♥ 23 ♥

Doe normaal

Cate en Jill keken naar dr. Phil op tv. Die ging tekeer tegen een getrouwde man die met zijn collega’s flirtte. Cate droeg nog altijd de kleren waarin ze voor de klas had gestaan. Ze zat met haar blote voeten op tafel en at Ben & Jerry’s Phish Food-ijs, rechtstreeks uit de kartonnen beker. Jills haar was in folie gewikkeld om het zwart te verven voor Halloween.

“Ik vraag me af wat dr. Phil zou zeggen als hij mij onder handen moest nemen,” zei Cate. “Hoeveel denk je dat hij per uur rekent?” Ze stelde zich voor hoe hij voor haar zou zitten in zijn driedelige kostuum met zijn glimmende kale hoofd en de opgezwollen aderen in zijn nek. Met zijn zuidelijke accent zou hij haar toebrullen: “Word eens wakker, meid! Een leuke, fatsoenlijke kerel wil iets met je, en jij wilt hem niet! Wat mankeert je toch? Het wordt hoog tijd om normaal te doen.”

“Je hebt geen dr. Phil nodig, maar dr. Jill.” Jill ging rechtop zitten. “Vertel alles maar aan mij, Cate. Ik zal wel zeggen dat je normaal moet doen.”

“Ik heb liever dat je me vertelt wat ik met Ethan aan moet.”

“Je moet hem terugbellen,” zei Jill.

“Ik heb hem teruggebeld. En een bericht achtergelaten.”

“Nee. Je hebt hem gebeld toen je wist dat hij op zijn werk was. Dat kan echt niet. Daarna liet je je antwoordapparaat steeds opnemen, zodat je niet met hem hoefde te praten toen hij terugbelde. Dat telt niet.”

“Jawel.”

Jill zuchtte. “Waarom durf je niet met hem te praten?”

“Omdat ik hem geen pijn wil doen. Snap dat dan. Alles is veranderd. We hebben iets gehad. Hij heeft bepaalde verwachtingen. Hij wil meer dan vriendschap en nu moet ik hem vertellen dat ik dat niet wil. Ik zal hem kwetsen, maar ik weet nog niet precies hoe ik dat moet doen.”

“Nou, door hem totaal te negeren ben je waarschijnlijk al een heel eind op weg,” zei Jill sarcastisch.

“Ik negeer hem niet!” zei Cate verdedigend. “Ik ben bezig een fundering te leggen, hem hints te geven, zodat het gemakkelijker is als ik het hem echt moet vertellen.”

“Je gedraagt je als een man.”

“Nietes. Kijk, ik weet niet precies wat ik van Ethan moet vinden. Ik kreeg vlinders in mijn buik, maar dan verandert er vanbinnen iets in me en word ik bang. Ik kan hem niet kwellen, terwijl ik mezelf probeer te begrijpen. Dat is niet eerlijk. Echt, ik weet niet wat ik moet doen.”

“Waarom laat je het niet gewoon gebeuren en zie maar wat het wordt? Ik begrijp niet waarom je zo rigoureus met hem wilt breken. Het heet verkering, Cate. Je hoeft niet met hem te trouwen. Je bent gewoon veel samen om te kijken of hij de ware voor je is.”

Voor Cate daarop kon reageren, ging de telefoon. Ze keek naar de nummerweergave. “Hij is het!”

“Neem op.”

“Dat kan ik niet. Niet nu.”

Razendsnel greep Jill de telefoon. Cate probeerde hem uit haar hand te trekken, maar Jill was sterker. “Waag het niet om op te nemen!” zei Cate met opeengeklemde kaken.

Jill keek haar net zo aan als Timothy Sickle had gedaan toen ze had gezegd dat hij geen lijm in zijn mond mocht stoppen, waarop hij direct de hele lijmstift in zijn mond had geduwd alsof het een ijslolly was.

“Hallo,” zei Jill koeltjes. “Ethan! Hoe gaat het met je? Mooi. Dat is fijn. Met mij gaat het ook goed.” Ze keek naar Cate die zich naar de voordeur haastte. Jill rende erheen en ging voor de enige uitgang staan. “Wat? Nee, hoor. Niks aan de hand. Eh…de kat deed iets ondeugends. Cate? Ja, die is hier.”

Ze gaf de telefoon aan Cate. “Hier zul je voor boeten,” fluisterde Cate, voor ze naar de slaapkamer liep en de deur achter zich dichttrok. Ze wilde niet dat Jill stiekem mee zou luisteren.

“Hoi!” zei hij. “Eindelijk heb ik je te pakken.”

God, ze wist precies hoe hij zich voelde. Ze behandelde hem net zoals Paul haar had behandeld.

“Ja, hè, blijkbaar hebben we telefoontikkertje gespeeld. Maar ik heb het heel druk gehad met school en zo.”

“Ja.” Er viel een ongemakkelijke stilte. “Nou, ik wil je graag binnenkort weer zien.”

Het liefst zou ze drie keer met haar ogen knipperen en in rook oplossen. “Oké,” zei ze voorzichtig.

“Heb je al plannen voor donderdag?” vroeg hij.

Vlug, verzin een smoes! “Donderdag…” Er schoot haar niks te binnen, ze kon geen enkele uitvlucht verzinnen. “Ja, eh…donderdag kan ik wel.”

Ze spraken af om zes uur.

“Wat ga je doen?” vroeg Jill nadat Cate haar had verteld over de plannen voor donderdag.

“Geen idee, dr. Jill. Fijn dat je me zo voor het blok zette.”

“Ga gewoon uit en wacht af wat er gebeurt.”

“Dat kan ik niet! Als hij nou gewoon de een of andere vent was, maar dat is hij niet. Het is Ethan. Hij is een vriend van me en ik mag niet met zijn gevoelens spelen. Je kunt niet experimenteren met iemand om wie je geeft. Dan kun je niet gewoon afwachten wat er gebeurt.”

“Nou, daar is het een beetje te laat voor, meid. Die grens heb je allang overschreden.”

∗

In de twee dagen daarna probeerde Cate smoesjes te verzinnen om Ethan af te bellen. Ouderavonden. Iets voor de bruiloft. Een verplichte familiebijeenkomst die ze onmogelijk kon afzeggen. Ze wist dat het vreselijk van haar was, maar ze kon niet met hem uitgaan. De hele nacht lag ze te draaien en te woelen. Ze raakte nog verwarder toen ze ineens overvallen werd door het verlangen om hem te zien. Ze hield van de manier waarop hij meteen zei wat hij dacht. Ze vond het leuk dat zijn ogen ook rond bleven als hij glimlachte. Maar ze wist dat ze hem niet aan het lijntje kon houden. Hij bracht haar niet in vervoering. Ze werd nooit verlegen of opgetogen als hij belde. Ze had nooit een onmiddellijke aantrekkingskracht gevoeld zoals bij haar andere vriendjes. De chemie tussen hen ontbrak gewoon, en ze mocht niet met zijn emoties spelen.

Ze vroeg haar moeder zelfs om een goed excuus te bedenken.

“Je kunt niet afzeggen!” gilde Connie door de telefoon. “Dat is niet aardig. Dat getuigt van heel slechte manieren, Catherine. Dat kun je hem niet aandoen, tenzij je aan het overgeven bent in de badkamer.”

Ziek. Dat was het! Donderdag zou ze ziek zijn. “Ik kan hem toch vertellen dat ik ziek ben? Dat kan nou eenmaal gebeuren.”

“Ethan is een lieve jongen die met je uit wil. Je zult zijn gevoelens kwetsen als je afzegt.”

Zelfs haar moeder koos zijn kant. En hij was niet eens katholiek! Iedereen was dol op hem.

Op donderdagochtend belde ze hem. Ze wilde hem spreken voor hij naar zijn werk ging. Nadat de telefoon twee keer was overgegaan, nam hij op.

“Hé, wat is er aan de hand, Cate? Gaan we vanavond nog uit?”

“Nou, daar bel ik eigenlijk voor. Ik ben ziek. Ik weet niet wat me mankeert, maar ik heb de hele nacht overgegeven.”

“Nee, toch.” Hij was teleurgesteld. “Denk je dat het voedselvergiftiging is?”

“Zou kunnen. Wie weet was de sushi bedorven, of zo. Dat heb ik gisteren gegeten.” Dat was waar. Ze had echt sushi gegeten.

“Jeetje, ik hoop dat je snel opknapt.”

“Ik weet zeker dat het tegen het weekend over is.”

“Goed. Nou, bel me maar. Dan gaan we zaterdag of zondag wel uit.”

Haar schuldgevoel bezorgde haar een weeïg gevoel in haar maag toen ze ophing.

∗

De volgende avond ging Cate bij Sarah en Miles eten. Ze kwam pas om drie uur ‘s-nachts terug omdat ze karamelappels hadden gemaakt en daarna naar de video van hun huwelijk hadden gekeken. Op de achtergrond had ze Ethan zelfs een paar keer gezien, in zijn werkkleding. Elke keer dat ze hem zag, knaagde het schuldgevoel aan haar, en tot haar verbazing voelde ze ook verwarring.

Af en toe kreeg ze een verhit gevoel in haar buik, net als op de avond dat ze hadden gekust. Zo had ze zich ook gevoeld toen Paul haar in het begin van hun relatie had gebeld. Dat verhitte gekriebel in haar buik werd echter altijd gevolgd door een onverklaarbare, rare spanning waardoor ze hard weg wilde lopen om zich voor hem te verstoppen. De gedachte dat hij haar zou kussen of liefkozen, was zowel opwindend als beschamend als vreemd.

Toen ze thuiskwam, had ze een nieuw bericht dat om halfdrie ‘s-ochtends was ingesproken. Wie zou haar op dat tijdstip bellen?

Ethans stem kwam krakend tot leven. Op de achtergrond hoorde ze keiharde muziek en geanimeerde stemmen. “Hoi, Cate! Met Ethan.” Zijn stem klonk opgewekt, maar wel een beetje onduidelijk. “Ik belde even om gedag te zeggen en te vragen of ik iets voor je kon doen. Ik hoop dat je je wat beter voelt. Cate, ik wil je echt graag zien. Goed? Ik mis je.”

Het hele weekend speelden ze telefoontikkertje. Vooral omdat Cate hem opzettelijk belde op tijdstippen waarvan ze dacht dat hij niet thuis zou zijn. Ze waren bezig met ronde drie toen ze hem op maandag belde tijdens haar lunchpauze. Ze wist dat hij midden op de dag niet thuis zou zijn. Net toen ze een boodschap wilde inspreken, nam hij op.

“Ethan! Hoi.” Ze voelde zich in een hoek gedreven. “Hoe gaat het met je?”

“Prima. En met jou? Ben je alweer beter?”

“Ja.”

“Mooi zo. Wat ga je vanavond doen?”

“Eh…Geen idee. Niks.”

“Wil je dan misschien iets gaan drinken?”

Nee. Dat wilde ze niet, maar ze kon geen smoes verzinnen. “Goed.”

Ze spraken af dat hij haar om acht uur zou ophalen.

Nadat ze had opgehangen, bedacht ze dat dit waarschijnlijk het beste was. Ze kon hem niet de rest van haar leven blijven ontlopen. Trouwens, het was wreed om hem aan het lijntje te houden. Ethan was heel volwassen en begrijpend. Hij verdiende de waarheid. Ze wilde uitleggen dat ze van hem hield als een vriend, maar dat ze wist dat er geen romantische toekomst voor hen was weggelegd.

Alleen de gedachte al aan dat gesprek maakte haar zenuwachtig.

Weer wenste ze dat ze drie keer met haar ogen kon knipperen om in een ander melkwegstelsel te belanden.

∗

Hij droeg een gestreept sweatshirt met capuchon en een ruimvallende spijkerbroek toen hij kwam. Kennelijk had hij gedoucht voor hij haar op kwam halen, want zijn haar was nog nat. Ze rook een frisse zeeplucht. Iets met lente, dacht ze. Hij omhelsde haar.

“Fijn om je eindelijk weer te zien.”

“Insgelijks.” Dat meende ze. Het was fijn om hem te zien.

“Ik kreeg een beetje het gevoel dat je me probeerde te ontlopen.”

Ze begon zenuwachtig te lachen.

“Cate, je voelt je toch niet opgelaten over die ene nacht?”

Ze ging op de bank zitten. “Ik ben blij dat je erover begint.”

Hij ging naast haar zitten.

Voor ze begon te praten, haalde ze eerst diep adem. Ze voelde haar handen trillen. “Ethan. Ik voel me er niet opgelaten over. Alleen, ik ben niet…Kijk, ik ben blij dat we vrienden zijn. Dat we weer met elkaar optrekken en ik wil gewoon niet…Ik weet niet of ik iets romantisch met je wil.” Het kostte haar veel moeite om hem aan te kijken, vooral toen zijn ronde ogen haar strak aankeken. “Ik wil wat we nu hebben niet bederven.”

Ze wauwelde om de opgelaten stilte met nietszeggende woorden te vullen. “Nou ja…Kon het maar iets worden. Alleen…”

“Het geeft niet, Cate.”

“Echt niet?”

Hij schudde het hoofd. “Nee, ik begrijp het.”

“O, ja?”

Zijn flauwe glimlach was gemaakt, maar de blik in zijn ogen was veelzeggender. Hij keek gekwetst. “Ja. Jij voelt het gewoon niet zo, en dat geeft niet. Je kunt niet iets dwingen wat er niet is.”

“Beloof me alsjeblieft dat we nog wel naar de China Inn en World Famous kunnen gaan voor hun happy hour,” zei Cate. Lieve hemel, ze klonk net als Paul.

“Ja, natuurlijk. Dat kan altijd.” Hij nam het goed op. “Misschien kunnen we vanavond…beter elk iets voor onszelf doen.”

“Ja, dat is een goed idee.”

Grease sprong tussen hen op de salontafel en Ethan aaide over zijn oren. De kat wreef met zijn neus langs Ethans handpalmen op de manier waarop hij het meubilair kopjes gaf.

“Nou, dan moet ik maar gaan.” Hij stond op. In zijn ogen lag een afwezige blik en zijn lippen vormden een dunne, strakke streep.

Ze liep met hem mee naar de deur. Daar omarmde ze hem. “Laten we van de week ergens gaan lunchen,” zei ze.

“Ja. Ik bel je wel.”

Ze keek hem na toen hij door de gang liep. Zijn schouders zagen er ontspannen uit, maar elke beweging die hij maakte, leek bedoeld te zijn om zo snel mogelijk het gebouw te kunnen verlaten. Heel even vroeg ze zich af of ze net de grootste fout van haar leven had gemaakt.