2

Op woensdag 28 februari, om 10.10 plaatselijke tijd, drieëntwintig uur nadat de Arabier in een Londens ziekenhuis officieel dood was verklaard, verscheen er een verbazend helder en duidelijk beeld van de kattengezichttatoeëring op het ICON-informatiescherm van het UNACO-commandocentrum in het hoofdkantoor van de Verenigde Naties in New York. Het ging vergezeld van een kort overzicht van de gegevens die het onderzoek tot nu toe had opgeleverd plus een paar foto's van de dode en diens persoonlijke bezittingen. Tom Gilbert, de dienstdoende Newsline Monitor, maakte er een paar uitdraaien met hoge resolutie van en was daarna twintig minuten bezig om er nog wat informatie bij te zoeken. Daarna liep hij met dat alles naar het kantoor van de directeur van de UNACO. Hoewel het een drukke ochtend was in het complex van kantoren en laboratoriumruimtes dat het hoofdkantoor van UNACO vormde, was het niet drukker dan gewoonlijk. UNACO - de United Nations Anti-Crime Organization - nam één volledige verdieping van het VN-secretariaatsgebouw aan de East River in beslag. Meer dan tweehonderd werknemers, onder wie veel hoogopgeleide specialisten, verzorgden hier de administratieve aangelegenheden van de meest efficiënte misdaadbestrijdingsorganisatie ter wereld. Dertig veldagenten van het zwaarste kaliber vormden samen de kern van tien teams die Strike Forces werden genoemd en die krachtens een overeenkomst van een meerderheidsbeslissing in de Verenigde Naties het recht hadden om naar believen alle landgrenzen te overschrijden. Ze hadden ook de bevoegdheid om de diverse nationale politieorganisaties links te laten liggen en indien noodzakelijk wetten te overtreden en de regels van het diplomatieke proces te negeren. De officiële doelstelling van de organisatie was internationale misdaadbestrijding met behulp van personeel en hulpbronnen die ter beschikking waren gesteld door de lidstaten van de VN. UNACO was geen geheime organisatie, maar zocht evenmin publiciteit. De naam van de organisatie stond niet aangegeven op de adresborden van het VN-hoofdkantoor, de telefoonnummers stonden niet in het telefoonboek, en de agenten en werknemers zouden in het openbaar nooit toegeven dat ze voor de organisatie werkten. De directeur van UNACO, Malcolm Philpott, was uitsluitend verantwoording schuldig aan het hoofd van de Veiligheidsraad en aan de secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Toen Tom Gilbert het kantoor binnen kwam lopen, zat Philpott net aandachtig naar een vel papier met het briefhoofd van de CIA erop te kijken. 'Ik hoop dat ik niet stoor, meneer.' Terwijl Gilbert de ruime kamer door liep, zonken zijn voeten geruisloos weg in het dikke tapijt. Hij legde de dossiermap op Philpotts bureau. 'Dit zou van belang kunnen zijn.' 'Dit ook.' Philpott tikte op de brief. 'Herinner je je Tony Prine nog, die van de eenmansmissie naar Bolivar?' 'Prine?' Gilbert dacht even na.'De specialist in industriële sabotage, bedoelt u?' 'Ja, inderdaad. Een formidabele vent. Hij is al een tijdje bezig om een oplosmiddelfabriekje op te sporen dat van doorslaggevend belang is voor de cocaïneproductie in de omgeving van Cartagena. Nou, een satellietobservatie-officier in Langley heeft een grote ontploffing waargenomen ergens in de omgeving van Bolivar. Hij zegt dat als dat iets met ons te maken heeft, we maar beter even aan de mensen boven kunnen melden dat ze een klacht van de Colombiaanse regering tegemoet kunnen zien over onverwachte drugsbestrijdingsacties op hun eigen grondgebied.' 'Het ziet ernaar uit dat Prine zijn doelwit heeft weten te vinden.' 'Als hij contact met ons opneemt, laat me dat dan even weten. Een schouderklopje heeft hij wel verdiend.' Philpotts gezicht zag er om deze tijd van de dag nog wat opgeblazen uit. Dat was een gevolg van de bètablokkers die hij slikte tegen zijn hartkwaal. Verder maakte hij echter een gezonde en goed uitgeruste indruk. Hij wees naar een klein espressoapparaat op een bijzettafeltje. 'Neem maar wat van die Milanese melange, Tom. Slecht voor je hart, zo vroeg op de ochtend, maar voor de ziel doet het wonderen.' Gilbert schonk zich een kopje in en ging zitten wachten. Philpott keek eens naar de foto's die hij had meegenomen en nadat hij de weinige gegevens die er over deze zaak beschikbaar waren, had doorgelezen, keek hij op. 'De Arabier is nog niet geïdentificeerd?' 'Nog niet. Hij heeft kortgeleden een plastisch-chirurgische operatie gehad om zijn gelaatstrekken zowel in het horizontale als in het verticale vlak wat te laten bijstellen.' 'Misschien wordt hij dus wel dringend gezocht. Is er verder nog iets bekend?' 'De vrouw die vermoedelijk door de Arabier is vermoord...' 'Dat is degene die links op het fotootje staat dat hij bij zich had. Dat heb ik gelezen en ik heb de foto bekeken.' 'Herkent u haar niet?' Philpott hield de foto vlak onder zijn bureaulamp. De vrouw had een bleek en teer gezichtje dat omringd werd door zachte blonde krullen. De andere vrouw was niet minder aantrekkelijk, maar had een krachtig gezicht en weelderige bruine lokken. 'U moet haar wel eens ontmoet hebben,' zei Gilbert. 'Werkelijk?' Philpott schudde zijn hoofd. 'Ik kom zoveel knappe vrouwen tegen. Dat is tegenwoordig niets bijzonders meer.' Hij zuchtte eens. 'Haar jasje komt van Donna Karan, geloof ik, maar de draagster herken ik niet.' 'Het is Emily Selby,' zei Gilbert. Philpott dacht even na. 'Dat is toch een politiek analiste in het perswoordvoerdersteam van het Witte Huis?' Gilbert knikte. 'Centraal- en Zuidwest-Azië staan geregistreerd als gebieden waarin ze zich gespecialiseerd heeft.' 'Godallemachtig, dan heb ik haar geloof ik nog helemaal niet zo lang geleden gesproken, op een receptie,' kreunde Philpott. 'Misschien begin ik echt oud te worden.' Hij las de details nog eens op. 'Dus, gistermiddag, recht voor de Lancer Gallery in Mayfair heeft Emily een kogel in haar ruggengraat gekregen, en daarna nog een in haar achterhoofd, en beide kogels waren afkomstig uit de Glock 17 die in het bezit van deze dode is aangetroffen. Wat deed ze in Londen?' 'Volgens het nieuwsbulletin van Reuter had ze een maand vakantie.' 'Weten we wie die andere vrouw is?' 'Ja, ik heb haar identiteit weten te achterhalen met behulp van FaceBase.' 'Je meent het? Hoe lang heb je daarover gedaan?' 'Drie minuten.' FaceBase was een gelaatstrekkenvergelijker die gekoppeld was aan een database met drie miljoen beelden erin. 'Het duurt nooit veel langer,' voegde Gilbert er nog aan toe. Philpott keek hem eens indringend aan. 'Hoor ik nou een zelfvoldane klank in je stem?' 'Nou, het programma heeft tot nu toe altijd heel goed gewerkt en ik héb per slot van rekening sterk aangedrongen op de aanschaf ervan, ook al waren er bepaalde personen die...' 'Bepaalde personen. Je bedoelt dat ik, en alleen ik, dacht dat het een verspilling van geld en kantoorruimte zou zijn.' Philpott haalde zijn schouders op. 'Nou, dan heb ik het dus mis gehad.' 'Dat is heel grootmoedig van u, meneer.' 'Tom, als je zo vaak gelijk hebt als ik, moet je het natuurlijk ook wel eens mis hebben, zo nu en dan, anders gaat iedereen denken dat je onfeilbaar bent, en dat hoort niet.' 'De vrouw heet Erika Stramm,' zei Gilbert. 'Het is een Duitse, een freelance journaliste die vage betrekkingen onderhoudt met terroristen. De Verenigde Staten hebben haar twee keer de toegang geweigerd.' 'Maar we weten niet wat Emily Selby en zij met elkaar te maken hadden?' 'Nog niet.' Philpott stond op, ging bij het raam staan en keek naar de reeks wapperende nationale vlaggen aan de vlaggenstokken voor het gebouw. Zijn kantoor bevond zich op de eenentwintigste verdieping en vanaf die hoogte zag alles er geruststellend netjes uit. 'Dus,' zei hij, 'het komt erop neer dat een man die kennelijk afkomstig is uit het gebied rondom de Middellandse Zee, midden in Londen een Amerikaanse ambtenares heeft vermoord. Zolang er niet wat meer bekend is over de schutter en diens motieven, denk ik dat dit misschien wel een zaak voor UNACO is, maar dat we er ons voorlopig beter niet al te veel mee kunnen bemoeien. Ik zal de politieke inlichtingenmedewerker opdracht geven om een onderzoek in te stellen naar een mogelijke connectie.' Hij draaide zich om en wierp Gilbert een stijf glimlachje toe. 'Goed dat je mijn aandacht hierop gevestigd hebt.' Gilbert begreep dat dat betekende dat hij kon vertrekken. Hij stond op en dronk zijn kopje leeg. 'Hoe zit het met de vingerafdrukken van het lijk?' 'Die zitten in het ICON-dossier, meneer. Wilt u ze zien?' 'Geef ze maar door aan Mike Graham, samen met de rest van dit spul. Zeg hem maar dat ik zo snel mogelijk een gedetailleerd verslag wil hebben. Hij zit in de verhoorkamer aantekeningen te maken over een zaak die hij net heeft afgerond, en dus zal hij wel heel blij zijn dat je even wat anders voor hem te doen hebt.' Toen Gilbert de kamer had verlaten, nam Philpott de hoorn op en zei tegen de UNACO-telefoniste dat ze het nummer van Riot City in Hounslow, Engeland, moest opzoeken en het dan moest bellen. 'Het klinkt leuk,' zei Miss Redway. 'Als het niet onder die naam in het telefoonboek staat, kijkt u dan even onder Public Order Training Center. Het is een trainingscentrum waar politiemensen ervaring kunnen opdoen met geweld. Ik weet niet zeker of ik hun methoden wel helemaal goedkeur, maar niemand is beter dan zij in het in bedwang houden van grote menigten.' 'Waarschijnlijk gaan ze pas over een uur of drie open.' 'Dat weet ik. Zeg maar tegen de nachtwaker die de telefoon aanneemt dat Sabrina Carver, zodra ze in Hounslow is gearriveerd, haar oom moet bellen.'

*** 

Het weerbericht van zes uur had voorspeld dat het een koude maar zonnige dag zou worden. Toen ze door Chiswick en Brentford reed, was het nog mistig en terwijl ze Hounslow naderde, werd de mist alleen maar dikker. Sabrina Carter minderde vaart toen ze bij de smalle straatjes aan de rand van de stad kwam, en zette de radio aan om het nieuws van halfnegen te horen. Hoewel het nog heel vroeg was, klonk de stem van de nieuwslezer akelig opgewekt. Hij vertelde dat Sinn Fein de vredesbesprekingen zou mogen bijwonen als ze de IRA ertoe zouden kunnen bewegen om de kortgeleden afgebroken wapenstilstand te hernieuwen; in Mayfair was een vrouw neergeschoten. Vermoedelijk was het een Amerikaanse toeriste, maar er waren nog geen andere details bekendgemaakt over haar identiteit; bij een auto-ongeluk in Milton Keynes waren vijf studenten om het leven gekomen; het Crown Court in Yorkshire had een seriemoordenaar drie doodvonnissen opgelegd; een team wetenschappers onder Britse leiding was uitgezonden naar Italië om te helpen bij het schoren van de toren van Pisa. Dat was alles. Geen nieuws uit de Verenigde Staten. Voor de derde of vierde keer sinds haar aankomst in Engeland zwoer Sabrina dat ze zou proberen om haar wereldontvanger weer op de Voice of America af te stemmen. De een of andere vreemde anti-afluisterbeveiliging in het politiehotel verstoorde de korte-golfontvangst. Ze stopte bij de slagboom van Riot City en glimlachte de agent in het wachthokje vriendelijk toe. Hij wuifde terug,zoals gebruikelijk, maar deze ochtend deed hij dat net een beetje anders dan anders en Sabrina realiseerde zich dat hij naar haar zat te wenken. Ze stapte uit en stak haar hoofd zijn kleine kantoortje in. 'Goeiemorgen,Terry. Wat is er aan de hand?' 'U moet uw oom bellen,' zei hij. 'Zo snel mogelijk.' 'Ja, doe ik.' Het duurde even voor het tot haar doordrong. Tot een week of twee geleden was het pseudoniem 'neef Malcolm' geweest. 'Als u wilt, kunt u hier wel even bellen.' Sabrina wist dat dat tegen de regels was, maar ze besefte ook terdege dat Terry graag de regels overtrad als hij daarmee wat punten kon winnen bij een slanke blondine van zijn eigen lengte. Toen ze laatst samen thee hadden zitten drinken in de kantine had hij haar gezegd dat ze haar tijd hier verspilde; iemand als zij kon beter filmster zijn dan politievrouw. 'Nee, dank je,' zei ze. 'Ik bel hem straks wel. Ik wil niet te laat komen. Als hij weer belt, zeg dan maar dat ik hem zo snel mogelijk terugbel, oké?' Terry beloofde dat hij dat zou doen en Sabrina stapte weer in haar wagen en reed verder tot ze zich achter het administratiegebouw bevond. Daar bracht ze de wagen tot stilstand, haalde haar mobiele telefoon te voorschijn en toetste drie cijfers in. Er klonk wat satellietruis en toen ging de telefoon over. Na de vierde piep nam Philpott de hoorn op. 'Bericht ontvangen, meneer.' 'Prima. Fijn om je stem weer eens te horen, Sabrina. Ik heb net de evaluatie eens doorgelezen die je teamleider heeft geschreven over je vorderingen sinds je in Engeland zit. Hij denkt natuurlijk dat alleen zijn chef in Londen die te zien krijgt, en dus staan er een paar seksistische opmerkingen in over agressieve Amerikaanse feministen en dergelijke, maar over het algemeen genomen heb je grote indruk op hem gemaakt. Hij zegt dat je, eh, wat was het ook alweer...' Ze hoorde wat papier ritselen, '...dat je vermogen om je volledig te concentreren op een TSG-situatie van Niveau Eén buitengewoon goed was. Dat is toch een compliment, neem ik aan?' 'Niveau Eén is het hoogste niveau van openbare-ordehandhaving, meneer, en een TSG is een Territoriale Steungroep.' 'Nou, vertel eens, wat hebben jullie dan gedaan in die TSG van jullie?' 'Allerlei dingen die te maken hebben met grote menigten en openbare orde. Gisteren hebben we benzinebomtraining gehad in een straatje in Battersea - nagebouwd hier op het terrein, natuurlijk. Ik ben een keer in brand gevlogen, maar een paar inspecteurs zijn zo vriendelijk geweest om de vlammen snel uit te slaan.' 'En wordt je dekmantel niet doorzien?' 'Nee, hoor. Ze denken dat ik een agente uit New York ben en het is niet moeilijk om die rol te spelen. Gewoon de hele tijd kauwgom kauwen en vloeken, maar ik weet heel zeker dat u me niet hebt gebeld om wat over koetjes en kalfjes te praten.' 'Nee, inderdaad. Ik heb een klusje voor je. Je bent nou toevallig toch in de buurt, dus dat komt goed uit.' Philpott vertelde haar dat Emily Selby was neergeschoten en dat het mogelijk was dat de UNACO zich in de zaak zou mengen. 'Je weet wel wat voor een angsten naar aanleiding van een zaak als deze allemaal de kop kunnen opsteken. Nog afgezien van de mogelijkheid dat Emily Selby een spionne was, zijn er ook nog andere verontrustende mogelijkheden. De schutter kan een Palestijn zijn geweest. 'Was Emily dan joods?' 'Ja. Denk eens over de mogelijke verdenkingen die dat allemaal kan opleveren: een joodse werkneemster van de Amerikaanse overheid is neergeschoten door een man met een Arabisch uiterlijk.' 'Dat roept inderdaad een hele hoop verdenkingen op.' 'Nou, voorlopig is het voldoende om te beseffen wat de mogelijke scenario's zijn,' zei Philpott. 'Emily had een kleine suite gehuurd in hotel Knightsbridge Lawn en tenzij de gebruikelijke intergouvernementele procedures de afgelopen jaren erg veranderd zijn, worden die kamers een paar dagen afgesloten tot er besloten is wie het recht heeft in haar persoonlijke bezittingen rond te neuzen.' 'Wil je dat ik vast even een kijkje neem?' 'Als je daar geen bezwaar tegen hebt.' 'Enig idee waar ik op moet letten dan?' 'Een dagboek, stukjes papier met cryptische aantekeningen erop, dat soort dingen. Probeer erachter te komen of Emily soms minder betrouwbaar was dan iedereen altijd gedacht heeft.' Sabrina keek op de klok aan de zijwand van het hoofdgebouw. Als ze nog koffie wilde drinken voordat ze haar met bakstenen gingen bekogelen, moest ze het gesprek nu afbreken. 'Vannacht, meneer?' 'Uiterlijk.' 'In dat geval zal ik wat moeten manoeuvreren.' 'Hoezo?' 'Morgenochtend wordt er een uitgebreide inspectie gehouden, net zoals in het leger, en mijn uitrusting is een rotzooitje. Ik ben op zijn minst drie uur bezig om alles weer op orde te krijgen.' 'Je bent een UNACO-agente, Sabrina, en dat betekent onder meer dat je niet voor één gat te vangen bent. Ik weet zeker dat je er wel iets op vindt. Hoe lang zit je nog in Hounslow?' 'Morgen ben ik hier klaar.' 'Lieve hemel, wat vliegt de tijd toch, hè?' 'Ik hoop Zaterdag weer in New York te zijn.' 'En ik twijfel er niet aan dat je dan een nog veel efficiëntere en deskundigere wetsdienaar zult zijn dan voor je vertrek.' 'Meent u dat nou, meneer?' 'Neuh,' zei Philpott. 'Eigenlijk niet. Pas goed op jezelf, Sabrina.' 'Doe ik,' zei ze. Toen ze drie minuten later de kantine binnen liep, viel er de gebruikelijke stilte. Het duurde maar even, maar toen de tweeënzestig aanwezige mannen en vrouwen haar binnenkomst opmerkten, vielen het geroezemoes van de aanwezigen en het tikken van bestek één enkele hartslag lang volkomen weg. Sabrina voelde zich niet gegeneerd of slecht op haar gemak. Al sinds enkele maanden na het begin van haar puberteit had ze voortdurend veel openlijke aandacht getrokken, en in Hounslow kwam daar nog professionele belangstelling bij; die blondine was een Amerikaanse agente - dachten ze - en omdat alle politiemensen die dromen van duurder materieel en betere opleidingen de Amerikaanse politie, of liever gezegd het beeld dat ze daarvan hebben, als hun lichtend voorbeeld zien, besefte Sabrina dat op zijn minst een deel van al die belangstelling pure afgunst was. 'Koffie zwart en zonder suiker, hè?' De gezette adjudant Lowther was opgestaan en wees naar de stoel tegenover de zijne, bij het tafeltje dat het dichtst bij de deur stond. 'Ik wilde toch net een tweede kopje gaan halen, dus ga zitten. Ik ben zo terug.' 'Dankjewel.' Toen ze een stoel onder de tafel uit trok, zei een jonge agent aan het tafeltje ernaast: 'Hé, zou je een verschil van mening voor ons willen oplossen?' Hij wees naar haar zwart-katoenen overall. 'Die heb je toch zeker speciaal op maat laten maken, hè?' 'Nee.' Sabrina klopte op het goud-met-blauwe insigne dat op haar mouw geborduurd was. 'Het is een doodgewone Newyorkse politieoverall.' 'Werkelijk? Dan zitten er zeker wel heel diepe zakken in voor al die steekpenningen, hè?' Sabrina lachte vriendelijk terug. 'Volgens mij kijk jij te veel slechte tv-series. Je kunt beter eens wat rondkijken in de echte wereld. Waarom koop je niet eens een meisje om om met je mee te gaan?' Hij begon te blozen en was duidelijk nogal geraakt door het spottende gelach van zijn tafelgenoten. Hij keek een andere kant op en deed er verder het zwijgen toe. 'Zo... daar ben ik weer.' Adjudant Lowther zette een kop koffie voor haar neer en ging zitten. Voor zichzelf had hij een kop thee en een met vruchtengelei gevulde donut meegenomen. 'Ik hoop dat hij nog heet is.' 'Ja, hoor. Bedankt.' Hij was aardig en hoewel hij duidelijk op de versiertoer was, vond Sabrina zijn attentheid heel ontwapenend. Vanaf het eerste begin had hij achter haar aan gelopen en haar zonder meteen handtastelijk te worden over de eerste hindernissen heen geholpen. Maar ze besefte maar al te goed dat hij wel hoopte dat het er nog eens van zou komen. Als ze Engeland straks achter zich liet, zou ze Lowther beslist niet missen, maar ze zou zich hem ook niet vol weerzin herinneren. 'Zo,' zei ze,'dus vandaag krijgen we de grote finale?' Hij knikte. 'Keien, flessen, molotovcocktails, brandende gebouwen, de hele zooi. Ben je zenuwachtig?' 'Heel erg zenuwachtig,' loog ze. 'En jij? Heb je in het werkelijke leven ooit in zo'n situatie verkeerd? Mensen die je bloed wel kunnen drinken, die je met dingen bekogelen en die veel te ver heen zijn om nog naar rede te luisteren?' 'In 1990, bij de Poll Tax-rellen op Trafalgar Square. Een man met een afgebroken stoelpoot had kennelijk zo de pest aan de politie dat hij me het ziekenhuis in heeft geslagen. Ik heb er tien dagen gelegen.' 'Wauw!' 'Maar in New York moet jij ook wel eens in een gevaarlijke situatie verkeerd hebben.' 'Maar ik heb nooit oog in oog met een agressieve menigte gestaan.' 'Ooit iemand moeten neerschieten?' 'Nee,' loog ze opnieuw. Als ik je vertelde hoeveel mensen ik heb neergeschoten, zou je me niet geloven. 'Tot nu toe heb ik vooral te maken gehad met verkeersovertredingen.' 'Nou, in ieder geval werk je in een opwindende omgeving.' 'Dat zou ik niet zeggen. "In een gekkenhuis" lijkt me beter uitgedrukt.' En toen, zonder enige waarschuwing of inleiding, boog Lowther zich over de tafel heen en vroeg: 'Heb je zin om mee uit eten te gaan, Sabrina?' Die blik, dacht ze: dat trieste glimlachje, die oogjes die haar duidelijk probeerden te maken dat hij helemaal van de kaart zou zijn als ze nee zei. Het werkte nooit. Ze beschouwde het als emotionele chantage -weer een reden om een hekel aan mannen te hebben. Bij deze vent was het echter alleen maar belachelijk. 'Ik ben vanavond bezet,' zei ze en nog terwijl ze het zei, viel haar al in dat dit mogelijkheden bood. 'O.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar zal ik je eens wat vertellen? Morgenmiddag zijn we toch klaar? Wat dacht je van een lunch in het West End? Ik trakteer wel. Ik was graag met je uit eten gegaan, maar ik moet de nachtvlucht naar New York halen.' Ze zag zijn gedachten duidelijk weerspiegeld in zijn gelaatsuitdrukking. Wat een open boek was hij toch. Dit was minder dan waar hij op gehoopt had; ze had geen ja gezegd, maar het was beter dan een afwijzing. Ze had hem dan wel niet voor het avondeten uitgenodigd, maar wel voor de lunch, en al was dat dan bepaald niet romantisch, het was toch ook geen afwijzing... 'Nou, geweldig,' zei hij. 'Maar ik betaal.' 'De Newyorkse politie betaalt,' zei Sabrina. 'Ik mag twee keer mensen mee uit eten vragen tijdens mijn verblijf hier en daar ben ik nog helemaal niet aan toegekomen, dus we kunnen ons flink te buiten gaan.' Ze lachte hem toe, zo vriendelijk als ze maar kon. 'Afgesproken dan?' Hij knikte. Ze had hem helemaal om haar vinger gewonden. 'O, en trouwens, ik had je nog iets willen vragen. Het is een beetje onbescheiden, maar...' 'Vraag maar,' zei hij royaal. 'Alles wat je maar wilt.' 'Nou.' Ze keek een beetje zenuwachtig. 'De uitrustingsinspectie van morgenochtend. Het is duidelijk dat ze daar heel serieus in zijn en ik wil er geen punten mee verliezen, maar ik heb heel weinig tijd omdat ik naar de flat van een vrouw toe moet, die...' 'Wil je dat ik je uitrusting even schoonmaak?' 'O, nee! God, nee, dat durf ik je echt niet te vragen, hoor, maar ik dacht dat je misschien iemand zou weten die het wil doen als ik daar iets voor betaal.' 'Ik doe het zelf wel.' 'Werkelijk?' 'Ja.' 'Maar dat is zo...' 'Hoor eens, Sabrina, laat maar zitten, hoor. Ik doe het graag.' Ze legde haar hand op de zijne. 'Je bent een echte vriend.' Zijn dankbaarheid was zo groot dat je het gezien moest hebben om het te kunnen geloven.