloofde, had Reynolds in luttele seconden een paar jaar ouder gemaakt. De herinnering aan de waarzegster en haar voorspellingen over een vroegtijdige dood kwamen weer met onrustbarende heftigheid bij haar boven.

‘Rosemary’s kip is heerlijk, nietwaar, schat?’ zei Reynolds tegen Sydney.

Het kleine meisje knikte.

‘Dank u, mevrouw,’ zei Rosemary blij.

‘Gaat het wel, mam?’ vroeg Sydney en tegelijk schoof ze het glas melk van haar broertje bij de rand van de tafel vandaan. David had de neiging alle vloeistoffen binnen handbereik te morsen.

Dat simpele, moederlijke gebaar en de ernstige vraag van haar dochter roerden Reynolds bijna tot tranen. Ze was de laatste tijd aan zulke wisselende stemmingen ten prooi dat er niet veel voor nodig was om haar te laten janken. Ze nam een slok wijn, in de hoop dat die haar voor een huilbui zou behoeden. Het was alsof ze weer zwanger was. De kleinste dingen raakten haar als zaken van leven of dood. Maar toen kreeg haar gezonde verstand weer de overhand. Ze was een moeder, en ze kon het best aan. Ze had de luxe van een toegewijde hulp die bij haar inwoonde. Gezeur en zelfmedelijden waren geen antwoord. Goed, hun leven was misschien niet volmaakt, maar voor wie wel? Ze dacht aan wat Anne Newman nu doormaakte. Opeens leken haar eigen problemen niet zo groot meer.

‘Alles gaat goed, Syd. Heel goed. Gefeliciteerd met je spellingstest. Juf Betack zei dat je de ster van de klas was.’

‘Ik vind school erg leuk.’

‘En dat is te merken, jongedame.’

Reynolds wilde weer gaan zitten toen de telefoon ging. Ze had nummerweergave en keek op het schermpje. Niets te zien. De beller had een geheim nummer of zijn nummer geblokkeerd. Ze aarzelde of ze moest opnemen. Het probleem was dat alle fbi -agenten die ze kende een geheim nummer hadden. Normaal zou iemand van het bureau haar met de beeper of mobiel bellen – nummers die ze maar aan een kleine groep mensen gaf. Dan nam ze altijd op. Het zou wel een willekeurig computernummer zijn. Als ze opnam, werd ze waarschijnlijk doorverbonden met iemand die haar een time-share in Disneyworld wilde verkopen. Maar om de een of andere reden stak ze toch haar hand op en nam op.

‘Hallo?’

‘Brooke?’

Anne Newman klonk wanhopig. Toen ze naar haar luisterde, voelde Reynolds dat er nog iets anders aan de hand was, behalve de gewelddadige dood van haar man. Die arme Anne, wat kon er nog erger zijn?

‘Ik ben er over een halfuur,’ beloofde Reynolds.

Ze greep haar jas en haar autosleuteltje, nam een hap van de boterham op haar bord en kuste haar kinderen.

‘Ben je nog op tijd terug om een verhaaltje voor te lezen, mam?’ vroeg Sydney.

‘De drie beren, de drie biggetjes en de drie geiten,’ herinnerde David zich prompt zijn favoriete verhaaltje voor het slapen gaan. Hij liet zich graag voorlezen door Brooke. Zijn zuster Sydney las de verhalen liever zelf, elke avond, om de klank van de woorden te proberen. De kleine David nam een grote slok melk, boerde en zei toen sorry, gierend van de lach.

Reynolds glimlachte. Soms, als ze moe was, las ze de verhalen zo snel dat ze bijna in elkaar overliepen. De biggetjes bouwden hun huizen, de beren gingen wandelen terwijl Goudhaartje haar inbraak pleegde, en de drie bokjes gaven de boze trol een afstraffing en leefden nog lang en gelukkig in hun nieuwe weitje. Dat klonk gezellig. Kon ze dat ergens kopen? Maar als ze zich dan uitkleedde om naar bed te gaan, voelde Reynolds zich vreselijk schuldig. De werkelijkheid was dat haar kinderen volwassen zouden worden en het huis uit zouden zijn voordat ze twee keer met haar ogen had kunnen knipperen. En toch raffelde ze die korte verhaaltjes af omdat ze zelf zoiets onbenulligs wilde doen als slapen. Soms was het beter om niet te veel na te denken. Reynolds was het klassieke voorbeeld van een carrièrejager en bovendien nog een perfectionist, terwijl een ‘perfecte moeder’ gewoon niet bestond.

‘Ik zal mijn best doen, dat beloof ik.’

Toen ze het teleurgestelde gezicht van haar dochtertje zag, draaide Reynolds zich om en vluchtte. Ze liep nog even langs het kamertje op de begane grond dat ze als werkkamer gebruikte. Vanaf de hoge kast pakte ze een vierkant, zwaar metalen kistje en maakte het open. Ze haalde haar sig 9-mm eruit, stak er een nieuw magazijn in, trok de schuif terug om een kogel in de kamer te brengen, zette het wapen op veilig en stak het in de holster aan haar riem. Toen stapte ze naar buiten, voordat ze nog langer kon nadenken over de zoveelste verstoorde maaltijd in een hele reeks teleurstellingen voor haar kinderen. Ze was Superwoman, met een carrière, kinderen, alles wat ze maar wilde. Nu hoefde ze zichzelf alleen nog maar te klonen. Twee keer.