9

Mike had zowat de hele ochtend in de technische bibliotheek van de UNACO gezeten en daar de gegevensbestanden doorgekeken die betrekking hadden op sleutels en sloten. Na twee uur vruchteloos zoeken, sloeg hij de Security Overviews op, een geheime lijst van tienduizend slot-sleutel-combinaties die in gebruik waren bij Amerikaanse banken en beveiligingsbedrijven. Dat wat hij zocht, stond op de op twee na laatste bladzijde.

*** 

SLOT SERIE BL 921773 TOT BL921872

SANDERS LOWE INC. VOOR LUCKHAM DEPOSITORIES

*** 

Honderd sleutels en sloten van dezelfde serie en waarschijnlijk allemaal in gebruik bij dezelfde firma, een bedrijf dat bewaakte kluisruimte verhuurde aan particulieren. Die van Emily Selby had nummer BL921786. Het was een eenmalige, niet-kopieerbare sleutel van wolfram, die met zeer grote precisie was gemaakt. De sleutel had waarschijnlijk minstens zoveel gekost als een goede safe-deposit-geldkist. Mike besloot dat hij het bijbehorende slot het beste kon gaan zoeken bij een van Luckhams drie hoofdvestigingen. Om zijn speurtocht te kunnen beginnen moest hij naar de verbindingsruimte gaan, een computer opstarten en zijn toegangscode invoeren. Zijn code was licet, de Latijnse werkwoordsvorm die 'het is toegestaan' betekent. Een seconde later verscheen er een menu op het scherm. Hij klikte het hokje naast het woord GBC in. Een deel van de faciliteiten waarover de UNACO beschikte, stoorde zich niét aan de wet. Het GBC - de Gegevensbestand Bedrijfsinformatie - was daar één van. Het GBC was een omvangrijk gegevensbestand en vormde een inbreuk op verschillende belangrijke wetten en regels die te maken hadden met privacy en diverse andere rechten van groepen en individuen. Bovendien was het merendeel van de informatie op onwettige wijze verkregen. Het GBC was van onschatbare waarde. De speurtocht naar het slot dat bij de sleutel van Emily Selby hoorde, had dagen in beslag kunnen nemen en honderden dollars aan steekpenningen kunnen gaan kosten. Met behulp van het GBC was Mike niet langer dan acht minuten bezig. Hij begon met het opbellen van een reeks Luckham-vestigingen, en daarna ging hij op zoek naar de bestbeveiligde daarvan. Hij vond een lijst met de nummers van alle sloten van de kluizen waarin de klanten de waardepapieren konden deponeren, en zelfs een kortgeleden nog bijgewerkte lijst van huurders. De slotnummers maakten echter geen deel uit van de BL-serie en dus zocht hij verder bij de volgende vestiging op de lijst, die vierhonderd dollar per maand goedkoper was, en daar vond hij wat hij zocht.

*** 

Sanders Lowe Slotnummers 921773 tot en met BL921872, behorend bij Coverley Titanium-klasse vuurbestendige aktetrommels, met een vijf millimeter dikke, dubbele wand van koudgewalst staal met daartussen een laag hittewerend materiaal. Buiten kantooruren bewaakt met acht laseroptische alarmsystemen.

*** 

De kluis bevond zich op de achtste verdieping van de Okasaki Bank in Mount Vernon, Washington D.C. Mike schreef het adres op en belde daarna met C.W. Whitlock. Vijf minuten later, nadat hij C.W. had uitgelegd wat hij van plan was, zette hij zijn computer uit en liep naar de afdeling Uitmonstering. 'Ik moet er netter en rijker uitzien,' zei hij tegen Theresa, de altijd even onverstoorbaar kijkende vrouw die de garderobe beheerde. 'Dus?' 'Een donkere das van Dior met een bloemetjesmotief, misschien?' stelde hij voor. 'Plus een blauw katoenen overhemd van Turnbull & Asser - en wat dacht je van dat petroleumblauwe Armani-pak?' 'Daar heb je laatst gazpacho op gemorst.' Theresa klonk stug. Hij knipperde onschuldig met zijn ogen. 'Werkelijk? Meen je dat nou?' 'Er zijn getuigen.' 'Tja, zo zie je maar weer hoe snel je iets vergeet. Is er een probleem?' 'Gazpacho geeft altijd problemen, vooral als het om stomen gaat. Als je de vlek helemaal weghaalt, blijft er een lichte plek achter, maar als je de vlek niet volkomen weghaalt, blijft het pak naar knoflook ruiken. Dus sta ik machteloos.' 'Theresa, ik heb haast. Krijg ik dat pak nou of niet?' 'Bij Armani kun je kiezen tussen marineblauw en lichtgrijs. Petroleumblauw staat voor jou nog steeds op de lijst met verboden kleuren.' Hij koos marineblauw. Terwijl het even opnieuw gestoomd werd, deed hij zijn spijkerbroek enT-shirt uit en trok een badjas aan. Toen hij het kleedhokje uitkwam, liep hij bijna tegen een vermoeid uitziende werkman aan. De man had een overall aan en een wollen muts op. Hij glimlachte Mike toe en knikte even. 'Hallo,' zei Mike en draaide zich om. 'Je kent me niet,' zei de man met doffe stem. 'Die lui zijn goed, hè?' Mike draaide zich om en keek de man aan. 'Pardon?' 'Nog geen maand geleden, toen ik een beetje te vrolijk was op het afscheidsfeestje van Nancy Blair, heb je me naar huis gebracht en in bed gestopt. Toen heb je je een echte vriend betoond en nu zeg je even hallo en loop je straal langs me heen. Wat is de waarheid hier, Mike? Heb je me werkelijk niet herkend of heb ik soms iets gedaan waardoor je me niet meer wilt kennen?' Mike nam hem eens aandachtig op. 'Ben jij Jackie Lloyd?' 'In levenden lijve.' 'Dan hebben ze goed werk geleverd. Die valse neus werkt wel, maar ik vind hem niet erg realistisch.' 'Jezus, ben jij soms de leukste thuis?' Lloyd hield zijn vingers onder de kunstmatige uitpuilingen op zijn wangen. 'Ik was van plan om hier maar een tijdje mee rond te blijven lopen. Dan kan ik ze gebruiken om medelijden op te roepen bij mijn ex, zodat ze met eigen ogen kan zien dat de alimentatie zo hoog is dat ik eronderdoor ga.' 'Werkelijk,' zei Mike, 'ik had je echt niet herkend. Wat hebben wij toch een vreemde manier om aan de kost te komen, Jackie.' 'O, schiet op. Het is niet erger dan leven van misdaad en prostitutie.' Lloyd wees naar het geluid van de stoompers. 'Ik moet de olie op de schoenen en de overall zien te verklaren, anders vilt Theresa me levend. Ik zie je, Mike.' 'Pas goed op jezelf, Jackie.' Door een belendende deur liep Mike het domein van Imogen Kelly binnen. 'Zo, Mr Graham.' Imogen was de kapster en grimeuse. Ze grijnsde hem toe. 'Zo te zien ben je net op tijd. Ik dacht even dat ik een schapendoes op bezoek kreeg.' Imogen was bij de VN begonnen op de postkamer, maar toen ze zich binnen het gebouw met haar natuurlijke aanleg voor knippen, kappen en cosmetica een reputatie had verworven, had de UNACO haar daar weggekocht. Voor zover haar vrienden en voormalige collega's op de lagergelegen verdiepingen wisten, werkte Imogen nu bij een kleine afdeling waar speciale, semi-vertrouwelijke post werd afgehandeld. In werkelijkheid had ze echter een buitengewoon goed ingerichte kapsalon onder haar hoede, waar ze haar dagen doorbracht met het bijwerken, verbeteren of veranderen van het uiterlijk van diverse UNACO-agenten.

'Ik moet er uitzien als een vooraanstaand zakenman,' zei Mike. 'Meer zo'n gedistingeerd type van de Oostkust dan iemand uit Los Angeles of zo.' Theresa zei dat hij in de kappersstoel moest gaan zitten, die trouwens meer aan de stoel van een piloot van een groot verkeersvliegtuig deed denken, en schakelde een hele batterij lampen aan, zodat zijn hoofd en gezicht plotseling baadden in het licht, zonder dat er ook maar enige schaduw op viel. 'Hier.' Ze smeet een exemplaar van GQ in zijn schoot. 'Kies maar een knappe vent uit, dan vertel ik je wel of dat te doen is, of dat je je te veel verbeeldt.' Hij bladerde de glanzende bladzijden door en liet zijn keus uiteindelijk op een jongeman met halflang haar vallen dat aan weerszijden van een brede middenberm van een fraaie golf was voorzien. 'Is het mogelijk om het er zo uit te laten zien zonder dat het bij het eerste zuchtje wind helemaal verwaait?' 'Ja, hoor.' Imogen sloeg een wit laken over hem heen en duwde het in de kraag van zijn badjas. 'Ik pas de vorm en de lengte wel een beetje aan en daarna was ik het. En dan, vlak voordat ik het föhn, spuit ik wat van dit spul erop.' Ze hield een zwarte plastic fles omhoog. 'Dit geeft je haar thermale bescherming,zodat ik snel kan werken en het model er met de föhn zo diep in kan branden dat je het met een bom nog niet los krijgt.' De knipbeurt nam vijftien minuten in beslag en toen ze klaar was, zag Mikes haar er net zo uit als dat van de man op de foto. 'Geweldig.' Aandachtig bekeek hij beide zijden van zijn hoofd in de spiegel. 'Ik wist niet dat je zo snel zoveel kon bereiken.' 'Er zit één nadeel aan dat ik nog niet genoemd heb,' zei Imogen. Ze trok het laken weg en borstelde de losse haartjes uit zijn nek.'Na een dag of drie valt het allemaal uit. Maar je kunt nou eenmaal niet alles hebben, hè? Zorg dat je ervan geniet.' Om vijf over drie klikte Mike zijn veiligheidsgordel vast. Hij zat nu naast de piloot van een VN-helikopter en met de zwarte Gucci-koffer die hij tussen zijn benen geklemd hield, zag hij er op en top uit als een rijke effectenmakelaar uit Wall Street. Toen ze opstegen, regende het, maar de piloot beloofde Mike dat ze beter weer tegemoet vlogen. 'Dat komt goed uit,' brulde Mike boven het kabaal van de rotor uit. 'Want als ik een vlek op dit jasje maak, kan ik nooit meer terug naar de VN.'

*** 

Toen Mike voor het Okasaki-gebouw in Mount Vernon. Washington, stond was het ongeveer een uur voor sluitingstijd. Hij klopte even op de dikke portefeuille die zijn nieuwe identiteit de nodige substantie verleende en liep toen met ferme pas de deuren van getint glas door. De lift bracht hem naar de zevende verdieping. De eerste hindernis die hij tegenkwam, was een muur van pantserglaspanelen die waren ingezet in een raamwerk van roestvrij staal. Hij bleef ervoor staan en keek waar de deur zat. Vanaf een punt ergens boven ooghoogte, klonk een stem: 'Goedemiddag meneer, waarmee kunnen we u van dienst zijn?' 'Ik wil een kluisje huren.' 'Dat kan. Komt u alstublieft binnen en gaat u zitten.' Een van de glaspanelen schoof opzij en hij stapte een kamer binnen. De wanden waren bekleed met donkergroen laken van zware kwaliteit en aan het ene uiteinde was een smal en hoog raam. Vlak daarbij stonden twee lage leren fauteuils en een klein tafeltje. Toen hij ging zitten, gleed het paneel weer op zijn plaats. Vrijwel tegelijkertijd schoof er een ander paneel open en kwam er een man van middelbare leeftijd het vertrek binnen. Zijn pak was bijna net zo goed als dat van Mike, hij was grijs aan de slapen en had het zorgvuldig verzorgde uiterlijk van een rechter bij een federaal gerechtshof. Terwijl hij op Mike toe kwam lopen, glimlachte de man hem behoedzaam toe. 'Mijn naam is Conway, Dan Conway.' Terwijl Mike opstond, stak hij zijn hand uit. 'Aangenaam. Ik hoop dat we u van dienst kunnen zijn, meneer eh...' 'Lewis, Brett Lewis.' Conway legde een leren map op tafel en ging zitten. Toen hij de map opensloeg, zag Mike dat er een aanvraagformulier in zat. Dat was nou net wat hij wilde zien te omzeilen. Een schriftelijke aanvraag zou alleen maar vertraging opleveren. 'Kunt u me enig idee geven van het soort kluis dat u nodig hebt, meneer Lewis?' 'Het kan ons een hoop tijd besparen als we er meteen al achterkomen dat u eigenlijk bij een van onze andere vestigingen moet zijn.' Dat was iets anders dat mis kon gaan. Mike moest natuurlijk wel het soort klant zijn dat geïnteresseerd was in wat deze vestiging te bieden had. 'Documentenopslag,' zei hij. 'Documenten en een paar kleine sieraden.' 'Niets dat groter is dan vijfendertig bij zesentwintig centimeter, of hoger dan tien centimeter?' 'O, nee. Dat formaat is precies wat ik zoek. Ik moet er wel aan toevoegen dat ik haast heb. Ik heb een aantal documenten in mijn bezit die betrekking hebben op een zeer publiciteitsgevoelige bedrijfsovername, die zich in een uiterst kritiek stadium bevindt en waarover voorlopig dus absoluut niets mag uitlekken. De documenten zijn met de hand geschreven. Er zijn geen kopieën van en ik wil ze opslaan op een plek waar ze volkomen veilig zijn.' 'Wel, laat ik u om te beginnen in detail beschrijven wat wij te bieden hebben en wat we in ruil daarvoor van onze cliënten verwachten.' Totale anonimiteit was gegarandeerd, zei hij, en Mike moest zijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Bij UNACO beschikten ze over de namen van iedereen die een kluisje had gehuurd bij welke vestiging van Luckham dan ook. De veiligheid van de kluisjes werd eveneens gegarandeerd, in de eerste plaats door de ongeëvenaarde hardheid en brandwerendheid van de kluizen zelf, ten tweede door het ingenieuze systeem waarmee de kluisjes werden afgesloten en in de derde plaats door een reeks laseroptische sensoren die in verbinding stond met automatische deurvergrendeling en een sirene in drie verschillende politiebureaus. Bovendien was alles wat in de kluisjes lag gedekt door een verzekering. 'Wat wij van u verwachten, meneer Lewis, is een bankgarantie voor de zevenhonderd dollar per maand die we voor de huur van een kluisje in rekening brengen. Verder dient u ook drie goede zakelijke referenties over te leggen en toestemming te geven om te controleren dat u geen strafblad hebt en geen banden met de misdaad onderhoudt. U zult naar ik hoop wel begrijpen dat dat laatste een formaliteit is waar onze assuradeuren absoluut op staan.' 'Tja, dat is prima, maar er is één klein bezwaar,' zei Mike, en hij zag dat de blik in Conways ogen zich iets verhardde. 'Ik heb uw diensten nu nodig, en daarmee bedoel ik, vandaag. Ik moet vroeg in de avond naar Azië en ik moet weten dat deze...' - hij gaf een klapje op zijn koffer - 'in goede handen zijn tijdens mijn afwezigheid.' Conway schraapte discreet zijn keel.'Het zou buitengewone inspanning vergen om vandaag al een kluisje voor u te regelen, meneer.' 'Maar het is wel mogelijk?' 'Dat kan ik niet beloven.' 'Is er een manier om dit kort te sluiten?' vroeg Mike. 'U beschikt toch, meende ik, over een regelmatig bijgewerkte, vertrouwelijke lijst van goede risico's, mensen die onder alle omstandigheden te vertrouwen zijn?' Dit was riskant. Of Conway het bestaan van die lijst zou toegeven, hing af van hoeveel waarde hij hechtte aan vertrouwelijkheid. 'Tja...' Conway schraapte opnieuw zijn keel. 'De lijst waar u het over hebt, is een lijst van personen wier persoonlijke borg of aanbeveling we zonder verdere vragen accepteren. Bedoelt u dat u iemand die op die lijst staat voor u garant wilt laten staan?' 'Ja, en ik zou er bovendien op willen wijzen dat ik zelf op die lijst sta, denk ik.' 'Eerlijk gezegd, meneer Lewis, zou ik niet weten hoe u dat zou kunnen weten.' 'Neemt u van me aan dat niemand het me verteld heeft,' zei Mike. 'Op het niveau waarop ik werkzaam ben, kom je sommige dingen soms bij toeval te weten.' Conway stond op. 'Als u me een paar minuten wilt excuseren, meneer Lewis...' Hij wilde weglopen, maar draaide zich toen weer om. 'Zou u me ook de naam willen geven van degene die u als referentie wilt noemen?' 'Kenneth Ross.' Conway liep weg en terwijl hij zat te wachten, probeerde Mike zich voor te stellen wat er nu gebeurde. Conway was waarschijnlijk naar een beveiligde computer gelopen en zou daar het speciale gegevensbestand met de tweehonderd namen opvragen. Hij zou de naam Brett Lewis intikken en, ja, inderdaad, bij die naam zou hij een foto van Mike vinden, plus een schitterende zakelijke stamboom; een kort en van de juiste elektronische handtekeningen voorzien getuigschrift zou verklaren dat hij als volkomen onkreukbaar te boek stond. De naam Kenneth Ross zou een foto van Alan Flint op het scherm doen verschijnen. Flint was een acteur die vanwege zijn talent voor gezichten veel door de UNACO werd ingehuurd. Net als Lewis, zou de niet-bestaande Ross een schitterend curriculum vitae hebben dat was samengesteld uit elementen van een reeks bestaande cv's. Toen Mike uit het VN-gebouw vertrok, was het ding nog niet klaar geweest. Als meneer Conway het telefoonnummer in het vertrouwelijke gegevensbestand zou draaien - een formaliteit, maar Mike durfde erom te wedden dat hij het wel zou doen - zou de telefoon worden aangenomen door een Kenneth Ross die in werkelijkheid C.W. Whitlock in eigen persoon was, en die klaar zou zitten om een verhaal af te steken waarmee hij zelfs een cipier nog zover zou krijgen dat hij zijn sleutels afstond. Binnen vijf minuten was Conway weer terug. Zijn respectvolle manier van doen was nu vermengd met iets van ontzag. 'Meneer Lewis,' zei hij. 'Neem me niet kwalijk dat ik u zo lang heb laten wachten, maar het is me een genoegen om u te kunnen mededelen dat Luckham u met graagte alle faciliteiten zal bieden waarover we maar beschikken, op ieder ogenblik dat u die nodig mocht hebben.' Tien minuten later stond Mike in zijn eentje tegenover tien rijen van ieder tien kluisjes. De kleine ruimte waarin hij zich bevond was voorzien van luchtbevochtiging en zijn privacy, zo had Conway hem verzekerd, was hier absoluut gegarandeerd, en Mike geloofde hem. Zodra de deur gesloten was, haalde hij een klein staafzaklantaarntje uit zijn zak en terwijl hij ermee langs de kluisjes liep, liet hij de lichtbundel over de ingegraveerde nummers schijnen. Emily Selby had kluis 29 gehuurd. Hij schoof de doos uit het kluisje, zette hem op de tafel en maakte het slot open. Daarna trok hij zo voorzichtig het deksel omhoog dat het wel leek alsof hij verwachtte dat er iets uit zou komen springen. Hij had eigenlijk geen beeld gehad van wat hij in de doos zou aantreffen, maar toch zat er minder in dan hij had verwacht, en bovendien leek het meer op het soort dingen dat je in een oude schoenendoos op de bovenste plank van een kleerkast zou verwachten dan in een zwaarbeveiligde aktetrommel. Er zaten een paar oude vakantiekiekjes in van Emily en haar man, een oude foto van haar vader en moeder, met hun namen in de vergulde lijst gegraveerd en een paar kleine kinderboekjes met de naam Emily Lustig in een kinderlijk handschrift op het schutblad; een paar geboortebewijzen en een trouwboekje, een paar verlopen polissen en een verzegelde witte envelop. Mike maakte hem open. Er zat een foto in van tien mensen, mannen en vrouwen, die in twee rijen van vijf met rechte ruggen en een plechtige uitdrukking op hun gezicht onder een aan de muur gehangen banier zaten. Op de banier waren de letters JZ geborduurd, en daaronder stond Gegründet 1994. En er zat nog iets in de envelop: een goedkoop notitieboekje met één enkele aantekening erin:17a Scharweberstrasse, Berlin. Mike haalde bijna alles uit de doos en stopte het in zijn koffer. Alleen de ingelijste foto en de kinderboeken liet hij liggen. Het notitieboekje en de groepsfoto stopte hij in zijn binnenzak. Grondigheid was een goede zaak, maar hij wist dat alleen die twee dingen voor hem van belang waren. Hij deed de doos weer op slot en schoof hem weer in de kluis. Daarna maakte hij zijn eigen kluisje open en stopte er een stapeltje oude kranten in. Hij had die meegebracht om zijn koffertje wat vulling te geven, zodat zijn koffertje er leger zou uitzien dan toen hij was binnengekomen. Niet dat wie dan ook hier iemand als Brett Lewis ergens van zou verdenken. Toen hij de kluisruimte verliet, kwam meneer Conway te voorschijn van achter zijn glazen wand om hem naar de lift te brengen. 'Ik hoop dat we u nog vaak van dienst zullen mogen zijn, meneer Lewis.' Mike knikte hem glimlachend toe. 'Ik denk dat ik in alle gemoedsrust kan beweren,' zei meneer Conway met een stralend gezicht, 'dat uw eigendommen nergens veiliger zijn dan bij ons.' 'Bedankt voor uw hulp,' zei Mike toen de liftdeuren openschoven. 'Dag, meneer Conway.' Terwijl de lift snel naar beneden gleed, bedacht hij dat de enige plek die hem te binnen schoot waar zijn spullen veiliger waren dan bij Luckham,zijn kastje bij de UNACO was. Voor zover hij wist, zou niemand dat ooit durven openmaken zonder zijn toestemming en hoewel er niets belangrijks in zat, was hij wel de enige die wist wat dat precies was.