♥ 23 ♥

Stralen

De foto’s voor Ethans brochure waren nog mooier geworden dan Cate had verwacht en ze wilde ze zo snel mogelijk aan hem laten zien. Ze hadden afgesproken in de China Inn, een oud restaurant in Pacific Beach waar het altijd schemerig was en waar de banken zo klein waren dat Cate telkens het gevoel had dat ze eraf zou vallen. Cate was twee jaar geleden voor het laatst in de China Inn geweest, tijdens het Pacific Beach-straatfeest. Toen was ze zo dronken geworden van alle chique cocktails die ze er serveerden dat ze uit het restaurant was vertrokken met een cocktailglas in haar hand.

“Ze zijn fantastisch,” zei hij, terwijl hij de foto’s bekeek. Hij haalde een cheque uit zijn portemonnee waar het bedrag op stond dat ze hadden afgesproken: vierhonderdvijftig dollar.

“Ik vind het nog steeds raar om geld van jou aan te nemen.”

Hij schudde het hoofd. “Zie het maar als het begin van je carrière als professioneel fotograaf.”

“Ik denk er de laatste tijd vaak over na om meer werk aan te nemen.” Ze zei niet dat ze al een kladversie had geschreven voor een advertentie in de krant.

“Wil je niet meer voor de klas staan?”

“Jawel, dat doe ik graag. Maar fotograferen is mijn passie. Alleen had ik nooit gedacht dat ik er geld mee kon verdienen.”

“Hoe gaat het met je?” Ethan schonk dampende groene thee in haar kleine kopje van porselein.

“Prima. Maandag begint de school weer. O, en Paul heeft me gedumpt.”

“Hij heeft jóú gedumpt?”

“Ja. Het is nogal een nare geschiedenis.”

“Wat is er dan gebeurd?”

“Hij is met me naar de baai van La Jolla gereden om een fles wijn te drinken en naar de zonsondergang te kijken en daar heeft hij me verteld dat hij niet verliefd op me is en niet dacht dat we ooit zouden trouwen. Het was geweldig: de bons krijgen in het openbaar.” Haar theekopje verwarmde haar handen toen ze het naar haar lippen bracht.

“Het spijt me, Cate.” Hij schudde het hoofd. “Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik moet toch even kwijt dat hij een sukkel is. Je kunt wel iets beters krijgen. Welke kerel zou jou nou niet willen hebben?”

“Dat begin ik me ook af te vragen. Ik bedoel, als ik zo geweldig ben, waarom heeft hij me dan aan de kant gezet?”

“Omdat hij een man is.”

Cate begon te lachen. “Zijn alle mannen zulke idioten?”

“Het betekent dat hij je niet aankan.”

“Hoe bedoel je?”

“Ik bedoel dat hij gewoon een stomme vent is, Cate. Jij bent een goede partij. Maar alleen iemand die een stuk volwassener is, begrijpt dat.”

“Je wilt me alleen maar opvrolijken.” Cate draaide de mie om haar vork.

“Nee, helemaal niet. Ik meen het. Geloof me, ik kan me echt niet voorstellen hoe het is om een vrouw te zijn.”

“Waarom niet?”

“Nou, het is al lastig om een leuke meid te vinden. En omdat ik mijn vrienden ken, nee, omdat ik weet hoe de meeste mannen zijn, moet het nog veel moeilijker zijn voor een vrouw. Het moet ongelooflijk lastig zijn om een fatsoenlijke kerel te vinden.”

“Vind jij het moeilijk om leuke meisjes te vinden?”

“Ja, je ontmoet niet zomaar iemand met wie je ook nog een goed gesprek kunt voeren.”

“Ik wil gewoon iemand die volwassen is en weet wat hij wil. Een kerel die spontaan en nuchter is,” zei Cate. “Ik ben niet op zoek naar een kroonprins, of zo.” Ze wilde niet praten over haar pech in de liefde. “Hoe dan ook, ik heb je hulp ergens bij nodig.”

“O, ja?”

“Wat zal ik aantrekken op Beths huwelijk?”

“O, dat is waar ook. Dat is op Halloween.” Hij dacht er even over na. “Hmmm. Het moet iets leuks zijn. Iets origineels.”

Op dat moment was ze blij dat ze zelf een kostuum kon maken in plaats van weer een kapitaal te moeten uitgeven aan een jurk die ze maar een keer zou dragen. Alleen had ze geen flauw idee wat het moest worden. De afgelopen twee jaar was ze als zwarte kat gegaan. Ze had genoeg kleren uit de oude doos om in de stijl van elk decennium uit de vorige eeuw te gaan.

Ook had ze een kast vol jurken die ze als bruidsmeisje had gedragen. Ze kon een van die jurken aantrekken en als het vreselijke bruidsmeisje gaan. Ze kon hem kapot scheuren, zich helemaal volplakken met nep tatoeages, donkere kringen om haar ogen maken met mascara, ervoor zorgen dat haar behabandje te zien was en lelijke schoenen aandoen die niet bij de jurk pasten. Alleen zou Beth dat waarschijnlijk niet grappig vinden.

“Ik dacht zelf aan Cleopatra.”

“Best gaaf. Wat dacht je van Marilyn Monroe? Je hebt al een blond, kort kapsel. Volgens mij ben je heel geschikt als Marilyn.”

“Ik? Als Marilyn Monroe?”

“Ja, waarom niet? Ik ga met je mee om een kostuum te vinden.”

“Voor het geval je het niet hebt gezien, ik heb geen borsten.”

“Nou en? Dan vul je je beha toch op.”

Daar dacht ze over na. “Dat is een goed idee. Ik zou naar PB Thrift, de tweedehandswinkel, kunnen gaan. Daar hebben ze vast heel veel kleren uit de jaren vijftig en Jill kan mijn haar doen. Goed, dat is geregeld. Ik ga als Marilyn Monroe.”

Nadat ze klaar waren met eten, bracht de serveerster de rekening en een klein schoteltje met twee gelukskoekjes erop.

Ethan gaf Cate het schoteltje aan. “Kies jij maar eerst.”

Ze probeerde te voelen welke ze moest nemen. Ze keek naar beide koekjes voor ze intuïtief de linker pakte. Ze braken de koekjes in tweeën en haalden de kleine witte kaartjes met spreuken erop uit de knapperige omhulsels.

“Wat staat er op de jouwe?” vroeg hij.

Ze haalde haar schouders op. “Het is beter om te stralen dan om te weerkaatsen.”

“Ga weg. Dat staat ook op de mijne.”

Ze stak haar hand uit over de tafel en trok het kaartje uit zijn hand. “Laat eens zien.” Ze las de spreuk. “Je hebt gelijk. We hebben hetzelfde kaartje.”

“Dat is best tof,” zei hij.

“Nietes. Dat betekent dat er niet genoeg geluksspreuken zijn voor allemaal.”

“Nee. Volgens mij zegt dat iets over onze vriendschap.”

“Ik denk dat het betekent dat niet veel mensen een speciale of unieke toekomst hebben. Wat betekent ‘beter om te stralen dan te weerkaatsen’ in godsnaam?”

“Dat betekent dat je je beste beentje moet voorzetten en moet stralen in plaats van je in jezelf terug te trekken en te weerkaatsen. Gewoon doen, bedoelen ze.”

“Hmmmm. Ik dacht aan een schoon raam, dat kan beter stralen dan weerkaatsen.”

“Ja. Dat zou het ook kunnen zijn.”

Ze was teleurgesteld. Ze wilde iets anders voor haar toekomst. Kennelijk was ze voorbestemd om net als alle andere singles door de straten van Pacific Beach te zwerven. Ze zou dronken worden en in haar eentje met de taxi naar huis gaan. Haar vriendinnen zouden kinderen hebben en omgaan met andere gezinnen en zij zou de excentrieke tante Cate zijn die een neurotische kat had. En Paul, die zou waarschijnlijk gelukkig zijn getrouwd met supermodel Heidi Klum en huizen hebben in La Jolla en het Caribisch gebied.