♥ 27 ♥

Samenstellen

Om haar middel lagen sterke, zware armen. Ze voelde zijn adem in haar nek en haar billen rustten iets boven zijn dijen. Ze lag als een lepeltje tegen iemand aan. Dat wist ze al voor ze haar ogen zelfs maar opende. Ineens wist ze het weer. Ethan en zij hadden zich laten vollopen. Hij had haar naakt gezien. Zij had hem naakt gezien. O, kut! Daarom moesten mensen eigenlijk niet drinken. Ze waren vrienden. Hij hoorde haar borsten niet te betasten. Even bleef ze als bevroren liggen. Toen draaide ze zich om en maakte zich los uit zijn armen.

Hij kreunde in zijn halfslaap en wreef met zijn hand over haar schouder. Ze had een glas water nodig. Toen ze rechtop ging zitten, gaf ze zich een complimentje omdat ze in elk geval haar ondergoed had aangehouden in bed. Ze greep het eerste het beste kledingstuk van de grond dat ze zag en trok het aan. Het was een T-shirt, om precies te zijn: zijn T-shirt.

Ze probeerde zich te herinneren wat er gisteravond was gebeurd, terwijl ze haar duim op de kraan duwde. Ze was nergens heen gegaan met Ethan. Zij had dit zelf gewild. Nee, niet waar. Ze waren vrienden. Ze kende hem al toen hij nog een scharminkel was geweest en had rondgerend terwijl hij ‘November Rain’ op de akoestische gitaar van zijn broer speelde. Hij waste zijn haar met een gewoon stuk zeep! Uiteindelijk zou ze hem kwetsen. Ze wilde niet terug naar de slaapkamer. Ze kon hem niet onder ogen komen. Maar ze keek wel naar hem.

Compleet met rattennest kwam hij de keuken in. Hij droeg alleen zijn spijkerbroek.

“Goeiemorgen,” zei hij met een glimlach. Hij leek plotseling klein.

“Hoi.” Dat klonk wel heel kortaf. “Hoe gaat het met je?”

“Goed.” Hij knikte. “En met jou?”

“Goed.” Ze ging in de verste hoek van de keuken staan.

“Mag ik een glas water?” vroeg hij.

“Ja, natuurlijk. Pak zelf maar. Ga je gang.”

Hij zette de kraan aan.

Ineens moest ze aan Beth denken. “Ik moet vandaag naar Beths kralenfeest.” Vlug schoot ze langs hem heen.

“O, ja?”

“Ja,” zei ze vanuit de woonkamer.

“Ik moet de catering bij een bar mitswa verzorgen.” Hij nam een grote slok van zijn water. “Eigenlijk moet ik ervandoor.” Hij nam nog een paar slokken water voor hij terugging naar de slaapkamer.

Cate zakte neer op de bank in de woonkamer.

Alleen gekleed in zijn spijkerbroek en schoenen kwam hij de woonkamer in. “Ik dacht dat je weg moest.” Cate keek naar zijn blote borstkas.

“Dat moet ik ook.” Hij gebaarde in haar richting. “Je hebt mijn T-shirt aan.”

Haar ogen vlogen naar haar borst. “O, shit. Het spijt me.”

“Nee, dat geeft niet. Hou maar aan. Echt, het geeft niks. Ik vind het niet erg om zo naar huis te gaan.”

Ze liep de slaapkamer in, deed de deur achter zich dicht en trok vlug een ander shirt aan. Er ging een golf van angst door haar heen toen ze aan het aanstaande afscheid dacht. Moest ze hem omhelzen? Wat zou er gebeuren als hij haar wilde zoenen?

Terug in de woonkamer gaf ze hem zijn T-shirt.

“Ik bel je nog wel,” zei hij toen ze naar de voordeur liepen.

“Oké.” Ze opende haar armen en omhelsde hem stijfjes en opgelaten. Ze voelde een vriendelijk, droog zoentje op haar wang en ze trok haar hoofd weg.

“Rij voorzichtig,” zei ze. Rij voorzichtig? Wat zei ze nou? Hij woonde twee straten verderop.

∗

Cate was een van de eerste gasten op het kralenfeestje dat gehouden werd bij Beths ouders in La Jolla. Beths moeder deed open; ze droeg een kaki broek, marineblauwe instappers en een witte bloes en ze had een marineblauwe sweater om haar schouders geslagen. Ze had vaak als gastvrouw opgetreden op bijeenkomsten waar geld in werd gezameld voor plaatselijke politici. Cate vroeg zich al jarenlang af hoe zij Beth had kunnen produceren.

“Hallo, Cate.” Haar keurige, korte haar was in een Laura Bush-kapsel geföhnd. “Wat wil je drinken? We hebben limonade, koffie, gingerale…”

“Ze wil een Bloody Mary, mam,” zei Beth toen ze de kamer in kwam.

“Wil je een Bloody Mary, Cate?” vroeg mevrouw Fitzpatrick.

“Ehm…eh…”

“Ja, dat wil ze,” antwoordde Beth voor haar.

Cate had een cadeautje voor haar meegenomen, ook al was het geen echt cadeaufeest. Het was de schaal voor chips en dipsausjes die Beth op haar lijst had gezet.

Beth omhelsde Cate hartelijk voor ze het cadeau aanpakte. “Was het leuk, gisteravond?” vroeg ze.

“Dat heb je expres gedaan,” zei Cate.

Beth deed een zwakke poging om verbaasd te kijken. “Hè? Wat heb ik expres gedaan?”

“Niet komen opdagen.”

“Nou, we wilden gewoon dat je alleen met hem zou zijn, dat is toch niet zo erg? Hoe is het trouwens gegaan?” Ze leek meer belangstelling te hebben voor Cates verhaal dan voor het cadeautje.

Cate zei heel zachtjes: “Ethan is gisteren blijven slapen.”

“Ja!” Ze klapte in haar handen. “Wat is er gebeurd? Ben je met hem naar bed geweest?”

“Nee!”

“Oké. Vertel me hoe het is gegaan.”

“We zijn hartstikke dronken geworden.” Ze fluisterde weer. “Ik wilde hem kussen. Ik wilde gewoon…nou ja…hij zat daar en het voelde gewoon goed.”

“O! Eindelijk!”

“Ho maar. Toen ik vanochtend wakker werd, had ik er spijt van. Ik was dronken.”

“Je vindt hem aardig. Als je hebt gedronken, komen je ware gevoelens naar boven.”

“Uiteindelijk zal ik hem alleen maar pijn doen.”

“Geef hem een kans. Hij is echt gewéééldig. Ik ga hem uitnodigen voor mijn huwelijk.”

“Nee!”

“Jawel. Hij is een goede vriend van vroeger. Hij is mijn vriend en ik mag uitnodigen wie ik wil.”

“Nodig hem alsjeblieft niet uit. Ik meen het.”

“Ik ga Ethan uitnodigen,” zong ze. “Wacht maar tot ik dit aan Jill vertel.”

Beths moeder kwam terug met een Bloody Mary. Ze had er zelfs een stengel selderij in gestoken. Ze was echt de perfecte gastvrouw.

Na twee slokken van de cocktail was Cates kater over. Wat was dat toch verbazingwekkend. Ze praatte met Anthony en met Beths zus, Sharon, die meer van hun moeder weg had. Net toen ze wat kralen uitzocht om een ketting te maken, voelde ze een hete luchtstroom in haar nek.

“Ik wil alles horen,” fluisterde Jill ruw in haar oor. “Dit is helemaal te gek!”

“Heeft Beth het je nou al verteld?”

“Nou, wat is er gebeurd?”

“We hebben alleen gekust en elkaar een beetje betast.”

“Heb je hem naakt gezien?”

“Ja, ik heb hem naakt gezien.”

“En heeft hij een grote…”

“Jill. Toe nou.” Hij was goed geschapen, maar Cate had geen zin om dat tegen haar vriendin te zeggen. “Echt, Jill, zo zie ik hem helemaal niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zal hem kwetsen en hij is de laatste die dat verdient.”

Gelukkig hoefde ze het niet langer over Ethan te hebben, want Beths moeder riep dat de lunch klaarstond. Ze gingen aan tafel zitten om eigengemaakte quiche en een Chinese kipsalade te eten. Vreemd genoeg kreeg ze bijna geen hap door haar keel. Ze voelde nog altijd vlinders in haar buik, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het zo lang geleden was dat ze naakt met iemand anders dan Paul had geknuffeld.

Na de lunch koos Cate doorzichtige, glinsterende kristallen om sieraden te maken. De kristallen glommen en weerkaatsten prachtige stralen als er licht op scheen. Ze leken op diamanten, precies wat Cate wilde voor haar Marilyn-look. Ze besloot om oorbellen te maken met een bijpassende ketting en armband. Terwijl ze de sieraden maakte, overpeinsde ze haar dilemma met Ethan. Speelde God soms een wreed spelletje met haar? Ze viel altijd op de rotzakken, en nu was Ethan er – die lieve, aardige, oprechte Ethan – die ze pijn zou doen.

Het sloeg nergens op. Eindelijk was er eens iemand die echt om haar gaf, iemand die nota bene haar verdomde sproet had opgemerkt, iemand die naar haar luisterde en onthield wat ze zei. Iemand die haar waardeerde. Ze kreeg een heel raar, onbeschrijfelijk gevoel als ze eraan dacht om zijn vriendin te zijn. Niet dat hij onaantrekkelijk of vervelend was. Hij was geweldig. Alleen was het idee van een relatie met hem gewoon raar.

Hoe moest ze de situatie met hem normaliseren? Ineens herinnerde ze zich iets verschrikkelijks. Hij had gezegd: “Het is zo fijn om je vast te houden. Je maakt me zo gelukkig, Cate.” Daarna waren ze in slaap gevallen.

Ze was een kutwijf. Daar bestond geen twijfel over.

Beth onderbrak haar gedachten. “Dat ziet er leuk uit, Cate,” zei ze toen ze naar de ketting keek die Cate omklemd hield.

“Dank je.”

Cate bekeek een paar dingen die de andere meiden hadden gemaakt. Ze dacht altijd dat zij creatief was tot ze zag wat Jill en Beth hadden gefabriceerd. Hun spullen waren altijd chic, maar wel heel apart. Ze waren echt heel artistiek als het op kralen rijgen en huizen inrichten aankwam.

Jill ging als de bruid van Frankenstein en ze had een prachtige nauwsluitende ketting gemaakt van been en zwarte, bijna ronde kralen, die vier rijen dik was. De patronen die ze had gebruikt om de kralen te rijgen, waren ingewikkeld en oud. Beth had voor zichzelf armbanden gemaakt van ondoorzichtige kristallen.

Cate verzamelde haar sieraden en deed ze in een plastic zak. Daarna bedankte ze Beth en mevrouw Fitzpatrick voor het feest.

Beth liep met haar mee naar haar auto. “Ga maar gauw naar huis en bel Ethan,” zei ze.

“Dat gaat niet. Jij en Jill moeten een manier bedenken zodat ik hier onderuit kan komen.”

“Sorry, liefje. Dat is jouw pakkie-an.” Ze deed het portier van Cates auto dicht.

∗

Toen Cate thuiskwam, had ze een nieuw bericht.

“Hoi, Cate. Met Ethan. Ik hoop dat het leuk was om sieraden te maken met Beth en Jill. Ik belde alleen even om gedag te zeggen en…om te zeggen dat ik het gisteravond ontzettend naar mijn zin heb gehad. Het was hartstikke gezellig en ik hoop dat ik je snel weer kan zien. Bel me als je tijd hebt.”

Ze haatte zichzelf, maar hem terugbellen kon ze niet. In elk geval niet nu.