27

Nadat ze de stadsgrens van Berlijn achter zich hadden gelaten bleef Erika Stramm een uur lang naar het noordoosten rijden. Ze ging alleen van de hoofdwegen af als het verkeer zo dicht werd dat ze vaart moest minderen. 'Ik hoop dat je weet wat je doet,' zei ze tegen Einar Ahlin. 'De politie kan ons elk ogenblik staande houden.' 'De politie zoekt deze auto nog steeds in de stad,' zei Ahlin. Hij zat nog altijd languit op de achterbank, naast Andreas Wolff die met zijn handen op zijn rug gebonden in een ongemakkelijke houding naast hem zat. 'Daarom heb ik je een snelle weg de stad uit gewezen. De politie zal waarschijnlijk wegversperringen oprichten, maar ik heb in verschillende steden de tijd opgenomen en ben erachter gekomen dat het minstens dertig minuten kost om drie wegversperringen op te richten. Het heeft ons achttien minuten gekost om de stad uit te komen, en dus staat de politie nu haar tijd te verspillen. Dat is altijd een heel geruststellende gedachte.' 'Ze zijn heus niet alleen in Berlijn naar ons op zoek,' zei Andreas Wolff. 'Deze ontvoering zal het hele land in rep en roer brengen.' 'Inderdaad, dat zou wel eens lastig kunnen worden,' zei Ahlin, 'maar feiten en cijfers doen hier niet ter zake. Mijn intuïtie, daar gaat het om. Mijn intuïtie en de manier waarop ik die gebruik om voortdurend zoveel geluk te hebben.' 'Volgens mij,' zei Wolff, 'kun jij maar beter snel een goede psychiater zoeken.' Ahlin boog zich voorover. 'Het is een vergissing om extreem hoge geestelijke alertheid te verwarren met geestesziekte,' zei hij. 'Dat doe ik nooit,' zei Wolff. 'Jij bent geestesziek. Dat staat als een paal boven water.' Ahlin gaf Wolff een stomp in zijn gezicht. De klap kwam zo hard aan dat Wolffs hoofd tegen het zijruitje smakte. Toen hij weer rechtop ging zitten, gaf Ahlin hem nog een klap. Wolff gromde en klemde zijn lippen op elkaar om het bloed niet uit zijn mond te laten stromen. 'Kop dicht, jij,' zei Ahlin. Over Erika's schouder heen keek hij naar de voor hen liggende weg. 'Wat stond er op het laatste bord?' 'Gristow, tweeëntachtig kilometer.' 'Dan kun je maar beter wat sneller gaan rijden.' Het begon te regenen. Grote druppels spatten op de voorruit. 'Weet je het zeker van die boot?' zei Erika terwijl ze wat meer gas gaf, zodat de wagen naar voren schoot. 'Hoe weet je dat je daarmee overweg kunt?' 'Hij is van mij, dus daar ben ik heel zeker van.' Erika deed er verder het zwijgen toe en Ahlin vatte dat op als een teken van ongeloof. 'Ik heb hem gestolen, zie je. Ik had besloten dat mijn lotsbestemming, als ik die al had, hier in dit land zou liggen en omdat ik als kind goed met boten heb leren omgaan besloot ik dat ik hier over water heen zou reizen. Ik heb de mooiste motorboot uitgekozen die er in Arendal, in het zuidoosten van Noorwegen, maar te vinden was. Er was een flinke voorraad brandstof en voedsel aan boord en hij was voorzien van de allermodernste navigatieapparatuur. Hij had zelfs een gewapende bewaker!' Ahlin lachte zachtjes.'Dat was de eerste mens die ik ooit heb gedood. Ik wist dat ik dat moest doen. Het was een test om te zien of ik wel goed genoeg was om mijn taak te kunnen vervullen.' 'En niemand is je gevolgd?' 'Waarschijnlijk hebben ze daar wel een poging toe gedaan, maar dan zijn ze op zoek geweest naar een witte motorboot met Oslo als thuishaven en nadat ik het Skagerrak was overgestoken en voordat ik via het Kattegat naar de noordkust van Duitsland was gevaren, ben ik gestopt bij een kleine, vervallen Zweedse scheepswerf waar ze voor een redelijke prijs het registratienummer hebben veranderd en de romp hebben overgeschilderd, zodat mijn boot nu een fraaie, zeegroene kleur heeft.' 'Waarom ben je er zo zeker van dat hij daar nu nog ligt?' 'Omdat ik er heel regelmatig kom, Erika. Ik woon erop. Ik geef er de voorkeur aan om een eind buiten de stad te wonen. Vaak lift ik er vanuit Berlijn naartoe, zodat ik lekker in mijn eigen kooi kan slapen. Meestal kost het me niet meer dan een uur of twee, hooguit drie, om er te komen en de andere kant op gaat het liften nog veel sneller.' 'Wat ga je doen als we daar zijn?' 'Dat heb je al gevraagd,' zei Ahlin. 'Ik vraag het nog eens. Ik heb mijn eigen leven, en de richting waarin zich dat dreigt te ontwikkelen, bevalt me helemaal niet.' Ahlin pakte een poetsdoek van de vloer. Het ding was vet. Waarschijnlijk had iemand de bougies ermee schoongeveegd. Hij duwde hem in Andreas Wolffs bloedende mond. 'De laatste kilometer lopen we,' zei hij. 'Eerst moeten we de auto kwijt.' Hij boog zich voorover en fluisterde Erika in het oor: 'Voordat we ons van de wagen ontdoen, moet jij via de radio een heel belangrijk bericht uitzenden.'

*** 

Mike reed nu al meer dan een uur vijftig meter achter de Volkswagen. Toen Erika naar het noorden van de stad was gereden, was het verkeer zo druk geweest dat ze een tijdlang vaart had moeten minderen en dat had Mike op zijn gestolen motorfiets tijd genoeg gegeven om te zien hoe de Volkswagen zich plotseling losmaakte uit de file en aan de verkeerde kant een straat met eenrichtingsverkeer indook. Sindsdien had hij de wagen niet meer uit het oog verloren. De motor was een grote Kawasaki, een crossmonster vol butsen en krassen met een 500cc-motor en voldoende acceleratievermogen om hem makkelijk hanteerbaar te maken. De helm daarentegen was een halve maat te groot en daarom had Mike er aan de achterkant maar een opgevouwen krant in geduwd. Sabrina zat achterop. Ze had haar Burberry-regenjas tot bovenaan dichtgeknoopt en hield haar hoofd omlaag om niet al te duidelijk te laten blijken dat ze geen helm op had. Toen hij eenmaal aan de machine gewend was, was Mike gestaag blijven doorrijden. Op de rechte stukken bleef hij voortdurend een paar wagens achter de Volkswagen hangen, maar om de afstand tussen hen constant te houden had hij voortdurend moeten inhalen of vaart moeten minderen. De eerste paar keer dat Erika een omweg had genomen, was hij haar gevolgd, maar toen het tot hem was doorgedrongen dat ze voortdurend naar het noordoosten reed, had hij gewoon zijn snelheid aangepast, zodat hij op het punt waar ze weer de snelweg op reed, keurig achter haar zou uitkomen. 'Alles goed daarachter?' riep hij toen de regen op hen begon in te beuken. Sabrina schoof wat dichter naar hem toe en hield haar gezicht vlak bij de open ruimte aan de achterkant van zijn te ruime helm. 'Prima, maar de motor slipt nogal. Alles in orde?' 'De banden zijn versleten door te veel snel bochtenwerk. Probeer er maar niet op te letten.' Toen ze langs een bord kwamen waarop stond dat het nog vijftig kilometer was naar Gristow, begon het verkeer duidelijk minder te worden en daarom bleef Mike net zolang vaart minderen tot de Volkswagen ruim tweehonderd meter voor hen reed. Twee minuten nadat ze een verkeersbord waren gepasseerd waarop stond dat het nog maar dertig kilometer was naar Gristow, begon het te onweren. De bliksem flitste en danste over de snelweg, en het rommelen van de donder overstemde zelfs het brullen van de motor. Het was alsof ze hard op hun ribben en hun oren werden geslagen. Een paar keer verloren de banden hun grip op de weg, zodat ze van de weg dreigden te raken, maar elke keer wist Mike de Kawasaki nog net op tijd weer in bedwang te krijgen. Hij was blij dat Sabrina wist dat ze moest blijven stilzitten en al het werk aan hém moest overlaten. Een kilometer buiten Gristow sloeg de Volkswagen van de hoofdweg af en draaide met een scherpe bocht een modderig boerenweggetje naar de drie kilometer verderop gelegen noordwestkust op. Mike minderde vaart tot de wagen uit het zicht was verdwenen en reed er toen stapvoets achteraan. Achter zich hoorde hij Sabrina opgelucht mompelen toen haar bloedsomloop weer op gang kwam. Boven aan de helling stopte Mike. Hij ging even staan, met zijn benen aan weerszijden van de motorfiets, en deed zijn helm af. 'Ze rijden naar de kust,' zei hij met een blik op zijn horloge.'Hoe laat denk je dat het is?' 'Tien voor halfvier.' 'We hebben nog satelliettijd.' Mike trapte de standaard naar beneden en stapte af. Sabrina zwaaide haar ene been over de motor heen maar bleef nog even zitten om haar enkels wat te buigen voordat ze het aandurfde om te gaan staan. 'Heerlijk toch, dat motorrijden,' mompelde ze terwijl ze haar handen warm wreef. Mike haalde het zware machinepistool van zijn ene schouder en hing het over de andere. Nadat hij de waterdruppels van zijn handen had geschud, pakte hij zijn mobiele telefoon en toetste de satellietcode in. Toen hij de zoemtoon hoorde, drukte hij de voorkeuzetoets van de UNACO in en hield de telefoon tegen zijn oor. Na tien seconden vol gepiep en gekraak hoorde hij de zwakke maar niet vervormde stem van C.W. Whitlock. 'Met Mike, C.W. Ik dacht dat de ouwe het wel prettig zou vinden om op de hoogte te worden gehouden van de laatste ontwikkelingen.' 'Dat is hij al,' zei C.W. 'De Berlijnse politie weet al wat er gebeurd is. Een van de Oostenrijkers heeft nog lang genoeg geleefd om de belangrijkste dingen te vertellen en met een beetje gissen over de wat minder belangrijke details hebben ze de leemtes in zijn verhaal weten op te vullen. Een van die leemtes is wat er gebeurd is met de motor van een koerier die vlak na de schietpartij is gestolen bij een café daar vlakbij. Heb jij die meegenomen?' 'Waar zie je me voor aan?' 'Is Sabrina bij je?' 'Ja. Ik moet je wel zeggen, C.W., dat we geen flauw idee hebben wat Einar Ahlin van plan is. Voor zover ik heb kunnen zien, zit Erika Stramm aan het stuur van de gestolen politiewagen en zit hij achterin, naast Andreas Wolff. Vermoedelijk rijden ze naar de kust, ergens in de omgeving van Gristow.' 'Blijf aan de lijn, Mike.' 'Maak het niet te lang, C.W. Satelliettijd is een schaars goed.' 'Wat is er aan de hand?' zei Sabrina. Ze stond haar haar droog te vegen met haar sjaal. 'Geen idee.' Mike keek even naar de lucht. 'Het regent bijna niet meer. Maar daar staat weer tegenover...' Hij keek naar het oosten. 'Er komt een nieuw onweer opzetten.' 'Geweldig.' 'Hoe gaat het met je arm?' 'Die doet pijn.' Mike lachte. 'Wat is er zo grappig?' 'Je ziet eruit als een halfverdronken vluchtelinge met een dure regenjas aan.' Whitlock kwam weer aan de lijn. 'Erika Stramm heeft de radio in de gestolen politiewagen gebruikt om een ultimatum te stellen,' zei hij. 'Het is doorgestuurd naar Interpol en die hebben het onmiddellijk doorgegeven aan ons. Het kwam hier al binnen terwijl ze nog aan het praten was.' 'Wat wil ze?' 'Ik zal het even voorlezen.' Whitlock schraapte zijn keel. 'Ik begin,' zei hij.' "Juli Zwanzig verklaart hierbij dat Andreas Wolff over drie uur zal sterven en dat de experimentele marinebasis bij Stettiner Haff wordt opgeblazen tenzij er één miljoen dollar wordt overhandigd in ruil voor Wolff, op een tijd en plaats die over één uur bekendgemaakt zullen worden. Tegen die tijd dienen de betrokken autoriteiten het geld gereed te hebben liggen, zodat het onmiddellijk kan worden overgedragen. Deze eis is bescheiden en komt niet voort uit hebzucht, maar uit Juli Zwanzigs behoefte om zijn missie te kunnen voltooien." Einde bericht.' 'Waarschijnlijk zijn we op dit ogenblik niet meer dan een kilometer of drie van hen verwijderd,' zei Mike. 'We gaan er wel op af, maar het zou prettig zijn als jullie wat versterkingen willen sturen.' 'De Duitse autoriteiten hebben al een redelijke kruispeiling van het radiosignaal kunnen maken,' zei Whitlock. 'Maar nu kunnen we Wolffs positie nog wat nauwkeuriger bepalen. Druk tegelijkertijd op de knop met het hekje en op die met de ster, en houd die tien tellen lang ingedrukt, zodat ik jullie positie kan bepalen. Mike deed wat hem gezegd was en na tien seconden hoorde hij de telefoon piepen. 'Dat is vastgelegd en onderweg naar de betrokken autoriteiten,' zei Whitlock. 'Nou, hoewel het welzijn van Sabrina en jou ons natuurlijk zeer ter harte gaat, maken we ons op dit moment het meeste zorgen om Wolff.' Mike zei: 'Toen ze daar in dat hotel begonnen te schieten, zag ik dat hij een paar cd-roms in zijn broek liet verdwijnen.' 'De ICON-protocollen,' kreunde Whitlock. 'Voor ICON zou het beter zijn geweest als hij ze daar had achtergelaten,' zei Mike. 'Als Ahlin eenmaal doorkrijgt wat hij in handen heeft, zou deze zaak wel eens op een gigantische catastrofe kunnen uitdraaien.' 'Daar wil ik niet eens over nadenken,' zei Whitlock. 'We kunnen maar beter gaan, C.W' 'Blijf contact houden.' Mike stak de telefoon in zijn zak en vertelde Sabrina wat Erika had gezegd. 'Haar stem,' zei ze, 'maar ik durf te wedden dat het Einars woorden waren.' Mike startte de motor. 'Ik moet toegeven dat ik sombere voorgevoelens heb over die Ahlin.' 'Ik ook.' Sabrina wachtte tot hij de motor recht had staan en ging toen achterop zitten. 'Het gevoel dat die vent me bezorgt,' voegde ze daaraan toe, 'is het gevoel dat je krijgt als een terrorist zich omdraait om je aan te kijken, terwijl je ineens tot het besef komt dat je je pistool in het hotel hebt laten liggen.' 'Ik ken dat gevoel,' zei Mike. 'Er is trouwens ook een vakterm voor.' 'Ja?' 'Doodsangst.' Naarmate ze dichter bij de kust kwamen, werd de hemel boven hen steeds donkerder. Terwijl Mike de motor over modderige paadjes en steeds steniger wordende heuveltjes stuurde, bleef hij voortdurend goed om zich heen kijken naar een teken van de Volkswagen. Net toen het opnieuw begon te regenen, gaf Sabrina hem een klap op zijn schouder. 'Daar,' zei ze, en ze wees naar de zee. Tien meter voorbij het eind van de steiger zagen ze de kofferbak van de wagen boven de waterspiegel uitsteken. 'Ik hoop dat hij er niemand in heeft laten zitten,' zei Mike. Hij reed nog vijf minuten door en omdat het wegdek steeds beter werd, begon hij steeds sneller te rijden. Terwijl ze zo langs de kust reden, zagen ze een aantal bootjes voor anker liggen. Ze waren allemaal afgesloten met dekzeilen en lagen te wachten tot de stadse zeerobben die hun eigenaren waren ze in het weekeinde weer eens zouden komen opzoeken. Sabrina gaf Mike opnieuw een klap op zijn rug. 'Die boot daar. Die grote groene. Er brandt licht aan boord.' De motorboot lag langs een smal en krakkemikkig steigertje. Andreas Wolff zat op een bank langs de voorwand van de kajuit. Erika Stramm en Einar Ahlin zaten tegenover elkaar aan de eettafel. Hij legde Erika uit hoe ze ervoor stonden en deed dat op een toon die de indruk wekte dat dit allemaal al lang geleden was voorbeschikt. 'Ze zullen weten waar we zijn, of op zijn minst een grof idee hebben, want ze hebben het radiosignaal gepeild. Politieradio's zijn te peilen; daarom hebben we er een gebruikt. Als we straks de gevangene willen uitwisselen, zullen ze in ieder geval snel ter plekke kunnen zijn.' Hij haalde een mobiele telefoon uit zijn zak. 'Als je weer contact met ze opneemt, gebruik je deze.' 'Dus je wilt dat ze hierheen komen,' zei Erika. 'Ik wil dat ze Wolff zien.' Ahlin leunde achterover en hield zijn handen achter zijn hoofd. 'We zijn dan al een eindje uit de kust, maar nog niet ver genoeg om het hun onmogelijk te maken om met eigen ogen vast te stellen dat Wolff inderdaad aan boord is. Dan laten ze het geld naar ons toe drijven met behulp van het kleine bootje dat dan aan de steiger ligt, en als dat ons bereikt heeft, laten we meneer Wolff vrij. Ze zullen heel blij zijn en als ze hem uit de boot helpen, zuchten ze van opluchting. Natuurlijk zijn zijn handen nog steeds op zijn rug gebonden, en zijn mond is dichtgeplakt met een stuk plakband.' 'Waarom?' 'Zodat hij ze niet kan vertellen dat hij op een bom zit.' Ahlin wees naar een vierkante doos van grijs metaal op een plank naast de deur. De doos was een kubus met een ribbe van vijftien centimeter. Er stak een brede T-vormige hendel uit de bovenkant. 'Als je dat ding naar beneden duwt, gebeurt er niets. Maar als je hem dan weer loslaat, is het boem!' Ahlin stak zijn armen omhoog en begon te lachen. 'Ik heb hem zelf gemaakt. Oorspronkelijk was ik van plan om meneer Gibson daarmee naar de andere wereld te helpen, maar naderhand bedacht ik dat het beter zou zijn om niet al te veel rond te zeulen met iets dat zo krachtig is, en bovendien - dat moet ik toegeven - zo instabiel.' Hij leunde over de tafel en klopte even op het omhulsel van de bom. Erika zat met een uitdrukkingsloos gezicht naar Andreas Wolff te kijken. Zijn ogen leken diep in hun kassen verzonken van wanhoop. 'En hoe staat het met het dreigement om die scheepswerf op te blazen?' 'Nonsens,' zei Ahlin. 'Maar ze móeten zoiets wel serieus nemen.' Hij knikte naar Wolff. 'Mensen zijn natuurlijk belangrijk, zeker als ze zo slim zijn als hij, maar eigendommen, investeringen en geheimen, o, jee, die gaan echt boven alles. Die moeten tot iedere prijs beschermd worden. Het dreigement om die marinebasis op te blazen garandeert dat ze met dat miljoen over de brug zullen komen, en daar komt dan nog bij dat er een heleboel politie en beveiligingsmensen naar die marinebasis gestuurd zullen worden. Dat is een goede afleidingsmanoeuvre.' Opnieuw stak Ahlin zijn hand uit naar de bom. Deze keer om hem te aaien. 'Er zit een grote springlading in.' zei hij. 'Een enorm grote zelfs, dus als Wolff opstaat, zal dat een hoop schade aanrichten, en een heleboel slachtoffers. De daaropvolgende verwarring geeft ons dan mooi de gelegenheid om ervandoor te gaan.' Erika zag eruit alsof ze misselijk was geworden. 'Ik wil helemaal nergens naartoe. Ik wil alleen maar naar Gregor toe. Ik wil bij hem zijn.' 'Eerst moet je met mij meekomen.' 'Waarheen? Noorwegen?' 'Ik weet zeker dat de autoriteiten dat ook zullen denken, maar nee. We blijven dicht in de buurt, geografisch gesproken dan. Vergeet niet, we hebben in Duitsland nog werk te doen en dus zullen we in het geheim terugsluipen terwijl de politie ons overal zoekt behalve in Duitsland. We voltooien onze missie, en dan...' Ahlin haalde zijn schouders op. 'Dat weet ik nog niet. Misschien heb ik tegen die tijd wel iets nieuws bedacht.' Erika keek weer naar Wolff. Hij zag lijkbleek en zat naar de vloer te staren. 'Ik ben bang,' zei Erika. 'Straks gaan we er alledrie aan.' Mike en Sabrina waren inmiddels aan boord geklommen. Om de boot niet te veel te laten schommelen, hadden ze zich centimeter voor centimeter over de reling gewerkt. Nu liep Mike op zijn tenen naar de patrijspoort van de kajuit in het voorschip en tuurde er voorzichtig met één oog even doorheen. Daarna draaide hij zich om naar Sabrina en nadat hij even geknikt had. tilde hij het machinepistool van zijn schouder en bracht het in de aanslag. Sabrina haalde haar pistool te voorschijn en zette de veiligheidspal om. Op hun tenen liepen ze de zes treden van het trapje naar de kajuit af. Mike keek Sabrina eens aan, greep toen voorzichtig de kruk van de kajuitdeur vast en terwijl hij er goed op lette dat zij zijn mond kon zien, telde hij geluidloos tot vijf. Bij elke tel knikte Sabrina. Bij twee zette Mike de deur op een kier en bij één gaf hij er een harde schop tegen. De deur vloog open en sloeg met een klap tegen de muur. Ahlin deed struikelend een stap naar achteren en viel bijna. Erika begon te gillen en Andreas Wolff stond snel op. Met het machinepistool op de heup sprong Mike de kajuit binnen. Twee passen achter hem kwam Sabrina. Op de onderste trede bleef ze staan en richtte het pistool op Ahlins hoofd, iedereen stilstaan,' brulde Mike.'Niet bewegen!' Ahlin rolde met zijn ogen en hij begon te wankelen. Het leek wel of hij elk moment kon flauwvallen. Langzaam zakte hij op zijn knieën. Mike was nog maar drie stappen van hem verwijderd toen die vooroverviel. Meteen nadat zijn schouder de vloer had geraakt, stak hij behoedzaam zijn hand in zijn zak en trok er een blinkend zilverkleurige revolver uit. 'Pasop!' gilde Sabrina. Nog voordat Mike hem wist te bereiken had Ahlin al een schot afgevuurd op Andreas Wolff. Met een krakend geluid trof de kogel Wolff in zijn romp, zodat hij weer op de bank zakte. Met de kolf van zijn machinepistool gaf Mike Ahlin een harde klap op zijn kin, zodat de Noor bewusteloos in de hoek van de kajuit viel. Snel pakte Mike de revolver op en stopte die in zijn zak. 'Kom mee!' brulde hij terwijl hij Erika naar de deur duwde. 'Hollen!' Hij greep Wolff bij de arm, die languit op de bank lag en trok hem in een zittende positie. Wolff sloeg zijn ogen op en huiverde. 'Ik denk niet dat die kogel u werkelijk geraakt heeft,' zei Mike. 'Hoe voelt u zich? Kunt u staan?' Wolff knikte en terwijl hij moeizaam naar adem hapte, wees hij naar zijn broeksband. 'De cd's,' zei Mike. 'Ik weet het.' Hij trok Wolff overeind en duwde hem de kajuitdeur door. 'Help hem met lopen,' zei hij tegen Erika. 'Hou die doos in de gaten,' riep Erika terwijl Sabrina hen naar de steiger bracht. 'Er zit een bom in. Volgens mij met een reflexdetonator erop.' Mike stak zijn handen onder Ahlins oksels, tilde hem op en zette hem met zijn rug tegen de wand. Nadat hij snel diens kleren had afgeklopt op zoek naar eventuele verborgen wapens, gaf hij hem een paar harde draaien om zijn oren, net zolang tot de man weer bijkwam. Toen de blauwe ogen opengingen, sleurde Mike hem mee de kajuit uit en het trapje op. 'Hij komt eraan, Sabrina,' riep hij. 'Hou je pistool op hem gericht en schiet als hij ook maar iets verdachts doet.' Mike hing het machinepistool over zijn schouder, tilde de bom op en liep ermee naar het dek, waar hij de doos voorzichtig op de voorplecht neerzette. Toen hij weer rechtop ging staan, gaf Sabrina een gil. Hij zag haar struikelen en toen kreeg hij een harde duw in zijn rug. 'Opzij, Amerikaanse Held,' hijgde Ahlin terwijl hij langs Mike strompelde. Hij draaide zich om en voordat Mike hem beet kon grijpen, was hij al op de bom gaan zitten. Toen hij er met zijn volle gewicht op neer kwam, verdween de hendel met een schurend geluid in de doos. 'Zo,' zei hij. 'Ik denk dat wij samen maar hier moeten blijven.'' 'Ik denk het niet,' zei Mike. Hij keek over zijn schouder. 'Ga aan wal, Sabrina. Hollen!' 'Als ik opsta,' zei Ahlin,'gaan we met zijn allen naar het paradijs. Niemand kan snel genoeg hollen om de hand van deze wraakgodin te ontlopen.' Met zijn vlakke hand gaf hij een klap op de doos onder hem. 'Of denk je soms dat het niet waar is?' Mike zei niets. Hij keek naar de anderen, die nu aan het begin van de steiger stonden en stapje voor stapje de wal op schuifelden. Sabrina en Erika probeerden Wolff met zich mee te trekken, maar hij liep heel langzaam en onzeker. Ze waren nog steeds veel te dichtbij. 'Als je iets probeert te flikken sta ik onmiddellijk op.' Ahlin zette zijn handen tegen zijn achterhoofd. 'Zeg eens op: maakt dit geen ontspannen indruk?' Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Het ziet er inderdaad heel relaxed uit, hè? Maar in feite heeft het een bedoeling.' Toen hij zijn armen weer liet zakken, had hij een revolver in zijn rechterhand. Het was precies hetzelfde type als de revolver waarmee hij Wolff had neergeschoten. 'Een revolver in de kraag van mijn jack. Zoiets heb je toch zeker wel eens eerder gezien?' Hij lachte en stak zijn beide handen omhoog. Mike greep naar het wapen en Ahlin gooide het van de ene naar de andere hand. 'Erika!' riep hij. Ze draaide zich om. Ahlin loste een schot en ze viel aan Sabrina's voeten. 'Voor verraad!' riep Ahlin, en hij kromp in elkaar toen Mike hem de revolver afhandig maakte. Sabrina knielde neer en nadat ze even aan Erika's nek had gevoeld, keek ze op en schudde haar hoofd. 'Je hebt haar vermoord,' zei Mike. 'Haar verdiende loon. En jij moet ook dood, Yank, maar maak je geen zorgen, dat zal nu niet lang meer duren.' Mike zuchtte. Hij hing het machinepistool wat hoger op zijn schouder. 'Je bent een beest, Einar. Ik zou graag een voor een al je vingers breken, maar daarmee zou ik te dicht bij jouw lage peil komen.' 'Wat ben je dan van plan?' Om te voorkomen dat hij plotseling zou opstaan, legde Mike zijn open hand op Ahlins hoofd. Toen duwde hij hem hard naar achteren, zodat hij nu tegen de achtersteven leunde en aan weerszijden werd ingesloten door pakkisten. 'Een korte verdoving.' Mike liet zijn hand over Ahlins hoofd naar beneden glijden en toen verder over zijn nek. Ahlin stak zijn handen op om zich te verdedigen, maar Mikes arm liet zich niet tegenhouden. Zijn vingers gleden onder de boord van Ahlins overhemd, vonden daar de slagader en drukten die dicht. Ahlins hoofd zakte voorover. Mike deed een stap naar achteren, en nadat hij een seconde had staan kijken, draaide hij zich met een ruk om en stak snel het dek over, sprong de steiger op en rende naar de anderen toe. 'Tien minuten, denk ik, voor hij bijkomt. Hoe gaat het, Andreas?' 'Het zou veel erger kunnen zijn,' kreunde Andreas,'maar ik had ook best eens wat meer geluk kunnen hebben.' Hij keek naar Erika, die naast de steiger lag. 'Misschien geldt dat wel voor ons allemaal.' 'Je hebt nou eenmaal van die dagen...' Mike ging op zijn hurken zitten om Erika's lijk op te tillen. 'Sabrina, help jij Andreas even het duin op? Ik denk dat we beter van deze korte pauze gebruik kunnen maken om snel een veilige plek op te zoeken.' Vier minuten later verscheen er een scherpschuttersteam van de politie ten tonele. Er was een hoge officier met hen meegekomen, die een diplomatenkoffertje met één miljoen dollar in gebruikte biljetten bij zich had. Toen Mike uitlegde wat er aan de hand was, ebde hun spanning snel weg. 'We kunnen nu alleen maar wachten,' zei Mike. Erika's lijk werd op een brancard gelegd en nadat er een deken overheen was geslagen, werd die achter in het politiebusje gezet. De scherpschutters stelden zich op op het duin dat uitkeek op de steiger en richtten hun telescopisch vizier op de bewusteloze gedaante in de motorboot. Mike en Andreas Wolff zaten zachtjes met elkaar te praten op het gras. Wolff voelde zich niet lekker. Terwijl de minuten verstreken, realiseerde Sabrina zich dat sommige schutters langzaam de helling af liepen. 'Blijf waar je bent!' riep ze waarschuwend. 'Dat is een grote bom daar!' Sommigen negeerden haar, maar anderen bleven doodstil staan en begonnen wat aan hun geweer te morrelen - ze stelden hun vizier opnieuw in. Vanuit het punt waar Sabrina stond kon ze de boot duidelijk zien. Ze wilde geen close-up. Ze zag Einar Ahlin zo ook wel op de voorplecht liggen. Ze zag hem bewegen. Hij strekte zijn nek, wreef over zijn achterhoofd en sloeg toen zijn handen voor zijn ogen. Toen hij zijn handen weer liet zakken, keek hij naar de duinhelling. 'Hij begrijpt niet wat er aan de hand is,' zei de politieman.'Hij is nog half versuft.' 'Ik hoop maar dat hij dat blijft,' zei Sabrina. Ze zag hoe Ahlin zijn ogen uitwreef, alsof hij van plan was om zich weer achterover te laten zakken en verder te slapen. Toen stond hij met een ruk op. Iedereen leek ineens zijn adem in te houden. Ahlin bleef bewegingloos staan en keek om naar de plek waar hij had gezeten. Hij verstrakte en zette toen snel een stap in de richting van de achtersteven. De bom ging af met een oogverblindende gouden gloed. Een seconde later rolde het bulderende geluid over de duinhelling, vrijwel onmiddellijk gevolgd door de schokgolf. Struiken werden platgedrukt, de driepoot van een van de geweren viel, en de petten en brillen van de toeschouwers vlogen in het rond. De brokstukken regenden op hen neer en de lucht was gevuld met een vreemd soort damp. Een deel daarvan, dacht Sabrina, bestond uit Einar Ahlin. Hij was nu wat springstofdeskundigen een roze mist noemen. 'Het is voorbij,' zei Andreas Wolff. 'Een gek minder, dus er is ruimte voor een nieuwe.'