5

Op maandagochtend, om tien over negen, tikte C.W. Whitlock het laatste beetje informatie in dat hij kon toevoegen aan de lijst die Philpott hem op vrijdagochtend had gegeven. Het was een uiterst frustrerende en moeizame klus geweest en erger nog, het feit dat hij er het hele weekeinde mee bezig was geweest, had zijn privé-leven zwaar onder druk gezet. Sinds hij haastig en in een ruzieachtige sfeer had laten weten dat hij verstek liet gaan voor een zaterdags etentje met gasten, wilde zijn vrouw niet meer met hem praten. Nadat hij voor de vierde keer die ochtend had geprobeerd haar te bereiken, legde hij de hoorn neer en zag de laatste regels tekst over zijn scherm glijden. Hij ging achterover zitten en geeuwde. Hoe oud je je voelde, besloot hij, hing af van hoeveel hoop je liet varen. Hij had zich nu al vierentwintig uur afgepeigerd gevoeld en was in die tijd steeds dieper weggezakt in het moeras, zonder dat het einde in zicht leek. Dat het tijdrovende karwei nu eindelijk gedaan was, maakte hem niet meteen vrolijker, maar verschafte hem wel enige opluchting en die opluchting leidde weer tot iets van hoop: misschien zou Carmen zich na niet meer dan een klein beetje ruzie wel laten sussen. 'Wie weet zijn de wonderen de wereld nog niet uit,' zei hij hardop. Whitlock was iemand die de meeste mensen op het eerste gezicht aardig vonden. Hij was geboren in Kenia, zijn moeder had gezworen dat zijn goudbruine ogen vele harten zouden breken en een meisje had hem ooit gezegd dat zijn huid omberkleurig was. Die huidkleur maakte deel uit van wat hij geërfd had van zijn grootvader, een blanke officier van het Britse leger, wiens genen hem ook een stevige kaak hadden bezorgd, en een strenge mond, die C.W. echter wat verzachtte met een snor. Hij boog zich voorover, tikte op de PRINT-knop en keek toen op de klok. Hij zat vlak voor een deadline. Het kwam veel te vaak voor, leek het wel, dat hij opdrachten kreeg waarbij het tijdschema geen enkele speling bood. Hij nam de huistelefoon op en draaide nummer 3, de beveiligingsdienst. 'Calvin? Is meneer Philpott al aanwezig?' 'Hij is vijf minuten geleden binnengekomen.' 'Dankjewel.' 'Het spijt me dat ik u zo moet teleurstellen.' 'Geeft niet, Calvin. De dag waarop hij laat opstaat, trakteer ik je op een lunch.' Hij legde de hoorn neer. 'Dit,' verzuchtte hij, 'is geen leven voor een gevoelige jongen.' Hij had zijn universitaire opleiding gevolgd in Oxford en was een voormalig militair die brede ervaring had opgedaan bij de Keniaanse inlichtingendienst. Philpott in eigen persoon had hem bij de UNACO binnengehaald en hij was nu het langst dienstdoende lid van Task Force Drie. Bij twee gelegenheden had Philpott openlijk toegegeven dat Whitlock de meest veelzijdige en bestgeïnformeerde agent in actieve dienst was over wie hij beschikte - en Whitlock was van mening dat die lof ertoe had geleid dat er misbruik van hem werd gemaakt. Toen het laatste stukje informatie binnen was, liep hij met de verzamelde gegevens in een geelbruine map onder zijn arm het toilet binnen. Mike Graham stond voor de spiegels boven de wastafels en bukte zich om zijn hoofd te kunnen zien terwijl hij zijn haar kamde. 'Mógge, C.W. Fijn om eens iemand te zien die met een glimlach aan zijn werkweek begint.' Whitlock legde de map neer en stroopte zijn mouwen op. Hij waste zijn handen en zijn gezicht, strikte zijn das opnieuw en hield de neuzen van zijn schoenen even onder de poetsautomaat. Daarna liep hij weer naar de wastafels toe, boog zich voorover tot zijn gezicht vlak voor de spiegel kwam te hangen en trok eerst zijn linker- en toen zijn rechterooglid op. 'Ik kan niet goed uitmaken of ik nou last heb van bloedarmoede of aan een klinische depressie lijd.' 'Ik hoorde net dat je hier het hele weekeinde hebt gezeten.' 'De zaak-Selby. Ik heb wat onderzoek gedaan naar een lijst met Duitse staatsburgers en de meesten daarvan waren moeilijk na te trekken. Niemand had een strafblad en dus heb ik allerlei gegevens moeten verzamelen die volkomen terecht als vertrouwelijk worden beschouwd.' 'Niemand is daar beter in dan jij.' 'Ach, ja.' zei Whitlock.'Doe maar lekker neerbuigend, hoor. Dat vind ik heerlijk.' Mike trok zijn jasje aan en liep naar de deur. 'De vergadering begint over vijf minuten,' zei hij. 'Zorg dat je niet te laat komt.' 'Ik loop al zo snel als ik kan...' Drie wanden van de UNACO-briefingkamer waren voorzien van een glanzende, donkerbruine lambrisering. De vierde wand bestond uit een glazen ruit die uitzicht bood op de East River. In het midden van de kamer stond een lange gepolitoerde tafel met aan beide zijden drie stoelen plus een stoel aan het hoofdeinde. Bij iedere stoel lagen schrijfblokken en potloden op tafel en verder stonden er glazen en een grote kan met water. Op een lang dressoir tegen de rechterwand stond bovendien een stalen dienblad met thee, koffie en een thermosfles met koude cola. Philpott was al aanwezig toen Mike Graham en C.W. Whitlock binnenkwamen. Hij stond voor het raam en las een faxbericht. Lucy Dow zat aan het eind van de tafel die het dichtste bij de deur was. Lucy, een jonge vrouw met een ernstige uitdrukking op haar gezicht, was een autoriteit op het gebied van Arabische aangelegenheden en had drie jaar lang veldwerk in Libanon gedaan. Sabrina was ook al aanwezig en stond zich een kop koffie in te schenken. 'Welkom thuis,' zei Mike. 'Hoe was het in Engeland?' 'Inspannend.' 'Heb je nog aan mijn Bath Olivers gedacht?' zei Whitlock. 'Of ben je die in alle drukte vergeten?' Sabrina wees naar een plastic tas van Fortnum & Mason op het dressoir. 'Zes pakjes. Genoeg om je nostalgie zo hoog op te laten laaien dat het pijn gaat doen.' 'Je bent een schat.' Whitlock gaf haar een snelle kus op haar wang. 'Die koekjes zijn eigenlijke het enige uit mijn studententijd wat ik echt mis.' 'Wat moet je dan een woest leven geleid hebben,' zei Mike. 'Wat heb je ermee uitgespookt - in een waterpijp verkruimeld en opgerookt soms?' 'Goed.' Philpott keek op van zijn faxbericht en wees naar de tafel. 'Willen jullie gaan zitten, alsjeblieft? Ik heb een drukke dag voor de boeg, dus we moeten het kort houden vandaag.' Whitlock en Mike pakten een kop koffie en gingen, zoals altijd, tegenover elkaar zitten. Om niemand op het idee te brengen dat er ook maar enige betekenis lag in de positie die het enige vrouwelijke permanente lid van de eenheid innam ten opzichte van de twee andere vaste medewerkers en de directeur, koos Sabrina telkens een andere plaats. Vandaag zat ze aan het hoofd van de tafel, aan dezelfde kant als Whitlock en naast Philpott. 'De hoofdlijnen van de moord op Emily Selby zijn jullie allemaal bekend,' zei Philpott terwijl hij de dossiermap opensloeg die voor hem op tafel lag. 'Lucy is hier vanochtend aanwezig om achtergrondinformatie te verschaffen die eventueel van nut kan zijn voor het vaststellen van de te volgen procedure. Om nog iets toe te voegen aan wat jullie al weten, kan ik jullie vertellen dat de VN zaterdagochtend vroeg een telefoontje heeft ontvangen van kolonel Wolrich van de Verbindingsdienst Veiligheidsaangelegenheden. De kolonel belde vanuit de Amerikaanse ambassade in Londen en heeft contact opgenomen over deze zaak met de vicesecretaris-generaal van de Veiligheidsraad. Als gevolg van dat gesprek zijn wij nu officieel betrokken bij de zaak-Selby.' 'Dus mijn verspilde weekeinde is niet volkomen zinloos geweest?' zei Whitlock. 'Waarom hebben ze UNACO er meteen al opgezet?' vroeg Lucy. 'Nou, er is hard bewijs dat aangeeft dat de schutter een goed opgeleide beroepsmoordenaar was, en bovendien iemand die over een grote reputatie beschikte. En dan is er het feit dat hij naar het Westen is gekomen om een Amerikaanse neer te schieten die toevallig joods was, die voor de Amerikaanse regering werkte en dan ook nog in het Witte Huis. Die beknopte samenvatting geeft al aan dat dit een zaak voor ons is. Er is genoeg dat op een internationaal misdrijf wijst en het gevaar van escalatie is navenant. Dus is dit een zaak voor de UNACO.' 'Ik kan bevestigen dat de moordenaar heel bekend was,' zei Lucy. Terwijl ze dat zei sloeg ze haar benen over elkaar en zette ze toen weer naast elkaar op de grond. 'In Libanon waren ze heel trots op Jakoeb Hisjam.' 'Heb je hem ooit ontmoet?' vroeg Philpott. 'Hij was geen sociaal type, maar, ja, ik ben ooit eens verkleed als nomadenvrouw uit de heuvels in dezelfde grote tent aanwezig geweest als hij, samen met een stuk of vijftig anderen. Hij was een heel gewone terrorist. Hij had hooguit wat meer geluk dan de meesten, of hij was wat overmoediger. Tot de Israëliërs te gebeten op hem raakten, was hij zo'n beetje de belangrijkste aanslagpleger. De Gesel der joden noemden de Libanezen hem. Toen de grond hem te heet onder de voeten werd en de Mossad hem steeds dichter op de hielen zat, heeft een van de beste Arabische chirurgen aangeboden om zijn gezicht te veranderen. Een grote operatie in een van de beste ziekenhuizen van Egypte, en helemaal gratis.' 'Is hij na die ingreep gewoon doorgegaan met waar hij al mee bezig was?' vroeg Philpott. Lucy schudde van nee. 'De Mossad kreeg een foto van hem toegespeeld. Vanuit Jakoeb gezien is het hele gedoe pure tijdverspilling geweest. Hij heeft er een gezicht aan overgehouden dat hij heel wat minder knap vond dan zijn eigen gezicht en uiteindelijk had hij net zo goed zijn oude gezicht kunnen houden. Hij moest toch weer onderduiken. Daarom is hij naar Marokko gegaan. Daar konden de Israëliërs hem moeilijk bereiken.' Philpott keek Mike eens aan. 'Vertel ons eens wat jij allemaal te weten bent gekomen.' Mike gaf hun een korte samenvatting van Hisjams onopvallende verblijf in Londen tot op de dag waarop hij eerst Emily Selby had neergeschoten en daarna zichzelf. 'Lucy kan ons waarschijnlijk wel meer vertellen, maar wat we op dit ogenblik het dringendst willen weten, is wat zijn reden was om Emily Selby te vermoorden en waar hij zijn pistool vandaan had. Tot dusverre tasten we op die beide punten volkomen in het duister.' 'Sabrina?' Sabrina vertelde hoe ze Emily Selby's hotelkamer was binnengedrongen en wat ze daar had gevonden. 'Voor een toerist had Emily een heleboel spullen bij zich, maar die sleutel en de lijst waren eigenlijk de enige dingen die ongewoon waren. Die sleutel zou trouwens lang niet zo interessant zijn geweest als hij niet in de voering van haar jasje was genaaid.' 'Wat voor een indruk heb je van die vrouw zelf gekregen?' vroeg Philpott. 'Netjes en ordelijk, misschien zelfs op het ziekelijke af.' Sabrina vertelde over het liniaaltje dat ze had gevonden en over de netjes op kleur gerangschikte kleren en de flesjes in de badkamer die keurig op volgorde van grootte waren gezet. 'Het soort kleren dat ze droeg, gaf aan dat ze een goed gevoel had voor mode, maar dat ze ook tamelijk terughoudend was, waarschijnlijk uit gevoel voor decorum. Ze had wat ik een "opzichtigheidsremming" noem. Ze had grenzen en barrières. Ze had flair, maar ze was conservatief genoeg om zichzelf geen al te uitbundige kleding toe te staan.' 'Wat is je algemene indruk?' vroeg Philpott. 'Dat ze intelligent en getalenteerd was en een levendige belangstelling had voor de wereld om haar heen. Maar ze heeft zo te zien ook last gehad van een tamelijk ernstige dwangneurose en dat wijst erop dat haar leven gedomineerd werd door een tragedie,' zei Sabrina. 'Vooral als ze voorkomen bij intelligente mensen wijzen dwanghandelingen er meestal op dat ze allerlei starre en ingewikkelde rituelen gebruiken om hun aandacht af te leiden van emotionele pijn.' C.W. zat te knikken, evenals Lucy. 'Emily Selby's levensgeschiedenis ondersteunt die interpretatie,' vervolgde Sabrina. 'Uit haar korte levensbeschrijving die ik zodra ik hier vanochtend ben aangekomen, onmiddellijk heb doorgelezen, blijkt dat ze drie jaar geleden haar man heeft verloren. Het was een dubbele tragedie omdat hij samen met haar vader om het leven is gekomen.' Philpott tikte op de fotokopie die voor hem op tafel lag. 'Lake Cayuga, bij Ithaca in de staat New York,' zei hij. 'Een ongeluk terwijl ze aan het vissen waren. De lijkschouwing heeft uitgewezen dat beide mannen door verdrinking om het leven zijn gekomen. We zullen de details nader onder de loep laten nemen. Sabrina, heb je ook nog iets gevonden dat aangeeft wat Emily Selby te maken heeft met Erika Stramm, die andere vrouw op de foto?' 'Ik ga ervan uit dat de initialen die met potlood onder op de lijst zijn geschreven voor "Erika Stramm" staan, maar dat is dan ook de enige aanwijzing waarover ik beschik. Ik ben nog steeds op zoek naar een mogelijk verband.' Philpott keek Whitlock eens aan. 'Vertel eens wat je te weten bent gekomen over die lijst.' Whitlock had zijn map al opengeslagen en de documenten lagen voor hem op tafel. 'Het is een lijst met dertig Duitse namen en adressen erop en het zijn allemaal mannennamen,' zei hij. 'Ik ben begonnen met het natrekken van de strafregisters, maar er was niets te vinden. Wat ze verder ook mogen zijn, het zijn in ieder geval oppassende burgers. Daarna heb ik het op de langzame manier moeten proberen, met behulp van Interpol dus. Iedereen heeft zich uiterst behulpzaam getoond en uiteindelijk ben ik over alle namen op de lijst wat meer te weten gekomen, of liever, alles wat er bij Interpol over hen bekend is.' 'Wat is het onderlinge verband?' vroeg Mike. 'Niets noemenswaardigs. Ze schijnen niet verwant te zijn en hebben ook geen zakelijke banden met elkaar. Zo te zien gaat het hen allemaal voor de wind, op een onopvallende manier, maar dat is dan ook zo'n beetje het enige wat ze gemeen lijken te hebben. Op één factor na dan. We weten dat vijftien van hen geadopteerd zijn geweest. Het waren oorlogswezen.' 'En de anderen?' vroeg Philpott. 'Daarvan zijn de gegevens tijdens de oorlog vernietigd. De bombardementen op Dresden en Berlijn en talloze andere steden hebben de persoonlijke gegevens van miljoenen mensen vernietigd en tegelijkertijd eindeloze mogelijkheden geschapen voor het creëren van nieuwe identiteiten.' C.W. spreidde zijn handen. 'Ongeveer tweederde van de bevolkingsregisters die in de jaren onmiddellijk na de oorlog in Duitsland zijn aangelegd, zijn voor onderzoekers gewoon niet betrouwbaar.' 'Wat zijn ze zoal van beroep?' vroeg Sabrina. 'Alles, van boekbinder of fabrikant van tapijttegels tot medicus of jurist - er zitten twee artsen en twee advocaten tussen - en de rest doet allemaal iets anders. Interpol heeft een paar zoektests gedaan in het huwelijksregister, maar dat heeft niets opgeleverd.' Mike vroeg of ze allemaal even oud waren. 'Dat niet, maar ze verschillen ook niet veel van elkaar. Hun leeftijden lopen uiteen van negenenvijftig tot vijfenzestig.' 'Ik denk dat er misschien een verband bestaat met het feit dat er zoveel wezen tussen zitten,' zei Sabrina. Ze zag dat Mike zijn hoofd schudde. 'In ieder geval wil ik die mogelijkheid niet uitsluiten,' zei ze met iets scherps in haar stem. 'En ondertussen,' zei Philpott, 'zal ik me onthouden van woeste slagen in de lucht naar de betekenis van deze lijst. Maar...' Hij schoof een exemplaar van de lijst naar voren en wees op een naam die ergens halverwege de pagina stond. 'Ik vind het verontrustend dat de naam van deze man erop staat.' Nieuwsgierig tuurden de anderen naar de lijst. 'Hij heet Andreas Wolff. Het is een Oostenrijkse systeemontwerper en programmeur.' 'Ik zie zijn gezicht al voor me,' zei Mike. De anderen keken hem aan. 'Van middelbare leeftijd, maar nog tamelijk jeugdig, kortgeknipt peper- en zoutkleurig haar, een stalen brilletje en een brede grijns.' Philpott knikte langzaam. 'Wat wil je daarmee zeggen, Mike?' 'Zijn foto staat op de dozen van een heel dure reeks computerspelletjes. Ze zijn overal te koop.' 'Mike hangt veel in speelgoedwinkels rond,' zei Sabrina. 'Die vent is een van de meesters van het moderne computerspel. Hij heeft zich gespecialiseerd in allerlei mengvormen: Dungeons & Dragons, arcade- en detectivespelletjes, alles door elkaar gehusseld. Het is zo te zien een geweldige formule, want die spelletjes worden veel verkocht en ze zijn niet goedkoop.' 'Andreas Wolff is ongetwijfeld een grote naam in recreatieve software,' zei Philpott droogjes, 'maar in kringen van beveiliging en politie, serieuze kringen dus, heeft hij ook een grote reputatie opgebouwd. Hij is degene die de software heeft ontworpen die alle ICON-gegevens beschermt.' ICON, het International Criminal Observation Network, was de belangrijkste criminele inlichtingendienst van het Westen. Strafregisters, bestanden met vingerafdrukken, profielen van favoriete werkwijzen plus een groot aantal andere gegevens, waaronder de details van honderden lopende of geplande politieonderzoeken werden via het ICON-netwerk uitgewisseld en gearchiveerd. Met de juiste toegangscode en wat computerkennis kon iedereen binnen enkele seconden toegang krijgen tot alle recente gegevens waarover de politie beschikte, waaronder de details van vrijwel elk misdrijf en de persoonlijke gegevens van bijna alle als zodanig bekendstaande misdadigers. 'Is het zeker dat de man op die lijst onze Andreas Wolff is?' vroeg Sabrina. 'Zijn adres is hetzelfde,' zei Philpott, 'en uit C.W.'s informatie blijkt dat zijn leeftijd ook klopt. Wolff is achtenvijftig. Nogmaals, ik wil niet gaan raden naar de mogelijke betekenis van deze lijst, maar ik vind het zorgwekkend dat Wolffs naam juist op zo'n moment als dit opduikt in zo'n mysterieuze context.' 'Wat is er zo speciaal aan dit moment?' vroeg Sabrina. 'Nou, zoals jullie allemaal weten, is ICON het afgelopen jaar steeds ingewikkelder geworden. Wat jullie nog niet weten, is dat Andreas Wolff zich inmiddels onmisbaar heeft gemaakt. Nu zoveel politieorganisaties hun gegevensbestanden aan ICON hebben toevertrouwd, is zijn deskundigheid van doorslaggevend belang voor het voortbestaan van de organisatie.' 'Bedoelt u,' zei Mike, 'dat de helft van alle politieorganisaties en veiligheidsdiensten ter wereld zo stom is geweest om alles op die ene kaart te zetten? Waarom in 's hemelsnaam?' 'Het is geen ideale situatie,' zei Philpott, 'en niemand heeft het van tevoren zo gepland, maar Wolff is zo nauw betrokken geraakt bij de verdere uitbreiding van het systeem dat hij op zijn vakgebied de meeste anderen ver voorbij is gestreefd. Niemand anders begrijpt zijn programma's en zijn beveiligingsprotocollen.' 'Dus als Wolff ooit iets mocht overkomen,' zei Whitlock, 'komt de verdere beveiliging van de archieven stil te liggen en dus worden de bestanden dan snel heel kwetsbaar.' 'Dat is precies wat ik bedoelde. Iemand die zich illegaal toegang weet te verschaffen tot de ICON-databases kan daar enorm veel te weten komen. En jammer genoeg komt een groot deel van de recente ontwikkelingen op het gebied van de elektronische misdaad dan ook voort uit de wens om in de ICON-bestanden in te breken.' 'Hebben die hackers een reële kans?' vroeg Lucy. 'O, zeker. Ze hebben een kans en die hebben ze gegrepen ook. Er is al ingebroken.' Lucy keek verbaasd op. En Sabrina ook. 'Twee keer in drie weken,' zei Philpott. 'Elke keer is de databank maar een microseconde open geweest voordat de alternatieve cryptografische programma's het overnamen, maar de waarschuwing is niet mis te verstaan. De huidige generatie beveiligingsmaatregelen is steeds minder effectief aan het worden en we hebben niet al te veel alternatieven.' 'Wie zit daarachter?' vroeg Lucy. 'God mag het weten. Ik denk dat het meer dan één groep is. Alle criminele organisaties van over de hele wereld hebben er belang bij dat de wetshandhaving wordt ondermijnd. De hackers zijn voortdurend druk in de weer en om ze aan het werk te houden, worden hun grote financiële beloningen in het vooruitzicht gesteld.' 'Wat wordt ertegen gedaan?' vroeg Mike. 'Voorlopig zorgt Andreas Wolff ervoor dat ICON veilig is door om de twaalf uur de toegangscodes aan te passen en daar blijft hij mee doorgaan tot zijn nieuwe generatie zelflerende beveiligingssystemen getest en geïnstalleerd is.' 'Dus als Wolff om de een of andere reden niet meer beschikbaar is,' zei Sabrina,'stort de hele ICON-beveiliging in?' 'Zo ernstig zou het inderdaad kunnen zijn,' zei Philpott. 'We zouden ICON natuurlijk tijdelijk kunnen sluiten, maar dat zou catastrofaal zijn. Het zou bijna net zo'n ramp zijn als een geslaagde inbraak in het systeem. Als de nieuwe beveiligingsprogramma's geïnstalleerd zijn, zal alles veranderen, want dan is ICON in wezen een zichzelf beveiligend systeem geworden. Tot die tijd blijft er echter een ernstig risico bestaan. Zonder de steun van Wolff zou de beveiliging van onze archieven en operationele strategieën lang genoeg doorbroken kunnen worden om ernstige afbreuk te doen aan de veiligheid van onze medewerkers en de vertrouwelijkheid van onze gegevens.' Plotseling zweeg hij en keek even op zijn horloge. 'Juist.' Hij stond op. 'Dat was het dan. Ik moet weg. Wisselen jullie je ervaringen uit en zorg ervoor dat jullie allemaal evenveel over deze zaak weten. Probeer erachter te komen wat het onderlinge verband is tussen de namen op die lijst. Als jullie daarin slagen, weten jullie ook waarom Emily Selby is vermoord en met welke tegenstander we hier te maken hebben. Lucy, bedankt voor je assistentie.' Halverwege de deur bleef hij plotseling stilstaan.'Misschien dat ik later nog van mening verander, maar ik denk dat het een goed idee is als Sabrina probeert zoveel mogelijk gegevens over Emily Selby boven water te krijgen, met name over haar banden met Erika Stramm.' 'Kunnen we er niet beter meteen iemand op uit sturen om die Stramm te verhoren?' vroeg Whitlock. 'Nee, ik wil dat wij iets weten over wat die twee met elkaar te maken hadden voordat zij ons haar versie van het verhaal vertelt. Mike, ga jij maar achter die sleutel aan die Sabrina gevonden heeft. C.W., jij blijft proberen een onderling verband te vinden tussen de namen op die lijst.' Philpott beende naar de deur en trok die open. 'Om verder te kunnen werken hebben we een duidelijk beeld nodig van waar we mee te maken hebben. Doe je best voor me, jullie.' Mike en C.W. mompelden iets geruststellends. Sabrina knikte. 'Dat heb ik per slot van rekening wel verdiend,' zei Philpott, en na die woorden liep hij weg.