♥ 3 ♥

Restjes

Cate werd wakker door een licht maar aanhoudend getik op haar ooglid. Ze kreunde, wat betekende dat ze met rust gelaten wilde worden, en rolde naar de andere kant van het bed. Een paar tellen later stapte Grease op haar ribbenkast zonder acht te slaan op de pijn die door zijn klauwen door haar borst omhoog en opzij schoot. Zo bleef hij even zitten, terwijl hij naar haar keek.

Weer drukte hij op haar ooglid. Ditmaal voelde ze de rand van zijn nagels. Geduldig hield hij de wacht tot haar ogen opengingen. Nog een tikje.

Voor hij de kans kreeg om haar nogmaals aan te raken, gaf ze zich over en werd wakker. Zijn blauwe ogen waren strak op haar gezicht gericht.

“Ben je nu tevreden?” mompelde ze.

Triomfantelijk liet hij een hoog gemiauw horen. Hij stond op en rekte zijn rug en zijn staart. Daarna sprong hij van het bed en trippelde onmiddellijk naar zijn etensbak in de keuken.

Officieel was hij niet van Cate en was zijn naam geen Grease. Hij was van de losers die op de begane grond woonden. Cate had hem een paar maanden lang in de buurt van de garage gezien, zijn witte vacht besmeurd met vet en olie, zo dik en donker als teer. Wanneer ze hem aaide, rook haar hand altijd naar pas gelegd asfalt. Ze was bang geweest dat hij onder een auto zou komen, van honger zou sterven of dat hij ontvoerd en gemarteld zou worden door duivel-aanbidders. Twee winters geleden was ze begonnen met het neerzetten van restjes voor hem.

Daarna was hij haar naar huis gevolgd. Nu woonde hij daar zo’n beetje. Niemand had haar ooit vragen gesteld en er hadden nooit briefjes gehangen waar ‘WIE HEEFT MIJN KAT GEZIEN’ op stond, met een foto van zijn knappe koppie erbij. Niemand leek zijn afwezigheid te hebben opgemerkt.

In het begin begreep Cate wel waarom hij in de steek was gelaten. In zijn jonge jaren was hij praktisch een terrorist geweest. Hij had zich onder haar bed verscholen om haar been aan te vallen als ze er nietsvermoedend langsliep.

“Wat is er met uw benen gebeurd, juf Padgett?” vroegen haar kleuters soms, wijzend op de rode striemen en schrammen op haar kuiten.

Drie maanden lang had ze thuis twee joggingbroeken over elkaar gedragen om zichzelf te beschermen.

Het ergste Grease-incident was gebeurd op een avond dat Paul was blijven slapen. Ze waren allebei diep in slaap geweest toen Grease zonder enige aanleiding op bed was gesprongen en in Pauls rechterneusvleugel had gebeten. Aan weerskanten van de beet waren twee kleine gaatjes van hoektanden te zien. Tot op de dag van vandaag hoorde ze Pauls schreeuw nog in haar oren galmen.

Uiteindelijk was Grease een stuk kalmer geworden en tegenwoordig was hij een bijzonder liefhebbende kat.

Toen ze de keuken in liep, wreef hij agressief met de zijkant van zijn kop langs haar kuit. Zijn brokjes maakten het geluid van een hagelbui toen ze zijn bakje volgoot.

Nadat ze het voer had weggezet, zocht ze haar draadloze telefoon. Gisteren voor de bruiloft had ze Paul gebeld, maar hij had nog altijd niet teruggebeld. Op zijn laatste reis was drie keer hetzelfde gebeurd. Elke keer had hij als verklaring een afgezaagd smoesje verzonnen. Druk. Moe. De batterij van zijn mobieltje was leeg. Toch was het gek. Vroeger was hij altijd vlug en attent geweest met haar terugbellen.

Eerst had Cate niets achter zijn grilligheid gezocht. Ze had zijn uitleg geloofd en was zijn verdwijningen weer vergeten. Nu werd ze zenuwachtig als hij niet belde. Ze begon zich dingen in te beelden en zag voor zich hoe Paul met een feestmuts op tussen twee Braziliaanse lingeriemodellen in danste. Modellen die wél borsten hadden. Ze wist dat hij veel mensen tegenkwam op zijn reizen. Als verkoper hoorde hij nou eenmaal met mensen te kletsen. Hij nam ze mee uit lunchen, borrelen en dineren. Eenmaal weer thuis zat hij altijd vol verhalen over de interessante mensen die hij had ontmoet. Ze hoopte maar dat hij geen rondborstige blondines mee uit eten nam. Gelukkig werden haar zorgelijke gedachten onderbroken toen er iemand aanklopte.

Het was Jill. Die had de hagelbui vast ook gehoord. Toen Cate de deur opende, stond haar onderbuurvrouw in de deuropening met een doos Krispy Kremes in haar hand. “Hier is het ontbijt!” verkondigde ze. Haar blauwe haar stond rechtovereind. Onder haar ogen zaten nog vlekken van oude make-up en ze droeg een badstof jas en slippers.

“Grote hemel.” Lachend raakte Jill Cates haar aan. “Moet je je haar zien. Het is groter dan jij bent.”

Cate keek in de spiegel naast de voordeur. “Bruiloften,” zei ze. “Daar gebruiken ze altijd veel te veel haarlak bij.”

Toen ze gisteravond was teruggekomen van de USD was ze zo uitgeput geweest dat ze niet de moeite had genomen om de vijftig liter lak waarmee haar haren waren vastgelijmd uit te spoelen. Nu had ze een enorme blonde veiligheidshelm op haar hoofd. Haar kapsel was groter dan haar hoofd waardoor haar magere nek op een tandenstoker leek. Ze stapte uit de deuropening. “Kom erin.”

Jill liep direct door naar de keukenkast en haalde twee borden te voorschijn waar ze een donut op legde. Cate schonk twee glazen melk in voor ze naar de bank liep.

“Geef je een feestje?” vroegjill.

“Nee. Hoezo?”

Jill pakte Ethans kaartje. Dat was uit Cates handtas gevallen toen ze hem de vorige avond op de salontafel had gegooid. “Ik zag dit kaartje van de cateraar.”

“Dat is een vriend van me van de middelbare school. Die liep ik gisteravond tegen het lijf.” Cate pakte het kaartje en ging weer naar de keuken. Met een magneet in de vorm van een appel en waar ‘ik hou van de juffrouw’ op stond, een cadeautje van een leerling, hing ze hem op de koelkast. “Je zult niet geloven wat er is gebeurd,” zei ze, toen ze weer terugliep naar de woonkamer.

Terwijl ze de donuts aten, vertelde ze het hele verhaal van Claude en Ethan. Nog altijd voelde ze een enorme opluchting dat er niets aan de hand was geweest met Claude.

“Ik vind dat je Ethan moet bellen,” zei Jill.

“Dat ga ik ook doen. Hij woont tegenwoordig in Pacific Beach.”

“Hij lijkt me heel cool. Ben je ooit met hem uitgegaan?”

“Nee. Niet echt.”

“Niet echt? Heb je iets met hem gehad? Ja, zeker?”

“We hebben elkaar alleen gekust. In de hoogste klas van de middelbare school. Maar dat heb ik min of meer verdrongen. Dat was een van die dronken, grappige dingen die er toen bij leken te horen. Geloof me, het stelde niks voor.”

Ze herinnerde zich Beths eindexamenfeest nog. Ethans oudere broer was zo aardig geweest om een krat bier voor hen te kopen en iedereen was bezopen geweest. Ze waren zelfs in hun ondergoed gaan zwemmen in het zwembad van Beths ouders.

In de jacuzzi had Ethan natte zoenen op haar mond en in haar hals gedrukt, terwijl hun vrienden achterwaartse salto’s maakten op de duikplank. Het roze topje van zijn erectie was door het gat van zijn boxershort gepiept. Zijn penis was de eerste die ze ooit had gezien. Voorzover ze zich kon herinneren, had hij nogal groot geleken naast zijn spillebenen.

“Wat is er gebeurd nadat je hem had gekust?” vroeg Jill.

“Niks. We deden gewoon alsof er niks was gebeurd. Waarschijnlijk omdat ik hem duidelijk had gemaakt dat ik alleen vrienden met hem wilde zijn. Hij is heel lief, maar ik ben nooit op die manier in hem geïnteresseerd geweest.”

“Waarom niet?”

“Tja. Gewoon…hij is Ethan.” Ze schudde het hoofd. “Het zou te bizar zijn.”

“Is hij leuk?”

Daar dacht Cate even over na. “Hij is niet lang, donker en aantrekkelijk, of razendknap. Hij is schattig, zoals een puppy schattig is. Hij ziet er echt heel lief uit.”

“Hmmmmmm. Op die manier. Dus hij is niet een man bij wie je je voor kunt stellen dat hij iemand voor je in elkaar slaat?”

“Eh…zo heb ik er nooit over nagedacht. Maar nu je het zegt, nee. Zo iemand is hij niet.”

“Toch vind ik dat je hem moet bellen,” zei Jill. “Ik wil die man wel eens ontmoeten.”

“Ik denk dat ik dat ook wel ga doen. Maar alleen om een avondje met elkaar door te brengen. Trouwens, ik heb Paul.”

“O, ja. Paul. Wanneer komt hij terug?”

“Volgende week, geloof ik.”

“Je zou moeten vragen wat hij dit weekend doet.”

“Wie? Paul?”

“Nee, Ethan.”

“Dat gaat niet. Ik moet naar Las Vegas voor het vrijgezellenfeest van mijn nichtje Val.”

“O, ja. Dat was ik vergeten. Je lijkt wel een professioneel bruidsmeisje.”

“Ja, hè? Aan het eind van deze zomer heb ik zoveel ervaring als bruidsmeisje dat ik er mijn beroep van kan maken. “Wil iemand ook een bruidsmeisje inhuren?””

Met uitzondering van Jill leek het erop dat al haar vriendinnen tot de permanente wereld van de stellen toetraden. Ineens bedacht ze iets engs. Wat zou er gebeuren als Jill plotseling iemand zou ontmoeten en ging trouwen? En als Paul haar zou dumpen? Dan zou ze helemaal alleen zijn. Waar moest ze dan iemand vinden? Als kleuterjuf ontmoette ze geen mannen, en dan had ze geen enkele vriendin meer om mee uit te gaan. Dan had ze alleen Grease nog. De hemel sta haar bij.

“Ik begin me zo langzamerhand af te vragen waar ik aan toe ben met Paul.” Cate probeerde haar paniek te verbergen. “Ik bedoel, ik hoef geen ring. Maar het zou toch fijn zijn om in elk geval te weten met wie je de rest van je leven zult doorbrengen. En dat je je daar nooit zorgen over hoeft te maken.”

“Nee.” Jill klonk alsof haar ketchup was aangeboden bij een drive-inloket. “Elke ochtend wakker worden naast hetzelfde gezicht en dezelfde stinkvoeten, nee dank je. Dat lijkt me niks. Wat een saai leven. Dan word je allebei dik. De seks stelt steeds minder voor en dan zit je in de val en fantaseer je dat je ervandoor gaat met de jonge, sexy tapijtschoonmaker die een paar keer per jaar bij je langskomt. Uiteindelijk zou ik mijn echtgenoot vast bedriegen.”

Goed, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken dat Jill binnenkort zou gaan trouwen. “Wil je dan geen kinderen?”

“Shit, nee. Ik haat kinderen.” Jill was echt een geval apart. “Ik wil je niet beledigen. Ik weet dat jij dol bent op kinderen, maar ik heb heel veel kleine stiefbroertjes en -zusjes gehad toen ik opgroeide. Tijdens de middelbare school heb ik alleen maar opgepast. Waarschijnlijk was dat het beste voorbehoedsmiddel dat ik ooit heb gehad.”

Jill was de enige vrouw die Cate kende die geen echtgenoot of kinderen wilde. Iets aan Jills houding ten opzichte van een vaste relatie was heel krachtig. Ze verlangde nergens naar. Vroeg zich niks af. Maakte zich geen zorgen om haar biologische klok. Ze was onafhankelijk en tevreden met het alleen zijn. Soms wenste Cate dat zij even vrij was.

Ze aten nog een donut voor Jill verklaarde dat ze over zou geven als ze nog meer at. Ze stopten de overgebleven donuts in een zak en besloten over het strand te gaan wandelen.

Voor ze weggingen, zette Cate een honkbalpet op en smeerde haar armen, benen en gezicht in met een dikke laag zonnebrand. Ze werd op dezelfde manier bruin als een Zweed. Als ze geen zonnebrand op deed, verbrandde ze. Dat was een hele uitdaging voor iemand die in Californië geboren en getogen was.

Jill droeg haar gebruikelijke afgeknipte spijkerbroek en een bikinibovenstukje. Als Cate wat van haar borsten had kunnen lenen, zou ze graag hetzelfde hebben aangetrokken. Het leek erop dat alles wat Jill at naar haar borsten ging. Ze was rond en weelderig. Als ze samen met Jill over de promenade liep, moest ze altijd drie kwartier gefluit aanhoren. Iets wat Jill zelf niet leek te merken.

Ze liepen Loring Street uit en sloegen het pad in dat naar de promenade leidde. Het was warm, maar door het briesje van de oceaan bleef de temperatuur aangenaam. Boven hun hoofd krijsten zeemeeuwen, die af en toe een duikvlucht maakten om een gevallen chipje of kruimels van een pistoletje te pakken. Vanaf de promenade zag ze de mensen die op het strand in de zon lagen te bakken en kinderen die zandkastelen bouwden. In het water lagen surfers die op hun plank balanceerden. De zon scheen op hun hoofd terwijl ze wachtten op de volgende golf.

Het koppige geschreeuw van een kind overstemde het gekrijs van de meeuwen. Het meisje verzette zich tegen haar moeders pogingen om haar gezicht in te smeren met sunblock.

Soms miste Cate de zorgeloze dagen die ze had gekend als klein meisje aan het strand. De dagen waarop ze zich geen zorgen maakte over rimpels en dacht dat het insmeren met zonnebrand een marteling was die haar moeder speciaal voor haar had verzonnen. De dagen waarop het niet gaf als een badpak haar niet stond en ze het niet vreselijk vond dat er zand in al haar lichaamsplooien zat.

Het geluid van skateboardwieltjes op beton kwam dichterbij en ze deed een stap naar het muurtje zodat de skater erlangs kon.

“Ik vind dat we naar La Haina moeten gaan voor een kan bier,” zeijill.

“Goed.”

Vanaf het terras van La Haina klonk hardrock. Het was er zo druk dat ze alleen nog tegen de houten reling van de veranda konden staan. Daar dronken ze samen een kan Bud Light. De rest van de middag keken ze naar de mensen op de promenade en bespraken ze in welke kleur Jill haar haar de volgende keer moest verven. Ze zat in de laatste fase van haar opleiding tot schoonheidsspecialiste en experimenteerde met allerlei soorten kleuren en bleekmiddelen. Ze wilde zich dolgraag uitleven op Cate, maar die weigerde steevast.

Hun gesprek werd onderbroken toen er twee vakantiegangers uit Italië op hen afkwamen. De ene droeg een speedo-zwembroek en instappers. Hij had net zo goed over het strand kunnen rennen met een lint om zijn borst waar ‘EUROPEAAN’ op stond. Arme kerel. Alleen al aan zijn zwembroek zag iedereen dat hij een toerist was. Omdat Cate een beetje medelijden met hem had, praatte ze een paar minuten met hem, al kon ze driekwart van alles wat hij zei niet verstaan. De andere man had een iets beter modegevoel en droeg een boxershort. Kennelijk voelde Jill het effect van de kan die ze hadden gedronken, want ze schreef het telefoonnummer op van hun hotel voor ze weer naar huis gingen.

“Je hebt twee nieuwe berichten,” zei de voicemail toen Cate belde om haar boodschappen te horen.

Het eerste bericht was van haar moeder. “Cate. Ik bel uit Palm Springs. Ik wilde even vragen hoe Sarahs bruiloft was. Het is vandaag zondag, hoor. Je moet naar de kerk.”

Wissen.

Het volgende bericht: “Hola, Cate. Estd Paul.” Hij had de unieke gave om Spaans met zijn Engels te vermengen. Zijn voorouders kwamen uit Schotland en Wales en er stroomde geen druppel Latijns bloed door zijn aderen. “Ik wilde even vragen hoe je avond is gegaan. Het spijt me dat ik je laatst niet heb teruggebeld, maar ik had het hartstikke druk. Ik heb wel heel goed nieuws, dus bel me even op mijn mobieltje. Ik heb hem opgeladen. Adiós.”

Ze belde het nummer van zijn mobieltje.

Nadat de telefoon drie keer was overgegaan, kreeg ze zijn voice-mail. Die begroeting had ze de laatste tijd zo vaak gehoord dat ze hem bijna uit haar hoofd kende. “Hoi. Dit is het nummer van Paul Strobel van Software Solutions. Spreek alsjeblieft een duidelijk bericht in, dan bel ik je zo snel mogelijk terug. Bedankt en een heel prettige dag.”

“Hoi. Met Cate. Ik heb net je bericht gehoord. Ik heb een paar leuke verhalen voor je, dus bel me zo snel mogelijk. Ik mis je. Tot binnenkort.”

Ze keek naar haar mail. Geen woord van Paul, maar wel een mailtje van Leslie Lyons.

Pause. Ja, ja. Het liefst zou ze zelf een pauze inlassen. Ze had de jurk die ze op Sarahs bruiloft had gedragen nog niet eens opgehangen. Die lag nog op de rieten stoel in haar slaapkamer, met alle andere spullen waarvan ze niet wist waar ze ze moest laten. Grease lag opgekruld op de stapel die ze al in geen maand had uitgezocht.

Aan het einde van de zomer zou ze een hele verzameling bruidsmeisjesjurken hebben. Verdorie, dan kon ze wel cursussen gaan geven over het zijn van een bruidsmeisje. Bruidsmeisje voor beginners. Ze bedacht een paar termen voor de vakken. Geduldig praten met dronken, ongenode gasten. Op het laatst een boeket in elkaar flansen. Of: Speeches voor sukkels: verboden te zingen.

Ze verbrak de verbinding met internet en haar telefoon ging over.

“HoIa!”

“Hé,” zei Cate. “Eindelijk spreken we elkaar.”

“Het spijt me dat ik je niet eerder heb gebeld, maar ik had het hartstikke druk.”

Ze praatten over zijn baan en Nashville. Daarna vertelde Cate hem dat ze Claude had opgesloten op het toilet. Op de universiteit was Claude een van zijn vrienden geweest, dus dat verhaal vond hij nogal interessant.

“Wat erg,” zei hij nadat ze was uitgepraat. “Nou, ik hoop dat je het donderdag niet druk hebt, want ik kom eerder terug.”

“Mooi zo.” Ze was blij dat hij eerder thuis zou komen. Zelf moest ze naar Vegas en als hij pas op vrijdag terugkwam, wat de bedoeling was geweest, zou ze hem pas volgende week zien. “Hoe laat landt je vliegtuig?”

“Wacht even. Dat zal ik even nakijken.” Ze hoorde papiergeritsel op de achtergrond. “Om elf minuten over halfzes. Delta.”

“Goed. Dan kom ik je ophalen.”

“Leuk. Het is precies op tijd voor het eten, dus bedenk maar naar welk restaurant je wilt.”