7

De volgende ochtend nam Sabrina Carver een vroege ochtendvlucht naar Washington D.C. Ze was van plan om de vrienden en bekenden van Emily Selby op een zo informeel mogelijke manier aan een verhoor te onderwerpen en op die manier informatie in te winnen waarvan ze anders verstoken zou blijven. De administratieve staf van de UNACO had alvast een afspraak voor haar gemaakt met het Witte Huis, waar ze Emily's voormalige collega's te spreken hoopte te krijgen. Tijdens die gesprekken zou ze zich voordoen als een inspecteur van politie. Op haar geplastificeerde identiteitsbewijs, prachtig gedrukt in plechtstatige, gedempte kleuren, stond te lezen dat ze een medewerkster was van het United States National Central Bureau of the International Criminal Police Organization. Het was de officiële, hoogst formele manier om aan te geven dat ze een agente was van Interpol. Bij de receptie van het Witte Huis werd ze opgewacht door een gedecideerde jonge vrouw die haar naar een wachtkamer bracht, waar ze een paar minuten later werd opgehaald door de tweede assistent van de Voorlichter, Kevin Riley. Riley was een stevig gebouwde man, die zich verschanste achter procedures. 'De veiligheidsvoorschriften van het Witte Huis vereisen dat u tijdens uw bezoek voortdurend in dit vertrek blijft,' zei hij tegen Sabrina. 'Als u dit vertrek verlaat, om welke reden dan ook, dient u zich te laten vergezellen door een beveiligingsmedewerker van het Witte Huis. Binnen die beperkingen zullen we vanzelfsprekend alles doen wat in ons vermogen ligt om u van dienst te zijn.' 'Dank u wel.' 'Omdat uw medewerkers ons ervan verzekerd hebben dat u hier niet bent in het kader van een officieel onderzoek, hebben we het aan de betrokkenen zelf overgelaten of ze u te woord wilden staan of niet. Drie collega's van mevrouw Selby hebben zich daartoe bereid verklaard. De eerste kan hier nu ieder moment zijn. Natuurlijk is er ons veel aan gelegen om Emily's naam van elke mogelijke blaam te zuiveren.' De eerste die de kamer binnenkwam, was Janice Cleary, een korte, dikke vrouw van voor in de veertig. Janice had een parfum op dat een weeïge, zoete walm verspreidde en nadat ze hijgend was gaan zitten, nam ze even de tijd om haar ruimvallende kleding weer in de plooi te trekken. Toen ze het woord nam, bleek dat ze een hoog kinderstemmetje had. 'Ik was waarschijnlijk Emily's beste vriendin, hier op het werk,' zei ze tegen Sabrina. 'Vier jaar geleden hebben we samen aan het Herzog-project gewerkt en ik denk dat we toen bevriend zijn geraakt.' 'Wat was het Herzog-project?' 'Het was naar de toenmalige president van Israël genoemd, Chaim Herzog. Hij zocht een solide basis voor een Arabisch-Israëlisch vredesverdrag en we hadden hier het gevoel dat hij wel wat meer steun vanuit de Verenigde Staten kon gebruiken, die op dat ogenblik officieel helemaal niet op zulke goede voet met Israël stonden. Emily en ik hebben alles gedaan wat binnen ons vermogen lag om wat meer aandacht te vestigen op de niet-politieke gebieden waarop de twee naties gemeenschappelijke belangen hadden.' 'Hoe hebt u dat precies aangepakt?' 'Met behulp van de pers en de radio hebben we wat meer aandacht weten te krijgen voor de culturele uitwisselingsprogramma's en we hebben een brochure geschreven waarin we erop wezen hoe nauw verwant het binnenlandse beleid van Israël en de Verenigde Staten wel niet was. Het was onze bedoeling om beide naties er wat beter van bewust te maken dat ze los van hun politieke meningsverschillen toch eigenlijk heel goede vrienden waren. Emily heeft er echt met hart en ziel aan gewerkt, en zoals ik al zei, we zijn daardoor bevriend geraakt.' 'Kunt u me iets meer vertellen over Emily als persoon?' vroeg Sabrina. 'Kwam ze veel onder de mensen? Ging ze uit? Naar het theater, naar concerten?' 'Niet na Desmonds dood,' zei Janice. 'En daarvoor trouwens ook niet zo veel,denk ik...' 'Heeft ze de dood van haar man slecht opgenomen?' 'Zou u dat dan niet doen?' 'Heeft het lang geduurd voordat ze eroverheen was?' 'Ze is er nooit overheen gekomen.' 'Heeft ze u dat verteld?' 'Nee, maar dat zag ik zo ook wel. Ze is heel erg veranderd. Ze is teruggetrokken geworden, een kluizenaarster. Ze heeft allemaal kleine werkrituelen ontwikkeld, dingetjes die ze gewoon in haar eentje kon doen, wat in dit vak niet moeilijk is. Zo groei je uit tot een specialiste, en Emily was de beste specialiste die we hadden. Ze zag nooit iets over het hoofd.' Sabrina was er heel zeker van dat Janice nooit zo nauw bevriend was geweest met Emily als ze zelf wel dacht. Grofbesnaarde mensen zien beleefdheid vaak voor vriendelijkheid aan. Ze praatten nog een paar minuten lang door, lang genoeg om Sabrina ervan te overtuigen dat Janice niets van Emily's sociale leven wist, hoe omvangrijk of beperkt dat dan ook geweest mocht zijn. Daarna bedankte ze Janice en verontschuldigde zich ervoor dat ze haar zo lang van haar werk had gehouden. Een minuut nadat Janice het vertrek had verlaten, kwam er een jongeman binnen. Hij was lang van stuk en had een strakke mond die £r uitzag of hij niet tot glimlachen in staat was. Met zijn bleke, diep in hun kassen verzonken ogen, wierp hij Sabrina een behoedzame blik toe. Het was Joe Dexter. De afgelopen vijf jaar, zo vertelde hij, had hij als onderzoeksassistent gewerkt voor drie vooraanstaande politiek analisten, van wie Emily Selby er één was geweest. Zonder ook maar een enkele aansporing praatte hij tien minuten vol over Emily. Hij beschreef haar werkmethoden, haar organisatietalent, haar geduld met andere mensen, de grenzeloze toewijding waarmee ze haar werk had gedaan. Hij had een heel hoge dunk van haar gehad, zei hij. Terwijl hij verder praatte, drong het tot Sabrina door dat hij wel wat meer dan alleen een hoge dunk van haar had gehad. Hoewel Emily hem kennelijk als niet meer dan een gewaardeerde medewerker had beschouwd, was hij duidelijk smoorverliefd op haar geweest. Maar daar had hij haar nooit iets over gezegd; hij had Emily nooit iets van zijn gevoelens voor haar laten blijken. Dat zou niet professioneel geweest zijn,zei hij. Net zoals Mike en ik, dacht Sabrina tot haar eigen stomme verbazing. Ze was op een verborgen waarheid gestoten - niet voor de eerste keer trouwens - maar zoals altijd deinsde ze ervoor terug. Ze boog haar hoofd over haar notitieblokje en sloot even haar ogen. Ze hadden elkaar nooit iets gezegd en lieten ook nooit op welke andere manier dan ook iets blijken. Meestal kreeg juist de tegenovergestelde emotie daardoor de overhand. Ze waren rivalen binnen hetzelfde team, tegenstanders die streden voor dezelfde zaak. Zo nu en dan voelde ze een antipathie jegens hem die zo sterk was dat het bijna op haat leek, maar ze wist ook dat ze daarmee gevoelens in bedwang hield die zo sterk waren dat ze hem ermee overweldigd en gesmoord zou hebben. En zonder daar ooit naar gevraagd te hebben, vermoedde ze dat hij eveneens iets dergelijks onderdrukte. Joe Dexter was inmiddels uitgepraat en Sabrina bedankte hem voor de tijd die hij voor haar had willen vrijmaken. Zonder verder nog maar een woord te zeggen, liep hij de kamer uit. Ze bleef even naar haar notitieboekje zitten staren. Ook deze keer had ze niets over de échte Emily Selby te horen gekregen. Waarschijnlijk moest ze zich erbij neerleggen dat ze met lege handen naar Chicago zou terugkeren. Het was vermoedelijk het beste om nu alvast aan het idee te wennen en te bedenken hoe ze zich het beste teweer kon stellen tegen Philpotts misprijzende blik. De telefoon ging. Een vrouw stelde zichzelf voor als Dilys Craig. Ze was een voormalige collega van Emily en zou graag met Sabrina over haar willen praten, maar op dit moment was ze bezet. 'Het is een onverwachte opdracht, iets waar ik niet onderuit kan,' zei ze. 'Wat dacht u ervan om later op de dag ergens af te spreken? Voor een kop koffie bijvoorbeeld?' 'Uitstekend,' zei Sabrina. 'Geen enkel probleem, hoor. Waar zullen we afspreken?' 'Harvey and Hannah,' zei Dilys. 'Neem de Pennsylvania Avenue tot aan het Willard Hotel, en rij dan naar het uithangbord van de Oriental Grill. Daar zit het vlak naast. Halfvijf. Is dat goed?' 'Uitstekend,' zei Sabrina.

*** 

Om even over half vijf kwam Dilys Craig de coffeeshop binnen en liep recht naar Sabrina's tafeltje toe. Ze droeg een geruit Escada-jasje met daaronder een grijze kokerrok, en ze zag er oogverblindend knap uit. Ze was een lange vrouw met grote bruine ogen en een huid die met behulp van cosmetica een perfecte effenheid had bereikt.» Haar kortgeknipte haar was roodbruin geverfd. Ze was niet jong - er zaten kleine kraaienpootjes om haar oog- en mondhoeken - maar haar energie en zelfverzekerde uitstraling waren indrukwekkend. 'Ik heb al koffie besteld,' zei Sabrina en ze wees naar het kopje tegenover haar. 'De serveerster scheen te weten wat u lekker vindt.' 'Geweldige meid,' zei Dilys, en ze sloeg haar lange, elegante benen over elkaar. 'Aangenaam kennis met je te maken, Sabrina.' Ze nam een slokje koffie. 'Zal ik maar meteen van wal steken?' 'Best.' 'Nou, laat ik dan beginnen met je te vertellen dat Emily en ik zo goed bevriend waren als je met haar maar kon zijn, maar dat ze niet iemand was die mensen erg dichtbij liet komen. Ze hield de wereld nogal op een afstand.' Ze haalde een matzwarte sigarettenkoker uit haar tasje. 'Vind je het erg als ik rook?' 'Nee, maar ik dacht...' 'Dat roken hier verboden is? Inderdaad, maar dat maakt het des te prettiger. Ik kan hier roken zolang als er geen andere klanten zijn.' Ze stak er eentje op en zuchtte. 'Ik vind dit allemaal zo onwerkelijk. Ik kan nog steeds niet helemaal bevatten dat ze dood is. Maar ik zal je naar beste vermogen helpen.' 'Ik probeer wat achtergrondkennis op te doen over Emily's privé-leven,' zei Sabrina. 'Sprak u elkaar ook wel eens buiten het werk om?' 'O, ja, vaak. Toen Desmond er nog was, natuurlijk. Ze gingen veel naar recepties hier in D.C. en dat deed ik ook, meestal met mijn vriendje van dat moment, dus ook buiten kantoortijd zagen we elkaar vrij regelmatig.' 'Hebt u ooit een van haar vrienden ontmoet? Iemand die niets te maken had met haar werk?' 'Nee.' Dilys schudde haar hoofd. 'Ik denk niet dat ze die hadden, niet in de zin van mensen die ze regelmatig zagen. Ze hadden elkaar en daar leken ze tevreden mee te zijn. En dan was er natuurlijk Emily's vader, die net als zij op de campus van Cornell University woonde. Ik weet dat ze veel van hem hield.' 'Heeft ze het ooit over een vrouw gehad die Erika heette?' 'Erika Stramm?' Dilys glimlachte toen ze de verraste uitdrukking op Sabrina's gezicht opmerkte. 'Dat was haar nichtje.' 'Nichtje?' 'Nou, achternichtje eigenlijk.' Sabrina vroeg zich af waarom UNACO er niet achtergekomen was dat Erika en Emily familie van elkaar waren. 'Emily's vader is geboren als Johannes Stramm,' zei Dilys, 'maar in het concentratiekamp waar hij tijdens de oorlog drie jaar heeft doorgebracht, heeft hij zijn naam veranderd, om zijn identiteit te verliezen en zijn leven te redden. Toen hij naar Amerika is gekomen, heeft hij die schuilnaam aangehouden. Hij stond hier bekend als Johannes Lustig, en dat was dus Emily's meisjesnaam. Erika is de dochter van zijn nicht. Ja, hoor, ik wist wie Erika was, en een paar medewerkers van het Witte Huis wisten dat ook. Het wordt je niet echt aangerekend, zo'n semi-gewelddadig familielid, in ieder geval niet als je bij iedereen zo hoog in aanzien staat als Emily. Tegenwoordig wordt zoiets niet meer zo snel in je dossier opgenomen. Het doet de mensen te veel denken aan die goedkope heksenjachten van McCarthy, weet je.' Sabrina merkte geïnteresseerd op dat algemeen bekend was geweest dat Erika Stramm een actieve linkse terroriste was. 'Weet u iets over de mensen met wie Emily omging na de dood van haar man?' Met een elegant gebaar haalde Dilys haar schouders op. 'Daar zei ze nooit zoveel over. Ik heb het gevoel dat haar kennissenkring plotseling heel sterk gekrompen was. Zo gaat het vaak met weduwen.' 'Ja, dat denk ik ook. Vertelt u me eens wat meer over haar persoonlijkheid.' Dilys nam een trek van haar sigaret en keek even op het kleine Gucci-horloge om haar pols. 'Eén ding dat echt heel opvallend aan haar was, was haar gebrek aan egoïsme. Onbaatzuchtigheid, dat is een eigenschap waar iedereen wel eens van gehoord heeft, maar Emily was de enige die ik ooit heb gekend die ook werkelijk onbaatzuchtig was. Als er sprake was van strijdige belangen, was zij altijd degene die toegaf.' 'Het lijkt wel of ze een soort heilige was.' 'Ojee, nee.' Dilys trok een gezicht. 'Wie heeft je dat nou wijsgemaakt?' 'Niemand, maar wat ik allemaal over haar heb gehoord, geeft me de indruk dat ze een ongewoon goedhartig iemand is geweest.' 'In sommige opzichten wel, misschien, maar ze was niet zijig genoeg om een goede heilige te kunnen zijn. Ik denk dat je haar het beste als een goede padvindster kunt zien. Ze was terughoudend, maar nooit afstandelijk. Ze stond altijd voor je klaar en ze deed ook werkelijk haar best voor je. Ze was verlegen, dat wel, maar ze probeerde nooit een geheimzinnige indruk te maken. Snap je wat ik bedoel?' 'Ik denk van wel.' Sabrina keek hoe de vrouw achter de toog een cappuccino met een schuimlaag van wel tweeënhalve centimeter dik maakte. Het schuim was donzig, maar toch ook stevig. Kon zij het zelf ook maar zo! Wat ze ook deed, haar cappuccino smaakte altijd lekker, maar schuimen deed hij nooit. 'Dilys, heb je enig idee waarom ze is vermoord?' 'Dat wilde ik jou net vragen.' 'We weten alleen maar hoe het gedaan is. We hebben geen idee waarom. Nou, gezien haar karakter: goedhartig, royaal, maar ook erg op zichzelf...' Dilys haalde opnieuw één schouder op. 'Of de moordenaar heeft een ernstige vergissing begaan óf het had iets met haar nicht te maken.' 'Erika Stramm.' 'Weet je of ze elkaar vaak zagen?' 'De afgelopen tijd schreven ze veel, en het was hen ernst.' 'Hoezo?' 'Ik weet het niet, maar Joe Dexter - die heb je toch gesproken, hè? -fungeerde als postbode.' 'Hoe bedoel je?' 'Joe leidt een rustig leven. Hij woont alleen en weet niet voldoende van de menselijke natuur om er ook maar enige greep op te krijgen. Dus vindt hij zijn levensvervulling als sysop.' 'Ik hoor te weten wat dat is.' 'System operator,' zei Dilys. 'Bij een openbaar bulletinboard. Meestal zit hij 's avonds aan de computer. Die computer fungeert als een bulletinboard met een heleboel informatie erop die mensen kunnen downloaden. Ze kunnen eventueel ook zelf informatie op het scherm zetten en het is ook mogelijk om schriftelijk met anderen in discussie te gaan. De sysop is de beheerder van het bulletinboard.' 'Hoe neem je er contact mee op?' 'Met een telefoonaansluiting en een modem. Maar waar het me nu om gaat, is dat Joe met zijn bulletinboard e-mail kan ontvangen vanuit de hele wereld, via Internet. Dus ontving hij voor Emily de e-mail van Erika en stuurde Emily dan weer via hem brieven naar de elektronische postbus van Erika, waar die ook mag zijn.' 'Heeft ze het daar ooit met jou over gehad?' 'Nee, en ik heb er ook niet naar gevraagd,' zei Dilys. 'Maar weet je, het enige wat je hoeft te doen om eventuele onregelmatigheden in een patroon op te merken, is lang genoeg blijven kijken, en een maand of zes, zeven geleden, begon ik de indruk te krijgen dat Joe niet langer alleen maar onderzoek voor Emily deed. Dus ben ik goed gaan kijken en het e-mailverkeer tussen Erika en Emily was duidelijk toegenomen. Dat was de verandering in het patroon.' 'Wat heb je toen gedaan?' 'Ik heb Joe er eens op aangesproken en na wat aandringen gaf hij toe dat hij het e-mailverkeer voor hen regelde. Hij had echter geen flauw idee van wat er in al die berichten stond. Ze waren gecodeerd, en hij heeft nooit geprobeerd de code te breken.' 'Dat geloof ik zo.' 'Inderdaad. Hij had veel te veel respect voor Emily om zoiets te doen. Ik denk dat hij verliefd op haar was.' 'Denk je dat hij vermoedde dat er iets mis was?' 'Nee, absoluut niet. Hij dacht dat het vertrouwelijk was, maar gewoon in de zin van "privé". Het is nooit bij hem opgekomen dat er wel eens iets sinisters achter al die e-mail zou kunnen zitten. Hij vond dat hij gewoon discreet was.' Dilys dronk haar kop leeg en stond op. 'Hoor eens,' zei ze met een knikje in de richting van twee nieuwe klanten die aan het tafeltje naast hen waren komen zitten, 'ik haal nog wel wat koffie, maar vind je het erg als we buiten op de veranda gaan zitten om die op te drinken?' 'Wil je soms roken?' 'Heb meelij. Ik ben verslaafd.' 'Geeft niet, hoor.' Met hun koffie liepen ze naar een klein tafeltje aan het einde van de veranda. Het stond vlak naast een windscherm dat bestond uit een stuk zeildoek dat tussen twee palen was gespannen. Dilys zei: 'Als ik er even over nadenk, moet ik erom lachen.' Ze kromde haar hand om de aansteker en nam een paar flinke trekken, tot er een vlam uit haar sigaret oplaaide. Ze leunde achterover. 'Al die navrante ironieën, als je ouder wordt verzamel je er steeds meer om je heen, net alsof het huisraad is. Elke dag is er wel een ogenblik dat ik zoiets doe als dit, naar buiten gaan, de frisse lucht in, om mijn longen vol te zuigen met rook.' Sabrina nam een slokje koffie en wachtte tot Dilys uit zichzelf voor de dag zou komen met wat ze nog over Emily wilde vertellen. 'Ben je ooit getrouwd geweest, Sabrina?' 'Nee.' 'Ik wel, twee keer. En twee keer gescheiden. Beide keren is het een enorme klap geweest, zelfs al was ik de ene inmiddels gaan haten en riep de ander alleen nog maar weerzin bij me op. Ik heb er beide keren lang over gedaan om er weer bovenop te komen. Toen ik me probeerde voor te stellen wat Emily doorgemaakt moet hebben toen haar man plotseling dóód bleek te zijn, de man van wie ze meer hield dan van wie dan ook. God...' 'En haar vader ook.' 'Ze heeft het er wel eens met me over gehad.' 'Over haar vader?' 'Over het overlijden van de twee mannen in haar leven.' Dilys nam een trek aan haar sigaret en blies de rook uit over de veranda. 'Ze heeft me ook gevraagd om het er nooit met iemand anders over te hebben.' Dilys keek Sabrina strak aan. 'Misschien is het belangrijk om dat nu toch te doen.' Sabrina bleef wachten. 'Ik denk dat ze het me heeft verteld omdat ze het absoluut aan iemand kwijt moest. Het leek een regelrechte tragedie. Haar man Desmond en haar vader waren aan het vissen op Lake Cayuga. Dat meer bevindt zich op het campusterrein van Cornell en ligt in het zicht van het huis waar de Selby's in woonden. Emily was daar een week met vakantie. Op de middag dat het gebeurde, kwam ze net terug uit de universiteitsbibliotheek met een stapel literatuurverwijzingen voor een boek dat ze aan het schrijven was, en vanuit de zitkamer zag ze die lege boot op het water drijven. Ze heeft me verteld dat het eerste wat bij haar op kwam, was dat hij was weggedreven. Ze dacht dat Des en haar vader een borrel zaten te drinken in de kroeg, zoals ze wel vaker deden om die tijd van de dag. Maar toen drong het tot haar door dat er nergens in het huis iets te zien was wat erop wees dat de twee mannen al waren teruggekeerd van de vistocht. Ze heeft overal gekeken, en na een tijdje, toen ze helemaal panisch was geworden, heeft ze de politie gebeld. Die is onmiddellijk gaan dreggen en tegen zonsondergang zijn de lijken al gevonden.' 'Dergelijke dingen gebeuren nu eenmaal,' zei Sabrina. 'Een schoolvriendinnetje van me is op dezelfde manier overleden.' 'Een neefje van mij is ook zoiets overkomen. Omgeslagen. Hij had zware kleren aan en heeft de kust niet weten te bereiken.' 'Maar dat ongeluk was toch zeker niet dat waar je van Emily met niemand over mocht praten?' 'Nee.' Dilys gooide haar peukje weg en stak een nieuwe sigaret op. 'Na het ongeluk heeft iedereen - haar buren, haar collega's, de leiding van Cornell en de politie - allemaal hetzelfde gezegd: dat dit soort dingen nu eenmaal gebeurt. Maar Emily wilde niet geloven dat het een ongeluk was.' 'Had ze daar enige reden voor?' 'De patholoog-anatoom die de lijkschouwing heeft verricht, heeft haar er een gegeven. Tijdens de rechtszitting ter vaststelling van de doodsoorzaak is er niet al te veel aandacht besteed aan zijn verklaring. De rechtbank had het heel druk. Er was nog een lange reeks andere zaken die dringend afgehandeld moesten worden, dus het was meer een kwestie van even een stempel zetten dan een echte rechtszitting. Officieel vastgestelde doodsoorzaak: verdrinking. Er is geen bewijs overgelegd dat aanleiding gaf tot het vermoeden dat de twee overlijdensgevallen niet het gevolg van een ongeluk waren, maar de patholoog-anatoom heeft wel geprobeerd om bezwaar aan te tekenen. Hij had zo zijn twijfels en hij had willen vertellen wat die waren. Maar daar heeft hij helemaal de kans niet toe gekregen. Emily hoorde hem zijn hart luchten tegen een politieman en is hem naderhand gaan opzoeken.' Dilys zweeg even en wees naar haar kopje. 'Hoor eens, ik weet dat ik een zielig oud wijf ben, maar eerlijk gezegd ben ik ook al verslaafd aan cafeïne, dus als je het niet erg vindt om even te wachten...' Ze maakte aanstalten om op te staan, maar Sabrina zei dat het nu haar beurt was, ging naar binnen en bestelde nog twee koffie. Voordat ze terugging naar de veranda, liep ze naar de wc, pakte haar mobiele telefoon en belde even naar de UNACO, waar Philpotts secretaresse de hoorn opnam. Sabrina gaf haar de namen van de twee mannen door, plus het jaar waarin ze om het leven waren gekomen, en vroeg haar om een uitdraai van het verslag van de lijkschouwer. Daarna liep ze met twee tot over de rand toe gevulde kopjes weer terug naar de veranda en ging tegenover Dilys zitten. 'Oké,' zei ze. 'Steek maar van wal.' Dilys vertelde dat Emily naar het ziekenhuis was gegaan waaraan de patholoog-anatoom als consultant en opleider verbonden was. 'Aanvankelijk had hij haar niets willen vertellen omdat hij van mening was dat hij als officieel geaccrediteerd lijkschouwer van de Staat New York inbreuk op zijn beroepsethiek zou maken als hij een omstreden mening over een bepaalde kwestie uitte tegenover een van de betrokken partijen. Maar het kostte Emily weinig moeite om zijn weerstand te ondermijnen,' vervolgde Dilys. 'Hij was nogal in zijn wiek geschoten over de manier waarop de rechter hem de mond had gesnoerd toen hij een paar kanttekeningen had willen plaatsen bij het proces-verbaal. Hij was gekwetst, zowel in zijn rechtsgevoel als in zijn trots, en daarom heeft hij na enig aandringen Emily alles verteld over zijn bedenkingen.' Het leed geen enkele twijfel, had de patholoog-anatoom gezegd, dat zowel haar man als haar vader door verdrinking om het leven was gekomen. Hij was er echter heel wat minder zeker van dat de boot gewoon was omgeslagen. 'Beide lijken vertoonden sporen van verwondingen,' zei Dilys. 'Blauwe plekken in de nek bijvoorbeeld, een snee in Desmonds voorhoofd en een op de kruin van Emily's vader. Verder waren er diverse schrammen aangetroffen, kneuzingen rondom de ogen en in Desmonds geval zelfs een ontwrichte heup. Volgens de patholoog-anatoom was dat niet het soort verwondingen dat hij met een dergelijk ongeluk associeerde. Het leken hem meer de gevolgen van een hevig gevecht.' 'Wat heeft Emily daaraan gedaan?' 'Ze heeft me verteld dat ze heeft geprobeerd de zaak weer te laten openen, maar dat de autoriteiten daar niet aan wilden beginnen. De patholoog-anatoom heeft een tijdje geprobeerd haar te helpen. Hij heeft een mondelinge verklaring afgelegd tegenover de politie en bovendien een lange schriftelijke verklaring opgesteld waarin hij uitlegt dat er naast de ongebruikelijke zichtbare verwondingen van de lijken, ook vreemde inwendige lichamelijke verschijnselen waren geconstateerd en dat die gewoon niet klopten met de veronderstelde loop der gebeurtenissen. Maar hij stond tegen een muur te praten, net als Emily, en een maand nadat hij was begonnen haar te helpen bleek hij een of ander soort kanker te hebben. Ze had er een bepaalde afkorting voor: NLH of zoiets.' 'NHL,' zei Sabrina. 'Non-Hodgkins-lymfoom.' 'Wat dan ook, hij is kort daarna gestorven en dat betekende dat Emily haar enige bondgenoot kwijt was. Ze was heel verbitterd, maar korte tijd later werd ze ineens heel zwijgzaam en sindsdien heeft ze me er nooit meer iets over verteld. Ik denk echter niet dat ze na de dood van de patholoog-anatoom nog geprobeerd heeft om de zaak weer geopend te krijgen.' 'Denk je dat ze een reden wist waarom iemand zou proberen haar vader en haar man te vermoorden?' 'Ik weet zeker dat ze wel haar verdenkingen koesterde,' zei Dilys. 'Ik bedoel, het heeft haar niet veel moeite gekost om te accepteren dat er sprake was van een misdrijf. Het enige wat ze er ooit tegen mij over gezegd heeft, was dat ze het vermoeden had dat haar man vermoord was omdat hij degenen die haar vader waren komen vermoorden voor de voeten had gelopen.' 'Heeft ze dat werkelijk zo gezegd?' 'Eén keer maar, en daarna leek ze daar spijt van te hebben en wilde ze er verder niet meer over praten.' Zwijgend zaten ze nog even koffie te drinken. Na een minuut of zo keek Dilys echter op haar horloge en zei dat ze zich moest haasten. 'Ik heb een afspraakje en op mijn leeftijd is dat een gebeurtenis die je heel serieus dient te nemen. Ik doe enorme moeite om er goed uit te zien en ik verkeer zo onderhand in het stadium waar het me alleen al een uur kost om de fundamenten te leggen.' 'Doe jezelf niet te kort,' zei Sabrina. 'Je ziet er geweldig uit.' 'Als ik ook maar een tiende van jouw schoonheid had, meid, zou ik al die moeite onmiddellijk achterwege laten.' Ze liepen de coffeeshop weer binnen en bij de voordeur stak Sabrina haar hand uit. 'Bedankt voor het gesprek, Dilys.' 'Het was me een genoegen. Ben je er iets mee opgeschoten?' 'Een heleboel. Ik heb nu een veel duidelijker beeld van Emily en je hebt me ook een paar aanknopingspunten gegeven.' 'Nou, dat is dan tenminste iets, hè?' 'Het is meer dan ik had verwacht,' zei Sabrina.