♥ 13 ♥

Uitproberen

Omdat Paul pas om twaalf uur naar zijn werk hoefde, brachten ze de hele ochtend samen door. Nadat hij uitgebreid zijn excuses had aangeboden omdat hij de vorige avond tot zo laat had moeten werken, had ze hem vergeven. Trouwens, hij was hier voor zaken en zij was alleen maar hier om bij hem te zijn. Ze was niet van plan om hem voor de voeten te lopen.

Ze bestelden een ontbijt via de roomservice en aten op het terras. Daarna maakten ze blootsvoets een lange strandwandeling. Vlak nadat ze terug waren gekomen, moest Paul weg voor zijn afspraak.

Voor Cate naar het strand ging, keek ze nog even naar de zender voor toeristen op tv. Behalve de weg naar Hana wilde ze ook Hilo Hattie bezoeken. Ze keek naar beelden van een stel zogenaamde familieleden die gekleed gingen in dezelfde Hawaiiaanse rokken en die bloemenslingers om hun nek hadden. Ze liepen door de enorme winkel en wezen op de hoeveelheid Hawaiiaanse souvenirs. Daar zou ze de dag voor haar vertrek heen kunnen gaan. Vandaag wilde ze nog wat zonnen en meer visgerechten eten en fruitige cocktails drinken. Paul zou om zes uur terug zijn.

Zoals ze had gepland, genoot ze van de zon, eerst op het strand en daarna bij het zwembad. Toen ze terugkwam op de hotelkamer, knipperde het lampje van de telefoon.

“Hola, ofaloha, of zoiets. Met mij. Ik heb slecht nieuws. Ik kom pas om acht uur terug. Maar dan kunnen we nog een hapje gaan eten en morgen hebben we de hele dag. Goed, ik beloof dat ik er om acht uur ben. Wil je dolgraag zien. Adiós.”

In elk geval had hij ditmaal gebeld. Ze was wel een beetje geïrriteerd, maar ze besloot om vanavond al naar Hilo Hattie te gaan. Ze zou haar ergernis verdrijven door te winkelen. Tenslotte had Paul het grootste deel van haar reis betaald, dus kon ze zich wel een uitspatting veroorloven.

Ze nam een taxi naar Hilo Hattie en ze had nauwelijks een voet over de drempel gezet of er kwam een Hawaiiaanse vrouw op haar af.

“Welkom bij Hilo Hattie!” Ze liet een schelpenketting om Cates hals glijden. Daarna gaf ze haar een winkelmandje.

“Bedankt,” zei ze, verbaasd over de gratis ketting. Als ze zeven of acht keer terugging naar de winkel, kon ze haar vrienden en familie thuis een ketting geven.

Hilo Hattie was een Hawaiiaanse cadeauwereld. In de rekken lagen Hawaiiaanse bloezen in alle soorten en maten. De winkel hing vol met jurken en pakjes. Een hele hoek was gewijd aan macadamianoten die ze verkochten in alle denkbare smaken. Er waren strandlakens, magneetjes, kaarsen, borrelglaasjes, hoeden, zonnebrillen, en te veel Hawaiiaanse souvenirs om op te noemen.

Ze had al drie zonnejurkjes en twee T-shirts uitgezocht toen ze haar mandje omwisselde voor een winkelwagentje. Ze paste acht jurken, koos er een voor zichzelf en ging toen op zoek naar cadeautjes voor anderen.

Ze nam een overhemd met Hawaiiaans motief voor haar vader, een set schrijfpapier met bloeiende jasmijn erop voor haar moeder, jasmijnkaarsen voor Jill, Beth, Leslie en Sarah, strandlakens voor Emily en Bradley en een piepklein, Hawaiiaans jurkje voor hun ongeboren kind, ook al werd dat pas in november verwacht en wist ze niet of het wel een meisje zou zijn.

Voor iedereen, ook voor zichzelf, kocht ze een doos met macadamianoten die in chocolade waren gedompeld. Daarnaast kocht ze dozen met gewone gezouten macadamianoten, macadamianoten met knoflook en twee dozen chocolade-karamelmacadamianoten. De strandlakens en strooien hoeden waren hier zo goedkoop, dat ze daar net zo goed flink wat van kon inslaan. Daarom gooide ze nog een handdoek en een leuke strooien hoed in haar karretje. Ze vond Hilo Hattie geweldig!

In de rij voor de kassa zag ze dat ze al twee uur in de winkel was.

Paul zou onderhand wel terug zijn. Vlug betaalde ze haar rekening en ze nam een taxi terug naar het hotel. Toen ze naar binnen ging, was het ijskoud in de kamer. De airco had weer op volle kracht aangestaan. Ze zette de koude luchtstroom uit en wikkelde de lakens van het bed om zich heen.

Omdat ze honger had, besloot ze wat van de macadamianoten te eten. Ze zette de dozen op het nachtkastje zodat ze ze allemaal kon proberen: gezouten, knoflook, chocolade en chocolade-karamel. Ze vond de chocaladenoten het lekkerst en tegen de tijd dat Paul binnenkwam, was de halve doos leeg. Ze had het zo druk gehad met noten eten dat ze niet eens kwaad was wegens zijn late komst.

“Ik zie dat je wat hebt gewinkeld,” zei hij bij het zien van de stapel Hilo Hattie-tassen die naast haar koffer lag.

“Macadamianootje?” Ze stak hem de doos chocolade-karamel toe.

“Nee, dank je.” Hij legde zijn attachékoffer op bed. “Kom, dan gaan we wat echt voedsel eten.” In San Diego was het middernacht en ze had niet veel trek. Als hij op tijd was geweest, had ze zich misschien verheugd op het avondeten.

“Goed,” zei ze. “Ik ga met je mee.”

Toen ze over de binnenplaats van het hotel liepen, vroeg Cate zich af of Paul met haar mee zou gaan om te eten als zij vier uur te laat was geweest.